Στέρεψαν τα δάκρυα και έγιναν οργ
η νέα γενιά δεν σας συγχωρεί
Πέρασαν τα μαθητικά τους χρόνια μέσα στην οικονομική κρίση. Η μητέρα τους έχασε τη δουλειά της, ο πατέρας τους έπαιρνε για μεγάλα διαστήματα “έναντι”, οι παππούδες τους δυσκολεύονταν να τα βγάλουν πέρα με την κομμένη σύνταξη και αν δεν ζούσαν την κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου μέσα στο σπίτι τους, συνέβαινε στο σπίτι του συμμαθητή τους, του συμπαίκτη, του φίλου τους.
Δεν καταλάβαιναν γιατί οι δανειστές εκδικήθηκαν τόσο σκληρά τη χώρα μας, άρχισαν να βλέπουν πόσο ανεπαρκές ήταν το πολιτικό σύστημα, έμαθαν ότι δεν κερδίζει το δίκιο ούτε οι καλοί αλλά οι έχοντες και οι δυνατοί.
Συνειδητοποίησαν ότι δεν υπάρχει βεβαιότητα για καλύτερες μέρες, ότι όταν βρουν δουλειά ο μισθός που θα πάρουν δεν θα τους επιτρέπει να ζήσουν σε δικό τους σπίτι, ότι για να κάνουν οικογένεια θα πρέπει να έχουν οικονομική βοήθεια από τους γονείς τους. Ζήλευαν τους συνομηλίκους τους που κατάφεραν να φύγουν στο εξωτερικό, πέρασαν σε σχολές με χαλασμένους εκτυπωτές και σπασμένα έδρανα, έκαναν μεροκάματα από δω κι από εκεί, μέχρι που ήρθε η πανδημία και κλείστηκαν στο σπίτι.
Με το που έβγαλαν τις μάσκες άρχισε ο πόλεμος και τους είπαν πάλι να μαζευτούν, να μη βάζουν καλοριφέρ και να ψωνίζουν ακόμη πιο λίγα στο σουπερμάρκετ, ούτε λόγος για ψυχαγωγία και ταξίδια, αφού η ακρίβεια τους ακινητοποίησε. Από κρίση σε κρίση, από περιορισμούς σε περιορισμούς και από δοκιμασία σε δοκιμασία, πήραν το δρόμο τους κρατώντας όπως-όπως ζωντανά τα όνειρά τους.
Υστερα συγκρούστηκαν τα τρένα. Η αδελφή της φίλης τους ήταν μέσα, ο συμφοιτητής τους πήρε το προηγούμενο, οι ίδιοι είχαν πάει Θεσσαλονίκη μια εβδομάδα πριν. Δεν συγκλονίστηκαν απλώς. Αλλαξαν. Η κυβέρνηση λέει πως φταίει ο σταθμάρχης και οι προηγούμενοι. Ο Κ. Μητσοτάκης ότι θα αναδιοργανώσει τον ΟΣΕ και θα εκσυγχρονίσει το βαθύ κράτος. Δεν τον πιστεύουν και δεν τους αρκεί. Βγήκαν στο δρόμο.
Πάρε όταν φτάσεις, φταίει η κακιά η χώρα, το έγκλημα αυτό δεν θα ξεχαστεί, στέρεψαν τα δάκρυα και έγιναν οργή/η νέα γενιά δεν σας συγχωρεί.
