.
Ο γέγονε… Γέγονε
| Γεγονότα
1887 – Η Καλλιρρόη Παρρέν κυκλοφορεί την «Εφημερίδα των Κυριών». Η πνευματική και φεμινιστική δράση της Καλλιρρόης Παρρέν άρχισε ουσιαστικά στις 8 Μαρτίου 1887, όταν εξέδωσε την εβδομαδιαία «Εφημερίδα των Κυριών», την πρώτη γυναικεία εφημερίδα στην Ελλάδα, συντασσόμενη αποκλειστικά από γυναίκες. Αντιπροσώπευσε την Ελλάδα σε διάφορα διεθνή συνέδρια γυναικών και το 1893, μετά την επιστροφή της από το Σικάγο, ίδρυσε την Ένωσιν υπέρ της Χειραφετήσεως της Γυναικός.
Διαπιστώνοντας τη μεγάλη ανάγκη για εκπαίδευση και επαγγελματική κατάρτιση των γυναικών και για την ανακούφιση των απόρων και αναξιοπαθούντων, ίδρυσε σειρά εκπαιδευτικών και κοινωφελών ιδρυμάτων και οργανώσεων, όπως το Σχολείον της Κυριακής των Απόρων Γυναικών και Κορασίων (1890), το Άσυλον των Ανιάτων Γυναικών (1896), την Ένωσιν Ελληνίδων (1896) και τον Πατριωτικόν Σύνδεσμον (1898), ο οποίος μετεξελίχθηκε στο ΠΙΚΠΑ.
Στις 19 Φεβρουαρίου 1911 ίδρυσε το Λύκειον των Ελληνίδων, με σκοπό την «εξυπηρέτησιν της προόδου του φύλου των γυναικών» και την «αναγέννησιν και διατήρησιν των ελληνικών εθίμων και παραδόσεων». Το 1918 η «Εφημερίς των Κυριών» διέκοψε την έκδοσή της, όταν η Καλλιρρόη Παρρέν εξορίστηκε στην Ύδρα για τα πολιτικά της φρονήματα. Ήταν φανατική μοναρχική και αντιβενιζελική. Το 1921 οργάνωσε το Α’ Εθνικόν Γυναικείον Συνέδριον και τον ίδιο χρόνο έπεισε τον πρωθυπουργό Δημήτριο Γούναρη να ταχθεί υπέρ της παροχής δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες.
1924 – Κυκλοφορεί το πρώτο φύλλο της οικονομικής εφημερίδας «Η Ναυτεμπορική». Η Ναυτεμπορική είναι ελληνική οικονομική εφημερίδα που ιδρύθηκε το 1924 από τους αδελφούς Αθανασιάδη σηματοδοτώντας την εμφάνιση του οικονομικού τύπου στην Ελλάδα. Η πρώτη έκδοσή της ήταν με τον τίτλο «Ναυτικόν και Εμπορικόν Δελτίον» στις 4 Απριλίου του 1924 με έδρα τον Πειραιά. Κατά τη διάρκεια της κατοχής διέκοψε την έκδοσή της και επανεκδόθηκε στις 8 Μαρτίου 1945.
Στις 2 Αυγούστου 1948 μετονομάστηκε σε «Ναυτεμπορική» και μετέφερε την έδρα της στη περιοχή της Κολοκυνθούς όπου και συνεχίζεται έκτοτε η έκδοσή της.
Είναι πρώτη σε κυκλοφορία και αναγνωσιμότητα μεταξύ των οικονομικών εφημερίδων της Ελλάδας, πρώτη σε κερδοφορία, πρωτοπόρος σε διεθνείς συνεργασίες με ένα από τα δημοφιλέστερα site του ελληνικού διαδικτύου, βραβευμένο με το Grand Ermis και το Ermis Gold στην κατηγορία Best Media Site. Ταυτόχρονα η Ναυτεμπορική προσφέρει στους συνδρομητές της περισσότερες από 30 ειδικές (B2B) εκδόσεις το χρόνο καθώς και το τριμηνιαίο περιοδικό Digital Business.
Η Ναυτεμπορική, σε συνεργασία με εισηγμένες, επιστήμονες και καταξιωμένα στελέχη της αγοράς διοργανώνει εξειδικευμένα σεμινάρια για στελέχη εταιρειών, μακροχρόνια προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης καθώς και σεμινάρια εκπαίδευσης προσωπικού.
Διατηρεί επίσης γραφεία στη Θεσσαλονίκη και αντιπροσώπους σε πολλές πόλεις της Ελλάδας.
Από τις 7 Απριλίου του 2021, η εφημερίδα εξαγοράστηκε μέσω πλειστηριασμού από τον επιχειρηματία Δημήτρη Μελισσανίδη έναντι 7 εκατομμυρίων ευρώ.
1970 – Αποτυγχάνει δολοφονική απόπειρα κατά του αρχιεπισκόπου Μακάριου, ο οποίος βρίσκεται σε ελικόπτερο που μόλις έχει απογειωθεί.
Οι δράστες ανήκουν στο χώρο των σκληροπυρηνικών ενωτικών του «Εθνικού Μετώπου». Λίγο μετά τις 7 το πρωί της Κυριακής 8 Μαρτίου 1970, αμέσως μετά την απογείωσή του από το προαύλιο της Αρχιεπισκοπής, στη Λευκωσία, το ελικόπτερο που θα μετέφερε τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο στη Μονή Μαχαιρά, για να χοροστατήσει στο ετήσιο θρησκευτικό μνημόσυνο του ήρωα της ΕΟΚΑ Γρηγόρη Αυξεντίου, δέχθηκε πυρά από αυτόματα όπλα.
Ο χειριστής του ελικοπτέρου, ταγματάρχης πυροβολικού Ζαχαρίας Παπαδογιάννης, από το Καστρί Κυνουρίας, παρότι τραυματισμένος βαρύτατα, κατάφερε με αυτοθυσία και ψυχραιμία, σχεδόν λιπόθυμος, να το προσγειώσει σε παρακείμενο ανοικτό χώρο. Στη συνέχεια, με αυτοκίνητα περιοίκων, ο μοναδικός επιβάτης του ελικοπτέρου Αρχιεπίσκοπος Μακάριος συνόδευσε τον τραυματία στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας.
Η φρουρά του είχε ήδη μεταβεί στη Μονή Μαχαιρά, αφού τις προηγούμενες ημέρες είχαν διαρρεύσει πληροφορίες ότι η δολοφονική απόπειρα εναντίον του θα εκδηλωνόταν εκεί. Στο νοσοκομείο κατέφθασε, σχεδόν αμέσως, ο συνταγματάρχης Δημήτριος Παπαποστόλου, που ως διοικητής των Δυνάμεων Καταδρομών, είχε την ευθύνη της ασφάλειας του προεδρικού μεγάρου. Ο ίδιος μετέφερε με το αυτοκίνητό του τον Κύπριο πρόεδρο στην Αρχιεπισκοπή και κατόπιν τον συνόδευσε στη Μονή Μαχαιρά.
Γεννήσεις
1790 – Μάρκος Μπότσαρης, αγωνιστής της ελληνικής επανάστασης του 1821. Ο Μάρκος Μπότσαρης γεννήθηκε στο Σούλι το 1790 και ήταν ο δευτερότοκος γιος του Κίτσου Μπότσαρη (1754-1813), ηγετικής μορφής της φάρας των Μποτσαραίων.
Μετά την κατάληψη του Σουλίου από τον Αλή Πασά το 1803 και τις διώξεις των Σουλιωτών που ακολούθησαν, κατέφυγε με τον πατέρα του και άλλους συμπατριώτες του πρώτα στην Πάργα και στη συνέχεια στην Κέρκυρα. Εκεί εντάχθηκε στο «Αλβανικό Σύνταγμα», που είχαν συγκροτήσει οι Γάλλοι κι έφθασε μέχρι το βαθμό του εκατόνταρχου.
Παρά την περιορισμένη του μόρφωση, συνέγραψε το 1809 το «Λεξικό της Ρομαϊκοίς και Αρβανιτικοίς Απλής», ήτοι ένα ελληνο-αλβανικό λεξικό, το πρωτότυπο του οποίου βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη των Παρισίων. (Το 1980 εκδόθηκε στην Αθήνα από τον Τίτο Γιοχάλα). Το 1810 πήρε διαζύγιο από την πρώτη του γυναίκα, λόγω απιστίας και παντρεύτηκε για δεύτερη φορά, τη Χρυσούλα Καλογήρου, κόρη του αρματολού της Πρέβεζας Χρηστάκη Καλογήρου, η οποία του χάρισε δύο παιδιά, τον Δημήτριο Μπότσαρη (1814-1871), στρατιωτικό και πολιτικό και την Κατερίνα-Ρόζα Μπότσαρη (1820-1872), καλλονή της εποχής της, η οποία διετέλεσε κυρία επί των τιμών της βασίλισσας Αμαλίας.
1849 – Γεώργιος Βιζυηνός, λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Γεώργιου Μιχαηλίδη, έλληνας ποιητής και πεζογράφος. Γεννήθηκε στη Βιζύη της Ανατολικής Θράκης, το σημερινό Βιζέ της Τουρκίας, στις 8 Μαρτίου 1849, γιος πολύ φτωχικής οικογένειας. Ο πατέρας του, Μιχαήλος Σύρμας, δούλευε στα καμίνια του ασβέστη. Αργότερα έγινε πραματευτής και πέθανε από τύφο το 1854 αφήνοντας τον γιο του ορφανό σε ηλικία 5 ετών.
Είχε άλλα τέσσερα αδέλφια: τον Μιχαήλο, που πέθανε τρία χρόνια πριν από τον Γεώργιο, τον Χρηστάκη, τον αδικοσκοτωμένο ταχυδρόμο, για τον οποίο μιλά στο διήγημά του Ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου, και δύο κορίτσια, την Άννα, που πέθανε με τις συνθήκες που περιγράφει στο Αμάρτημα της μητρός μου και την Αννιώ, που πήρε το όνομα της αδελφής της, αλλά πέθανε κι αυτή μικρή.
Σε ηλικία 10 ετών οι παππούδες του τον στέλνουν στην Κωνσταντινούπολη κοντά σε ένα θείο του για να μάθει ραπτική. Μετά όμως από 2-3 χρόνια πεθαίνει ο θείος του κι εγκαταλείπει τη ραπτική, επιστρέφοντας στο σχολείο προστατευόμενος από τον Κύπριο έμπορο, Γιάγκο Γεωργιάδη. Παραμένει στην Πόλη μέχρι την ηλικία των 18 και τον Ιούλιο του 1868 ταξιδεύει ως προστατευόμενος του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Σωφρονίου Β΄ και ζει για τέσσερα χρόνια στην Κύπρο (Λευκωσία). Εκεί φοιτά στην Ελληνική Σχολή Λευκωσίας, αριστεύει στα μαθήματα, ορίζεται “ευταξίας” (σχολικός επιμελητής), διαμένει στην Αρχιεπισκοπή, φορά ράσα και τελεί ιεροψάλτης (ο Σωφρόνιος τον προόριζε για την ιερωσύνη).
Ερωτεύεται όμως παράφορα τη νεαρή Ελένη Φυσεντζίδη και της γράφει ερωτικά ποιήματα, “παράπτωμα” για το οποίο τιμωρείται με επιτίμιο. Η Φυσεντζίδη τον είχε ερωτευτεί τόσο που δεν παντρεύτηκε ώς τα 40 της, περιμένοντάς τον και πολλά χρόνια μετά τον θάνατό του· το 1930, με άσπρα μαλλιά πλέον, διηγήθηκε από μνήμης σε δημοσιογράφο τα ποιήματα που της είχε γράψει.
Θάνατοι
1906 – Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, ελληνίδα πεζογράφος. Πρωτοπαρουσιάστηκε στο χώρο των γραμμάτων το 1888 με τη δημοσίευση της έμμετρης κωμωδίας «Λαχειοφόρον Γραμμάτιον» στο «Ημερολόγιον των Κυριών» της Κωνσταντινούπολης (1888-1889), του οποίου υπήρξε συνεκδότις.
Το 1889 πραγματοποίησε την πρώτη της έκδοση, με τη συλλογή διηγημάτων «Δεσμίς διηγημάτων», την οποία προλόγισε ο Γρηγόριος Ξενόπουλος. Ακολούθησε η συλλογή διηγημάτων «Διηγήματα. Μέρος Α’» (1891) και η νουβέλα «Ημερολόγιον της δεσποινίδος Λεσβίου» (1894).
Το μεγαλύτερο μέρος του πεζογραφικού, αλλά και του χρονογραφικού και αρθρογραφικού έργου της, δημοσίευσε στο περιοδικό της Κωνσταντινούπολης «Φιλολογική Ηχώ» κατά τη διετία 1896-1897, περίοδο κατά την οποία αναμείχθηκε και στο δημοτικιστικό κίνημα. Συχνά υπέγραφε με ψευδώνυμα, όπως Σατανίσκη, Βοσπορίς και Θρακοπούλα. Συνεργάστηκε, επίσης, με εφημερίδες και περιοδικά της Κωνσταντινούπολης και της Αθήνας.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής της ταλαιπωρήθηκε από προβλήματα υγείας. Έπασχε από καρκίνο του στομάχου και πέθανε στο νοσοκομείο του Επταπυργίου της Κωνσταντινούπολης στις 8 Μαρτίου 1906, σε ηλικία 39 ετών.
