...
Ο γέγονε… Γέγονε |
Γεγονότα
1829 – Ο τσάρος Νικόλαος Α’ αποστέλλει στην Ελλάδα 6.000 τυφέκια και 12 πυροβόλα, προς ενίσχυση του νεοσύστατου ελληνικού στρατού, κατόπιν αιτήματος του κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια. Στις 8 Ιανουαρίου του 1828 ο Ιωάννης Καποδίστριας ως Κυβερνήτης πλέον της Ελλάδας, καταπλέει στο Ναύπλιο υπό τις επευφημίες του λαού και τους χαιρετιστήριους κανονιοβολισμούς των ξένων πολεμικών πλοίων που τον συνοδεύουν.
Τον Απρίλιο του 1828 η Ρωσία, υπό τον νέο δυναμικό τσάρο Νικόλαο Α΄ (ο οποίος διαδέχθηκε τον αναποφάσιστο Αλέξανδρο Α΄ – τον αποκαλούμενο «ανεμοδείκτη» από τον Μέττερνιχ – μετά τον θάνατό του το 1825), με αφορμή την άρνηση της Πύλης να δεχθεί τις αποφάσεις των τριών Δυνάμεων επί του ελληνικού ζητήματος, κηρύσσει τον πόλεμο κατά της Τουρκίας, ενώ παράλληλα, στις 30 Μαΐου του 1828, αποστέλλει στον Καποδίστρια, ως οικονομική βοήθεια – και όχι ως δάνειο – για την Ελλάδα, 500.000 ρούβλια (και αργότερα, περί τα τέλη Οκτωβρίου του 1829, στρατιωτικό εξοπλισμό από 6.000 τουφέκια και 12 πυροβόλα).
Ταυτόχρονα η Γαλλία, υπό τον φιλέλληνα βασιλέα της Κάρολο, δηλώνει την πρόθεσή της να αποστείλει στρατό στην Πελοπόννησο για να εκδιώξει τον Ιμπραήμ, ο οποίος εξακολουθεί, παρά την ήττα του τουρκοαιγυπτιακού στόλου του στο Ναυαρίνο, να παραμένει εκεί.
1833 – Ιδρύεται το Ελεγκτικό Συνέδριο. Το Ελεγκτικό Συνέδριο είναι ένα από τα τρία ανώτατα δικαστήρια της Ελλάδας (μαζί με τον Άρειο Πάγο και το Συμβούλιο της Επικρατείας). Είναι το ανώτατο δημοσιονομικό Δικαστήριο. Ταυτόχρονα έχει και διοικητικές αρμοδιότητες. Κατά μια παλαιότερη άποψη για το λόγο αυτό θεωρείται διφυές όργανο.
Η άποψη αυτή είναι λανθασμένη και μη κρατούσα σήμερα. Το γεγονός ότι ασκεί και διοικητικές δημοσιονομικού χαρακτήρα αρμοδιότητες, δεν αλλάζει την νομική του φύση ως Δικαστηρίου. Ακριβώς όπως και το ΣτΕ δεν αλλάζει φύση όταν το Ε’ τμήμα του επεξεργάζεται τα κανονιστικά διατάγματα. Δηλαδή στις περιπτώσεις αυτές οι πράξεις που εκδίδει το Δικαστήριο είναι δικαστικές πράξεις και όχι διοικητικές. Αποστολή του είναι ο έλεγχος των δαπανών αλλά κυρίως των λογαριασμών του κράτους, τόσο του Δημοσίου, όσο και των ΟΤΑ.
Αρμοδιότητά του επίσης είναι ο καταλογισμός των “δημοσίων υπολόγων” (έλεγχος και απόδοση ευθύνης σε διαχειριστές του Δημοσίου), καθώς και η αστική ευθύνη των δημοσίων υπαλλήλων και υπαλλήλων ΟΤΑ και λοιπών ΝΠΔΔ για θετικές ζημίες που προκάλεσαν κατά την άσκηση των αρμοδιοτήτων τους ευθέως ή αναγωγικά στο κράτος ή στο οικείο ΝΠΔΔ. Παράλληλα μπορεί να εκδικάζει και διοικητικές διαφορές ουσίας που του έχουν ανατεθεί με ειδική διάταξη νόμου και προσιδιάζουν στην φύση του όπως για παράδειγμα οι διαφορές από το “πόθεν έσχες” των υπουργών, βουλευτών, κλπ.
1938 – Η χημική βιομηχανία «Du Pont» ανακοινώνει τη δημιουργία ενός νέου συνθετικού νήματος, το οποίο ονομάζει νάιλον. Το νάιλον είναι ένα θερμοπλαστικό υλικό, που πρωτοχρησιμοποιήθηκε εμπορικά σε μια οδοντόβουρτσα με νάιλον τρίχα (1938) και ακολούθως ως ύφασμα το 1939 και στις πιο διάσημες γυναικείες κάλτσες το 1940. Το νάιλον παρασκευάζεται από επαναλαμβανόμενες μονάδες συνδεμένες με αμιδικούς δεσμούς και αναφέρεται συχνά ως πολυαμίδιο (PA).
Το νάιλον ήταν το πρώτο εμπορικά πετυχημένο συνθετικό θερμοπλαστικό πολυμερές. Υπάρχουν δύο συνήθεις τρόποι παραγωγής νάιλον για εφαρμογές ινών. Στη μια προσέγγιση, τα μόρια με μια καρβοξυλομάδα (-COOH) σε κάθε άκρο αντιδρούν με μόρια που περιέχουν αμινομάδα (-NH2) σε κάθε άκρο. Το τελικό νάιλον ονομάζεται με βάση τον αριθμό των ατόμων άνθρακα που χωρίζει τις δύο καρβοξυλομάδες και τις δύο αμινομάδες. Αυτές σχηματίζονται σε μονομερή ενδιάμεσης μοριακής μάζας, που έπειτα αντιδρούν για να σχηματίσουν μεγάλες πολυμερείς αλυσίδες.
Το νάιλον αποσκοπούσε να γίνει ένα συνθετικό υποκατάστατο του μεταξιού και το υποκατέστησε σε πολλά διαφορετικά προϊόντα αφού το μετάξι έγινε σπάνιο κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου. Αντικατέστησε το μετάξι σε στρατιωτικές εφαρμογές όπως στα αλεξίπτωτα και σε κάποια είδη αλεξίσφαιρων γιλέκων (Flak jacket) και χρησιμοποιήθηκε σε πολλούς τύπους ελαστικών οχημάτων.
Οι ίνες νάιλον χρησιμοποιούνται σε πολλές εφαρμογές, συμπεριλαμβανομένων υφασμάτων ρούχων, γαμήλιων πέπλων, χαρτιών συσκευασίας, χαλιών, μουσικών χορδών, σωλήνων, τεντών και σχοινιών.
Το στερεό νάιλον χρησιμοποιείται σε χτένες μαλλιών και σε τμήματα μηχανών όπως σε βίδες μηχανών, γρανάζια και σε άλλα συστατικά χαμηλής έως μέτριας τάσης. Το νάιλον μηχανικής ποιότητας επεξεργάζεται με εξέλαση, χύτευση και χύτευση με έγχυση. Ο τύπος νάιλον-6,6 101 είναι η πιο συνηθισμένη εμπορική ποιότητα του νάιλον και το νάιλον-6 είναι η πιο συνηθισμένη εμπορική ποιότητα χυτευτού νάιλον. Για χρήση σε εργαλεία, το νάιλον είναι διαθέσιμο σε πολυμερές ενισχυμένο με γυαλί που αυξάνει την αντοχή σε πρόσκρουση, τη δομική αντοχή και την ακαμψία, ενώ υπάρχουν παραλλαγές με θειούχο μολυβδαίνιο που αυξάνουν τη λιπαντικότητα. Οι ποικίλες ιδιότητες του το κάνουν επίσης χρήσιμο ως υλικό στη τρισδιάστατη εκτύπωση· ιδιαίτερα ως νήμα σε καταναλωτικό και επαγγελματικό επίπεδο σε τρισδιάστατους εκτυπωτές με τη μορφή λιωμένης απόθεσης.
Γεννήσεις
1934 – Γιώργος Κωνσταντίνου. Ο Γιώργος Κωνσταντίνου (Αθήνα, 27 Οκτωβρίου 1934) είναι Έλληνας ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης της τηλεόρασης και του κινηματογράφου καθώς και συγγραφέας θεατρικών κειμένων.
Γεννήθηκε στην πλατεία Βάθης, μια υποβαθμισμένη περιοχή γεμάτη οίκους ανοχής.
Είναι γιος του τενόρου Μιχαήλ Κωνσταντίνου και της ηθοποιού Νίτσας Φιλοσόφου. Ακολουθούσε τη μητέρα του, Νίτσα, και τον πατέρα του, Μιχάλη, σπουδαίους καλλιτέχνες της οπερέτας προπολεμικά, σε μπουλούκια στην επαρχία.
Ο ίδιος είχε παίξει σε πολλούς ερασιτεχνικούς θιάσους προτού αποφασίσει να γίνει επαγγελματίας ηθοποιός μετά από προτροπή της μητέρας του. Έδωσε εξετάσεις για τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ωστόσο απορρίφθηκε ως “εντελώς ατάλαντος”. Τελικά τον κράτησε ο Κάρολος Κουν στο Θέατρο Τέχνης.
Το 1974 έπαιξε, έγραψε και σκηνοθέτησε την τηλεοπτική σειρά Ανθρώπινες ιστορίες της ΥΕΝΕΔ. Το 1975 έπαιξε και έγραψε το Άσε τον κόσμο να γελάσει για το ίδιο κανάλι. Το 2017 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ιανός το αυτοβιογραφικό βιβλίο του με τίτλο Showtime. Ο Κωνσταντίνου έκανε τρεις γάμους, ο ένας με την Μαρία Δουρή. Έχει δύο παιδιά, την Άννα-Μαρία και τον Γιώργο, πιανίστα στο επάγγελμα.
1971 – Θοδωρής Ζαγοράκης (γεν. στη Λυδία Καβάλας το 1971). Είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποδοσφαιριστές των τελευταίων δεκαετιών, αρχηγός της Εθνικής Ελλάδας που κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2004 και αργότερα πολιτικός και παράγοντας του ποδοσφαίρου.
Ξεκίνησε από τη Δόξα Λυδίας και το 1988 κατέκτησε με τη Μικτή ΕΠΣ Καβάλας το πανελλήνιο πρωτάθλημα. Στη συνέχεια αγωνίστηκε στην Καβάλα (Β’ και Γ’ Εθνική) και το 1992 μεταγράφηκε στον ΠΑΟΚ, όπου καθιερώθηκε ως βασικός μέσος.
Το 1998 πήγε στην Αγγλία για τη Λέστερ, με την οποία κατέκτησε το Λιγκ Καπ, ενώ το 2000 επέστρεψε στην Ελλάδα για την ΑΕΚ. Μετά την κορυφαία επιτυχία του Euro 2004, όπου αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίκτης της διοργάνωσης, μεταγράφηκε στη Μπολόνια και ένα χρόνο αργότερα επέστρεψε στον ΠΑΟΚ, κλείνοντας εκεί την καριέρα του το 2007.
Με την Εθνική Ελλάδας πραγματοποίησε 120 συμμετοχές (1994–2007), περισσότερες από κάθε άλλον πλην του Γιώργου Καραγκούνη. Ως αρχηγός της ομάδας το 2004, οδήγησε τη χώρα στην κορυφή της Ευρώπης και έμεινε σύμβολο αγωνιστικότητας και ήθους.
Τον Ιούνιο του 2007 ανέλαβε πρόεδρος της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, συμβάλλοντας στην οικονομική και οργανωτική της ανασυγκρότηση, ενώ διετέλεσε δύο φορές ευρωβουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία (2014, 2019) και για μικρό διάστημα πρόεδρος της ΕΠΟ (2021). Παρά τις δικαστικές περιπέτειες της περιόδου 2012–2016, απαλλάχθηκε από όλες τις κατηγορίες. Είναι παντρεμένος με την Ιωάννα Λίλη και έχει δύο παιδιά.
Θάνατοι
2009 – Έλλη Παππά. Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1920 (η μικρότερη από πέντε παιδιά: Ηρώ, Γιώργος, Διδώ, Δέσποινα και Έλλη). Αδελφή της ήταν η συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή η οικογένεια εγκαταστάθηκε στον Πειραιά.
Φοίτησε αρχικά στη Φιλοσοφική και στη συνέχεια στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς όμως να ολοκληρώσει τις σπουδές της, λόγω της κατοχής, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως δημοσιογράφος. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση ως μέλος του ΕΑΜ. Κατά την ίδια περίοδο έγινε και μέλος του ΚΚΕ. Εργάστηκε στην παράνομη έκδοση του Ριζοσπάστη μέχρι το 1949, οπότε άρχισε η συνεργασία της με τον Νίκο Πλουμπίδη και από τον Ιούνιο του 1950 με τον Νίκο Μπελογιάννη που έγινε σύντροφός της.
Η Έλλη Παππά και ο Νίκος Μπελογιάννης συνελήφθησαν τον Δεκέμβριο του 1950 και παρέμειναν σε απομόνωση έως την πρώτη δίκη τους (Νοέμβριος 1951). Στη φυλακή γεννήθηκε ο γιος τους Νίκος (Αύγουστος 1951).
Ακολούθησε δεύτερη δίκη (Φεβρουάριος 1952). Καταδικάστηκαν σε θάνατο, ο Μπελογιάννης εκτελέστηκε, αλλά η Έλλη όχι, λόγω του βρέφους, και τελικά αποφυλακίστηκε την πρωτοχρονιά του 1964. Εργάστηκε στην ΕΔΑ και από το 1965 ήταν αρθρογράφος και μέλος της συντακτικής επιτροπής της εφημερίδας Δημοκρατική Αλλαγή. Με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 συνελήφθη και εξορίστηκε στη Γυάρο (αποφυλακίστηκε τον Ιούλιο του 1968, λόγω σοβαρής ασθένειας).
Ως δημοσιογράφος εργάστηκε στην Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση, στην εφημερίδα Μακεδονία, στο περιοδικό Γυναίκα, στην εφημερίδα Εξπρές και στην εφημερίδα Έθνος. Δραστηριοποιήθηκε στη μεταπολιτευτική ΕΔΑ και στο ΚΚΕ. Λόγω των πολιτικών διώξεων της Έλλης Παππά κατά την περίοδο της κατοχής και του Εμφυλίου, μεγάλο μέρος του αρχείου της έχει χαθεί. Από την περίοδο της φυλάκισής της σώζεται αλληλογραφία, κείμενα και ενθυμήματα, πολλά από τα οποία φυλάχθηκαν από τον γιο της και την αδελφή της, Διδώ Σωτηρίου. Σε δεκατρία χρόνια φυλακής δεν έπαψε να δημιουργεί –κατάλληλα για την εκάστοτε ηλικία του– βιβλία για το παιδί που μεγάλωνε με τη φροντίδα της αδελφής της, Διδώς. Γραμμένα ή διασκευασμένα από την ίδια, ζωγραφισμένα και βιβλιοδετημένα στο χέρι με λεπτομέρεια, τα βιβλία που φιλοτέχνησε για τον γιο της η Έλλη Παππά.
Το 2002 η Έλλη Παππά εμπιστεύθηκε στο Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο το σύνολο του αρχείου της, που, ταξινομημένο πλέον, προστίθεται στις διαθέσιμες πηγές της μεταπολεμικής ιστορίας. Παρέδωσε το αρχείο της στο Μουσείο Μπενάκη. Μετά θάνατον εκδόθηκε το έργο που στηρίχθηκε στο αρχείο της, το Μαρτυρίες μιας διαδρομής.
Πέθανε στις 27 Οκτωβρίου του 2009.
2013 – Λου Ριντ (Lou Reed, 1942–2013). Υπήρξε μία από τις πιο επιδραστικές μορφές της ροκ μουσικής, ποιητής της αστικής μοναξιάς και ιδρυτής του συγκροτήματος The Velvet Underground. Γεννήθηκε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης από εβραϊκή οικογένεια και μεγάλωσε στο Λονγκ Άιλαντ. Από νεαρή ηλικία έμαθε κιθάρα και συμμετείχε σε σχολικές ροκ μπάντες, ηχογραφώντας τα πρώτα του κομμάτια με τους The Shades. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο των Συρακουσών, όπου τον καθοδήγησε ο ποιητής Ντέλμορ Σβαρτς και διαμόρφωσε τη βαθιά λογοτεχνική του ευαισθησία.
Το 1965 ίδρυσε με τον Τζον Κέιλ τους Velvet Underground, μαζί με τον Στέρλινγκ Μόρισον και τη Μορίν Τάκερ. Υπό την καθοδήγηση του Άντι Γουόρχολ και με τη συμμετοχή της Νίκο, το συγκρότημα συνέδεσε την τέχνη της ποπ κουλτούρας με την ωμή αλήθεια των δρόμων της Νέας Υόρκης, γράφοντας τραγούδια όπως Heroin και I’m Waiting for My Man. Αν και εμπορικά απέτυχαν, η επιρροή τους στη ροκ μουσική υπήρξε τεράστια.
Ακολουθώντας σόλο καριέρα, ο Ριντ κυκλοφόρησε το Transformer (1972), σε παραγωγή των Ντέιβιντ Μπάουι και Μικ Ρόνσον, με τα κλασικά Walk on the Wild Side, Perfect Day και Satellite of Love. Οι μεταγενέστερες δουλειές του, όπως Berlin, New York και Magic and Loss, αποκάλυψαν έναν καλλιτέχνη με βαθιά κοινωνική και υπαρξιακή ματιά.
Συνεργάστηκε ξανά με τον Κέιλ στο Songs for Drella (1990), φόρο τιμής στον Γουόρχολ, και συνέχισε να δημιουργεί έως το τέλος της ζωής του. Πέθανε στις 27 Οκτωβρίου 2013 από επιπλοκές κίρρωσης, αφήνοντας πίσω του μια ανεπανάληπτη μουσική και ποιητική κληρονομιά.
————————————————————————
Πηγές: sansimera.gr, el.wikipedia
