...
Ο γέγονε… Γέγονε|
Γεγονότα
1894 – Το πρώτο ράλι αυτοκινήτων σε δημόσιο δρόμο διεξάγεται στη Γαλλία. Οι συμμετέχοντες διανύουν διαδρομή 78 μιλίων από το Παρίσι στη Ρουέν. Ο κόμης Ντε Ντιόν καταρρίπτει το μέσο όρο ταχύτητας με 22,5 χλμ/ώρα.
Τα πρωτόγονα αυτοκίνητα στα τέλη του 19ου αιώνα δίνουν νέα προοπτική και οι αγώνες αυτοκινήτου είναι γεγονός μέσα από ένα είδος ανταγωνισμού που έμελλε να διαρκέσει για δεκαετίες και να συνεχίζεται ακόμα και στις ημέρες μας σε κάποιο βαθμό. Μιλάμε για τους αγώνες από πόλη σε πόλη, τους επονομαζόμενους διεθνώς «City-to-city racing». Το 1895 πραγματοποιήθηκε ο δεύτερος αγώνας, από το Παρίσι στο Μπορντό της Γαλλίας και τανάπαλιν, σε απόσταση 1.178 χλμ.
Ο νικητής σημείωσε μέση ταχύτητα 24,15 χλμ./ώρα. Οι οργανωμένοι αγώνες αυτοκινήτων ξεκίνησαν βέβαια και στις Ηνωμένες Πολιτείες με έναν αγώνα 87 χιλιομέτρων από το Σικάγο στο Έβανστον του Ιλλινόις και επιστροφή πίσω στην Ημέρα των Ευχαριστιών το 1895.
Η Mercedes κάνει την επανάσταση στον χώρο της αυτοκίνησης στα 1910 και το 1913 ο Henry Ford λανσάρει τη γραμμή παραγωγής με το Model T. Ο κύβος είχε ριχθεί. Η εξάπλωση των αγώνων ήταν θέμα χρόνου. Με την κατασκευή αυτοκινήτων και τους αγώνες που κυριαρχούνται από τη Γαλλία, η Γαλλική Λέσχη Αυτοκινήτων ACF διοργάνωσε μια σειρά από σημαντικούς διεθνείς αγώνες, συνήθως από ή προς το Παρίσι, συνδέοντάς το με μια άλλη μεγάλη πόλη, στη Γαλλία ή αλλού στην Ευρώπη.
Οι πολύ επιτυχημένοι αγώνες των πρώτων ευρωπαϊκών ράλι έληξαν το 1903, όταν ο Marcel Renault συμμετείχε σε ένα μοιραίο δυστύχημα κοντά στο Angoulême στον αγώνα Παρίσι-Μαδρίτη. Εννέα θάνατοι έκαναν τη γαλλική κυβέρνηση να σταματήσει τον αγώνα στο Μπορντό και να απαγορεύσει τους αγώνες ανοιχτού δρόμου.
1944 – Ολοκληρώνεται η Σύνοδος του Μπρέτον Γουντς, υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, για τη χάραξη της μεταπολεμικής παγκόσμιας οικονομικής τάξης. Συστήνονται δύο νέοι οργανισμοί: το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα. Το δολάριο αντικαθιστά τον χρυσό ως μέσο των διεθνών συναλλαγών.
Η διάσκεψη συνήλθε επί αμερικανικού εδάφους, στο ξενοδοχείο «Μάουντ Γουάσινγκτον» κοντά στην πόλη Μπρέτον Γουντς της πολιτείας Νιου Χαμσάιρ από την 1 έως τις 22 Ιουλίου 1944, με τη συμμετοχή 730 αντιπροσώπων από 44 χώρες του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης και της Σοβιετικής Ένωσης.
Την Ελλάδα εκπροσώπησε ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Κυριάκος Βαρβαρέσος, ενώ τις υπηρεσίες του στην ελληνική αποστολή προσέφερε ο νεαρός και φέρελπις οικονομολόγος Ανδρέας Γ. Παπανδρέου, που εκείνη την περίοδο παρεπιδημούσε στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στην εναρκτήρια ομιλία του, ο αμερικανός πρόεδρος Φραγκλίνος Ρούζβελτ τόνισε ότι η οικονομική υγεία κάθε χώρας πρέπει να απασχολεί κάθε γείτονα, είτε βρίσκεται κοντά, είτε μακριά της. Τα δύο βασικά θέματα που απασχόλησαν τη διάσκεψη ήταν ο σχεδιασμός ενός μεταπολεμικού νομισματικού συστήματος και η ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων οικονομιών της Γερμανίας και την Ιαπωνίας.
Από την πρώτη στιγμή αντιπαρατέθηκαν δύο απόψεις, του άγγλου οικονομολόγου Τζον Μέιναρντ Κέινς, που εκπροσωπούσε τη Μεγάλη Βρετανία και του αμερικανού εκπροσώπου Χάρι Ντέξτερ Γουάιτ. Ο Κέινς πρότεινε την ίδρυση μιας Διεθνούς Νομισματικής Ένωσης (International Currency Union), που θα λειτουργούσε ως Διεθνής Κεντρική Τράπεζα και θα είχε το δικό της νόμισμα, το μπανκόρ (Bancor), το οποίο θα λειτουργούσε ως διεθνές μέσο πληρωμών. Ο Γουάιτ από την πλευρά του επέμεινε στη δημιουργία ενός συστήματος σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών με επίκεντρο το δολάριο. Τελικά, επικράτηση η αμερικανική άποψη κι έτσι προκρίθηκε ένα σύστημα με σταθερές ισοτιμίες μεταξύ των νομισμάτων των 44 χωρών, θέτοντας ως κεντρική ισοτιμία του παγκόσμιου νομισματικού συστήματος το αμερικάνικο δολάριο και συνδέοντάς το με τον χρυσό σε σταθερή αναλογία 35 δολαρίων ανά ουγγιά χρυσού.
Πέραν των σταθερών ισοτιμιών, στο Μπρέτον Γουντς συντάχθηκε σχέδιο για την ίδρυση της Διεθνούς Τραπέζης Ανασυγκροτήσεως και Αναπτύξεως (International Bank for Reconstruction and Development – IBRD), με σκοπό να γίνουν προσιτά μακροπρόθεσμα δάνεια για τα κράτη εκείνα που θα είχαν επείγουσα ανάγκη τέτοιας βοήθειας, και του γνωστού μας Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (International Monetary Fund -IMF) για τη βραχυπρόθεσμη χρηματοδότηση παθητικών ισοζυγίων εξωτερικών πληρωμών, με σκοπό τη σταθεροποίηση. Η Διεθνής Τράπεζα Ανασυγκροτήσεως και Αναπτύξεως, γνωστή σήμερα ως Παγκόσμια Τράπεζα (World Bank) άρχισε τη λειτουργία της στις 25 Ιουνίου 1946 με αμερικανικά κεφάλαια, ενώ το ΔΝΤ την 1η Μαρτίου 1947.
Το σύστημα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών του Μπρέτον Γουντς ή Σύστημα του Μπρέτον Γουντς (Bretton Woods System), όπως έμεινε στην ιστορία, συνδέθηκε με τη λεγόμενη «χρυσή περίοδο» της μεταπολεμικής περιόδου, κατά τη διάρκεια της οποίας η παγκόσμια οικονομία γνώρισε πολύ υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης σε συνθήκες νομισματικής σταθερότητας. Η περίοδος αυτή χαρακτηρίστηκε, επίσης, από την ανάπτυξη του «κράτους ευημερίας», σε αντίθεση με την ανάπτυξη του «κράτους του πολέμου» του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Διατηρήθηκε έως τις 15 Αυγούστου 1971, οπότε καταργήθηκε με απόφαση του αμερικανού προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον, ανοίγοντας τον δρόμο για την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού τα επόμενα χρόνια.
1974 – Στην Κύπρο, ο πρόεδρος -μαριονέτα της χούντας- Νίκος Σαμψών, κηρύσσει την ένωση της μεγαλονήσου με την Ελλάδα.
Οι Τούρκοι βγάζουν τανκς στην Κυρήνεια, ρίχνουν αλεξιπτωτιστές στο βόρειο τμήμα του νησιού, στέλνουν νέα πλοία και προσγειώνουν ογδόντα αεροπλάνα στη θέση Αγύρτα.
Την ίδια μέρα, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ συνήλθε το απόγευμα στη Νέα Υόρκη το Συμβούλιο Ασφαλείας το οποίο ενέκρινε το ψήφισμα 353 με το οποίο ζητήθηκε κατάπαυση του πυρός και αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων από την Κύπρο, τερματισμός κάθε ξένης στρατιωτικής επέμβασης και έναρξη συνομιλιών μεταξύ των τριών Εγγυητριών Δυνάμεων της Κύπρου για αποκατάσταση της ειρήνης και της συνταγματικής Κυβέρνησης στο νησί.
Στις Βρυξέλλες συνήλθε το Συμβούλιο των Μονίμων Αντιπροσώπων χωρών- μελών του ΝΑΤΟ, το οποίο όμως απέφυγει να πάρει ουσιαστικά θέση.
1980 – Ο Στέλιος Μυγιάκης κατακτά το χρυσό μετάλλιο στα 62 κιλά της ελληνορωμαϊκής πάλης στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας και γίνεται ο πρώτος Έλληνας αθλητής που κατέκτησε χρυσό μετάλλιο στο άθλημα αυτό. Στην ίδια διοργάνωση, ο Γιώργος Χατζηιωαννίδης κατέκτησε το χάλκινο στην ελευθέρα πάλη.
Είναι από τους θρύλους της ελληνικής ελληνορωμαϊκής πάλης και ο πρώτος – και μέχρι στιγμής μοναδικός – Έλληνας παλαιστής που κατέκτησε Ολυμπιακό χρυσό μετάλλιο
Γεννήθηκε στην Κρήτη και η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα όταν εκείνος ήταν βρέφος. Από τα 12 του έπρεπε να δουλεύει για τη συντήρηση – πουλώντας πάγο, αναψυκτικά, βοηθώντας σε παντοπωλεία.
Ξεκίνησε την πάλη στον Εθνικό ΓΣ με προπονητή τον Π. Αρκουδέα (ή αργότερα Π. Γαλακτόπουλο). Από πολύ μικρός μπήκε στις τίτλους: 6 φορές πρωταθλητής Ελλάδας (κατηγορίες 52–62 kg) . Χρυσός στις Ευρωπαϊκούς (1979) και Μεσογειακούς Αγώνες (1983), ασημένιο 1975, 1979.
Γεννήσεις
1882 – Έντουαρντ Χόπερ (Edward Hopper) ήταν αμερικανός ζωγράφος, που εντάσσεται στο ευρύτερο ρεύμα του αμερικάνικου ρεαλισμού στις εικαστικές τέχνες. Παρότι δεν εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από την καλλιτεχνική πρωτοπορία της εποχής του, σήμερα έχει αναγνωριστεί ως ένας σημαντικός ζωγράφος, που με τους πίνακες του άσκησε μεγάλη επιρροή στους εικαστικούς της Ποπ Αρτ και του Νέου Ρεαλισμού. Στο έργο του, ιδιαίτερα αυτό του αστικού τοπίου, αποτυπώνεται η μοναξιά του ανθρώπου των μεγαλουπόλεων.
Γεννήθηκε στις 22 Ιουλίου 1882 στο Νάιακ, ένα παραθαλάσσιο χωριό στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, από γονείς ολλανδικής καταγωγής. Στην αρχή εκπαιδεύτηκε ως εικονογράφος, αλλά από το 1901 έως το 1906 σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών της Νέας Υόρκης, με δάσκαλο τον ρεαλιστή ζωγράφο Ρόμπερτ Χένρι, που ήταν μέλος της «Ομάδας των Οκτώ» και αργότερα της «Σχολής του Σταχτοδοχείου» («Ashcan School»), τα μέλη της οποίας εμπνέονταν κατά βάση από τις μη ελκυστικές πλευρές της ζωής στις μεγαλουπόλεις.
Ο Χόπερ ταξίδεψε τρεις φορές στην Ευρώπη μεταξύ 1906 και 1910 κι έζησε για ένα μεγάλο διάστημα στη Γαλλία. Παρέμεινε, ωστόσο, ανέγγιχτος από την καλλιτεχνική πρωτοπορία εκείνης της εποχής και σ’ όλη του την καριέρα ακολούθησε το δικό του καλλιτεχνικό όραμα. Αν και εξέθεσε έργα του στην «Έκθεση του Οπλοστασίου» («Armory Show»), το 1913, με την οποία η Αμερική γνώρισε την καλλιτεχνική πρωτοπορία της Ευρώπης, ο Χόπερ αφιέρωσε τον περισσότερο χρόνο του έως το 1924 στην τέχνη της διαφήμισης και της εικονογράφησης. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τη ζωγράφο Τζόζεφιν Νίβιζον (1883-1968), η οποία ήταν η μούσα του στη μετέπειτα καλλιτεχνική του διαδρομή, θυσιάζοντας τη δική της καριέρα.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1920 άρχισε το κατεξοχήν ζωγραφικό του έργο με τον πίνακα «Model Reading» (1925). Όπως και οι ζωγράφοι της «Σχολής του Σταχτοδοχείου», ο Χόπερ ζωγράφιζε κοινοτοπίες της αστικής ζωής. Όμως, σε αντίθεση με τους χαλαρά οργανωμένους και γεμάτους ζωηράδα πίνακές τους, οι δικοί του «House by the Railroad» (1925) και «Room in Brooklyn» (1932) έδειχναν επιπλέον ανώνυμες φιγούρες και αυστηρές γεωμετρικές μορφές, σε μία σύνθεση που θύμιζε φωτογραφικό στιγμιότυπο, δημιουργώντας έτσι μία αναπόφευκτη αίσθηση μοναξιάς. Αυτή η αίσθηση της μοναξιάς ενισχυόταν από τη χαρακτηριστική χρήση του φωτός, είτε το σκληρό φως του πρωινού («Early Sunday Morning», 1930), είτε το απόκοσμο ενός νυχτερινού καφέ («Nighthawks», 1942).
Από τη δεκαετία του 1930 ο Έντουαρντ Χόπερ ανέπτυξε ένα αρκετά πρωτότυπο, αυστηρό ρεαλιστικό ύφος, συμβάλλοντας σημαντικά τόσο στην αναβίωση ενός καθαρά αμερικανικού ρεαλισμού, όσο και στην αντίσταση στις κυρίαρχες την εποχή εκείνη επιδράσεις της αφηρημένης τέχνης και της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας. Παρά το σαφώς εικονιστικό τους περιεχόμενο, τα έργα του διακρίνονται για το μοντέρνο κατά βάση πνεύμα τους.
Από τη δεκαετία του ‘50 μέχρι το τέλος της ζωής του ταλαιπωρήθηκε από σοβαρά προβλήματα υγείας και μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία. Δεν εγκατέλειψε, όμως, τον χρωστήρα και δημιούργησε αρκετά σημαντικά έργα, όπως τους πίνακες «First Row Orchestra» (1951), «Morning Sun» (1952), «Hotel by a Railroad» (1952) και «Intermission» (1963).
Ο Έντουαρντ Χόπερ πέθανε στις 15 Μαΐου 1967 στη Νέα Υόρκη, σε ηλικία 84 ετών. Λίγους μήνες αργότερα έφυγε από τη ζωή και η σύντροφός του, η οποία χάρισε μεγάλο αριθμό πινάκων του και δικών της στο Μουσείο Γουίτνεϊ του Μανχάταν. Όσο ήταν εν ζωή οι πίνακες του Χόπερ δεν έπαιζαν δυνατά στο χρηματιστήριο της τέχνης, σε αντίθεση με σήμερα που διακινούνται με ποσά εκατομμυρίων δολαρίων. Τα περισσότερα έργα του Χόπερ βρίσκονται σε αμερικανικά μουσεία και συλλέκτες.
1955 – Βίλεμ Νταφόε είναι Αμερικανός ηθοποιός που έχει παίξει στον κινηματογράφο και στο θέατρο. Είναι επίσης και φωνητικός ηθοποιός όπως επίσης και ιδρυτικό μέλος μιας πειραματικής εταιρείας θεάτρου με το όνομα The Wooster Group.
Είχε ρόλους σε μια ευρύτερη ποικιλία ταινιών, όπως Πλατούν, Οδύνη, Πέρα από τα Όρια, Πύρινοι Δρόμοι, Ο Άνθρωπος από το Λος Άντζελες, Γεννημένος την 4η Ιουλίου, Ο Άγγλος ασθενής, Ο Τελευταίος Πειρασμός, Ο Μισσισσιπής Καίγεται, Υδάτινες Ιστορίες, Άγγελοι τιμωροί, Spider-Man, Ιπτάμενος Κροίσος, Η Σκόνη του Χρόνου του Θόδωρου Αγγελόπουλου, Ξενοδοχείο Grand Budapest και ρόλοι φωνής όπως στο Ο Απίθανος Κύριος Φοξ και Ψάχνοντας τον Νέμο.
Ο Νταφόε έχει λάβει δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου.
Η πρώτη ήταν για το ρόλο του στο Πλατούν το 1986 και η δεύτερη ήταν για την ερμηνεία του στο Στη Σκιά του Βρικόλακα το 2000
Θάνατοι
1988 – Τώνης Μαρούδας. Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο στις 17 Μαρτίου 1920 και από πολύ μικρή ηλικία αναγκάστηκε να εργαστεί όταν έμεινε ορφανός από πατέρα. Σε ηλικία 16 ετών έφυγε για την Αθήνα και το 1937 έβγαλε τον πρώτο του δίσκο.
Μεγαλύτερη επιτυχία του ήταν το τραγούδι Τι ‘ναι αυτό που το λένε αγάπη, το οποίο τραγούδησε μαζί με τη Σοφία Λόρεν για την ταινία Το παιδί και το δελφίνι. Ο δίσκος πούλησε πάνω από 2.500.000 αντίτυπα παγκοσμίως.
Το 1961 κέρδισε το Δ΄ βραβείο στο φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσσαλονίκης με το τραγούδι Γεράματα. Πέθανε στην Ακράτα στις 22 Ιουλίου 1988 από καρκίνο και τα τελευταία χρόνια της ζωής του τραγουδούσε ακόμη, αν και είχε έναν μόνο πνεύμονα.
Κηδεύτηκε από το Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών. Ήταν παντρεμένος με την Ερασμία και είχαν δυο γιους τον Τάκη και τον Μιχάλη. Από το 2009 ο Δήμος Πατρέων διοργανώνει προς τιμήν του εκδηλώσεις, τα Μαρούδεια – τι ‘ναι αυτό που το λένε αγάπη με τριήμερες εκδηλώσεις.
2018 – Μάνος Ελευθερίου. Ο Μάνος Ελευθερίου υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους πνευματικούς δημιουργούς με πολυσχιδές έργο: Στιχουργός τραγουδιών που αγαπήθηκαν πολύ, ποιητής, μυθιστοριογράφος, συγγραφέας παιδικών βιβλίων, ιστορικός, ζωγράφος και επιμελητής φωτογραφικών άλμπουμ.
Σε συνέντευξη που παραχώρησε το 2014 στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, έλεγε μεταξύ άλλων για τη δουλειά του: «Ποιο είναι, όμως, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία; Όσα μας συμβαίνουν είναι απείρως πιο σημαντικά από όσα γράφουμε – αλλά δεν τα υπολογίζουμε. Όταν γράφω για ένα ζήτημα που με καίει, νομίζω πως θα βγει κάτι καλό -μια μπαλάντα, ας πούμε-αλλά σιγά-σιγά αρχίζω να αρρωσταίνω. Έχω εδώ και πολλά χρόνια την εντύπωση πως γράφω μέσα σε μιαν ομίχλη. Χωρίς να με κυνηγάει κανενός το αίμα, όποτε γράφω, ζω τις νύχτες του Μακμπέθ. Κακά, όμως, τα ψέματα: γράφω γιατί έτσι δίνω παράταση στη ζωή μου».
Ο Συριανός Μάνος Ελευθερίου γεννήθηκε στις 12 Μαρτίου 1938 στην Ερμούπολη της Σύρου, για την οποία έγραψε και απεικόνισε συχνά στα έργα του. Το 1952 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα και το 1955, γνωρίστηκε με τον Άγγελο Τερζάκη, ο οποίος τον παρότρυνε να παρακολουθήσει μαθήματα υποκριτικής ως ακροατής στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Έναν χρόνο αργότερα γράφτηκε στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Σταυράκου.
Tο πρώτο ποίημα με τίτλο «H τελική λύση» δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Nέα Πορεία» τον Μάρτιο του 1962 και αμέσως μετά κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Συνοικισμός». Την ίδια χρονιά βραβεύτηκε σε ποιητικό διαγωνισμό του φοιτητικού περιοδικού «Πανσπουδαστική» με μέλη της κριτικής επιτροπής τους ποιητές Γιάννη Ρίτσο, Νικηφόρο Bρεττάκο, Οδυσσέα Ελύτη και τον κριτικό Ανδρέα Καραντώνη.
Το 1962 και ενώ υπηρετούσε την θητεία του στα Γιάννινα έγραψε τους πρώτους στίχους, ανάμεσα στους οποίους είναι και «Το τρένο φεύγει στις οκτώ», που αργότερα μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης. Τον Οκτώβριο του 1963 ξεκίνησε να εργάζεται στο περιοδικό «Reader’s Digest», όπου και παρέμεινε για τα επόμενα δεκαέξι χρόνια. Την διετία 1964-1965 εξέδωσε τις δύο πρώτες συλλογές διηγημάτων του με τίτλους «Το διευθυντήριο» και «Η σφαγή».
Το 1964, πρωτοπαρουσιάστηκε στην ελληνική δισκογραφία με το τραγούδι «Ρημαγμένοι κήποι (Το σπίτι γέμισε με λύπη)» που μελοποίησε ο Χρήστος Λεοντής και ερμήνευσε η Έφη Παναγιώτου. Τα επόμενα χρόνια συνεργάστηκε με τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Δήμο Μούτση («Άγιος Φεβρουάριος») και τον Γιάννη Μαρκόπουλο, στον δίσκο «Θητεία» («Τα λόγια» και τα χρόνια», «Μαλαματένια λόγια», «Παραπονεμένα λόγια»), του οποίου η ηχογράφηση άρχισε τον Νοέμβριο του 1973, διακόπηκε από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και τελικά κυκλοφόρησε το 1974. Έγραψε στίχους για πάνω από 400 τραγούδια, τα οποία μελοποίησαν συνθέτες, όπως ο Μάνος Χατζιδάκις («Η μπαλάντα του οδοιπόρου»), ο Σταύρος Κουγιουμτζής, ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας, ο Γιάννης Σπανός, ο Γιώργος Ζαμπέτας («Μου `δωσες τον ουρανό»), ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο Αντώνης Βαρδής και ο Γιώργος Χατζηνάσιος.
Μεταξύ των μεγάλων επιτυχιών του Μάνου Ελευθερίου περιλαμβάνονται τα τραγούδια: «Το παλληκάρι έχει καημό» (Μίκης Θεοδωράκης), «Κάτω απ’ τη μαρκίζα» (Γιάννης Σπανός), «Οι ελεύθεροι κι ωραίοι» (Σταύρος Κουγιουμτζής), «Άμλετ της Σελήνης» (Θάνος Μικρούτσικος), «Είναι αρρώστια τα τραγούδια» (Σταύρος Ξαρχάκος), «Έρημοι σταθμοί» (Διονύσης Τσακνής), «Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες» (Ηλίας Ανδριόπουλος), «Η διαθήκη» (Χρήστος Νικολόπουλος), «Μη χτυπάς σ’ ένα σπίτι κλειστό» (Λουκιανός Κηλαηδόνης) και «Ατέλειωτη εκδρομή» (Θανάσης Γκαϊφύλλιας).
————————————————————————
Πηγές: sansimera.gr, el.wikipedia
