...
Ο γέγονε… Γέγονε |
Γεγονότα
1882 – Η επική «Εισαγωγή 1812» του Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι ακούγεται για πρώτη φορά στον Καθεδρικό Ναό του Σωτήρος στη Μόσχα.
Γράφτηκε από τον μεγάλο συνθέτη για την επέτειο των 70 χρόνων από την αποτυχημένη εισβολή του Ναπολέοντα στη Ρωσία.
Γράφτηκε μέσα σε έξι εβδομάδες, αρχής γενομένης από τη 12η Οκτωβρίου του 1880, με προτροπή του φίλου του πιανίστα Άντον Ρουμπινστάιν (1835-1881) και αφορμή τις εορταστικές εκδηλώσεις, που επρόκειτο να γίνουν δύο χρόνια αργότερα για να τιμηθούν τα 70 χρόνια από τη συντριπτική ήττα του Μεγάλου Ναπολέοντα στη Ρωσία.
Η πρεμιέρα του έργου δόθηκε στις 20 Αυγούστου 1882 στον υπαίθριο χώρο μπροστά από την εκκλησία του Σωτήρος Χριστού στη Μόσχα. Ο Τσαϊκόφσκι στο 15λεπτο έργο του περιγράφει με νότες την εισβολή και την ολοκληρωτική καταστροφή, που υπέστη η στρατιά του Μεγάλου Ναπολέοντα στη Ρωσία το 1812.
Χρησιμοποιεί μοτίβα από ρωσικά λαϊκά τραγούδια, το τροπάριο «Σώσον Κύριε τον λαόν σου» για να επισημάνει τη θεϊκή συμβολή στη διάσωση της Ρωσίας, τη «Μασσαλιώτιδα», τον εθνικό ύμνο της Γαλλίας για να υποδηλώσει την ορμή των επιτιθεμένων και τον εθνικό ύμνο της αυτοκρατορικής Ρωσίας «Ο Θεός σώζοι τον Τσάρο» για το θριαμβευτικό κλείσιμο του κομματιού. Τα κανόνια και οι καμπάνες που ηχούν ως όργανα δίνουν ένα ανατριχιαστικά ρεαλιστικό τόνο στο έργο.
1897 – Ο άγγλος γιατρός Ρόναλντ Ρος ανακαλύπτει ότι η ελονοσία προέρχεται από τα κουνούπια. Θα τιμηθεί με βραβείο Νόμπελ το 1902 και θα γίνει «σερ». Η 20η Αυγούστου γιορτάζεται ως Παγκόσμια Ημέρα κατά των Κουνουπιών.
Ο σερ Ρόναλντ Ρος (Sir Ronald Ross, 13 Μαΐου 1857 – 16 Σεπτεμβρίου 1932) ήταν Βρεττανός γεννημένος στην Ινδία γιατρός ο οποίος έλαβε το Νόμπελ Ιατρικής το 1902 για την εργασία του πάνω στην ελονοσία. Η ανακάλυψή του παρασίτου της ελονοσίας στο γαστρεντερικό σωλήνα των κουνουπιών οδήγησαν το Ρος στο συμπέρασμα ότι η ελονοσία μεταδόθηκε από τα κουνούπια, και έθεσε τα θεμέλια για την καταπολέμηση της ασθένειας.
Ήταν αρκετά πολυμαθής, γράφοντας μια σειρά από ποιήματα, δημοσίευσε αρκετά μυθιστορήματα, και συνέθεσε τραγούδια. Ήταν επίσης ερασιτέχνης καλλιτέχνης και μαθηματικός. Εργάστηκε στην ινδική ιατρική υπηρεσία για 25 χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτής της υπηρεσίας έκανε την πρωτοποριακή ιατρική ανακάλυψη.
Μετά την παραίτηση από την υπηρεσία του στην Ινδία, προσχώρησε στη Σχολή Τροπικής Ιατρικής του Λίβερπουλ, και συνέχισε ως καθηγητής και πρόεδρος της Τροπικής Ιατρικής του Ινστιτούτου για 10 χρόνια. Το 1926 έγινε επικεφαλής διευθυντής του Ινστιτούτου και Νοσοκομείου Ρος Τροπικών Νόσων, που ιδρύθηκε προς τιμήν των έργων του. Παρέμεινε εκεί μέχρι το θάνατό του.
1954 – Κατατίθεται στη γραμματεία του ΟΗΕ η πρώτη ελληνική προσφυγή για το Κυπριακό, με αίτημα την εφαρμογή των αρχών της ισότητας και της αυτοδιάθεσης των λαών.
Παλλαϊκό συλλαλητήριο στην Αθήνα, με πάνω από 100 πολίτες τραυματίες, αλλά και 24 αστυνομικούς. Η κυβέρνηση Παπάγου, αφενός υπό την πίεση του Μακάριου και της κυπριακής Εθναρχίας, και αφ’ ετέρου της ελληνικής κοινής γνώμης, προσέφυγε στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Επικαλούμενη το άρθρο 1 (παρ. 1 και 2) του Καταστατικού Χάρτη, ζήτησε την εφαρμογή «της αρχής της ισότητος δικαιωμάτων και της αυτοδιαθέσεως των λαών εις τον πληθυσμό της Κύπρου».
Στις 20 Αυγούστου 1954, ο μόνιμος αντιπρόσωπος της Ελλάδας στον ΟΗΕ κατέθεσε στη Γραμματεία του Οργανισμού την προσφυγή. Η Γενική Συνέλευση, εκείνη την εποχή, δεν ήταν όπως σήμερα, με την ποσοτική υπεροχή των χωρών του Τρίτου Κόσμου, ενώ και η δεδομένη αρνητική στάση των ΗΠΑ, που ήλεγχε τον Οργανισμό, προδιέγραφε το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας.
Έτσι, μετά και από νεοζηλανδική παρέμβαση, υιοθετήθηκε ένα Ψήφισμα στο οποίο αναφερόταν, πως εφόσον δεν φαίνεται κάποια λύση για το Κυπριακό Ζήτημα, η Γενική Συνέλευση δε θα ασχοληθεί περαιτέρω με το θέμα εφαρμογής «της αρχής της ισότητας των δικαιωμάτων και της αυτοδιαθέσεως των λαών εις τον πληθυσμόν της Κύπρου».
1982 – Δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως ο Νόμος 1972, που καταργεί την ποινική δίωξη της μοιχείας.
Η μοιχεία αποποινικοποιήθηκε στη χώρα μας από την κυβέρνηση της Αλλαγής, στο πλαίσιο της φιλελευθεροποίησης του πλέγματος των διατάξεων που αφορούσαν το Οικογενειακό Δίκαιο.
Η Εκκλησία της Ελλάδος αντέδρασε, υποστηρίζοντας ότι «η αποποινικοποίηση της μοιχείας θα κλονίσει τα θεμέλια της οικογένειας και του γάμου» (21 Ιανουαρίου 1982). Η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου δεν έκανε πίσω και κατάργησε το άρθρο 357 του Ποινικού Κώδικα με το άρθρο 8 του Νόμου 1272/82, που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως στις 20 Αυγούστου 1982.
Όσον αφορά στις αστικές συνέπειες, με το Νόμο 1329/1983 η μοιχεία έπαψε να αποτελεί απόλυτο λόγο διαζυγίου. Μπορεί, όμως, να επιφέρει τη λύση του γάμου μόνο αν κριθεί ότι από αυτή έχουν διαταραχθεί τόσο σοβαρά οι συζυγικές σχέσεις, ώστε βάσιμα η εξακολούθηση της έγγαμης σχέσης να είναι αφόρητη για τον ενάγοντα (άρθρο 1439 Α.Κ).
Γεννήσεις
1795 – Νικόλαος Κασομούλης. Καταγόταν από ιστορική οικογένεια του Πισοδερίου Φλώρινας. Γεννήθηκε στο Πισοδέρι ή στην Κοζάνη και μεγάλωσε στη Σιάτιστα. Ο πατέρας του Κωνσταντίνος Κασομούλης ήταν έμπορος. Σε νεαρή ηλικία εγκαταστάθηκε στις Σέρρες για να επεκτείνει την οικογενειακή επιχείρηση. Εκεί στα 1820 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία.
Κατά την Ελληνική επανάσταση του 1821, συμμετείχε στις επιχειρήσεις του Ολύμπου και της Χαλκιδικής, όπου συνεργάστηκε με τον οπλαρχηγό Διαμαντή Νικολάου. Ο πατέρας του, που είχε μετεγκατασταθεί εν τω μεταξύ στη Νάουσα, σκοτώθηκε το 1822 κατά την καταστροφή της Νάουσας από τους Τούρκους.
Μετά την αποτυχία στη Μακεδονία, μετέβη στη Θεσσαλία με σώμα Σιατιστινών, και συνεργάστηκε με τους οπλαρχηγούς Νικόλαο Στουρνάρη και Γεώργιο Καραϊσκάκη. Το 1826 βρίσκεται μεταξύ των πολιορκημένων στο Μεσολόγγι, μαζί με τους αδερφούς του, Δημήτριο και Γεώργιο. Συνέταξε την απόφαση της εξόδου καθ’ υπαγόρευση του Επισκόπου Ρωγών Ιωσήφ, και επιφορτίστηκε με την αποστολή να συντονίσει τις ενέργειες όλων των τμημάτων, ώστε να επιτύχει η Έξοδος.
Κατά την έξοδο τραυματίστηκε θανάσιμα ο αδερφός του, Δημήτριος. Με τη δημιουργία του ελληνικού κράτους κατέλαβε διάφορα στρατιωτικά αξιώματα, τόσο επί Καποδίστρια, όσο και επί Όθωνα. Συμμετείχε στην καταστολή των εξεγέρσεων του 1836, όπου σκοτώθηκε ο αδερφός του, Γεώργιος, που υπηρετούσε ως ανθυπολοχαγός. Τελικά εξελίχθηκε μέχρι το βαθμό του συνταγματάρχη της Βασιλικής Φάλαγγας, που όμως έμεινε στην ιστορία ως στρατηγός.
Σε μεγάλη ηλικία εγκαταστάθηκε στη Στυλίδα Φθιώτιδας.
1929 – Παύλος Γιαννακόπουλος. Ήταν Έλληνας φαρμακοβιομήχανος και πρώην πρόεδρος του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου στο μπάσκετ και στον ερασιτέχνη.
Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος γεννήθηκε το 1929. Γονείς του ήταν ο Δημήτρης και η Κατερίνα Γιαννακόπουλου. Αδέλφια του ο Θανάσης, ο Κώστας και μετά η Βασιλική κατά ηλικιακή σειρά. Η καταγωγή της οικογένειας ήταν από τη Σελλασία Λακωνίας, κοντά στη Σπάρτη, έζησε όμως όλα τα χρόνια της ζωής του στην Αθήνα.
Φοίτησε στην ΑΣΟΕΕ και από μικρή ηλικία μαθήτευσε και αυτός στο φαρμακείο του πατέρα τους, του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Με την σύζυγό του Δέσποινα, το 1974 απέκτησαν ένα γιο, τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο.
Δραστηριοποιήθηκε στον χώρο της φαρμακευτικής, όπου και ήταν ιδιοκτήτης της ΒΙΑΝΕΞ μαζί με τα δύο αδέρφια του,[4] της μεγαλύτερης φαρμακοβιομηχανίας στην Ελλάδα. Μαζί με τον αδελφό του Θανάση σπούδασε στην Ανωτάτη Εμπορική. Το 1960 ίδρυσε την εταιρία ΦΑΡΜΑΓΙΑΝ με έδρα στην οδό Σωκράτους. Ασχολήθηκε και με το εμπόριο μπανάνας.
Θάνατοι
1915 – Πάουλ Έρλιχ. Ήταν Γερμανοεβραίος γιατρός και επιστήμονας ο οποίος εργάστηκε στα πεδία της ανοσολογίας, της αιματολογίας και της αντιμικροβιακής χημειοθεραπείας. Εφηύρε την πρόδρομο τεχνική της χρώσεως κατά Γκραμ των βακτηρίων. Οι μέθοδοι που ανέπτυξε για τη χρώση του ιστού κατέστησαν δυνατή τη διάκριση μεταξύ των διαφορετικών τύπων κυττάρων του αίματος, διευκολύνοντας τη διάγνωση πολλών ασθενειών του αίματος.
Στο εργαστήριό του ανακαλύφθηκε η αρσφεναμίνη (σαλβαρασάνη), η πρώτη αποτελεσματική φαρμακευτική θεραπεία για τη σύφιλη, εγκαινιάζοντας έτσι και την ονομασία της έννοιας της χημειοθεραπείας. Ο Έρλιχ διέδωσε την έννοια της «μαγικής σφαίρας».
Είχε επίσης αποφασιστική συμβολή στην ανάπτυξη ενός αντιορού για την καταπολέμηση της διφθερίτιδας και σκέφτηκε μια μέθοδο για την τυποποίηση θεραπευτικών ορών.
Το 1908, του απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής για την συμβολή του στην ανοσολογία, από κοινού με το Ιλιά Μέτσνικοφ, για την εργασία του στην ανοσολογία.
2011 – Νίκος Θέμελης. Ο Νίκος Θέμελης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947. Αποφοίτησε από την Γερμανική Σχολή Αθηνών, το Doerpfeld Gymnasium. Σπούδασε Νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία, όπου το 1975 έλαβε το Διδακτορικό του Δίπλωμα σε θέματα Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.
Εργάστηκε στην Αγροτική Τράπεζα, στο Υπουργείο Οικονομικών και στη Νομική Υπηρεσία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες.
Από το 1981 υπήρξε στενός συνεργάτης του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη και διευθυντής του γραφείου του, ακολουθώντας τον στα υπουργεία Γεωργίας, Εθνικής Οικονομίας, Παιδείας, Βιομηχανίας αλλά και στο Μέγαρο Μαξίμου κατά τη θητεία του ως πρωθυπουργού (1996-2004). Στο χώρο της νεοελληνικής πεζογραφίας εμφανίστηκε το 1998. ¨Η αναζήτηση¨ ήταν το πρώτο του κείμενο έξω από το χώρο των επιστημονικών του ενδιαφερόντων. Έγραψε επτά μυθιστορήματα – τα οποία διαπνέονταν, κυρίως, από την ιδέα του εκσυγχρονισμού – με βασικές αναφορές στον ελληνισμό των τελευταίων τριών αιώνων, τόσο στον χώρο της διασποράς όσο και στον χώρο της αναδυόμενης εγχώριας αστικής τάξης.
Τα βιβλία του Νίκου Θέμελη σημείωσαν μεγάλη εμπορική επιτυχία, ενώ κάποια από αυτά μεταφράστηκαν στα γερμανικά, τα ιταλικά, τα ρουμανικά, τα τουρκικά και τα σερβικά. Εκτός από τον χώρο της πολιτικής και της επιστήμης, τα ενδιαφέροντά του επικεντρώνονταν στη λογοτεχνία, στη μουσική και την ζωγραφική. Πέθανε στις 20 Αυγούστου 2011 σε ηλικία 64 ετών από καρκίνο.
————————————————————————
Πηγές: sansimera.gr, el.wikipedia
