...
Ο γέγονε… Γέγονε |
Γεγονότα
1843 – Ο άγγλος συγγραφέας Κάρολος Ντίκενς εκδίδει το διήγημα «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» (A Christmas Carol). Την παραμονή κάποιων Χριστουγέννων, ο Σκρουτζ δέχεται έναν απρόσκλητο επισκέπτη. Είναι το φάντασμα του νεκρού συνεργάτη του Τζέικομπ Μάρλεϊ, τσιγκούνη και μίζερου, όπως ο Σκρουτζ, που τον προειδοποιεί να αλλάξει χαρακτήρα για να μην έχει την ίδια κατάληξη με αυτόν.
Στη συνέχεια, τον επισκέπτονται τα τρία φαντάσματα των Χριστουγέννων και του υποδεικνύουν τα λάθη του, βοηθώντας τον να αγγίξει τη μετάνοια. Μετά την εμπειρία αυτή, ο πρώην εκμεταλλευτής Σκρουτζ αλλάζει άρδην τη συμπεριφορά του και μετατρέπεται στον μεγαλύτερο ευεργέτη της πόλης του.
Ο Κάρολος Ντίκενς, γνωστός και ως Τσαρλς Ντίκενς, ήταν Άγγλος μυθιστοριογράφος. Ο Κάρολος Ντίκενς υπήρξε ένας από τους πιο διάσημους Άγγλους μυθιστοριογράφους και κριτικούς της κοινωνίας. Επινόησε ορισμένους από τους γνωστότερους διεθνώς φανταστικούς χαρακτήρες και θεωρείται από πολλούς ως ο σπουδαιότερος συγγραφέας της βικτωριανής εποχής.
Τα έργα του έχαιραν άνευ προηγουμένου δημοτικότητας κατά τη διάρκεια της ζωής του, ενώ αυτή η δημοφιλία διατηρείται και σήμερα τόσο για τα μυθιστορήματα όσο και για τα διηγήματά του. Οι κριτικοί της λογοτεχνίας του 20ου αιώνα όπως και οι ακαδημαϊκοί τον έχουν αναγνωρίσει ως μια λογοτεχνική διάνοια.
1965 – Ο στρατηγός Σαρλ Ντε Γκολ επανεκλέγεται στο αξίωμα του προέδρου της Γαλλίας. Αντίπαλός του, ο μετέπειτα σοσιαλιστής πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν. Στόχος του Ντε Γκολ εξαρχής ήταν να αναδείξει τη Γαλλία σε παγκόσμια δύναμη.
Για το σκοπό αυτόν απέκλινε από την πολιτική των άλλων δυτικών χωρών. Αναγνώρισε τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, ανέπτυξε καλές σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση, πραγματοποίησε ανοίγματα στον αραβικό κόσμο και στη Λατινική Αμερική. Το 1966 απέσυρε τις γαλλικές δυνάμεις από το ΝΑΤΟ, διότι θεώρησε τον τρόπο λήψης των αποφάσεων μειωτικό για τη Γαλλία.
Έλαβε αρνητική θέση στην είσοδο της Αγγλίας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (νυν Ευρωπαϊκή Ένωση), ενώ αντιθέτως κατέβαλε έντονες προσπάθειες για τη βελτίωση των γαλλογερμανικών σχέσεων και τη στενή οικονομική συνεργασία με την άλλοτε μεγάλη αντίπαλο της χώρας του.
Έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στην παραγωγή πυρηνικής ενέργειας και κατέστησε τη Γαλλία πυρηνική δύναμη (1960). Καταδίκασε την αμερικανική πολιτική στο Βιετνάμ και υποστήριξε την ανεξαρτητοποίηση της γαλλόφωνης επαρχίας του Κεμπέκ στον Καναδά.
1980 – Πυρπολούνται τα πολυκαταστήματα Μινιόν και Κατράντζος. Το συμβάν αποδίδεται σε τρομοκρατική ενέργεια. Οι εμπρησμοί στα πολυκαταστήματα «Κατράντζος» και «Μινιόν» ήταν μόνο η αρχή.
Το εφιαλτικό σκηνικό επαναλήφθηκε στις 3 Ιουνίου 1981 με την ταυτόχρονη πυρπόληση των πολυκαταστημάτων «Κλαουδάτος» και «Ατενέ» και σε μικρότερη έκταση στις 4 Ιουλίου στον «Δραγώνα» και τρεις μέρες αργότερα στο πολυκατάστημα «Λαμπρόπουλος» στον Πειραιά. Το μπαράζ αυτό των εμπρηστικών επιθέσεων έβαλε την «ταφόπλακα» στο ελληνικό λιανεμπόριο και οδήγησε στην εισβολή των ξένων πολυκαταστημάτων στη χώρα μας.
Θέση για τη διπλή εμπρηστική επίθεση της 19ης Δεκεμβρίου πήρε και ο ΕΛΑ, που κατήγγειλε όσους είχαν αποχωρήσει από τις τάξεις του. Μάλιστα, αποκάλυψε στο περιοδικό «Αντιπληροφόρηση» ότι η εμπρηστική ουσία έχει εισαχθεί από την Ολλανδία και χρησιμοποιείται για την επιτάχυνση της φωτιάς σε πετρελαιοπηγές. Κριτική στο διπλό τρομοκρατικό χτύπημα άσκησε και η 17Ν. Με προκήρυξή της, που δημοσιοποιήθηκε στις 24 Ιουλίου 1981, υποστήριξε ότι ήταν «επιχειρησιακά ασυντόνιστες, όχι κατάλληλα προετοιμασμένες και πολιτικά επιβλαβείς».
Μέχρι σήμερα, οι δύο υποθέσεις εμπρησμών στα πολυκαταστήματα «Κατράντζος» και «Μινιόν», όπως και οι άλλες τέσσερις που ακολούθησαν, παραμένουν ανεξιχνίαστες και έχουν παραγραφεί δικαστικά.
1997 – Κάνει πρεμιέρα στις αμερικανικές αίθουσες η ταινία του Τζέιμς Κάμερον «Τιτανικός», που είναι η πρώτη σε εισπράξεις στην ιστορία του κινηματογράφου. Η αγάπη του Κάμερον για τα ναυάγια οδήγησε στη δημιουργία του Τιτανικού και εμπνεύστηκε την ερωτική ιστορία με σκοπό να δεσμεύσει το κοινό με την πραγματική τραγωδία.
Η παραγωγή της ταινίας ξεκίνησε το 1995, όταν ο Κάμερον τράβηξε κάποια πλάνα από τον πραγματικό Τιτανικό. Έτσι ξεκίνησε η ανακατασκευή του πλοίου και με ηλεκτρονικούς υπολογιστές αναδημιούργησαν το βύθισμα. Η ταινία χρηματοδοτήθηκε κυρίως από τη 20th Century Fox και την Paramount Pictures και μέχρι τότε ήταν η πιο ακριβή παραγωγή που έγινε ποτέ, με προϋπολογισμό 200 εκατομμύρια δολάρια.
Ο Τιτανικός (επίσημο όνομα: RMS Titanic) ήταν βρετανικό επιβατηγό υπερωκεάνιο που ανήκε στον στόλο της White Star Line, το οποίο βυθίστηκε στον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό στις 15 Απριλίου 1912 μετά από σύγκρουση με ένα παγόβουνο κατά το παρθενικό ταξίδι του από το Σαουθάμπτον προς τη Νέα Υόρκη. Η βύθισή του, προκάλεσε τον θάνατο πάνω από 1.505 ατόμων σε ένα από τα πιο θανατηφόρα ναυτικά δυστυχήματα σε καιρό ειρήνης στη σύγχρονη ιστορία.
Το πλοίο RMS Titanic ήταν το μεγαλύτερο πλοίο εν πλω όταν εισήλθε σε υπηρεσία. Ο Τιτανικός ήταν το δεύτερο από τρία υπερωκεάνια της κλάσης Olympic που χρησιμοποιούσε η White Star Line (Τα άλλα δύο ήταν το RMS Olympic και το RMS Britannic (Βρεταννικός), και κατασκευάστηκε από το ναυπηγείο Harland and Wolff στο Μπέλφαστ με ναυπηγό αρχιτέκτονα τον Τόμας Άντριους. Ο Άντριους έχασε τη ζωή του στο ναυάγιο. Στο παρθενικό του ταξίδι μετέφερε 2.224 επιβάτες και πλήρωμα.
Γεννήσεις
1911 – Νικηφόρος Βρεττάκος. Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές του 20ού αιώνα και εντάσσεται γραμματολογικά στη Γενιά του ’30. Αποκαλούμενος «ποιητής του φωτός και της αγάπης», εξέφρασε μέσα από το έργο του ένα πανανθρώπινο όραμα ειρήνης, δικαιοσύνης και ανθρωπισμού. Γεννήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου 1911 στις Κροκεές Λακωνίας και μεγάλωσε στο οικογενειακό κτήμα στην Πλούμιτσα. Μετά τις σπουδές του στο Γύθειο εγκαταστάθηκε το 1929 στην Αθήνα, χωρίς ωστόσο να μπορέσει να ολοκληρώσει πανεπιστημιακές σπουδές λόγω οικονομικών δυσκολιών.
Εμφανίστηκε στα γράμματα την ίδια χρονιά με τη συλλογή Κάτω από σκιές και φώτα. Κατά τη δεκαετία του ’30 εξέδωσε σημαντικές ποιητικές συλλογές, όπως Η Επιστολή του Κύκνου και Το Ταξίδι του Αρχάγγελου, σηματοδοτώντας τη στροφή του σε έναν πιο φωτεινό και υπερβατικό ποιητικό λόγο. Παράλληλα ασχολήθηκε με την πεζογραφία και τη δημοσιογραφία.
Μετά τον πόλεμο ανέλαβε την αρχισυνταξία των Ελεύθερων Γραμμάτων, ενώ η σχέση του με την Αριστερά υπήρξε σύνθετη, οδηγώντας ακόμη και στη διαγραφή του από το ΚΚΕ. Το 1956 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης, ενώ δραστηριοποιήθηκε και στην τοπική αυτοδιοίκηση του Πειραιά με έντονη πολιτιστική προσφορά. Η δικτατορία τον οδήγησε σε αυτοεξορία στην Ευρώπη.
Μετά τη Μεταπολίτευση γνώρισε την ευρύτερη αναγνώριση, τιμήθηκε εκ νέου με Κρατικό Βραβείο και εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Πέθανε στις 4 Αυγούστου 1991 στην αγαπημένη του Πλούμιτσα, αφήνοντας πίσω ένα έργο βαθιά ανθρώπινο και διαχρονικό.
1924 – Μισέλ Τουρνιέ, γάλλος συγγραφέας. Γεννήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου 1924 στο Παρίσι. Μεγάλωσε μέσα στα βιβλία, καθώς ο πατέρας του είχε εκδοτική επιχείρηση που διαχειριζόταν τα συγγραφικά δικαιώματα των πελατών του. Φοίτησε σε ιδιωτικά σχολεία και σπούδασε νομικά και φιλοσοφία στη Σορβόνη, επηρεασμένος από το έργο φιλοσόφων, όπως ο Γκαστόν Μπασελάρ και ο Ζαν Πολ Σαρτρ.
Συνέχισε τις σπουδές του στη φιλοσοφία και την παιδαγωγική στο Πανεπιστήμιο της Τυβίγγης στη Γερμανία, όντας γνώστης της γερμανικής από τα νεανικά του χρόνια. Αποφοίτησε το 1950, έχοντας εκπονήσει τη διατριβή του για πτυχές του έργου του Πλάτωνα. Είχε στόχο να γίνει καθηγητής φιλοσοφίας, αλλά απέτυχε δύο φορές στις σχετικές εξετάσεις.
Από το 1950 έως το 1954 εργάστηκε στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση ως κειμενογράφος και παραγωγός και από το 1958 έως το 1968 ως επικεφαλής του εκδοτικού οίκου Plon, από τον οποίο απολύθηκε όταν υποστήριξε την απεργία των υφισταμένων του. Παράλληλα, παρουσίαζε την τηλεοπτική εκπομπή «La Chambre Noir» με θέμα τη φωτογραφία, της οποίας ήταν βαθύς γνώστης.
Το ίδιο διάστημα έγραφε για το περιοδικό «Nouvelles Littéraires» και μετέφρασε στα γαλλικά τα μυθιστορήματα Έριχ Μαρία Ρεμάρκ. Σε μία κατοπινή συνέντευξή του, ο Τουρνιέ περιγράφει αυτή την περίοδο ως μία εξαιρετική στιγμή για να προετοιμάσει το πρώτο του μυθιστόρημα και να συνδυάσει τη μυθοπλασία και τη φιλοσοφία, χρησιμοποιώντας τους μύθους ως όχημα. Έγραψε τρία μυθιστορήματα, τα οποία δεν θεωρούσε ότι άξιζε να δημοσιευτούν.
Θάνατοι
1848 – Έμιλι Τζέιν Μπροντέ (30 Ιουλίου 1818 – 19 Δεκεμβρίου 1848) ήταν Αγγλίδα συγγραφέας, γνωστή από το μοναδικό της μυθιστόρημα, Ανεμοδαρμένα Ύψη, το οποίο θεωρείται ένα από τα κλασικά έργα της αγγλικής λογοτεχνίας. Ήταν ένα από τα αδέλφια Μπροντέ, ανάμεσα στον αδελφό της Μπράνγουελ και τη νεαρότερη αδελφή Ανν. Δημοσίευε τα έργα της με το ψευδώνυμο Έλλις Μπελ.
Το 1847, εκδόθηκε το μυθιστόρημα της Έμιλυ Ανεμοδαρμένα Ύψη. Η καινοτόμος δομή του προβλημάτισε κάπως τους κριτικούς. Παρά το γεγονός ότι έλαβε ανάμεικτες κριτικές όταν πρωτοκυκλοφόρησε και συχνά κατηγορήθηκε για απεικόνιση ανήθικου πάθους, στη συνέχεια αναδείχτηκε σε ένα από τα κλασικά έργα της αγγλικής λογοτεχνίας. Το 1850, η Σάρλοτ επεξεργάστηκε και εξέδωσε τα Ανεμοδαρμένα Ύψη ως αυτόνομο μυθιστόρημα και με το πραγματικό όνομα της Έμιλυ. Αν και μία επιστολή από τον εκδότη της δείχνει ότι η Έμιλυ τελείωνε ένα δεύτερο μυθιστόρημα, το χειρόγραφο δεν έχει βρεθεί ποτέ.
Η υγεία της Έμιλυ, όπως και των αδερφών της, ήταν αδύνατη εξαιτίας των ανθυγιεινών συνθηκών στο σπίτι[11] και της πηγής του νερού που μολύνθηκε από τις απορροές του νεκροταφείου της εκκλησίας[12]. Κατά τη διάρκεια της κηδείας του αδελφού της, το Σεπτέμβριο του 1848, η Έμιλυ αρρώστησε. Αν και η κατάστασή της επιδεινώθηκε, αρνήθηκε κάθε ιατρική βοήθεια και θεραπεία[13]. Τελικά πέθανε από φυματίωση στις 19 Δεκεμβρίου 1848, σε ηλικία 30 ετών, και ενταφιάστηκε στον οικογενειακό τάφο στην Εκκλησία του Αγίου Μιχαήλ και Πάντων Αγγέλων, στο Χάουορθ του Δυτικού Γιορκσιρ.
1915 – Αλόις Αλτσχάιμερ, γερμανός νευρολόγος. Ένας από τους θεμελιωτές της σύγχρονης νευροπαθολογίας, γεννήθηκε στο Μαρκτμπράιτ της Κάτω Φραγκονίας στη Βαυαρία. Ο πατέρας του εργαζόταν σε γραφείο συμβολαιογράφων. Σπούδασε ιατρική στα πανεπιστήμια Ασάφενμπουργκ, Τύμπινγκεν, Βερολίνου και Βίρτσμπουργκ, από το οποίο αποφοίτησε το 1887. Έναν χρόνο αργότερα εργάστηκε για σύντομο διάστημα σε ίδρυμα ψυχικά ασθενών γυναικών και στη συνέχεια προσλήφθηκε στο άσυλο φρενοβλαβών και επιληπτικών της Φρανκφούρτης, υπό τη διεύθυνση του ψυχιάτρου Έμιλ Σιόλι. Εκεί συνεργάστηκε στενά με τον νευρολόγο Φραντς Νισλ και ανέπτυξε έντονη ερευνητική δραστηριότητα.
Ο Άλτσχαϊμερ υπήρξε συνιδρυτής και συνεκδότης του επιστημονικού περιοδικού Zeitschrift für die gesamte Neurologie und Psychiatrie, χωρίς ωστόσο να συγγράψει ποτέ αυτοτελές βιβλίο. Το 1901 παρατήρησε την ασθενή Αουγκούστε Ντέτερ, η οποία παρουσίαζε σοβαρή απώλεια μνήμης και αποπροσανατολισμό σε ηλικία μόλις 51 ετών. Μετά τον θάνατό της το 1906, μελέτησε τον εγκέφαλό της στο Μόναχο, χρησιμοποιώντας τεχνικές χρώσης που αποκάλυψαν πλάκες βήτα-αμυλοειδούς και συσσωρεύσεις πρωτεΐνης Tau.
Στις 3 Νοεμβρίου 1906 παρουσίασε για πρώτη φορά τα κλινικά και παθολογοανατομικά χαρακτηριστικά της νέας νόσου και το 1907 δημοσίευσε τα ευρήματά του στο άρθρο «Περί μιας ιδιόμορφης νόσου του εγκεφαλικού φλοιού». Από το 1911 η νόσος άρχισε να διαγιγνώσκεται διεθνώς. Το 1912 διορίστηκε καθηγητής ψυχιατρικής στο Μπρεσλάου, όμως αρρώστησε σοβαρά και πέθανε το 1915, σε ηλικία μόλις 51 ετών, αφήνοντας ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ιατρική επιστήμη.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
