...
Ο γέγονε… Γέγονε|
Γεγονότα
334 π.Χ. – Ο Μέγας Αλέξανδρος νικάει τους Πέρσες στη Μάχη του Γρανικού. Ως μάχη του Γρανικού εννοείται η πρώτη σύγκρουση του εκστρατευτικού σώματος του Αλέξανδρου Γ΄ (του Μεγάλου Αλεξάνδρου) που δόθηκε παρά τον Γρανικό ποταμό το 334 π.Χ. με συγκεντρωμένη στρατιωτική δύναμη της αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών (των Περσών) γύρω από τη Ζέλεια της Φρυγίας στον Ελλήσποντο, με στρατηγό τον Αρσίτη, τον σατράπη της Φρυγίας και πολλούς επιφανείς Πέρσες, όπως ο Σπιθριδάτης, ο σατράπης της Λυδίας και της Ιωνίας, ο Φαρνάκης, ο αδελφός της γυναίκας του Δαρείου, ο Ατιζύης, ο Μιθριδάτης, και άλλοι.
Η τελική έκβαση της μάχης αυτής και η νίκη του Αλέξανδρου παρείχε στρατηγικής σημασίας πλεονέκτημα για την προέλαση του Ελληνικού σώματος στη Μικρά Ασία.
Για κάμποση ώρα, σύμφωνα με την αφήγηση του Αρριανού τα αντίπαλα στρατεύματα στέκονταν σιωπηλά και αντιμέτωπα στις όχθες του ποταμού, γεμάτα αγωνία για το μέλλον. Οι Πέρσες περίμεναν να μπουν οι Μακεδόνες στο νερό, για να τους επιτεθούν καθώς θα προσπαθούσαν. Ο Αλέξανδρος πήδησε πάνω στ’ άλογο, κάλεσε τους άνδρες του να τον ακολουθήσουν και να δείξουν την παλικαριά τους και διέταξε να μπουν πρώτοι στο ποτάμι οι πρόδρομοι ιππείς, οι Παίονες υπό την ηγεσία του Αμύντα, του γιου του Αρραβαίου, ένα τάγμα πεζικού και πριν απ’ όλους η ίλη του Σωκράτη, που κατά τύχη οδηγούσε εκείνη την ημέρα ολόκληρο το ιππικό, υπό την ηγεσία του Πτολεμαίου, του γιου του Φίλιππου. Ο ίδιος μπήκε στο ποτάμι οδηγώντας τη δεξιά παράταξη κάτω από τους ήχους των σαλπίγγων και τις ιαχές προς τον Ενυάλιο Άρη. Προχωρούσαν λοξά, όπως τους τραβούσε το ρεύμα, για να μην πέσουν πάνω τους οι Πέρσες παραταγμένοι σε σειρά, καθώς θα έβγαιναν, αλλά να τους χτυπήσει ο ίδιος όσο γινόταν κατά μέτωπο.
Οι Πέρσες άρχισαν να ρίχνουν ακόντια στο σημείο όπου βγήκαν οι πρώτοι στρατιώτες του Αμύντα και του Σωκράτη. Εκείνοι που βρίσκονταν στο ψηλό σημείο της όχθης έριχναν μέσα στο ποτάμι κι όσοι βρίσκονταν χαμηλότερα κατέβαιναν μέσα στο νερό. Οι ιππείς συγκρούονταν, καθώς οι Μακεδόνες έβγαιναν από το ποτάμι και οι Πέρσες τους εμπόδιζαν. Οι πρώτοι πολεμούσαν με τα δόρατα και οι δεύτεροι έριχναν ακόντια. Οι Μακεδόνες σε τούτη την πρώτη επίθεση έχαναν χρόνο και είχαν αρκετές απώλειες, καθώς αμύνονταν από αβέβαιο σημείο στο ποτάμι και οι Πέρσες βρίσκονταν ψηλότερα. Σε αυτό το σημείο είχε παραταχθεί άλλωστε και το πλέον αξιόμαχο τμήμα του περσικού ιππικού. Μαζί του πολεμούσαν ο Μέμνων και τα παιδιά του. Οι πρώτοι Μακεδόνες που συγκρούστηκαν με τους Πέρσες πολέμησαν θαρραλέα, σώζοντας και τους υπόλοιπους που στράφηκαν προς τον επερχόμενο Αλέξανδρο.
Εκείνος, οδηγώντας τη δεξιά παράταξη, επιτέθηκε πρώτος στους Πέρσες[10], στο σημείο που το ιππικό τους ήταν πυκνότερο και βρίσκονταν οι ηγεμόνες τους. Στο μεταξύ, οι μακεδονικές φάλαγγες περνούσαν σχετικά εύκολα πια, η μια μετά την άλλη. Παρά το γεγονός ότι η μάχη διεξαγόταν πάνω στα άλογα, έμοιαζε περισσότερο με μάχη πεζικού. Τα άλογα συμπλέκονταν, οι στρατιώτες πολεμούσαν σώμα με σώμα, οι Μακεδόνες προσπαθούσαν να σπρώξουν τους Πέρσες από την όχθη στην πεδιάδα, οι Πέρσες προσπαθούσαν να εμποδίσουν τους Μακεδόνες να βγουν και να τους ρίξουν πάλι στο ποτάμι.
Έσπασε πάνω στη μάχη το δόρυ του Αλέξανδρου. Ζήτησε άλλο από τον Αρέτη, ένα νεαρό της βασιλικής ακολουθίας. Σε δύσκολη θέση εκείνος, γιατί είχε σπάσει και το δικό του δόρυ και πολεμούσε σκληρά με το σπασμένο, το έδειξε στον Αλέξανδρο και του φώναξε να ζητήσει άλλο. Τελικά κάποιος από τους συμμάχους, ο Κορίνθιος Δημάρατος του έδωσε το δικό του. Εκείνος το πήρε και μόλις είδε τον γαμπρό του Δαρείου, τον Μιθριδάτη, να προσπαθεί να τους εμβολίσει με ένα τμήμα ιππικού, έτρεξε ο ίδιος μπροστά από τους άλλους και τον διαπέρασε με το δόρυ του. Τότε ο Ροισάκης επιτέθηκε στον Αλέξανδρο και τον χτύπησε με την πάλα στο κεφάλι, σχίζοντας το κράνος του. Ο Αλέξανδρος τον σκότωσε, χτυπώντας τον στο στέρνο και διαπερνώντας με το δόρυ τον θώρακα του. Ο Σπιθριδάτης στο μεταξύ πλησίαζε τον Αλέξανδρο από πίσω κρατώντας υψωμένη την πάλα. Τον πρόλαβε, όμως, ο Κλείτος, ο επονομαζόμενος Μέλας και τον χτύπησε στον ώμο, κόβοντάς του το χέρι.
Οι Πέρσες και τα άλογά τους βάλλονταν από παντού. Τους χτυπούσαν τα δόρατα, τους έσπρωχναν οι ιππείς ανακατεμένοι με τους ψιλούς. Έτσι τράπηκαν σε φυγή, πρώτα στο σημείο όπου πολεμούσε ο Αλέξανδρος. Μόλις έσπασε το κέντρο, παρέλυσαν και οι δύο πτέρυγες και τράπηκαν σε άτακτη φυγή. Σκοτώθηκαν περίπου χίλιοι Πέρσες ιππείς. Η καταδίωξη δεν κράτησε πολύ, γιατί ο Αλέξανδρος στράφηκε εναντίον των μισθοφόρων. Το πυκνότερο τμήμα τους είχε κρατήσει την αρχική του θέση, γιατί η απρόσμενη εξέλιξη της μάχης τους έκανε να τα χάσουν. Ο Αλέξανδρος οδήγησε εναντίον τους τη φάλαγγα και διέταξε τους ιππείς να τους περικυκλώσουν. Τους κατέσφαξε μέσα σε λίγη ώρα. Δε σώθηκε κανένας, εκτός αν κάποιος τρύπωσε ανάμεσα στους νεκρούς. Περίπου δύο χιλιάδες πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Σκοτώθηκαν πολλοί ηγεμόνες των Περσών, ο Νιφάτης, ο Πετήνης, ο σατράπης της Λυδίας Σπιθριδάτης, ο ύπαρχος της Καππαδοκίας Μιθροβουζάνης, ο γαμπρός του Δαρείου Μιθριδάτης, ο γιος του άλλου Δαρείου (του γιου του Αρταξέρξη) Αρβουπάλης, ο κουνιάδος του Δαρείου Φαρνάκης, ο αρχηγός των μισθοφόρων Ωμάρης. Ο Αρσίτης κατέφυγε μετά τη μάχη στη Φρυγία, όπου αυτοκτόνησε θεωρώντας τον εαυτό του υπαίτιο της συμφοράς των Περσών
Σὐμφωνα με τον Peter Green, δύο ήταν οι μάχες στον Γρανικό: Με πηγές τον Διόδωρο και τον Πτολεμαίο τον σωματοφύλακα, υποστηρίζει πως έφθασαν στον Γρανικό απόγευμα,ο Παρμενίωνας συμβούλευσε αναμονή μα ο Αλέξανδρος διέταξε επίθεση και όρμησε επικεφαλής της βασιλικής ίλης. Η επίθεση, βιαστικά οργανωμένη αποκρούσθηκε. Οι σχετικά λίγοι νεκροί που αναφέρονται αξιώθηκαν αγαλμάτων ακριβώς γιατί επιτέθηκαν, ενώ πολλοί δίστασαν. Το επόμενο πρωί επναλήφθηκε η επίθεση με την γνωστή περιγραφή και επιτυχία.
1947 – Ο αμερικανός πρόεδρος Χάρι Τρούμαν υπογράφει το νόμο που προβλέπει παροχή βοήθειας προς την Ελλάδα. (Δόγμα Τρούμαν)
Το Δόγμα Τρούμαν ήταν η πολιτική που διατύπωσε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν στην ομιλία που εκφώνησε στις 12 Μαρτίου 1947, δηλώνοντας πως οι Ηνωμένες Πολιτείες θα υποστήριζαν την Ελλάδα και την Τουρκία οικονομικά και στρατιωτικά για να αποτρέψει την πτώση τους στην Σοβιετική σφαίρα. Οι ιστορικοί συχνά την θεωρούν ως την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου, και την έναρξη της πολιτικής της “Συγκράτησης” (“Containment”), δηλαδή της ανάσχεσης της Σοβιετικής επέκτασης.
Ο Πρόεδρος Τρούμαν ανέφερε στο Κογκρέσο πως το Δόγμα ήταν “η πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών για να υποστηρίξουν τους ελεύθερους λαούς που αντιστέκονται στην προσπάθεια υποδούλωσή τους από ένοπλες μειονότητες ή από εξωτερικές πιέσεις”. Ο Τρούμαν αιτιολόγησε, επειδή αυτά τα “ολοκληρωτικά καθεστώτα” εξανάγκαζαν “τους ελεύθερους ανθρώπους”, αντιπροσώπευαν μια απειλή στην διεθνή ειρήνη και την εθνική ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Τρούμαν έκανε αυτή την έκκληση στη κορύφωση της κρίσης του Ελληνικού Εμφύλιου Πολέμου. Υποστήριξε πως αν η Ελλάδα και η Τουρκία δεν λάμβαναν την βοήθεια που χρειάζονταν επειγόντως, μοιραία θα έπεφταν στον Κομμουνισμό με σοβαρές συνέπειες στην περιοχή. Επειδή η Ελλάδα και η Τουρκία ήταν ιστορικοί αντίπαλοι, ήταν απαραίτητο να βοηθηθούν και οι δύο εξίσου, παρ’ όλο που η απειλή στην Ελλάδα ήταν περισσότερο άμεση.
Για χρόνια η Μεγάλη Βρετανία υποστήριζε την Ελλάδα, αλλά τώρα βρισκόταν στο χείλος της χρεοκοπίας και αναγκάστηκε να μειώσει δραστικά την εμπλοκή της. Τον Φεβρουάριο του 1947, η Βρετανία ζήτησε επισήμως από τις Ηνωμένες Πολιτείες να πάρουν την θέση της στην υποστήριξη της Ελληνικής κυβέρνησης.
Η πολιτική αυτή κέρδισε την υποστήριξη των Ρεπουμπλικάνων που έλεγχαν το Κογκρέσο, και περιλάμβανε την αποστολή $400 εκατομμυρίων σε Αμερικανικά λεφτά, αλλά όχι στρατιωτικές δυνάμεις στην περιοχή. Το αποτέλεσμα ήταν να τερματιστεί η Κομμουνιστική απειλή, και το 1952 και οι δύο χώρες (Ελλάδα και Τουρκία) μπήκαν στο NATO, μια στρατιωτική συμμαχία που εγγυόταν την προστασία τους.
Το Δόγμα εκτάθηκε ανεπίσημα για να γίνει η βάση της Αμερικανικής πολιτικής στον Ψυχρό Πόλεμο σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο. Μετατόπισε την Αμερικανική εξωτερική πολιτική προς τη Σοβιετική Ένωση από την détente (μια χαλάρωση της έντασης) σε μια πολιτική ανάσχεσης της Σοβιετικής επέκτασης, όπως υποστήριζε ο διπλωμάτης Τζορτζ Κένναν.
1955 – Ο αγωνιστής της ΕΟΚΑ Χαρίλαος Ξενοφώντος τοποθετεί ωρολογιακή βόμβα κατά του άγγλου κυβερνήτη στο κινηματοθέατρο «Παλλάς» της Λευκωσίας.
Ο Χαρίλαος Ξενοφώντος γεννήθηκε το 1925 στη Μεσόγη της Πάφου και κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρέτησε στον αγγλικό στρατό. Κατατάγηκε νωρίς στην ΕΟΚΑ και άρχισε μια έντονα ενεργή δράση εναντίον των Άγγλων.
Στις 22 Μαϊου 1955 τοποθέτησε βόμβα κάτω από το κάθισμα του Άγγλου κυβερνήτη Άρμιτεϊτζ στο κινηματοθέατρο Παλλάς στη Λευκωσία. Ήταν ο υπ’ αριθμόν 3 καταζητούμενος από τους Βρετανούς, οι οποίοι τον είχαν επικηρύξει με 5.000 λίρες.
Οι Βρετανοί κατάφεραν να τον συλλάβουν και τον φυλάκισαν μαζί με άλλους αγωνιστές στο κάστρο της Κερύνειας, από όπου κατάφερε να αποδράσει στις 23 Σεπτεμβρίου 1955, μαζί με άλλους συναγωνιστές του. Από εκεί έφτασε σε χωριά της Πιτσιλιάς και συνόδευσε τον Γεώργιο Γρίβα Διγενή σε επιχειρήσεις στην Κακοπετριά, Γαλάτα και στα βουνά του Κύκκου που βρίσκοταν πολλά από τα λημέρια της ΕΟΚΑ. Εκεί όμως που διακρίθηκε ο Χαριλλής, όπως τον αποκαλούσαν, ήταν στην επική μάχη των Σπηλιών με την ομάδα του αρχηγού και του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ Γρηγόρη Αυξεντίου.
Ο Χαρίλαος Ξενοφώντος πέθανε στις 4 Σεπτεμβρίου 2011.
Γεννήσεις
1813 – Ρίχαρντ Βάγκνερ (γερμανικά Wilhelm Richard Wagner) γεννήθηκε στις 22 Μαΐου 1813 στη Λειψία της Γερμανίας και πέθανε στις 13 Φεβρουαρίου 1883 στη Βενετία της Ιταλίας. Ήταν πρωτοποριακός Γερμανός ρομαντικός συνθέτης, ποιητής και μουσικολόγος του 19ου αιώνα.
Ο Βάγκνερ μεταμόρφωσε την όπερα σε «μουσικό δράμα» (Musikdrama): σε ένα ιδανικό μείγμα μουσικής, ποίησης, χορού και οπτικής απόλαυσης.
Ο Βάγκνερ διαφωνούσε έντονα με το χαρακτηρισμό των έργων του ως «μουσικών δραμάτων», διότι πίστευε πως ο χαρακτηρισμός αυτός δεν απέδιδε την ουσία του συνθετικού του έργου. Για αυτόν «η μουσική είναι μία τέχνη ομιλούσα και δρώσα, ενώ η μουσική μορφή είναι μια μορφή έκφρασης, μια διατύπωση. Μια διατύπωση, όμως, είναι ολοκληρωμένη όταν είναι σε τέτοιο βαθμό προσφυής ως προς το περιεχόμενο που εκφράζει, ώστε η ίδια να παραμένει απαρατήρητη.
Η μουσική μορφή είναι ένα μέσο που αφομοιώνεται στη λειτουργία την οποία εκτελεί χωρίς να αποκτά αυτόνομη ύπαρξη και σημασία.» Σημαντική θέση στην επαναστατική σύλληψη ενός τέτοιου συνδυασμού μουσικής και δραματουργίας κατέχει η συστηματική χρήση αυτού που αποκαλούμε καθοδηγητικό μοτίβο, ή αλλιώς “leit motiv”. Η χρήση του καθοδηγητικού μοτίβου (που έφθασε στο απόγειό της στον κύκλο Το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν) συνίσταται στην αξιοποίηση ενός μοτίβου ή μουσικού θέματος ως «εκπρόσωπου» για κάθε ήρωα, αντικείμενο ή βασική ιδέα του έργου (ή πολλών έργων στην περίπτωση του Δαχτυλιδιού).
Το μοτίβο αυτό εμφανίζεται δεκτικό αλλοιώσεων, επεξεργασίας ή και συνδυασμού με άλλα μοτίβα, ανάλογα με τις δραματουργικές ανάγκες του έργου. Ο Βάγκνερ διεύρυνε τους ορίζοντες του αρμονικού συμβάντος της εποχής του και τα τελευταία χρόνια της ζωής του χαρακτηρίζονται από μουσικό πλούτο και περιπλοκότητα, ενώ προετοίμασαν το έδαφος για πολλές από τις μουσικές εξελίξεις του επόμενου αιώνα. Άλλη σημαντική προσφορά του Βάγκνερ ήταν η πρωτοβουλία του (και η καθοριστική συμβολή του στη χρηματοδότηση) για την ανέγερση ενός εκπληκτικού θεάτρου, του Festpielhaus στο Μπαϊρόιτ (Βαυαρία) όπου τα έργα του θα μπορούσαν να παρουσιάζονται σε ιδεώδεις για την εποχή συνθήκες.
1950 – Αλέκος Αλαβάνος (Αθήνα, 22 Μαΐου 1950) είναι Έλληνας πολιτικός. Διετέλεσε πρόεδρος του Συνασπισμού (12 Δεκεμβρίου 2004 – 10 Φεβρουαρίου 2008), πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ (12 Δεκεμβρίου 2004 – 4 Οκτωβρίου 2009) και ευρωβουλευτής του ΚΚΕ και του Συνασπισμού (18 Οκτωβρίου 1981- 7 Μαρτίου 2004).
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 22 Μαΐου του 1950 και η καταγωγή του είναι από την Τήνο. Είναι γόνος πλούσιας οικογένειας βενετικής καταγωγής. Είναι γιος του βουλευτή Νικολάου Αλαβάνου.
Αδελφοί του είναι ο πρώην βουλευτής Κωνσταντίνος Αλαβάνος και ο πρόεδρος του ΤΕΕ (2002-10) Γιάννης Αλαβάνος, ενώ παππούς του ο πρώην βουλευτής και αντιπρόεδρος της βουλής, Κωνσταντίνος Αλαβάνος.
Σπούδασε στη Σχολή Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Αθήνας, από την οποία αποφοίτησε ως οικονομολόγος.
Θάνατοι
337 – Μέγας Κωνσταντίνος. Γεννήθηκε στη Ναϊσσό της Μοισίας (σημερινή Νις της Σερβίας) στις 27 Φεβρουαρίου του 272. Γονείς του Κωνσταντίνου ήταν ο Ρωμαίος Καίσαρας Κωνστάντιος Α΄ Χλωρός (Aurelius Valerius Constantius), που ανήκε πιθανόν σε οικογένεια Ιλλυριών, και η Ελένη (μετέπειτα Αγία Ελένη, η Ισαπόστολος), Ελληνίδα Μικρασιάτισσα, κόρη πανδοχέα από το Δρέπανο της Βιθυνίας. Ο Κωνστάντιος ήταν μάλλον ταπεινής καταγωγής, παρά τους ισχυρισμούς του γιου του ότι καταγόταν από τον αυτοκράτορα Κλαύδιο Β΄.
Όταν γνωρίστηκαν στη γενέτειρα της Ελένης, το 270 μ.Χ., ο Κωνστάντιος είχε ήδη ανέλθει στην ιεραρχία του ρωμαϊκού στρατού και του είχε απονεμηθεί ο τίτλος του «δούκα» (dux, ηγεμών).
Η Ελένη ακολούθησε τον σύντροφό της στις εκστρατείες του στη Γερμανία και στη Βρετανία και περίπου το 274 μ.Χ., γέννησε το γιο τους Κωνσταντίνο στη Ναϊσσό, στην πόλη από όπου καταγόταν και ο σύζυγός της. Η χρονολογία γέννησης του Κωνσταντίνου αποτελεί θέμα προς έρευνα για τους ιστορικούς, αφού δεν έχει προσδιορισθεί επακριβώς. Άλλες χρονολογίες που προτείνονται είναι το 271, το 272 ή το 273, ενώ κάποιοι τοποθετούν τη γέννησή του ακόμη και 10 χρόνια μετά, περίπου δηλαδή στα 285 μ.Χ.
Λίγο μετά την εορτή του Πάσχα του 337, ο Κωνσταντίνος αρρώστησε βαριά. Έφυγε από την Κωνσταντινούπολη για τα ζεστά λουτρά κοντά στη γενέτειρα πόλη της μητέρας του, τη μικρασιατική Ελενόπολη της Βιθυνίας, στις νότιες ακτές του κόλπου της Νικομήδειας. Εκεί, στον ναό του Αποστόλου Λουκιανού, που έχτισε η μητέρα του, προσευχήθηκε και κατάλαβε ότι πέθαινε.
Ο Κωνσταντίνος απεβίωσε το 337 μ.Χ. Τόσο το έργο του όσο και ο ίδιος έτυχαν μιας σπάνιας εκτιμήσεως από πολλές πλευρές. Η Ρωμαϊκή Σύγκλητος, όπως αναφέρει ο ιστορικός Ευτρόπιος, θεοποίησε τον Κωνσταντίνο. Η ιστορία τον ονόμασε Μέγα και η Ορθόδοξη Εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο και ισαπόστολο. Μετά το θάνατό του, το σώμα του μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη και τάφηκε στον Ναό των Αγίων Αποστόλων, σε σαρκοφάγο από πορφυρό λίθο. Το σώμα του επέζησε από τη λεηλασία της πόλης κατά τη διάρκεια της Τέταρτης Σταυροφορίας το 1204, αλλά καταστράφηκε κάποια στιγμή αργότερα. Σήμερα λείψανά του φυλάσσονται στον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Ιπποδρομίου Θεσσαλονίκης.
1850 – Λυκούργος Λογοθέτης (10 Φεβρουαρίου 1772 – 21 Μαΐου 1850), πραγματικό όνομα Γεώργιος Παπλωματάς, ήταν Έλληνας αγωνιστής του 1821 και πολιτικός. Ήταν ο πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης της σαμιακής επανάστασης του 1821.
Μετά τη βίαιη επέμβαση των οθωμανικών στρατευμάτων στη Σάμο με την ανοχή των Μεγάλων Δυνάμεων, εγκατέλειψε το Διοικητήριο (10/22 Μαΐου 1834) και αναχώρησε οριστικά από τη Σάμο (Ιούνιος). Δύο μήνες αργότερα (22 Αυγούστου) επιβλήθηκε το ηγεμονικό καθεστώς, και η Σάμος κατέστη αυτόνομη Ηγεμονία, φόρου υποτελής στον Οθωμανό σουλτάνο, με διορισμένο χριστιανό πρίγκηπα-ηγεμόνα. Ο δε Λυκούργος Λογοθέτης, μαζί με άλλους Καρμανιόλους, εκρίθη «απόβλητος και απαράδεκτος εις την Πατρίδα» από την πρώτη Γενική Συνέλευση του νέου καθεστώτος.
Μετά από διετή παραμονή στην Τήνο μετέβη στο Ναύπλιο και εν συνεχεία εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα. Εισήλθε στο οθωνικό περιβάλλον και τιμήθηκε από το νεοσύστατο βασίλειο για την προσφορά του στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Το 1836 έλαβε το στρατιωτικό βαθμό του συνταγματάρχη στη Βασιλική Φάλαγγα και το 1837 διορίστηκε Σύμβουλος της Επικρατείας. Στις 15 Νοεμβρίου 1843 ορκίστηκε μαζί με τον Σταμάτη Γεωργιάδη πληρεξούσιος Σάμου στην Εθνοσυνέλευση του 1843-1844, και στις 27 Νοεμβρίου υπήρξε υποψήφιος κατά την αναθεωρητική ψηφοφορία της ΙΔ΄ συνεδρίασης για την ανάδειξη της επιτροπής σύνταξης Συντάγματος. Στις 16 Ιουνίου 1844 διορίστηκε γερουσιαστής και το 1847 προβιβάστηκε σε υποστράτηγο της Βασιλικής Φάλαγγας. Απεβίωσε στην Αθήνα, «εξ αποστεώσεως των βαλβίδων της καρδίας», στις 21 Μαΐου/2 Ιουνίου 1850.
Πηγές:
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
