.
Aγρινιώτικο καλαντάρι
16 Μαρτίου
– 1926: Απόφαση Στρατοδικείου για τις δολοφονίες Κουζέλη και Κατσιμπίνη
1926: Γραφείο προστασίας καπνεργατών
1929: Αίτημα ανάκλησης της απαλλοτρίωσης του σημερινού Πάρκου –
16 Μαρτίου 1926
Στις 16 Μαρτίου του 1926 το Στρατοδικείο της Πάτρας, στο οποίο εκδικαζόταν η υπόθεση για τη δολοφονία των καπνεμπόρων Κατσιμπίνη και Κουζέλη με κατηγορουμένους τον Κόκιο και τον Ζέμα, αμέσως μετά την έναρξη της συνεδρίασης αποσύρθηκε σε σύσκεψη η οποία κράτησε γύρω στις τέσσερις (4) ώρες. Στις 2:15΄ το μεσημέρι οι Στρατοδίκες ανέβηκαν στην έδρα του πενταμελούς Στρατοδικείου της Πάτρας και ο Πρόεδρος διάβασε την απόφαση με τη φρουρά να παρουσιάζει τα όπλα. Σύμφωνα με αυτή, ο μεν πρώτος κατηγορούμενος, Δημήτριος Κόκιος, καταδικάστηκε σε θάνατο, με οριακή πλειοψηφία 3 ψήφων υπέρ της θανατικής ποινής και 2 κατά, αφού κρίθηκε ένοχος για φόνο μετά ληστείας, εκ προμελέτης, ο δε δεύτερος, Βαγγέλης Ζέμας, καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά, ως συνεργός για τον στραγγαλισμό του μάρτυρα Γαλανόπουλου.
Αμέσως μετά την εκφώνηση της απόφασης οι συνήγοροι των δύο κατηγορουμένων έστειλαν τηλεγράφημα στον πρωθυπουργό με το οποίο διατύπωναν την άποψη πως ήταν πεπεισμένοι από τη διαδικασία ότι δεν προέκυψαν αποδείξεις για την ενοχή των κατηγορουμένων.
Το τηλεγράφημα αυτό έφτασε στο Πολιτικό γραφείο του Πρωθυπουργού το απόγευμα της ίδιας μέρας και αμέσως μόλις έλαβε γνώση του περιεχομένου του, διέταξε την όσο το δυνατόν ταχύτερη αποστολή προς τον Κυβερνητικό Επίτροπο του Στρατοδικείου Πατρών , εντολή προς αναστολή της ποινής. Διέταξε επίσης να αποσταλεί το ταχύτερο δυνατόν η δικογραφία στο Πολιτικό του Γραφείο, για να ελεγχθεί το κατά πόσο είναι δικαιολογημένη η θέση των δικηγόρων υπεράσπισης, ότι δεν υπάρχουν επαρκείς ενδείξεις της ενοχής του Κόκιου, αλλά και να εξετασθεί, εάν πράγματι υπάρχουν ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος.
16 Μαρτίου 1926
Με διαταγή του υπουργού Εθνικής Οικονομίας Γεωργίου Μερκούρη επιτρέπεται να συσταθούν ειδικά υποκαταστήματα προστασίας και ασφάλισης καπνεργατών σε τριάντα οκτώ καπνοπόλεις της χώρας. Ανάμεσα σε αυτές και το Αγρίνιο.
Σύμφωνα με το διάταγμα η λειτουργία αυτών των καταστημάτων θα ξεκινούσε την 1η Απριλίου
16 Μαρτίου 1929
Συνεδρίασε εκτάκτως και με κατεπείγουσα διαδικασία το δημοτικό συμβούλιο του Αγρινίου και συζήτησε την απαλλοτρίωση του κτήματος Παπαστράτου (το σημερινό Πάρκο Αγρινίου) για τη δημιουργία σε αυτό συνοικισμού προσφύγων. Γνωστοποιήθηκε στους συμβούλους από τον τότε δήμαρχο της πόλης, Αντρέα Παναγόπουλο, ότι την προηγούμενη μέρα τον επισκέφθηκε ο εκπρόσωπος των Παπαστραταίων στην πόλη και τον διαβεβαίωσε ότι οι Αδελφοί Παπαστράτου το συγκεκριμένο κτήμα το προορίζουν για κοινωφελής σκοπούς, όπως η δημιουργία σχολικών κήπων, υπαίθρια σχολεία κ.λ.π.
«Μετά από αυτά», είπε ο Παναγόπουλος, «και την διαβεβαίωση του Καββαδία, φρονώ ότι δεν υπάρχει αντίθετη γνώμη πως πρέπει να απευθυνθούμε στον πρόεδρο της Κυβέρνησης (Ελευθέριος Βενιζέλος), για να ανακληθεί το διάταγμα της απαλλοτρίωσης».
Ακολούθησε διαλογική συζήτηση στην οποία τοποθετήθηκε και ένας πρόσφυγας με το όνομα, Μαυρίδης, ο οποίος συμφώνησε να ανακληθεί η απαλλοτρίωση αρκεί να βρεθεί μια άλλη τοποθεσία για τη δημιουργία συνοικισμού.
Τελικά αποφασίστηκε η αποστολή τηλεγραφήματος στο Πρωθυπουργό με το οποίο ζητήθηκε η ανάκληση της απαλλοτρίωσης και να ζητηθεί από όλους τους Συλλόγους του Δήμου να πράξουν το ίδιο. Μόνο ο δημοτικός σύμβουλος Καλαμάρας επέμεινε στη θέση του ότι πρώτα θα έπρεπε μα καθοριστεί ο χρόνος κατά τον οποίο θα δωρίζονταν το κτήμα στο Δήμο και να βρεθεί ο κατάλληλος χώρος για τους πρόσφυγες.
Φωτογραφία ανάρτησης: Ο ναϊσκος της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος
στο Πάρκο του Αγρινίου (Πηγή: Λογοτεχνικό και φωτογραφικό αρχείο Νίκου Αντωνίου)
Έρευνα – Κείμενα: Λ. Τηλιγάδας
——————————————————————————————————-
Η μνήμη είναι μια δυνατότητα για να διευρύνουμε το μέλλον
και όχι για να το συρρικνώσουμε στο ήδη ξεπερασμένο παρελθόν
