...
Κινηματογραφική Λέσχη
Δήμου Αγρινίου
| Ελληνίς | Μάρκου Μπότσαρη 6 – Αγρίνιο | τηλ.: 26410 56754 |
Οχτώμιση (8 1/2), του Φεντερίκο Φελίνι
| Την Τρίτη 22 Ιουλίου 2025
στον Δημοτικό κινηματογράφο Ελληνίς
από την Κινηματογραφική Λέσχη του Δήμου Αγρινίου |
Όχι μόνο ένα αριστούργημα, αλλά μια κορυφαία στιγμή στην ιστορία του σινεμά
κι ένας αναστοχαστικός γύρος του θριάμβου για το κινηματογραφικό μέσο
που κορυφώνεται με τον αλησμόνητο χορό της συμφιλίωσης. Επανέκδοση σε ψηφιακή κόπια 4Κ.
| Ώρα προβολής: 9:30, το βράδυ |
Γενική είσοδος: 3 ευρώ
Ιταλία, Γαλλία, 1963 | Παραγωγή: Ανγκελο Ριτσόλι
Σκηνοθεσία: Φεντερίκο Φελίνι | Σενάριο: Φεντερίκο Φελίνι,
Τούλιο Πινέλι, Ενιο Φλαϊάνο, Μπρουνέλο Ρόντι
Φωτογραφία: Τζιάνι Ντι Βενάνζο | Μοντάζ: Λέο Κατότσο
Μουσική: Νίνο Ρότα
Πρωταγωνιστούν: Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Κλαούντια Καρντινάλε, Ανούκ Εμέ
Διάρκεια: 138 λεπτά | Διανομή: Neo Films
Αν το ευρωπαϊκό σινεμά είχε δύο πόλους, τότε ο ένας είναι ο στοχαστικός, υπαρξιακός Μπέργκμαν, και ο άλλος ο διονυσιακός, πληθωρικός Φελίνι. Κι αν ο πρώτος ανέκρινε το νόημα της ζωής με αυστηρή πειθαρχία, ο δεύτερος την αγκάλιασε με γιορτινό χάος. Στο αριστουργηματικό του 8½, ο Φελίνι φτάνει στο απόγειο αυτής της θεώρησης, με μια ταινία που ξεκινά ως δημιουργικό μπλοκάρισμα και καταλήγει σε κινηματογραφική αποκάλυψη.
Μετά τη σαρωτική επιτυχία της Dolce Vita, ο Φελίνι βυθίζεται σε κρίση. Δεν έχει ιδέα για την επόμενη του ταινία – και το παραδέχεται. Αντί να παλέψει να τη βρει, αποφασίζει να μιλήσει ακριβώς για αυτή την αδυναμία. Έτσι γεννιέται ο Γκουίντο Ανσέλμι, σκηνοθέτης χωρίς έμπνευση, με πρόσωπο και ύφος Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, alter ego του ίδιου του Φελίνι. Και έτσι γεννιέται και ο μυστηριώδης τίτλος: 8½, όσα και τα φιλμ που είχε σκηνοθετήσει μέχρι τότε.
Το φιλμ ξεδιπλώνεται σαν όνειρο. Εφιάλτες, αναμνήσεις, φαντασιώσεις και στιγμές απόλυτης σύγχυσης εναλλάσσονται, χωρίς διακριτά όρια. Ο Φελίνι στήνει σκηνές σαν θεατρικές παραστάσεις, με οπτική ποίηση και μουσική του Νίνο Ρότα να οδηγούν τον θεατή μέσα στον λαβύρινθο του μυαλού του ήρωα. Κάθε γυναίκα, κάθε πρόσωπο, κάθε τοποθεσία είναι κομμάτι της εσωτερικής του διαδρομής: από την ερωμένη του μέχρι τη γυναίκα του, τη φανταστική του μούσα, τον αυστηρό πατέρα και τη μυθική Σαραγκίνα, όλα επιστρέφουν για να του θυμίσουν ποιος είναι.
Στην τελική πράξη, όταν η ταινία μέσα στην ταινία διαλύεται και ο ήρωας καταρρέει, ο Φελίνι προσφέρει μια λύτρωση χωρίς λύση: συμφιλίωση. Ο Γκουίντο αποδέχεται τα λάθη του, τις αδυναμίες του, τη σύγχυσή του. Και τότε, όλοι –νεκροί, ζωντανοί, πραγματικοί, φανταστικοί– ενώνονται σε έναν κυκλικό χορό. Ένας θρίαμβος της τέχνης που αναμετράται με τον εαυτό της. Μια ταινία που, αντί να εξηγήσει τη ζωή, τη χορεύει.
