Είναι εφικτή η δημοκρατία του πολίτη;
Η ανάθεση σε κάποιον άλλο να σε κυβερνά
χωρίς εσύ να έχεις λόγο και έλεγχο στην ασυδοσία
δεν μπορεί να λογίζεται ως δημοκρατία
- της Ελένης Πριοβόλου*
Όταν θέτω αυτό το ερώτημα σε κοινό ή σε συζητήσεις παρέας, η πλειοψηφία βιάζεται να απαντήσει πως είναι ανέφικτο, κουμπώνει, κλείνει και στρέφει τη συζήτηση σε άλλα ζητήματα, χαρακτηρίζοντας την άποψη ως ουτοπία, με την χλευαστική έννοια του όρου.
Δεν το παρεξηγώ καθώς έχω σαφή συνείδηση πως η έννοια του πολίτη, συμμέτοχου στα κοινά-μέσα στα οποία συμπεριλαμβάνεται και ο ίδιος, ίδια, έχει υποστεί λοβοτομή. Το καθεστώς φυσικά, από την ίδρυση του Νέου Ελληνικού Κράτους, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του να καλλιεργήσει αυτή τη λογική μέσα από την τακτική, «καρότο και μαστίγιο». Μέσα από τους μηχανισμούς του παράγοντα-βουλευτή κατασκευάστηκε ένας ο άνθρωπος πελάτης και όχι πολίτης. Ατομοκράτης και όχι συλλογικός. Τα πολιτικά κόμματα για τα δικά τους συμφέροντα και την επιβολή της πολιτικής τους-αλλά και των συμφερόντων που τα στηρίζουν- μέσα από τις διαδικασίες του παλαιοκομματισμού επέβαλλαν την κομματική δημοκρατία ήτοι τον εγγλέζικου τύπου παλαιοκομματισμό και κοινοβουλευτισμό ως την μόνη μορφή δημοκρατίας. Όμως η ανάθεση σε κάποιον άλλο να σε κυβερνά χωρίς εσύ να έχεις λόγο και έλεγχο στην ασυδοσία δεν μπορεί να λογίζεται ως δημοκρατία.
Μέσα από τα καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα το κόμμα και ο ηγέτης εγκαθιστούν- δια της ισχνής στην πραγματικότητα πλειοψηφίας- ένα ολιγαρχικού τύπου καθεστώς που κυβερνά με τις ομάδες των ημετέρων σε κάθε τομέα, χωρίς τους πολίτες αλλά στο όνομα των πολιτών.
Η απλή ανόθευτη αναλογική ως το πλέον δίκαιο σύστημα κατανομής των ψήφων-πάγιο αίτημα των αγώνων του αριστερού κινήματος- υπονομεύτηκε και πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας από την ίδια την αριστερά του κοινοβουλευτικού τόξου.
Τίποτα δεν είναι όπως τα ξέραμε, για τούτο ας αρχίσουμε να γράφουμε από την αρχή.
Είναι εφικτή η δημοκρατία του πολίτη;
Η Ελλάδα είναι μια χώρα μικρή χωρισμένη σε 53 νομούς. Κάθε νομός αποτελείται από Δήμους. Και εδώ στέκομαι. Οι Καλλικρατικοί δήμοι, ήρθαν να αφυδατώσουν το παλιό κοινοτικό σύστημα, να δημιουργήσουν τον λεβιάθαν της γραφειοκρατίας και των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Τα χωριά αφυδατώθηκαν. Αυτά που έσφυζαν από ζωή τώρα κατάντησαν σκιές και αναμνήσεις. Και όμως αν το κάθε χωριό αποτελούσε και μια λαϊκή συνέλευση -τύπου καντονίων- και εξέλεγε τους αντιπροσώπους του στην Κεντρική Διοίκηση ίσως τότε μιλούσαμε για μια άλλη δημοκρατία.
Τώρα όμως έχουμε το συγκεκριμένο μοντέλο που επιβλήθηκε-πάντα με αντιδημοκρατικές διαδικασίες- και καλούμαστε να το στηρίξουμε δια της ψήφου μας. Όσο πιο πλατειά θα είναι η αντιπροσώπευση στο δημοτικό συμβούλιο, τόσο στενεύουν τα περιθώρια αυθαιρεσιών της εξουσίας ή του κόμματος που βρίσκεται πίσω από την πλειοψηφούσα τάση. Διότι δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος που πιστεύει στην ανεξάρτητη του Δήμου Αρχή.
Με αυτές τις πολιτικές θέσεις βρήκα ότι βρίσκω έκφραση στην συλλογικότητα «Ανυπότακτο Αγρίνιο» και στηρίζω με την συμμετοχή μου το ψηφοδέλτιό του για τον Δήμο Αγρινίου.
