Άρης Δαβαράκης:
«Όταν […] είπα ότι ήμουν ομοφυλόφιλος,
νόμιζα ότι έκανα μία τολμηρή δήλωση,
η οποία θα βοηθούσε κι άλλους ανθρώπους.
Όμως, αλλιώς το φανταζόμουν».
- Επιμέλεια: Λευτέρης Τηλιγάδας
Συντομοβιογραφία
Ο Άρης (βαφτισμένος Ζαχαρίας) Δαβαράκης γεννήθηκε την 31η Ιουλίου του 1953 στην Αλεξάνδρεια. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το ’64 και πήγε σχολείο στου Μωραΐτη (εξεδιώχθη το ’67) και στου Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου στο Παλιό Ψυχικό. Μέχρι το ’76 “σπούδαζε” στο Παρίσι αλλά δεν πήρε κανένα πτυχίο. Από το ’77 μέχρι και το ’81 εργαζόταν στο “Τρίτο Πρόγραμμα” του Μάνου Χατζιδάκι.
Το 1982 που ανέβηκε η θεατρική παράσταση “Πορνογραφία” από τον Μάνο Χατζιδάκι, ο δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός και στιχουργός έγραψε μερικά από τα τραγούδια καθώς επίσης και κάποια κείμενα. Οι δυο τους συνεργάστηκαν και το 1983 στον δίσκο “Οι μπαλάντες της οδού Αθήνας”, όταν ο ίδιος έγραψε τους στίχους. Μάλιστα μερικά τραγούδια ξεχώρισαν και έγιναν επιτυχία.
Μετά προσελήφθη στον εβδομαδιαίο “Ταχυδρόμο” που διεύθυνε ο Νίκος Κυριαζίδης. Δούλεψε σε όλα σχεδόν τα γνωστά περιοδικά και σε λίγες εφημερίδες. Έκανε πολύ ραδιόφωνο, επιχείρησε δύο φορές να εκδώσει περιοδικό (τα “Πρόσωπα”, το ’83 και το ’93) και διέπρεψε ως πορτιέρης στο “Εργοστάσιο”, το “Αεροδρόμιο” και το “Άτομο”. Παράλληλα, ποτέ δεν έπαψε να γράφει στίχους και τραγούδια.
Το πρώτο δισκογραφημένο τραγούδι του είναι το “Για να σ’ ακουμπώ στον ώμο”, σε μουσική Τάσου Μελετόπουλου και ερμηνείας Τάνιας Τσανακλίδου. Χάρη στον Μάνο Χατζιδάκι, με τον οποίο συνεργάστηκε στις “Μπαλάντες της οδού Αθηνάς”, την “Πορνογραφία” και τον (ανέκδοτο ακόμα” “Blue”, έγινε εύκολα αποδεκτός στο χώρο της δισκογραφίας και του στίχου.
Από τότε έχει “δισκογραφήσει” πάνω από 350 τραγούδια, ενώ έχει γράψει, διασκευάσει ή μεταφράσει άλλα τόσα μιούζικαλ, θεατρικές παραστάσεις ή μεταγλωττισμένες στα ελληνικά κινηματογραφικές ταινίες. Ζει στην Αθήνα.
Αφότου έφυγε από την ζωή ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Άρης Δαβαράκης συνεργάστηκε με αρκετούς ακόμη σπουδαίους συνθέτες όπως ο Χρήστος Καλαντζόπουλος και η Ευανθία Ρεμπούτσικα και έχει υπογράψει τους στίχους τραγουδιών που παραμένουν διαχρονικές επιτυχίες μέχρι και σήμερα.
Το 2005, όταν ο Άρης Δαβαράκης βρέθηκε στις φυλακές Κορυδαλλού για χρονικό διάστημα έξι μηνών, από το γεγονός ότι μέσα σε κάποιο κέντρο στο οποίο φαίνεται ότι είχε μικρό ποσοστό έγινε σύλληψη ανθρώπων με ναρκωτικά, εμπνεύστηκε το πρώτο του θεατρικό έργο.
Το 2007 τιμήθηκε ως ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες στιχουργούς από το Β’ Πρόγραμμα.
Σε πρώτο προσωπο
«Είναι πάνω από 300 τραγούδια που έχω γράψει. Ο Χατζιδάκις έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανάδειξή μου. Ήταν σα να κέρδισα το πρώτο λαχείο. Ξεκίνησα γράφοντας λόγια πάνω σε μουσική του Χατζιδάκι»
«Διαπίστωσα σε μια ηλικία ότι είμαι γκέι και μάλιστα τότε ήταν η Μαλβίνα πολύ στα πάνω της και μου ζήτησε μια συνέντευξη, στην οποία και είπαμε να το πούμε. Το έβαλε και τίτλο: “Άρης Δαβαράκης: Είμαι ομοφυλόφιλος”. Για να είμαι ειλικρινής, έχασα πολύ νωρίς τους γονείς μου, αλλιώς δεν θα είχα στεναχωρήσει τη μάνα μου με μια τέτοια συνέντευξη και ίσως να ήταν και ένας θυμός. Είχα χάσει του γονείς μου και ήμουν αγριεμένος. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να φοράμε φτερά και ψηλά τακούνια για να είμαστε γκέι. Γνώρισα ανθρώπους σοβαρότατους, αξιοπρεπέστατους, κυρίους οι οποίοι ήταν γκέι. Ο Γιάννης Τσαρούχης ήταν γκέι, ο Μάνος Χατζηδάκης ήταν γκέι, ο Κάρολος Κουν ήταν γκέι. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έκαναν τρελά πράγματα, τη δουλειά τους έκαναν»
«Όταν έδωσα μία συνέντευξη στη Μαλβίνα Κάραλη το ’81 και είπα ότι ήμουν ομοφυλόφιλος, νόμιζα ότι έκανα μία τολμηρή δήλωση, η οποία θα βοηθούσε κι άλλους ανθρώπους. Όμως, αλλιώς το φανταζόμουν. [..] Οι συμπεριφορές, ο τρόπος ζωής και η γκέι ματιά απέναντι σε όλα δεν είναι κάτι που με εκφράζει. Στις δουλειές δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ κανείς αν είμαι γκέι ή όχι».
«Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα καταλήξω στη φυλακή. Εκείνη την ώρα δεν έβρισκα τίποτα αστείο στο να βλέπεις την εισήγηση της Εισαγγελέως σε βάρος σου ότι είμαι επικίνδυνος και μεγαλέμπορος ναρκωτικών […] Πάρα πολύ δύσκολη στιγμή που σε γδύνουν, σε ψάχνουν, σου φορτώνουν μία κουβέρτα κι ένα στρώμα και σου λένε: πήγαινε στο κελί τάδε μαζί με άλλους 3-4. Είχα αποφασίσει ότι θα πεθάνω. Κάθισα στο στρώμα και είπα: δεν θα τρώω, δεν θα πίνω, δεν θα μιλάω… ε δεν θα πεθάνω κάποια στιγμή; Με βοήθησε πάρα πολύ ένας συγκρατούμενος, που την επόμενη μέρα μου είπε: κοίταξε να δεις φίλε, δεν κερδίζεις τίποτα έτσι. Έξι μήνες κράτησε η φυλάκισή μου, μετά δικαιωθήκαμε πανηγυρικά»
