.
| AΓΡΙΝΙΩΤΙΚΟ ΚΑΛΑΝΤΑΡΙ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ |
– 1905: Μια επιστολή για τα δάση του νομού και την καταστροφή τους –
–29 Σεπτεμβρίου 1905
Μια σημαντική επιστολή του Ανδρέα Στράτου, για την καταστροφή του δασικού πλούτου της χώρας και ιδιαίτερα της περιοχής μας έφερε στη δημοσιότητα η εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ στις αρχές του αιώνα, σημαντικά αποσπάσματα της οποίας μεταγράφουμε στη συνέχεια:
«Η εν τη αξιοτίμη εφημερίδι σας καταχωρηθείσα επιστολή ή μάλλον πραγματεία του υποστρατήγου κ. Ν. Μακρή περί της καταστροφής των δασών μας είναι γεγονός αναμφισβήτητον πλέον, ιδίως διά τους νομούς Αιτωλοακαρνανίας, Ευρυτανίας και της επαρχίας Καλαμπάκας από Μαλακάσι μέχρι Ζάρκου.
[…] Από το Κομπότι της Άρτας μέχρι της Λεπενούς Βάλτου, όπου λήγει το Μακρυνόρος, το άλλοτε αειθαλές και πλήρες δρυών, ήτοι επί 25 ώρας μήκους = 125 χιλιόμετρα και από Αγγελόκαστρον επαρχίας Μεσολογγίου μέχρι των ορίων Ναυπακτίας = 50 χιλιόμετρα, αποτελούντων των δύο τούτων τμημάτων το Μακρυνόρος και διακοπτόμενων υπό του Αχελώου, κατέπεσαν υπό τον πέλεκυν χάριν της μαστιζούσης τον νομόν μας ανθρακοποιίας, σώ-ζονται δε μόνον αι βαλανοφόροι εξ αυτών, διότι αυτοί φέρουσιν εις τους κατοίκους καρπόν άνευ κόπου, ιδία οι του δάσους Μάνινας και του εν Βάλτω όρους Πεταλά, η δε καταστροφή των έφερε την αποξήρανσιν των ποταμίων και την ανομβρίαν. Παραίτιος η ιδία του κακού είναι η συναλλαγή, ήτις παντού εισεχώρησε καταστρεπτικώς και ουδ’ υπήρχε εξοντώσεώς της άνευ ριζικής μεταβολής του καθεστώτος.
[…] Γεωπόνος τις τελευταίον συνιστών την εμφύτευσιν κυπαρισσών ανά την Ελλάδα, ης όμως το έδαφος μόνον από Κορίνθου μέχρι Μαράθου ή και Καλαμών είναι πρόσφορον, υπολογίζει ότι η αξία των δασών μας φθάνει τα 200 εκατομμύρια. Ίσως διότι δεν περιόδευσε την Στερεάν από το Μεσολόγγιον και Ευρυτανίαν εις Μαλακάσιον και μέχρι Ζάρκου και από την Λυγαριάν του Τυρνάβου μέχρι των εκβολών του Πηνειού. Τότε θα έλεγεν ότι αξίζουν δισεκατομμύρια.
Εν Βάλτω και μόνο εις το Μακρυνόρος επί 70 – 80 χιλιόμετρα μήκους και 500 – 600 μέτρα ύψους μέσου άνωθεν του παραρρέοντος ποταμού του Ινάχου και ακολούθως του Αχελώου, ήτοι 35 εκατομμύρια τετραγωνικά μέτρα = 35 χιλιάδες στρέμματα τετραγωνικήν έκτασιν, θέτοντες ως ελαχίστους όρους, ανα 10 τα καταστραφέντα δένδρα και ανά 100 δραχμάς την αξίαν εκάστου, θέλομεν έχει 35 εκατομμύρια δραχμών την προσγινομένην ζημίαν, χάριν της ανθρακοποιίας, από το 1883 μέχρι της χθες, διπλασίαν δε ταύτης διότι αμφότεραι αι πλευ-ραί του Μακρυνόρους απεψιλώθησαν. Αν εις ταύτα υπολογίσωμεν τας της Ακαρνανίας και προπάντων των επαρχιών Μεσολογγίου, Αγρινίου και της Δυτικής Ευρυτανίας, ασφαλώς θα υπερβώμεν τα 200 εκατομμύρια του γεωπόνου. Ευτυχώς απομένουν τα βελανηφόρα δάση, έτι σεβαστά και αι έλατοι και οξειαί των υψηλών οροπεδίων, ας διαφυλάττουν το απόκρυμνόν των και η έλλειψις οδών και γεφυρών καθ’ όλην την Στερεάν και την Θεσσαλίαν, ων η αξία δεν δύναται να εκτιμηθή, ειμή δι’ επιτοπίου ερεύνης σοφών της δασολογίας ανδρών είναι δε πολλαπλασία της καταστροφής. […]» (ΕΜΠΡΟΣ, 29.9.1905, σελ. 5 & 6)
