Με αφορμή την έντονη αρθρογραφία
τις συναντήσεις, συσκέψεις, κινητοποιήσεις κ.λ.π.
για το δρόμο Πλατυγιάλι – Αγρίνιο – Καρπενήσι – Λαμία
του Γιώργου Τζωρτζόπουλου
Προσπερνώντας, χωρίς να ξεχνώ βερμπαλισμούς, κομματικούς λαϊκισμούς, δημαγωγικούς σκοπούς, σαθρές συνέργειες και παραμερίζοντας τη φωνή που λέει: πες για το αεροδρόμιο, που κάποτε υπήρχε, πες για τα προβλήματα στην υγεία και παιδεία, πες για την καπνόρ’ζα που αφανίστηκε, πες για μία πόλη που όταν μόνιμοι κάτοικοι δυσανασχετούν, τι θα γίνει, αν προστεθούν κι άλλοι, πες για τους νέους και τις νέες που αναζητούν δουλειά στην ξενιτιά, πες για την ποιότητα ζωής κατοίκων και εργαζομένων στους τουριστικούς προορισμούς, όπως και πες για τον ομφάλιο λώρο κεντρικής εξουσίας και αυτοδιοικητικών που τάχατες είναι άλλοι και ευθύνονται για όλα αυτά.
Θα επιχειρήσω επιγραμματικά -για τώρα- την αποτύπωση μιας άλλης άποψης γράφοντας και λέγοντας:
Θέλω σε όλη την Ελλάδα ένα υπέροχο οδικό δίκτυο, ασφαλές, γρήγορο εύκολα προσεγγίσιμο από εκατέρωθεν πόλεις και κωμοπόλεις, που να μπορεί ο καθένας να φτάνει όπου θέλει, όσο πιο γοργά γίνεται.
Πριν από αυτό όμως θα προτιμούσα ένα δημόσιο μέσο μεταφοράς, δηλαδή σιδηρόδρομο απαλλαγμένο από πολιτικές διαπλοκές και αμαρτωλές συμβάσεις που προκαλούν εγκλήματα όπως αυτό στα Τέμπη.
Θέλω επίσης σε αυτό το ταξίδι μου στον υπέροχο αυτό δρόμο να μην με γδέρνουν οικονομικά οι εθνικοί εργολάβοι με τα μαυραγορίτικα διόδια, ούτε επίσης στα στάδια μελέτης, χάραξης, υλοποίησης να γίνεται όργιο κερδοσκοπίας από τρωκτικά, λαμόγια προγραμμάτων, πόρων, κονδυλίων, ούτε ρουσφετάκια από πού θα περνά και που θα στρίβει κ.λ.π.
Σχετικά με το δρόμο Αγρίνιο-Καρπενήσι δυσκολεύομαι να αντιληφθώ το σχετικό επικοινωνιακό ξεσηκωμό παρά μόνο αν κάποιος έχει ατομικό κίνητρο για να το προτάσσει σα θέμα από άλλα πιο σημαντικά και επείγοντα όπως π.χ. το παρατημένο επαρχιακό οδικό δίκτυο, τους βομβαρδισμένους δρόμους, τις λακκούβες, τα σαμάρια, την απουσία φωτισμού, σήμανσης κ.ά.
Επίσης θεωρώ ότι στερείται τεκμηρίωσης η άποψη ότι ο δρόμος Πλατυγιάλι- Καρπενήσι θα προκαλέσει ροή επισκεπτών, ταξιδιωτών και τουριστών στην περιοχή άρα και στην πόλη μας το Αγρίνιο, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη και εξαλείφοντας την απομόνωση ή μήπως αυτή η ανάπτυξη θα είναι ίδια κι απαράλλακτη με αυτή που απολαμβάνουν σήμερα το Τέροβο και τα μαγαζιά του Ισθμού.
Στο σημείο αυτό πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι για μένα το Αγρίνιο είναι μητροπολιτικό εμπορικό κέντρο του νομού και μόνο. Τελεία και παύλα.
Το Αγρίνιο δεν είναι τουριστικός προορισμός, λιμάνι, διαμετακομιστικό κέντρο ταξιδιωτών, οχημάτων και εμπορευμάτων. Το Αγρίνιο ζει αναπνέει και πορεύεται σαν λιανεμπορικός κυρίως πνεύμονα του νομού.
Προσωπικά δεν γνωρίζω κανέναν από τις παραθαλάσσιες, παραλίμνιες, και ορεινές περιοχές του νομού, που να επιλέγει να έρθει στο Αγρίνιο για βόλτα, για φαΐ, για καφέ, για τα Μουσεία, τα κτίρια, τα αξιοθέατα, για κολύμπι ή να παίξει με το χιόνι και όχι για αγορές και ψώνια.
Αντίθετα γνωρίζω πολλούς από το Αγρίνιο που δραστηριοποιούνται επαγγελματικά εδώ και αυτές τις αναγκαίες ανάσες ζωής της αναζητούν αλλού, γιατί το Αγρίνιο δεν μπορεί να τις προσφέρει.
Γνωρίζω επίσης μηχανικούς, συνεργεία, μαστόρους, τεχνίτες και εργάτες, που έχουν σπίτια εδώ, ντύνονται εδώ, ποδένονται εδώ και βγάζουν μεροκάματο στους τουριστικούς προορισμούς.
Ξέρω πολύ καλά επίσης ότι αυτός ο χαρακτήρας της πόλης, δηλαδή το Αγρίνιο σαν πόλη του εμπορίου δίνει τη δυνατότητα να υπάρχουν και να βιοπορίζονται εκατοντάδες μικρά αυτοαπασχολούμενων και οικογενειακού χαρακτήρα μαγαζιά, αντίστοιχα δε οικογένειες και πληθυσμός πολλαπλασιαστικά
Θα κατανοούσα πρωταρχικά έναν ξεσηκωμό για νάρχονται πιο εύκολα, γρήγορα, ασφαλέστερα απ’ άκρη σε άκρη του νομού χωρίς χαράτσια και καρόδρομους για ψώνια στο Αγρίνιο και μετά το πώς θα γίνει ένα τσιγάρο δρόμος η διαδρομή Πλατυγιάλι ανατολική Ελλάδα, γιατί γι αυτό ακριβώς πρόκειται.
Τέλος γιατί και περί αυτού πρόκειται ας εμφιλοχωρήσει στη σκέψη μας επειδή είναι βέβαιο ότι δεν θα αποβιβαστεί κάποιος στο Πλατυγιάλι για να ‘ρθει ή να πάει στην Τριχωνίδα και στον Αϊ Βλάσση, μήπως υστερόβουλα ή αφελώς συνοδοιπορούν καρχαρίες και οδοντοκαθαριστές τους για ένα δρόμο που θα υπηρετεί κυρίως και αποκλειστικά νταλίκες, μεταφορικούς ομίλους προικοθήρες γης και στρατιωτικούς σχεδιασμούς. Πώς μπορεί ένα εμπορικό λιμάνι αλλά και ναύσταθμος (Άκτιο) στο Ιόνιο σε χρόνο ντε τε να φτάσει στο Αιγαίο.
Επιγραμματικά… αυτά! Αλλά αν χρειαστεί υπάρχουν και άλλα!
Έτσι για να χαλαρώσουμε
Υ.Γ. 1. Αντιλαμβάνομαι την επιθυμία να φτάνει κάποιος χωρίς ταλαιπωρία σε πατρογονικούς τόπους, σε εξοχική κατοικία ή και να γίνει κάτι για να αποκτήσουν προστιθέμενη αξία, ιδιοκτησίες, αλλά πιστέψτε το: και εγώ για να φτάσω στο Ζαπάντι περνώ από νεροφαγιές
Υ.Γ. 2. Θα πρότεινα σε επαγγελματίες και άλλους θεσμικούς που ωρύονται για το νέκρωμα της πόλης τα Σάββατα του καύσωνα το καλοκαίρι για να πάνε οι έμποροι για μπάνιο στη Λευκάδα, να ναι σε εγρήγορση και επαγρύπνηση, γιατί με τα μυαλά που κουβαλάν αυτοί του «Εμπορικού» δεν τόχουν σε τίποτα να κλείνουν και κάποια Σάββατα χιονόπτωσης, όταν γίνει ο δρόμος, για να πηγαίνουν για σκι στο Καρπενήσι.
Έ… τόχουμε μεριά, ας μην το κάνουμε και φόρτωμα.
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα
με click στο Posted in Άρθρα
