Τα ξημερώματα της 2ης Δεκεμβρίου 1956,
ο Φιντέλ Κάστρο, ο Τσε Γκεβάρα
και 80 μέλη του Κινήματος της «26ης Ιουλίου»
αποβιβάζονται στις ακτές της Κούβας
με το πλοίο «Γκράνμα» για να ξεκινήσουν την Επανάσταση
Το ταξίδι των επαναστατών είχε αρχίσει λίγες μέρες νωρίτερα. Στις 25 Νοεμβρίου, οι συνολικά 82 επαναστάτες, μεταξύ αυτών ο Φιντέλ Κάστρο, ο αδελφός του Ραούλ και ο Τσε , ταξίδεψαν με το πλοιάριο, από τον ποταμό Τούξπαν του Mεξικoύ με προορισμό την Κούβα.
Το αρχικό σχέδιο έλεγε πως η άφιξη του στην Κούβα θα πραγματοποιούταν σε συντονισμό με κινητοποιήσεις άλλων μελών του κινήματος της 26ης Ιουλίου που βρίσκονταν στο νησί. Οι δυσμενείς όμως καιρικές συνθήκες και το υπερβολικό φορτίο είχαν ως αποτέλεσμα το πλοιάριο να προσαράξει στις ακτές τις Κούβας αρκετά καθυστερημένα και σε διαφορετικό από το προσυμφωνημένο σημείο. Το Γκράνμα προσάραξε στην ακτή Λας Κολοράδας της επαρχίας. Ήταν μια βαλτώδη περιοχή που δυσκόλεψε πολύ τις προσπάθειες των μελών του πληρώματος. «Δεν επρόκειτο για απόβαση, επρόκειτο για ναυάγιο», θα πει μετά από καιρό ο Τσε Γκεβάρα.
Τρεις μέρες αργότερα, η ομάδα έπεσε σε ενέδρα του κυβερνητικού στρατού και αποδεκατίστηκε. Μόλις 22 μαχητές διασώθηκαν. Απ’ αυτούς, μάλιστα, οι 10 πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Οι υπόλοιποι 12 κατάφεραν να διαφύγουν και να καταφύγουν στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα . Οι αποφασισμένοι επαναστάτες κατάφεραν να ανασυνταχθούν, στο νότιο μέρος του νησιού, δημιουργώντας τον πρώτο πυρήνα του αντάρτικου στρατού.
Τους επόμενους μήνες ο ανταρτοπόλεμος στην Σιέρρα Μαέστρα εναντίον των κατά πολύ ισχυρότερων δυνάμεων του Μπατίστα, ήταν ιδιαίτερα εκτεταμένος. Τα καθεστωτικά στρατεύματα με την στήριξη των ΗΠΑ σε πολεμικό υλικό και τεχνογνωσία, εξαπέλυσαν πλήθος επιθέσεων εναντίον των ανταρτών. Ωστόσο το επαναστατικό κίνημα σταδιακά εδραιώθηκε στον νότο της χώρας και ιδιαίτερα στην ύπαιθρο, έχοντας την απόλυτη στήριξη του λαού.
Ενισχύοντας τις τάξεις του από τον ντόπιο πληθυσμό, κυρίως εργάτες και χωρικούς, το ένοπλο κίνημα αναπτύχθηκε βαθμιαία, για να αποτελέσει τον Επαναστατικό Στρατό, που άρχισε σημαντικές επιθέσεις εναντίον των κυβερνητικών στρατευμάτων. Η δράση αυτή συνέβαλε στην ακόμη μεγαλύτερη εξάπλωση του επαναστατικού κινήματος.
Κατά τη διάρκεια του συνεχώς εντεινόμενου αγώνα κατά της τυραννίας του Μπατίστα, γύρω από τον Επαναστατικό Στρατό σχηματίστηκε ουσιαστικά, το εθνικό δημοκρατικό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο, που απαρτιζόταν από το Επαναστατικό Δημοκρατικό «Κίνημα της 26ης Ιουλίου» (είχε τον ηγετικό ρόλο στο συνασπισμό), το Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα Κούβας και το Επαναστατικό Διευθυντήριο της Φοιτητικής Ομοσπονδίας της 13ης Μαρτίου.
Ο στρατός του Μπατίστα γνώριζε τη μια ήττα μετά την άλλη και κατά το δεύτερο εξάμηνο του 1958, ουσιαστικά είχε περάσει στην άμυνα εναντίον των επαναστατών.
Στις 29 Δεκεμβρίου 1958, οι αντάρτες, με επικεφαλής τον Γκεβάρα και τον Καμίλο Σιενφουέγκος, καταλαμβάνουν τη Σάντα Κλάρα. Με την κατάκτηση της, ο δρόμος για την Αβάνα ήταν πλέον ελεύθερος.
Στις 31 Δεκεμβρίου του 1958 ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου του κουβανέζικου στρατού ενημέρωσε τον δικτάτορα Μπατίστα ότι δεν υπάρχει καμιά ελπίδα να εμποδιστεί η προέλαση των επαναστατών προς την Αβάνα. Φάλαγγες ανταρτών με επικεφαλής τον Φιντέλ Κάστρο τις τελευταίες μέρες του Δεκέμβρη είχαν κυκλώσει την πρωτεύουσα. Ανταρτικές δυνάμεις υπό τον Ραούλ Κάστρο είχαν τον έλεγχο της επαρχία του Οριέντε.
Την ίδια μέρα, ο δικτάτορας , εγκαταλείπει την Αβάνα, με προορισμό τον Άγιο Δομήνικο. Μαζί με την κουστωδία του, παίρνει 300 εκατομμύρια δολάρια, προϊόν κατάχρησης από τα δημόσια ταμεία της Κούβας. Οι “μπαρμπούδος” (γενειοφόροι) του Φιντέλ Κάστρο βρίσκονται προ των πυλών!
Την 1η Γενάρη του 1959 ο Επαναστατικός Στρατός μπαίνει στην Αβάνα. Στις 8 Γενάρη 1959, ο Φιντέλ Κάστρο φτάνει στην Κουβανική πρωτεύουσα. Η νικηφόρα πορεία προς το σοσιαλισμό ξεκινούσε…
Αρχικά η εξουσία πέρασε στα χέρια της Προσωρινής κυβέρνησης, στην οποία μετείχαν και δεξιοί αστοί ηγέτες, που είχαν προσχωρήσει στην επανάσταση, αλλά ήταν αντίθετοι προς μια προοδευτικότερη εξέλιξη. Στην ύπαιθρο, ωστόσο, η εξουσία βρισκόταν ουσιαστικά στα χέρια του Επαναστατικού Στρατού και των επαναστατών ηγετών του, με επικεφαλής τον Φ. Κάστρο. Μετά την απομάκρυνση των αντεπαναστατικών στοιχείων από την κυβέρνηση, το Φλεβάρη, αρχηγός της Επαναστατικής Κυβέρνησης έγινε ο Φ. Κάστρο.
Η Κουβανική Επανάσταση στα πρώτα στάδιά της ήταν λαϊκή αντιιμπεριαλιστική και στη συνέχεια μετεξελίχθηκε σε σοσιαλιστική.
Σπάζοντας τις αλυσίδες του ιμπεριαλιστικού ζυγού στη Λατινική Αμερική, οδήγησε στην εγκαθίδρυση του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στο δυτικό ημισφαίριο. Ήταν μια ιστορική καμπή, που άνοιγε νέο στάδιο για το επαναστατικό κίνημα σε αυτή την περιοχή του κόσμου.
