...
Γιώργος Θαλάσσης
| Το success story
οι εργάτες και οι καθαρίστριες της Βουλής |
Το επίδομα βαριάς και ανθυγιεινής εργασίας
θα πάρουν οι εργάτες, που χοντρικά είναι 50-60 άτομα,
είπε ο Κακλαμάνης, και οι καθαρίστριες της Βουλής |
Δεν έχω γνώση για το πόσο σκληρά εργάζονται οι εργάτες και οι καθαρίστριες της Βουλής, αλλά θα σας πω πώς αντιμετωπίζονταν από αυτούς που διαχειρίζονταν την εργασία τους το 2015.
Μετά τις εκλογές το Γενάρη του 2015 ήρθαν οι αρμόδιοι και μου ζήτησαν δύο πράγματα για τα δύο κτήρια στην πλατεία συντάγματος με γραφεία για τους βουλευτές που δεν είχαν γραφεία στην Αθήνα. Το ένα ήταν να ανατεθεί σε εταιρεία το βάψιμο των γραφείων που άλλαζαν βουλευτή. Είπα πως δεν χρειάζεται να ανατεθεί σε εταιρεία, ένα φρεσκάρισμα μπορούν να το κάνουν οι εργάτες της Βουλής.
– Οι εργάτες της βουλής δεν κάνουν βαψίματα, μου είπαν με ύφος.
– Τι κάνουν οι εργάτες τής Βουλής, ρώτησα.
– Κουβαλάνε έπιπλα όταν χρειαστεί.
– Δεν πειράζει είπα, τώρα θα κάνουν και το βάψιμο.
Θεωρώ ότι το βάψιμο δεν έγινε ποτέ, γιατί δεν μου ήρθε για έγκριση αγορά για μπογιές.
Το δεύτερο που ζήτησαν ήταν να ανατεθεί σε εταιρεία, έναντι τεράστιου ποσού, η αλλαγή κλειδαριών για λόγους ασφάλειας, στα δύο κτήρια με τα γραφεία βουλευτών.
– Είπα ότι δεν χρειάζεται αλλαγή κλειδαριών. Θα βγάλουν οι εργάτες της Βουλής τους ομφαλούς από τις κλειδαριές του ενός κτηρίου, θα τους ανακατέψουν και θα τους τοποθετήσουν στις κλειδαριές του άλλου κτηρίου, χωρίς κανένα έξοδο.
– Μα οι εργάτες της Βουλής δεν ξέρουν να κάνουν αυτή τη δουλειά, αντέτειναν.
– Είναι πολύ απλή, είπα. Θα τους δείξω εγώ που την έχω κάνει πολλές φορές.
Υποψιάζομαι ότι ούτε αυτή η δουλειά έγινε.
Κάποια στιγμή χρειάστηκε η μεταφορά καθισμάτων για μια εκδήλωση και μου ζητήθηκε η ανάθεση σε εταιρεία. Και τότε είπα να κάνουν τη μεταφορά οι εργάτες της Βουλής. Και τότε πάλι με πολύ ύφος μου είπαν ότι οι εργάτες της Βουλής δεν κουβαλάνε έπιπλα. Τα κουβάλησαν βέβαια, αλλά ποτέ δεν έμαθα ποια ήταν τα πραγματικά τους καθήκοντα.
Όσο για τις καθαρίστριες να πω το εξής. Μου ήρθε εντολή να αγοραστούν 600 σφουγγαρίστρες μόνο για το κεντρικό κτήριο, που δεν ενέκρινα.
Ήρθε ο αρμόδιος να διαμαρτυρηθεί με το επιχείρημα ότι μέσα στο κτήριο του κοινοβουλίου κυκλοφορούν πολλά πόδια και οι σφουγγαρίστρες λερώνονται.
– Όταν λερώνεται η σφουγγαρίστρα την πλένουμε, είπα, και συνεχίζουμε το σφουγγάρισμα.
Και τότε μου είπε με ύφος, σαν να αναφερόταν στη βασίλισσα Φρειδερίκη:
– Οι καθαρίστριες της Βουλής δεν πλένουν σφουγγαρίστρες.
Από τις 600 ενέκρινα να αγοραστούν 50 και πολλές ήταν.
Και κάτι ακόμη. Ο απελθών πρόεδρος Μεϊμαράκης είχε προβεί στην αγορά δύο μικρών φορτηγών για την αποκομιδή σκουπιδιών, αλλά το ένταλμα πληρωμής της αγοράς που είχε γίνει ήρθε σε μένα για έγκριση. Έμεινα άφωνος.
– Τι τα θέλουμε τα σκουπιδιάρικα;
– Το ένα παίρνει τα σκουπίδια από το νηπιαγωγείο της Βουλής, γιατί είναι στενός ο δρόμος και δεν χωράει να περάσει το αυτοκίνητο του δήμου!!! Και το άλλο παίρνει τα σκουπίδια από κτήριο της πλατείας Συντάγματος, γιατί το εξωτερικό συνεργείο καθαρισμού πηγαίνει να καθαρίσει στις δύο το μεσημέρι, ενώ η αποκομιδή σκουπιδιών από το δήμο γίνεται το πρωί. Όπως καταλαβαίνετε τα σκουπίδια δεν μπορούν να μείνουν για την άλλη μέρα ούτε μπορεί η δουλειά να γίνεται από το ίδιο σκουπιδιάρικο. Χρειάζονταν δύο.
Κατέβηκα στο υπόγειο να δω τα παλιά σκουπιδιάρικα. Μου φάνηκαν μια χαρά.
– Γιατί αγοράσαμε καινούργια;
– Γιατί είναι παλιά και δεν συμφέρει η συντήρησή τους, ήταν η απάντηση.
– Πόσα χιλιόμετρα έχουν κάνει;
– Το ένα είχε κάνει 13.000 χλμ και το άλλο μόλις 9.000.
– Και τι θα τα κάνουμε τα παλιά;
– Θα τα χαρίσουμε σε νησιά που τα χρειάζονται.
Και αυτούς θα τους συμφέρει η συντήρησή τους;
– Ναι, γιατί θα τα πάρουν δωρεάν.
– Και εμάς γιατί δεν μας συμφέρει, αφού τα έχουμε;
Καμιά απάντηση. Είπα:
– Δεν θα χαριστούν. Θα αφαιρεθεί ο κάδος σκουπιδιών και θα τοποθετηθούν γύρω γύρω κάγκελα, για να γίνονται μεταφορές από κτήριο σε κτήριο και να μην ανατίθεται η μεταφορά σε εταιρείες. 6 μήνες μετά, όταν αποχώρησα, το συνεργείο αυτοκινήτων δεν είχε τοποθετήσει τα κάγκελα.
Καταλαβαίνετε πόσο δημοφιλής ήμουν. Φαντάζομαι πως αν για όλες αυτές τις σπατάλες ρωτούσα «εγώ τι θα κερδίσω;» θα ήμουν πιο δημοφιλής. Θα σας πω δυο-τρία ακόμη.
Ήμασταν στο 2015. Ο κόσμος ασφυκτιούσε από τις περικοπές των μνημονίων, αλλά η δεξιά πανηγύριζε για το success story, που ανακόπηκε δυστυχώς από τις εκλογές. Τον πρώτο καιρό μου έρχονταν εντάλματα πληρωμών από την προηγούμενη διοίκηση που έκανε ο Μεϊμαράκης ως πρόεδρος της Βουλής, γιατί δεν ήταν μόνο τα δύο σκουπιδιάρικα που σας είπα χθες. Θυμάστε την ανθοδέσμη που πρόσφερε ο Μεϊμαράκης στην Κωνσταντοπούλου, όταν εξελέγη πρόεδρος της Βουλής; Μου ήρθε εντολή πληρωμής 30€ προς το ανθοπωλείο. Δηλαδή, εκείνες τις τουλίπες δεν τις πρόσφερε ο Μεϊμαράκης, εσείς κι εγώ τις προσφέραμε. Το ίδιο συμβαίνει με τα στεφάνια που κατατίθενται στις κηδείες. Εμείς τα καταθέτουμε, γιατί εμείς τα πληρώνουμε.
Όσες φορές έστειλα στεφάνι σε κηδείες ως γενικός γραμματέας και απαίτησα να το πληρώσω με δικά μου χρήματα αντιμετώπισα γουρλωμένα μάτια.
Επίσης μου ήρθε εντολή πληρωμής μιας χρυσής λίρας Αγγλίας για τη βασιλόπιτα των υπαλλήλων του Ιδρύματος της Βουλής. Δικαιολογημένα κόπηκε πίτα με χρυσή λίρα, γιατί έπρεπε να επιβεβαιωθεί το success story.
Αλλά η ίδια αντίληψη συνεχίστηκε. Ο Μεϊμαράκης, ως πρώην πρόεδρος της Βουλής, είχε στη διάθεσή του μια τεράστια πολυτελή μερσεντές με φιμέ τζάμια. Κάποια στιγμή χρειάστηκε να μείνει το αυτοκίνητο αυτό στο συνεργείο για μια εβδομάδα. Του διατέθηκε για το διάστημα αυτό άλλη μερσεντές που δεν είχε όμως φιμέ τζάμια. Στη συνέχεια μου ήρθε λογαριασμός για ειδικά φιλμ που αγοράστηκαν για τα τζάμια του αναπληρωματικού αυτοκινήτου. Παράλληλα μου ήρθε και εντολή πληρωμής 3€ για αγορά δύο μολυβιών και ενός σημειωματαρίου για τον κύριο Μεϊμαράκη. Έτσι οικοδομείται το success story.
Ο Γιώργος Θαλάσσης υπήρξε Γενικός Γραμματέας της Βουλής
face book: https://www.facebook.com/profile.php?id=100016764643240
————————————————————
