Σε αυτή τη δια ζώσης διαβούλευση για τον ΣΣΒΑΑ
το μοναδικό στοιχείο που κυριάρχησε με τον όγκο του στο χώρο,
ήταν η απουσία του συνόλου σχεδόν των φορέων
των συλλογικοτήτων και των κατοίκων της πόλης του Δήμου Αγρινίου
- του Λευτέρη Τηλιγάδα
Γέμισαν οι πόλεις μας με έξυπνα παγκάκια, τα σπίτια μας με έξυπνες συσκευές, οι δρόμοι μας με έξυπνα αυτοκίνητα, οι διασταυρώσεις μας με έξυπνα φανάρια και μείναμε όλοι εμείς αποχαυνωμένοι μέσα στην αλα κάρτ ευφυΐα των χρηστικών μας εργαλείων να αναζητούμε έξω από τις εικονικές κοινωνίες του μέλλοντος μας έναν τόπο ελεύθερο από έξυπνες κατασκευές, για να ικανοποιήσουμε τις βασικές βιολογικές λειτουργίες και ανάγκες μας.
Όλα αυτά και άλλα πολλά γύριζαν μέσα στο κεφάλι μου την προηγούμενη Τρίτη (14/11), που η Δημοτική αρχή του Δήμου Αγρινίου έθεσε τον Στρατηγικό Σχεδιασμό της Βιώσιμης Αστικής Ανάπτυξης της πόλης του Αγρινίου σε δημόσια ανοιχτή και δια ζώσης διαβούλευση. Και μην φανταστείτε καμία τυχαία ή απλή διαβούλευση. Κάθε άλλο. Ήταν μία «έξυπνη διαβούλευση», της οποία η ευφυία βρίσκεται ακριβώς στο γεγονός ότι πραγματοποιήθηκε χωρίς να διαβουλευτεί κανένας με κανέναν… Όπως συμβαίνει, άλλωστε, πολλά χρόνια τώρα, κάθε φορά που έρχεται ως προαπαιτούμενο κάποιου στρατηγικού ή σκέτου σχεδιασμού. Είναι βλέπετε κι αυτή μία επίφαση της «έξυπνης δημοκρατίας» που με «έξυπνο τρόπο» θεσμοθετούν, οι αντιπρόσωποί μας στα κοινοβούλια (εγχώρια και ευρωπαϊκά), όχι για να την ενδυναμώσουν και να την στεριώσουν ως πολιτειακή λειτουργία αλλά για να την αποδυναμώσουν και να την καταργήσουν.
Σε αυτή τη «δια ζώσης διαβούλευση» το μοναδικό στοιχείο που κυριάρχησε με τον όγκο του στο χώρο, ήταν η απουσία του συνόλου σχεδόν των παραγωγικών φορέων της περιοχής. Ούτε εκπροσώπους τοπικών ενώσεων είδα διαβουλευόμενους, ούτε συλλόγους επαγγελματιών άκουσα (τη εξαιρέσει μιας ισχνής μειοψηφίας τους, η οποία, αν δεν σιώπησε, παραβρέθηκε για να απονείμει τα εύσημα στη Δημοτική Αρχή), ούτε τις συλλογικότητες της πόλης, ούτε επιστημονικούς ή εκπαιδευτικούς φορείς (ισχύει η παραπάνω εξαίρεση), ούτε νέους, ούτε συνταξιούχους, ούτε καν το τοπικό ιερατείο, με το οποίο η δημοτική αρχή διατηρεί εξαιρετικά καλή σχέση, αντιλήφθηκα!!!
Κανέναν δεν είδα και κανέναν δεν άκουσα να καταθέτει πρωτότυπες προτάσεις και σοβαρούς προβληματισμούς. Μόνο με τους «συνήθεις ενδιαφερόμενους» ανταλλάξαμε υπονοούμενα βλέμματα.
Να μην μιλήσω για τους καθημερινούς πολίτες, που σε καθημερινή βάση κυκλοφορούν στην πόλη! Αυτοί παραμείναν εντελώς άφαντοι και… ανήκουστοι!!!
Τον γνωρίζω τον αντίλογο. Ο αντίλογος σε όλα τα παραπάνω είναι η ύπαρξη της ανοιχτής βάσης δεδομένων, η οποία παραμένει ανοιχτή (παρατάσεως δοθείσης άνωθεν), για να υποδέχεται τις προτάσεις και τις ιδέες όλων, χωρίς καμία διαβούλευση και κυρίως χωρίς καμία όσμωση με τον προβληματισμό και τις προτάσεις των άλλων αποθετών της. Ο αντίλογος είναι τα παράλληλα κατεβατά ιδεών και προτάσεων με άλλα λόγια, τα οποία εγκαταλείπουν οι «έξυπνα διαβουλευόμενοι» με τον εαυτό τους μόνο, για να γίνει τελικά και στο Αγρίνιο, ό,τι και στα Τρίκαλα, αλλά κυρίως ό,τι και στις Βρυξέλλες.
Όμως ούτε σε αυτή τη βάση δεδομένων υπάρχει ένας αντιπροσωπευτικός αριθμός συμμετεχόντων, σε σύγκριση με τον υπαρκτό αριθμό των φορέων και τον πραγματικό πληθυσμό του Δήμου, που θα μπορούσε από μόνος του να την καταστήσει ουσιαστικό αντίλογο στα παραπάνω.
Γνωρίζω και τον άλλο αντίλογο: «Τι να κάνουμε; Αφού η κοινωνία δεν συμμετέχει!!!».
Αυτή η απάντηση όμως είναι ελιγμός υπεκφυγής, γιατί, πριν απαντηθεί η συγκεκριμένη ερώτηση θα πρέπει αυτός που ξεκινάει μια διαβούλευση να απαντήσει πειστικά σε μια σειρά ερωτήματα όπως: «Πόσος χρόνος δόθηκε στη διαβούλευση; Ένας μήνας σχεδόν (2 Αυγούστου έως 11 Σεπτεμβρίου) και μάλιστα μέσα στην προεκλογική περίοδο, που η στόχευση ήταν η εξασφάλιση των ψήφων και όχι η διαβούλευση, είναι αρκετός για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα; Πόσες δημοσιοποιήσεις έγιναν για την έναρξή της; Πόσες προσκλήσεις στάλθηκαν σε φορείς, σωματεία, συλλόγους, προέδρους κοινοτήτων; Με ποιόν τρόπο διαχέονταν οι προτάσεις, οι προβληματισμοί και οι απόψεις ανάμεσα στους συμμετέχοντας, έτσι ώστε να αποφεύγονται οι επαναλήψεις και να διευρύνεται η συμμετοχή; Πόσες και ποιες προωθητικές ενέργειες της συμμετοχής στη διαβούλεση υλοποιήθηκαν; Πόσο διαβούλευση είναι μια διαβούλευση, που το τελικό της αποτέλεσμα είναι ήδη προαποφασισμένο;
Να μην συνεχίσω καλύτερα να παραθέτω ερωτήματα, γιατί ακόμα κι αν δεν είναι ρητορικά (που δεν είναι) γίνονται. Άλλωστε όπως έγραψα και παραπάνω, άλλες ήταν οι προτεραιότητες εκείνη την χρονική περίοδο που ήταν ανοιχτή η διαβούλευση.
Δυστυχώς, και αυτός ο σχεδιασμός θα μπει στην κονίστρα του νέου ΕΣΠΑ με την καταγραφή μόνο των πολιτικών στοχεύσεων και των έργων που η δημοτική αρχή αποφάσισε μόνη της. Και ό,τι βρέξει από πόρους, θα κατεβάσει, όπως και την προηγούμενη περίοδο, χωρίς καμία διαβούλευση και χωρίς καμία προτεραιοποίηση. Ένας «Στρατηγικός Σχεδιασμός Βιώσιμης Στρατηγικής Ανάπτυξης (ΒΑΑ)», που ωσονούπω θα βρεθεί προ των πυλών του ευρωπαΪκών ταμείων, όπου θα αναζητήσει πόρους ή και θεραπείες με «έξυπνα Φάρμακα», για να οικοδομηθεί μια ανάπτυξη που θα φορεθεί στη καθημερινότητά μας… ερήμην μας.
