Ομιλία στο συλλαλλητήριο,
που πραγματοποιήθηκε στις 30 Ιουνίου 2024
στη γέφυρα της Τατάρνας
Όχι στο δεύτερο ξεριζωμό
Ενάντια στα Πλωτά φωτοβολταϊκά
στις τεχνητές λίμνες Κρεμαστών, Καστρακίου και Στράτου,
στα Φωτοβολταϊκά στους βοσκοτόπους της Βαλαώρας Αγράφων,
στις Αντλησιοταμιεύσεις και στις Ανεμογεννήτριες.
του Θωμά Κώτσια*
Εκ μέρους της Επιτροπής Αγώνα Αιτωλοακαρνάνων και Ευρυτάνων σας καλωσορίζουμε στην σημερινή μας συγκέντρωση. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα όσους παραβρίσκονται εδώ για να μας συμπαρασταθούν, χωρίς να είναι από την περιοχή μας.
Οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι όσοι παρευρισκόμαστε σήμερα εδώ, είμαστε για να διαδηλώσουμε την αντίθεσή μας στον νέο ξεριζωμό. Το Συλλαλητήριο είναι συγκέντρωση Διαμαρτυρίας για όσους διαφωνούν με αυτό τον ξεριζωμό και δεν είναι χώρος διαλόγου και κατάθεσης απόψεων που βεβαίως είναι σεβαστές αλλά όχι από αυτό εδώ το βήμα. Γι αυτό νομίζουμε ότι ο λόγος ανήκει σε όσους συμμετέχουν ενεργά σε αυτό τον αγώνα.
Δυο πληροφορίες για τον τόπο που βρισκόμαστε και γι αυτά που χάθηκαν πριν 60 χρόνια, κυρίως για να μαθαίνουν οι νεότερες γενιές τι κρύβεται κάτω από τα νερά των λιμνών, πριν αναφερθούμε σε όσα θα χαθούν και θα φέρουν έναν νέο ξεριζωμό, αν δεν τους σταματήσουμε.
Η γέφυρα που βρισκόμαστε αντιπροσωπεύει την άλλη Ελλάδα, την Ελλάδα που θέλουμε, την Ελλάδα των υποδομών και της προόδου. Ομως και αυτή για περίπου 8 χρόνια μετά την κατασκευή της, παρέμεινε χωρίς δυνατότητα σύνδεσης των δύο νομών μας, μέχρι να γίνει η διάνοιξη του βράχου που βλέπετε δίπλα μας, από την πλευρά της Ευρυτανίας.
Η διέλευση για όποιον ήθελε και μπορούσε με τα πόδια να περάσει από τον ένα νομό στον άλλο, γίνονταν ανεβοκατεβαίνοντας μια ξυλόσκαλα, στο ακρόβαθρο της γέφυρας, εδώ δίπλα μας
Ακριβώς κάτω από την σημερινή γέφυρα και σε βάθος 70-80 μέτρων από την επιφάνεια της λίμνης βρίσκεται η ιστορική παλιά πέτρινη γέφυρα Τατάρνας και είναι συνδεδεμένη με την ιστορία και τους αγώνες του λαού μας.
Κάτω από εδώ που βρισκόμαστε, από την πλευρά της Ευρυτανίας, υπάρχει η περίφημη Μαρδάχα, ένα ολόκληρο ποτάμι που έβγαινε ολογάργαρο και δροσιστικό μέσα από ένα κάθετο βράχο και έσμιγε με τα νερά του Αχελώου.
Δίπλα από την Μαρδάχα ήταν η Μαγούλα όπου γίνονταν μια από τις μεγαλύτερες εμποροζωοπανύγηρεις της Ελληνικής υπαίθρου, μεχρι την δημιουργία της λίμνης. Από εδώ μέχρι την Επισκοπή και τον Αγαλλιανό, οι κοιλάδες που σχημάτιζαν τα ποτάμια πριν σμίξουν, ήταν ένας παράδεισος ευφορίας της γης, όπου καλλιεργούνταν ελιές και κάθε είδους οπωροκηπευτικά που έφταναν στα γύρο κτηνοτροφικά κατά βάση χωριά των δύο νομών ψηλότερα και ανταλλάσσονταν με κτηνοτροφικά προϊόντα.
Τις λίμνες στοίχειωσαν με το αίμα τους 33 νεκροί μόνο στα Κρεμαστά και το δάκρυ του αποχωρισμού και του βίαιου ξεριζωμού χιλιάδων ανθρώπων που ζούσαν αδιατάρακτα και με αυτάρκεια στα χωριά με πολυμελείς οικογένειες, σε πέτρινα σπίτια, με τα χωράφια τους και το βιός τους, δίπλα στα ποτάμια.
Αυτά μέχρι το 62-63 που ολοκληρώνεται το φράγμα και αρχίζει ο μεγάλος ξεριζωμός 18 χωριών και οικισμών με τα γκρεμισμένα σπίτια, την εκταφή των νεκρών, την καταστροφή θρησκευτικών και ιστορικών μνημείων.
Την ίδια τύχη ακολούθησαν στη συνέχεια και τα χωριά του Καστρακίου.
Στις νέες συνθήκες τα φράγματα έγιναν τα νέα πεδία αναζήτησης μεροκάματου που περνούσε μέσα από την διαμεσολάβηση των πολιτικών γραφείων και τα σημειώματα των κομματαρχών της εποχής, που ήταν η συνηθέστερη διαδικασία για να πιάσει κάποιος δουλειά, συνήθως με αντάλλαγμα την ψήφο του.
Όπως και άλλες περιοχές της χώρας, πληρώσαμε βαριά το τίμημα του εξηλεκτρισμού της πατρίδας μας που μόλις λίγα χρόνια πριν είχε βγει απ τους πολέμους. Τότε που το ηλεκτρικό ρεύμα στη συνείδηση όλων κατανοούνταν σαν αναγκαίο κοινωνικό αγαθό και όχι σαν εμπόρευμα και χρηματιστηριακό είδος στα χέρια αδίστακτων κερδοσκόπων που παραδόθηκε σήμερα στο όνομα της κλιματικής αλλαγής.
Όλα αυτά τα χρόνια όσοι απόμειναν στα πληθυσμιακά συρρικνωμένα χωριά μας προσπαθούν να σταθούν όρθιοι.
Οι λίμνες δημιούργησαν ένα νέο τοπίο και νέες συνθήκες διαμορφώθηκαν στα παραλίμνια χωριά.
Μαζί με νέες ασχολίες και δραστηριότητες , οι λίμνες σιγά-σιγά άρχισαν να προβάλλονται και να αξιοποιούνται.
Έτσι είχαμε εδώ και χρόνια ναυταθλητικές και κωπηλατικές δραστηριότητες στου Στράτου, χώρους αναψυχής και δημιουργία πλαζ στη λίμνη Καστρακίου, Δημιουργία προβλητών για καθέλκυση σκαφών αναψυχής και τα τελευταία χρόνια μεγάλη επισκεψιμότητα, συνεχώς αυξανόμενη για διάφορες δραστηριότητες στην λίμνη Κρεμαστών.
Οι εγκαταστημένες βιομηχανικές εγκαταστάσεις ΑΠΕ στην προηγούμενη 10ετία, κυρίως ανεμογεννήτριες, στα βουνά του Βάλτου, μέχρι τα Ακαρνανικά και η σωρεία ανεξέλεγκτων αδειοδοτήσεων στα Άγραφα και σε ολόκληρη την Ευρυτανία, άρχισαν να μας υποψιάζουν για την καταιγίδα που θα έρχονταν.
Οι σχεδιαζόμενες και οι ήδη δρομολογημένες νέες μεγάλης κλίμακας εγκαταστάσεις ξανά στο Βάλτο και τα Παρακαμπύλια και από την πλευρά της δυτικής Ευρυτανίας, ακυρώνουν τις προοπτικές που διαφαίνονταν για τις λίμνες και τα παραλίμνια χωριά μας και μεταβάλλουν την περιοχή μας σε βιομηχανικό τοπίο που οδηγεί σε ένα νέο ξεριζωμό.
Τί να απαντήσει κανείς στους κτηνοτρόφους της Βαλαώρας, στο μεγαλύτερο χωριό της Ευρυτανίας που το 65 έχασαν τα χωράφια τους και τώρα τους παίρνουν και τους βοσκοτόπους
Σήμερα ο Αχελώος και όλη η χώρα παραδίδεται στους κερδοσκόπους της “πράσινης ανάπτυξης” που δεν είναι ούτε πράσινη, ούτε ανάπτυξη, μαύρη κατάμαυρη είναι, όπως μαύρο είναι και το μέλλον του μοναδικού Ελληνικού τοπίου που παραδίδεται στα ιδιωτικά συμφέροντα, χωρίς χωροταξικό σχεδιασμό, χωρίς έλεγχο, χωρίς όρια και όρους, ενώ οι έννοιες, περιοχές NATURA με την αναγκαία και νομοθετημένη προστασία , η έννοια φέρουσα ικανότητα μια περιοχής, δηλαδή, με πόσα τέτοια έργα μπορούμε να φορτώσουμε αυτή την περιοχή με ΒΑΠΕ, έχουν χάσει το νόημα τους, γιατί η απάντηση είναι, όσα θέλουν οι εταιρείες. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα προς αποφυγή, της Νότιας Ευβοίας, στην περιοχή της Καρυστίας, της Βοιωτίας που πολύ σύντομα θα τους μοιάζουμε, αν δεν ξεσηκωθούμε.
Ενδεικτικά, σύμφωνα με την έρευνα και το πόρισμα του ΤΕΕ Αιτωλ/νίας , πέρα από όσα ήδη έχουν εγκατασταθεί, ειδικά στην Αιτωλοακαρνανία.
Από τον Δεκέμβρη του 23 έως σήμερα έχουν περάσει από το στάδιο της περιβαλλοντικής αδειοδότησης και της δημόσιας διαβούλευσης, ένας αιολικός σταθμός με 8 ανεμογεννήτριες στο Παναιτωλικό όρος, 6 έργα αντλησιοταμίευσης στη λίμνη του Καστρακίου, πέραν αυτού που κατασκευάζεται στην Αλευράδα, 4 πλωτοί Φ/Β σταθμοί στις τρεις λίμνες, συνολικής επιφάνειας κάλυψης των λιμνών 15.000 στρεμμάτων, από αυτά περίπου 9000 στρέμματα είναι σε αυτή εδώ τη λίμνη, 6.200 στρέμματα κοντά στο φράγμα στην παλιά προβλήτα του Αη Βασίλη μερικά από τα οποία έληξε η διαβούλευση πριν 15 μέρες και 2.500 στρέμματα στη Σιβίστα, κοντά από εδώ που βρισκόμαστε για τα οποία η διαβούλευση λήγει σε 15 μέρες
Δεσμεύονται επίσης, σύμφωνα πάντα με το ΤΕΕ Αιτω/νίας 229.191 στρέμματα με 3.021 ανεμογεννήτριες και 18.360 στρέμματα αγροτικής γης για εγκατάσταση φωτοβολταϊκών, δίχως να συμπεριλαμβάνονται οι συνοδευτικές εγκαταστάσεις των ΑΠΕ (γραμμές μεταφοράς, υποσταθμοί, οδικές συνδέσεις κλπ.). Και δεν ξέρω αν συμπεριλαμβάνονται στα παραπάνω νούμερα οι υπεράκτιες ανεμογεννήτριες της Αιτωλ/νίας στο Ιόνιο.
Στην ευρύτερη περιοχή της Αιτωλ/νίας εκκρεμούν ακόμα έργα, όπως εγκατάσταση με συστοιχίες μπαταριών στη Ραΐνα , πέρα από υποσταθμούς, καλώδια και νέους πυλώνες μεταφοράς. Επίσης εκκρεμούν και έργα τα οποία αδειοδοτούνται απ ευθείας από τις Περιφέρειες, χωρίς δημόσια διαβούλευση και όλα αυτά σε μια περιοχή που εδώ και 50-60 χρόνια, μόνο τα 3 μεγάλα υδροηλεκτρικά παράγουν ηλεκτρική ενέργεια κοντά στο 1 GW.
Η καταστροφή όμως του πολύπαθου Αχελώου δεν σταματά εδώ.
Ξαναζεσταίνεται η σούπα της εκτροπής, σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου του πρωθυπουργού.
Έχει ήδη εκφραστεί η πολιτική βούληση για ολοκλήρωση του φράγματος στη Μεσοχώρα και δημιουργία εκεί, της λίμνης που είχε σχεδιαστεί εδώ και δεκαετίες. Ένα νέο γαιόφραγμα ύψους 90 μέτρων ετοιμάζεται στο ύψος του Αυλακίου με μία ακόμα δημιουργία νέας λίμνης. Λίγα χιλιόμετρα ψηλότερα από το μικρό φράγμα του Αχελώου στη Δαφνοζωνάρα.
Στις εδώ και χρόνια δικαιολογημένες διαμαρτυρίες φορέων και συλλογικοτήτων για την επάρκεια νερού στο αρδευτικό δίκτυο στον κάμπο του Αγρινίου-Μεσολογγίου, η απάντηση έρχεται εγγράφως από την ίδια τη ΔΕΗ.
Τυχόν ελλείψεις νερού θα καλύπτονται από την λίμνη Κρεμαστών, διαβεβαιώνει η αρμόδια Δ/νση Διαχείρισης των υδάτων.
Καταλαβαίνετε βέβαια που θα φτάνει η στάθμη της λίμνης με μια τέτοια διαχείριση που έτσι και αλλιώς τώρα, χωρίς εκτροπές και νέες λίμνες, παρουσιάζει μια διακύμανση που φτάνει 25-30 μέτρα κάθετα, ενώ στη κοίτη του ποταμού η υποχώρηση της λίμνης, όταν φτάνει στα χαμηλότερα σημεία της ξεπερνά τα 15 χιλιόμετρα, φτάνοντας από τη γέφυρα Τέμπλας, στα στενά του Αη Νικόλα στη Σιβίστα
Από την πλευρά της Ευρυτανίας τώρα
Πρώτη απόπειρα εγκατάστασης ανεμογεννητριών έγινε το 2007 στο Κρίκελο και υπήρξαν οι πρώτες αντιδράσεις που μας οδήγησαν στην δημιουργία Κίνησης Πολιτών και διευρύνθηκε στη συνέχεια με την υπεράσπιση των Αγράφων.
Μέχρι σήμερα δεν έχουμε καμιά εγκατεστημένη ανεμογεννήτρια, έχουμε όμως καταιγισμό από αδειοδοτήσεις σε όλο το νομό, αν δεν καταφέρουμε να τις ματαιώσουμε, όπως στην ιστορική Νιάλα, που καταφέραμε να αποτρέψαμε την εγκατάσταση 40 ανεμογεννητριών και την πρώτη απόπειρα 3500 στρεμμάτων Φ/Β πριν 5 χρόνια στη Βαλαώρα.
Σήμερα στο νομό Ευρυτανίας συνολικά έχουμε 146 αδειοδοτημένες από τις οποίες οι 58 προβλέπεται να συνδεθούν με συστοιχίες μπαταριών, προσθέτοντας στα συνοδά έργα, κτήρια για την εγκατάσταση τους.
Έχουμε επίσης αδειοδοτημένα 48 Μικρά Υδροηλεκτρικά, πέρα από αυτά που έχουν ήδη εγκατασταθεί και μερικά ήδη δουλεύουν.
Φ/β εκτός της Βαλαώρας και τα πλωτά της Σιβίστας ένα ακόμα Φ/β στο Καρπενήσι 150 MW.
Όλες αυτές οι αδειοδοτήσεις δεν είναι ενταγμένες σε κάποιο ενεργειακό σχεδιασμό για τις ανάγκες της χώρας, αλλά για τις ανάγκες των κερδοσκόπων και για να γίνουμε λέει “η μπαταρία της Ευρώπης”.
Ό,τι δεν κάνουν οι Ευρωπαϊκές χώρες προστατεύοντας τους δικούς τους τόπους και τα βουνά τους, το κάνουμε εμείς για αυτούς, στα δικά μας βουνά και αυτό ονομάζεται Εθνική Ενεργειακή Πολιτική.
Όσοι φαντασιώνονται ότι με αυτά τα έργα θα γίνουμε κάτι σαν τα Αραβικά Εμιράτα του πετρελαίου και κατ αντιστοιχία με τα πετροδολάρια, ότι θα τρέχουν τα ανεμοδολάρια στη χώρα μας, ας κατεβούν από τα ροζ συννεφάκια τους και ας καταλάβουν ότι το μόνο που γίνεται εδώ και χρόνια σίγουρα είναι ότι αδειάζουν τις αποθήκες τους οι χώρες που παράγουν όλες αυτές τις εγκαταστάσεις και μάλιστα ξεπερασμένες τεχνολογικά, για να τις φορτώσουν στη δική μας χώρα, μαζί με τους ντόπιους εκπροσώπους τους για τα συμφέροντά τους και όχι βέβαια για να καλυφτούν κάποιες ενεργειακές ανάγκες της Ευρώπης από εμάς.
Ενδεικτικά αναφέρω κάποια στοιχεία του 2020, τις
Ανεμογεννήτριες στα βουνά τους που έχουν εγκαταστημένες οι χώρες αυτές πάνω από 1200μ. και βάζουμε εμείς καταστρέφοντας τα δικά μας βουνά.
- Στην Αυστρία 36
- Ελβετία 13
- Ιταλία 5
- Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Σουηδία, Νορβηγία, Σλοβενία 0
- Στην Ελλάδα 290
- Εκκρεμούν 3035 αιτήσεις από τις οποίες αρκετές έχουν πάρει ήδη άδεια
Επίσης στη χώρα μας έχουμε καταιγισμό αδειοδοτήσεων Μικρών Υδροηλεκτρικών που είναι πολύ κακό για το τίποτα και για 1-1,5 MW καταστρέφονται μοναδικά οικοσυστήματα που αποτελούν την κιβωτό της άγριας χλωρίδας και πανίδας της χώρας, περιοχές NATURA και ΖΕΠ(Ζώνες Ειδικής Προστασίας) μέσα σε φαράγγια και ρέματα που λειτουργούν σαν ιχθυογεννητικοί σταθμοί και εμπλουτίζουν τις λίμνες και τις θάλασσες, πέρα από τον κίνδυνο ιδιωτικοποίησης των υδάτων μετά από κάποια χρόνια, αξιοποιώντας το νομικά ασαφές καθεστώς εκμετάλλευσης και χρήσης των υδάτων και τη γενικότερη τάση ιδιωτικοποίησης των πάντων, ενώ αντίθετα στις χώρες της Ευρώπης, αναθεωρείται η πολιτική των φραγμάτων τα οποία γκρεμίζονται, απελευθερώνοντας και αποκαθιστώντας την κοίτη στα ποτάμια και στα ρέματα.
Ο τόπος μας και όλη η Ελληνική ύπαιθρος μεταβάλλεται σε βιομηχανική ζώνη, στα βουνά μας ανεμοτέρατα για τα οποία κανείς δεν απαντά τι θα γίνουν μετά το τέλος της λειτουργίας τους, ποιοι θα τα κατεβάσουν από εκεί? Οι αχυράνθρωποι των ενεργειακών κολοσσών και των ΙΚΕ (Ιδιωτικές Κεφαλαιουχικές Εταιρείες) των 10 μετοχών των 100 ευρώ που παρουσιάζονται σαν νόμιμοι εκπρόσωποι και που τότε δεν θα υπάρχουν? Και τι θα γίνουν τα υλικά τους που δεν ανακυκλώνονται. Που σταματά η εγκατάσταση φ/β σε γόνιμα χωράφια και βοσκοτόπους? Πως απαντούν στον κίνδυνο, τα φ/Β στις λίμνες που Υδρεύεται η περιοχή του Αγρινίου και αρδεύεται ο κάμπος στα χρόνια που αυτά θα είναι εγκαταστημένα στις λίμνες δεν θα υπάρξουν διαβρώσεις και αλλοιώσεις στα κράματα τους που εμπεριέχουν βαριά μέταλλα και δεν θα μπουν στο πόσιμο νερό ή στην τροφική αλυσίδα μέσα από το αρδευτικό δίκτυο? Το κίνημα μας αναζήτησε στοιχεία και μετέφρασε επιστημονικά άρθρα από την διεθνή εμπειρία και βρήκε μόνο ερωτήματα, χωρίς κατασταλαγμένα και ασφαλή συμπεράσματα. Γιατί είναι νέες υβριδικές εφαρμογές και εγκαταστάσεις, χωρίς να έχουν δοκιμαστεί στο χρόνο. Που θα πηγαίνουν τα χημικά με τα οποία ραντίζονται για να έχουν τα φ/β καλλίτερη απόδοση? Δεν κινδυνολογούμε, αλλά όταν όλα υποτάσσονται στον νόμο του κέρδους, γιατί να τους πιστέψουμε? Που σταματά η εγκατάσταση φ/β σε γόνιμα χωράφια και βοσκοτόπους. Που σταματά γενικά για την χώρα μας αυτή η καταστροφή? που της έδωσαν το όνομα Πράσινη Ανάπτυξη, με το αφήγημα της αντιμετώπισης της Κλιματικής Αλλαγής?
Πάμε τώρα στα περίφημα “οφέλη” από όλα αυτά, με πρώτο το αφήγημα περί δημιουργίας θέσεων εργασίας.
Ας το έχουμε καθαρό, θέσεις εργασίας δημιουργούν οι εταιρείες στις χώρες της Ευρώπης που παράγουν (ανεμογεννήτριες και φ/β) και όχι οι χώρες που εγκαθιστούν όλα αυτά στον τόπο τους.
Θέσεις δημιουργούνται μόνο όσες χρειάζονται για να ολοκληρωθεί η εγκατάστασή τους που είναι σαν να κόβουμε το κλαρί πάνω στο οποίο καθόμαστε.
Είναι σαν να συμφωνήσει κανείς να πληρώνεται για όσο θα χρειαστεί να γκρεμίσει το σπίτι του, γιατί ο τόπος μας είναι το σπίτι μας και το σπίτι των παιδιών μας και όταν το γκρεμίσει δεν έχει ούτε δουλειά, ούτε σπίτι.
Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Έχουμε σκεφτεί πόσες χιλιάδες θέσεις χάθηκαν από τις δουλειές που είχαν οι κάτοικοι στα χωριά μας πριν ξεριζωθούν και πόσες δημιούργησαν τα έργα μετά την κατασκευή τους?
Τι αναπλήρωσαν από όλες αυτές τις θέσεις τα μεροκάματα 5-8 χρόνων που εργάστηκαν, όσοι μπορούσαν να εργαστούν στα φράγματα, κάποιοι από όλους αυτούς που ξεριζώθηκαν και για πόσο?
Μια επίσκεψη στο εγκαταλελειμμένο και ρημαγμένο Ορφανό στα Κρεμαστά, θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε ότι είναι μια εικόνα από το δικό μας μέλλον και ας μην το βλέπουμε σήμερα.
Όταν όμως το δούμε τότε όλοι θα συμφωνήσουμε, εκτός βέβαια από τις εταιρείες και τα τσιράκια τους, αλλά τότε θα είναι αργά.
Για τα περίφημα «Ανταποδοτικά»
Να πούμε κατ αρχήν ότι από το νόμο είναι το 3% επί των καθαρών κερδών, με πρώτο το ερώτημα πως ορίζονται τα καθαρά κέρδη σε ένα ευμετάβλητο καθεστώς υπολογισμού τους και όταν σύμφωνα με τις τελευταίες αποφάσεις προκρίνονται για να μπουν στο σύστημα του ΔΕΔΔΗΕ εταιρείες που έχουν εξασφαλισμένους με συμβόλαια μεγάλους καταναλωτές
Πως επιμερίζεται αυτό το 3%.
Στο πράσινο Ταμείο των Περιφερειών 0,3%, στο οικείο Δήμο 1,7%, αλλά για χρηματοδότηση επιλέξιμων έργων που να συντηρούν το προφίλ της εταιρείας και της Εταιρικής κοινωνικής της ευθηνής, σε εισαγωγικά, που σημαίνει για δημόσιες σχέσεις της εταιρείας και για διαφήμιση με προτίμηση σε τσιμεντοστρώσεις και έργα που να συντηρούν την εικόνα της υποκαθιστώντας κρατικές δομές και καλύπτοντας ανάγκες που πρέπει να αναλαμβάνει το κράτος από τους φόρους μας. Μένει το 1% για τις οικείες κοινότητες στα όρια των οποίων είναι το έργο και χορηγείται κάνοντας κάποιες εκπτώσεις στις οικιακές καταναλώσεις, στους λογαριασμούς της των παρόχων Ηλ. Ρεύμα. Σε ένα ρεύμα που είναι το ακριβότερο στις χώρες της Ευρώπης με υπερδιπλάσιο μηνιαίο εισόδημα από το δικό μας, στις περισσότερες χώρες. Μιλάμε για εκπτώσεις που καλλίτερα θα μπορούσαν να μας μιλήσουν οι κάτοικοι των Βρουβιανών, του Ν. Αργυρίου. Αλλά ποιο αντιστάθμισμα θα μπορούσε να έχει ο νέος ξεριζωμός που θα φέρουν όλα αυτά τα έργα και ποιο ηθικό υπόβαθρο έχουν τα ανταποδοτικά για την καταστροφή ενός τόπου που δανειζόμαστε από τις επόμενες γενιές, όπως το δανείστηκαν οι πατεράδες μας από εμάς και μας το παρέδωσαν, όπως αυτοί το παρέλαβαν από τους παππούδες μας. Τι θα πούμε στα παιδιά μας, κατεβάστε εσείς τα κουφάρια των ανεμογεννητριών από τα βουνά που επιτρέψαμε εμείς να εγκατασταθούν γιατί παίρναμε αντισταθμιστικά και να συνεχίζουν να προσθέτουν ακόμα με την ανοχή μας? Τάζοντας χάντρες και καθρεφτάκια που έδιναν οι άποικοι στους ιθαγενείς μέχρι να τους ξεπαστρέψουν?
Αν σήμερα δίπλα μας, στα χωριά του Βάλτου βρίσκουμε κάποιο μεροκάματο ή νοικιάζουμε κάποια δωμάτια, ας σκεφτούμε τι θα τα κάνουμε όταν τελειώσουν τα έργα και τι θα κάνουμε οι ίδιοι και τα χωριά μας, τι θα παραδώσουμε στα παιδιά μας. Ένα κατεστραμμένο τόπο που μετατράπηκε σε βιομηχανικό τοπίο?
Τα δικά μας όνειρα για τον τόπο μας, είναι ένας δραστήριος παραγωγικός πρωτογενής τομέας που σήμερα ξεπαστρεύεται, με μελέτες, προτάσεις και υποστήριξη στο πεδίο από τις αρμόδιες υπηρεσίες του, νέες καλλιέργειες ικανές να μπορούν να κρατήσουν νέους ανθρώπους στο χωράφι και στο μαντρί με καθετοποιημένες μονάδες παραγωγής με τυποποίηση και πιστοποίηση των προϊόντων τους, με βελτίωση του ζωικού του κεφαλαίου. Ήπιες δράσεις και μορφές ανάπτυξης του τριτογενούς τομέα στον κλάδο του τουρισμού Περιηγητικού, Θρησκευτικού, Φυσιολατρικού, του Εναλλακτικού Τουρισμού με την ανάδειξη και την αξιοποίηση των λιμνών μας, των βουνών, των φαραγγιών. Προβολή και ανάδειξη όλων των δυνατοτήτων του τόπου μας μιας αειφόρου ανάπτυξης, που θα σέβεται το περιβάλλον και δεν θα το βλέπει σαν εμπόρευμα για κερδοσκοπία.
Ευχαριστίες:
Ευχαριστούμε όσους μας βοήθησαν στην διοργάνωση για να έχει επιτυχία το σημερινό μας συλλαλητήριο. Ειδικότερα ευχαριστούμε τον Ηλία Αλβανό που μας κάλυψε τα έξοδα αφισών και πανό, τον Γιώργο Τριαντάφυλλο που κάλυψε ηχητικά την εκδήλωσή μας.
*Ο Θωμάς Κώτσιας εδώ και πολλά χρόνια πρωτοστατεί στον αγώνα για τη διάσωση του φυσικού περιβάλλοντος της Ευρυτανίας. Είναι πρώην Βουλευτής.
