...
Ένα γεγονός
| Πρόγραμμα ευθανασίας «T-4»|
Από την Tiergartenstraße 4 του Βερολίνου ξεκίνησε η βιομηχανία θανάτου
που δοκιμάστηκε πρώτα σε ψυχασθενείς και ανάπηρους και κατέληξε στο Ολοκαύτωμα |
Στην καρδιά του Βερολίνου, στην οδό Tiergartenstraße 4, στεγαζόταν η γραμματεία ενός προγράμματος που έμελλε να αποτελέσει τον πρόλογο του Ολοκαυτώματος. Με την κωδική ονομασία Aktion T-4, οι ναζιστικές αρχές ξεκίνησαν από το 1939 μια «εκκαθάριση» που βάφτισαν «ευθανασία». Στόχος τους, όπως διατυπωνόταν με τον κυνισμό της ευγονικής, ήταν να διατηρήσουν την «γενετική καθαρότητα» του γερμανικού λαού εξοντώνοντας όσους θεωρούνταν «βάρος»: παιδιά με αναπηρίες, ψυχικά ασθενείς, παραμορφωμένους, άτομα με χρόνιες ασθένειες. Μέσα σε λίγα χρόνια, 200.000 άνθρωποι χάθηκαν με τον πιο απάνθρωπο τρόπο.
Η εντολή ήρθε προσωπικά από τον Αδόλφο Χίτλερ και η οργάνωση ανατέθηκε στον επικεφαλής της Καγκελαρίας Φίλιπ Μπούλερ και στον γιατρό Καρλ Μπραντ. Κύριοι διαχειριστές υπήρξαν ο Βέρνερ Χάιντε και ο Πάουλ Νίτσε, ενώ ο Βίκτορ Μπρακ αναδείχθηκε σε βασικό οργανωτή. Στο σχέδιο συμμετείχαν εξέχοντες ψυχίατροι και πανεπιστημιακοί, αποδεικνύοντας πως η επιστημονική κοινότητα του Τρίτου Ράιχ όχι μόνο ανέχθηκε αλλά και συνδιαμόρφωσε το έγκλημα.
Οι πρώτες εκτελέσεις σημειώθηκαν στις 22 Σεπτεμβρίου 1939 στην Ψυχιατρική Κλινική της Οβίνσκα, στην κατεχόμενη Πολωνία. Ακολούθησε καταιγισμός εγκλημάτων: μέσα σε λίγους μήνες 26.000 ψυχασθενείς είχαν θανατωθεί. Στη Γερμανία, ειδικά κέντρα θανάτου οργανώθηκαν στο Κάστρο Γκράφενεκ, στο Χάρτχαϊμ, στο Χάνταμαρ, στο Μπέρνμπουργκ, στο Βρανδεμβούργο και στο Ζόνενσταϊν. Εκεί εφαρμόστηκαν για πρώτη φορά μέθοδοι που αργότερα θα γενικεύονταν στα στρατόπεδα εξόντωσης: θάλαμοι αερίων με μονοξείδιο του άνθρακα, κινητά φορτηγά-θάλαμοι, ενέσεις με δηλητήρια, καταναγκαστική ασιτία. Ψυχίατροι όπως ο Καρλ Χανς Χάιντς Ζένχεν και ο Βέρνερ Βίλινγκερ επέβλεπαν όχι μόνο τις δολοφονίες αλλά και τα πειράματα σε ζωντανούς ασθενείς. Ο Ζένχεν μάλιστα προμήθευε εγκεφάλους θυμάτων για «επιστημονική μελέτη».
Μέχρι τον Αύγουστο του 1941, όταν ο Χίτλερ διέταξε την προσωρινή διακοπή λόγω των σφοδρών αντιδράσεων της Καθολικής Εκκλησίας, είχαν ήδη θανατωθεί 70.000 άνθρωποι. Η πιο ηχηρή καταγγελία προήλθε από τον επίσκοπο Κλέμενς φον Γκάλεν, ο οποίος σε κήρυγμά του στο Μίνστερ χαρακτήρισε την T-4 «καθαρή δολοφονία». Η δημόσια κατακραυγή υποχρέωσε το καθεστώς να ρίξει προσωρινά την αυλαία. Στην πράξη, όμως, οι φόνοι συνεχίστηκαν πιο κρυφά: αντί για αέρια, χρησιμοποιούνταν υπερβολικές δόσεις φαρμάκων και ενέσεις, ώστε να περιοριστούν οι υποψίες. Παράλληλα, το προσωπικό που είχε «εκπαιδευτεί» στην T-4 μεταφέρθηκε στα στρατόπεδα εξόντωσης, όπου αξιοποίησε την τεχνογνωσία των θαλάμων αερίων στο Μπέλζεκ, την Τρεμπλίνκα, το Σομπιμπόρ και το Άουσβιτς.
Συνολικά, μέχρι το τέλος του πολέμου, περίπου 200.000 άνθρωποι είχαν εξοντωθεί στο όνομα της «ιατρικής». Ένα τρίτο των ασθενών των ψυχιατρικών ιδρυμάτων της Γερμανίας χάθηκαν μέχρι το 1941, ενώ άλλοι δεκάδες χιλιάδες πέθαναν από ασιτία ή εσκεμμένη παραμέληση. Οι οικογένειες παραλάμβαναν τεφροδόχους χωρίς ετικέτες και πιστοποιητικά θανάτου με πανομοιότυπα «ιατρικά» αίτια.
Μετά τον πόλεμο, ελάχιστοι από τους πρωταγωνιστές οδηγήθηκαν στη Δικαιοσύνη. Ο Πάουλ Νίτσε εκτελέστηκε στη Δρέσδη το 1948, ενώ ο Λεονάρντο Κόντι αυτοκτόνησε στη φυλακή. Πολλοί άλλοι, όμως, όπως ο Φρίντριχ Πάνζε ή ο Ερνστ Ρύντιν, συνέχισαν ατιμώρητοι τις πανεπιστημιακές τους καριέρες στη μεταπολεμική Γερμανία. Ο Γιόζεφ Μένγκελε και αρκετοί ακόμη χρησιμοποίησαν την «εμπειρία» του T-4 στα διαβόητα πειράματα του Άουσβιτς.
Το T-4 έμεινε στην ιστορία ως το πρώτο οργανωμένο εργαστήριο μαζικής εξόντωσης του Τρίτου Ράιχ. Πίσω από τον μανδύα της ιατρικής, η ναζιστική ιδεολογία έστησε τη βιομηχανία του θανάτου, που ξεκίνησε με «άχρηστους» και «χαραμοφάηδες» και κατέληξε στα εκατομμύρια θύματα του Ολοκαυτώματος. Μια απόδειξη ότι, όταν η επιστήμη υποτάσσεται σε απάνθρωπες ιδέες, μπορεί να μετατραπεί στο πιο φονικό όπλο.
————————————————————————————————-
Επιμέλεια Lef.T.. Mε πληroφορίες από https://el.wikipedia.org/wiki/
