Οι πέντε κύκλοι του Παρισιού
Οι Ολυμπιακοί και η προσπάθεια
να συνηθίσουμε την καταστολή
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες που θα διεξαχθούν το καλοκαίρι στη γαλλική μητρόπολη απασχολούν ήδη τα μέσα ενημέρωσης, ελάχιστα όμως για το καθ’ αυτό αθλητικό κομμάτι τους, που υποτίθεται ότι είναι και το σημαντικότερο. Η συζήτηση πολύ περισσότερο αναλώνεται γύρω από το πια στάση θα πρέπει να κρατηθεί έναντι της Ρωσίας, που έχει την «ατυχία» να μην είναι και τόσο «δυτική» ώστε να μπορεί να μετακινεί ανεμπόδιστα τα στρατιωτάκια της πάνω στο παγκόσμιο χάρτη. Και μπορεί όλες και όλοι μας να γνωρίζουμε ότι ήδη από τους πρώτους της Αθήνας το 1896 οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες ποτέ δεν είναι απλά ένα αθλητικό γεγονός, επηρεαζόμενοι άμεσα από γεωπολιτικές εξελίξεις και συμφέροντα, η κουβέντα όμως για το πώς (ή αν) θα πρέπει να εμφανιστεί η Ρωσία στην τελετή έναρξης, και αν τελικά οι υπόλοιποι αθλητές θα πρέπει να γυρνάνε τη μούρη τους μόλις βλέπουν Ρώσο αγγίζει τα όρια του γελοίου, για να μην πούμε της παράνοιας.
Εδώ όμως δεν θα σταθούμε στην παιδαριώδη ανικανότητα της Δύσης να σκεφτεί και να πράξει στοιχειωδώς σοβαρά και να εφαρμόσει ίσα μέτρα και ίσα σταθμά (ποτέ άλλωστε δεν το έκανε) αλλά με τις ευρύτερες επιπτώσεις για τον τόπο που είχε την ατυχία να έχει μια κυβέρνηση η οποία αποφάσισε πως θα ήταν μια καλή ιδέα η διεκδίκηση των αγώνων. Τις έχουμε βιώσει και εμείς στο πετσί μας άλλωστε. Ήδη από πέρσι έχει μπει μπροστά ένα σχέδιο προετοιμασίας της πόλης που μεταξύ άλλων προβλέπει τον εκτοπισμό χιλιάδων αστέγων και μεταναστών στην επαρχία, συχνά χωρίς καν την ενημέρωση των κοινωνιών που θα κληθούν να τους φιλοξενήσουν. Αρχικά μάλιστα είχε σχεδιαστεί να απομακρυνθούν ακόμα και οι διάσημοι υπαίθριοι πάγκοι πώλησης βιβλίων στις όχθες του Σηκουάνα, κάτι που όμως τελικά δεν θα γίνει. Η περίοδος διεξαγωγής τους (26 Ιουλίου – 11 Αυγούστου) επιλέγηκε με το σκεπτικό ότι αυτές είναι οι μέρες που οι περισσότεροι Γάλλοι παίρνουν την καλοκαιρινή τους άδεια, πολλοί από τους φτωχούς – και πλέον ανεπιθύμητους – κατοίκους όμως δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να…ξεκουμπιστούν (ο Μακρόν δεν φαίνεται να το έχει τόσο με τα pass).
Καταβάλλεται επίσης προσπάθεια ο «ιθαγενής» πληθυσμός να έχει όσο δυνατόν μικρότερη σχέση με τη διοργάνωση. Αν και αρχικά τα ρεπορτάζ μιλούσαν για 400.000 με 1.000.000 ανθρώπους που θα είχαν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν την τελετή έναρξης, που για πρώτη φορά θα διεξαχθεί εκτός σταδίου σε πλοιάρια πάνω στο Σηκουάνα, πλέον γίνεται λόγος για «μόλις» 104.000 κατόχους πανάκριβων εισιτηρίων και 220.000 επιλεγμένους κατοίκους των γαλλικών ολυμπιακών πόλεων που θα λάβουν ονομαστική δωρεάν πρόσκληση. Στην πόλη αναμένονται 15 με 16 εκατομμύρια τουρίστες (στο σημείο αυτό ας καγχάσουμε ελαφρά για τη διατράνωση των διοργανωτών ότι θα πρόκειται για τους πιο «πράσινους» αγώνες της ιστορίας), με το κόστος της βραχυχρόνιας μίσθωσης ενός διαμερίσματος να έχει ήδη σκαρφαλώσει στις 2.000€ τη βραδιά. Και μπορεί στην πρόταση ανάληψης της διοργάνωσης που κατέθεσε το Παρίσι να γινόταν λόγος για δωρεάν αστικές μεταφορές κατά τη διάρκεια του γεγονότος, όπως όμως ανακοινώθηκε πρόσφατα κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν θα ισχύει, αλλά τα κόμιστρα θα είναι και διπλάσια του κανονικού!
Στο πλαίσιο της «φεστιβαλοποίησης» της, ολόκληρη η πόλη θα μετατραπεί σε έναν ιδιωτικό χώρο της ΔΟΕ και των φίλων της. Ιδίως για όσους ζουν ή εργάζονται στο κέντρο του Παρισιού και κοντά στις «ευαίσθητες» περιοχές οι ημέρες εκείνες αναμένονται μαρτυρικές. Όπως και το προσωπικό ασφαλείας και οι εθελοντές – δηλαδή συνολικά περίπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι – θα περάσουν από ένα ενδελεχές σκανάρισμα των αρχών. Επίσης, θα χρησιμοποιούν κωδικούς QR για να μετακινηθούν, ιδίως πριν και κατά τη διάρκεια των τελετών έναρξης και λήξης, καλούμενοι να διασχίσουν φραγμούς και σημεία ελέγχου, ενώ η πρόσβαση σε κάποιες ζώνες θα τους είναι εντελώς απαγορευμένη. Ορισμένες στάσεις του μετρό θα κλείσουν, σε ορισμένους δρόμους θα κινούνται αποκλειστικά οχήματα που σχετίζονται με τη διοργάνωση.
Σε αυτές τις «ευαίσθητες» περιοχές για να διατηρήσει κανείς τη θέση στάθμευσης τους θα πρέπει να καταγραφεί από τις αρχές. Δήλωση θα πρέπει να κάνουν και όσοι θελήσουν να φιλοξενήσουν καλεσμένους στο διαμέρισμα (ή στο πλωτό τους σπίτι) ή απλά να βγάλουν κάποιον στο μπαλκόνι τους. Ο υπουργός Εσωτερικών παρουσίασε ένα νέο όπλο της αστυνομίας για την εξουδετέρωση drones, ενώ εκατοντάδες κάμερες εξοπλισμένες με συστήματα τεχνητής νοημοσύνης για την επιτήρηση του πλήθους και την αναγνώριση «ύποπτων» συμπεριφορών, που μπορεί να είναι απλές κυκλοφοριακές παραβιάσεις, θα τοποθετηθούν σε όλη την πόλη. Αν και σύμφωνα με τον νόμο θα απαγορεύεται η χρησιμοποίηση τους για την αναγνώριση προσώπων, η τεχνολογία που επιτρέπει κάτι τέτοιο βρίσκεται ήδη ενσωματωμένη σε αυτά τα συστήματα.
Στην πόλη θα μεταφερθούν και γύρω στους 30.000 αστυνομικούς από την επαρχία, για να προστεθούν στις 45.000 της ίδιας της πρωτεύουσας. Επιπλέον, αναζητούνται εναγωνίως και 20-30.000 security ως βοηθητική αστυνομία φύλαξης εγκαταστάσεων και ελέγχου των θεατών. Επειδή το νούμερο είναι τεράστιο και είναι και αμφίβολο αν θα καλυφθεί, η κυβέρνηση έσπευσε να χαλαρώσει τα κριτήρια πρόσληψης και να μειώσει την προβλεπόμενη από το νόμο διάρκεια της εκπαίδευσης τους από τις πέντε στις τρεις εβδομάδες. Οι ιδιωτικές εταιρίες άλλωστε εμπλέκονται όλο και περισσότερο σε ό,τι έχει να κάνει με την ασφάλεια μας, ανεξάρτητα από το αν εμείς τους έχουμε ζητήσει κάτι τέτοιο ή όχι. Από το «παιχνίδι» δεν θα μπορούσαν φυσικά να λείπουν και οι μυστικές υπηρεσίες που βλέπουν άλλη μια ευκαιρία αναβάθμισης του ρόλου τους, διασφάλισης περισσότερων πόρων και εξουσιών και φυσικά καριέρας για τα στελέχη τους.
Τελικά, όμως, φαίνεται πως όσο περισσότερο επενδύει κανείς στην ασφάλεια και την επιτήρηση, τόσο μεγαλώνει και η ίδια η απειλή, άρα και η ανάγκη ακόμα μεγαλύτερης επένδυσης στην ασφάλεια — βάλτε εσείς τα εισαγωγικά στις λέξεις που θέλετε. Τα ΜΜΕ άλλωστε δεν ξεχνούν ποτέ να μας ενημερώνουν πως ο εχθρός είναι αόρατος και κινείται ήδη μέσα στην πόλη, είτε πρόκειται για Κινέζους κατάσκοπους, Ρώσους σαμποτέρ, Παλαιστίνιους τρομοκράτες, ισλαμιστές βομβιστές κ.ο.κ. Και επειδή κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να ορίσει πως μοιάζει ένας τρομοκράτης, κάθε ένας που κινείται μέσα στην πόλη είναι ύποπτος μέχρι της αποδείξεως του αντιθέτου. Το ίδιο αναρίθμητοι (και εν τέλει απροσδιόριστοι) είναι και οι πιθανοί τους στόχοι. Οι πολίτες θα πρέπει κατά συνέπεια να είναι συνεχώς καχύποπτοι με τους γύρω τους και πάντα πρόθυμοι να συνεργαστούν με τις αρμόδιες υπηρεσίες.
Κατάσταση έκτακτης ανάγκης διαρκείας
Η Γαλλία εξάλλου έχει τουλάχιστον από το 2005 και τη μεγάλη εξέγερση των προαστίων μια «ειδική» σχέση με τις καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης και εξαίρεσης. Αν ήμασταν κακοπροαίρετοι θα ισχυριζόμασταν πως οι υπεύθυνοι παρακαλάνε να προκύψει ένα γεγονός που θα κάνει τους πολίτες πρόθυμους να εκχωρήσουν, έστω και προσωρινά, μέρος των δικαιωμάτων και των ελευθεριών τους. Η κατάσταση «έκτακτης ανάγκης», βέβαια, από τη στιγμή που έχει επιβληθεί μπορεί να παρατείνεται κατά το δοκούν – στην περίπτωση μας πολλοί από τους «έκτακτους» νόμους θα παραμείνουν σε ισχύ ως και τον Μάιο του 2025.
Τα γαλλικά συνδικάτα και ιδίως η CGT έχουν διατρανώσει ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να προβεί σε παραχωρήσεις, εάν επιθυμεί μια ομαλή διεξαγωγή των αγώνων, απειλώντας με κινητοποιήσεις εάν δεν έχει επέλθει μέχρι τότε συμφωνία. Τα προηγούμενα χρόνια μεγάλα τμήματα του γαλλικού λαού έχουν κατέβει στους δρόμους για να εμποδίσουν τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού, να διεκδικήσουν υψηλότερους μισθούς, να διαμαρτυρηθούν για την ακρίβεια και τον πληθωρισμό κ.ο.κ. Ιδίως οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα, στα νοσοκομεία, τις δημόσιες μεταφορές και τα μουσεία αλλά και οι αγρότες έχουν δηλώσει έτοιμοι να παραλύσουν τη χώρα – ήδη οι αστυνομικοί που εκδήλωσαν αντίστοιχη πρόθεση έχουν κερδίσει ένα μπόνους 1.900€. Για τους «εμπόρους του κινδύνου» βέβαια οι διαμαρτυρίες δεν αποτελούν δικαίωμα αλλά συνιστούν μια ακόμα απειλή, για την αντιμετώπιση της οποίας θα πρέπει να καταρτιστούν απόρρητα σχέδια και να προσληφθούν ακόμα περισσότεροι «ειδικοί», που φυσικά δεν θα λογοδοτούν πουθενά και δεν θα υπόκεινται σε κανενός είδους λαϊκού ελέγχου.
Κάποια στιγμή όμως θα πρέπει να μετατοπίσουμε το πεδίο της συζήτησης από το ζήτημα της ασφάλειας τέτοιων διοργανώσεων σε εκείνο της χρησιμότητας τους. Και να θέσουμε ένα πολύ συγκεκριμένο ερώτημα: Μήπως τελικά είναι οι ίδιοι οι αγώνες και οι διοργανωτές τους η πραγματική απειλή για τη δημοκρατία και την κοινωνία;
Πηγή: kommon | Τίτλος στην πηγή: ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΚΥΚΛΟΙ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ: Οι Ολυμπιακοί του Παρισιού και η προσπάθεια να συνηθίσουμε την καταστολή Συντάκτης: του Άλεξ Κάντζιας-Ρόντε
Τα ενυπόγραφα κείμενα που δημοσιεύουμε εκφράζουν τον συντάκτη τους,
χωρίς να συμπίπτουν εξ ολοκλήρου και κατ’ ανάγκη με την άποψη μας
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα με click στο Posted in Αλιεύματα, Αναδημοσιεύσεις, Ανακοινώσεις, Αντιπαραθέσεις, Άρθρα, Επωνύμως, Θέσεις
