...
Ένα γεγονός |
Γρηγόρης Λαμπράκης:
«Ζ» ακόμα… και θα «Ζει» για πάντα |
Σε έναν κόσμο που εξακολουθεί να μαστίζεται από πολέμους, παρακολουθήσεις,
καταστολή και κοινωνικές ανισότητες, η στάση ζωής του Λαμπράκη αποτελεί πυξίδα |
27 Μαΐου 1963, ώρα 1:00 τα ξημερώματα. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης, βουλευτής της ΕΔΑ, γιατρός, αθλητής και αγωνιστής της ειρήνης, υποκύπτει στα τραύματα που υπέστη πέντε ημέρες νωρίτερα, όταν δέχθηκε δολοφονική επίθεση στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Ήταν μόλις 51 ετών. Η είδηση του θανάτου του συγκλονίζει την Ελλάδα. Ένας άνθρωπος της επιστήμης, της δράσης και της ηθικής ακεραιότητας, ένας παθιασμένος υπερασπιστής της ειρήνης και της δημοκρατίας, πέφτει θύμα ενός παρακρατικού μηχανισμού που δρούσε ανενόχλητος υπό την ανοχή – αν όχι τη συνεργασία – των επίσημων αρχών.
Ο Λαμπράκης είχε βρεθεί στη Θεσσαλονίκη για να μιλήσει σε εκδήλωση της Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη. Η παρουσία του εκεί ενοχλούσε – όχι επειδή κρατούσε πέτρα ή όπλο, αλλά επειδή κρατούσε ένα πλακάτ με τη λέξη “ΕΙΡΗΝΗ”. Μόλις βγήκε από το κτίριο όπου μίλησε, δύο άντρες πάνω σε τρίκυκλο, υπό την κάλυψη της Αστυνομίας που “έλειπε”, τον χτύπησαν με μεταλλικό αντικείμενο στο κεφάλι. Ο Λαμπράκης μεταφέρθηκε βαρύτατα τραυματισμένος στο νοσοκομείο, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή πέντε ημέρες αργότερα.
Η πολιτική δολοφονία του προκάλεσε διεθνή κατακραυγή. Στην Ελλάδα, αποτέλεσε τομή. Ξεσκέπασε τον ρόλο του παρακράτους, έφερε στην επιφάνεια τη διάβρωση των θεσμών και αφύπνισε μια κοινωνία που είχε συνηθίσει να σιωπά. Ήταν ο θάνατος που γέννησε ένα κίνημα.
Η φράση «Ζει», που γράφτηκε αυθόρμητα στους δρόμους της Αθήνας από τους νεολαίους που συνόδευσαν το φέρετρό του, δεν ήταν απλώς φόρος τιμής. Ήταν πολιτική διακήρυξη. Ο Λαμπράκης “ζει”, γιατί το παράδειγμά του έμεινε αναλλοίωτο στον χρόνο. Από τη δολοφονία του ξεπήδησε λίγες εβδομάδες αργότερα η “Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη”, με επικεφαλής τον Μίκη Θεοδωράκη, μια νέα γενιά με πολιτική συνείδηση και διάθεση για αγώνα.
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης δεν ήταν επαγγελματίας πολιτικός. Είχε λάμψει στα στάδια ως κορυφαίος αθλητής του μήκους – είχε καταρρίψει πανελλήνια ρεκόρ που έμειναν ασύγκριτα για χρόνια. Είχε σώσει ζωές ως γιατρός στο νοσοκομείο, αλλά δεν έμεινε ποτέ στο ιατρείο του. Βρέθηκε στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών αγώνων, στήριξε τους φτωχούς, τους εξόριστους, τους καταπιεσμένους. Και είχε το θάρρος να σηκώσει μόνος του, το 1963, τη σημαία της ειρήνης στην Πορεία Μαραθώνα, όταν οι αρχές την είχαν απαγορεύσει. Περπάτησε μόνος, αλλά δεν ήταν μόνος.
Σήμερα, 62 χρόνια μετά τον θάνατό του, το μήνυμα του Γρηγόρη Λαμπράκη παραμένει ζωντανό και επίκαιρο. Σε έναν κόσμο που εξακολουθεί να μαστίζεται από πολέμους, παρακολουθήσεις, καταστολή και κοινωνικές ανισότητες, η στάση ζωής του Λαμπράκη αποτελεί πυξίδα. Δεν αρκεί η ανάμνηση. Χρειάζεται συνέχιση.
Όσοι μιλούν για ελευθερία, δικαιοσύνη και ειρήνη, εξακολουθούν να περπατούν στα χνάρια του. Ο Λαμπράκης δεν ήταν ένας ήρωας του χθες. Είναι ο καθρέφτης της συνείδησης του σήμερα και θα «Ζει» για πάντα, όσο υπάρχουν γύρω μας αυτοί που δεν σιωπούν.
……………………………………………………………………………
Κείμενο Επιμέλεια: Lef.T
