Μνήμη χρονολογίου της 7ης Οκτωβρίου

| Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν» |

[ 7 Οκτωβρίου 2024 ]

Είναι η 281η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Υπολείπονται 85 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:26 – Δύση ήλιου: 18:59
Διάρκεια ημέρας: 11 ώρες 32 λεπτά
🌒 Σελήνη 4.1 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Σέργιο, Σεργία, Σεργιανή, Σεργιούλα,
Βάκχο, Βάκχη, Βακχία, Πολυχρόνη, Πολυχρόνιο, Χρόνης και Πολυχρονία.

Γεγονότα

1571 – Ο χριστιανικός στόλος υπό τον Δον Χουάν ντε Αούστρια καταστρέφει στη Ναύπακτο τον τουρκικό του σουλτάνου Σελίμ Β’, σταματώντας οριστικά την Οθωμανική επέκταση προς τη Δύση. Κατά τη διάρκεια της ναυμαχίας, σκοτώνεται ο ναύαρχος των τουρκικών δυνάμεων Αλί Πασά. (Η Ναυμαχία της Ναυπάκτου)

Από τις μεγαλύτερες ναυμαχίες όλων εποχών, τόσο για τον αριθμό των σκαφών που ενεπλάκησαν, όσο και για την τακτική που εφαρμόστηκε. Έλαβε χώρα στις 7 Οκτωβρίου 1571 στην ευρύτερη περιοχή της Ναυπάκτου (τότε Λέπαντο), με αντιπάλους τα χριστιανικά κράτη της Δύσης και την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Έληξε την ίδια μέρα, με θριαμβευτική επικράτηση των Δυτικών.

Η κυριαρχία των Οθωμανών στη Μεσόγειο μετά και την κατάκτηση της Κύπρου (1571) τροφοδότησε τις επεκτατικές τους διαθέσεις προς δυσμάς. Τα χριστιανικά κράτη αφυπνίστηκαν, παραμέρισαν για λίγο τις διαφορές τους και με πρωτοβουλία του Πάπα Πίου Ε’ συγκρότησαν στις 25 Μαΐου 1571 τον «Ιερό Αντιτουρκικό Συνασπισμό (Sacra Liga Antiturca). Τον αποτελούσαν η Ισπανία, η Βενετία, η Γένουα, το Παπικό Κράτος, η Σαβοΐα, η Μάλτα και άλλες μικρότερες πόλεις της ιταλικής χερσονήσου. Αποφασίστηκε η συγκρότηση στόλου και η αποστολή του στην ανατολική Μεσόγειο.

H ναυτική δύναμη, με επικεφαλής τον νεαρό ισπανό πρίγκηπα Δον Χουάν της Αυστρίας, συγκεντρώθηκε στη Μεσίνα της Σικελίας και με τις ευλογίες του Πάπα απέπλευσε στις 16 Σεπτεμβρίου 1571. Δέκα μέρες αργότερα, ο στόλος έφθασαν στην Κεφαλλονιά, όπου πραγματοποίησε τις τελευταίες του προετοιμασίες, ενόψει της αναμέτρησής του με τον Οθωμανικό, που ναυλοχούσε στη Ναύπακτο.

Ο συμμαχικός στόλος αριθμούσε 210 γαλέρες, 30 φρεγάτες, 24 μεταφορικά πλοία και άλλα μικρότερα πλοία συνοδείας. Τα πληρώματα των πλοίων έφθαναν τους 38.000 άνδρες, από τους οποίους οι 15.000 ήταν Έλληνες από τα νησιά του Ιονίου και την Κρήτη. Πλούσιοι Έλληνες είχαν εξοπλίσει πλοία και βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της επιχείρησης, όπως ο κερκυραίος Στυλιανός Χαλικιόπουλος, ο ζακυνθινός Μαρίνος Σιγούρος και ο κρητικός Μανούσος Θεοτοκόπουλος (αδελφός του ζωγράφου Δομήνικου Θεοτοκόπουλου).

Ο Οθωμανικός στόλος με επικεφαλής τον Μουεζίν Ζαντέ Αλή Πασά είχε 210 γαλέρες και 50 άλλα πλοία συνοδείας. Τα πληρώματα έφθαναν τους 47.000 άνδρες, από τους οποίους 15.000 ήταν Έλληνες βίαια στρατολογημένοι. Υπολειπόταν σε δύναμη πυρός και ηθικό, καθώς τα πληρώματα μάχονταν για πολύ καιρό και ήταν εξουθενωμένα. Η τουρκική αρμάδα ήταν αποκλειστικά κωπήλατη, ενώ ο συμμαχικός στόλος διέθετε και ιστιοφόρα πλοία, που ήταν το νέο στοιχείο της ναυτικής μάχης.

Η αποφασιστική αναμέτρηση δόθηκε στις εκβολές του Αχελώου ποταμού, κοντά στα νησάκια Εχινάδες, στις 7 Οκτωβρίου 1571, αλλά έμεινε στην ιστορία ως Ναυμαχία της Ναυπάκτου. Από το πρωί έως αργά το απόγευμα η σύγκρουση διεξαγόταν με τρομερή ένταση. Ο αγώνας σε ορισμένες φάσεις μεταφέρθηκε από κατάστρωμα σε κατάστρωμα και γινόταν σώμα με σώμα.

Ο χριστιανικός στόλος με αρτιότερο οπλισμό και καλύτερη τακτική νίκησε κατά κράτος τον αντίπαλό του, που ήταν σχεδόν αήττητος μέχρι τότε. Με τα λόγια του συγγραφέα του «Δον Κιχώτη» Μιγκέλ ντε Θερβάντες, που πήρε μέρος στη ναυμαχία κι έχασε το αριστερό του χέρι: «Ήταν η πιο μεγαλόπρεπη στιγμή που γνώρισαν οι περασμένοι ή τούτοι οι σημερινοί καιροί, ή που θα δούνε οι μελλούμενοι».

Η Οθωμανική πλευρά κατόρθωσε να διασώσει μόλις 50 πλοία, ενώ οι απώλειες σε έμψυχο δυναμικό ανήλθαν σε 20.000 νεκρούς, ανάμεσά τους ο Μουεζίν Ζαντέ Αλή Πασάς, ο αιγύπτιος αρχηγός Μεχμέτ Σιρόκο και 160 μπέηδες. Οι σύμμαχοι έχασαν 8.000 άνδρες, μεταξύ αυτών και ο βενετός ναύαρχος Αγκοστίνο Μπαρμπαρίγκο, και μόλις 20 γαλέρες. Βαρύς ήταν και ο φόρος που πλήρωσε το ελληνικό στοιχείο. Οι ιστορικοί υπολογίζουν ότι το 30-40% των νεκρών πρέπει να ήταν Έλληνες, αν υπολογίσουμε τη σύνθεση των πληρωμάτων και των δύο πλευρών. Πάντως, αρκετοί Έλληνες που είχαν στρατολογηθεί δια της βίας από τους Οθωμανούς, απέκτησαν την ελευθερία τους.

Η νίκη των συμμάχων χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό στη Δύση. Μεγάλοι ζωγράφοι της εποχής, όπως ο Τιντορέτο, ο Τιτσιάνο και ο Βερονέζε, απαθανάτισαν με έργα τους σκηνές της ναυμαχίας, ενώ ο Ελ Γκρέκο φιλοτέχνησε το πορτρέτο του μεγάλου νικητή, Δον Χουάν της Αυστρίας.

Η συντριβή των Οθωμανών μπορεί να ανέκοψε την επεκτατική πολιτική της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προς την Ευρώπη, δεν έφερε όμως τα επιθυμητά αποτελέσματα για τα χριστιανικά κράτη της Δύσης. Ο διακαής τους πόθος για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης δεν πραγματοποιήθηκε, εξαιτίας των μεταξύ τους ανταγωνισμών, που επέτρεψε στον σουλτάνο να διατηρήσει την κυριαρχία του στη Μεσόγειο για πολύ καιρό ακόμη.

Για τους υπόδουλους Έλληνες η νίκη των συμμάχων ήταν μια χαραμάδα ελπίδας για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Επαναστάτησαν πολλές περιοχές (Μάνη, Πάτρα, Αίγιο, Γαλαξίδι, Πάργα, Ηγουμενίτσα, Βόνιτσα, Άνδρος, Πάρος, Νάξος), αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

1825 – Εκδίδεται το πρώτο φύλλο της Γενικής Εφημερίδος της Ελλάδος, προδρόμου της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως. Διευθυντής της ο Θεόκλητος Φαρμακίδης. Ήταν το επίσημο έντυπο της Διοίκησης. Κυκλοφόρησε από τις 7 Οκτωβρίου του 1825 μέχρι τις 23 Μαρτίου του 1832. Επί επτά συνεχόμενα έτη κάλυπτε τις ανάγκες της Κυβέρνησης και είναι προδρομικό έντυπο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως. Οι τόποι έκδοσής του θα είναι διαδοχικά το Ναύπλιο, η Αίγινα, ο Πόρος. Εκδότες του διετέλεσαν οι Θεόκλητος Φαρμακίδης (1825-1827), Γεώργιος Χρυσίδης (1827-1831), Ιωάννης Γαλιάτσας (1831-1832).
Ως επίσημο όργανο δημοσίευε επίσημα έγγραφα και αποφάσεις, κυβερνητικές ανακοινώσεις, τα Πρακτικά του Βουλευτικού. Η ύλη της όμως δεν περιοριζόταν σε αυτή τη θεματολογία. Αποβλέποντας στην ενημέρωση και διαπαιδαγώγηση του αναγνωστικού κοινού, αντλούσε τη θεματολογία της και από έντυπα του εξωτερικού. Οι στόχοι του εντύπου διαγράφονται από τον πρώτο του εκδότη, στην Προκήρυξιν που δημοσιεύει στις 30 Σεπτεμβρίου 1830: απηχώντας τις ιδέες του Διαφωτισμού, προβάλει, με γλώσσα απλή, τις αρχές της ελευθεροτυπίας και το αγαθό της παιδείας. Κατά τη διάρκεια της διευθύνσεως του Φαρμακίδη, η εφημερίδα θα δημοσιεύσει και άρθρα στηλιτευτικά της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα έξι μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του να απομακρυνθεί από το «Βουλευτικόν».
Τον Ιούνιο του 1827 η Αντικυβερνητική Επιτροπή διόρισε τον Γεώργιο Χρυσίδη. Στις 18 Ιουνίου 1827 θα δημοσιεύσει κι αυτός ένα κείμενο «αρχών» για το πως αντιλαμβανόταν τον ρόλο της εφημερίδας. Κινούμενος στον αντίποδα του προκατόχου του, συμμορφώνεται με την κυβερνητική αντίληψη ΄περί τύπου: περιορισμός της ελεύθερης γνώμης, έλεγχος της κοινής γνώμης. Ο Χρυσίδης θα παραμείνει στην διεύθυνση του εντύπου μέχρι τον Δεκέμβριο του 1831 αφού θα τον αντικαταστήσει ο Ιωάννης Γαλιάτσας στενός φίλος του Προέδρου της Ελληνικής Κυβερνήσεως Αυγουστίνου Καποδίστρια. Για πρώτη φορά θα καταβάλλεται στον εκδότη και μισθός, «φοίνικαι 200 κατά μήνα».
Με ύλη πολύ φτωχή και «διαποτισμένη από το καποδιστριακό πνεύμα», μετά την πτώση του Αυγουστίνου Καποδίστρια και την επικράτηση των Συνταγματικών , τον Μάρτιο του 1832 θα κλείσει οριστικά για να τη διαδεχθεί η Εθνική Εφημερίς ως επίσημο φύλλο των ελληνικών κυβερνήσεων.

1831 – Ο δολοφόνος του Ιωάννη Καποδίστρια, Γεώργιος Μαυρομιχάλης, καταδικάζεται σε θάνατο στο Ναύπλιο. Πρόεδρος του δικαστηρίου είναι ο στρατηγός Τσόκρης. Μετά την παράδοσή του από τους Γάλλους, την δίκη του και καταδίκη του « αυθημερόν» σε θάνατο με συνοπτικές διαδικασίες με τον κατηγορούμενο ν’ αναλαμβάνει ολόκληρη την ευθύνη για την πράξη του, περιοριζόμενος μόνο να χαρακτηρίσει την απόφαση του Δικαστηρίου ως άδικη και να πει ότι « αποθνήσκω υπέρ Πατρίδος» ο μελλοθάνατος φυλακίστηκε σ’ ένα υπόγειο και σκοτεινό κελί στον Προμαχώνα στο Παλαμήδι ( κιζντάρ-ντάπια).
Από εκεί ο Φρούραρχος του Παλαμηδιού – ένας μορφωμένος αξιωματικός του τακτικού στρατού, ο Κάρπος Παπαδόπουλος– τον μετέφερε τα μεσάνυχτα στο παρεκκλήσι του Αγίου Ανδρέα και του επέτρεψε να προσευχηθεί και να γράψει την διαθήκη του.
Ειδοποιήθηκε ο «Δημόσιος μνήμων» (ο συμβολαιογράφος δηλαδή) του Ναυπλίου, ο Χαράλαμπος Παπαδόπουλος[9] ο οποίος ήρθε με μάρτυρες, τον Δημ. Ζώρα κάτοικο Ναυπλίου και τον Ηλία Αθαν. Κόκκινο από τα Σάλωνα, έμποροι και οι δύο στο Ναύπλιο και βρήκαν τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη να γράφει ιδιοχείρως την διαθήκη του μέσα στο ναό του Αγίου Ανδρέα. Έτσι δεν εγράφη η διαθήκη στο βιβλίο του Συμβολαιογράφου αλλά παρέλαβε την ιδιόχειρη διαθήκη την οποία υπέγραψε αυτός και οι δύο μάρτυρες και σφραγίστηκε με την σφραγίδα του Δ. Ζώρα μιας και ο Χ. Παπαδόπουλος ξέχασε να φέρει την δική του σφραγίδα. Η χειρόγραφη διαθήκη του Γεωργίου Μαυρομιχάλη έχει χαρακτηριστεί ως « Εν από τα σημαντικώτερα κειμήλια του Τμήματος χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης».

1955 – Ο Άλαν Γκίνσμπεργκ διαβάζει το ποίημά του «Το Ουρλιαχτό» σε βραδιά ποίησης στο Σαν Φρανσίσκο. Το ποίημα γνωρίζει αμέσως μεγάλη επιτυχία, κάνοντας γνωστό στο ευρύ κοινό το κίνημα μπητ. Ο ποιητής Άλεν Γκίνσμπεργκ υπήρξε μια από τις σημαντικότερες μορφές της Αμερικάνικης διανόησης του 20ου αιώνα. Η πολυτάραχη ζωή του βγήκε μέσα από τους αδίστακτους στίχους του. Το ποίημά του “Ουρλιαχτό” παραμένει διαχρονικό.
Ο Άλεν Γκίνσμπεργκ γεννήθηκε στις 3 Ιουνίου του 1926 στο Νιούαρκ του Νιου Τζέρσεϋ. Ήταν ο γιος του Λούις και της Ναόμι Γκίνσμπεργκ, μελών της Νεοϋορκέζικης λογοτεχνικής αντικουλτούρας της δεκαετίας του 1920 και μεγάλωσε ανάμεσα σε προοδευτικές πολιτικές ιδέες. Υποστηρίκτρια του κομμουνιστικού κόμματος, η μητέρα του Γκίνσμπεργκ ήταν γυμνίστρια, η ψυχική υγεία της οποίας απασχόλησε έντονα τον ποιητή καθ’ όλη την παιδική του ηλικία. Σύμφωνα με τον βιογράφο Μπάρι Μάιλς, «η ασθένεια της Ναόμι έδωσε στον Άλεν μια τεράστια ενσυναίσθηση και ανεκτικότητα για την τρέλα, τη νεύρωση και την ψύχωση».
Ως έφηβος, ο Γκίνσμπεργκ εκτιμούσε τον ποιητή Γουόλτ Γουίτμαν, αν και το 1939, όταν αποφοίτησε από το γυμνάσιο, ο Έντγκαρ Άλαν Πόε έγινε ο αγαπημένος του ποιητής. Ο Γκίνσμπεργκ ορκίστηκε ότι, αν κατάφερνε να γίνει δεκτός στο πανεπιστήμιο του Κολούμπια, θα αφιέρωνε τη ζωή του για να βοηθήσει την εργατική τάξη, έναν όρκο που πήρε πολύ σοβαρά κατά τη διάρκεια των επόμενων ετών.
Ο Γκίνσμπεργκ Εισήχθη στο Πανεπιστήμιο του Κολούμπια και ως φοιτητής εκεί τη δεκαετία του 1940, ξεκίνησε στενές φιλίες με τους Γουίλιαμ Μπάροουζ, Νηλ Κάσαντι και Τζακ Κέρουακ, οι οποίοι αργότερα ηγήθηκαν του κινήματος Beat. Η ομάδα οδήγησε τον Γκίνσμπεργκ σε ένα «νέο όραμα» προς μια ανεπηρέαστη, μη καταπιεσμένη, ανεμπόδιστη έκφραση της τέχνης.
Ο Γκίνσμπεργκ είχε επίσης αυτό που ονόμαζε ως το «όραμα του Μπλέικ», μια ακουστική ψευδαίσθηση που αφορούσε τον ποιητή Γουίλιαμ Μπλέικ να διαβάζει τα ποιήματά του «Αh! Sunflower», «The Sick Rose» και «Little Girl Lost». Σημείωσε την εμπειρία αυτή ως καθοριστική στιγμή για τον ίδιο ως προς την κατανόηση του σύμπαντος, επηρεάζοντας τις θεμελιώδεις πεποιθήσεις του για τη ζωή και το έργο του. Ενώ αρχικά ισχυρίστηκε ότι δεν υπήρχε χρήση ουσιών, αργότερα δήλωσε ότι χρησιμοποίησε διάφορα ναρκωτικά σε μια προσπάθεια να αναβιώσει τα συναισθήματα που του ενέπνευσε το όραμα.

2020 – Ιστορική απόφαση. Εγκληματική οργάνωση η «Χρυσή Αυγή», κρίνει το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων. Ένοχος ανθρωποκτονίας ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα, Γιώργος Ρουπακιάς. Mε ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου, η ελληνική Δικαιοσύνη αποφάνθηκε ότι η Χρυσή Αυγή αποτελεί εγκληματική οργάνωση. Στην ιστορική απόφαση που ανακοινώθηκε λίγο μετά τις 11 το πρωί της Τρίτης, 7/10/2020, το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών καταδίκασε τα στελέχη και τα μέλη της Χρυσής Αυγής για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση.
Σε ό,τι αφορά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, το Δικαστήριο έκρινε ένοχο Γιώργο Ρουπακιά και 15 ακόμη από τους συνολικά 18 κατηγορούμενους. Για την απόπειρα ανθρωποκτονίας σε βάρος των Αιγύπτιων αλιεργατών, ένοχοι κρίθηκαν όλοι οι κατηγορούμενοι ενώ για την υπόθεση της δολοφονικής επίθεσης σε βάρος συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, οι δικαστές μετέτρεψαν την αρχική κατηγορία της απόπειρας ανθρωποκτονίας σε επικίνδυνη σωματική βλάβη σε βάρος τριών εκ των τεσσάρων αρχικών παθόντων. Για τον τέταρτο παθόντα τα το δικαστήριο μετέτρεψε την κατηγορία σε απλή σωματική βλάβη και έπαυσε οριστικά την ποινική δίωξη ως προς το συγκεκριμένο πρόσωπο λόγω παραγραφής.
Οργανωμένη και συστηματική δράση εγκληματικής οργάνωσης από το 2008, με την επίθεση στον χώρο Αντίπνοια, δέχεται το δικαστήριο με την απόφαση του επί της ενοχής. Σύμφωνα με το δικαστήριο, είναι ένοχοι για ένταξη σε εγκληματική οργάνωση δύο από τους ήδη καταδικασθέντες αμετάκλητα για την επίθεση στον κοινωνικό χώρο. Αντίστοιχα, ως δράση της οργάνωσης δέχεται επίσης τη δολοφονία του εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν, την επίθεση στον χώρο Συνεργείο, αλλά και παλαιότερη επίθεση στην Κρήτη σε βάρος Πακιστανών εργατών. Και αυτό γιατί κρίθηκαν ένοχοι ως μέλη της οργάνωσης οι δύο καταδικασθέντες ήδη σε κάθειρξη 21 ετών ο καθένας, δράστες της δολοφονίας του Λουκμάν, ένας από την υπόθεση του χώρου Συνεργείο καθώς και ο πυρηνάρχης της τοπικής της Χρυσής Αυγής στην Ιεράπετρα. Συνολικά, από τους 65 κατηγορούμενους κρίθηκαν ένοχοι για εγκληματική οργάνωση οι 50, με τους 7 πρώην βουλευτές πρώην μέλη του Πολιτικού Συμβουλίου της Χρυσής Αυγής, να θεωρούνται διεύθυνση της Οργάνωσης. Υπενθυμίζεται πως πρόκειται για τους Νίκο Μιχαλολιάκο, Ηλία Κασιδιάρη, Χρήστο Παππά, Ιωάννη Λαγό, Γιώργο Γερμενή, Ηλία Παναγιώταρο και Αρτέμη Ματθαιόπουλο. Να σημειωθεί ότι μετά την απόφαση του δικαστηρίου να μετατρέψει την κατηγορία της απόπειρας ανθρωποκτονίας σε επικίνδυνη σωματική βλάβη, όσον αφορά στην επίθεση σε μέλη του ΠΑΜΕ, το εν λόγω αδίκημα παραγράφεται τον Σεπτέμβριο του 2021.

Γεννήσεις

1885 – Νιλς Μπορ. Γεννήθηκε στην Κοπεγχάγη και ήταν γιος του Χρίστιαν Μπορ καθηγητή φυσιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης και είχε θεμελιώδεις συνεισφορές στην κατανόηση της ατομικής δομής και της κβαντικής μηχανικής. Εργάστηκε, από το 1943 και μετά, για την κατασκευή της ατομικής βόμβας, όταν και αυτομόλησε από την πατρίδα του τη Δανία, στη Μεγάλη Βρετανία. Ήταν υπέρμαχος της ειρηνικής χρήσης της πυρηνικής ενέργειας. Δημιουργός της πρώτης κβαντικής θεωρίας του ατόμου και από τους θεμελιωτές της κβαντικής φυσικής, ο Μπορ είχε καθοριστική συνεισφορά στην εξέλιξή της για περισσότερο από 50 χρόνια. Το έργο του, τεράστιο σε σπουδαιότητα, τιμήθηκε με πολλές διεθνείς διακρίσεις.
Το 1911 δούλεψε με τον Έρνεστ Ράδερφορντ και το 1913 σκέφθηκε να συνδυάσει το μοντέλο του τελευταίου για τη δομή του ατόμου (όπου τα αρνητικά φορτισμένα και ελαφρά ηλεκτρόνια περιφέρονται γύρω από τον θετικά φορτισμένο και βαρύ πυρήνα) με τη Κβαντική Θεωρία του Μαξ Πλανκ. Ο Μπορ υπέθεσε στη θεωρία του ότι (α) το ηλεκτρόνιο μπορεί να ακολουθεί μόνον ορισμένες τροχιές, και όχι οποιεσδήποτε, και (β) το ηλεκτρόνιο ακτινοβολεί όχι συνεχώς, όπως ήταν η ως τότε κρατούσα άποψη, αλλά μόνο όταν αλλάζει τροχιά. Ερμήνευσε όλες τις φασματικές γραμμές που εκπέμπει το υδρογόνο με αυτή την θεωρία, και για τη θεωρητική του αυτή εργασία τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1922.
Διάσημες στο χώρο της φυσικής είναι οι αντιπαραθέσεις του με τον Άλμπερτ Αϊνστάιν σχετικά με την τότε νέα κβαντική μηχανική. Ήταν επίσης μέλος της ομάδας των φυσικών που εργάζονταν στο πρόγραμμα Μανχάτταν για την κατασκευή της πρώτης ατομικής βόμβας. Είχε πάθος με το ποδόσφαιρο και είχε παίξει μερικά παιχνίδια με την Ακαντέμισκ Μπόλντκλουμπ. Ο γιος του, Όε Μπορ (Aage Bohr, 1922-2009), ήταν επίσης φυσικός και τιμήθηκε με Νόμπελ το 1975 για τις έρευνές του σχετικά με τη δομή του πυρήνα των ατόμων

1952 – Βλαντιμίρ Πούτιν. Ο Βλαντίμιρ Βλαντίμιροβιτς Πούτιν (ρωσικά: Владимир Владимирович Путин‎, γενν. 7 Οκτωβρίου 1952, Λένινγκραντ, Σοβιετική Ρωσία, ΕΣΣΔ) είναι Ρώσος πολιτικός, εν ενεργεία Προέδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Πρώην στέλεχος των μυστικών υπηρεσιών της Ε.Σ.Σ.Δ, παραιτήθηκε μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, για να ενταχθεί στο δυναμικό του προσωπικού γραφείου του Δημάρχου της Αγίας Πετρούπολης. Μετά την ήττα του δημάρχου Σομπτσάκ, στις δημαρχιακές εκλογές, εγκατέλειψε την Αγία Πετρούπολη για τη Μόσχα, όπου μέσω γνωριμιών, βρήκε θέση στο προσωπικό γραφείο του τότε Ρώσου Προέδρου, Μπορίς Γιέλτσιν. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, προβιβάστηκε σε αρχηγό της νέας μυστικής υπηρεσίας της Ρωσίας, της FSB, και συνακόλουθα σε μέλος του πανίσχυρου Συμβουλίου Ασφαλείας της χώρας, πριν ορκιστεί υπηρεσιακός Πρωθυπουργός τον Αύγουστο του 1999 και υπηρεσιακός Πρόεδρος τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους. Πρόσωπο άγνωστο στους Ρώσους, επιλέχθηκε από τον Μπορίς Γιέλτσιν για διάδοχός του, διαδοχή που επικύρωσε και ο ρωσικός λαός δίνοντας του την νίκη, στις προεδρικές εκλογές του 2000, από τον πρώτο γύρο, με ποσοστό 53.4%. Ο Βλαντίμιρ Πούτιν, μπήκε επικεφαλής του κράτους της Ρωσίας σε μια δύσκολή περίοδο για τη χώρα, αφού το φάσμα της χρεωκοπίας του Αυγούστου του 1998, ήταν ακόμα ένας κίνδυνος για τη χώρα. Ωστόσο κατάφερε κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του, να ανατάξει τη ρωσική οικονομία και να την θέσει σε τροχιά ανάπτυξης.
Μετά το τέλος του πολύχρονου πολέμου εναντίον των Τσετσένων αυτονομιστών, επενέβη στρατιωτικά στη Γεωργία το 2008 (πόλεμος της Νότιας Οσσετίας). Επίσης, έχει εμπλακεί σε μακροχρόνια σύγκρουση με την Ουκρανία από το 2014, με αρχικά αποτελέσματα την προσάρτηση της Κριμαίας στην Ρωσία, και την de facto ανεξαρτησία των περιοχών του Λουγκάνσκ και του Ντονέτσκ. Παράλληλα, ο Ρωσικός στρατός συνέβαλε στην διάλυση του Ισλαμικού Κράτους στην Συρία, κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Τέλος, από το 2022 η προαναφερθείσα σύγκρουση με την Ουκρανία έχει μετατραπεί σε γενικευμένο πόλεμο. Σκοπός αυτής της επέμβασης, σύμφωνα με τον ίδιον, είναι η προστασία των Ρωσικών και ρωσόφωνων μειονοτήτων, καθώς και η αποστρατιωτικοποίηση και «αποναζιστικοποίηση» της Ουκρανίας. Ωστόσο, πολλοί αναλυτές, δημοσιογράφοι και ερευνητές ισχυρίζονται ότι αιτία των πολέμων ήταν και είναι, η αντίληψη της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, όσον αφορά την σφαίρα επιρροής της χώρας, καθώς και η επέκταση του ΝΑΤΟ μέσα σε αυτή τη σφαίρα. Η εισβολή στην Ουκρανία αντιμετωπίστηκε με δυναμικό τρόπο τόσο από τις χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. όσο και από μεμονωμένες χώρες, που επέβαλλαν μια σειρά κυρώσεων στη Ρωσία, αλλά και παρείχαν στρατιωτικό εξοπλισμό στην Ουκρανία.
Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, ο Πούτιν έχει επικριθεί για το επίπεδο της δημοκρατίας στη χώρα του, καθώς καταγράφονται διώξεις πολιτικών αντιφρονούντων, παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έλεγχος των Μ.Μ.Ε., νοθεία στις εκλογές, και υψηλά επίπεδα διαφθοράς.
Ο Βλαντίμιρ Πούτιν είναι ένας από τους πιο εμβληματικούς αλλά και από τους πιο αμφιλεγόμενους ηγέτες του καιρού μας. Το 2007 ανακηρύχθηκε «Πρόσωπο της Χρονιάς» από το περιοδικό Time, ενώ από το 2013 ως το 2016 βρισκόταν στο Νο.1 της λίστας του περιοδικού Forbes με τα «ισχυρότερα πρόσωπα του κόσμου». Αν συνυπολογίσουμε τόσο την προεδρία του όσο και την πρωθυπουργία του, ο Βλαντίμιρ Πούτιν είναι ο δεύτερος μακροβιότερος ηγέτης στην Ευρώπη, μετά τον πρόεδρο της Λευκορωσίας, Αλεξάντερ Λουκασένκο.

1959 – Νίκος Δένδιας. Ο Νικόλαος – Γεώργιος Δένδιας (Κέρκυρα, 9 Οκτωβρίου 1959) είναι Έλληνας δικηγόρος, πολιτικός, και βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας. Από τις 9 Ιουλίου 2019 είναι ο υπουργός Εξωτερικών της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Έχει διατελέσει υπουργός Δικαιοσύνης (2009), υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη (2012-2014), υπουργός Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας (2014) και υπουργός Εθνικής Άμυνας (2014-2015).
Γεννήθηκε στην Κέρκυρα στις 7 Οκτωβρίου 1959. Κατάγεται από τους Παξούς, με απώτερη καταγωγή από το Βουνό Χειμάρρας της Βορείου Ηπείρου.
Παρακολούθησε τα μαθήματα των τριών πρώτων τάξεων του Δημοτικού στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Κέρκυρας. Μετά από εξετάσεις του δόθηκε υποτροφία χάρη στην οποία έγινε μαθητής του Κολεγίου Αθηνών, από το οποίο αποφοίτησε το 1978.
Φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συγχρόνως εργαζόταν στην Βιομηχανία «Γ. Σαράντης ΑΒΕΕ». Αποφοίτησε τον Ιούνιο του 1983 με Άριστα.[εκκρεμεί παραπομπή] Τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου έγινε δεκτός στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, όπου παρακολούθησε μαθήματα Ναυτικού και Ασφαλιστικού Δικαίου στο Πανεπιστημιακό Κολέγιο Λονδίνου (UCL) και Εγκληματολογίας στην Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου (LSE).
Το 1984 πήρε μεταπτυχιακό τίτλο (Master of Laws – LL.M.) από το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου.
Το 1985 κατατάχθηκε στο Στρατό, όπου υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός στο πεζικό. Είναι δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω. Ομιλεί αγγλικά και ιταλικά.

Θάνατοι

1849 – Έντγκαρ Άλαν Πόε. Ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε (σπανίως απαντάται και ως Πο) (Edgar Allan Poe, 19 Ιανουαρίου 1809 – 7 Οκτωβρίου 1849) ήταν Αμερικανός ποιητής και πεζογράφος. Υπήρξε ένας από τους κύριους εκπροσώπους του αμερικανικού ρομαντισμού. Το λογοτεχνικό του έργο είχε σημαντική επίδραση στην παγκόσμια λογοτεχνία, αποτελώντας θεμέλιο λίθο για την εξέλιξη σύγχρονων λογοτεχνικών ειδών, όπως η αστυνομική λογοτεχνία ή οι ιστορίες τρόμου και φαντασίας.
Σύμφωνα με επιστολή του προς τη Μαρία Κλεμ στις 18 Σεπτεμβρίου 1849, ο Πόε θα πραγματοποιούσε ένα ταξίδι στη Φιλαδέλφεια, προκειμένου να συναντήσει την ποιήτρια Λέον Λάουντ, με αφορμή την επιμέλεια της έκδοσης ενός τόμου με έργα της. Ανακαλύφθηκε σε παραληρηματική κατάσταση στους δρόμους της Βαλτιμόρης από έναν περαστικό, ο οποίος μετά από σχετική υπόδειξη του Πόε, έστειλε επιστολή στον δρα. J. E. Snodgrass, ενημερώνοντάς τον σχετικά. Ο Snodgrass έλαβε την επιστολή στις 3 Οκτωβρίου και την ίδια ημέρα φρόντισε, μαζί με τον θείο του Πόε, Χένρυ Χέρινγκ, για τη μεταφορά του Πόε στο νοσοκομείο, όπου τελικά πέθανε στις 7 Οκτωβρίου. Καθώς δεν κατάφερε κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του να συνέλθει επαρκώς, ο ίδιος δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει πώς είχε οδηγηθεί στην κατάστασή του. Όταν βρέθηκε, φορούσε ρούχα που πιστεύεται ότι δεν του ανήκαν, ενώ επανειλημμένα πρόφερε το όνομα Ρέυνολντς κατά την διάρκεια της τέταρτης νύχτας που έμεινε στο νοσοκομείο. Σύμφωνα με επιστολή του ιατρού δρα. John J. Moran που εξέτασε τον Πόε στο νοσοκομείο, προς τη θεία του, οι τελευταίες του λέξεις ήταν “Lord help my poor soul” («Κύριε βοήθησε τη φτωχή ψυχή μου»).
Η πραγματική αιτία θανάτου του Πόε παραμένει ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα και δεν υπάρχει μία οριστική θέση, καθώς ουδέποτε υπήρξε ή βρέθηκε ένα επίσημο πιστοποιητικό θανάτου. Ο Snodgrass, ο οποίος γνώριζε προσωπικά τον Πόε και βρέθηκε μαζί του στις τελευταίες του ημέρες, βεβαίωνε πως ο θάνατός του ήταν απόρροια αλκοολισμού. Αντίθετα, ο Δρ. John Moran, θεωρούσε πως ο θάνατός του δεν σχετιζόταν με χρήση κάποιου είδους τοξικής ουσίας. Τόσο τα γραπτά του Snodgrass όσο και του Moran, με θέμα τις τελευταίες ημέρες ζωής του Πόε, περιέχουν σημαντικές αντιφάσεις με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζονται εν γένει με δυσπιστία από τους μελετητές και βιογράφους του συγγραφέα. Πληθώρα άλλων θεωριών έχουν προταθεί επίσης, μεταξύ αυτών πιθανή σύφιλη, επιληψία, δηλητηρίαση, δολοφονία ή λύσσα, θεωρίες όμως που δεν επιβεβαιώνονται μέχρι σήμερα από επίσημα ιατρικά έγγραφα ή αναφορές.
Η ταφή του έγινε στις 8 ή 9 Οκτωβρίου και ο τάφος του βρίσκεται στη Βαλτιμόρη, όπου αποτελεί ένα ιδιαίτερο αξιοθέατο της περιοχής. Την ημέρα της ταφής του Πόε, μία νεκρολογία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα New York Tribune, υπογεγραμμένη με το ψευδώνυμο Ludwig, το οποίο όπως αποκαλύφθηκε αργότερα ανήκε στον εκδότη και επιμελητή ανθολογιών, Ρούφους Ουίλμοτ Γκρίζγουολντ. Η νεκρολογία ανέφερε στην εισαγωγή της: «Ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε είναι νεκρός. Πέθανε στη Βαλτιμόρη προχθές. Η ανακοίνωση αυτή θα τρομάξει αρκετούς, αλλά λίγοι θα νιώσουν θλίψη για το γεγονός.» και θεωρείται απόρροια της εχθρότητας που είχε καλλιεργηθεί μεταξύ του Πόε και του Γκρίσγουολντ. 160 χρόνια μετά τον θάνατό του, στις 12 Οκτωβρίου 2009, έγινε η κηδεία του ομοιώματος του ποιητή, με τιμές, στη Βαλτιμόρη.
Για πολλές δεκαετίες, το νωρίτερο από το 1930, έως και το 2008, στον τάφο του Πόε εμφανίζονταν ένας μυστηριώδης θαυμαστής κατά τις πρώτες πρωινές ώρες των γενεθλίων του Πόε, στις 19 Ιανουαρίου, ο οποίος άφηνε κόκκινα τριαντάφυλλα στον τάφο του και έκανε πρόποση με ένα μπουκάλι κονιάκ.

2006 – Άννα Πολιτκόφσκαγια. Η Άννα Στεπάνοβνα Πολιτκόφσκαγια (ρωσικά: Анна Степановна Политковская‎, 30 Αυγούστου 1958 – 7 Οκτωβρίου 2006) ήταν Ρωσίδα δημοσιογράφος, πολύ γνωστή για την αντίθεσή της στη διακυβέρνηση του Βλαντίμιρ Πούτιν.
Η Πολιτκόφσκαγια βρέθηκε νεκρή από πυροβολισμό το Σάββατο 7 Οκτωβρίου 2006 στον ανελκυστήρα της πολυκατοικίας της στην κεντρική Μόσχα. Η εκτιμώμενη ώρα θανάτου είναι 15:30 τοπική ώρα Ελλάδος (13:30 GMT). Το γεγονός ανέφεραν το Interfax και άλλες ρωσικές υπηρεσίες ενημέρωσης. Η αστυνομία είπε ότι ένα πιστόλι Μακάροφ και τέσσερις σφαίρες βρέθηκαν δίπλα της. Πρώιμες αναφορές υποδεικνύουν φόνο κατόπιν συμβολαίου, αλλά δεν είναι γνωστό ποιος τον διέπραξε.
Ο αρχισυντάκτης της Νόβαγια Γκαζέτα, Ντμίτρι Μουράτοφ, είπε ότι την ημέρα της δολοφονίας της, η Πολιτκόφσκαγια σχεδίαζε να καταθέσει μια εκτεταμένη ιστορία για τις πρακτικές βασανισμού που πιστεύεται ότι χρησιμοποιούνταν από τις τσετσενικές αρχές. Ο Μουράτοφ επίσης ανέφερε ότι αυτοί που κατηγορούνταν για βασανιστήρια ανήκουν σε σώματα ασφαλείας πιστά στον φιλομοσχοβίτη πρωθυπουργό της Τσετσενίας Ραμζάν Καντίροφ. Ο Γενικός Εισαγγελέας θα επιληφθεί προσωπικά της υπόθεσης, όπως ανακοίνωσε το γραφείο του στις 8 Οκτωβρίου 2006. Το γραφείο του εισαγγελέα ανέφερε επίσης ότι οι ερευνητές θεωρούν την επαγγελματική δουλειά της Πολιτκόφσκαγια ως κύριο κίνητρο της δολοφονίας της. Η κηδεία της έγινε Τρίτη 10 Οκτωβρίου, 13:30 τοπική ώρα Ελλάδος, στο Νεκροταφείο Τρογιεκουρόφσκι.

2013 – Γιώργος Αμερικάνος. Ο Γιώργος Αμερικάνος (21 Δεκεμβρίου 1942 – 7 Οκτωβρίου 2013) ήταν Έλληνας διεθνής καλαθοσφαιριστής και προπονητής. Αποτελεί μία από τις σημαντικότερες μορφές του αθλήματος στην Ελλάδα. Ήταν βασικό στέλεχος στην πρώτη μεγάλη ευρωπαϊκή επιτυχία του ελληνικού μπάσκετ, όταν η ΑΕΚ κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων το 1968. Προς τιμήν, της μεγάλης του προσφοράς, η ΑΕΚ απέσυρε την φανέλα με τον νούμερο 10 το 2015. Την τελευταία τριετία της ζωής του, αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα με την υγεία του, εξαιτίας διπλού εγκεφαλικού επεισοδίου. Ο Γιώργος Αμερικάνος άφησε την τελευταία του πνοή τα ξημερώματα της 7ης Οκτωβρίου 2013, στο νοσοκομείο ΚΑΤ της Αθήνας. Ανακοινώσεις για τον θάνατό του έβγαλαν η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης, ο Σύνδεσμος Ελλήνων Προπονητών Καλαθοσφαίρισης κ.α.
Έχει αγωνιστεί μία φορά με την Εθνική Εφήβων κατά την οποία σημείωσε 18 πόντους. Στην Εθνική Ελλάδας αγωνίστηκε 68 φορές και σημείωσε 1.076 πόντους (μ.ο. 15,8). Αγωνίστηκε στο Ευρωμπάσκετ 1961 και στο Ευρωμπάσκετ 1965 και ήταν πρώτος σκόρερ της Εθνικής Ελλάδας και στις δύο διοργανώσεις με 15,5 μέσο όρο και 17,4 πόντοι μ.ο. αντίστοιχα. Συμμετείχε επίσης στους Μεσογειακούς αγώνες το 1967, τέσσερις φορές στο Βαλκανικό πρωτάθλημα (1962, 1964, 1967, 1969) και δύο φορές σε Προολυμπιακά τουρνουά (1960, 1964).