Μνήμη χρονολογίου της 2ας Σεπτεμβρίου

2 Σεπτεμβρίου 2024

Είναι η 246η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Υπολείπονται 120 ημέρες για τη λήξη του
🌅  Ανατολή ήλιου: 06:56 – Δύση ήλιου: 19:53
Διάρκεια ημέρας: 12 ώρες 57 λεπτά
🌑  Σελήνη 28.9 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Μάμα και Μάμαντα

Γεγονότα

 

31 π.Χ. – Λαμβάνει χώρα η Ναυμαχία του Ακτίου, μεταξύ του Οκταβιανού και της συμμαχίας Μάρκου Αντωνίου και Κλεοπάτρας. Από τις σημαντικότερες πολεμικές συγκρούσεις της αρχαιότητας, που έκρινε την εξουσία στη Ρώμη και την τύχη του τελευταίου ελληνιστικού βασιλείου. Έλαβε χώρα στις 2 Σεπτεμβρίου του 31 π.Χ. στο Άκτιο, στην είσοδο του Αμβρακικού Κόλπου, ανάμεσα στον Μάρκο Αντώνιο και τον Οκταβιανό.
Ο Οκταβιανός, έχοντας εμπιστοσύνη στους άνδρες του, δεν βιαζόταν να επιτεθεί, αλλά προσπαθούσε να υποσκάψει το ηθικό των αντιπάλων του. Ο Αντώνιος αποφάσισε να δράσει πρώτος, με τη σύμφωνη γνώμη της Κλεοπάτρας. Το πρωί της 2ας Σεπτεμβρίου, ο στόλος του άρχισε να εξέρχεται σε σχηματισμό μάχης από τον Αμβρακικό Κόλπο. Επιτέθηκε πρώτος κατά του αντιπάλου του κι ενώ η ναυμαχία βρισκόταν σε αποφασιστικό σημείο, μεγάλο μέρος του στόλου του αποστάτησε. Ο Αντώνιος τότε αναγκάσθηκε να δώσει το σύνθημα της φυγής. Η ναυμαχία είχε κριθεί υπέρ του Οκταβιανού.
Ο Οκταβιανός τούς καταδίωξε και τον επόμενο χρόνο κατέλαβε την Αλεξάνδρεια, καταλύοντας τον τελευταίο ελληνιστικό βασίλειο, που είχε ιδρύσει ο στρατηγός του Μεγάλου Αλεξάνδρου Πτολεμαίος Α’ ο Λάγου το 305 π.Χ. Ο Μάρκος Αντώνιος, εγκαταλειμμένος από το στρατό του, αυτοκτόνησε, αφήνοντας μονοκράτορα τον Οκταβιανό. Η Κλεοπάτρα προσπάθησε να ξελογιάσει και τον Οκταβιανό. Δεν τα κατάφερε όμως και αυτοκτόνησε στις 12 Αυγούστου του 30 π.Χ, για να μην κοσμήσει με την παρουσία της τον ρωμαϊκό θρίαμβο του εχθρού της.

 

1843 – H πτωχευμένη Ελλάδα αναγκάζεται να υπογράψει το «μνημόνιο», που συντάσσουν οι τρεις πρεσβευτές των Μεγάλων Δυνάμεων για τα οικονομικά του κράτους. Η οικονομία της Ελλάδας εκείνη την περίοδο ήταν αγροτική, με αξιόλογη ανάπτυξη του εμπορίου, λόγω του διεσπαρμένου ελληνισμού. Η ανάπτυξη όμως της οικονομίας ανακόπηκε και πάλι εξαιτίας των τεταμένων σχέσεων με τις δυνάμεις της Ευρώπης και τις γειτονικές χώρες, της αναξιοπιστίας της χώρας διεθνώς, της πολιτικής αστάθειας και της ανασφάλειας στην ύπαιθρο.
Η πρώτη νομισματική μεταρρύθμιση γίνεται λίγο μετά την ανακήρυξη του Όθωνα ως βασιλιά της Ελλάδας και την άφιξή του στο Ναύπλιο στις 25 Ιανουαρίου 1833. Με βασιλικό διάταγμα της 8ης Φεβρουαρίου 1833 αντικαθίσταται ο φοίνικας με τη δραχμή, η οποία υποδιαιρείται σε 100 λεπτά. Δημιουργήθηκαν τρία μονοπώλια, ένα από τα οποία ήταν το αλάτι, ως κύρια πηγή εσόδων.
Η Ελλάδα παίρνει νέο δάνειο, 60.000.000 γαλλικών φράγκων, το οποίο εγγυήθηκαν οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία). Η τρίτη δόση των 20.000.000 γαλλικών φράγκων ουδέποτε καταβλήθηκε στην Ελλάδα, καθώς κατακρατήθηκε από τη δανειοδότρια τράπεζα για την εξυπηρέτηση του δανείου. Από τις υπόλοιπες δύο δόσεις, ένα ποσοστό κατακρατήθηκε στο εξωτερικό, ενώ το υπόλοιπο -κατά τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη- σπαταλήθηκε από την αντιβασιλεία και σε έξοδα του βαυαρικού στρατού.
Η Ρωσία απαίτησε, για πολιτικούς λόγους, άμεση καταβολή τοκοχρεολυσίων των πρώτων 2 δόσεων του δανείου και την επιστροφή των προκαταβολών της 3ης δόσης, με τη σύμφωνη γνώμη Αγγλίας και Γαλλίας. Ο Όθωνας αναγκάστηκε να καταφύγει σε αντιλαϊκά μέτρα, σταμάτησε την εκτέλεση έργων και ανέστειλε την καταβολή μισθών.
Το ελληνικό κράτος κηρύσσει τη δεύτερη πτώχευσή του.

 

1945 – Λήγει και επισήμως ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, με την παράδοση της Ιαπωνίας. Στις 6 Αυγούστου (Χιροσίμα) και 9 Αυγούστου (Ναγκασάκι) 1945 η Ιαπωνία δέχεται δύο ατομικές βόμβες, που προκαλούν 240.000 νεκρούς και πολύ μεγαλύτερο αριθμό τραυματιών και θυμάτων της ραδιενεργής ακτινοβολίας, ενώ οι πόλεις που χτυπήθηκαν σχεδόν εξαφανίζονται από τον χάρτη. Αυτό δίνει την ευκαιρία στον Χιροχίτο να προβεί σε άμεσες συνεννοήσεις για παράδοση της Ιαπωνίας, παρακάμπτοντας τους άναυδους στρατιωτικούς και, τελικά, ο πόλεμος τερματίζεται επίσημα στις 2 Σεπτεμβρίου 1945 με την επίσημη υπογραφή της άνευ όρων παράδοσης της Ιαπωνίας, επάνω στο θωρηκτό «Μιζούρι».

 

 

1966 – Ο Χρήστος Παπανικολάου κατακτά το αργυρό μετάλλιο στο επί κοντώ στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου της Βουδαπέστης με 5,05 μ. πίσω από τον Ανατολικογερμανό Βόλφγκανγκ Νορντβινγκ (5,10 μ.), μεγάλο αντίπαλό του σε όλες τις μεταξύ τους αναμετρήσεις.
Ο Χρήστος Παπανικολάου (Τρίκαλα, 25 Νοεμβρίου 1941) είναι Έλληνας πρώην αθλητής του άλματος επί κοντώ, 4ος Ολυμπιονίκης στους Αγώνες του Μεξικού το 1968. Μετά την αθλητική του σταδιοδρομία απασχολήθηκε ως προπονητής και συγγραφέας. Ξεκίνησε από τον Γ.Σ. Τρικάλων, ενώ αργότερα εντάχθηκε στον Παναθηναϊκό. Κυριάρχησε στο άθλημά του για πολλά χρόνια, όχι μόνο στην Ελλάδα όπου ήταν 13 φορές Πανελληνιονίκης (από το 1961 έως το 1977 με κάποια διαλείμματα), αλλά και στο εξωτερικό, με οκτώ Βαλκανικούς τίτλους, δύο χρυσά σε Μεσογειακούς Αγώνες το 1967 και το 1971 και ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου το 1966.
Τον Αύγουστο του 1967, στο Νέο Φάληρο, έκανε πανελλήνιο ρεκόρ στο δέκαθλο και στέφθηκε πρωταθλητής Ελλάδας. Νίκησε στους Μεσογειακούς Αγώνες της Τύνιδας και στις 16 Οκτωβρίου του 1968, στην Πόλη του Μεξικού, κατέρριψε το ευρωπαϊκό και πανελλήνιο ρεκόρ στο άλμα επί κοντώ με 5,35 μ.. Το 1969, στους Βαλκανικούς Αγώνες Στίβου που διεξήχθησαν στη Σόφια, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο με άλμα 5,25 μ..
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού έχασε το χάλκινο μετάλλιο από τον Ανατολικογερμανό Βόλφγκανγκ Νόρντβιγκ που ξεπέρασε το 5,40, αλλά απέδειξε την παγκόσμια κλάση του δύο χρόνια αργότερα, όταν κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ στο επί κοντώ με 5,49 μ. στις 24 Οκτωβρίου 1970 στην Αθήνα.

 

1997 – Σφοδρή επίθεση κατά των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών εξαπολύει ο Πρόεδρος της Βουλής, Απόστολος Κακλαμάνης. Φωτογραφίζοντας τα δύο μεγαλύτερα τηλεοπτικά κανάλια, λέει ότι «το ένα άρπαξε τα λεφτά από τον κοσμάκη στη Σοφοκλέους και το άλλο ετοιμαζόταν να κάνει το ίδιο». Ακόμα, επισημαίνει ότι «καμία κυβέρνηση δεν τολμάει να τα βάλει με αυτό το συρφετό».

 

 

 

 

 

Γεννήσεις

 

1878 – Ίων Δραγούμης. Διπλωμάτης, πολιτικός και συγγραφέας. Aνάλωσε τη ζωή του στην προάσπιση των εθνικών υποθέσεων, μέχρις ότου πέσει και ο ίδιος θύμα του Εθνικού Διχασμού το 1920. Μαζί με τους φίλους του Περικλή Γιαννόπουλο και Αθανάσιο Σουλιώτη – Νικολαΐδη, υπήρξε ένας από τους κύριους εκπροσώπους του ελληνικού ρομαντικού εθνικισμού των αρχών του 20ου αιώνα.
Με καταγωγή από το Βογατσικό της Καστοριάς, ο Ίων Δραγούμης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 2 Σεπτεμβρίου του 1878. Ήταν ο πέμπτος γιος του δικαστικού και μετέπειτα πρωθυπουργού Στέφανου Δραγούμη και της Ελισάβετ Κοντογιαννάκη. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1897 κατατάχτηκε εθελοντής στον άτυχο για τα ελληνικά όπλα ελληνοτουρκικό πόλεμο.
Το 1899 εισήλθε στο διπλωματικό σώμα και το 1902 τοποθετήθηκε ως υποπρόξενος στο Γενικό Προξενείο του Μοναστηρίου. Από τη θέση αυτή και με τη συνεργασία του πατέρα του και του γαμπρού του Παύλου Μελά εργάστηκε επίμονα για την οργάνωση των ορθοδόξων κοινοτήτων της Μακεδονίας κατά των Βούλγαρων σχισματικών, γνωστών και ως κομιτατζήδων.
Τα επόμενα χρόνια υπηρέτησε ως πρόξενος στις Σέρρες (1903), στον Πύργο Βουλγαρίας, στη Φιλιππούπολη (1904), στην Αλεξανδρούπολη (τότε Δεδέαγατς) και στην Αλεξάνδρεια, όπου γνώρισε τους δύο έρωτες της ζωής του: την Πηνελόπη Δέλτα και τη Μαρίκα Κοτοπούλη. Το 1907 τοποθετήθηκε στο προξενείο της Κωνσταντινούπολης με τον βαθμό του γραμματέα.
Τον Μάιο του 1915 παραιτήθηκε από τη διπλωματική υπηρεσία για να πολιτευθεί. Πήρε μέρος στις εκλογές της 31ης Μαΐου και εκλέχθηκε ανεξάρτητος βουλευτής Φλώρινας. Υποστηρικτής αρχικά του Ελευθέριου Βενιζέλου ήλθε σε ρήξη μαζί του, καθώς διέκρινε σημάδια αυταρχισμού και εθνικής υποτέλειας στην πολιτική του. Ο αντιβενιζελισμός του Δραγούμη δεν προερχόταν από κάποια τυφλή πίστη στη Μοναρχία, αλλά αντίθετα από την πίστη στην εθνική αυτοδιάθεση. Τον Ιανουάριο του 1916 εξέδωσε το περιοδικό Πολιτική Επιθεώρησις, που συμμεριζόταν τις επιλογές της αντιβενιζελικής παράταξης.
Μετά την επιτυχία του βενιζελικού κινήματος το 1917 εξορίσθηκε με άλλους αντιβενιζελικούς πολιτικούς στην Κορσική, όπου παρέμεινε μέχρι το τέλος του πολέμου (1918). Επανήλθε στην Ελλάδα για να εξοριστεί αυτή τη φορά στη Σκόπελο. Απελευθερώθηκε στα τέλη του 1919 και ανέπτυξε δράση υπέρ της «Ηνωμένης Αντιπολιτεύσεως», η οποία συσπείρωνε τους αντιβενιζελικούς. Ο Ίων Δραγούμης ήταν ένας από τους ηγέτες της, καθώς ξεχώριζε τόσο για τις πολιτικές και διπλωματικές του ικανότητες, όσο και για την πνευματικότητα και την αγνή φιλοπατρία του.
Την επομένη της απόπειρας δολοφονίας του Ελευθερίου Βενιζέλου στο Παρίσι (30 Ιουλίου 1920), ο Ίων Δραγούμης δολοφονήθηκε από βενιζελικούς αξιωματικούς στη διασταύρωση των οδών Βασιλίσσης Σοφίας (τότε Κηφισίας) και Παπαδιαμαντοπούλου. Η άσκοπη και άδικη δολοφονία του συγκίνησε το Πανελλήνιο και τον πολιτικό κόσμο.

 

1883 – Ρούντολφ Βάιγκλ. Πολωνός γιατρός και ανοσολόγος, ο οποίος παρασκεύασε το πρώτο αποτελεσματικό εμβόλιο κατά του επιδημικού τύφου – μια από τις παλαιότερες και πιο μολυσματικές ασθένειες της ανθρωπότητας. Ο Ρούντολφ Βάιγκλ γεννήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 1883 στην πόλη Πρεράου της Αυστρο-Ουγγαρίας (νυν Πρέροβ Τσεχίας). Σπούδασε βιολογικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Λβοβ και διορίστηκε ως παρασιτολόγος στον Πολωνικό Στρατό το 1914. Καθώς εκατομμύρια στην Ανατολική Ευρώπη μαστίζονταν από τύφο, ο Βάιγκλ έβαλε σκοπό της ζωής του να σταματήσει τη διάδοσή του.
Από τις αρχές του 20ού αιώνα ήταν γνωστό ότι οι ψείρες μεταφέρουν τα μολυσμένα με τύφο βακτήρια Rickettsia prowazekii. Ο Βάιγκλ έθεσε υπό παρακολούθηση στο εργαστήριό του το μικροσκοπικό έντομο και η καινοτόμος έρευνά του απέδωσε καρπούς. Το 1936, παρουσίασε το εμβόλιο κατά του τύφου, το οποίο δοκιμάστηκε με μεγάλη επιτυχία. Όταν η Γερμανία κατέλαβε την Πολωνία με το ξέσπασμα του Β Παγκοσμίου Πολέμου, ο Βάιγκλ αναγκάστηκε από τους κατακτητές να ανοίξει ένα εργοστάσιο παραγωγής εμβολίων. Για την λειτουργία του προσέλαβε φίλους και συναδέλφους του που κινδύνευαν να διωχθούν από τους Ναζί.
Υπολογίζεται ότι 5.000 άνθρωποι σώθηκαν λόγω του έργου του Βάιγκλ κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου-τόσο λόγω των άμεσων προσπαθειών του να προστατεύσει τους φίλους και συνεργάτες του (κυρίως Εβραίους) όσο και των χιλιάδων δόσεων εμβολίων που διανεμήθηκαν σε εθνικό επίπεδο. Ο Βάιγκλ προτάθηκε δύο φορές για το Νόμπελ Ιατρικής, αλλά η υποψηφιότητά του εμποδίστηκε την πρώτη φορά από τους Ναζί το 1942 και τη δεύτερη από το κομμουνιστικό καθεστώς της πατρίδας του το 1948. Ενδιάμεσα η υποψηφιότητά του είχε αποσυρθεί από την κυβέρνηση της ελεύθερης Πολωνίας, το 1946, λόγω των ψευδών ισχυρισμών, όπως αποδείχτηκε αργότερα, για συνεργασία του με τους γερμανούς κατακτητές.
Ο Ρούντολφ Βάιγκλ έφυγε από την ζωή στις 11 Αυγούστου 1957 στην πόλη Ζακοπάνε της Πολωνίας, σε ηλικία 73 ετών. Από τη μελέτη της μικροσκοπικής ψείρας έως τη διάσωση χιλιάδων ανθρώπινων ζωών, οι επιπτώσεις που είχε η ακούραστη δουλειά του πολωνού γιατρού παραμένουν αισθητές μέχρι τις μέρες μας.

 

 Θάνατοι

 

1877 – Κωνσταντίνος Κανάρης  (Ψαρά, 1793 – Αθήνα, 2 Σεπτεμβρίου 1877) ήταν Έλληνας επαναστάτης, σπουδαία μορφή του ναυτικού αγώνα κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821 και μετέπειτα ναύαρχος και πολιτικός, ο οποίος διετέλεσε πέντε φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας σε ένα διάστημα 33,5 ετών (1844, 1848-49, 1864, 1864-65 και 1877) και για 2 χρόνια και 3 μήνες συνολικά.
Δύο γεγονότα καταδεικνύουν τη συμβολή του Κανάρη ως πολιτικού άνδρα στη Νεότερη Ελληνική Ιστορία: γίνεται ο πρώτος που συμπληρώνει 4 πρωθυπουργίες (1864) από την πλήρη εφαρμογή Συντάγματος στη χώρα το 1844 (όπως και ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος 10 χρόνια νωρίτερα, με τις δύο όμως πρώτες κατά την Απόλυτη Μοναρχία του βασιλιά Όθωνα Α΄) και βασικά ο μόνος πρωθυπουργός που επί των ημερών του η Βουλή ψηφίζει ή αναθεωρεί το Σύνταγμα της Ελλάδας δυο φορές, το 1844 και το 1864 (τα δυο δικτατορικά Συντάγματα επί Γεωργίου Παπαδόπουλου αφενός δεν ψηφίστηκαν από την Βουλή, παρά επικυρώθηκαν με τα δημοψηφίσματα των 1968 και 1973, αφετέρου το τελευταίο έπαψε αυτοδίκαια να ισχύει με την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών).

 

1973 – Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν (αγγλικά: J. R. R. Tolkien‎, πλήρες όνομα Τζον Ρόναλντ Ρούελ Τόλκιν, αγγλικά: John Ronald Reuel Tolkien‎, 3 Ιανουαρίου 1892 – 2 Σεπτεμβρίου 1973) ήταν Άγγλος φιλόλογος, συγγραφέας, ποιητής και ακαδημαϊκός, σήμερα ιδιαίτερα γνωστός ως ο συγγραφέας των ακόλουθων έργων φανταστικής λογοτεχνίας: Χόμπιτ, Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών (τρεις τόμοι) (και τα δύο βρίσκονται στη λίστα: Βιβλία με περισσότερα από 100 εκατομ. αντίτυπα). και Το Σιλμαρίλλιον.
Από το 1925 ως το 1945 δίδαξε την αγγλοσαξονική γλώσσα και από το 1945 έως το 1959 δίδαξε αγγλική γλώσσα και λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Υπήρξε για ένα διάστημα στενός φίλος του Κ.Σ. Λιούις. Ήταν και οι δυο μέλη μιας άτυπης ομάδας λογοτεχνικών συζητήσεων, γνωστής ως Inklings, η οποία συναντιόταν σε παμπ της Οξφόρδης κατά τις δεκαετίες 1930 και 1940.  Στις 28 Μαρτίου 1972 στέφθηκε Διοικητής του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας από τη Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄.
Αν και υπήρχαν και άλλοι συγγραφείς που έγραψαν έργα φαντασίας πριν από τον Τόλκιν, η μεγάλη επιτυχία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και του Χόμπιτ οδήγησαν σε μία πρωτοφανή αναγέννηση του είδους, καθιστώντας το πολύ δημοφιλές. Αυτό κατέστησε τον Τόλκιν, ευρέως γνωστό, ως τον «πατέρα» της μοντέρνας φανταστικής λογοτεχνίας —ή, πιο συγκεκριμένα, της υψηλής φαντασίας (high fantasy). Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.
Το 2008, η βρετανική εφημερίδα The Times, τον κατέταξε 6ο σε μία λίστα με τους «50 κορυφαίους Βρετανούς συγγραφείς από το 1945». Το αμερικανικό περιοδικό Forbes τον κατέταξε ως τον 5ο πιο κερδοφόρο «διάσημο μετά θάνατον» το 2009.

 

1984 – Μάνος Κατράκης. Ήταν το μικρότερο από τα πέντε παιδιά του εμπόρου Χαράλαμπου Κατράκη και της Ειρήνης. Πριν συμπληρώσει τα 10 του χρόνια η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα καθώς οι δουλειές του πατέρα δεν πήγαιναν και τόσο καλά και θεώρησαν πως η πρωτεύουσα θα προσέφερε περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες από την Κρήτη. Κάποια στιγμή σε νεαρή ηλικία αναγκάζεται να γίνει ο προστάτης της οικογένειας, καθώς ο πατέρας του λείπει πια συνεχώς και ο μεγαλύτερος αδελφός του Γιάννης κατοικεί στην Αμερική. Ο Κατράκης στα νεανικά του χρόνια έπαιξε ποδόσφαιρο και αγωνιζόταν στη θέση του σέντερ μπακ. Έπαιζε αρχικά στην ανεξάρτητη ομάδα του Κεραυνού Πολυγώνου και το 1925 μεταπήδησε στον Αθηναϊκό. Με τον Αθηναϊκό αγωνίστηκε στα πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ.Α το 1924–25, όπου η ομάδα τερμάτισε τρίτη στον όμιλό της, και την περίοδο 1925–26, όπου η ομάδα τερμάτισε έκτη.
Ο Κατράκης εφανίστηκε για πρώτη φορά σε θεατρική σκηνή στην Αθήνα το 1927. Ο σκηνοθέτης Κώστας Λελούδας ενθουσιάστηκε από τη δυναμικότητά του. Έναν χρόνο μετά έπαιξε στην πρώτη ελληνική βουβή ταινία με τίτλο Το λάβαρο του ’21 (1928). Παράλληλα συμμετείχε σε θεατρικές παραστάσεις τοπικών θιάσων, μεταξύ των οποίων ο Θίασος Νέων του Ανδρέα Παντόπουλου και ο θιάσος της Μαρίκας Κοτοπούλη. Το 1931 μπήκε στο Εθνικό Θέατρο.
Η συνεχής καταπόνηση του οργανισμού του του δημιούργησε με τον καιρό προβλήματα και η υγεία του εξασθένησε. Αρνήθηκε να ακολουθήσει αυστηρό πρόγραμμα θεραπείας, όντας καπνιστής. Έτσι, λίγο μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων της τελευταίας ταινίας όπου πρωταγωνίστησε με τίτλο Ταξίδι στα Κύθηρα, απεβίωσε στις 2 Σεπτεμβρίου του 1984, σε ηλικία 76 ετών, λόγω καρκίνου του πνεύμονα. Μέχρι το τέλος της ζωής του ήταν μέλος του ΚΚΕ. Κηδεύτηκε στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.

 

Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia