22 Ιουλίου 2024
Είναι η 204η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 162 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:20 – Δύση ήλιου: 20:42
Διάρκεια ημέρας: 14 ώρες 23 λεπτά
🌕 Σελήνη 15.8 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Μαγδαληνή, Μάγδα, Μαριλένα,
Μαρκέλλα και Μενέλαος
Γεγονότα
1894 – Το πρώτο ράλι αυτοκινήτων σε δημόσιο δρόμο διεξάγεται στη Γαλλία. Οι συμμετέχοντες διανύουν διαδρομή 78 μιλίων από το Παρίσι στη Ρουέν. Ο κόμης Ντε Ντιόν καταρρίπτει το μέσο όρο ταχύτητας με 22,5 χλμ/ώρα.
Τα πρωτόγονα αυτοκίνητα στα τέλη του 19ου αιώνα δίνουν νέα προοπτική και οι αγώνες αυτοκινήτου είναι γεγονός μέσα από ένα είδος ανταγωνισμού που έμελλε να διαρκέσει για δεκαετίες και να συνεχίζεται ακόμα και στις ημέρες μας σε κάποιο βαθμό. Μιλάμε για τους αγώνες από πόλη σε πόλη, τους επονομαζόμενους διεθνώς «City-to-city racing». Το 1895 πραγματοποιήθηκε ο δεύτερος αγώνας, από το Παρίσι στο Μπορντό της Γαλλίας και τανάπαλιν, σε απόσταση 1.178 χλμ. Ο νικητής σημείωσε μέση ταχύτητα 24,15 χλμ./ώρα. Οι οργανωμένοι αγώνες αυτοκινήτων ξεκίνησαν βέβαια και στις Ηνωμένες Πολιτείες με έναν αγώνα 87 χιλιομέτρων από το Σικάγο στο Έβανστον του Ιλλινόις και επιστροφή πίσω στην Ημέρα των Ευχαριστιών το 1895.
Η Mercedes κάνει την επανάσταση στον χώρο της αυτοκίνησης στα 1910 και το 1913 ο Henry Ford λανσάρει τη γραμμή παραγωγής με το Model T. Ο κύβος είχε ριχθεί. Η εξάπλωση των αγώνων ήταν θέμα χρόνου. Με την κατασκευή αυτοκινήτων και τους αγώνες που κυριαρχούνται από τη Γαλλία, η Γαλλική Λέσχη Αυτοκινήτων ACF διοργάνωσε μια σειρά από σημαντικούς διεθνείς αγώνες, συνήθως από ή προς το Παρίσι, συνδέοντάς το με μια άλλη μεγάλη πόλη, στη Γαλλία ή αλλού στην Ευρώπη.
Οι πολύ επιτυχημένοι αγώνες των πρώτων ευρωπαϊκών ράλι έληξαν το 1903, όταν ο Marcel Renault συμμετείχε σε ένα μοιραίο δυστύχημα κοντά στο Angoulême στον αγώνα Παρίσι-Μαδρίτη. Εννέα θάνατοι έκαναν τη γαλλική κυβέρνηση να σταματήσει τον αγώνα στο Μπορντό και να απαγορεύσει τους αγώνες ανοιχτού δρόμου.
1943 – Διακόσιες χιλιάδες λαού στην κατεχόμενη Αθήνα πραγματοποιούν μαχητική διαδήλωση εναντίον της απόφασης των Γερμανών να παραχωρήσουν στη Βουλγαρία ολόκληρη τη Βόρεια Ελλάδα ως τον Αξιό. Εκατό διαδηλωτές νεκροί στην άσφαλτο θα κάνουν τον Χίτλερ να αναστείλει την απόφαση «επ’ αόριστον».
Στις 22 Ιουλίου 1943 κορυφώθηκαν οι διαδηλώσεις κατά της επικείμενης επέκτασης της βουλγαρικής κατοχής στη Μακεδονία, με πολυπληθές μαχητικό συλλαλητήριο στην Αθήνα, το οποίο πνίγηκε στο αίμα από τις δυνάμεις κατοχής.
Στις 14 Ιουλίου 1943 οι εφημερίδες δημοσίευσαν γερμανική ανακοίνωση που ανέφερε:
Δια στρατιωτικούς λόγους, οφειλομένους εις την γενικήν πολεμικήν κατάστασιν και εξαιτίας της πληγής των ανταρτών, κατέστη αναγκαία η ενίσχυσις των στρατευμάτων κατοχής εν Ελλάδι. Εν τω πλαισίω των μέτρων τούτων, την από στρατιωτικής απόψεως ασφάλειαν εις την περιοχήν ανατολικώς του ποταμού Αξιού – πλην της πόλεως Θεσσαλονίκης – ανέλαβον βουλγαρικά στρατεύματα. Η διοίκησις και εις τα υπό των βουλγαρικών στρατευμάτων μέλλοντα να καταληφθούν τμήματα της χώρας, ευρίσκεται εις χείρας Γερμανικών διοικητικών υπαλλήλων και της Γερμανικής Αστυνομίας. Ουδαμώς αποσιωπούνται οιαιδήποτε μεταβολαί εις τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος και εις την οικονομίαν της χώρας. Ιδία εξακολουθούν να ισχύουν οι ελληνικοί νόμοι και αι ελληνικαί διατάξεις, καθώς και τα διοικητικά μέτρα της ελληνικής κυβερνήσεως.
Από την ανακοίνωση γινόταν φανερό ότι το αντάρτικο, που είχε φουντώσει στην κατεχόμενη Ελλάδα, υποχρέωνε τους Γερμανούς να απασχολούν περισσότερα στρατεύματα για την αντιμετώπισή του. Γι’ αυτό, εκ των πραγμάτων υποχρεώθηκαν να αναθέσουν τα ελαφρύτερα καθήκοντα των κατοχικών δυνάμεων στην περιοχή ανατολικά του Αξιού ποταμού (εκτός από τη Θεσσαλονίκη) στους Βούλγαρους συμμάχους τους, που ήδη είχαν υπό την κατοχή τους τις περιοχές ανατολικά των Σερρών.
Η απόφαση των γερμανικών δυνάμεων κατοχής προκάλεσε κύμα αγανάκτησης σε όλη τη χώρα. Μαχητικές διαδηλώσεις διοργανώθηκαν σε πολλές πόλεις, με πρωτοβουλία του ΕΑΜ. Στις 22 Ιουλίου κορυφώθηκαν οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στην Αθήνα. Χιλιάδες κόσμου (υπολογίζονται από 200-500.000) κατέβηκαν στους δρόμους της Αθήνας, αδιαφορώντας για την απειλητική παρουσία των κατοχικών δυνάμεων σε επίκαιρα σημεία της πρωτεύουσας.
Από τα σημεία συγκέντρωσης (Μοναστηράκι, Πλατεία Λαυρίου, Ομόνοια κ.α.), το ανθρώπινο ποτάμι κινήθηκε προς το κέντρο, κρατώντας ελληνικές σημαίες και φωνάζοντας συνθήματα, όπως «Όχι στην Επέκταση» και «Έξω οι Βούλγαροι φασίστες από τη Μακεδονία και τη Θράκη». Τα κατοχικά θωρακισμένα οχήματα προσπάθησαν να διαλύσουν τους διαδηλωτές. Οι συγκρούσεις δεν άργησαν να γενικευτούν.
Στη διασταύρωση των οδών Πανεπιστημίου και Ομήρου μία 17χρονη Επονίτισσα, η Παναγιώτα Σταθοπούλου, προσπάθησε με το σώμα της να ακινητοποιήσει ένα άρμα. Ένας Γερμανός, μέλος του πληρώματος, την πυροβόλησε και τη σκότωσε. Την ίδια στιγμή, η 19χρονη φοιτήτρια της Γαλλικής Ακαδημίας, Κούλα Λίλη επιτέθηκε στον οδηγό του άρματος με το τακούνι του παπουτσιού της, αλλά έπεσε κι αυτή νεκρή από τα πυρά του πληρώματος. Συνολικά, την ημέρα εκείνη 30 διαδηλωτές έχασαν τη ζωή τους, 300 τραυματίστηκαν και 500 συνελήφθησαν. Πολλοί από τους συλληφθέντες οδηγήθηκαν σε στρατοδικεία και καταδικάσθηκαν σε βαριές ποινές.
Μπροστά στην αποφασιστικότητα του ελληνικού λαού, οι Γερμανοί κατακτητές αναγκάστηκαν να αναστείλουν την υλοποίηση των αποφάσεων τους.
1944 – Ολοκληρώνεται η Σύνοδος του Μπρέτον Γουντς, υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, για τη χάραξη της μεταπολεμικής παγκόσμιας οικονομικής τάξης. Συστήνονται δύο νέοι οργανισμοί: το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα. Το δολάριο αντικαθιστά τον χρυσό ως μέσο των διεθνών συναλλαγών.
Η διάσκεψη συνήλθε επί αμερικανικού εδάφους, στο ξενοδοχείο «Μάουντ Γουάσινγκτον» κοντά στην πόλη Μπρέτον Γουντς της πολιτείας Νιου Χαμσάιρ από την 1 έως τις 22 Ιουλίου 1944, με τη συμμετοχή 730 αντιπροσώπων από 44 χώρες του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης και της Σοβιετικής Ένωσης. Την Ελλάδα εκπροσώπησε ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Κυριάκος Βαρβαρέσος, ενώ τις υπηρεσίες του στην ελληνική αποστολή προσέφερε ο νεαρός και φέρελπις οικονομολόγος Ανδρέας Γ. Παπανδρέου, που εκείνη την περίοδο παρεπιδημούσε στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στην εναρκτήρια ομιλία του, ο αμερικανός πρόεδρος Φραγκλίνος Ρούζβελτ τόνισε ότι η οικονομική υγεία κάθε χώρας πρέπει να απασχολεί κάθε γείτονα, είτε βρίσκεται κοντά, είτε μακριά της. Τα δύο βασικά θέματα που απασχόλησαν τη διάσκεψη ήταν ο σχεδιασμός ενός μεταπολεμικού νομισματικού συστήματος και η ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων οικονομιών της Γερμανίας και την Ιαπωνίας.
Από την πρώτη στιγμή αντιπαρατέθηκαν δύο απόψεις, του άγγλου οικονομολόγου Τζον Μέιναρντ Κέινς, που εκπροσωπούσε τη Μεγάλη Βρετανία και του αμερικανού εκπροσώπου Χάρι Ντέξτερ Γουάιτ. Ο Κέινς πρότεινε την ίδρυση μιας Διεθνούς Νομισματικής Ένωσης (International Currency Union), που θα λειτουργούσε ως Διεθνής Κεντρική Τράπεζα και θα είχε το δικό της νόμισμα, το μπανκόρ (Bancor), το οποίο θα λειτουργούσε ως διεθνές μέσο πληρωμών. Ο Γουάιτ από την πλευρά του επέμεινε στη δημιουργία ενός συστήματος σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών με επίκεντρο το δολάριο. Τελικά, επικράτηση η αμερικανική άποψη κι έτσι προκρίθηκε ένα σύστημα με σταθερές ισοτιμίες μεταξύ των νομισμάτων των 44 χωρών, θέτοντας ως κεντρική ισοτιμία του παγκόσμιου νομισματικού συστήματος το αμερικάνικο δολάριο και συνδέοντάς το με τον χρυσό σε σταθερή αναλογία 35 δολαρίων ανά ουγγιά χρυσού.
Πέραν των σταθερών ισοτιμιών, στο Μπρέτον Γουντς συντάχθηκε σχέδιο για την ίδρυση της Διεθνούς Τραπέζης Ανασυγκροτήσεως και Αναπτύξεως (International Bank for Reconstruction and Development – IBRD), με σκοπό να γίνουν προσιτά μακροπρόθεσμα δάνεια για τα κράτη εκείνα που θα είχαν επείγουσα ανάγκη τέτοιας βοήθειας, και του γνωστού μας Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (International Monetary Fund -IMF) για τη βραχυπρόθεσμη χρηματοδότηση παθητικών ισοζυγίων εξωτερικών πληρωμών, με σκοπό τη σταθεροποίηση. Η Διεθνής Τράπεζα Ανασυγκροτήσεως και Αναπτύξεως, γνωστή σήμερα ως Παγκόσμια Τράπεζα (World Bank) άρχισε τη λειτουργία της στις 25 Ιουνίου 1946 με αμερικανικά κεφάλαια, ενώ το ΔΝΤ την 1η Μαρτίου 1947.
Το σύστημα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών του Μπρέτον Γουντς ή Σύστημα του Μπρέτον Γουντς (Bretton Woods System), όπως έμεινε στην ιστορία, συνδέθηκε με τη λεγόμενη «χρυσή περίοδο» της μεταπολεμικής περιόδου, κατά τη διάρκεια της οποίας η παγκόσμια οικονομία γνώρισε πολύ υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης σε συνθήκες νομισματικής σταθερότητας. Η περίοδος αυτή χαρακτηρίστηκε, επίσης, από την ανάπτυξη του «κράτους ευημερίας», σε αντίθεση με την ανάπτυξη του «κράτους του πολέμου» του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Διατηρήθηκε έως τις 15 Αυγούστου 1971, οπότε καταργήθηκε με απόφαση του αμερικανού προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον, ανοίγοντας τον δρόμο για την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού τα επόμενα χρόνια.
1974 – Στην Κύπρο, ο πρόεδρος – μαριονέτα της χούντας, Νίκος Σαμψών, κηρύσσει την ένωση της μεγαλονήσου με την Ελλάδα, ενώ οι Τούρκοι βγάζουν τανκς στην Κυρήνεια, ρίχνουν αλεξιπτωτιστές στο βόρειο τμήμα του νησιού, στέλνουν νέα πλοία και προσγειώνουν ογδόντα αεροπλάνα στη θέση Αγύρτα. Την ίδια μέρα, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ διατάζει κατάπαυση του πυρός στην Κύπρο από τις 5:00 μ.μ., αλλά οι Τούρκοι εισβολείς την παραβιάζουν.
1980 – Ο Στέλιος Μυγιάκης κατακτά το χρυσό μετάλλιο στα 62 κιλά της ελληνορωμαϊκής πάλης στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας και γίνεται ο πρώτος Έλληνας αθλητής που κατέκτησε χρυσό μετάλλιο στο άθλημα αυτό. Στην ίδια διοργάνωση, ο Γιώργος Χατζηιωαννίδης κατέκτησε το χάλκινο στην ελευθέρα πάλη. Γεννήθηκε στις 5 Μαΐου 1952 στο Ρέθυμνο. Σε μικρή ηλικία αναδείχτηκε πρωταθλητής Ελλάδος στην κατηγορία 52 κιλών. Συνολικά έχει κατακτήσει 6 Πανελλήνια Πρωταθλήματα. Πήρε μέρος σε τέσσερις Ολυμπιάδες (1972 στο Μόναχο, 1976 στο Μόντρεαλ, 1980 στη Μόσχα, 1984 στο Λος Άντζελες).
1987 – Πρωτοφανής καύσωνας (συνδυασμός υψηλής θερμοκρασίας και υγρασίας) πλήττει την Ελλάδα. Μέχρι τις 29 Ιουλίου η θερμοκρασία θα βρίσκεται σταθερά πάνω από τους 40 βαθμούς Κελσίου. Σε 1.300 η επίσημη εκτίμηση των νεκρών (1.115 στην Αθήνα). Σταδιακά και από τα μέσα Ιουλίου, η θερμοκρασία έφτανε στα πρόθυρα των 40 βαθμών Κελσίου χωρίς όμως να τα ξεπερνά. Στις 20 Ιουλίου ήταν η πρώτη μέρα που το δεύτερο κύμα καύσωνα πάτησε πάνω στο πρώτο, με αποτέλεσμα η θερμοκρασία να περάσει τελικά το όριο των 40 βαθμών. Υπολογίζεται ότι από εκείνη την ημέρα η ανώτατη θερμοκρασία δεν έπεσε κάτω από τους 40 Κελσίου για 8 ολόκληρες μέρες. Ως δηλαδή και τις 28 Ιουλίου, όταν άρχισαν να φυσάνε κάποιοι βοριάδες που τελικά επανέφεραν μία κανονικότητα.
Η Αθήνα ήταν από τις πόλεις που βρέθηκαν στο επίκεντρο του καύσωνα, ώστε ο συνδυασμός των υψηλότατων θερμοκρασιών, της υγρασίας και του νέφους να δημιουργεί μία απίστευτη πνιγηρή ατμόσφαιρα. Υπολογίζεται ότι κάποιες από τις μέρες του καύσωνα το θερμόμετρο έδειχνε 43 βαθμούς στο κέντρο της πόλης, 44 στη Νέα Φιλαδέλφεια και έφτασε ακόμα και τους 45 στην Ελευσίνα.
Το επίσης πολύ δύσκολο ήταν ότι οι χαμηλότερες θερμοκρασίες δεν έπεφταν κάτω από τους 30. Δηλαδή αν βρισκόσουν έξω τα ξημερώματα μίας από εκείνες τις καυτές μέρες του Ιουλίου μπορεί να ένιωθες θερμοκρασίες 31 ακόμα και 33 βαθμών Κελσίου. Εκτός του νέφους της εποχής, οφείλουμε να τονίσουμε ότι για πολλούς κατοίκους της χώρας, ο κλιματισμός ήταν μία πολυτέλεια στην οποία ήταν δεν είχαν πρόσβαση (για οικονομικούς λόγους) είτε επειδή κάτι που απλώς δεν είχε ακόμα ταυτοποιηθεί ως απαραίτητο. Συνήθως δεν υπήρχαν ούτε καν στους θαλάμους των νοσοκομείων ενώ τα διαμερίσματα δεν είχαν συχνά ούτε ανεμιστήρες.
Γεννήσεις
1882 – Έντουαρντ Χόπερ (Edward Hopper) ήταν αμερικανός ζωγράφος, που εντάσσεται στο ευρύτερο ρεύμα του αμερικάνικου ρεαλισμού στις εικαστικές τέχνες. Παρότι δεν εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από την καλλιτεχνική πρωτοπορία της εποχής του, σήμερα έχει αναγνωριστεί ως ένας σημαντικός ζωγράφος, που με τους πίνακες του άσκησε μεγάλη επιρροή στους εικαστικούς της Ποπ Αρτ και του Νέου Ρεαλισμού. Στο έργο του, ιδιαίτερα αυτό του αστικού τοπίου, αποτυπώνεται η μοναξιά του ανθρώπου των μεγαλουπόλεων.
Γεννήθηκε στις 22 Ιουλίου 1882 στο Νάιακ, ένα παραθαλάσσιο χωριό στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, από γονείς ολλανδικής καταγωγής. Στην αρχή εκπαιδεύτηκε ως εικονογράφος, αλλά από το 1901 έως το 1906 σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών της Νέας Υόρκης, με δάσκαλο τον ρεαλιστή ζωγράφο Ρόμπερτ Χένρι, που ήταν μέλος της «Ομάδας των Οκτώ» και αργότερα της «Σχολής του Σταχτοδοχείου» («Ashcan School»), τα μέλη της οποίας εμπνέονταν κατά βάση από τις μη ελκυστικές πλευρές της ζωής στις μεγαλουπόλεις.
Ο Χόπερ ταξίδεψε τρεις φορές στην Ευρώπη μεταξύ 1906 και 1910 κι έζησε για ένα μεγάλο διάστημα στη Γαλλία. Παρέμεινε, ωστόσο, ανέγγιχτος από την καλλιτεχνική πρωτοπορία εκείνης της εποχής και σ’ όλη του την καριέρα ακολούθησε το δικό του καλλιτεχνικό όραμα. Αν και εξέθεσε έργα του στην «Έκθεση του Οπλοστασίου» («Armory Show»), το 1913, με την οποία η Αμερική γνώρισε την καλλιτεχνική πρωτοπορία της Ευρώπης, ο Χόπερ αφιέρωσε τον περισσότερο χρόνο του έως το 1924 στην τέχνη της διαφήμισης και της εικονογράφησης. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τη ζωγράφο Τζόζεφιν Νίβιζον (1883-1968), η οποία ήταν η μούσα του στη μετέπειτα καλλιτεχνική του διαδρομή, θυσιάζοντας τη δική της καριέρα.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1920 άρχισε το κατεξοχήν ζωγραφικό του έργο με τον πίνακα «Model Reading» (1925). Όπως και οι ζωγράφοι της «Σχολής του Σταχτοδοχείου», ο Χόπερ ζωγράφιζε κοινοτοπίες της αστικής ζωής. Όμως, σε αντίθεση με τους χαλαρά οργανωμένους και γεμάτους ζωηράδα πίνακές τους, οι δικοί του «House by the Railroad» (1925) και «Room in Brooklyn» (1932) έδειχναν επιπλέον ανώνυμες φιγούρες και αυστηρές γεωμετρικές μορφές, σε μία σύνθεση που θύμιζε φωτογραφικό στιγμιότυπο, δημιουργώντας έτσι μία αναπόφευκτη αίσθηση μοναξιάς. Αυτή η αίσθηση της μοναξιάς ενισχυόταν από τη χαρακτηριστική χρήση του φωτός, είτε το σκληρό φως του πρωινού («Early Sunday Morning», 1930), είτε το απόκοσμο ενός νυχτερινού καφέ («Nighthawks», 1942).
Από τη δεκαετία του 1930 ο Έντουαρντ Χόπερ ανέπτυξε ένα αρκετά πρωτότυπο, αυστηρό ρεαλιστικό ύφος, συμβάλλοντας σημαντικά τόσο στην αναβίωση ενός καθαρά αμερικανικού ρεαλισμού, όσο και στην αντίσταση στις κυρίαρχες την εποχή εκείνη επιδράσεις της αφηρημένης τέχνης και της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας. Παρά το σαφώς εικονιστικό τους περιεχόμενο, τα έργα του διακρίνονται για το μοντέρνο κατά βάση πνεύμα τους.
Από τη δεκαετία του ‘50 μέχρι το τέλος της ζωής του ταλαιπωρήθηκε από σοβαρά προβλήματα υγείας και μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία. Δεν εγκατέλειψε, όμως, τον χρωστήρα και δημιούργησε αρκετά σημαντικά έργα, όπως τους πίνακες «First Row Orchestra» (1951), «Morning Sun» (1952), «Hotel by a Railroad» (1952) και «Intermission» (1963).
Ο Έντουαρντ Χόπερ πέθανε στις 15 Μαΐου 1967 στη Νέα Υόρκη, σε ηλικία 84 ετών. Λίγους μήνες αργότερα έφυγε από τη ζωή και η σύντροφός του, η οποία χάρισε μεγάλο αριθμό πινάκων του και δικών της στο Μουσείο Γουίτνεϊ του Μανχάταν. Όσο ήταν εν ζωή οι πίνακες του Χόπερ δεν έπαιζαν δυνατά στο χρηματιστήριο της τέχνης, σε αντίθεση με σήμερα που διακινούνται με ποσά εκατομμυρίων δολαρίων. Τα περισσότερα έργα του Χόπερ βρίσκονται σε αμερικανικά μουσεία και συλλέκτες.
1947 – Ντον Χένλεϊ. Ο Donald Hugh Henley (γεννημένος στις 22 Ιουλίου 1947) είναι Αμερικανός μουσικός, τραγουδιστής, τραγουδοποιός, παραγωγός δίσκων και ιδρυτικό μέλος του ροκ συγκροτήματος Eagles. Ήταν ο ντράμερ και ο κύριος τραγουδιστής των Eagles από το 1971 μέχρι τη διάλυση του συγκροτήματος το 1980, και έχει επαναλάβει αυτά τα καθήκοντα για τα reunions του γκρουπ από το 1994. Ο Henley τραγούδησε τα κύρια φωνητικά σε επιτυχίες των Eagles όπως το ” Witchy Woman “, ” Desperado », « Best of My Love », « One of these Nights », « Hotel California », « Life in the Fast Lane », « The Long Run » και « Get Over It ».
Μετά τη διάλυση των Eagles το 1980, ο Henley ακολούθησε σόλο καριέρα και κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του άλμπουμ I Can’t Stand Still , το 1982. Έχει κυκλοφορήσει πέντε στούντιο άλμπουμ, δύο άλμπουμ συλλογής και ένα ζωντανό DVD. Οι σόλο επιτυχίες του περιλαμβάνουν ” Dirty Laundry “, ” The Boys of Summer “, ” All She Wants to Do Is Dance “, ” The Heart of the Matter “, ” The Last Worthless Evening “, ” Sunset Grill “, ” Not Enough Love στον κόσμο », και « Το τέλος της αθωότητας ».
Οι Eagles έχουν πουλήσει πάνω από 150 εκατομμύρια άλμπουμ παγκοσμίως, κέρδισαν έξι βραβεία Grammy , είχαν πέντε νούμερο ένα σινγκλ, 17 κορυφαία 40 σινγκλ και έξι νούμερο ένα άλμπουμ. Εισήχθησαν στο Rock and Roll Hall of Fame το 1998 και είναι το αμερικανικό συγκρότημα με τις υψηλότερες πωλήσεις στην ιστορία. Ως σόλο καλλιτέχνης, ο Henley έχει πουλήσει πάνω από 10 εκατομμύρια άλμπουμ παγκοσμίως, είχε οκτώ κορυφαία 40 σινγκλ, κέρδισε δύο βραβεία Grammy και πέντε MTV Video Music Awards . Σε συνδυασμό με τους Eagles και ως σόλο καλλιτέχνης, ο Henley έχει κυκλοφορήσει 25 κορυφαία 40 σινγκλ στο Billboard Hot 100 . Έχει επίσης κυκλοφορήσει επτά στούντιο άλμπουμ με τους Eagles και πέντε ως σόλο καλλιτέχνης. Το 2008, κατατάχθηκε ως ο 87ος καλύτερος τραγουδιστής όλων των εποχών από το περιοδικό Rolling Stone .
Ο Henley έχει επίσης διαδραματίσει ιδρυτικό ρόλο σε διάφορους περιβαλλοντικούς και πολιτικούς λόγους, με πιο αξιοσημείωτο το Walden Woods Project . Από το 1994 έως το 2016, μοίρασε τις μουσικές του δραστηριότητες μεταξύ των Eagles και της σόλο καριέρας του.
1955 – Βίλεμ Νταφόε (William J. “Willem” Dafoe, 22 Ιουλίου 1955) είναι Αμερικανός ηθοποιός που έχει παίξει στον κινηματογράφο και στο θέατρο. Είναι επίσης και φωνητικός ηθοποιός όπως επίσης και ιδρυτικό μέλος μιας πειραματικής εταιρείας θεάτρου με το όνομα The Wooster Group. Είχε ρόλους σε μια ευρύτερη ποικιλία ταινιών, όπως Πλατούν, Οδύνη, Πέρα από τα Όρια, Πύρινοι Δρόμοι, Ο Άνθρωπος από το Λος Άντζελες, Γεννημένος την 4η Ιουλίου, Ο Άγγλος ασθενής, Ο Τελευταίος Πειρασμός, Ο Μισσισσιπής Καίγεται, Υδάτινες Ιστορίες, Άγγελοι τιμωροί, Spider-Man, Ιπτάμενος Κροίσος, Η Σκόνη του Χρόνου του Θόδωρου Αγγελόπουλου, Ξενοδοχείο Grand Budapest και ρόλοι φωνής όπως στο Ο Απίθανος Κύριος Φοξ και Ψάχνοντας τον Νέμο.
Ο Νταφόε έχει λάβει δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου. Η πρώτη ήταν για το ρόλο του στο Πλατούν το 1986 και η δεύτερη ήταν για την ερμηνεία του στο Στη Σκιά του Βρικόλακα το 2000
Θάνατοι
1920 – Κωνσταντίνος Χατζόπουλος. Ποιητής, πεζογράφος, ιδεολόγος του σοσιαλισμού και υπέρμαχος του δημοτικισμού. Υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες των ελληνικών γραμμάτων.
Ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος γεννήθηκε στο Αγρίνιο στις 11 Μαΐου του 1868. Ήταν το πρώτο από τα επτά παιδιά του κτηματία Ιωάννη Χατζόπουλου και της Θεοφανίας Στάικου, που προερχόταν από μεγάλη οικογένεια κοτσαμπάσηδων, πολλά μέλη της οποίας ήταν Φιλικοί και αγωνιστές του 1821. Αδελφός του ήταν ο δημοσιογράφος και λογοτέχνης Δημήτριος Χατζόπουλος (1872-1936).
Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1882-1888) και για δύο χρόνια (1891-1893) άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Το 1893 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και αφοσιώθηκε αποκλειστικά στη λογοτεχνία, έχοντας κληρονομήσει μία μεγάλη περιουσία από τον παππού του. Από τον Οκτώβριο του 1898 έως τον Νοέμβριο του 1899 εξέδιδε το περιοδικό «Τέχνη», με το οποίο συνεργάστηκαν επιφανείς εκπρόσωποι του δημοτικισμού (Γρυπάρης, Παλαμάς, Νιρβάνας, Καρκαβίτσας, Μαλακάσης, Θεοτόκης κ.ά.). Παρότι βραχύβιο, το περιοδικό υπήρξε σταθμός στην πνευματική εξέλιξη του τόπου.
Το 1900 πήγε στη Γερμανία, όπου μελέτησε τη φιλολογία των ευρωπαϊκών κρατών στο Πανεπιστήμιο της Δρέσδης. Τον επόμενο χρόνο νυμφεύτηκε τη φιλανδέζα Σανούι Έγκμαν, με την οποία απέκτησε μία κόρη. Στη Γερμανία αναμίχθηκε ενεργά στο σοσιαλιστικό κίνημα και το 1909 ίδρυσε στο Μόναχο τη Σοσιαλιστική Δημοκρατική Ένωση και την ίδια περίοδο το «Αδελφάτο της Δημοτικής», που αγωνίστηκε για την καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας στην Ελλάδα. Υπήρξε ο πρώτος μεταφραστής του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου» των Μαρξ και Ένγκελς, ένα μεγάλο μέρος του οποίου πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα του Βόλου «Εργάτης» το 1913.
Το 1914 επέστρεψε στην Ελλάδα και συνέχισε τους αγώνες του για τη δημοτική γλώσσα και τα σοσιαλιστικά ιδεώδη. Κατά τη διάρκεια του «Εθνικού Διχασμού» συμπαρατάχθηκε με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και διετέλεσε διευθυντής λογοκρισίας τη διετία 1917-1919.
Τον Ιούλιο του 1920, ο Χατζόπουλος ταξίδεψε για τελευταία φορά με την οικογένειά του στο Μόναχο, προκειμένου να μεταφέρουν από εκεί τα πράγματά τους για να επιπλώσουν το καινούργιο σπίτι τους στην οδό Μαυρομιχάλη. Ωστόσο, πηγαίνοντας προς Μπρίντιζι με το ιταλικό ατμόπλοιο «Montenegro», πέθανε από τροφική δηλητηρίαση στις 22 Ιουλίου. Κηδεύτηκε και τάφηκε στο Μπρίντιζι. Πολλά χρόνια αργότερα, η κόρη του μετέφερε τα οστά του και της γυναίκας του στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.
Ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, που υπέγραφε τα περισσότερα έργα του με το ψευδώνυμο Πέτρος Βασιλικός, υπήρξε μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες των ελληνικών γραμμάτων. Αν και επηρεασμένος από τη λογοτεχνία των βορειοευρωπαϊκών χωρών, έδωσε ωραία έργα -με τη λεπτή του λυρική ιδιοσυγκρασία- που διατηρούν έντονο το ελληνικό χρώμα.
Η ποίησή του στην αρχή διακρινόταν για τη μελαγχολική ρομαντική της διάσταση, η οποία εκφραζόταν συγκρατημένα, χαμηλόφωνα και με επιμελημένο στίχο. Αργότερα, προσχώρησε στο Συμβολισμό, το καλλιτεχνικό κίνημα που γεννήθηκε στη Γαλλία, ως αντίδραση στο Νατουραλισμό και τον Ρεαλισμό.
Από το πεζογραφικό του έργο ξεχωρίζουν τα μυθιστορήματα «Ο Πύργος του Ακροποτάμου» (1915), έργο με κοινωνικό χαρακτήρα υπό την επίδραση των σοσιαλιστικών ιδεών, και το «Φθινόπωρο» (1917), το οποίο θεωρείται ως το πιο αξιόλογο συμβολιστικό μυθιστόρημα της ελληνικής λογοτεχνίας. Αξιόλογο ήταν και το μεταφραστικό έργο του («Φάουστ» του Γκαίτε, «Ηλέκτρα» του Χόφμανσταλ, «Πέερ Γκυντ» του Ίψεν κ.ά.). (Δείτε ΕΔΩ ένα κείμενο του Κώστα Τριανταφυλλίδη για τον Χατζόπουλο και την μουσικότητα στην ποίηση του)
1988 – Τώνης Μαρούδας. Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο στις 17 Μαρτίου 1920 και από πολύ μικρή ηλικία αναγκάστηκε να εργαστεί όταν έμεινε ορφανός από πατέρα. Σε ηικία 16 ετών έφυγε για την Αθήνα και το 1937 έβγαλε τον πρώτο του δίσκο. Μεγαλύτερη επιτυχία του ήταν το τραγούδι Τι ‘ναι αυτό που το λένε αγάπη, το οποίο τραγούδησε μαζί με τη Σοφία Λόρεν για την ταινία Το παιδί και το δελφίνι. Ο δίσκος πούλησε πάνω από 2.500.000 αντίτυπα παγκοσμίως. Το 1961 κέρδισε το Δ΄ βραβείο στο φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσσαλονίκης με το τραγούδι Γεράματα. Πέθανε στην Ακράτα στις 22 Ιουλίου 1988 από καρκίνο και τα τελευταία χρόνια της ζωής του τραγουδούσε ακόμη, αν και είχε έναν μόνο πνεύμονα. Κηδεύτηκε από το Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών. Ήταν παντρεμένος με την Ερασμία και είχαν δυο γιους τον Τάκη και τον Μιχάλη. Από το 2009 ο Δήμος Πατρέων διοργανώνει προς τιμήν του εκδηλώσεις, τα Μαρούδεια – τι ‘ναι αυτό που το λένε αγάπη με τριήμερες εκδηλώσεις.
2018 – Μάνος Ελευθερίου. Ο Μάνος Ελευθερίου υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους πνευματικούς δημιουργούς με πολυσχιδές έργο: Στιχουργός τραγουδιών που αγαπήθηκαν πολύ, ποιητής, μυθιστοριογράφος, συγγραφέας παιδικών βιβλίων, ιστορικός, ζωγράφος και επιμελητής φωτογραφικών άλμπουμ.
Σε συνέντευξη που παραχώρησε το 2014 στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, έλεγε μεταξύ άλλων για τη δουλειά του: «Ποιο είναι, όμως, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία; Όσα μας συμβαίνουν είναι απείρως πιο σημαντικά από όσα γράφουμε – αλλά δεν τα υπολογίζουμε. Όταν γράφω για ένα ζήτημα που με καίει, νομίζω πως θα βγει κάτι καλό -μια μπαλάντα, ας πούμε-αλλά σιγά-σιγά αρχίζω να αρρωσταίνω. Έχω εδώ και πολλά χρόνια την εντύπωση πως γράφω μέσα σε μιαν ομίχλη. Χωρίς να με κυνηγάει κανενός το αίμα, όποτε γράφω, ζω τις νύχτες του Μακμπέθ. Κακά, όμως, τα ψέματα: γράφω γιατί έτσι δίνω παράταση στη ζωή μου».
Ο Συριανός Μάνος Ελευθερίου γεννήθηκε στις 12 Μαρτίου 1938 στην Ερμούπολη της Σύρου, για την οποία έγραψε και απεικόνισε συχνά στα έργα του. Το 1952 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα και το 1955, γνωρίστηκε με τον Άγγελο Τερζάκη, ο οποίος τον παρότρυνε να παρακολουθήσει μαθήματα υποκριτικής ως ακροατής στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Έναν χρόνο αργότερα γράφτηκε στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Σταυράκου.
Tο πρώτο ποίημα με τίτλο «H τελική λύση» δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Nέα Πορεία» τον Μάρτιο του 1962 και αμέσως μετά κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Συνοικισμός». Την ίδια χρονιά βραβεύτηκε σε ποιητικό διαγωνισμό του φοιτητικού περιοδικού «Πανσπουδαστική» με μέλη της κριτικής επιτροπής τους ποιητές Γιάννη Ρίτσο, Νικηφόρο Bρεττάκο, Οδυσσέα Ελύτη και τον κριτικό Ανδρέα Καραντώνη.
Το 1962 και ενώ υπηρετούσε την θητεία του στα Γιάννινα έγραψε τους πρώτους στίχους, ανάμεσα στους οποίους είναι και «Το τρένο φεύγει στις οκτώ», που αργότερα μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης. Τον Οκτώβριο του 1963 ξεκίνησε να εργάζεται στο περιοδικό «Reader’s Digest», όπου και παρέμεινε για τα επόμενα δεκαέξι χρόνια. Την διετία 1964-1965 εξέδωσε τις δύο πρώτες συλλογές διηγημάτων του με τίτλους «Το διευθυντήριο» και «Η σφαγή».
Το 1964, πρωτοπαρουσιάστηκε στην ελληνική δισκογραφία με το τραγούδι «Ρημαγμένοι κήποι (Το σπίτι γέμισε με λύπη)» που μελοποίησε ο Χρήστος Λεοντής και ερμήνευσε η Έφη Παναγιώτου. Τα επόμενα χρόνια συνεργάστηκε με τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Δήμο Μούτση («Άγιος Φεβρουάριος») και τον Γιάννη Μαρκόπουλο, στον δίσκο «Θητεία» («Τα λόγια» και τα χρόνια», «Μαλαματένια λόγια», «Παραπονεμένα λόγια»), του οποίου η ηχογράφηση άρχισε τον Νοέμβριο του 1973, διακόπηκε από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και τελικά κυκλοφόρησε το 1974. Έγραψε στίχους για πάνω από 400 τραγούδια, τα οποία μελοποίησαν συνθέτες, όπως ο Μάνος Χατζιδάκις («Η μπαλάντα του οδοιπόρου»), ο Σταύρος Κουγιουμτζής, ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας, ο Γιάννης Σπανός, ο Γιώργος Ζαμπέτας («Μου `δωσες τον ουρανό»), ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο Αντώνης Βαρδής και ο Γιώργος Χατζηνάσιος.
Μεταξύ των μεγάλων επιτυχιών του Μάνου Ελευθερίου περιλαμβάνονται τα τραγούδια: «Το παλληκάρι έχει καημό» (Μίκης Θεοδωράκης), «Κάτω απ’ τη μαρκίζα» (Γιάννης Σπανός), «Οι ελεύθεροι κι ωραίοι» (Σταύρος Κουγιουμτζής), «Άμλετ της Σελήνης» (Θάνος Μικρούτσικος), «Είναι αρρώστια τα τραγούδια» (Σταύρος Ξαρχάκος), «Έρημοι σταθμοί» (Διονύσης Τσακνής), «Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες» (Ηλίας Ανδριόπουλος), «Η διαθήκη» (Χρήστος Νικολόπουλος), «Μη χτυπάς σ’ ένα σπίτι κλειστό» (Λουκιανός Κηλαηδόνης) και «Ατέλειωτη εκδρομή» (Θανάσης Γκαϊφύλλιας).
