.
Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν»
22 Δεκεμβρίου 2024
Είναι η 357η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 9 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:38 – Δύση ήλιου: 17:09 – Διάρκεια ημέρας: 9 ώρες 32 λεπτά
🌗 Σελήνη 21.7 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Αναστασία, Νατάσα, Νανά, Τασία, Σία, Ζωΐλο και Ζωΐλα
Γεγονότα
1882 – Ο Τόμας Έντισον στολίζει το πρώτο χριστουγεννιάτικο δέντρο με λαμπιόνια. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο των νεώτερων χρόνων προέρχεται από την Γερμανία.
Σ’ ένα λαϊκό μεσαιωνικό δράμα για τον Αδάμ και την Εύα το κυριότερο εξάρτημα τού σκηνικού ήταν ένα έλατο διακοσμημένο με μήλα, το οποίο συμβόλιζε τον Κήπο τής Εδέμ.
Οι Γερμανοί έστηναν δέντρο του Παραδείσου μέσα στα σπίτια τους στις 24 Δεκεμβρίου, θρησκευτική γιορτή του Αδάμ και της Εύας. Αρχικά κρεμούσαν πάνω του λεπτά μπισκότα (συμβόλιζαν την όστια, το χριστιανικό σύμβολο τής σωτηρίας), τα οποία αντικαταστάθηκαν αργότερα από μπισκότα σε διάφορα σχήματα.
Στην διακόσμηση προσέθεταν συχνά και κεριά, τα οποία συμβόλιζαν τον Χριστό. Στις 22 Δεκεμβρίου 1882, ο Τόμας Έντισον ηλεκτροφώτισε το πρώτο χριστουγεννιάτικο δέντρο στην Νέα Υόρκη, αντικαθιστώντας τα κεριά με ηλεκτρικούς λαμπτήρες, που ο ίδιος είχε ανακαλύψει.
1927 – Στην Ελλάδα, οι δημόσιοι υπάλληλοι απεργούν, ζητώντας την καταβολή ενός ολόκληρου μισθού για τις γιορτές των Χριστουγέννων (Δώρο Χριστουγέννων). Το Δώρο Χριστουγέννων είναι ένα χρηματικό βοήθημα, που δίνεται από τον εργοδότη προς τον εργαζόμενο, ενόψει των εορτών των Χριστουγέννων. Συνίσταται σ’ έναν ολόκληρο μισθό, κατ’ ανώτατο όριο και καταβάλλεται από τον εργοδότη έως τις 21 Δεκεμβρίου. Συμβάλλει στην ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών και συντελεί στην αύξηση της εμπορικής κίνησης. Είναι γνωστό και ως 13ος μισθός.
Κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, οι εργοδότες συνήθιζαν να δίνουν δώρα σε είδος ή σε χρήμα προς τους υπαλλήλους τους. Στις 6 Δεκεμβρίου 1925, για πρώτη φορά οι συνδικαλιστές διατύπωσαν το αίτημα για 13ο μισθό, ενώ δύο χρόνια αργότερα, στις 22 Δεκεμβρίου 1927, οι δημόσιοι υπάλληλοι απήργησαν με αίτημα την καταβολή ενός ολόκληρου μισθού για τις γιορτές των Χριστουγέννων.
Μετά τον πόλεμο, με δυο αναγκαστικούς νόμους του 1944 και 1946 (τότε δεν υπήρχε Βουλή), καθιερώθηκαν οι έκτακτες ενισχύσεις, όπως ονομάστηκαν τα δώρα, οι οποίες συμπεριλήφθηκαν στο μισθό. Με αυτή τη νομοθετική ρύθμιση δινόταν το δικαίωμα στους αρμόδιους υπουργούς να καθορίζουν τους μισθούς, στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν οι έκτακτες ενισχύσεις των Χριστουγέννων και του Πάσχα. Οι νόμοι 1777 και 1901 του 1951 επικύρωσαν την προηγούμενη νομοθετική πρωτοβουλία και όριζαν ότι «οι υπουργοί Οικονομικών και Εργασίας δύνανται δια κοινών αποφάσεων να προσδιορίζουν εκτάκτως οικονομικάς ενισχύσεις κατά τις εορτές Χριστουγέννων και Πάσχα εις χρήμα ή εις είδος».
1953 – Ο πρωθυπουργός Αλέξανδρος Παπάγος συναντάται με τον βρετανό υπουργό Εξωτερικών, Άντονι Ίντεν, στη βρετανική πρεσβεία της Αθήνας για το Κυπριακό.
Υπάρχει διάσταση απόψεων, ενώ αίσθηση προκαλεί η δήλωση του τελευταίου ότι για τη βρετανική κυβέρνηση «δεν υφίσταται Κυπριακό ζήτημα, ούτε εις το παρόν, ούτε εις το μέλλον».
Την περίοδο της διακυβέρνησής του Παπάγου κορυφώνεται ο απελευθερωτικός αγώνας των Κυπρίων από τη βρετανική αποικιοκρατία, που ζητούσαν την Ένωση με τη μητέρα – πατρίδα.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την άμεση εμπλοκή της Ελλάδας, που αντιμετώπισε, όμως, και την αντίδραση της ισχυρής συμμάχου Μεγάλης Βρετανίας. Η έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ βρίσκει τον Παπάγο σοβαρά άρρωστο και ανίκανο να πάρει αποφάσεις.
1963 – Το ελληνικό κρουαζιερόπλοιο «Λακωνία», συμφερόντων Γουλανδρή, πιάνει φωτιά και βυθίζεται δύο ημέρες αργότερα στα ανοιχτά των νησιών Μαδέρα στον Ατλαντικό, προκαλώντας το θάνατο 128 ατόμων. Το Υ/Κ “ΛΑΚΩΝΙΑ” ναυπηγήθηκε το 1930 στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας από το ναυπηγείο NEDERLANDSCHE SCHEEPSBUN. Το πρώτο του όνομα ήταν “JOHAN VAN OLDENBARNEVELT” και ανήκε στην εταιρεία NEDERLAND LINES. Αρχικά έκανε την γραμμή προς τις Ολλανδικές Αποικίες στην Ινδονησία. Είχε εκτόπισμα 20.314 τόνους, μηχανή Ντίζελ, μήκος 587 πόδια, πλάτος 75 πόδια και ταχύτητα 16.5 κόμβους. Έπαιρνε 751 επιβάτες ενώ το πλήρωμά του ήταν 367 άτομα. Κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του ως Ολλανδικό LINER, είχε βεβαρυμένο ιστορικό πυρκαϊών, γεγονός που ανάγκασε τις Ολλανδικές Αρχές να επιβιβάζουν στα ταξίδια του, άνδρες της Ναυτικής Αστυνομίας ώστε να αποκλείσουν τις υποψίες για ενδεχόμενες δολιοφθορές. Στον Β΄ Π.Π. χρησιμοποιήθηκε από τους Συμμάχους ως Οπλιταγωγό. Περιήλθε στην ιδιοκτησία της εταιρείας GREEK LINE του ΓΟΥΛΑΝΔΡΗ και χρησιμοποιήθηκε σαν Κρουαζιερόπλοιο με το όνομα «ΛΑΚΩΝΙΑ».
Την νύχτα της 22ας προς 23ην Δεκεμβρίου 1963 στο πλοίο εκδηλώθηκε πυρκαϊά. Εγκατελείφθη και τελικώς εβυθίσθη 6 μέρες αργότερα την 29/12/63, ενώ ερυμουλκείτο από το Νορβηγικό Ναυαγοσωστικό «HERCULES» 250 μίλια Νοτιοδυτικά του GIBRALTAR. Οι εγκαταλελειμμένες Σωσίβιες Λέμβοι του επέπλεαν επί μήνες στον Ατλαντικό Ωκεανό. Για να μη προκαλέσουν ατυχήματα στην ναυσιπλοία, όσα Πολεμικά πλοία τις συναντούσαν τις εβύθιζαν με τα πυρά τους.
1978 – Δια νόμου επιβάλλεται η χρήση μιας και μοναδικής ελληνικής σημαίας, αυτή της θαλάσσης, με 9 ρίγες, για όλες τις χρήσεις.
Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974, εκδόθηκαν ο Νόμος 48/1975 (ΦΕΚ 108/7-6-1975, σ.σ. 617-61 και το Προεδρικό Διάταγμα 515/1975 (ΦΕΚ 170/13-8-1975, σ.1143), που καθόριζαν με λεπτομέρειες τις προδιαγραφές της σημαίας. Όμως, το 1978 εκδόθηκε ο Νόμος 851 «Περί της Εθνικής Σημαίας, των Πολεμικών Σημαιών και του Διακριτικού Σήματος του Προέδρου της Δημοκρατίας» (ΦΕΚ 233, τ. Α/21-12-1978, σ.σ. 2250-2252), ο οποίος καθορίζει ότι η Εθνική Σημαία είναι κυανόλευκη, αποτελείται από εννέα ισοπλατείς οριζόντιες λωρίδες, πέντε κυανές και τέσσερις λευκές, με εναλλαγή των χρωματικών τόνων, έτσι ώστε η πρώτη και η τελευταία λωρίδα να είναι κυανή. Στην άνω εσωτερική γωνία μέσα σε κυανό τετράγωνο υπάρχει λευκός σταυρός, οι κεραίες του οποίου εκτείνονται στις πλευρές του τετραγώνου.
Η αναλογία πλάτους προς το μήκος της σημαίας είναι 2 προς 3. Ο κοντός είναι χρώματος λευκού και στην κεφαλή φέρει λευκή σφαίρα με σταυρό, όταν πρόκειται για σημαία στρατοπέδων, δημόσιων και δημοτικών αρχών κ.λπ. ή δίχως σταυρό για σημαία που επαίρεται από ιδιώτες, σε καταστήματα, γραφεία κ.λπ. Επίσης, καθορίστηκαν οκτώ μεγέθη σημαιών, πάλι ανάλογα με τη χρήση και τον προορισμό της κάθε μίας, και κυμαίνονται από 6,48х4,32 μ. μέχρι 0,27х0,18 μ. Ωστόσο, το άρθρο 9 του Νόμου κατήργησε, μεταξύ άλλων, το άρθρο 1 του Νόμου 48/1975 και το ΠΔ 515/1975, και ουσιαστικά έθεσε εκτός ισχύος την Εθνική Σημαία όπως αυτή καθιερώθηκε από την Α΄ Εθνοσυνέλευση της 15ης Μαρτίου 1822 και ίσχυσε χωρίς σημαντικές μεταβολές μέχρι το 1978.
1989 – Έπειτα από μία εβδομάδα αιματηρών διαδηλώσεων, ο Ίον Ιλιέσκου αναλαμβάνει την Προεδρία της Ρουμανίας, θέτοντας τέλος στο κομμουνιστικό καθεστώς του Νικολάε Τσαουσέσκου. Ο Ιόν Ιλιέσκου (Ion Iliescu [iˈon iliˈesku] ( ακούστε), 3 Μαρτίου 1930) είναι Ρουμάνος πολιτικός και αξιωματούχος, ο οποίος διετέλεσε πρόεδρος της Ρουμανίας από το 1989 μέχρι το 1996, και από το 2000 έως το 2004. Από το 1996 έως το 2000 και από το 2004 μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 2008, ο Ιλιέσκου ήταν γερουσιαστής του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (PSD), του οποίου παραμένει επίτιμος πρόεδρος.
Εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα το 1953 και έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του το 1965, ωστόσο, από το 1971 σταδιακά περιθωριοποιούνταν από τον Νικολάι Τσαουσέσκου. Είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στη Ρουμανική Επανάσταση και έγινε πρόεδρος της χώρας το Δεκέμβριο του 1989. Τον Μάιο του 1990, έγινε ο πρώτος ελεύθερα εκλεγμένος αρχηγός κράτους της Ρουμανίας. Αφότου ένα νέο σύνταγμα εγκρίθηκε με δημοψήφισμα, διετέλεσε ακόμη δύο θητείες ως πρόεδρος από το 1992 έως το 1996, ενώ από το 2000 έως το 2004, με ενδιάμεση την προεδρία του Εμίλ Κονσταντινέσκου, ο οποίος τον νίκησε το 1996.
Ο Ιλιέσκου αναγνωρίζεται ευρέως ως μια κυρίαρχη μορφή της πολιτικής στα πρώτα δεκαπέντε χρόνια μετά την επανάσταση. Κατά τη διάρκεια της θητείας του η Ρουμανία εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ.
2013 – Ξεπερνά τα 300 κιλά το βάρος του γιγάντιου κουραμπιέ, που παρασκευάζεται και καταναλώνεται στο πάρκο του Αστερόκοσμου, στο Διεθνές Εκθεσιακό Κέντρο της Θεσσαλονίκης, διεκδικώντας μία θέση στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες. Ομάδα ζαχαροπλαστών στη Θεσσαλονίκη έφτιαξε και κατανάλωσε, μαζί με πλήθος κόσμου, έναν γιγάντιο κουραμπιέ βάρους τουλάχιστον 300 κιλών. Το εντυπωσιακό χριστουγεννιάτικο γλυκό κατασκευάστηκε με πολύ μεράκι το μεσημέρι της Κυριακής, στο πάρκο του Αστερόκοσμου στο Διεθνές Εκθεσιακό Κέντρο της Θεσσαλονίκης και ξεπέρασε κατά πολύ το όριο των 300 και πλέον κιλών, που έπρεπε να υπερβεί, για να μπορέσει να μπει στο βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες.
Όσο για τη συνταγή δεν την κράτησαν κρυφή, απλά όποιος θέλει να επαναλάβει το κατόρθωμα θα χρειαστεί 150 αβγά, 100 κιλά ζάχαρη άχνη, 150 κιλά αλεύρι, 70 κιλά βούτυρο, τέσσερα λίτρα κονιάκ και 20-30 κιλά αμυγδάλων. Ο κουραμπιές, που είχε σχήμα μισοφέγγαρου, παρασκευάστηκε σε καλούπια, τα οποία στη συνέχεια συναρμολογήθηκαν στο τελικό του σχήμα. Στην εκδήλωση μεταξύ άλλων παρεβρέθηκε η διοίκηση της ΔΕΘ-Helexpo.
Γεννήσεις
244 – Διοκλητιανός. Πλήρες όνομα Γάιος Αυρήλιος Βαλέριος Διοκλητιανός ή Ιόβιος (242/245 – 311/312) ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας (284 – 305). Με καταγωγή από οικογένεια χαμηλής τάξης από τη Ρωμαϊκή επαρχία της Δαλματίας το αρχικό του όνομα ήταν “Διοκλής”, ανέβηκε ταχύτατα όλες τις στρατιωτικές τάξεις μέχρι που έγινε αρχηγός του ιππικού στον στρατό του αυτοκράτορα Κάρου. Όταν ο Κάρος και ο γιος του Νουμεριανός βρήκαν τον θάνατο σε εκστρατεία στην Περσία ο Διοκλητιανός ανακηρύχτηκε αυτοκράτορας από τα στρατεύματα. Τον τίτλο διεκδίκησε και ο δεύτερος γιος του Κάρου Καρίνος αλλά ηττήθηκε από τον Διοκλητιανό στη Μάχη του ποταμού Μάργου. H κυβέρνηση του Διοκλητιανού σταθεροποίησε την αυτοκρατορία μετά την Κρίση του 3ου αιώνα, ο Μαξιμιανός πήρε τον τίτλο του Αυγούστου και διορίστηκε Συναυτοκράτορας (286). Ο Διοκλητιανός κυβέρνησε την Ανατολική, τη μετέπειτα Βυζαντινή αυτοκρατορία και ο Μαξιμιανός τη Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Οι μεταρρυθμίσεις προχώρησαν περισσότερο όταν διορίστηκαν δύο νέοι Συναυτοκράτορες ο Γαλέριος και ο Κωνστάντιος Α΄ Χλωρός με τον τίτλο του Καίσαρα, με την Τετραρχία κάθε Συναυτοκράτορας κατείχε το 1/4 της αυτοκρατορίας. (Δείτε ΕΔΩ περισσότερα)
1882 – Ευγένιος Ευγενίδης, Γεννήθηκε στο Διδυμότειχο του Έβρου, (επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) στις 22 Δεκεμβρίου 1882 και πέθανε στις 22 Απριλίου 1954 στο Βεβέ στην Ελβετία. Ήταν γιος του Αγαπίου Ευγενίδη, ανωτάτου δικαστικού (καδή) της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, και της Χαρίκλειας Αφεντάκη. Είχε επίσης και μια νεαρότερη αδελφή, την Μαριάνθη, σύζυγο Γεωργίου Σίμου.
Σπούδασε στη Ροβέρτειο Σχολή στη Κωνσταντινούπολη. Μετά το πέρας των σπουδών του, στη Κωνσταντινούπολη, άρχισε να επιδίδεται σε ναυτιλιακές εργασίες. Στα 20 του, βρήκε δουλειά σε μια Βρετανική ναυτιλιακή εταιρία, στην Doro’s Brothers και μόλις τέσσερα χρόνια αργότερα προσλήφθηκε ως γενικός διευθυντής στο ναυτιλιακό πρακτορείο Reppen. Ο Ευγένιος Ευγενίδης διεύθυνε την σουηδική εταιρεία “Χομ Λάιν”, φθάνοντας κατά την τελευταία δεκαετία του βίου του να έχει αναπτύξει και να διευθύνει όλες τις σουηδικές ναυτιλιακές γραμμές στη Μεσόγειο αναλαμβάνοντας πλέον και ο ίδιος πλοιοκτήτης.
Διετέλεσε επίσης και γενικός Πρόξενος της Φινλανδίας, στην Κωνσταντινούπολη και μετέπειτα στην Ελλάδα.
Τον Δεκέμβριο του 1953 υπέγραψε σύμβαση με το ελληνικό Δημόσιο, μέσω της οποίας διέθεσε το υπερωκεάνειό του Ατλάντικ στη γραμμή Πειραιά-Νέα Υόρκη που προς τιμή της βασίλισσας μετονομάσθηκε σε Βασίλισσα Φρειδερίκη. Επίσης τότε εγκαινίασε νέα τακτική ναυτιλιακή γραμμή Πειραιά-Νότια Αμερική με πρώτο πλοίο το φορτηγό Αθήναι.
Πριν το θάνατό του ζήτησε από τον Βασιλέα Παύλο σε ποιο επιστημονικό τομέα θα μπορούσε να προσφέρει οικονομικά για την δημιουργία ενός απόλυτα πρωτοποριακού πνευματικού ιδρύματος. Συνέπεια αυτού ήταν να έλθει σε επαφές με πολλούς σημαντικούς επιστήμονες της εποχής από τις οποίες επαφές, κατέληξε στη δημιουργία του γνωστού Ιδρύματος Ευγενίδου.
Όταν τον Απρίλιο του 1954, έφυγε από τη ζωή, ήταν ήδη καθιερωμένος διεθνώς ως μεγάλου κύρους επιχειρηματική φυσιογνωμία και, στην πατρίδα του, ως εθνικός ευεργέτης. Πέθανε στο Βεβέ της Ελβετίας, στις 22 Απριλίου του 1954, στη διάρκεια μιας δεξίωσης.
Για την αναγνώριση αυτή των υπηρεσιών του, τιμήθηκε από τον Βασιλέα Παύλο με τον Μεγαλόσταυρο του Φοίνικα.
1915 – Νίκος Μπελογιάννης. Ο Νίκος Μπελογιάννης (Αμαλιάδα, 22 Δεκεμβρίου 1915 – Γουδή Αττικής, 30 Μαρτίου 1952) ήταν Έλληνας αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης κατά των Γερμανών, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ και στέλεχος του ΔΣΕ. Εκτελέστηκε το 1952 με την κατηγορία της κατασκοπείας. Η δίκη του που έμεινε στην ιστορία ως «υπόθεση Μπελογιάννη» και η εκτέλεσή του, έλαβαν μεγάλη δημοσιότητα και προκάλεσαν διεθνείς αντιδράσεις, αποτελώντας παράδειγμα για την σκληρότητα των μετεμφυλιακών αντικομμουνιστικών διώξεων. Έμεινε γνωστός στην Ιστορία ως «Ο Άνθρωπος με το γαρύφαλλο». Προς τιμή του ονομάστηκαν δρόμοι και οικισμοί σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, όπως το χωριό Μπελογιάννης στην Ουγγαρία.
Ο Μπελογιάννης γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1915, από σχετικά εύπορη οικογένεια – ο πατέρας του ήταν ιδιοκτήτης ξενοδοχείου. Από μικρή ηλικία εντάχθηκε στο ΚΚΕ. Υπήρξε άριστος μαθητής, και εισήλθε με εξετάσεις στη Νομική Σχολή Αθηνών, προτού όμως μπορέσει να αποφοιτήσει, συνελήφθη λόγω της εμπλοκής του με το παράνομο ΚΚΕ και φυλακίστηκε στην Ακροναυπλία, στα χρόνια της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου του Μεταξά. Ο πόλεμος του 1940 τον βρήκε έγκλειστο στην Ακροναυπλία, απ’ όπου μαζί με τους 600 συγκρατούμενούς του κομμουνιστές ζήτησε να πολεμήσει στην πρώτη γραμμή, αλλά η μεταξική κυβέρνηση το αρνήθηκε. Αντί αυτού τον Απρίλιο του 1941 παραδόθηκε από το καθεστώς στις γερμανικές αρχές Κατοχής μαζί με τους άλλους κομμουνιστές κρατουμένους.
Θάνατοι
1944 – Ελένη Παπαδάκη. Η Ελένη Παπαδάκη (4 Νοεμβρίου 1903 / 1908 – 22 Δεκεμβρίου 1944) ήταν Ελληνίδα ηθοποιός – από τις διαπρεπέστερες ηθοποιούς της Ελλάδας του Μεσοπολέμου – που πρωταγωνίστησε σε ποικίλους ρόλους του κλασικού και του μοντέρνου ρεπερτορίου.
Κατά την περίοδο της Κατοχής, στοχοποιήθηκε από σύσσωμο τον αντιστασιακό τύπο τόσο για σχέσεις με στελέχη του ναζιστικού κατοχικού στρατού, όσο και για τoν προσωπικό δεσμό της, με τον κατοχικό πρωθυπουργό Ιωάννη Ράλλη. Επικρίθηκε, μεταξύ άλλων και για την αρνητική στάση της σε απεργία των συναδέλφων της και για τη δράση της προκειμένου να μην λάβουν μισθολογικές αυξήσεις οι άλλοι ηθοποιοί, καθώς η ίδια δεν επιθυμούσε να μειωθεί η μισθολογική απόσταση που τη χώριζε από αυτούς, ως πρωταγωνίστρια. Μετά την Απελευθέρωση διαγράφηκε από το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, χωρίς τελικά να γίνει εφαρμογή της ποινής.
Δολοφονήθηκε από μέλη της Εθνικής Πολιτοφυλακής κατά την διάρκεια των Δεκεμβριανών. Ο θάνατος της έπαιξε σημαντικό ρόλο στη μεταστροφή της κοινής γνώμης εναντίον του ΕΑΜ και κατόπιν καταδικάστηκε από τον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη.
Η δολοφονία της αποδίδεται από μερίδα ιστορικών στην αντεκδίκηση των ΕΑΜικών μαζών μέσα στα Δεκεμβριανά, ενώ άλλοι αναφέρουν ότι πέρα από την προσωπική σχέση της με τον δοσίλογο πρωθυπουργό, καθοριστικό ρόλο έπαιξαν οι επαγγελματικές αντιζηλίες. Η δημόσια μνήμη της προκαλεί μέχρι και σήμερα αντιπαραθέσεις.
1989 – Σάμιουελ Μπέκετ. Ο Σάμιουελ Μπέκετ (αγγλ.: Samuel Barclay Beckett, 13 Απριλίου 1906 – 22 Δεκεμβρίου 1989) ήταν Ιρλανδός λογοτέχνης, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Το έργο του είναι βασικά μινιμαλιστικό, και σύμφωνα με ορισμένους ερμηνευτές, βαθιά απαισιόδοξο για την ανθρώπινη φύση. Η απαισιοδοξία αυτή αντανακλάται από την εκτενή και περίεργη αίσθηση του χιούμορ στο έργο του, καθώς και από το γεγονός ότι η περιγραφή των εμποδίων στην ανθρώπινη ζωή εξυπηρετεί την επιθυμία του Μπέκετ να δείξει ότι το ταξίδι είναι που αξίζει, παρά τις δυσκολίες του. Το 1969, τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, ενώ το 1984 εκλέχθηκε επικεφαλής της Aosdána, ένωσης ανθρώπων των Καλών Τεχνών της Ιρλανδίας.
Η οικογένεια Beckett (αρχικά Becquet) φημολογείτο ότι είχαν καταγωγή από Ουγενότους που μετακινήθηκαν από τη Γαλλία στην Ιρλανδία μετά την ανάκληση του Διατάγματος της Ναντς το 1685. Ο πατέρας του Μπέκετ ήταν επιμετρητής ποσοτήτων και η μητέρα του νοσοκόμα.[14].
Ο Μπέκετ σπούδασε γαλλικά, ιταλικά και αγγλικά στο Τρίνιτι Κόλετζ στο Δουβλίνο από το 1923 έως το 1927. Αφού πήρε το πτυχίο του, δίδαξε για μικρό χρονικό διάστημα στο Campbell College του Μπέλφαστ κι έπειτα διορίστηκε ως καθηγητής αγγλικών στην École Normale Supérieure στο Παρίσι, όπου και γνωρίστηκε με τον γνωστό Ιρλανδό συγγραφέα Τζέιμς Τζόις. Η γνωριμία αυτή επηρέασε έκδηλα τον νεαρό Μπέκετ, ο οποίος βοηθούσε τον Τζόις στο έργο του, όπως στην έρευνα για το βιβλίο του γνωστό με τον τίτλο Finnegans Wake.[15] Το 1929, ο Μπέκετ δημοσίευσε το πρώτο του έργο, ένα κριτικό δοκίμιο με τίτλο Dante…Bruno. Vico..Joyce. Τον επόμενο χρόνο, κέρδισε ένα μικρό λογοτεχνικό έπαθλο με το ποίημα «Whoroscope», εμπνευσμένο από μια βιογραφία του Ρενέ Ντεκάρτ που έτυχε να διαβάζει εκείνη την περίοδο.
2002 – Τζο Στράμερ. Ο Τζον Γκράχαμ Μέλο (αγγλικά: John Graham Mellor, 21 Αυγούστου 1952 – 22 Δεκεμβρίου 2002), περισσότερο γνωστός ως Joe Strummer, ήταν Βρετανός τραγουδιστής, κιθαρίστας, συνθέτης, στιχουργός και ηθοποιός. Έγινε γνωστός ως ο τραγουδιστής του πανκ-ροκ συγκροτήματος The Clash. Γεννήθηκε το 1952 στην Άγκυρα ως Τζον Γκράχαμ Μέλορ. Ασχολήθηκε από μικρός με τη μουσική και το τραγούδι και όταν ήταν έφηβος έπαιζε στους σταθμούς του μετρό του Λονδίνου με ένα γιουκαλίλι.
Ήταν έναν από τους συνιδρυτές των Clash το 1976 και ο frontman τους μέχρι το 1986, όταν και διαλύθηκαν. Ο Στράμερ είχε αποκτήσει πολλά χρήματα λόγω της επιτυχίας του συγκροτήματος, όμως ζούσε σε κοινόβια και μοίραζε το εισόδημά του στους συγκατοίκους και στους φίλους του. Μετά τη διάλυση των Clash, ο Στράμερ στράφηκε στην υποκριτική και έπαιξε σε ταινίες του Μάρτιν Σκορσέζε, του Τζιμ Τζάρμους, του Άκι Καουρισμάκι, του Άλεξ Κοξ κ.α. Απεβίωσε στις 22 Δεκεμβρίου του 2002 από καρδιακή ανακοπή στο Σόμερσετ της Αγγλίας, κοντά στη σύζυγό του και στις κόρες του.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
