...
Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν» |
22 Ιουνίου 2025 |
Είναι η 173η μέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 192 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:03 – Δύση ήλιου: 20:51 – Διάρκεια ημέρας: 14 ώρες 48 λεπτά
🌘 Σελήνη 26.1 ημερών |
Χρόνια πολλά στους: Ζηνά, Ζένα, Ζένο, Ζήνα, Ζένα, Ζένια,
Ευσέβιο, Ευσεβή, Ευσεβεία, Σέβη και Ευσεβούλα |
Γεγονότα
431 – Αρχίζει τις εργασίες της στην Έφεσο η Γ’ Οικουμενική Σύνοδος, με σκοπό την καταδίκη του Νεστοριανισμού.
Η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος συγκλήθηκε το 431 στην Έφεσο για να αντιμετωπίσει τη χριστολογική διαμάχη ανάμεσα στον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Νεστόριο και τον πατριάρχη Αλεξανδρείας Κύριλλο. Στο επίκεντρο βρισκόταν η σχέση των δύο φύσεων του Χριστού –της θείας και της ανθρώπινης– και ο τίτλος της Παναγίας ως «Θεοτόκου».
Ο Νεστόριος, επηρεασμένος από τη σχολή της Αντιόχειας, τόνιζε τη διάκριση των δύο φύσεων, υποστηρίζοντας ότι η Παναγία γέννησε μόνο την ανθρώπινη φύση και όχι τον ίδιο τον Θεό, και πρότεινε τους όρους «Ανθρωποτόκος» ή «Χριστοτόκος». Αντίθετα, ο Κύριλλος, ακολουθώντας την αλεξανδρινή θεολογία, υποστήριζε την ενότητα του προσώπου του Χριστού και τη χρήση του όρου «Θεοτόκος» για να διαφυλαχθεί το σωτηριολογικό νόημα της ενσάρκωσης.
Η Σύνοδος, υπό την καθοδήγηση του Κυρίλλου και χωρίς την παρουσία του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Β΄, καταδίκασε τον Νεστόριο ερήμην, πριν φτάσουν οι εκπρόσωποι της Αντιόχειας. Ο Νεστόριος απάντησε με αντισύνοδο, όμως τελικά καθαιρέθηκε και εξορίστηκε. Η Αλεξάνδρεια αναδείχθηκε νικήτρια, ενώ η Αντιόχεια συμφιλιώθηκε το 433.
Παρά τη συμφωνία, η σύγκρουση άφησε θεολογικές πληγές, και αργότερα η ακραία αντίδραση του Ευτυχούς οδήγησε στο μονοφυσιτισμό και στη «Ληστρική Σύνοδο» της Εφέσου (449), που καταδικάστηκε οριστικά στη Χαλκηδόνα (451). Η διδασκαλία του Νεστορίου διαδόθηκε στη Συρία και στην Περσία, όπου ιδρύθηκε θεολογική σχολή. Μέχρι σήμερα, η Εκκλησία της Ανατολής δεν αποδέχεται τις αποφάσεις της Εφέσου.
1973 – Η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος ανεβάζουν στο θέατρο «Αθήναιον» το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Το μεγάλο μας τσίρκο».
«Το Μεγάλο μας Τσίρκο» είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα του ελληνικού θεάτρου του 20ού αιώνα, γραμμένο από τον Ιάκωβο Καμπανέλλη και ανεβασμένο για πρώτη φορά το 1973 από τον θίασο του Καρόλου Κουν, με πρωταγωνιστές τους Κώστα Καζάκο, Κάτια Δανδουλάκη και Διονύση Παπαγιαννόπουλο, ενώ τη μουσική και τα τραγούδια έγραψε ο Σταύρος Ξαρχάκος, με τη φωνή της Μαρίας Δημητριάδη.
Το έργο αποτελεί ένα πολιτικοϊστορικό λαϊκό θέατρο, που μέσα από τη φόρμα του επιθεωρησιακού θεάματος και με έντονο σατιρικό, αλλά και συγκινησιακό χαρακτήρα, παρουσιάζει κομβικά γεγονότα της ελληνικής ιστορίας από την Επανάσταση του 1821 μέχρι και τη γερμανική Κατοχή. Χρησιμοποιεί έναν «λαϊκό θίασο», ο οποίος παίζει ρόλους ιστορικών προσώπων (όπως ο Κολοκοτρώνης, ο Μακρυγιάννης, ο Όθων, ο Τρικούπης, ο Μεταξάς κ.ά.), ενώ σχολιάζει με καυστικό τρόπο την πολιτική αστάθεια, την εξάρτηση της χώρας από ξένες δυνάμεις και την κοινωνική αδικία που διαιωνίζεται μέσα στον χρόνο.
Η παράσταση ανέβηκε στη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών και είχε ισχυρή αντιστασιακή σημασία, καθώς, παρά τους λογοκριτικούς περιορισμούς, κατόρθωσε να περάσει μηνύματα ελευθερίας, δημοκρατίας και εθνικής αυτογνωσίας, κινητοποιώντας συναισθηματικά το κοινό και συμβάλλοντας στην αντίσταση του πνεύματος απέναντι στο καθεστώς.
«Το Μεγάλο μας Τσίρκο» δεν είναι μόνο ένα θεατρικό έργο· είναι ένα πολιτιστικό σύμβολο που συνδυάζει την τέχνη, την ιστορική μνήμη και την πολιτική στάση, παραμένοντας επίκαιρο και εμβληματικό μέχρι σήμερα.
Γεννήσεις
1837 – Ερνέστος Τσίλερ. Ο Ερνστ Μόριτς Τέοντορ Τσίλλερ γεννήθηκε στις 22 Ιουνίου του 1837 στη συνοικία Ζέρκοβιτς στο σημερινό Ράντεμποϊλ-Ομπερλέσνιτς της Σαξονίας και ήταν ο πρωτότοκος γιος του οικοδόμου και μετέπειτα εργολάβου και γαιοκτήμονα, με σπουδές αρχιτεκτονικής, Κρίστιαν Τσίλλερ και της Γιοχάννα Σοφί Φίχτερ, η οποία καταγόταν από τον σαξονικό οικισμό Brockwitz.
Είχε εννέα αδέλφια (τέσσερις αδελφούς και πέντε αδελφές), ενώ χαρακτηριστικά, ο ίδιος και άλλοι τρεις από τους αδελφούς του δραστηριοποιήθηκαν επαγγελματικά με την αρχιτεκτονική. Η οικογένειά του ήταν εύπορη και διατηρούσε μια κατασκευαστική εταιρεία, την οποία αργότερα κληρονόμησαν τα αδέλφια του Ερνέστου, Μόριτς και Γκούσταφ Τσίλλερ, οι οποίοι τα επόμενα χρόνια συνέβαλαν στην οικιστική ανάπτυξη της γενέτειράς τους. Ένας ακόμη αδελφός του, ο Παύλος Φρειδερίκος (Paul Friedrich, 1846-1931), έζησε για πολλά χρόνια στην Ελλάδα όπου ασχολήθηκε με τις οικοδομικές επιχειρήσεις.
Το 1855 ο Τσίλλερ εισήλθε στη Βασιλική Σχολή Οικοδομικών Κατασκευών της Δρέσδης, όπου σπούδασε αρχιτεκτονική. Ωστόσο, αναφέρεται πως η πρώτη επαφή του με τις οικοδομές έγινε μέσω του πατέρα του, ο οποίος λόγω επαγγέλματος, του μετέφερε ορισμένες πρακτικές γνώσεις.
Ολοκλήρωσε τη φοίτησή του το 1858, έχοντας ενδιάμεσα τιμηθεί με δύο μετάλλια για τις επιδόσεις του. Κατόπιν, εγκαταστάθηκε μαζί με τον αδελφό του Μόριτς στη Βιέννη, όπου προσελήφθη ως σχεδιαστής στο αρχιτεκτονικό γραφείο του Θεόφιλου Χάνσεν, εξέλιξη που καθόρισε τη μετέπειτα επαγγελματική του πορεία.
Αφού εργάστηκε για περισσότερο από ένα χρόνο πλάι στον Χάνσεν, το 1859 επέστρεψε στην πατρίδα του και συμμετείχε σε διαγωνισμό ανέγερσης κατοικιών στην Τιφλίδα (τότε πόλη της Ρωσικής Αυτοκρατορίας), όπου αναδείχτηκε νικητής. Ωστόσο απέρριψε τη συγκεκριμένη προοπτική, αποδεχόμενος την πρόταση του Χάνσεν να μεταβεί στην Ελλάδα και να επιβλέψει την ανέγερση του κτιρίου της Ακαδημίας Αθηνών (τότε Σιναία Ακαδημία), της οποίας τη μελέτη και τον σχεδιασμό είχε αναλάβει ο Δανός αρχιτέκτονας.
Τον Ιανουάριο του 1861, ο Τσίλλερ ταξίδεψε μαζί με τον Χάνσεν για πρώτη φορά στην Αθήνα. Ωστόσο μετά την Έξωση του Όθωνα, οι εργασίες σταμάτησαν και ο ίδιος αποχώρησε από τη χώρα. Το 1864 επέστρεψε στη Βιέννη, όπου συνέχισε να εργάζεται στο γραφείο του Χάνσεν, σπουδάζοντας παράλληλα αρχιτεκτονική και ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών της αυστριακής πρωτεύουσας. Ολοκληρώνοντας τη φοίτησή του, τιμήθηκε με το αργυρό μετάλλιο της σχολής.
Την ίδια περίοδο διεξήγαγε μια σειρά εκπαιδευτικών ταξιδιών σε διάφορες ιταλικές πόλεις (Βερόνα, Ρώμη, Φλωρεντία, Βενετία, Πομπηία κ.ά.), όπου πραγματοποίησε επιτόπιες αρχιτεκτονικές μελέτες.
Θάνατοι
1987 – Φρεντ Ασταίρ (αγγλικά: Fred Astaire, 10 Μαΐου 1899 – 22 Ιουνίου 1987), γεννημένος ως Φρέντερικ Αούστερλιτς στην Ομάχα της Νεμπράσκα, ήταν ένας βραβευμένος με Όσκαρ Αμερικανός χορευτής, χορογράφος, τραγουδιστής και ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου.
Η καριέρα του στο θέατρο και στον κινηματογράφο διήρκεσε για εβδομήντα έξι ολόκληρα χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων πραγματοποίησε τριάντα μία μουσικές ταινίες. Ιδιαίτερα ονομαστή ήταν η καλλιτεχνική του συνεργασία με την Τζίντζερ Ρότζερς, με την οποία συμπρωταγωνίστησε σε δέκα ταινίες.
Οι Τζωρτζ Μπαλανσίν και Ρούντολφ Νουρέγιεφ τον κατονόμασαν ως τον μεγαλύτερο χορευτή του εικοστού αιώνα και έχει γενικότερα αναγνωριστεί ως ο χορευτής με τη μεγαλύτερη επιρροή στην ιστορία των κινηματογραφικών και τηλεοπτικών μιούζικαλ.
Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου τον έχει κατατάξει ως τον 5ο Μεγαλύτερο Άρρενα Αστέρα Όλων Των Εποχών.
Στο link που ακολουθεί μπορείτε να διαβάσετε
ακόμα περισσότερα γεγονότα που συνέβησαν αυτή την ημερομηνία
Γέγονε την 22α Ιουνίου
————————————————————————
Πηγές: sansimera.gr, el.wikipedia
.
