...
Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν»
| 19 Δεκεμβρίου 2025 |
Είναι η 353η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Υπολείπονται 12 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 00:00 – Δύση ήλιου: 19:02 – Διάρκεια ημέρας: 00 ώρες 00 λεπτά
🌒 Σελήνη 0.0 ημερών.
| Χρόνια πολλά στους: α |
Γεγονότα
1894 – Αρχίζει η Δίκη Ντρέιφους. Ο γαλλοεβραίος αξιωματικός του πυροβολικού Άλφρεντ Ντρέιφους κατηγορείται -αδίκως όπως θα αποδειχθεί- για προδοσία. Η υπόθεση πήρε γρήγορα μεγάλες διαστάσεις. Έγινε πολιτικό και ιδεολογικό λάβαρο, δίχασε βαθιά τη Γαλλία, συντάραξε τα θεμέλια της Γαλλικής Δημοκρατίας, και έφερε στο φως δηλητηριώδεις χυμούς που διαπότιζαν το σώμα της γαλλικής κοινωνίας, όπως π.χ. το ανερχόμενο κύμα αντισημιτισμού.
Ο στρατός, όταν διαπίστωσε το λάθος, χρησιμοποίησε κάθε μέσο για να το συγκαλύψει. Στο πλευρό του Ντρέιφους τάχθηκαν προοδευτικοί πολιτικοί, σοσιαλιστές και διανοούμενοι, όπως ο Εμίλ Ζολά, ο οποίος στις 13 Ιανουαρίου του 1898 δημοσίευσε στην εφημερίδα «L’ Aurore» μια ανοιχτή επιστολή προς τον πρόεδρο της χώρας, υπό τον τίτλο «Κατηγορώ». Η Υπόθεση Ντρέιφους, ή Ντρέυφους, (γαλλικά: Affaire Dreyfus) υπήρξε ένα τεράστιο στρατιωτικοπολιτικό σκάνδαλο κατασκοπείας και ταυτόχρονα μία από τις μεγαλύτερες διεθνώς δικαστικές πλάνες που συντάραξε τη Γαλλία επί δώδεκα χρόνια, στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα.
Εκ των υστέρων χαρακτηρίστηκε, περισσότερο προπαγανδιστικά, και σαν η πρώτη πολύ σοβαρή ένδειξη του επερχόμενου αντισημιτισμού στην Ευρώπη κατά τον 20ο αιώνα, που ίσως και ν’ αποτελούσε ένα παρακλάδι της γενικότερης ανησυχίας, ενώ οι κύριοι λόγοι ήταν πολύ βαθύτεροι, προερχόμενοι κυρίως από τη γενικότερη κατάσταση που επικρατούσε την εποχή εκείνη στη Γαλλία, (της Γ΄ Δημοκρατίας), όπου ένα απλό επεισόδιο του πολέμου μεταξύ των μυστικών υπηρεσιών αναδείχθηκε σε μέγα δικαστικό κυκεώνα. Το όνομα της υπόθεσης αυτής λήφθηκε από το κεντρικό πρόσωπο αυτής, που ήταν ο Γάλλος λοχαγός Άλφρεντ Ντρέιφους.
1948 – Τίθεται σε εφαρμογή από τις κυβερνητικές δυνάμεις το σχέδιο «Περιστερά» για την εκκαθάριση της Πελοποννήσου από τους αντάρτες του «Δημοκρατικού Στρατού» (ΔΣΕ). Στην εκστρατεία παίρνουν μέρος 45.000 άνδρες του στρατού, υπό τον στρατηγό Θρασύβουλο Τσακαλώτο.
Η επιχείρηση «Περιστερά» διήρκεσε από τις 22 Δεκεμβρίου 1948 μέχρι τις 30 Ιανουαρίου 1949.
Στόχος της ήταν η εκκαθάριση της Πελοποννήσου, ενόψει της μεγάλης επιθετικής προσπάθειας που σκόπευε να αναλάβει ο Ελληνικός Στρατός (ΕΣ) στο Βίτσι, ώστε να αποκατασταθεί η τάξη στην Πελοπόννησο και να εξοικονομηθούν δυνάμεις για τις κύριες επιχειρήσεις.
Ο ΔΣΕ στην Πελοπόννησο διέθετε την ΙΙΙ μεραρχία με τις 22η και 55η ταξιαρχίες, την σχολή αξιωματικών Πελοποννήσου, με τα αρχηγεία Ερύμανθου, Αροάνιων, Μαίναλου, Ταϋγέτου και Πάρνωνα, τα κατά τόπους έμπεδα και την τοπική Αυτοάμυνα.
Συνολικά οι δυνάμεις αυτές αριθμούσαν περί τους 5-6.000 άνδρες και γυναίκες. Από αυτούς όμως περίπου 2.500 –2.800 ήταν μάχιμοι.
Γεννήσεις
1915 – Εντίθ Πιαφ, γαλλίδα τραγουδίστρια και ηθοποιός. Υπήρξε η εμβληματικότερη φωνή της γαλλικής σανσόν και μία από τις πιο αναγνωρίσιμες τραγουδίστριες του 20ού αιώνα. Η ερμηνευτική της δύναμη, βαθιά δεμένη με τις τραγωδίες της προσωπικής της ζωής, της χάρισε παγκόσμια φήμη και διαχρονικά τραγούδια όπως La vie en rose και Non, je ne regrette rien. Το πραγματικό της όνομα ήταν Εντίτ Ζιοβανά Γκασιόν και γεννήθηκε στο Παρίσι στις 19 Δεκεμβρίου 1915. Κόρη ακροβάτη και τραγουδίστριας καφέ, εγκαταλείφθηκε μικρή από τους γονείς της και μεγάλωσε με τη γιαγιά της στη Νορμανδία, σε ιδιαίτερα σκληρό περιβάλλον.
Σε ηλικία οκτώ ετών τυφλώθηκε από μηνιγγίτιδα, αλλά ανέκτησε την όρασή της τέσσερα χρόνια αργότερα. Στην εφηβεία ακολούθησε τον πατέρα της, τραγουδώντας σε δρόμους και τσίρκα, ώσπου ανακαλύφθηκε από ιδιοκτήτη καμπαρέ, ο οποίος της έδωσε το καλλιτεχνικό όνομα «Πιάφ» («σπουργίτι» στην παρισινή αργκό). Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε ήδη καθιερωθεί ως φωνή παρηγοριάς για τους Γάλλους και, μετά το 1945, γνώρισε διεθνή αναγνώριση με περιοδείες σε Ευρώπη, Αμερική και Λατινική Αμερική.
Το 1946 εμφανίστηκε στην Αθήνα και συνδέθηκε ερωτικά με τον Δημήτρη Χορν, ενώ αργότερα έζησε έναν παθιασμένο έρωτα με τον πυγμάχο Μαρσέλ Σερντάν, που σκοτώθηκε το 1949. Παντρεύτηκε δύο φορές, τελευταία με τον Έλληνα Θεοφάνη Λαμπούκα, γνωστό ως Τεό Σαραπό. Παρά την καλλιτεχνική της επιτυχία, η ζωή της σημαδεύτηκε από ασθένειες, ατυχήματα και εξαρτήσεις. Πέθανε στις 10 Οκτωβρίου 1963, σε ηλικία μόλις 47 ετών, αφήνοντας έναν μύθο άρρηκτα δεμένο με το τραγούδι και τον πόνο.
Θάνατοι
1996 – Μαρτσέλο Μαστρογιάνι. Γεννήθηκε στο χωριό Φοντάνα Λίρι, νότια της Ρώμης, και μεγάλωσε στο Τορίνο και τη Ρώμη. Ήταν ανιψιός του διάσημου Ιταλού γλύπτη Ουμπέρτο Μαστρογιάννι (Umberto Mastroianni, 1910 – 1998). Τα πρώτα χρόνια κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εργάστηκε ως βιομηχανικός σχεδιαστής. Συνελήφθη από τους Ναζί, που τον έστειλαν σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας στη Βόρεια Ιταλία, από όπου κατάφερε να δραπετεύσει. Πήγε στη Βενετία όπου έζησε κρυμμένος μέχρι το τέλος του πολέμου. Μεταγενέστερα, άρχισε να εργάζεται ως λογιστής για την Eagle-Lion, μια μικρή αγγλική εταιρεία παραγωγής και διανομής.
Το 1950 παντρεύτηκε την ηθοποιό Φλόρα Καραμπέλλα και απέκτησαν μια κόρη, την Μπάρμπαρα. Η πρώτη του σοβαρή σχέση που ακολούθησε ήταν με τη Φέι Ντάναγουει. Ύστερα από τρία χρόνια τον εγκατέλειψε, καθώς τον περίμενε να πάρει διαζύγιο από την πρώην σύζυγό του – κάτι που ως καθολικός αρνιόταν. Με την συμπρωταγωνίστριά του επί μια τετραετία Κατρίν Ντενέβ απέκτησαν μια κόρη, την Κιάρα. Από το 1976 συνδέθηκε με την σκηνοθέτιδα Άννα Μαρία Τατό, με την οποία έζησε μέχρι το θάνατό του. Αν και άρρωστος, από καρκίνο στο πάγκρεας, εργαζόταν μέχρι τους τελευταίους μήνες της ζωής του και στο θέατρο και στον κινηματογράφο.
Στην οθόνη είχε το ντεμπούτο του, ως κομπάρσος, στην ταινία Μαριονέτες (1939). Στη σκηνή πρωτοεμφανίστηκε με το έργο Angelica (1948) όπου συμπρωταγωνίστησε με την Τζουλιέτα Μαζίνα, σύζυγο του Φεντερίκο Φελίνι. Τότε τον ανακάλυψε ένας από τους βοηθούς του Λουκίνο Βισκόντι και ξεκίνησε μια δεκαετή συνεργασία. Ορισμένα από τα έργα που εμφανίσθηκε ήταν: Λεωφορείο ο πόθος, Ο θάνατος του εμποράκου, Θείος Βάνιας. Το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο, ως ηθοποιός, ήταν στο έργο του Ρικάρντο Φρέντα Οι άθλιοι (1948).
Από το 1949-1956 έπαιζε μικρούς ρόλους σε έργα των Ντίνο Ρίζι, Μάριο Μονιτσέλι κ.α. Έφτασε στην κορύφωση της καριέρας του με τις ταινίες Λευκές Νύχτες (1957) του Λουκίνο Βισκόντι, Ο Κλέψας του Κλέψαντος (1958) του Μάριο Μονιτσέλι και Διαζύγιο αλά Ιταλικά (1961) του Πιέτρο Τζέρμι που τον καθιστούν ως έναν από τους πρώτους κωμικούς της Ιταλίας. Η ταινία La Dolce Vita (1960) του Φεντερίκο Φελίνι του χάρισε παγκόσμια φήμη. Συνολικά, εμφανίσθηκε σε περισσότερα από 150 έργα.
Στο link που ακολουθεί μπορείτε να διαβάσετε
ακόμα περισσότερα γεγονότα που συνέβησαν αυτή την ημερομηνία
Γέγονε την 19η Δεκεμβρίου
————————————————————————
Πηγές: sansimera.gr, el.wikipedia
