.
Κινηματογραφική Λέσχη
Δήμου Αγρινίου
Άνεσις | Χαρ. Τρικούπη 33 – Αγρίνιο | τηλ.: 26410 44345
Umberto D.: Ο,τι μου Αρνήθηκαν οι Ανθρωποι
του Βιτόριο Ντε Σίκα
Την Τρίτη 25 Μαρτίου 2025, στις 9.30 το βράδυ
στον Δημοτικό κινηματογράφο Άνεσις
Η αριστουργηματική κατακλείδα του ιταλικού νεορεαλισμού,
ένα αριστούργημα που με τις ελάχιστες πρώτες ύλες χτίζει
μια διαχρονική, οικουμενική αντήχηση
για την οριστική νίκη του ανθρώπου πάνω στον ρεαλισμό
Ώρα προβολής: 9:30, το βράδυ
Γενική είσοδος: 3 ευρώ
Ιταλία, 1952 | Παραγωγή: Βιτόριο Ντε Σίκα,
Αντζελο Ριτσόλι, Τζιουζέπε Αμάτο
Σκηνοθεσία: Βιτόριο Ντε Σίκα | Σενάριο: Τσέσαρε Ζαβατίνι
Φωτογραφία: Τζ. Ρ. Αλντο | Μοντάζ: Εράλντο ντα Ρόμα
Μουσική: Αλεσάντρο Σικονίνι
Πρωταγωνιστούν: Κάρλο Μπατίστι, Μαρία Πία Κασίλιο, Λίνα Τζενάρι
Διάρκεια: 89 λεπτά | Διανομή: New Star
Περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη νεορεαλιστική ταινία του Βιτόριο Ντε Σίκα – ακόμη και από το αριστουργηματικό «Κλέφτης Ποδηλάτων», το «Umberto D.» είναι η πεμπτουσία ολόκληρου του ρεύματος του νεορεαλισμού στην πιο λιτή, απέρριτη, τολμηρή, πολιτική, συγκλονιστική του στιγμή.
Η μορφή του ερασιτέχνη καθηγητή Κάρλο Μπατίστι που υποδύεται τον Ουμπέρτο με σπαραξικάρδια αφοπλιστικότητα, η γενναιόδωρη ησυχία με την οποία αντιμετωπίζει το «θόρυβο» γύρω του, ο τρόπος με τον οποίο θα προσπαθήσει να σώσει αρχικά το σκύλο του και στη συνέχεια να τον «χαρίσει» σε μια πλούσια οικογένεια προκειμένου να ζήσει, τουλάχιστον αυτός, ευτυχισμένος, οι διαδρομές του μέσα στη Ρώμη που θυμίζουν ένα alter ego του Τσαρλς Τσάπλιν σε διαρκή (αργή λόγω ηλικίας) κίνηση, οι μικρές ανεπαίσθητες στιγμές μιας καθημερινότητας που υπό το βάρος της απειλής της απόλυτης ανέχειας μετουσιώνονται σε κατορθώματα ενός εν δυνάμει υπερήρωα που προσπαθεί να νικήσει το απόλυτο κακό.
Και μόνο αυτά, συμπυκνωμένα στην περήφανη θλίψη του βλέμματος του Ουμπέρτο Ντ., ακόμη πιο απροσποίητα εδώ από κάθε άλλη ταινία που τόλμησε να αγγίξει σχεδόν την ουσία του νεορεαλισμού, θα αρκούσαν για να τοποθετήσουν την ταινία στην κορυφή ενός ρεύματος που συνεχίζει ακόμη και σήμερα να αποτελεί την κυρίαρχη οδό όταν μιλάμε για σινεμά κοινωνικό, πανανθρώπινο, επείγον.
Ο Βιτόριο Ντε Σίκα όμως, δεν σταματάει εκεί. Σίγουρος για τα υλικά που κάνουν την απλή ιστορία του ακαριαία οικουμενική και την ούτε για μια στιγμή λαϊκίστικη μελοδραματική της φύση απύθμενα συγκινητική, βαθαίνει το σχόλιο του τόσο ώστε να χαρτογραφεί μια Ιταλία (και μια Ευρώπη) κόντρα στο μεταπολεμικό όνειρο, όπου η ελπίδα έχει αντικατασταθεί από την απληστία και το όνειρο της παλινόρθωσης χτίζεται πάνω σε σαθρά, απάνθρωπα θεμέλια, δείχνοντας ταυτόχρονα και μια νέα γενιά (που ενσαρκώνει η νεαρή υπηρέτρια) που αποβάλλει από πάνω της τα πρέπει της υποκρισίας και του καθολικού καθωσπρεπισμού. Και κάπως έτσι το «Ουμπέρτο Ντ.» ενοχλεί, όσο ενόχλησε τότε τον υπεύθυνο για το σινεμά Τζούλια Αντριότι που κατηγόρησε τον Ντε Σίκα σχεδόν ως «εθνικό προδότη», επειδή κατέστρεφε την εικόνα μιας μεταπολεμικής ευδαιμονίας και όσο θα ενοχλούσε σήμερα τις ευδαιμονίζουσες ευρωπαϊκές και όχι μόνο κοινωνίες που η αντιμετώπιση τους απέναντι στην τρίτη ηλικία είναι το πιο ισχυρό δείγμα της αναλγησίας τους.
Λίγο πριν το φινάλε, ο Ντε Σίκα θα αγγίξει, σαν τον ήρωα του, το πιο σκοτεινό κομμάτι του νεορεαλισμού, παραδίδοντας ένα ολόκληρο κινηματογραφικό ρεύμα στο νομοτελειακό του φινάλε. Το πέρασμα ενός τρένου, τόσο κοντά στον ήρωα του, μοιάζει φαινομενικά με μια απονενοημένη πράξη, αλλά λειτουργεί ταυτόχρονα ως υπενθύμιση και προειδοποίηση για για τη νίκη της ζωής πάνω στο θάνατο και του ανθρώπου πάνω στον ρεαλισμό.
Διαβάστε περισσότερα στο link που ακολουθεί:
Umberto D.: Ο,τι μου Αρνήθηκαν οι Άνθρωποι
