...
Ο γέγονε… Γέγονε |
Γεγονότα
1853 – Η Οθωμανική Αυτοκρατορία κηρύσσει τον πόλεμο στη Ρωσία. Ένοπλη σύγκρουση μεταξύ της Ρωσικής Αυτοκρατορίας από τη μία πλευρά και των συμμαχικών δυνάμεων της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, της Γαλλικής Αυτοκρατορίας, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του Βασιλείου της Σαρδηνίας από την άλλη πλευρά.
Η σύρραξη, η οποία υπήρξε ιδιαίτερα αιματηρή και στην οποία έλαβαν μέρος οι μεγαλύτερες ευρωπαϊκές δυνάμεις της εποχής, υπήρξε το αποτέλεσμα ενός μακρόχρονου ανταγωνισμού συμφερόντων ανάμεσα στις κύριες ευρωπαϊκές δυνάμεις, για επιρροή και εκμετάλλευση των ανατολικών εδαφών της παραπαίουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Οι περισσότερες μάχες έλαβαν χώρα στη χερσόνησο της Κριμαίας, όμως πραγματοποιήθηκαν και μικρότερης έντασης εκστρατείες στη δυτική Ανατολία, τον Καύκασο, τη Βαλτική Θάλασσα, τη Λευκή Θάλασσα και τον Ειρηνικό Ωκεανό.
Ο πόλεμος έμεινε γνωστός στη ρωσική ιστοριογραφία ως Ανατολικός Πόλεμος (ρωσικά: Восточная война, βαστότσναγια βαϊνά), ενώ στη Βρετανία τον καιρό εκείνο αναφερόταν ως Ρωσικός Πόλεμος.
Έχει μείνει στην ιστορία ως πόλεμος σφαλμάτων εφοδιαστικής και στρατηγικής φύσεως, καθώς και για το περίφημο ποίημα Η επέλαση της Ελαφράς Ταξιαρχίας του Τένισον. Από άποψη τεχνολογίας ήταν ο πρώτος που εισήγαγε μεγάλο αριθμό τεχνολογικών καινοτομιών. Συγκεκριμένα, ήταν η πρώτη σύρραξη όπου οι αντιμαχόμενοι έκαναν εκτεταμένη χρήση σε τακτικό επίπεδο του σιδηροδρόμου και του τηλέγραφου. Είναι επίσης διάσημος από την εργασία της Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ και της Μέρι Σίκολ, οι οποίες εφήρμοσαν νεωτερικές νοσηλευτικές πρακτικές που έσωσαν πολλούς Βρετανούς τραυματίες. Τέλος, ήταν η πρώτη φορά που ένας πόλεμος καταγράφηκε λεπτομερώς από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της εποχής.
1912 – Μετά την άρνηση της Τουρκίας να υιοθετήσει τη διακοίνωση της Ελλάδας, της Βουλγαρίας και της Σερβίας για την «επικύρωση της εθνικής αυτονομίας των εθνοτήτων της αυτοκρατορίας» και να προβεί σε διοικητικές πολιτικές μεταρρυθμίσεις στις περιοχές όπου ζουν εθνότητες χριστιανών, οι τρεις χώρες κηρύσσουν τον πόλεμο κατά της Πύλης. Αρχή του Α’ Βαλκανικού Πολέμου.
Μέσα στο κλίμα αποσύνθεσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που επιταχυνόταν από την άνοδο του εθνικισμού και τον ανταγωνισμό των Μεγάλων Δυνάμεων – ιδίως μετά τη διείσδυση της Γερμανικής Αυτοκρατορίας στα οθωμανικά εδάφη – τα βαλκανικά κράτη θεώρησαν πως είχε φτάσει η στιγμή να εκδιώξουν οριστικά τους Οθωμανούς από τη χερσόνησο και να διεκδικήσουν τα εδάφη τους. Ήδη από το 1861, η Σερβία είχε κινηθεί διπλωματικά προς τη δημιουργία συμμαχίας με την Ελλάδα και στη συνέχεια με τα υπόλοιπα χριστιανικά κράτη, ως τον μόνο τρόπο απελευθέρωσης των Βαλκανίων. Η Επανάσταση των Νεότουρκων (1908), αντί να φέρει φιλελευθερισμό, ενίσχυσε τον εκτουρκισμό των χριστιανικών πληθυσμών, προκαλώντας βαθιά δυσαρέσκεια. Η αλβανική εξέγερση του 1910 αποτέλεσε προοίμιο των συγκρούσεων που θα ακολουθούσαν.
Στις 29 Φεβρουαρίου/3 Μαρτίου 1912, Σερβία και Βουλγαρία υπέγραψαν στη Σόφια συνθήκη φιλίας και στρατιωτικής συμμαχίας, η οποία προέβλεπε κοινό αγώνα κατά των Οθωμανών και διανομή των απελευθερωμένων εδαφών. Ακολούθησε, στις 16/29 Μαΐου 1912, η συνθήκη Ελλάδας–Βουλγαρίας, που όριζε αμοιβαία στρατιωτική συνδρομή αλλά χωρίς ρητή συμφωνία για τα μελλοντικά σύνορα. Τον Αύγουστο προστέθηκε και το Μαυροβούνιο, ολοκληρώνοντας τη μυστική Συμμαχία των Χριστιανικών Κρατών. Τον Οκτώβριο του 1912, η Διακοίνωση των Τεσσάρων απαιτούσε μεταρρυθμίσεις και αυτονομία, μα η άρνηση της Υψηλής Πύλης οδήγησε στην έναρξη του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου.
1919 – Ο ελληνικός στρατός εισέρχεται στην Ξάνθη, όπου τον υποδέχονται με φρενίτιδα ενθουσιασμού οι κάτοικοι, ενώ οι Βούλγαροι αρχίζουν να αποχωρούν χωρίς επεισόδια.
Το βράδυ της 3ης Οκτωβρίου 1919, τμήματα της 9ης Μεραρχίας Πεζικού υπό τον ταγματάρχη Μπενούκα στρατοπέδευσαν έξω από την Ξάνθη, εν αναμονή της επίσημης παράδοσης της πόλης. Το πρωί της 4ης Οκτωβρίου έφθασε με ειδική αμαξοστοιχία ο υποστράτηγος Γεώργιος Λεοναρδόπουλος, επικεφαλής του ελληνικού επιτελείου, και ξεκίνησε η θριαμβευτική είσοδος του Ελληνικού Στρατού. Κατά μήκος της διαδρομής, από το Παρανέστι έως την Ξάνθη, ο πληθυσμός – χριστιανοί και μουσουλμάνοι – υποδέχθηκε με ενθουσιασμό τα ελληνικά στρατεύματα.
Η παρέλαση μπροστά στο Συμμαχικό Στρατηγείο υπήρξε συγκινητική, με τους Σενεγαλέζους της γαλλικής φρουράς να αποδίδουν τιμές και τους Ξανθιώτες να γονατίζουν δακρυσμένοι μπροστά στους Έλληνες στρατιώτες. Στις επίσημες τελετές, ο γιατρός Καναμπίτσος ευχαρίστησε εκ μέρους των κατοίκων τον Γάλλο στρατηγό Σαρπί, ενώ νεαρές κοπέλες πρόσφεραν άνθη στους στρατηγούς. Ο Λεοναρδόπουλος δήλωσε πως ο Ελληνικός Στρατός ήρθε ως ελευθερωτής, εγγυητής της ειρήνης και της ασφάλειας όλων των κατοίκων, ανεξαρτήτως πίστης ή καταγωγής, ευχαριστώντας παράλληλα τη Γαλλία και τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Την επόμενη ημέρα, οι Γάλλοι αποχώρησαν και η Ξάνθη πέρασε οριστικά υπό ελληνική διοίκηση. Η Συνθήκη του Νεϊγί (27 Νοεμβρίου 1919) επιβεβαίωσε την ελληνική κυριαρχία στη Θράκη, η οποία θα αναγνωριστεί επισήμως με τη Συνθήκη των Σεβρών (1920), πριν χαθεί ξανά προσωρινά μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.
1943 – Σε ομιλία του μπροστά σε συγκέντρωση γερμανών τοποτηρητών (Γκαουλάιτερ) στο κατεχόμενο Πόζναν της Πολωνίας, ο Χάινριχ Χίμλερ περιγράφει την εξολόθρευση των Εβραίων με λεπτομέρειες. Η ομιλία αυτή μαγνητοφωνήθηκε και αποτέλεσε σημαντικό αποδεικτικό στοιχείο για τα εγκλήματα των εθνικοσοσιαλιστών στη Δίκη της Νυρεμβέργης. Η ηχογράφηση βρίσκεται σήμερα στη συλλογή Εθνικών Αρχείων στο College Park, στο Maryland.
Ο Χίμλερ ήταν στρατιωτικός διοικητής και ηγετικό στέλεχος των Ναζί. Το 1925 κατετάγη στα SS και το 1929 έγινε αρχηγός τους. Έγινε επίσης αρχηγός της Αστυνομίας, που αποτελούνταν από την Αστυνομία Τάξεως (Ordnungspolizei), τη Μυστική Κρατική Αστυνομία (Geheime Staatspolizei) και την Αστυνοµία δίωξης κοινού εγκλήµατος. Λόγω του αξιώματός του στα SS, επέβλεπε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης, ενθαρρύνοντας τις εκτελεστικές ομάδες των Ναζί.
Η ομιλία ξεδιπλώνει τον τεράστιο βαθμό της διαστροφής που υπέκρυπτε η αποκαλούμενη Τελική λύση του εβραϊκού ζητήματος. Ενώπιον μελών των SS, ο Χίμλερ αναφέρεται ανοικτά στην εξολόθρευση των εβραίων, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών. Οι εβραίοι της Ευρώπης ήταν τα κυρίως θύματα του Ολοκαυτώματος, ενώ άλλες ομάδες που κρίθηκαν «φυλετικά κατώτερες» ή «ανεπιθύμητες» και θανατώθηκαν ήταν σοβιετικοί στρατιώτες και πολίτες αιχμάλωτοι σε κατεχόμενες περιοχές, πολωνοί (εβραίοι και μη), διανοητικά ασθενείς, σωματικά ανάπηροι, ομοφυλόφιλοι, μάρτυρες του Ιεχωβά, κομμουνιστές και άλλοι πολιτικοί αντιφρονούντες, συνδικαλιστές, Καθολικοί και Προτεστάντες κληρικοί.
Κάποιες εκτιμήσεις τοποθετούν το συνολικό αριθμό θυμάτων του Ολοκαυτώματος στα 26 εκατ. ανθρώπους, όμως τα 9 έως 11 εκατ. θύματα συνήθως θεωρείται η πιο αξιόπιστη εκτίμηση. Ο Χίμλερ θα δικαζόταν για εγκλήματα πολέμου στη Νυρεμβέργη μαζί με άλλους γερμανούς ηγέτες, όμως αυτοκτόνησε μια μέρα μετά τη σύλληψή του, στις 23 Μαΐου 1945, με αμπούλα υδροκυανίου, λίγο πριν εισέλθει στην αίθουσα ανάκρισης. Λίγες ημέρες πριν είχε προσπαθήσει να διαφύγει, παρά την υπόσχεση που είχε δώσει στους αξιωματούχους των SS πως θα αναλάμβανε την πλήρη ευθύνη για όσα είχαν διαπραχθεί από την οργάνωση. [Πηγή: www.doctv.gr]
Γεννήσεις
1916 – Άντον Ρούπερτ (4 Οκτωβρίου 1916 – 18 Ιανουαρίου 2006) ήταν Νοτιοαφρικανός επιχειρηματίας, φιλάνθρωπος και οικολόγος. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη μικρή πόλη Graaff-Reinet στο Ανατολικό Ακρωτήριο . Σπούδασε στην Πρετόρια και τελικά μετακόμισε στο Στέλενμπος , όπου ίδρυσε τον Όμιλο Ρέμπραντ όπου εξακολουθεί να έχει την έδρα του. Πέθανε στον ύπνο του στο σπίτι του στην οδό Thibault Street, Stellenbosch σε ηλικία 89 ετών.
Αφού εγκατέλειψε την ιατρική σχολή λόγω έλλειψης κεφαλαίων, ο Ρούπερτ κέρδισε πτυχίο χημείας στο Πανεπιστήμιο της Πρετόρια , όπου δίδαξε επίσης για λίγο. Στη συνέχεια, ξεκίνησε μια επιχείρηση στεγνού καθαρισμού.
Λίγο καιρό αργότερα, με αρχική επένδυση 10 GBP και μαζί με δύο συναδέλφους του επενδυτές, άρχισε να κατασκευάζει τσιγάρα στο γκαράζ του, τα οποία τελικά έχτισε στον όμιλο καπνού και βιομηχανικών ετερογενών δραστηριοτήτων Rembrandt Group , επιβλέποντας τη μετάβασή του στους κλάδους βιομηχανικών και επώνυμων προϊόντων πολυτελείας , με τον Ρέμπραντ να χωρίζεται τελικά σε Remgro (μια επενδυτική εταιρεία με οικονομικά, εξορυκτικά και βιομηχανικά συμφέροντα) και Richemont (έναν όμιλο ειδών πολυτελείας με έδρα την Ελβετία). Επί του παρόντος, αυτή η επιχειρηματική αυτοκρατορία περιλαμβάνει εκατοντάδες εταιρείες που βρίσκονται σε 35 χώρες σε έξι ηπείρους, με συνδυασμένες ετήσιες καθαρές πωλήσεις στην περιοχή των 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ.
Ο Ρούπερτ είχε επίσης εμπλακεί βαθιά στη διατήρηση του περιβάλλοντος και οι εταιρείες του ήταν εξέχουσες στη χρηματοδότηση των καλών τεχνών. Από το 1964 ιδρύματα που ιδρύθηκαν από τον Ρέμπραντ χρησιμοποιούν μέρος των κερδών του ομίλου για την προώθηση της εκπαίδευσης, της τέχνης, της μουσικής και τη συντήρηση ιστορικών κτιρίων. Διαδραμάτισε επίσης σημαντικό ρόλο στην South African Sm
1917 – Βιολέτα Πάρα. Γεννήθηκε σε ένα φτωχό χιλιανό χωριό στις 4 Οκτωβρίου του 1917. Η ζωή της ποτέ δεν υπήρξε εύκολη, αντίθετα όλη της η ύπαρξη ήταν ένας συνεχής και σκληρός αγώνας. Ποιήτρια, τραγουδίστρια και συνθέτρια, συλλέκτρια παραδοσιακών τραγουδιών, υφάντρια και γλύπτρια. Δεν είναι η εξ ορισμού παραδοσιακή καλλιτέχνιδα μόνον της Χιλής, αλλά ολόκληρης της Λατινικής Αμερικής. Κόρη, αδελφή και μητέρα μουσικών, έκανε την τέχνη τρόπο ζωής της. Ο μεγαλύτερος αδελφός της, ο ποιητής Νικάνορ Πάρα (Βραβείο Cervantes Λογοτεχνίας) την στήριξε πολύ στην αναζήτηση της τέχνης της.
Η Βιολέτα Πάρα πήρε την κιθάρα σε μικρή ηλικία και άρχισε να γράφει τραγούδια με τα αδέλφια της. Ξεκίνησε την καριέρα της σε μικρούς χώρους, γυρίζοντας αργότερα τη Χιλή με ένα μαγνητόφωνο και ένα τετράδιο στο χέρι, όπως η δική μας Δόμνα Σαμίου, για να καταγράψει ένα μεγάλο εύρος παραδοσιακής χιλιανής λαϊκής μουσικής. Η αυξανόμενη δημοτικότητά της τελικά κέρδισε τη δική της ραδιοφωνική εκπομπή και μια πρόσκληση να εμφανιστεί σε ένα φεστιβάλ νεολαίας στην Πολωνία.
Ήταν μια εντυπωσιακά πολυτάλαντη δημιουργός. Τραγουδοποιός, τραγουδίστρια, συνθέτρια, ποιήτρια, γλύπτρια, ζωγράφος και υφάντρα. Μια χαρισματική προσωπικότητα. Το ίδιο χαρισματικός ήταν ο συνοδοιπόρος της, συνθέτης, στιχουργός, μουσικός, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης, Βίκτορ Χάρα. Στη διαμόρφωση αυτής της τεράστιας προσωπικότητας του Νέου Χιλιανού Τραγουδιού η Βιολέτα Πάρα είχε καταλυτική επίδραση. Ο Βίκτορ Χάρα αποτελεί ταυτόχρονα παράδειγμα ηρωικής μορφής στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Χιλής, αφού τα όργανα της στρατιωτικής χούντας, πριν τον δολοφονήσουν άνανδρα, αποφάσισαν να του κόψουν εκείνα τα θαυματουργά δάχτυλά του με τα οποία μάγευε με τη μουσική που έπαιζαν εμψυχώνοντας τους συμπατριώτες του στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες.
Σκληρή κι απόλυτη η Βιολέτα Πάρα δεν ανήκε στο συναισθηματικό είδος… Εβαλε τέρμα στη ζωή της στα 50 της, στις 5 Φεβρουαρίου 1967, στην πιο δημιουργική περίοδο της πολυσχιδούς καλλιτεχνικής διαδρομής της. Πίσω της άφησε πλούσιο κληροδότημα, παραδοσιακή μουσική στην οποία εμφύσησε νέα ζωή, λαογραφικό έργο, αλλά και δικά της τραγούδια που κατέκτησαν τον κόσμο όλο. Το εμβληματικότερο τραγούδι της, με το οποίο θα γίνει παγκοσμίως γνωστή είναι το Gracias a la vida (Ευχαριστώ τη Ζωή), που θα το ερμηνεύσει το 1971 η Μερσέντες Σόσα, η μεγάλη φωνή της Λατινικής Αμερικής, όπως επίσης και η Τζόαν Μπαέζ.
1946 – Σούζαν Σάραντον (Susan Abigail Sarandon 4 Οκτωβρίου 1946) είναι Αμερικανίδα ηθοποιός και ακτιβίστρια. Έχει λάβει ένα Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Θα Ζήσω (Dead Man Walking, 1995), ένα βραβείο από τη Βρετανική Ακαδημία Κινηματογράφου και ένα βραβείο Screen Actors Guild ενώ ήταν υποψήφια για εννέα Χρυσές Σφαίρες. Γνωστή για τον κοινωνικό και πολιτικό ακτιβισμό της, έγινε Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της UNICEF το 1999 και έλαβε το βραβείο Action Against Hunger Humanitarian το 2006.
Ξεκίνησε την καριέρα της με την ταινία Joe (1970), πριν εμφανιστεί στη σαπουνόπερα A World Apart (1970-71).
Το 1974 πρωταγωνίστησε ως Ζέλντα Φιτζέραλντ στην τηλεοπτική ταινία του Τζορτζ Σέφερ F. Scott Fitzgerald and The Last of the Belles και το 1975 πρωταγωνίστησε στη ταινία Ρόκι Χόρορ Σόου (The Rocky Horror Picture Show). Ήταν υποψήφια για Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για τις ταινίες Ατλάντικ Σίτι (Atlantic City, 1980), Θέλμα & Λουίζ (Thelma & Louise, 1991), Λορέντσο (Lorenzo’s Oil, 1992) και Ο Πελάτης (The Client, 1994), πριν κερδίσει το Όσκαρ για την ταινία Θα Ζήσω (Dead Man Walking, 1995).
Έχει επίσης κερδίσει το βραβείο BAFTA Καλύτερης Ηθοποιού σε Πρωταγωνιστικό Ρόλο για την ταινία Ο Πελάτης (The Client) και το βραβείο Screen Actors Guild Α’ Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Θα Ζήσω. Οι άλλες ταινίες της περιλαμβάνουν : Η Κουκλίτσα της Νέας Ορλεάνης (Pretty Baby, 1978), Αίμα και Πάθος (The Hunger, 1983), Οι Μάγισσες του Ίστγουικ (The Witches of Eastwick, 1987), Η Κυρία και ο Ταύρος (Bull Durham, 1988), Μια Σκληρή Λευκή Εποχή (A Dry White Season, 1989), Εραστές Χωρίς Όρια (White Palace, 1990), Μικρές Κυρίες (Little Women, 1994)’, Η Ζωή σε Δύο Πράξεις (Stepmom, 1998), Η Μαγεμένη (Enchanted, 2007), Παραδεισένια Οστά (The Lovely Bones, 2009), Tammy (2014), The Meddler (2015) και Μαμάδες με Κακή Διαγωγή: Χριστούγεννα Εκτός Ελέγχου A Bad Moms Christmas, 2017).
Έκανε την πρώτη της εμφάνιση στο Μπρόντγουεϊ στην παράσταση An Evening with Richard Nixon το 1972 και έλαβε υποψηφιότητες για το βραβείο Drama Desk για τις εξής παραστάσεις εκτός Μπρόντγουεϊ : A Couple White Chicks Sitting Around Talking (1979) και Extremities (1982). Επέστρεψε στο Μπρόντγουεϊ το 2009 για τη διασκευή της παράστασης Exit the King.
Στην τηλεόραση ήταν έξι φορές υποψήφια για βραβείο Έμμυ, συμπεριλαμβανομένων των γκεστ εμφανίσεών της στα Φιλαράκια (2001) και στο Malcolm in the Middle (2002) αλλά και για τις εμφανίσεις της στις τηλεοπτικές ταινίες Bernard and Doris (2007) και You Don’t Know Jack (2010). Το 2017 η Σαράντον ενσάρκωσε την Μπέτι Ντέιβις στην πρώτη σεζόν της σειράς Feud, ρόλος για τον οποίο ήταν υποψήφια για δυο βραβεία Έμμυ Α’ Γυναικείου Ρόλου και Παραγωγής. Ήταν επίσης υποψήφια για βραβείο Έμμυ για την παραγωγή της ταινίας Cool Women in History το 2002.
Θάνατοι
1947 – Καρλ Ερνστ Λούντβιχ Πλανκ. Ο Πλανκ καταγόταν από οικογένεια πανεπιστημιακών. Ο προπάππος και ο παππούς του ήταν καθηγητές της Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν, ο πατέρας του ήταν καθηγητής της Νομικής στα πανεπιστήμια του Κιέλου και Μονάχου, ενώ ο θείος του Γκότλιμπ Πλανκ ήταν δικαστής και συνέβαλε σημαντικά στην Α’ έκδοση του γερμανικού Βιβλίου Ιδιωτικού Δικαίου το 1900, που ακόμα και σήμερα ρυθμίζει όλη τη ιδιωτική ζωή των Γερμανών.
Ο Μαξ Πλανκ γεννήθηκε το 1858 στο Κίελ, έκτο παιδί του Γιόχαν Γιούλιους Βίλελμ Πλανκ και της Έμμα Πάτσιγκ. Από μικρός έδειξε ιδιαίτερη κλίση στις επιστήμες και τη μουσική· έπαιζε πιάνο, εκκλησιαστικό όργανο και βιολοντσέλο, αλλά τελικά επέλεξε τη Φυσική. Σπούδασε στο Μόναχο και στη συνέχεια παρουσίασε τη διατριβή του το 1880. Το 1889 ανέλαβε την έδρα του Κίρκοφ στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, όπου το 1892 έγινε τακτικός καθηγητής. Ήταν πρωτεργάτης στη δημιουργία της Γερμανικής Φυσικής Εταιρείας (1898), της οποίας διετέλεσε πρόεδρος.
Η συνεργασία και φιλία του με τον Άλμπερτ Αϊνστάιν υπήρξε καθοριστική. Το 1911 οργάνωσε το πρώτο συνέδριο Σολβέ στις Βρυξέλλες, όπου πείστηκε για την εγκυρότητα της θεωρίας της σχετικότητας. Το 1914, ως κοσμήτορας του Πανεπιστημίου του Βερολίνου, μερίμνησε για την έλευση του Αϊνστάιν στη Γερμανία.
Κατά τη ναζιστική περίοδο δέχθηκε επιθέσεις από οπαδούς του καθεστώτος, αλλά αρνήθηκε να ευθυγραμμιστεί. Το 1938 τιμήθηκε για τα 80ά του γενέθλια, όμως λίγο αργότερα παραιτήθηκε από την Πρωσική Ακαδημία Επιστημών. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έχασε το σπίτι και το αρχείο του στους βομβαρδισμούς του Βερολίνου. Μετά τον πόλεμο εγκαταστάθηκε στο Γκέτινγκεν, όπου πέθανε το 1947 σε ηλικία 89 ετών, έχοντας αφήσει πίσω του μια κληρονομιά που θεμελίωσε τη σύγχρονη φυσική.
1970 – Τζάνις Τζόπλιν (Janis Lyn Joplin, 19 Ιανουαρίου 1943 – 4 Οκτωβρίου 1970), αποκαλούμενη “Μαργαριτάρι”, ήταν Αμερικανίδα τραγουδίστρια και τραγουδοποιός της ροκ μουσικής και της μπλουζ και μία από τις πιο επιτυχημένες και ευρέως γνωστές γυναίκες ροκ σταρ της εποχής της.
Ήταν επίσης ζωγράφος, χορεύτρια και ενορχηστρώτρια μουσικής. Ήλθε στο προσκήνιο στα τέλη της δεκαετίας του 1960, αρχικά ως τραγουδίστρια των Big Brother and the Holding Company (Ο Μεγάλος Αδελφός και η Εταιρία Κεφαλαίων) και αργότερα με σόλο καριέρα, με συγκροτήματα όπως οι Kozmic Blues Band (Κόζμικ Μπλουζ Μπαντ) και οι Full Tilt Boogie Band (Φουλ Τιλτ Μπούγκι Μπαντ). Κυκλοφόρησε μόλις τέσσερα στούντιο άλμπουμ (εκ των οποίων ένα μετά θάνατον). Θεωρείται η καλύτερη, ίσως ερμηνεύτρια του μπλουζ και μία από τις μεγαλύτερες τραγουδίστριες της ροκ μουσικής.
To 1995 τιμήθηκε με την είσοδό της στο Rock and Roll Hall of Fame, ενώ το 2005 κέρδισε το βραβείο Γκράμι Lifetime Achievement Award. Το περιοδικό Rolling Stone την κατέταξε στην 46η θέση στη λίστα του με τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες όλων των εποχών το 2004 και στην 28η με τους καλύτερους τραγουδιστές όλων των εποχών το 2008 Κατάφερε να “σπάσει” την ανδροκρατούμενη ροκ μουσική σκηνή, μαζί με την πρώτη γυναίκα αρχηγό συγκροτήματος, Γκρέις Σλικ (Jefferson Airplane), και άλλες ερμηνεύτριες, όπως η Πάτι Σμιθ, η Τζόαν Μπαέζ και η Μαριάν Φέιθφουλ, με αποτέλεσμα να ανοίξει το δρόμο και σε άλλες τραγουδίστριες.
————————————————————————
Πηγές: sansimera.gr, el.wikipedia
