...
Ο γέγονε… Γέγονε |
Γεγονότα
1517 – Ο Γερμανός θεολόγος Μαρτίνος Λούθηρος θυροκόλλησε στην εκκλησία του Βίτενμπεργκ τις 95 Θέσεις του κατά των καταχρήσεων της Καθολικής Εκκλησίας, ιδιαίτερα της πώλησης συγχωροχαρτιών. Το κείμενο, αρχικά γραμμένο στα λατινικά, μεταφράστηκε στα γερμανικά και διαδόθηκε ραγδαία, πυροδοτώντας ένα κύμα αμφισβήτησης απέναντι στον Παπισμό. Ο Λούθηρος κλήθηκε σε απολογία, αρνήθηκε να ανακαλέσει και φυγαδεύτηκε με τη βοήθεια φίλων του. Η παπική βούλα Exsurge Domine (1520) καταδίκασε τις απόψεις του, αλλά εκείνος την έκαψε δημόσια, σηματοδοτώντας τη ρήξη με τη Ρώμη.
Το 1521, ενώπιον της Δίαιτας της Βορμς, ο Λούθηρος αρνήθηκε και πάλι να αναιρέσει τις θέσεις του, δηλώνοντας πως δεν μπορεί να ενεργήσει «ενάντια στη συνείδησή του». Προστατευμένος από τον Εκλέκτορα της Σαξονίας Φρειδερίκο Γ΄, κατέφυγε στον πύργο του Βάρτμπουργκ, όπου μετέφρασε την Αγία Γραφή στα γερμανικά, καθιερώνοντας τη γλώσσα του ως πρότυπο.
Η διδασκαλία του εξαπλώθηκε ραγδαία, προκαλώντας αναταραχές, όπως τον Πόλεμο των Χωρικών (1524–1525), που ο ίδιος αρχικά υποστήριξε ειρηνικά αλλά τελικά καταδίκασε. Το 1525 νυμφεύθηκε την πρώην μοναχή Καταρίνα φον Μπόρα, αποκτώντας έξι παιδιά.
Η Μεταρρύθμιση θεσμοθετήθηκε με την Ομολογία της Αυγούστας (1530) και οδήγησε στη συγκρότηση του λουθηρανισμού. Ο Λούθηρος πέθανε το 1546 στο Άισλεμπεν, έχοντας θεμελιώσει το ρεύμα που άλλαξε οριστικά το πρόσωπο του δυτικού χριστιανισμού και έθεσε τις βάσεις για τον Προτεσταντισμό.
1908 – Οι 4οι Ολυμπιακοί Αγώνες άρχισαν στο Λονδίνο στις 27 Απριλίου 1908 και ολοκληρώθηκαν στις 31 Οκτωβρίου. Η διοργάνωση είχε αρχικά ανατεθεί στη Ρώμη, αλλά η έκρηξη του Βεζούβιου το 1906 ανάγκασε τη ΔΟΕ να τη μεταφέρει στη βρετανική πρωτεύουσα. Οι Άγγλοι επανέφεραν τους Αγώνες στη σωστή οργάνωση, θέτοντας τις βάσεις για το μέλλον του θεσμού, παρότι εντάχθηκαν σε εμπορική έκθεση.
Η πολιτική έκανε για πρώτη φορά αισθητή την παρουσία της: οι Φινλανδοί παρέλασαν χωρίς σημαία, αρνούμενοι να υψώσουν τη ρωσική, ενώ ο Αμερικανός Ραλφ Ρόουζ αρνήθηκε να γείρει τη σημαία του στους Βρετανούς μονάρχες, λέγοντας «Αυτή η σημαία δεν υποκλίνεται σε κανέναν βασιλιά». Την ίδια εποχή διατυπώθηκε και το ολυμπιακό ιδεώδες: «Το σπουδαιότερο δεν είναι η νίκη, αλλά η συμμετοχή».
Συμμετείχαν 2.008 αθλητές (1.971 άνδρες και 37 γυναίκες) από 22 χώρες. Η Μεγάλη Βρετανία κατέκτησε 146 μετάλλια, οι ΗΠΑ 47 και η Σουηδία 25. Συγκίνηση προκάλεσε ο Ιταλός μαραθωνοδρόμος Ντοράντο Πιέτρι, που κατέρρευσε λίγο πριν τον τερματισμό και αποκλείστηκε παρ’ ότι είχε τερματίσει πρώτος.
Η Ελλάδα συμμετείχε με 20 αθλητές, για πρώτη φορά με ομοιόμορφες στολές. Μεγάλος πρωταγωνιστής ήταν ο Κωνσταντίνος Τσικλητήρας, που κατέκτησε δύο ασημένια μετάλλια στο ύψος και το μήκος άνευ φοράς, ενώ ο Μιχάλης Δώριζας πήρε ασημένιο στον ακοντισμό. Ο Αναστάσιος Μεταξάς ισοβάθμησε στην τρίτη θέση της σκοποβολής, αλλά καταγράφηκε τέταρτος.
1958 – Ο πρώτος βηματοδότης καρδιάς εμφυτεύεται στον σουηδό Άρνε Λάρσον από τον πρωτοπόρο σουηδό καρδιοχειρουργό Άκε Σένινγκ στο ιατρικό ινστιτούτο «Καρολίνσκα» της Στοκχόλμης. Είναι μάρκας Siemens και κατασκευάστηκε από τον εφευρέτη – γιατρό Ρούνε Έλμκβιστ. το αυτοκίνητο η επινόησή του μας καθιστά ασφαλέστερους. Οι ζώνες ασφαλείας που επινόησε συμπλήρωσαν πλέον μισό αιώνα.
Ο όρος «pacemaker» (βηματοδότης) επινοήθηκε το 1932 από τον Αμερικανό φυσιολόγο Άλμπερτ Χάιμαν για να περιγράψει την εφεύρεσή του: μια μηχανή η οποία διοχέτευε ηλεκτρισμό στην καρδιά μέσω μιας βελόνας που περνούσε μέσα στον θώρακα και τροφοδοτούνταν από έναν κινητήρα με μανιβέλα και ελατήρια.
Την ιδέα καταδίκασε τότε η ιατρική κοινότητα ως επέμβαση σε «φυσικά γεγονότα». Ο πρώτος άνθρωπος στον οποίο τοποθετήθηκε εσωτερικός βηματοδότης, το 1958, ήταν ο Άρνε Λάρσον, στη Σουηδία. Χάλασε έπειτα από τρεις ώρες. Σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, τοποθετήθηκαν στον Λάρσον 26 βηματοδότες. Πέθανε το 2001, σε ηλικία 86 ετών, από ασθένεια που δεν είχε σχέση με την καρδιά του.
1985 – Μια ισχυρή έκρηξη βόμβας σε αστικό λεωφορείο της γραμμής Ακαδημία – Αργυρούπολη, στη λεωφόρο Βουλιαγμένης στο ύψος της Δάφνης, συγκλόνισε την Αθήνα, προκαλώντας τον τραυματισμό 39 επιβατών, εκ των οποίων οι δέκα σοβαρά. Ήταν η πρώτη μαζική τρομοκρατική επίθεση στην Ελλάδα. Ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου χαρακτήρισε το γεγονός «άνανδρη και εγκληματική πράξη» που απειλεί τη δημοκρατική σταθερότητα.
Το λεωφορείο, τύπου «Ίκαρους» της ΕΑΣ, ξεκίνησε στις 10:40 το βράδυ, γεμάτο μαθητές που επέστρεφαν από φροντιστήρια. Η βόμβα εξερράγη λίγα λεπτά αργότερα, διαλύοντας το όχημα και σκορπίζοντας πανικό. Η εικόνα στο σημείο θύμιζε βομβαρδισμό.
Ώρες μετά, τηλεφώνημα στην εφημερίδα Απογευματινή προανήγγειλε βόμβα στο σπίτι του βιομηχάνου Τσάτσου στο Κολωνάκι, όμως καμία δεν βρέθηκε. Την ευθύνη ανέλαβε η πρωτοεμφανιζόμενη οργάνωση «Επαναστατική Μαχητική Αριστερά» (ΕΜΑ), ισχυριζόμενη ότι η έκρηξη έγινε στο σπίτι των Τσάτσων.
Οι έρευνες οδήγησαν χρόνια αργότερα στο συμπέρασμα πως η βόμβα όντως είχε τοποθετηθεί στην οδό Κανάρη, αλλά αφαιρέθηκε από περαστικό, ο οποίος ξεγελάστηκε από το πολυτελές περιτύλιγμα και την πήρε μαζί του στο λεωφορείο. Εκεί, εξερράγη τυχαία. Ανάμεσα στους τραυματίες ήταν και Ιρακινός φοιτητής, που θεωρήθηκε ύποπτος, αλλά η υπόθεση δεν τεκμηριώθηκε.
Η ΕΜΑ δεν ξαναχτύπησε. Οι αρχές ωστόσο θεωρούν ότι τα μέλη της ίδρυσαν αργότερα την οργάνωση «1η Μάη», που συνδέεται με τις επιθέσεις κατά του Γιώργου Ραυτόπουλου (1987) και του Αναστασίου Βερνάρδου (1989), πριν απορροφηθεί από τον Επαναστατικό Λαϊκό Αγώνα (ΕΛΑ).
Γεννήσεις
1955 – Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Γεννήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 1955 στο Νησί Ημαθίας. Είναι δικηγόρος και πολιτικός, με μακρά πορεία στο δημόσιο βίο. Σπούδασε Νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εργάστηκε ως δικηγόρος στη Βέροια και τα Γιαννιτσά. Το 1982 ανέλαβε γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής ΠΑΣΟΚ Ημαθίας, ενώ το 1987 διορίστηκε νομάρχης Καρδίτσας. Από το 1989 έως το 2015 υπήρξε βουλευτής (Ημαθίας και αργότερα Β΄ Αθήνας) και γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ.
Διετέλεσε υφυπουργός Εμπορίου και Ανάπτυξης, ενώ από το 1999 έως το 2021 κατέλαβε κατ’ επανάληψη το χαρτοφυλάκιο του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης / Προστασίας του Πολίτη, καθώς και των Υπουργείων Ανάπτυξης, Οικονομίας, Υποδομών και Μεταφορών. Συνδέθηκε με την εξάρθρωση των οργανώσεων “17 Νοέμβρη”, ΕΛΑ και Επαναστατικού Αγώνα, επί των ημερών του στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης.
Στις 24 Ιουνίου 2010 σώθηκε από βομβιστική επίθεση στο γραφείο του, όπου σκοτώθηκε ο υπασπιστής του Γιώργος Βασιλάκης. Το 2010 προκάλεσε αντιδράσεις όταν παραδέχθηκε ότι ψήφισε τη δανειακή σύμβαση χωρίς να τη διαβάσει, ενώ το 2020 επικρίθηκε για το νομοσχέδιο περί δημοσίων συναθροίσεων.
Το 2019 ανέλαβε ξανά Υπουργός Προστασίας του Πολίτη στην κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη, γεγονός που οδήγησε στη διαγραφή του από το ΚΙΝΑΛ. Το 2021 διορίστηκε ειδικός σύμβουλος του ΕΛΙΑΜΕΠ και το 2022 προσχώρησε στη Νέα Δημοκρατία. Έχει τελέσει τέσσερις γάμους και έχει πέντε παιδιά.
1964 – Μάρκο Βαν Μπάστεν Είναι Ολλανδός πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής και προπονητής.
Σταμάτησε πρόωρα την ποδοσφαιρική του καριέρα (29 ετών) εξαιτίας τραυματισμού, αλλά πρόλαβε να καθιερωθεί ως ένας από τους κορυφαίους όλων των εποχών.
Ψηφίστηκε 12ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα σε ψηφοφορία της Διεθνούς Υπηρεσίας Ιστορίας και Στατιστικής Ποδοσφαίρου (IFFHS). Επίσης κατετάγη 8ος σε αντίστοιχη ψηφοφορία του γαλλικού περιοδικού France Football, ανάμεσα στους νικητές της Χρυσής Μπάλας.
Αγωνιζόταν ως κεντρικός επιθετικός και κέρδισε όλους τους τίτλους που διεκδίκησε με τον Άγιαξ, τη Μίλαν και την Εθνική Ολλανδίας.
Έχει ανακηρυχθεί καλύτερος Ευρωπαίος παίκτης της χρονιάς τρεις φορές (1988, 1989 και 1992) και μία φορά καλύτερος παίκτης της χρονιάς παγκόσμια (1992).
Θάνατοι
1860 – Τόμας Κόχραν. Γεννήθηκε το 1775 στο Annsfield της Σκωτίας και πέθανε το 1860, σε ηλικία 85 ετών. Ήταν Σκωτσέζος ναύαρχος, αξιωματικός του Βασιλικού Ναυτικού και ριζοσπάστης πολιτικός, που διακρίθηκε για τη δράση του στους πολέμους ανεξαρτησίας της Χιλής, της Βραζιλίας και της Ελλάδας.
Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, κατατάχθηκε στο βρετανικό ναυτικό το 1793 και ξεχώρισε στους Ναπολεόντειους Πολέμους, αποκτώντας το προσωνύμιο Sea Wolf («Λύκος των Θαλασσών») για την τόλμη και την επιδεξιότητά του. Το 1806 εξελέγη μέλος της Βουλής των Κοινοτήτων, αλλά το 1814 αποπέμφθηκε από το ναυτικό και τη Βουλή, έπειτα από καταδίκη για χρηματιστηριακή απάτη. Παρέμεινε ενεργός ως ριζοσπάστης βουλευτής, υποστηρίζοντας πολιτικές μεταρρυθμίσεις.
Από το 1818 ανέλαβε τη διοίκηση του χιλιανού στόλου, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην απελευθέρωση της Χιλής και του Περού από την Ισπανία. Το 1823 οργάνωσε τον βραζιλιάνικο στόλο και συνέβαλε στην ανεξαρτησία της Βραζιλίας, κερδίζοντας τον τίτλο του Μαρκησίου του Maranhão.
Το 1825, μετά από συμφωνία με την Ελληνική Επιτροπή του Λονδίνου, αποδέχθηκε την αρχηγία του ελληνικού στόλου κατά την Επανάσταση του 1821, επιχειρώντας να ανασυγκροτήσει το ναυτικό των Ελλήνων. Το 1832 αποκαταστάθηκε στο Βασιλικό Ναυτικό με τον βαθμό του υποναυάρχου και αργότερα του ναυάρχου του Κόκκινου. Η ζωή του ενέπνευσε τους μεγάλους ναυτικούς ήρωες της λογοτεχνίας του 19ου αιώνα.
2002 – Μιχαήλ Στασινόπουλος. Γεννήθηκε στη Μεσσήνη στις 27 Ιουλίου 1903 και πέθανε στην Αθήνα στις 31 Οκτωβρίου 2002. Ήταν νομικός, πανεπιστημιακός, λογοτέχνης και ο πρώτος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας μετά τη Μεταπολίτευση. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή Αθηνών το 1924 και το 1929 διορίστηκε εισηγητής στο Συμβούλιο της Επικρατείας, όπου αργότερα διετέλεσε πρόεδρος (1966–1969). Απομακρύνθηκε από τη χούντα επειδή αρνήθηκε να νομιμοποιήσει το καθεστώς και αποκαταστάθηκε το 1975 ως επίτιμος πρόεδρος.
Δίδαξε Διοικητικό Δίκαιο στην Πάντειο Σχολή, όπου διετέλεσε πρύτανης (1951–1957), και υπήρξε επίτιμος διδάκτορας των Πανεπιστημίων Παρισιού και Μπορντό. Το 1968 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και το 1978 πρόεδρός της. Διακρίθηκε διεθνώς για την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης κατά τη δικτατορία, προτάθηκε μάλιστα για το Νόμπελ Ειρήνης από τον Ρενέ Κασέν.
Στην πολιτική, διετέλεσε υπουργός Προεδρίας σε υπηρεσιακές κυβερνήσεις (1952, 1958) και πρόεδρος του Ιδρύματος Ελληνικής Ραδιοφωνίας και της Λυρικής Σκηνής. Το 1974 εξελέγη βουλευτής Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας και, μετά το δημοψήφισμα για το πολιτειακό, η Βουλή τον εξέλεξε προσωρινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας (Δεκ. 1974 – Ιούν. 1975). Η θητεία του χαρακτηρίστηκε από σεμνότητα και θεσμική ουδετερότητα.
Παράλληλα, υπήρξε λογοτέχνης και μεταφραστής, δημοσιεύοντας ποιήματα ήδη από το 1920. Ίδρυσε το Ίδρυμα Διοικητικού Δικαίου Μ. Στασινοπούλου για την ενίσχυση νέων νομικών.
————————————————————————
Πηγές: sansimera.gr, el.wikipedia
