...
Ο γέγονε… Γέγονε |
Γεγονότα
1893 – Ο Σπυρίδων Περεσιάδης ολοκληρώνει το θεατρικό έργο «Γκόλφω». Η «Γκόλφω», το «ειδυλλιακό δράμα» του Σπυρίδωνα Περεσιάδη, γεννήθηκε στην Ακράτα το καλοκαίρι του 1893. Ο σχεδόν τυφλός συγγραφέας, δημόσιος υπάλληλος στην αρχή της καριέρας του, παρέδωσε το έργο σε ερασιτεχνικό θίασο που το παρουσίασε υπό την επίβλεψή του. Πολύ γρήγορα η φήμη του ξεπέρασε την Αιγιαλεία. Στις 10 Αυγούστου 1894 έκανε αθηναϊκή πρεμιέρα στο θέατρο «Παράδεισος», με τον θίασο «Πρόοδος» του Δημήτρη Κοτοπούλη. Δύο δεκαετίες αργότερα, τον Ιανουάριο του 1913, ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη, ενώ στην πόλη βρισκόταν ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, θριαμβευτής των Βαλκανικών Πολέμων.
Η απήχηση της «Γκόλφως» ήταν τεράστια. Παίχτηκε στην Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη, την Οδησσό, ακόμη και στο Παρίσι, ενώ στην ελληνική επαρχία αποτέλεσε σίγουρο εισπρακτικό χαρτί για τα περιοδεύοντα μπουλούκια. Μετά τον πόλεμο, το έργο επανήλθε δυναμικά. Το καλοκαίρι του 1967 ανέβηκε από το «Λαϊκό Θέατρο» του Μάνου Κατράκη, ενώ το 1974 το «Ελεύθερο Θέατρο» παρουσίασε μια σατιρική διασκευή με τίτλο «Μια ζωή Γκόλφω», σύμβολο θεατρικής ανανέωσης στα χρόνια της χούντας. Το 2004 μια νέα γενιά το ξαναδιάβασε με το «Goλfω Forever!».
Η «Γκόλφω» πέρασε και στον κινηματογράφο. Το 1914 ο σμυρνιός Κώστας Μπαχατώρης γύρισε τη βουβή εκδοχή της, την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία στην ιστορία του ελληνικού σινεμά, με πρεμιέρα τον Ιανουάριο του 1915. Σαράντα χρόνια αργότερα, το 1955, ο Ορέστης Λάσκος παρουσίασε τη δική του εκδοχή με την Αντιγόνη Βαλάκου και τον Νίκο Καζή, κόβοντας πάνω από 115.000 εισιτήρια. Το φιλμ έδωσε το έναυσμα στη μόδα των «φουστανέλας», αν και οι περισσότερες ήταν πρόχειρες παραγωγές. Το έργο δεν έλειψε ούτε από τον «Θίασο» του Θόδωρου Αγγελόπουλου το 1975, επιβεβαιώνοντας τη θέση του ως αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής πολιτιστικής μνήμης.
1910 – Σε πανηγυρική συγκέντρωση ανακοινώνεται η ίδρυση του νέου κόμματος του Ελευθέριου Βενιζέλου, με το όνομα «Κόμμα των Φιλελευθέρων». Ο Ελευθέριος Βενιζέλος γεννήθηκε το 1864 στα Χανιά, μεγάλωσε στην εξορία και σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Από νωρίς ανέλαβε ενεργό ρόλο στις επαναστάσεις της Κρήτης, συγκρούστηκε με τον πρίγκιπα Γεώργιο και ηγήθηκε του Θερίσου.
Το καλοκαίρι του 1909, το στρατιωτικό κίνημα στο Γουδή έφερε στην Αθήνα τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ύστερα από πρόσκληση του «Στρατιωτικού Συνδέσμου». Ο Κρητικός πολιτικός έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από τους Αθηναίους και, λίγους μήνες αργότερα, στις εκλογές του Νοεμβρίου 1910, επικράτησε θριαμβευτικά με το νεοσύστατο Κόμμα των Φιλελευθέρων. Η αποχή της παλιάς πολιτικής τάξης άνοιξε τον δρόμο για μια νέα εποχή. Από την πρώτη στιγμή, ο Βενιζέλος έθεσε σε εφαρμογή ένα φιλόδοξο πρόγραμμα εκσυγχρονιστικών μεταρρυθμίσεων, που κορυφώθηκε με το Σύνταγμα του 1911, δίνοντας νέα πνοή στη διοίκηση, στη δικαιοσύνη και στις κοινωνικές δομές.
Η αναδιοργάνωση του στρατού, με αρχιστράτηγο τον διάδοχο Κωνσταντίνο, αλλά και η δημιουργία της Βαλκανικής Συμμαχίας, έφεραν στην Ελλάδα δύο ιστορικές νίκες: τον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο κατά των Οθωμανών και τον Β’ κατά των Βουλγάρων, την περίοδο 1912-1913. Ο λαός, αναγνωρίζοντας την ηγετική του ικανότητα, τον επιβράβευσε με νέα εκλογική νίκη τον Μάρτιο του 1912.
Όμως, το έργο του ανακόπηκε από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκεί, η χώρα διχάστηκε: ο Βενιζέλος, αγγλόφιλος, τάχθηκε υπέρ της άμεσης συμμετοχής της Ελλάδας στο πλευρό της Αντάντ, ενώ ο βασιλιάς Κωνσταντίνος, γερμανόφιλος, επέμεινε στην ουδετερότητα. Η σύγκρουση κορυφώθηκε, γεννώντας τον Εθνικό Διχασμό, μία βαθιά πολιτική και κοινωνική ρήξη που θα σφραγίσει ανεξίτηλα την πορεία της χώρας για δεκαετίες.
1939 – Η ναζιστική Γερμανία και η Σοβιετική Ένωση υπογράφουν σύμφωνο μη επίθεσης, γνωστό ως «Σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ». Σε μία μυστική προσθήκη στο κείμενο της συμφωνίας, η Πολωνία διαμοιράζεται ανάμεσα στα δύο κράτη.
Στις αρχές του 1939 ο Χίτλερ είχε ήδη αποφασίσει να εισβάλει στην Πολωνία, παρά τις εγγυήσεις που είχε λάβει η Βαρσοβία από τη Γαλλία και τη Βρετανία για στρατιωτική στήριξη σε περίπτωση γερμανικής επίθεσης. Για τον Γερμανό ηγέτη, το κρίσιμο εμπόδιο ήταν η στάση της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Στάλιν, από την πλευρά του, έβλεπε ότι οι δυτικές δημοκρατίες είχαν αφήσει τη Γερμανία ανενόχλητη να καταλάβει την Τσεχοσλοβακία και κατέληγε στο συμπέρασμα πως Παρίσι και Λονδίνο ενδεχομένως να ενθάρρυναν τον Χίτλερ προς ανατολάς, ακόμα και για αντισοβιετικούς σκοπούς.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ξεκίνησαν τον Απρίλιο του 1939 μυστικές συνομιλίες που κορυφώθηκαν στις 23 Αυγούστου στη Μόσχα με την υπογραφή του Γερμανο-Σοβιετικού Συμφώνου, γνωστού και ως Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ. Επρόκειτο για έναν κυνικό γεωπολιτικό συμβιβασμό, μακριά από κάθε ιδεολογική ταύτιση. Ο Χίτλερ εξασφάλιζε έτσι την «ηρεμία» στα ανατολικά σύνορα, ώστε να προχωρήσει ανενόχλητος πρώτα στην Πολωνία και κατόπιν στη Γαλλία και στη Νορβηγία. Ο Στάλιν, από την άλλη, έπαιρνε εγγυήσεις για ασφάλεια στα δυτικά και ευκαιρία για εδαφική επέκταση.
Το μυστικό πρωτόκολλο που συνόδευε το σύμφωνο καθόριζε τις «σφαίρες επιρροής» των δύο δυνάμεων: η Γερμανία θα είχε την Πολωνία μέχρι τον Βιστούλα και τη Λιθουανία, ενώ η Σοβιετική Ένωση εξασφάλιζε Φινλανδία, Εσθονία, Λετονία και Βεσαραβία. Με αυτό τον τρόπο, η Μόσχα ανέτρεπε τα σύνορα που της είχαν επιβληθεί με τη συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ το 1918.
Η συμφωνία έδειξε αμέσως τα δόντια της. Την 1η Σεπτεμβρίου 1939 ο Χίτλερ εισέβαλε στην Πολωνία, εγκαινιάζοντας τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεκαέξι ημέρες αργότερα, στις 17 Σεπτεμβρίου, ο Κόκκινος Στρατός μπήκε κι αυτός στην Πολωνία. Η εύθραυστη αυτή «λυκοφιλία» θα κρατήσει ως τις 22 Ιουνίου 1941, όταν ο Χίτλερ θα στραφεί εναντίον του Στάλιν με την Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα.
1942 – Αρχίζει η πολιορκία του Στάλινγκραντ από τους Γερμανούς. Η Μάχη του Στάλινγκραντ υπήρξε η πιο αιματηρή σύγκρουση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με περισσότερους από 1,5 εκατομμύριο νεκρούς στρατιώτες και πολίτες. Από τις 23 Αυγούστου 1942 έως τις 2 Φεβρουαρίου 1943, η πόλη στις όχθες του Βόλγα μετατράπηκε σε πεδίο ανελέητου πολέμου, που καθόρισε την πορεία της αναμέτρησης ανάμεσα στη ναζιστική Γερμανία και τη Σοβιετική Ένωση.
Ο Χίτλερ, αναζητώντας τον έλεγχο των πετρελαίων του Καυκάσου, διέταξε την επίθεση στη Νότια Ρωσία. Το Στάλινγκραντ, στρατηγικός κόμβος και βιομηχανικό κέντρο, έφερε και το όνομα του ηγέτη-εχθρού, στοιχείο που προσέδιδε στην επιχείρηση προπαγανδιστική βαρύτητα. Στην πρώτη φάση, η 6η Στρατιά του στρατηγού Φρίντριχ φον Πάουλους σημείωσε ραγδαία πρόοδο, φθάνοντας στις πύλες της πόλης. Στις 23 Αυγούστου, η Λουφτβάφε ισοπέδωσε το Στάλινγκραντ, αφήνοντας το 80% των κτιρίων κατεστραμμένο.
Όμως η μάχη δεν κρίθηκε εκεί. Ο Κόκκινος Στρατός, υπό τον στρατηγό Βασίλι Τσούικοφ, επέλεξε να πολεμήσει δρόμο με δρόμο, κτίριο με κτίριο, μετατρέποντας τα ερείπια σε παγίδα για τους Γερμανούς. Οι ελεύθεροι σκοπευτές έγιναν σύμβολο αντίστασης, με τον Βασίλι Ζάιτσεφ να αποκτά θρυλική φήμη. Τον Νοέμβριο του 1942, ενώ το 90% της πόλης βρισκόταν υπό γερμανικό έλεγχο, οι Σοβιετικοί εξαπέλυσαν την αντεπίθεση «Ουρανός», περικυκλώνοντας 250.000 στρατιώτες της 6ης Στρατιάς.
Η άρνηση του Χίτλερ να επιτρέψει την υποχώρηση και η αποτυχία ανεφοδιασμού από αέρα σφράγισαν την τύχη των Γερμανών. Στις 2 Φεβρουαρίου 1943, ο στρατάρχης φον Πάουλους παραδόθηκε μαζί με 91.000 άνδρες – από τους οποίους μόλις 5.000 γύρισαν ζωντανοί στη Γερμανία.
Η μάχη στοίχισε πάνω από 800.000 απώλειες στον Άξονα και σχεδόν 1,2 εκατομμύρια στη Σοβιετική Ένωση. Ήταν όμως το σημείο καμπής που ανέτρεψε την πορεία του πολέμου, αποδεικνύοντας ότι η ναζιστική πολεμική μηχανή δεν ήταν ανίκητη.
Γεννήσεις
1948 – Κώστας Γεωργάκης. Στις 19 Σεπτεμβρίου 1970, τα ξημερώματα, ένας 22χρονος Έλληνας φοιτητής στη Γένοβα της Ιταλίας έμελλε να γίνει σύμβολο αντίστασης κατά της δικτατορίας. Ο Κώστας Γεωργάκης, γεννημένος στην Κέρκυρα στις 23 Αυγούστου 1948, ήταν μέλος της νεολαίας της Ένωσης Κέντρου, σπούδαζε γεωλογία στην Ιταλία όταν τόλμησε να αποκαλύψει ανώνυμα σε συνέντευξή του ότι η χούντα είχε παρεισφρήσει στις ελληνικές φοιτητικές οργανώσεις της χώρας. Γνωρίζοντας πως η ταυτότητά του δεν θα έμενε για πολύ κρυφή και μη θέλοντας να εκθέσει την οικογένειά του σε διώξεις, πήρε τη σκληρή απόφαση να μετατρέψει τη ζωή του σε πολιτική διαμαρτυρία.
Λίγο μετά τις 3 το πρωί, στην πλατεία Ματεότι, μπροστά από το δικαστικό μέγαρο της Γένοβας, περιέλουσε το σώμα του με βενζίνη και αυτοπυρπολήθηκε, φωνάζοντας: «Το έκανα για χάρη της Ελλάδας. Ζήτω η Δημοκρατία. Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα». Μεταφέρθηκε βαριά τραυματισμένος στο νοσοκομείο, όπου υπέκυψε λίγες ώρες αργότερα.
Η κηδεία του έγινε στη Γένοβα στις 23 Σεπτεμβρίου, με την ελληνική χούντα να επιδιώκει να αποσιωπήσει το γεγονός. Η σορός του μεταφέρθηκε στην Κέρκυρα τέσσερις μήνες αργότερα, έπειτα από εσκεμμένες καθυστερήσεις του καθεστώτος. Ωστόσο, η θυσία του συγκλόνισε τη διεθνή κοινότητα και έδωσε φωνή στους Έλληνες που πάλευαν για ελευθερία.
Σήμερα, στο σημείο όπου αυτοπυρπολήθηκε, υπάρχει πλάκα που τιμά το «ηρωικό του χειρονομία». Στην Κέρκυρα μια πλατεία και ο ανδριάντας του θυμίζουν τη θυσία του, ενώ δρόμος στη Θεσσαλονίκη φέρει το όνομά του. Ο Νικηφόρος Βρεττάκος την κατέγραψε στην ποίησή του, ενώ το 1975, μετά την πτώση της χούντας, η ανασυσταθείσα ΕΔΗΝ διοργάνωσε εκδήλωση στη μνήμη του.
Ο Κώστας Γεωργάκης έμεινε στην ιστορία ως ο «πρώτος μάρτυρας της αντίστασης» στη δικτατορία, ένα πρόσωπο που η ελεύθερη Ελλάδα δεν έπαψε να θυμάται.
1978 – Κόμπι Μπράιαντ. Υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους αθλητές που γνώρισε το παγκόσμιο μπάσκετ. Γεννημένος στις 23 Αυγούστου 1978 στη Φιλαδέλφεια, μεγάλωσε στην Ιταλία όπου αγωνιζόταν ο πατέρας του, πρώην παίκτης του ΝΒΑ. Από το σχολείο ακόμα ξεχώρισε για το ταλέντο του και το 1996, σε ηλικία μόλις 18 ετών, μπήκε απευθείας στο ΝΒΑ, επιλεγμένος στο ντραφτ από τους Σάρλοτ Χόρνετς, για να καταλήξει αμέσως στους Λος Άντζελες Λέικερς, με τους οποίους έμελλε να γράψει ιστορία.
Σε μια καριέρα που διήρκεσε 20 χρόνια, ο «Black Mamba», όπως τον αποκαλούσαν, κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα, αναδείχθηκε δύο φορές πολυτιμότερος παίκτης των τελικών, ενώ το 2008 κατέκτησε τον τίτλο του MVP της κανονικής περιόδου. Η σχέση του με τον Σακίλ Ο’Νιλ έφερε τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα στους Λέικερς (2000–2002), ενώ αργότερα, ως ηγέτης μόνος του, οδήγησε ξανά την ομάδα στην κορυφή. Ο ίδιος κατέχει το δεύτερο υψηλότερο σκορ σε έναν αγώνα στην ιστορία του ΝΒΑ, με 81 πόντους απέναντι στους Τορόντο Ράπτορς το 2006.
Με την εθνική ομάδα των ΗΠΑ κατέκτησε δύο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια, το 2008 στο Πεκίνο και το 2012 στο Λονδίνο. Το πάθος, η εργατικότητα και η εμμονή του στη βελτίωση τον ανέδειξαν σε πρότυπο αθλητή, όχι μόνο για την Αμερική αλλά για ολόκληρο τον κόσμο.
Ο Μπράιαντ αποσύρθηκε το 2016, κλείνοντας την καριέρα του με έναν θρυλικό αποχαιρετισμό: 60 πόντους στο τελευταίο του παιχνίδι. Λίγα χρόνια αργότερα, στις 26 Ιανουαρίου 2020, έφυγε τραγικά από τη ζωή σε δυστύχημα με ελικόπτερο, μαζί με την κόρη του Τζιάνα και άλλα επτά άτομα. Η απώλειά του βύθισε σε θλίψη εκατομμύρια φιλάθλους, όμως η κληρονομιά του παραμένει ζωντανή: ένας αθλητής-σύμβολο, που έδειξε τι σημαίνει αφοσίωση, ταλέντο και πάθος για το παιχνίδι.
Θάνατοι
1806 – Σαρλ Ογκιστέν Ντε Κουλόμπ. Γεννήθηκε στις 14 Ιουνίου του 1736 στο Ανγκουλέμ της Γαλλίας και πέθανε στις 23 Αυγούστου του 1806 στο Παρίσι και πέθανε στις 23 Αυγούστου του 1806 στο Παρίσι. Σπούδασε στη στρατιωτική σχολή της πόλης Μεζιέρ και αποφοίτησε το 1761 ως στρατιωτικός μηχανικός με τον βαθμό του υπολοχαγού. Υπηρέτησε εννέα χρόνια στην Καραϊβική, όπου ήταν υπεύθυνος για την κατασκευή των οχυρών της Μαρτινίκας. Το 1774 ο Κουλόμπ έγινε αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Επιστημών του Παρισιού. Βραβεύτηκε από την Ακαδημία για μία εργασία του σχετικά με τις μαγνητικές πυξίδες.
Το 1779 δημοσίευσε την ανάλυσή του για την τριβή στη λειτουργία των μηχανών και συγκεκριμένα τον τρόπο της μεταβολής της τριβής με την πίεση. Βραβεύθηκε εκ νέου για αυτήν την μελέτη του, μία εργασία που έμεινε αξεπέραστη για 150 χρόνια. Τα επόμενα 25 χρόνια παρουσίασε στην Ακαδημία άλλες 25 μελέτες πάνω σε θέματα του ηλεκτρισμού, μαγνητισμού, της στρέψης και των εφαρμογών της. Συνέγραψε επίσης εκατοντάδες μελέτες για κατασκευές δημοσίων έργων.
Ο Κουλόμπ ήταν πολυγραφότατος και δεν άφηνε να χαθεί καμία ευκαιρία για τη διεξαγωγή μελετών. Μελέτησε την αντοχή των υλικών και τις δυνάμεις φορτίων πάνω σε δοκούς συμβάλλοντας έτσι στην ανάπτυξη της στατικής των κατασκευών. Μελέτησε επίσης θέματα εργονομίας. Έθεσε τα θεμέλια της μελέτης βέλτιστης παραγωγής έργου από ανθρώπους και ζώα. Η εργασία του αυτή έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις μετέπειτα μελέτες του Γκασπάρ-Γκυστάβ ντε Κοριόλις.
Η πιο σημαντική μελέτη του, όμως, αφορούσε τους τομείς της ηλεκτροστατικής και του μαγνητισμού. Για να κάνει πειράματα χρησιμοποίησε το στροφικό εκκρεμές, το οποίο επινόησε ο ίδιος. Περιέγραψε επίσης τον τρόπο κατασκευής της μαγνητικής πυξίδας που βασίζεται στο στροφικό εκκρεμές. Απέδειξε τον φερώνυμο νόμο του αντίστροφου τετραγώνου για την ηλεκτροστατική δύναμη ανάμεσα σε δύο φορτία.
Πέντε χρόνια προτού πεθάνει ο Κουλόμπ ήταν πρύτανης του Ινστιτούτου της Γαλλίας (όπως είχε μετονομαστεί η Ακαδημία Επιστημών του Παρισιού). Η συμβολή του στον ηλεκτρισμό και στον μαγνητισμό με τη διεξαγωγή πειραμάτων ακριβείας απέσπασε αυτό το μέρος της Φυσικής από την παραδοσιακή φυσική φιλοσοφία και το ανήγαγε σε θετική επιστήμη. Η μονάδα μέτρησης του ηλεκτρικού φορτίου, στο διεθνές σύστημα μονάδων, φέρει προς τιμή του το όνομά του.. Ο Σαρλ Ωγκυστέν ντε Κουλόμπ
2016 – Ανδρέας Μπάρκουλης. Ήταν Έλληνας ηθοποιός του κινηματογράφου, του θεάτρου και της τηλεόρασης. Υπήρξε ένας από τους εμβληματικούς ζεν πρεμιέ του ελληνικού κινηματογράφου. Γεννήθηκε στον Πειραιά στις 4 Αυγούστου 1936. Οι γονείς Βασίλης και Μαρίκα ήταν δάσκαλοι. Σπούδασε υποκριτική στην δραματική σχολή, “Κωστή Μιχαηλίδη” και κατά την αποφοίτησή του χαρακτηρίστηκε εξαιρετικό ταλέντο. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο το 1956 και στον κινηματογράφο το αμέσως επόμενο έτος με την ταινία Μαρία Πενταγιώτισσα. Ένα μικρό διάστημα της ζωής του το πέρασε στις ΗΠΑ, όπου ασχολήθηκε επαγγελματικά με το τραγούδι.
Υπήρξε ένας από τους γοητευτικότερους ζεν πρεμιέ της δεκαετίας του ’60. Ενδεικτικό της αίγλης του αυτής είναι το σλόγκαν: “Κορίτσια, ο Μπάρκουλης!”. Εμφανίστηκε σε περισσότερες από εκατό ταινίες παίζοντας πρώτους ρόλους, σε δραματικές ταινίες όπως στην Κοινωνία ώρα μηδέν (1966), Κοντσέρτο για πολυβόλα (1967), Όλγα, αγάπη μου (1968), αλλά και σε κωμωδίες, όπως στο Μια Ιταλίδα στην Ελλάδα (1958), Διακοπές στην Αίγινα (1958), Η μουσίτσα (1959), Μην είδατε τον Παναή; (1962), Το δόλωμα (1964), Τζένη Τζένη (1965), Ησαΐα μη χορεύεις (1969), Μια τρελή τρελή σαραντάρα (1970) και στο Η θεία μου η χίπισσα (1970). Ο Ανδρέας Μπάρκουλης είχε εμφανιστεί στο ρόλο του αφηγητή στην ταινία Ένας Βέγγος για όλες τις δουλειές (1970).
Είχε παντρευτεί τέσσερις φορές και είχε αποκτήσει τρία παιδιά: τη Βίκυ, τον Ανδρέα και τον Νικόλαο-Γεώργιο. Ζούσε με την τελευταία τέταρτη σύζυγό του, τη Μαρία, και τον γιο τους Νικόλα στο Νέο Ηράκλειο. Παντρεύτηκαν με πολιτικό γάμο το 2001 και με θρησκευτικό γάμο το 2015. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας. Μετά από πολύμηνη παραμονή στο νοσοκομείο “Αγία Όλγα”, απεβίωσε από καρδιοαναπνευστικά προβλήματα στις 23 Αυγούστου 2016, σε ηλικία 80 ετών.
————————————————————————
Πηγές: sansimera.gr, el.wikipedia
