.
Ο γέγονε… Γέγονε
| Γεγονότα
1937 – Με τον Αναγκαστικό Νόμος 447 της δικτατορικής κυβέρνησης Μεταξά, επιβάλλεται ο υποχρεωτικός σημαιοστολισμός δημοσίων υπηρεσιών, καταστημάτων και οικιών κατά τις εθνικές εορτές.
Ο Ιωάννης Μιχαήλ Μεταξάς ήταν Έλληνας στρατιωτικός, πολιτικός που διετέλεσε πρωθυπουργός και δικτάτορας.
Μεγάλωσε στην Ιθάκη και την Κεφαλονιά και το 1885 γράφτηκε στη Σχολή Ευελπίδων, όπου αποφοίτησε με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού του μηχανικού. Έλαβε μέρος στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 ως μέλος του Γενικού Επιτελείου. Μετεκπαιδεύτηκε στη Γερμανία στην Πολεμική Ακαδημία του Βερολίνου (1899-1903), όπου τον έστειλε ο τότε Διάδοχος Κωνσταντίνος. Μετά το Κίνημα στο Γουδί μετατέθηκε στη Λάρισα, αλλά οι στρατιωτικές του ικανότητες και η εύνοια του διαδόχου τον επανέφεραν σύντομα στο προσκήνιο. Από το 1910 έως το 1912 ήταν πρώτος υπασπιστής του Ελευθέριου Βενιζέλου, ως υπουργού Στρατιωτικών.
Με πρόσχημα τον κομμουνιστικό κίνδυνο και με τη συγκατάθεση του Γεωργίου, επέβαλε πραξικοπηματικά την κατάργηση του κοινοβουλευτισμού και το δικτατορικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Μετά την ιταλική εισβολή τον Οκτώβριο του 1940, ηγήθηκε της πολεμικής προσπάθειας έως τον θάνατό του τον Ιανουάριο του 1941.
1942 – Σε ναζιστική διάσκεψη στο προάστιο Βάνζεε του Βερολίνου αποφασίζεται η λεγόμενη «τελική λύση», δηλαδή η εξολόθρευση όλων των Εβραίων της Ευρώπης.
Οι φυλετικές πεποιθήσεις των ναζιστών ήταν εκφρασμένες ήδη από την ιδρυτική διακήρυξη του Κόμματος: Οι μη-άρειοι (non-Aryan) λαοί απειλούσαν την «καθαρότητα του γερμανικού λαού». Η μεγαλύτερη απειλή εκφραζόταν από τους Εβραίους, τόσο στη Γερμανία όσο και, αργότερα, στις κατακτημένες περιοχές.
Αρχικά η πολιτική των ναζιστών ηγετών ήταν η ενθάρρυνση των Εβραίων να μεταναστεύσουν, εγκαταλείποντας το έδαφος του Ράιχ. Ήδη, από το 1933, με την ανάληψη της εξουσίας από τους Ναζί, άρχισαν διώξεις (πογκρόμ), μποϋκοτάζ στις Εβραϊκές επιχειρήσεις κάθε είδους, αποκλεισμός των εβραίων από δημόσιες θέσεις και αξιώματα, εμφανώς μεροληπτικές νομοθετικές ρυθμίσεις και αποκορύφωμα όλων αυτών υπήρξε η Νύχτα των Κρυστάλλων (Kristalnacht). Όλες αυτές οι ενέργειες αποσκοπούσαν στην εκδίωξη των Εβραίων από το Ράιχ.
Ένα ακόμη μέτρο που πάρθηκε κατά των Εβραίων ήταν η υποχρέωση να φορούν, όταν κυκλοφορούν, το άστρο του Δαβίδ. Το μέτρο εφαρμόστηκε σε όλη την τότε επικράτεια του Γ΄ Ράιχ εκτός από τη Γαλλία, γιατί η Κυβέρνηση του Βισύ αρνήθηκε να το εφαρμόσει. Επειδή οι διώξεις αυτές δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα, η ναζιστική ηγεσία (και κυρίως ο Χίμλερ) σκέφθηκε την εξαναγκαστική μετανάστευση των Εβραίων υπό την εποπτεία των οργάνων του Κόμματος. Η αρχική σκέψη ήταν να υφαρπαγεί από τη Γαλλία η Μαδαγασκάρη και να μετατραπεί σε «αποθήκη Εβραίων».
2005 – Υπερψηφίζεται επί των άρθρων στη Βουλή το νομοσχέδιο για το «βασικό μέτοχο»
Το ΠΑΣΟΚ ψηφίζει κατά, ενώ ΚΚΕ και ΣΥΝ, υπερψηφίζουν 8 από τα 15 άρθρα του νομοσχεδίου.
Ο υπουργός Εσωτερικών, Προκόπης Παυλόπουλος, περιλαμβάνει τροποποιήσεις στο νομοσχέδιο, μεταξύ των οποίων η ένταξη των ιδρυμάτων Τύπου στο ασυμβίβαστο μεταξύ ιδιοκτήτη ΜΜΕ και προμηθευτή του δημοσίου και τον περιορισμό 10% στη συμμετοχή αμοιβαίων κεφαλαίων σε ΜΜΕ και σε επιχειρήσεις που συνάπτουν δημόσιες συμβάσεις.
Η υπόθεση του βασικού μετόχου συμπυκνώνει μέσα της όλο το πολιτικό και οικονομικό πρόβλημα στην Ελλάδα.
Ιδιαίτερα αποκαλύπτει με τον πιο ακραίο και παραστατικό τρόπο τη δυνατότητα που έχει μια χώρα μέλος της ΕΕ να χρησιμοποιεί την ένταξη σε αυτήν για να κάνει αντιευρωπαϊκή πολιτική.
2010 – Αρχίζει ενώπιον του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Άμφισσας η δίκη των ειδικών φρουρών Επαμεινώνδα Κορκονέα και Βασίλη Σαραλιώτη, που κατηγορούνται για τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, στις 6 Δεκεμβρίου 2008, στο κέντρο της Αθήνας.
Η δίκη της υπόθεσης ορίστηκε για τις 15 Δεκεμβρίου 2009 στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Χαλκίδας για λόγους ασφαλείας. Ύστερα από αντίδραση τοπικών φορέων, ο Άρειος Πάγος μετέφερε τη δίκη στην Άμφισσα και όρισε την έναρξη διεξαγωγής της την 20η Ιανουαρίου 2010. Η ακροαματική διαδικασία διάρκεσε σχεδόν δέκα μήνες και χρειάστηκαν συνολικά 84 συνεδριάσεις για να εκδώσει το δικαστήριο την απόφασή του.
Στις 11 Οκτωβρίου 2010, το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Άμφισσας, αποτελούμενο από 3 τακτικούς δικαστές και 4 ένορκους, έκρινε και τους δύο ειδικούς φρουρούς ενόχους, τον Κορκονέα για ανθρωποκτονία με άμεσο δόλο (με μετατροπή της κατηγορίας επί το αυστηρότερον και χωρίς ελαφρυντικά) και τον Σαραλιώτη για συνέργεια.
Ο Κορκονέας καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη (ψήφοι 4-3) και 15 μήνες φυλάκιση, ενώ ο Σαραλιώτης σε πρόσκαιρη κάθειρξη δέκα ετών (ψήφοι 6-1). Και οι δυο καταδικασθέντες οδηγήθηκαν στη φυλακή, αλλά μετά από ένα χρόνο ο Σαραλιώτης αποφυλακίστηκε με περιοριστικούς όρους.
Γεννήσεις
1775 – Αντρέ Μαρί Αμπέρ, γάλλος μαθηματικός και φυσικός, που διατύπωσε τους θεμελιώδεις νόμους του ηλεκτρομαγνητισμού και της έντασης του ηλεκτρικού ρεύματος. Προς τιμήν του, η μονάδα μέτρησης του ρεύματος πήρε το όνομά του.
Γεννήθηκε στη Λυών εκ πατρός εμπόρου που καρατομήθηκε από τη Γαλλική Επανάσταση. Από τη παιδική του ηλικία έδειξε κλίση προς τα φυσικομαθηματικά και τα γράμματα σημειώνοντας μεγάλες επιτυχίες και γρήγορα σχετικά κατέστη διεθνής επιστημονική φυσιογνωμία καταλείποντας και αξιόλογα φιλολογικά και φιλοσοφικά έργα.
Το 1804 δέχθηκε το δεύτερο οικογενειακό δράμα μετά από εκείνο του πατέρα του όταν πέθανε η γυναίκα του Ζυλί Καρρόν που του άφησε πλέον μέχρι το τέλος της ζωής του ανοικτή πληγή.
Διετέλεσε διαδοχικά καθηγητής της Φυσικής και της Χημείας στη Κεντρική Σχολή (1801), καθηγητής του Λυκείου της Λυών (1804) και επιμελητής της Πολυτεχνικής Σχολής (1804), μέλος του συμβουλευτικού γραφείου των τεχνών, γενικός επιθεωρητής του Πανεπιστημίου (1808), καθηγητής ανάλυσης στο Πολυτεχνείο (1809) καθώς και μέλος πολλών ξένων Ακαδημιών.
Ο Αμπέρ παντρεύτηκε εκ νέου αλλά δεν κατόρθωσε ν΄ αγαπήσει τη νέα του σύζυγο αν και το επεδίωξε, μέχρι που τη χώρισε. Πέθανε το 1836. Γιος του ήταν ο επιφανής Γάλλος φιλόλογος, γλωσσολόγος και ιστοριοδίφης Ιωάννης Ιάκωβος Αμπέρ.
1920 – Φεντερίκο Φελίνι. Γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου του 1920 στο Ρίμινι. Όταν έγινε 12 ετών, το έσκασε από το σπίτι του για να ακολουθήσει ένα τσίρκο. Ένα στοιχείο που μαζί με πολλά άλλα, εξηγεί την αγάπη του για τους κλόουν που εμφανίζονται σε όλα τα έργα του.
Στα 17 του εγκατέλειψε την ηρεμία της επαρχιακής λουτρόπολης, στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε, για να πάει στη Ρώμη. Εκεί έζησε αρχικά σαν σκιτσογράφος και στη συνέχεια γράφοντας παρλάτες και σκετς για κομφερανσιέ και άλλους καλλιτέχνες του music hall. Το 1943, σε ηλικία 23 ετών, παντρεύτηκε την ηθοποιό Τζουλιέτα Μαζίνα, πλάι στην οποία έζησε 50 χρόνια, μέχρι το θάνατο του.
Το 1946 συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Ρομπέρτο Ροσελίνι. Το 1954 κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας και το 1960 τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών.
Το 1956, το 1961 και το 1974 κέρδισε το βραβείο της Ένωσης Κριτικών της Νέας Υόρκης. Πήρε τέσσερις φορές, το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας: το 1956 για το Λα Στράντα, το 1957 για το Οι νύχτες της Καμπίρια, το 1963 για το 8 ½ και το 1974 για το Θυμάμαι και προτάθηκε τέσσερις φορές για Όσκαρ Σκηνοθεσίας για τις ταινίες: Γλυκιά ζωή το 1961, 8 ½ το 1963, Σατυρικόν το 1970 και Θυμάμαι το 1975. Το 1993 η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου του απένειμε Τιμητικό Όσκαρ για το σύνολο του έργου του. Πέθανε στη Ρώμη στις 31 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς.Ήταν αριστερός.
Διαβάστε περισσότερα στο link που ακολουθεί:
Φεντερίκο Φελίνι | Ο ποιητής της εικόνας
Θάνατοι
842 – Θεόφιλος, αυτοκράτορας του Βυζαντίου. Ήταν γιος του αυτοκράτορα Μιχαήλ Β’ του Τραυλού και της Θέκλας. Δάσκαλός υπήρξε ο μετέπειτα πατριάρχης Ιωάννης ο Γραμματικός, θεωρούμενος ένας από τους σοφότερους άνδρες της εποχής. Πολύ νωρίς στέφθηκε συμβασιλέας από τον πατέρα του και διακρίθηκε κατά την αντιμετώπιση της ανταρσίας του Θωμά.
Ο Θεόφιλος διαδέχθηκε ομαλά τον πατέρα του το 829 και εγκαινίασε την βασιλεία του με μιαν ανεξήγητη μέχρι σήμερα πράξη. (Εκ προοιμίου να λεχθεί ότι όλες μας οι πληροφορίες προέρχονται από εικονόφιλους συγγραφείς, οι οποίοι διέκειντο εχθρικότατα προς τους εικονομάχους βασιλείς).
Αμέσως μετά τον θάνατο του πατέρα του συγκάλεσε σιλέντιον, έκτακτη δηλαδή συνεδρίαση της Συγκλήτου με συμμετοχή ιερωμένων, κι εκεί διακήρυξε πως ήθελε να ανταμείψει τους άρχοντες που ανέβασαν στον θρόνο τον πατέρα του, σκοτώνοντας τον Λέοντα Ε’ τον Αρμένιο. Οι προ δεκαετίας συνωμόσαντες έσπευσαν να το δηλώσουν και ο Θεόφιλος τους καταδίκασε όλους σε θάνατο.
Η πράξη είναι ανεξήγητη γιατί στους συνωμότες όφειλε ο Θεόφιλος τον θρόνο του, όπως του επισήμαναν εκείνη τη στιγμή κάποιοι από τους καταδικασμένους, και γιατί δεν μπορεί παρά να ήταν πασίγνωστοι άρχοντες και γενναιόδωρα ανταμειφθέντες από τον ίδιο τον Μιχαήλ Β’. Εν πάση περιπτώσει το μυστήριο παραμένει –αν έγιναν έτσι τα πράγματα.
2013 – Ο Παύλος Μάτεσις, γεννήθηκε στη Δίβρη Ηλείας. Μέχρι τα 19 χρόνια του έζησε σε πολλές επαρχιακές πόλεις. Σπούδασε θέατρο στη Δραματική Σχολή Αθηνών, μουσική (πτυχίο βιολιού) και ήξερε να μιλά πολλές ξένες γλώσσες όπως Αγγλικά, Γαλλικά και Ισπανικά.
Πρωτοεμφανίστηκε το 1967 με το θεατρικό έργο Η τελετή, το οποίο ανέβηκε στο Θέατρο Νέας Ιωνίας του Γιώργου Μηχαηλίδη.
Για όλη τη διάρκεια του 1969 έζησε στο Λονδίνο. Επίσης έγραψε και σκηνοθέτησε δυο τηλεοπτικά σήριαλ τα οποία προβλήθηκαν από την ΥΕΝΕΔ (1974-1976) και ένα το οποίο προβλήθηκε από την ΕΡΤ το 1983, το Κυρία Αρσενία σ’ αγαπώ, το οποίο όμως είχε άδοξο τέλος, λόγω έντονης αντίδρασης της τότε προέδρου της Ένωσης Γυναικών Ελλάδος (ΕΓΕ), Μαργαρίτας Παπανδρέου (η σύζυγος του τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου), και αντί των προγραμματισμένων 13 επεισοδίων προβλήθηκαν μόνο τα έξι.
Στο θεατρικό έργο Εξορία, έφτασε σε κορυφαίες επιτεύξεις, αφού με αυτόν τον τρόπο αποκάλυψε ανεξερεύνητες πτυχές της νεοελληνικής συνείδησης. Το 1989 ο Δήμος Αθηναίων του απένειμε το Βραβείο Κάρολος Κουν για το έργο Περιποιητής φυτών.
Τον Δεκέμβριο του 2010 έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο, με αποτέλεσμα να χάσει τη φωνή του. Πέθανε στις 20 Ιανουαρίου του 2013 σε ηλικία 80 ετών, σε ιδιωτική κλινική. Η κηδεία του έγινε δύο μέρες αργότερα στο Νεκροταφείο Παπάγου.
2014 Κλάουντιο Αμπάντο | Ήταν Ιταλός διευθυντής ορχήστρας. Υπήρξε ένας από τους γνωστότερους και πλέον σεβαστούς μαέστρους του 20ού αιώνα, ιδίως για τη μουσική του Γκούσταβ Μάλερ.
Η παιδική ηλικία του Αμπάντο χαρακτηρίστηκε από τη ναζιστική κατοχή του Μιλάνου. Η μητέρα του πέρασε ένα διάστημα στη φυλακή επειδή φιλοξένησε ένα Εβραιόπουλο. Αργότερα θυμόταν ότι η κατά καιρούς απότομη συμπεριφορά του Τοσκανίνι προς τους μουσικούς στις πρόβες τον απωθούσε. Διευθυντές ορχήστρας που τον επηρέασαν ως παιδί ήταν επίσης οι Βίκτορ ντε Σάμπατα και Ράφαελ Κούμπελικ. Αλλά αποφάσισε να γίνει ο ίδιος μαέστρος όταν άκουσε τη διεύθυνση του Antonio Guarnieri στα Nocturnes του Ντεμπυσσύ. Σε ηλικία 15 ετών συνάντησε τον Λέοναρντ Μπερνστάιν, ο οποίος σχολίασε: «Έχεις το μάτι για να γίνεις μαέστρος.»
Το 1958 ο Αμπάντο έκανε την πρώτη του εμφάνιση ως μαέστρος, στην Τεργέστη. Εκείνο το καλοκαίρι κέρδισε τον διεθνή διαγωνισμό μαέστρων «Serge Koussevitzky», γεγονός που του απέφερε μερικές αναθέσεις όπερας στην Ιταλία.
Διετέλεσε μουσικός διευθυντής της Σκάλας του Μιλάνου, βασικός μαέστρος της Συμφωνικής Ορχήστρας του Λονδίνου, μουσικός διευθυντής της Κρατικής Όπερας της Βιέννης, ιδρυτής και διευθυντής της Ορχήστρας του Φεστιβάλ της Λουκέρνης, μουσικός διευθυντής της Ορχήστρας Νέων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και βασικός μαέστρος της Φιλαρμονικής του Βερολίνου.
Ο Αμπάντο πέθανε στη Μπολόνια στις 20 Ιανουαρίου 2014, σε ηλικία 80 ετών. Μία εβδομάδα αργότερα, ως φόρο τιμής προς τη μνήμη του, η ιδρυθείσα από τον ίδιο «Φιλαρμονική της Σκάλας» εκτέλεσε το αντάτζιο της 3ης Συμφωνίας του Μπετόβεν («Marcia funebre») σε άδειο θέατρο (αλλά μεταδιδόμενο σε πλήθος που είχε συγκεντρωθεί στην πλατεία μπροστά στην όπερα και ζωντανά από τον ιστότοπο της «Σκάλας»).
Τα λείψανα του Αμπάντο αποτεφρώθηκαν και μια τεφροδόχος με ένα μέρος της στάχτης του θάφτηκε στο νεκροταφείο του παρεκκλησίου του Φεξ-Κράστα του 15ου αιώνα στο Βαλ Φεξ. Αποτελεί τμήμα του δήμου Sils im Engadin/Segl, ενός χωριού στο ελβετικό καντόνι του Γκριζούν όπου ο Abbado είχε εξοχική κατοικία.
