.
Editorial
Λευτέρης Τηλιγάδας
Η μνήμη δεν «μπαζώνεται»
ούτε ξεθωριάζει
Είναι επιθυμία των περισσότερων: οι συγκεντρώσεις της Παρασκευής
να αποκτήσουν εκείνη τη δυναμική που χρειάζεται ο «ήλιος» για να «γυρίσει».
Και να που η επιθυμία μπορεί να γίνει πράξη… Και θα γίνει!
Η εβδομάδα που ξεκινάει θα βρει τη μεγάλη πλειοψηφία του κοινωνικού συνόλου αυτής της χώρας, όπως δείχνουν οι ανακοινώσεις των εργατικών, υπαλληλικών και κοινωνικών της συλλογικοτήτων, να γεμίζει τις πλατείες και άλλους δημόσιους χώρους με τη δίχρονη μνήμη ενός «εγκλήματος», το οποίο παραμένει πολιτικά και ποινικά ατιμώρητο ακόμα. Τελικά, όπως αποδεικνύεται, το «μπάζωμα» των ευθυνών που επιχειρήθηκε, δεν έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα σε όσους το επιμελήθηκαν με τρόπο εξουσιαστικό και «επιτελικό».
Έγραψα «επιτελικό» και ξαναβρέθηκα μπροστά στην κορυφαία διακήρυξη όλων των κυβερνητικών εξαγγελιών της διακυβέρνησης Μητσοτάκη: το «επιτελικό κράτος» και τον τρόπο με το οποίο αυτό το κράτος επιχείρησε τη διακυβέρνησή μας.
Δεν χρειάζεται περισπούδαστη ανάλυση για να το καταλάβουμε. Άλλωστε οι μεγάλες αναλύσεις το μόνο που καταφέρνουν είναι να συσκοτίζουν ακόμα περισσότερο τα οφθαλμοφανή, παρά να τα φωτίζουν. Και οι τεχνικές της διακυβέρνησης Μητσοτάκη είναι και ολοφάνερες και βιωμένες.
Λίγο να θυμηθούμε τα όσα ζήσαμε και θα διαπιστώσουμε ότι πρώτο μέλημα και των δύο τελευταίων κυβερνήσεων της χώρας ήταν ο όσο το δυνατόν μεγαλύτερος έλεγχος των δομών εξουσίας με απόλυτο και καθοριστικό τρόπο στη λειτουργία τους.
Κίνηση πρώτη: Ψηφίζεται ο Νόμος 4622/2019 για το Επιτελικό Κράτος με τον οποίο συστάθηκε η Εθνική Αρχή Διαφάνειας. «Το Επιτελικό κράτος», αναφέρει η Wikipedia, της οποίας η πηγή είμαι σχεδόν βέβαιος ότι είναι κάποιος από τους 440 υπαλλήλους που αναφέρονται παρακάτω, «είναι ένα σύστημα διακυβέρνησης του ελληνικού κράτους που καθιερώθηκε από την πρώτη κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη τον Αύγουστο του 2019 με τον Νόμο 4622/2019, τον πρώτο που επικυρώθηκε εκείνη την Κοινοβουλευτική Περίοδο. […] Βασικοί πυλώνες του νέου συστήματος είναι η Εθνική Αρχή Διαφάνειας, στην οποία συγχωνεύθηκαν πέντε δημόσια ελεγκτικά σώματα και μία δημόσια υπηρεσία καταπολέμησης της διαφθοράς, και η Προεδρία της Κυβέρνησης, ένας αυτοτελής, απευθείας υπαγόμενος στον Πρωθυπουργό δημόσιος οργανισμός που απασχολεί 440 υπαλλήλους. Με τον Νόμο 4622/2019, υπό τον έλεγχο της Προεδρίας της Κυβένησης τέθηκε η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών, η Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση και το Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων». Δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς, ότι στόχος και σκοπός αυτού του νόμου ήταν ο όσο το δυνατόν μεγαλύτερος έλεγχος όλων των δομών εξουσίας του κράτους και το πέρασμα της ποιότητας της δημοκρατικής διακυβέρνησης της χώρας στα χέρια ενός και μόνο ανθρώπου: του πρωθυπουργού.
Κίνηση δεύτερη: Δημιουργία «τεχνικού θορύβου» στην πληροφορία με μοναδική στόχευση την υποβάθμιση του ενδιαφέροντος των πολιτών για τα κοινά, απαξίωση της πολιτικής διαφωνίας και τελικό αποτέλεσμα: την όσο το δυνατόν λιγότερο συμμετοχή του κόσμου στην εκλογική διαδικασία. Η επιλογή αυτή στηρίχτηκε πάνω στο αξίωμα που υποστηρίζει ότι ένα 20%, ό,τι και να γίνει, θα ψηφίζει πάντα την εκάστοτε κυβέρνηση. Άρα όσο μεγαλύτερη είναι η απαξίωση της αντιπολίτευσης και η συρρίκνωση ή η πολυδιάσπαση της εκλογικής δυναμικής της, τόσο πιο εύκολα και πιο άνετα αυτό το 20% (η συντηρητική δηλαδή μειοψηφία) θα μετατρέπει τους εκπροσώπους του στον απόλυτο κυρίαρχο της διακυβέρνησης της χώρας με τρόπο δημοκρατικά νομότυπο.
Κι όλο να μεγαλώνει «ο θόρυβος» από σχετικούς και άσχετους που μιλούν μεταξύ τους για σχετικά και άσχετα μεταξύ τους πολιτικά ζητήματα, επικαλύπτοντας ο ένας τον άλλον με μεγάλη ταχύτητα και ελάχιστο χρόνο στον επίσημο πολιτικό διάλογο. Έναν πολιτικό διάλογο που με τον τρόπο που πραγματοποιείται απαξιώνεται και υποβαθμίζεται ακόμα πιο πολύ με μοναδική εξαίρεση τον λόγο του «κυρίου Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη», ο οποίος σε όλα τα κανάλια ενημέρωσης είναι ο μόνος σε όλο το πολιτικό προσωπικό της χώρας που έχει δύο ιδιότητες (και «κύριος» και «Πρωθυπουργός» με το «Π» κεφαλαίο) και ονοματεπώνυμο. Όλοι οι άλλοι έχουν μόνο ή ιδιότητα ή επώνυμο. Είναι δηλαδή, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο πρόεδρος του Σύριζα, ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ, ή ο Ανδρουλάκης, ο Φάμελος, ο Κουτσούμπας, κ.ο.κ..
Κίνηση τρίτη: «Μπάζωμα»! Κάθε φορά που η πολιτική καθημερινότητα σηκώνει απρόβλεπτα γεγονότα, τα οποία ξεφεύγουν από την κυβερνητική διαχείριση των ζητημάτων και «στριμώχνουν» πολιτικά και ηθικά την κυβέρνηση, ξεκινούν οι εργολαβίες της «μπουλντόζας» και της «καταβρεχτήρας» της «σκόνης» που σηκώνεται, για να θαμπώσει την κυβερνητική «λιακάδα» της διαφάνειας, που οικοδομεί το Μαξίμου. Κι άλλοτε με τη μέθοδο της αλλαγής της ατζέντας, άλλοτε με το «πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα» κι άλλοτε με την επίκληση της αρχής του «μονόδρομου», επιχειρείται η λήθη και το «μπάζωμα» των αιτιών και των αποτελεσμάτων των κυβερνητικών επιλογών.
Θα μου πείτε βέβαια, ότι και οι τρεις αυτές κινήσεις αποτελούν σημαντικά διαχρονικά εξουσιαστικά εργαλεία χειρισμού του κοινωνικού συνόλου, έχω την αίσθηση όμως ότι τα τελευταία έξι χρόνια όχι μόνο έχουν χρησιμοποιηθεί κατά κόρον, αλλά με στοχευμένες κυβερνητικές αποφάσεις τείνουν να αποκτήσουν πρακτική νομιμοποίηση και να καθορίσουν σε απόλυτο βαθμό το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας από δω και πέρα.
Είναι επιθυμία των περισσότερων: οι συγκεντρώσεις της Παρασκευής να αποκτήσουν εκείνη τη δυναμική που χρειάζεται ο «ήλιος» για να «γυρίσει».
Και να που, όπως όλα δείχνουν, η επιθυμία μπορεί να γίνει πράξη… Και θα γίνει!
Διαβάστε επίσης στο link που ακολουθεί
Γενική Απεργία | 28/2 | Τέμπη: να μην «μπαζωθεί» η πολιτική και ποινική ευθύνη
——————————————————————————–
Στο μεροκάματο της σπουδής των τεχνικών της εξουσίας
