Ξέρω, Πάνο, πως δε σ’ αρέσουν τα μελό
και τα μικροαστικά πρωτόκολλα
αλλά δέξου σε παρακαλώ ετούτη τη στιγμή,
δυο λόγια αγάπης και βαθειάς εκτίμησης
Προσπαθώ, με μεγάλη δυσκολία,
να συμβιβαστώ με τη σημερινή πραγματικότητα
του Γιώργου Παληγεώργου*
Πάνο το βιογραφικό σου ως προς τυπικό του μέρος είναι γνωστό• το δημοσίευσαν site και αρκετοί λογαριασμοί στο ηλεκτρονικό καφενείο, έτσι έλεγες το Facebook. Θα πάω λίγο πιο κάτω…
Ήσουνα προετοιμασμένος κι ήμασταν προετοιμασμένοι από καιρό γι’ αυτό το φινάλε. Όμως όσοι σε γνώρισαν κι επικοινώνησαν ουσιαστικά μαζί σου, με νου και καρδιά, είναι βέβαιο πως θα συνεχίσουν να σε κουβαλούν μέσα τους και στην εξέλιξη των σκέψεών τους θα είσαι αναφορά. Γιατί δεν πέρασες απ’ τη ζωή ως ένας κάποιος τάχα καθώς πρέπει, ως ένας διεκπεραιωτής κάποιου δεδομένου ρόλου, αλλά για να μελετήσεις την κοινωνία και τις ανθρώπινες σχέσεις, ν’ αμφισβητήσεις παγιωμένες αντιλήψεις και ν’ αντισταθείς στην αδικία και στα τέρατα που αυτή αναπαράγει, να δώσεις μηνύματα για έναν καλύτερο κόσμο μεσ’ απ’ επιστημονική σου συνεισφορά στην ιατρική, τη λογοτεχνική σου προσέγγιση και τη γενικότερη αισθητική σου ματιά, μέσα απ’ την καθημερινή σου πολιτική μάχη, μέσα απ’ τον έρωτα, τη φιλία, το χιούμορ σου και φορές ακόμα μέσα απ’ τις γεμάτες σημασία σιωπές σου.
Είχες ταχθεί με σαφήνεια υπέρ των ιδεών και των κινημάτων που διατυπώνουν φρέσκο λόγο και αναζητούν κι επιδιώκουν τη δίκαιη κοινωνία. Σ’ αυτό το πλαίσιο συνέβαλες αποφασιστικά στο δυνάμωμα του «Ανυπότακτου Αγρινίου», για να συγκροτηθεί, να στελεχωθεί και να εκπροσωπηθεί στο Δημοτικό Συμβούλιο το 2014 και το 2019.
Όλα αυτά κι όσα ακόμα ίσως παραλείπω συνιστούσαν την προσωπικότητα και το ταπεραμέντο σου και σε έκαναν λόγιο με αναζητήσεις σε δύσβατα κι αψηλά μονοπάτια και ταυτόχρονα ευπροσήγορο κι αγνό λαϊκό άνθρωπο της καθημερινότητας. Κι αυτά μαζί με το χαμόγελό σου μας χάρισαν τη μορφή σου με το σπάνιο μαγνητισμό της, μας χάρισαν την τύχη της ζωογόνας συντροφιάς σου.
Η άριστη γνώση της γλώσσας και η δεινότητα της γραφής σου εκτός που φανερώνονταν στις καθημερινές πολιτικοϊδεολογικές και κοινωνικές παραμβάσεις σου στα social media, άφησαν και τρία ξεχωριστά αντισυμβατικά βιβλία γεμάτα ψυχικό πλούτο, με διηγήματα, με ποίηση κι ένα μυθιστόρημα, για να μας κρατούν συντροφιά και κάπου κάποιο δάκρυ μας να νοτίζει το χαρτί ανάμεσα στις αράδες σου.
Πάνο, θυμάμαι πολλές στιγμές, πολλές έντονες στιγμές σου. Όμως αυτές θα ζωντανεύουν στο μέλλον των μνημονεύσεών σου. Ωστόσο θα διαλέξω μια στιγμή να μοιραστούμε εδώ. Διαλέγω εκείνη τη στιγμή που αποκρυπτογραφήσαμε και παρουσιάσαμε, στο βιβλιοπωλείο της Αλέκας Μοσχονά, το πολεμικό ημερολόγιο του πατέρα σου Παντελή Κατσακιώρη, του νεαρού τότε έφεδρου ανθυπίατρου στο Αλβανικό μέτωπο 1940-41. Εκείνη τη βραδιά πρώτη φορά σε είδα βουρκωμένο, πρώτη φορά είδα και το διάφανο δάκρυ της Λέτας. Είδα το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής που δείχνει αδιάψευστα πως τους νεκρούς που αγαπήσαμε θα τους αγαπάμε πάντα γιατί τους φέρουμε αδιάκοπα μέσα μας, όπως ακριβώς εσείς τον πατέρα σας. Τότε η μάνα σας η Ευαγγελία ζούσε ακόμα.
Πάνο είμαστε εδώ για το ξόδι σου και το κατευόδιό σου.
Είναι εδώ η μονάκριβή σου θυγατέρα η Εράλια που θα ταξιδεύει τα κύτταρά σου σε όλες της τις διαδρομές, σε όλους τους προορισμούς της, σε όλα τα όνειρά της. Είναι εδώ η αγαπημένη σου αδερφή η Λέτα που ταίριαξε στην καρδιά της την αγωνία και τη λαχτάρα της για σένα σαν υπόδειγμα αδερφοσύνης. Είναι εδώ μια σπουδαία γυναίκα, η Βέτα, π. σύζυγός σου και μητέρα της Εράλιας. Είναι εδώ η Λένα, σύντροφός και ακοίμητος συμπαραστάτης σου τα τελευταία χρόνια. Είναι εδώ τα αγαπημένα σου ξαδέρφια καθώς οι γενιές συνεχίζονται… Είναι εδώ ο ιατρικός κόσμος του Αγρινίου, σημάδι συναδελφικότητας κι αλληλεγγύης. Είναι εδώ οι πολλοί καλοί σου φίλοι και πλήθος γνωστών σου, τρανή απόδειξη ότι, εκτός από λειτουργός θεραπευτής, υπήρξες και κόσμημα της Αγρινιώτικης κοινωνίας και πως η πορεία σου θα αποτελέσει παρακαταθήκη για την πόλη.
Πάνο θα σε περιμένουμε στον ύπνο μας να ‘ρχεσε να σκαρώνουμε από κείνες τις απίστευτες παλιές πλάκες όπου πρώτος εσύ έσκαγες στα γέλια. Μη μας χαλάσεις το χατίρι!
Τώρα Πάνο θα σ’ αφήσω να κοιμηθείς όπως οι δίκαιοι του κόσμου!
Χαιρετισμούς στον Παντελή και στην Ευαγγελία!
Πάνο καλό σου ταξίδι!
*Το παραπάνω κείμενο ήταν η «τελευταία κουβέντα» του Γιώργου, έτσι όπως αυτή ειπώθηκε, χθες το απόγευμα, στον μητροπολιτικό του Αγρινίου. Είμασταν όλοι εκεί.
