.
Λευτέρης Τηλιγάδας
Το τρένο των ονείρων τους δεν σφύριξε ποτέ
«…μόνον ονειρευόμενος δύναται τις να φαντάζεται
την κατασκευήν τόσων σιδηροδρόμων,
αφ’ ού είνε γνωσταί αι οικονομικαί δυσχέρειαι του Κράτους»
Στις 20 Μαρτίου του 1908, πραγματοποιήθηκε ένας διάλογος στη Ελληνική Βουλή ανάμεσα στο Βουλευτή της Ευρυτανίας εκείνη τη εποχή, Γεώργο Καφαντάρη (Ραλλικός), τον Υπουργό Εσωτερικών της Κυβέρνησης Θεοτόκη, Νικόλαο Καλογερόπουλο, το Βουλευτή της Φθιώτιδας, Νικόλαο Χατζίσκο (Θεοτοκικός), το Βουλευτή Αιτωλοακαρνανίας (Επαρχία Ναυπακτίας), Ιωάννη Κανναβό και το Βουλευτή Τυρνάβου, Λυμπρίτη Θεόδωρο, με αφορμή ένα αίτημα για την ανάπτυξη του σιδηροδρομικού δικτύου, η υλοποίηση του οποίου θα διαμόρφωνε (αν φυσικά είχε υλοποιηθεί και δεν παρέμεινε μια κουβέντα στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού διαλόγου), μία τελείως διαφορετική δυναμική προοπτική για το σύνολο της Δυτικής και Κεντρικής Ελλάδας.
Βουλευτές της Αιτωλοακαρνανίας εκείνη την κοινοβουλευτική περίοδο ήταν: από Επαρχία Μεσολογγίου: Κωνσταντίνος Τρικούπης (Θεοτοκικός, 1857-1922) και Λεωνίδας Δεληγεώργης (Ανεξάρτητος, 1839-1928), από την Επαρχία Ναυπακτίας: Νικόλαος Σισμάνης (Θεοτοκικός, 1810-1863), Ιωάννης N. Κανναβός (Ραλλικός, 1867-1953), από την Επαρχία Βάλτου: Νικόλαος Στράτος (Θεοτοκικός, 1872-1922)[1], από την Επαρχία Βονίτσης: Δημήτρης Ράγκος (Ραλλικός – 1909), Ξενοφών Μαυρομμάτης (Θεοτοκικός) και από την Επαρχία Τριχωνίας: Νικόλαος Ι. Παπαϊωάννου (Θεοτοκικός, 1855-1928) Αριστόβουλος Μάνεσης (Ραλλικός -1908)
Η συζήτηση ξεκίνησε με τον αντιπολιτευόμενο βουλευτή Γιώργο Καφαντάρη, ν΄ απευθύνει μια παράκληση στο Νικόλαο Καλογερόπουλο, να διατάξει τον αρμόδιο μηχανικό να καταρτίσει τη μελέτη της σιδηροδρομικής, που θα ένωνε τη Λαμία με το Χάνι του Πανίτσου κοντά στη Σπερχιάδα της Φθιώτιδας. Ο υπουργός Εσωτερικών του απάντησε ότι ήδη έχει καταρτισθεί προμελέτη από τη Λαμία μέχρι τη Βαρυπόμπη και ότι θα διατάξει αυτή να επεκταθεί μέχρι το σημείο εκείνο που ζήτησε ο Καφαντάρης, ώστε να προεκταθεί μέχρι εκεί ο σιδηρόδρομος, εάν το ποσό, που θα χρειασθεί για τις δαπάνες, είναι μικρό.
Αμέσως μετά το λόγο ζήτησε και πήρε, ο Νικόλαος Χατζίσκος, ο οποίος υποστήριξε ότι έπρεπε να κατασκευαστεί μια γραμμή που θα ξεκινούσε από τη Λαμία και διαμέσου Δαδιού, θα έφτανε μέχρι το Καρπενήσι. Υποστήριξε επίσης, ότι ο μηχανικός Διαμαντίδης, στον οποίο ανατέθηκε ο καταρτισμός της μελέτης έδειξε μεγάλο ζήλο γι’ αυτό.
Στο σημείο αυτό παρενέβη ο βουλευτής της Αιτωλοακαρνανίας, Ιωάννης Κανναβός, ο οποίο αφού υποστήριξε όλα τα παραπάνω, πρόσθεσε ότι αυτή η σιδηροδρομική γραμμή που θα ξεκινούσε από τη Λαμία και μέσα από το Χάνι του Πανίστου θα έφτανε στο Καρπενήσι θα έπρεπε να επεκταθεί μέχρι το Κρυονέρι, για να ενωθεί με τους Σιδηροδρόμους της Βορειοδυτικής Ελλάδας (ΣΒΔΕ).
Απαντώντας στον Κανναβό, ο Καλογερόπουλος, είπε ότι ο μηχανικός Διαμαντίδης πήρε εντολή να ολοκληρώσει τις μελέτες μέχρι το Καρπενήσι, αλλά «έπεσε» και η ιδέα να ενωθεί αυτή με τη γραμμή των Σιδηροδρόμων Βορειοδυτικής Ελλάδας, έτσι ώστε να υπάρξει η δυνατότητα της σιδηροδρομικής μεταφοράς μέχρι το Μεσολόγγι, το Αγρίνιο και την Άρτα. Δήλωσε όμως, ότι δεν μπορεί εκείνη τη στιγμή να υποστηρίξει, αν θα είναι δυνατή η προέκταση αυτή μέχρι το Κρυονέρι, αφού δεν υπάρχουν οι μελέτες.
Τη συζήτηση έκλεισε και… «προσγείωσε», ο βουλευτής του Τυρνάβου, Λυμπρίτης Θεόδωρος, ο οποίος είπε ότι «μόνον ονειρευόμενος δύναται τις να φαντάζεται την κατασκευήν τόσων σιδηροδρόμων, αφ’ ού είνε γνωσταί αι οικονομικαί δυσχέρειαι του Κράτους».
1. Κώστας Διγκαβές, Οι εκλογές στην Ελλάδα 1844-1985, εκδ. Μαλλιάρης Παιδεία, 1985, σελ 13. | 2. Διατέλεσε πρωθυπουργός για έξι μέρες (3 Μαΐου 1922 – 9 Μαΐου 1922) και εκτελέστηκε στο Γουδί στις 15 Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς, ως ένας από τους υπαίτιους της Μικρασιατικής Καταστροφής. Το όνομα του έφερε για πολλά χρόνια η πρώτη πλατεία της πόλης του Αγρινίου (Απάνω Πλατεία), μέχρι να μετονομαστεί σε Πλατεία Ειρήνης.
Φωτογραφία:
——————————————————————————————————-
Η μνήμη είναι μια δυνατότητα για να διευρύνουμε το μέλλον
και όχι για να το συρρικνώσουμε στο ήδη ξεπερασμένο παρελθόν
