Το πρώτο σταμπάρισμα στο Αγρίνιο

Η μπογιά σε ντενεκεδάκια, σκέτη νερομπογιά…
και για πινέλο, που θα περνούσε
πάνω απ΄το στάμπο με τη μπογιά… πινέλα ξυρίσματος!
Ήταν το πρώτο σταμπάρισμα της Κατοχής στο Αγρίνιο

  • Από το Ιστορικό Αρχείο
    του  Σπύρου Γερολυμάτου (Λέανδρου)

Παραμονή 24 Μαρτίου 1943. Η οργάνωση της ΟΚΝΕ Αγρινίου ανέλαβε να γράψει τα πρώτα αντιστασιακά συνθήματα στους τοίχους των κτιρίων της πόλης, τιμώντας, έτσι, την επέτειο της Εθνεγερσίας του 1821.

Ήταν κάπως πρωτόγνωρα τα υλικά που θα χρησιμοποιούνταν. Τα συνθήματα , όπως «ΖΗΤΩ Η 25 ΜΑΡΤΙΟΥ», «ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ», «ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΑΜ» κ.λπ., είχαν χαραχτεί σε χαρτόνια που ανέλαβε να σχεδιάσει ο Δημητράκης Ανδρικόπουλος και τα έκοψε ο Γιώργος Κουτρουμπούσης με τον Αρχιμήδη Ανδρικόπουλο. Η μπογιά σε ντενεκεδάκια, σκέτη νερομπογιά… και για πινέλο, που θα περνούσε πάνω απ΄το στάμπο με τη μπογιά, πινέλα ξυρίσματος!

Τα υλικά είχαν συγκεντρωθεί στο σπίτι του Πάνου Χατζόπουλου στην πλατεία Χατζοπούλου, στο παλιό αρχοντικό των Χατζοπουλαίων. Από εκεί, γύρω στις 7 το βράδυ, θα πέρναγαν οι ΟΚΝΙΤΕΣ και αφού θα παραλάβαιναν τα υλικά θα ξεκινούσαν ανά δύο για τις διάφορες περιοχές του Αγρινίου.

Η ώρα ήταν περιορισμένη γιατί στις 9:00 το βράδυ σταματούσε η κυκλοφορία.

Η δυσκολία ήταν που εκείνη την ώρα στους κεντρικούς δρόμους, όπως την Παπαστράτου, την κεντρική πλατεία, την οδό Μεσολογγίου κ.λπ. η κίνηση των πολιτών ήταν ζωηρή, γιατί απ΄την Παπαστράτου, αίφνης, γύριζαν προς το συνοικισμό του Αγίου Κωνσταντίνου οι πρόσφυγες, όπως τους λέγαμε τότε τους κατοίκους εκείνους του Αγρινίου, γυρίζοντας απ΄τις δουλειές και τα μαγαζιά τους στα σπίτια τους. Το ίδιο και οι άλλοι κεντρικοί δρόμοι.

Μια άλλη σοβαρή δυσκολία ήταν που για να διαβάζεται το σύνθημα έπρεπε το στάμπο να γραφτεί σε λεία επιφάνεια και σπάνιζαν τότε τα σπίτια με σοβατισμένα ντουβάρια. Το 90% των οικοδομών είχε τοίχους από σκέτη πέτρα, τη γνωστή σταχτόγκριζα πέτρα των αγρινιώτικων νταμαριών.

Ξεκίνησαν λοιπόν τα συνεργεία με το σουρούπωμα για το δύσκολο έργο του σταμπαρίσματος.

Παρ΄όλες τις προαναφερόμενες δυσκολίες και με πολύ θράσος οι ΟΚΝΙΤΕΣ κατάφεραν να γιομίσουν το Αγρίνιο με τα πρώτα Αντιστασιακά Συνθήματα. Γιατί θράσος ήταν η ενέργεια να μπογιατίζεις το στάμπο την ώρα που δίπλα σου περνούσε ο κόσμος και γύριζε ξαφνιασμένος και σε κοιτούσε, χωρίς βέβαια να ξέρει τι ακριβώς κάνεις. Ήταν η πρώτη φορά που γινόταν τέτοια δουλειά κι ο κόσμος αγνοούσε τι έκανες.

Δημοτικός φωτισμός δεν υπήρχε και ό,τι έβγαινε στον τοίχο μόνο στο φως της μέρας φαινόταν και διαβαζόταν. Κι ανάμεσα απ΄ αυτόν τον κόσμο που πηγαινοέρχονταν στο δρόμο κυκλοφορούσε και ο καταχτητής. Παρόλα αυτά, λοιπόν, το σταμπάρισμα έγινε χωρίς κανένα δυσάρεστο συμβάν.

Κινδύνεψε σε μια στιγμή το συνεργείο της οδού Παπαστράτου, γιατί την ώρα που μπογιάτιζε στον τοίχο απ΄το σπίτι του Ρήκα, ένα απ΄τα λίγα σοβατισμένα της οδού, έφτασαν δυο Ιταλοί αξιωματικοί κουβεντιάζοντας, άνοιξαν την κάτω σιδερόπορτα που οδηγούσε στην εξωτερική σιδερένια σκάλα και ανέβηκαν απάνω –το σπίτι ήταν επιταγμένο- κι ευτυχώς δεν έδωσαν σημασία ή δεν πρόσεξαν το συνεργείο των παιδιών.

Και οι αξιωματικοί Ιταλοί πάντα οπλοφορούσαν.

Την άλλη μέρα το πρωί οι Αγρινιώτες διάβαζαν τα συνθήματα.

Γρήγορα οι καταχτητές Ιταλογερμανοί τ΄ ανακάλυψαν και η αντίδρασή τους ήταν να υποχρεώσουν πολλούς Αγρινιώτες, άλλους με σκεπάρνια, άλλους με γκασμάδες να γκρεμίζουν τα σημεία των σοβάδων που ήταν γραμμένα τα συνθήματα. Το ωραίο ήταν, που ανάμεσα στους μαστροχαλαστήδες αυτούς ήταν και ο Μαυρογιάννης που χάλαγε συνθήματα που ο ίδιος είχε γράψει το προηγούμενο βράδυ!!!

 

Διαβάστε όλες τις αναρτήσεις
του ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΑΡΧΕΙΟΥ ΛΕΑΝΔΡΟΥ
κάνοντας clik πάνω στην κάρτα που ακολουθεί

 


AgrinioStories

Διαβάστε όλες τις ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ του «Αρχείου»
κάνοντας clik πάνω στη διαφήμιση που ακολουθεί