6 Δεκεμβρίου 2023
Είναι η 340η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 25 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:25 – Δύση ήλιου: 17:05 – Διάρκεια ημέρας: 9 ώρες 40 λεπτά
🌗 Σελήνη 22.3 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Νικόλαο, Νικόλα, Νίκο, Νικολό, Νικολή, Νικολάκη, Νικολέττα, Νικολούδα, Νικολίτσα, Νικολίνα, Νικολέτα, Νικόλ και Μυριαλλή.
Γεγονότα
1865 – Ψηφίζεται από το Κογκρέσο η 13η Τροποποίηση του Αμερικανικού Συντάγματος, που προβλέπει την κατάργηση της δουλείας. Η 13η τροπολογία του Συντάγματος των ΗΠΑ ήταν αυτή που σφράγισε ένα μελανό κεφάλαιο για τους Αφροαμερικανούς στην ανερχόμενη “γη της επαγγελίας”. Σε αντίθεση με τις άλλες τροπολογίες ανασυγκρότησης, η 13η σπάνια αναφέρεται στη νομολογία, χρησιμοποιήθηκε όμως για να καταργήσει ορισμένες φυλετικές διακρίσεις ή σύγχρονες μορφές δουλείας, όπως η εμπορία λευκής σαρκός. Μέχρι την επικύρωσή της, το δικαίωμα στην απαγόρευση της δουλείας ήταν στην ευχέρεια της κάθε πολιτείας ξεχωριστά.
Ο Thomas Jefferson έκανε την αρχή όταν υπέγραψε νόμο που απαγορεύει την εισαγωγή υποδουλωμένων Αφρικανών, το 1807. Ο θεσμός όμως εδραιώθηκε στην αμερικανική κοινωνία και οικονομία, με αποτέλεσμα μέχρι το ξέσπασμα του εμφυλίου το 1861, να έχουν υποδουλωθεί περισσότεροι από 4 εκατομμύρια άνθρωποι. Ακολούθησε ο Lincoln ο οποίος ενώ απέφευγε την δουλεία, αμφιταλαντευόταν κατά τη διάρκεια της καριέρας του για τις ενέργειες που έπρεπε να γίνουν γύρω από αυτό το θέμα.
Στις 22 Σεπτεμβρίου 1862, ισχυρίστηκε ότι η χειραφέτηση των υποδουλωμένων ανθρώπων θα βοηθούσε τις ΗΠΑ στην σύντριψη των εξεγέρσεων και θα οδηγούσε στην λήξη του εμφυλίου. Προέβη λοιπόν στη Διακήρυξη χειραφέτησης, η οποία όριζε ότι σε 100 μέρες θα ελευθερώσει όλους τους σκλάβους που ανήκαν στις περιοχές εκτός ελέγχου των ΗΠΑ και την 1 Ιανουαρίου 1863 ονόμασε τις 10 πολιτείες στις οποίες θα ίσχυε η διακήρυξη.
1925 – Οι συνδικαλιστές διατυπώνουν για πρώτη φορά το αίτημα για 13ο μισθό, εν όψει των Χριστουγέννων. Το Δώρο Χριστουγέννων είναι ένα χρηματικό βοήθημα, που δίνεται από τον εργοδότη προς τον εργαζόμενο, ενόψει των εορτών των Χριστουγέννων. Συνίσταται σ’ έναν ολόκληρο μισθό, κατ’ ανώτατο όριο και καταβάλλεται από τον εργοδότη έως τις 21 Δεκεμβρίου. Συμβάλλει στην ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών και συντελεί στην αύξηση της εμπορικής κίνησης. Είναι γνωστό και ως 13ος μισθός.
Κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, οι εργοδότες συνήθιζαν να δίνουν δώρα σε είδος ή σε χρήμα προς τους υπαλλήλους τους. Στις 6 Δεκεμβρίου 1925, για πρώτη φορά οι συνδικαλιστές διατύπωσαν το αίτημα για 13ο μισθό, ενώ δύο χρόνια αργότερα, στις 22 Δεκεμβρίου 1927, οι δημόσιοι υπάλληλοι απήργησαν με αίτημα την καταβολή ενός ολόκληρου μισθού για τις γιορτές των Χριστουγέννων.
Μετά τον πόλεμο, με δυο αναγκαστικούς νόμους του 1944 και 1946 (τότε δεν υπήρχε Βουλή), καθιερώθηκαν οι έκτακτες ενισχύσεις, όπως ονομάστηκαν τα δώρα, οι οποίες συμπεριλήφθηκαν στο μισθό. Με αυτή τη νομοθετική ρύθμιση δινόταν το δικαίωμα στους αρμόδιους υπουργούς να καθορίζουν τους μισθούς, στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν οι έκτακτες ενισχύσεις των Χριστουγέννων και του Πάσχα. Οι νόμοι 1777 και 1901 του 1951 επικύρωσαν την προηγούμενη νομοθετική πρωτοβουλία και όριζαν ότι «οι υπουργοί Οικονομικών και Εργασίας δύνανται δια κοινών αποφάσεων να προσδιορίζουν εκτάκτως οικονομικάς ενισχύσεις κατά τις εορτές Χριστουγέννων και Πάσχα εις χρήμα ή εις είδος».
1940 – Ο ελληνικός στρατός καταλαμβάνει τους Αγίους Σαράντα και το Δέλβινο στην Αλβανία, κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου. Ήταν 6 Δεκεμβρίου 1940 όταν το Α’ Σώμα του Ελληνικού Στρατού καταλαμβάνει τους Αγίους Σαράντα στη Βόρεια Ήπειρο κατά τον Ελληνο-ιταλικό πόλεμο. Ο ελληνικός στρατός τότε καταλαμβάνει και το Δέλβινο. Η κατάληψη αυτού του στρατηγικού λιμανιού επιτάχυνε περισσότερο την Ελληνική διείσδυση προς το βορρά.
Είχε προηγηθεί η κατάληψη από τις Ιταλικές δυνάμεις το 1939 και ήταν στρατηγικό λιμάνι κατά την Ιταλική εισβολή στην Ελλάδα. Στο διάστημα αυτής της κατοχής ονομάστηκε μάλιστα «Porto Edda» προς τιμή της μεγαλύτερης κόρης του Μπενίτο Μουσολίνι. Μετά τη Γερμανική εισβολή στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941, η πόλη επέστρεψε στον έλεγχο των Ιταλών ενώ στις 9 Οκτωβρίου 1944 η πόλη καταλήφθηκε από ομάδα Βρετανών καταδρομέων υπό τον Ταξίαρχο Τομ Τσόρτσιλ και ντόπιων παρτιζάνων του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) υπό τον Ισλάμ Ραντοβίτσκα.
Η εμπλοκή των Βρετανικών στρατευμάτων θεωρήθηκε προβληματική από το ΕΑΜ, που θεωρούσε ότι οι Βρετανοί θα χρησιμοποιούσαν την πόλη ως βάση τους και θα εγκαθιστούσαν στην περιοχή τους συμμάχους τους από την Ελλάδα. Υπάρχουν μάλιστα βρετανικά έγγραφα τα οποία δείχνουν ότι δυνάμεις του ΕΔΕΣ συμμετείχαν επίσης στην επιχείρηση. Πάντως τα Βρετανικά στρατεύματα αποχώρησαν γρήγορα από την περιοχή, αφήνοντάς τη στις Αλβανικές κομμουνιστικές δυνάμεις.
Σημειώνεται ότι οι Άγιοι Σαράντα συμπεριλήφθηκαν στο νεοϊδρυθέν Αλβανικό κράτος, σύμφωνα με το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας (1913). Η πόλη αξίζει να τονίσουμε ότι η είχε καταληφθεί δύο φορές από την Ελλάδα πριν το 1940, το 1913 και από το 1914 ως το 1916. Τη δεύτερη φορά η κατάληψη έγινε από Έλληνες αντάρτες από την Αυτόνομη Δημοκρατία της Βορείου Ηπείρου. Το 1914 ξεκίνησαν στους Αγίους Σαράντα διαπραγματεύσεις μεταξύ εκπροσώπων της προσωρινής κυβέρνησης της Βορείου Ηπείρου και εκείνης της Αλβανίας, που συνεχίστηκαν στη γειτονική Κέρκυρα και τερματίστηκαν με την αναγνώριση την αυτονομία της Βορείου Ηπείρου μέσα στο νεοϊδρυθέν Αλβανικό κράτος.
Καταλήφθηκε στη συνέχεια από την Ιταλία μεταξύ 1916 και 1920, ως τμήμα του Ιταλικού Προτεκτοράτου της νότιας Αλβανίας.
2008 – Ο ειδικός φρουρός Επαμεινώδας Κορκονέας, 37 ετών, πυροβολεί και σκοτώνει στα Εξάρχεια τον 16χρονο μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Ξεσπούν επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας. Το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008 ο 37χρονος αστυνομικός (ειδικός φρουρός για την ακρίβεια) Επαμεινώνδας Κορκονέας πυροβόλησε και σκότωσε στα Εξάρχεια τον 15χρονο μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Την επομένη ξέσπασε ένα κύμα νεανικής αγανάκτησης πανελλαδικής εμβέλειας, που οδήγησε σε πρωτοφανούς έντασης ταραχές, κυρίως στη Αθήνα, τις «χειρότερες από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974», σύμφωνα με την εφημερίδα «Καθημερινή». Το αιματηρό περιστατικό και τα επακόλουθά του έλαβαν διεθνείς διαστάσεις και σε πολλές μεγαλουπόλεις του κόσμου διοργανώθηκαν εκδηλώσεις αλληλεγγύης και συμπαράστασης.
Η δολοφονία Γρηγορόπουλου προκάλεσε ακαριαία ένα νεανικό κύμα διαμαρτυρίας (βοηθούντων και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης), που όμοιό του δεν είχε ξαναζήσει η χώρα από τη μεταπολίτευση και μετά.
Από τις 7 έως τις 10 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκαν μεγάλες πορείες διαμαρτυρίας στην Αθήνα και σε πολλές πόλεις της χώρας. Μαθητές γυμνασίων και λυκείων προχώρησαν σε πορείες, καταλήψεις σχολείων και αποχή από τα μαθήματα. Σημειώθηκαν σοβαρά επεισόδια και πρωτοφανείς καταστροφές σε δημόσια κτίρια, τράπεζες, εμπορικά καταστήματα, μνημεία και αυτοκίνητα. Οι μεγαλύτερες καταστροφές σημειώθηκαν στην Αθήνα. Σύμφωνα με εκτίμηση του ΕΒΕΑ, οι ζημιές που προκλήθηκαν μόνο στην Αθήνα ξεπέρασαν τα 50 εκατομμύρια ευρώ. Οι αναλυτές απέδωσαν τη νεανική εξέγερση στο αίσθημα απελπισίας που διακατείχε τη νέα γενιά, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και της ραγδαία αυξανόμενης νεανικής ανεργίας, αλλά και στην ανικανότητα της ιθύνουσας τάξης να τους εμπνεύσει, λόγω σκανδάλων και διαφθοράς.
Γεννήσεις
1778 – Γκέι Λουσάκ. Ο Γκαι-Λυσάκ γεννήθηκε στο Σαιν-Λεονάρ-ντε-Νομπλά, στο σημερινό νομό Ωτ-Βιέν. Ο πατέρας του Ζοζέφ Λουί Γκαι, Αντονύ Γκαι, γιος ιατρού, ήταν νομικός και εισαγγελέας, εργαζόμενος ως δικαστικός στο Νομπλά. Ήταν πατέρας δύο γιων και τριών κορών, και κατείχε μεγάλο μέρος του οικισμού Λυσάκ και συχνά προσέθετε το όνομα του οικισμού στο επώνυμο του για να διακρίνεται από άλλους κατοίκους με το επώνυμο Γκαι, κατά παράδοση του Παλαιού Καθεστώτος. Τελικά πατέρας και γιος υιοθέτησαν το επώνυμο Γκαι-Λυσσάκ το 1803. Κατά την διάρκεια της Επανάστασης, εκ μέρους του Νόμου τον Υπόπτων, ο πατέρας του, πρώην βασιλικός πληρεξούσιος, φυλακίστηκε στο Σαιν Λεονάρ από το 1793 έως το 1794.
Έλαβε την πρώτη του εκπαίδεση στο Καθολικό Αββαείο του Μπουρντέ, αν και αργότερα ασπάστηκε τον αθεϊσμό. Υπό την επίβλεψη του Ηγούμενου του Ντυμοντέλ άρχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, εισερχόμενος τελικά στην Πολυτεχνική Σχολή (École Polytechnique) το 1798. Ο Γκαι-Λυσάκ γλίτωσε για λίγο τη στρατολόγηση και όταν εισήλθε στην Πολυτεχνική Σχολή ο πατέρας του είχε ήδη συλληφθεί (λόγω της Βασιλείας του Τρόμου του Ροβεσπιέρου). Τρια χρόνια αργότερα, ο Γκαι-Λυσάκ μετακινήθηκε στην Εθνική Σχολή Πολιτικών Μηχανικών (Γαλλία) (École des Ponts et Chaussées), και σε σύντομο διάστημα προσχώρησε στον Κλωντ Λουί Μπερτολέ ως βοηθός του. Το 1802, ορίστηκε επιβλέποντας του Αντουάν Φρανσουά Φουρκρουά στην Πολυτεχνική Σχολή, όπου το 1809 έγινε καθηγητής χημείας. Από το 1808 έως το 1832, ήταν καθηγητής φυσικής στη Σορβόννη, μια θέση από την οποία παραιτήθηκε για να κρατήσει την έδρα της χημείας τον Βοτανολογικό Κήπο (Jardin des Plantes). Το 1821, εξελέγη αντεπιστέλλον μέλος στην Σουηδική Βασιλική Ακαδημία Επιστημών. Το 1831 εξελέγη αντιπρόσωπος της Ωτ-Βιέν στο βουλευτήριο, και το 1839 έγινε μέλος της αίθουσας των συνομιλητών. Εξελέγη Ξένο Επίτιμο Μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών το 1832.
Ο Γκαι-Λυσάκ νυμφεύθηκε τη Ζενεβιέβ-Μαρί-Ζοζέφ Ροζό το 1809. Γνωρίστηκε μαζί της όταν αυτή εργαζόταν ως βοηθός σε κατάστημα πώλησης υφασμάτων και διάβαζε χημεία έχοντας το τετράδιο της κάτω από τον πάγκο. Έγινε πατέρας πέντε παιδιών, εκ των οποίων ο μεγαλύτερος (Ζυλ) έγινε βοηθός του Γιούστους Λήμπιχ στο Γκίσεν. Μερικές από τις δημοσιεύσεις του Ζυλ αποδίδονται λανθασμένα στον πατέρα του μιας και είχαν το ίδιο αρχικό στο όνομά τους (J. Gay-Lussac).
Ο Γκαι-Λυσάκ πέθανε στο Παρίσι και τάφηκε στο Κοιμητήριο Περ Λασαίζ. Το όνομά του είναι ένα από τα 72 που αναγράφονται στον πύργο του Άιφελ.
1920 – Ντέιβ Μπρούμπεκ. Αμερικανός συνθέτης και πιανίστας της τζαζ, ιδιαίτερα δημοφιλής τις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Εντάσσεται στο κλίμα της Cool Jazz και της West Coast Jazz, του μουσικού ιδιώματος που ανέπτυξαν οι λευκοί τζαζίστες της Δυτικής Ακτής των ΗΠΑ τη δεκαετία του ’50, ως αντίδραση στο «θερμό» bebop των αφροαμερικανών συναδέλφων τους. Οι μελετητές του έργου του τον κατατάσσουν και στο τζαζιστικό ιδίωμα του «Τρίτου Κύματος» (Third Stream), που συνδυάζει την κλασσική με την τζαζ μουσική.
Ο Ντέιβιντ Γουόρεν «Ντέιβ» Μπρούμπεκ (David Warren “Dave” Brubeck) γεννήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 1920 στο Κόνκορντ της Καλιφόρνιας. Ο πατέρας του, Πίτερ Μπρούμπεκ, με καταγωγή από την Ελβετία (το πραγματικό επώνυμό του ήταν Μπρόντμπεκ) ήταν αγελαδοτρόφος και η μητέρα του Ελίζαμπεθ (αγγλογερμανικής καταγωγής) δασκάλα του πιάνου.
Ο νεαρός Μπρούμπεκ πήρε μαθήματα πιάνου από τη μητέρα του, αλλά δεν μπορούσε να διαβάσει μουσική, εξαιτίας της «φτωχής» του όρασης. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του γράφτηκε στο Κολλέγιο του Ειρηνικού στο Στόκτον της Καλιφόρνιας (νυν Πανεπιστήμιο του Ειρηνικού) για να σπουδάσει κτηνίατρος και να αναλάβει τη διεύθυνση του οικογενειακού ράντσου. Το μυαλό του, όμως, ήταν στη μουσική. Με την προτροπή του καθηγητή του στη Ζωολογία εγκατέλειψε τις σπουδές του στην κτηνιατρική. «Μπρούμπεκ, το μυαλό σου δεν είναι εδώ. Είναι στο Ωδείο. Χάνουμε και χάνεις τον χρόνο σου», του είπε ο δρ Άρνολντ.
Ο Μπρούμπεκ γράφτηκε στο τοπικό ωδείο, αλλά ούτε κι εκεί οι επιδόσεις του ήταν καλές. Οι καθηγητές του γρήγορα διαπίστωσαν ότι δεν ήξερε να διαβάζει μουσική, ενώ οι γνώσεις του στην αντίστιξη και την αρμονία ήταν φτωχές. Θέλησαν να τον διώξουν, αλλά πείστηκαν να παραμείνει στη σχολή και να αποφοιτήσει, αρκεί να μην γίνει δάσκαλος της μουσικής και χαλάσει τη φήμη του ωδείου. Ο Μπρούμπεκ παράλληλα με τις σπουδές του έπαιζε τζαζ σε τοπικά κλαμπ για να συμπληρώνει το εισόδημά του.
Μετά την αποφοίτησή του από το ωδείο το 1942 παντρεύτηκε τη ραδιοφωνική παραγωγό Αϊόλα Γουίτλοκ, συμφοιτήτριά του από το Πανεπιστήμιο, με την οποία απέκτησε έξι παιδιά, τα τέσσερα από τα οποία ακολούθησαν καριέρα μουσικού. Αμέσως μετά στρατεύτηκε και στάλθηκε στα πολεμικά μέτωπα της Ευρώπης, όπου υπηρέτησε κάτω από τις διαταγές του στρατηγού Πάτον. Τον επόμενο χρόνο σε μια εκδήλωση του Ερυθρού Σταυρού έπαιξε πιάνο, εντυπωσιάζοντας τους παρισταμένους. Κλήθηκε να σχηματίσει ένα συγκρότημα από τους ανωτέρους του για την ψυχαγωγία των στρατιωτών κι έτσι κατόρθωσε να περάσει το υπόλοιπο της θητείας του στα μετόπισθεν, μακριά από τα θέατρα των πολεμικών επιχειρήσεων. Στις αρχές του 1944 συνάντησε ένα σαξοφωνίστα, τον Πολ Ντέσμοντ, ο οποίος υπηρετούσε και αυτός τη θητεία του στην Ευρώπη, μια γνωριμία που θα παίξει σημαντικό ρόλο λίγα χρόνια αργότερα στην ίδρυση του θρυλικού σχήματος Dave Brubeck Quartet.
Μετά την αφυπηρέτησή του το 1946 συνέχισε τις μουσικές του σπουδές του με καθηγητή τον γάλλο συνθέτη Ντάριους Μιγιό, ο οποίος τον προέτρεψε να ασχοληθεί με την τζαζ και όχι με την κλασσική μουσική. Παρακολούθησε και μια σειρά διαλέξεων του πάπα της ατονικότητας Άρνολντ Σένμπεργκ στο Πανεπιστήμιο του UCLA. Η μουσική του καριέρα άρχισε ουσιαστικά στα τέλη της δεκαετίας του ’40 με δύο γκρουπ, ένα οκτέκτο και ένα τρίο, που έφεραν το όνομά του, με πιο γνωστό συνεργάτη τον βιμπραφωνίστα και ντρέμερ Καρλ Τσέιντερ.
Έχοντας αναρρώσει πλήρως από ένα θαλάσσιο ατύχημα που παρ’ ολίγο να του κοστίσει τη ζωή, δημιούργησε το 1951 ένα κουαρτέτο, το Dave Brubeck Quartet, με το οποίο έμελλε να δοξαστεί. Με βάση το Σαν Φρανσίσκο άρχισε να παίζει σε κλαμπ και πανεπιστημιακά αμφιθέατρα της περιοχής και να γίνεται γνωστός. Το πρώτο του άλμπουμ για την Columbia με τίτλο Jazz Goes to College (1954) τον σύστησε για τα καλά στο αμερικάνικο κοινό. Την ίδια χρονιά έγινε εξώφυλλο στο περιοδικό TIME, όντας μόλις ο δεύτερος τζαζίστας που απολάμβανε αυτή την τιμή (ο πρώτος ήταν ο Λούις Άρμστρονγκ το 1949). Ο Μπρούμπεκ δεν ενθουσιάστηκε, αφού θεωρούσε ότι έγινε εξώφυλλο για φυλετικούς λόγους, επειδή ήταν λευκός. Πίστευε ότι υπήρχαν απείρως καλύτεροι από αυτόν αφροαμερικανοί τζαζίστες, που άξιζαν αυτής της τιμής.
Το 1958 το κουαρτέτο του απέκτησε την οριστική μορφή: Ντέιβ Μπρούμπεκ (πιάνο), Πολ Ντέσμοντ (άλτο σαξόφωνο), Γιουτζίν Ράιτ (κοντραμπάσο) και Τζο Μορέλο (ντραμς). Το 1959 μπήκε στο στούντιο για να ηχογραφήσει το άλμπουμ Time Out, με το οποίο άφησε το αποτύπωμά του στην ιστορία της τζαζ μουσικής. Ένα άλμπουμ με πρωτότυπες συνθέσεις, που η Columbia δίσταζε να κυκλοφορήσει, επειδή οι συνθέσεις του ήταν γραμμένες σε ασυνήθιστους για τη δυτική μουσική ρυθμούς 9/8 (ο ρυθμός του ζεϊμπέκικου), 5/4, 3/4 και 6/4, τους οποίους είχε ανακαλύψει κατά τη διάρκεια της περιοδείας του σε Ευρώπη και Ασία. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε τελικά στις 14 Δεκεμβρίου 1959 και γνώρισε τεράστια επιτυχία, με συνθέσεις, όπως τα Take Five, Blue Rondo A La Turk και Three to Get Ready. Υπήρξε το πρώτο άλμπουμ της τζαζ που ξεπέρασε σε πωλήσεις το ένα εκατομμύριο αντίτυπα και έγινε πλατινένιο.
Η επιτυχία του Μπρούμπεκ συνεχίστηκε και στη δεκαετία του ’60 με καταιγισμό από άλμπουμ, ένα από τα οποία, το At Carnegie Hall του 1963, υμνήθηκε από την κριτική ως ένα από τα καλύτερα λάιβ άλμπουμ της τζαζ μουσικής. Ο τελευταίος δίσκος με το κουαρτέτο του ήταν το Anything Goes και κυκλοφόρησε το 1966. Στα τέλη του 1967 διέλυσε το περίφημο κουαρτέτο του και περιόρισε τις συναυλίες για να αφοσιωθεί στη σύνθεση εκτεταμένων ορχηστρικών και χορωδιακών έργων (The Light in the Wilderness, Mass to Hope, Τhe Gates of Justice κ.ά.)
Στη χώρα μας εμφανίσθηκε δύο φορές. Στις 16 Ιουλίου 1983 στο Ηράκλειο της Κρήτης και στις 28 Ιουνίου 1996 στο Θέατρο του Λυκαβηττού στην Αθήνα. Ο Ντέιβ Μπρούμπεκ πέθανε στις 5 Δεκεμβρίου 2012 από καρδιακή προσβολή στο Νόργουοκ του Κονέκτικατ.
1994 – Γιάννης Αντετοκούνμπο (πλήρες όνομα Γιάννης Σίνα-Ούγκο Αντετοκούνμπο, Ζωγράφου Αθηνών, 6 Δεκεμβρίου 1994) είναι Έλληνας – Νιγηριανός διεθνής καλαθοσφαιριστής. Έχει ύψος 2,11 μέτρα και αγωνίζεται ως φόργουορντ για τους Μιλγουόκι Μπακς του NBA και την Εθνική Ελλάδας. Έχοντας κερδίσει μεταξύ άλλων δύο φορές τον τίτλο του MVP του ΝΒΑ και μία φορά το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη των τελικών, τον Οκτώβριο του 2021 συμπεριλήφθηκε στη επετειακή επιλογή των 75 καλύτερων παικτών της ιστορίας του ΝΒΑ
Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στην Α2 κατηγορία του ελληνικού πρωταθλήματος καλαθοσφαίρισης ως παίκτης του Φιλαθλητικού. Κατόπιν, επιλέχθηκε στο ΝΒΑ Ντραφτ στη θέση 15 από τους Μιλγουόκι Μπακς το 2013, όπου και εξελίχθηκε στον κορυφαίο παίκτη της ομάδας στις περισσότερες στατιστικές κατηγορίες και σε έναν από τους κορυφαίους παίκτες του πρωταθλήματος του NBA, όντας μεταξύ άλλων έξι φορές μέλος του All-Star Game ΝΒΑ και μια φορά MVP. Το 2021 κατέκτησε για πρώτη φορά τον τίτλο του ΝΒΑ (ο πρώτος τίτλος των Μπακς μετά από 50 χρόνια), κερδίζοντας παράλληλα το βραβείο του MVP των τελικών. Στις 15 Δεκεμβρίου 2020 ανανέωσε το συμβόλαιο του με τους Μιλγουόκι Μπακς για 5 χρόνια για 228 εκατομμύρια δολάρια.
Θάνατοι
1878 – Θεόδωρος Βρυζάκης. Γεννημένος στη Θήβα το 1814, επτά χρόνια πριν από την κήρυξη της Επανάστασης του 1821, ο Θεόδωρος Βρυζάκης έζησε τα σκληρά χρόνια του απελευθερωτικού αγώνα μέχρι την ίδρυση του ελεύθερου ελληνικού κράτους. Μάλιστα ο πατέρας του, Πέτρος Βρυζάκης, απαγχονίστηκε από τους Τούρκους τον Μάιο του 1821, τον πρώτο καιρό του αγώνα. Σε ηλικία 18 ετών, το 1832, με την ενθάρρυνση ενός Γερμανού φιλόλογου, μετανάστευσε στο Μόναχο της Βαυαρίας, όπου έζησε μέχρι τον θάνατό του.
Στο Μόναχο άρχισε να ασχολείται με τη ζωγραφική, απεικονίζοντας σχεδόν αποκλειστικά θέματα από την Επανάσταση του 1821. Το 1844 έγινε δεκτός στην Ακαδημία του Μονάχου, λαμβάνοντας για τα επόμενα έντεκα χρόνια, μέχρι το 1855, την υποτροφία της ελληνικής παροικίας της πόλης. Δάσκαλοι και φίλοι του υπήρξαν ορισμένοι εξαίρετοι καλλιτέχνες φιλελληνικών θεμάτων της εποχής του ρομαντισμού: ο Carl Wilhelm von Heideck, ο Πέτερ φον Ες, ο Heinrich von Mayer, και άλλοι. Κατά την δεκαετία 1845–1855, ταξίδεψε και έζησε σε διάφορες πόλεις της Δυτικής Ευρώπης για καλλιτεχνική ενημέρωση, με εξαίρεση τη διετία 1848–1850, όταν και επέστρεψε προσωρινά στην Ελλάδα.
Το 1855 συμμετείχε στην Διεθνή Έκθεση του Παρισιού με το έργο του «Η Έξοδος του Μεσολογγίου». Τον πίνακα αυτόν, ο ίδιος ο Βρυζάκης τον αντέγραψε τουλάχιστον δύο φορές. Δύο από τους πρωτότυπους πίνακες καταστράφηκαν στην μεγάλη πυρκαγιά του Μεσολογγίου το 1929. Το τρίτο πρωτότυπο διασώζεται στην Εθνική Πινακοθήκη, αλλά ο ίδιος πίνακας κυκλοφόρησε και σε λιθογραφίες ήδη από το 1856.
Κατά τη διετία 1861–1863, ταξίδεψε στην Αγγλία και αγιογράφησε την ελληνική εκκλησία του Ευαγγελισμού στο Μάντσεστερ. Το 1867 πήρε μέρος στην έκθεση του Del Vecchio στην Λειψία με τους πίνακες «Η Έξοδος του Μεσολογγίου», «Γιωργάκης Ολύμπιος», «Ο Λόρδος Βύρωνας στο Μεσολόγγι» και «Ο Όρκος της Αγίας Λαύρας».
Πέθανε στο Μόναχο το 1878 και κηδεύτηκε στο τότε Α΄ Νεκροταφείο της πόλης. Με την διαθήκη του, άφησε κληρονομιά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών όλα τα έργα τού ατελιέ του καθώς και 760 μάρκα για την επισκευή της οροφής της ελληνικής εκκλησίας του Σωτήρος (Salvatorkirche) στο Μόναχο.
1912 – Χριστόδουλος Σώζος. Ο Χριστόδουλος Σώζος γεννήθηκε στη Λεμεσό τον Μάρτιο του 1872. Ο πατέρας του, Σώζων Λοΐζου, είχε υπηρετήσει ως εθελοντής στον πόλεμο του 1866 στην Κρήτη ενώ ο παππούς του Αντώνιος Ιακώβου Λοΐζου είχε υπηρετήσει ως εθελοντής κατά τη διάρκεια της ελληνικής επανάσταση υπό τον Κάρολο Φαβιέρο στην Αθήνα. Μητέρα του ήταν η Μαρία Χριστοδούλου Χατζηπαύλου.
Φοίτησε στην Ελληνική Σχολή Λεμεσού. Υπήρξε μαθητής του Ανδρέα Θεμιστοκλέους. Επιπλέον, ήταν συμμαθητής στο σχολαρχείο και συμφοιτητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με τον Σίμο Μενάρδο και τον Νικόλαο Κλ. Λανίτη. Μετά την αποφοίτηση του από το σχολαρχείο το 1885, φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του ξεκίνησε να ασκεί το επάγγελμα του δικηγόρου, αρχικά στην Κερύνεια (1892-1894) και μετέπειτα στο Κτήμα (1894-1898). Το 1898 εγκαταστάθηκε στη Λεμεσό. Το ίδιο έτος παντρεύτηκε την Ερμιόνη Ιωάννου Ζαχαριάδη, με την οποία απέκτησαν ένα υιό, τον Ζήνων.
Τις περιόδους 1901-1906 και 1906-1911 διετέλεσε βουλευτής-μέλος του Νομοθετικού Συμβουλίου στο διαμέρισμα Λεμεσού-Πάφου. Ήταν ο πρώτος Κύπριος βουλευτής που πήγαινε στις συνεδριάσεις του Νομοθετικού Συμβουλίου πάντοτε άριστα προετοιμασμένος, μελετώντας τη βρετανική νομοθεσία και τη σύγχρονη ιστορία της Αγγλίας, καταφέρνοντας έτσι να φέρνει σε δύσκολη θέση την αποικιακή κυβέρνηση. Ουσιαστικά ο Χριστόδουλος Σώζος ήταν ο πρώτος που άσκησε συστηματική και ουσιαστική αντιπολίτευση εναντίον των Βρετανών εντός της Βουλής, κερδίζοντας και τον σεβασμό τους. Στον Χριστόδουλο Σώζο οφείλεται η κατάθεση και η έγκριση από την πλειοψηφία του Νομοθετικού Συμβουλίου του πρώτου ενωτικού δημοψηφίσματος στην Κυπριακή Βουλή το 1903.
Επιπλέον, διετέλεσε μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου (1911). Το 1906 παρέμεινε στο Λονδίνο για 7 μήνες, με δικά του έξοδα, για την προώθηση των κυπριακών δικαίων στους αγγλικούς πολιτικούς κύκλους. Το ίδιο συνέβη και για 3 μήνες το 1912.
Επιπρόσθετα, διετέλεσε έφορος των ελληνικών εκπαιδευτηρίων Λεμεσού. Επίσης, υπήρξε Τέκτων της Στοάς Λεμεσού «Ζήνων», με ανώτερους βαθμούς και Σεβάσμιος τα έτη 1900, 1901, 1905, 1908 και 1912.
Επίσης, μαζί με τον Ανδρέα Θεμιστοκλέους και τον Νικόλαο Κλ. Λανίτη ίδρυσαν το 1912 τον Γυμναστικό Σύλλογο «Τα Ολύμπια» (ΓΣΟ), τον πρώτο Γυμναστικό Σύλλογο της Κύπρου] Διετέλεσε γραμματέας του ΓΣΟ. Ακόμη, ήταν και αθλητής του συλλόγου, έχοντας κατακτήσει την πρώτη θέση σε αγώνισμα λεμβοδρομίας (τετράκωπος) στους Παγκύπριους Αγώνες του 1900.
Εκτός από δικηγόρος και πολιτευτής, ήταν και επιχειρηματίας. Αποτέλεσε έναν εκ των 4 ιδρυτών του Λαϊκού Ταμιευτηρίου (μετέπειτα Λαϊκή Τράπεζα Λεμεσού και ακολούθως Λαϊκή Τράπεζα Κύπρου) το 1901. Ακόμη, είχε σημαντική συμβολή στη δημιουργία της πρώτης καθαρά κυπριακής πλοιοκτήτριας–ναυτιλιακής εταιρείας, της Ατμοπλοϊκής Εταιρείας Λεμεσού (1905-06), της οποίας διετέλεσε και πρόεδρος.
1990 – Παύλος Σιδηρόπουλος (Αθήνα, 27 Ιουλίου 1948 – Νέος Κόσμος, Αθήνα, 6 Δεκεμβρίου 1990) ήταν Έλληνας τραγουδιστής, στιχουργός, συνθέτης και ηθοποιός. Ξεκίνησε τη μουσική του καριέρα στο ντουέτο Δάμων και Φιντίας και συνεργάστηκε επίσης με τα Μπουρμπούλια, καθώς και με τον συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ΄80 συνεργάστηκε με το συγκρότημα Απροσάρμοστοι. Πέθανε σε ηλικία 42 ετών από υπερβολική δόση ηρωΐνης. Θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους εκπρόσωπους της ελληνικής ροκ μουσικής σκηνής και το άλμπουμ του Φλου που συνηχογράφησε με το συγκρότημα Σπυριδούλα από τα χαρακτηριστικά ηχογραφήματα του είδους.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
AgrinioStories
Διαβάστε ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ
περοσσότερες πληροφορίες για τη ημέρα
κάνοντας clik πάνω στη διαφήμιση που ακολουθεί
