Συνέβη 6 Απριλίου στην Ελλάδα και τον κόσμο

6 Απριλίου 2023

Είναι η 96η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο και υπολείπονται 269 ημέρες για τη λήξη του.
🌅  Ανατολή ήλιου: 07:03 – Δύση ήλιου: 19:52 – Διάρκεια ημέρας: 12 ώρες 49 λεπτά
🌕  Σελήνη 14.9 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Ευτύχιο, Ευτύχη, Ευτυχία, Ευτυχούλα, Ευτυχίτσα, Έφη

 

Γεγονότα

 

1941 – Η ναζιστική Γερμανία επιτίθεται στην Ελλάδα και ακολουθεί η μάχη των Οχυρών του Ρούπελ. Την ίδια μέρα, η Λουφτβάφε βομβαρδίζει το λιμάνι του Πειραιά, με αποτέλεσμα να βυθιστούν 73 πλοία και 25 αλιευτικά. Ο Πειραιάς από την αρχή της εμπλοκής της Ελλάδας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε πολλές φορές στόχος βομβαρδισμών. Σύμφωνα με μία στατιστική που είχαν την υπομονή να τηρήσουν δύο νεαροί, τότε, Πειραιώτες, οι Θεοδ. και Δημ. Θωμ. Θεοφανίδης, στη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου (28/10/1940- 5/4/1941) οι σειρήνες ήχησαν 23 φορές.
Σοβαρότερος από τους βομβαρδισμούς των Ιταλών πρέπει να ήταν της 4ης ή 5ης Νοεμβρίου 1940, με «αρκετά θύματα», σύμφωνα με το «Προσωπικόν Ημερολόγιον» του Ι. Μεταξά (Τόμος 4ος σελ. 527. Πηγή: Γ. Χατζημανωλάκης «Ο Πειραιάς και η ιστορική διαδρομή του 2600 π.Χ-2009 μ.Χ.»).
Ομως, στις 6 Απριλίου 1941, με την έναρξη της γερμανικής επίθεσης κατά της Ελλάδας, το επίνειο γνωρίζει τη φρίκη.
Σύμφωνα με την απόρρητη εβδομαδιαία αναφορά του Γραφείου Πολέμου της Αγγλίας, που παρουσιάζει η «Εφ.Συν.»:
Εγινε μια βαριά επιδρομή στον Πειραιά από 10 γερμανικά αεροσκάφη τη νύχτα της 6ης προς 7η [Απριλίου 1941], η οποία έβγαλε το λιμάνι εκτός λειτουργίας για μερικές ημέρες. Περίπου 12 νάρκες ποντίστηκαν στο λιμάνι, αλλά τα αντιτορπιλικά “Αίας” (“Ajax”) και “Καλκούτα” κατάφεραν επιτυχώς να βγουν έξω. Το ατμόπλοιο “Clan Fraser”, 7.529 τόνων, με 350 τόνους ΤΝΤ [τρινιτροτολουόλης] και παραπλεύρως σε αυτό βρίσκονταν άλλοι 100 τόνοι, ανατινάχτηκαν και τα δύο. Πολλές φωτιές προκλήθηκαν και στα πλοία και στο λιμάνι.
Ο Γ. Χατζημανωλάκης θεωρεί ότι «από λαθεμένες εκτιμήσεις των αρμοδίων -Ελλήνων και Αγγλων, που ήταν υπεύθυνοι για την εκφόρτωση του πολεμικού υλικού-, εκείνα τα πλοία που έπρεπε να φύγουν από το λιμάνι, παραμένουν. Ανευθυνότητα, που θα πληρώσει με πολύ ακριβό τίμημα το ίδιο βράδυ ο Πειραιάς».
Οι Γερμανοί είχαν επισημάνει, με αναγνωριστικές πτήσεις, τον στόχο τους, που είναι το «Clan Fraser», με φορτίο το ΤΝΤ, που χρησιμοποιείται για γόμωση ναρκών.
Η αεροπορική επιδρομή ξεκινάει στις 9.20 το βράδυ της 6ης Απριλίου. «Ενας φοβερός βομβαρδισμός που διαρκεί 2 ½ ολόκληρες ώρες!» με εκρηκτικές και εμπρηστικές βόμβες.
Στο ατμόπλοιο ξέσπασε πυρκαγιά, που επεκτάθηκε σε άλλα πλοία, φορτηγίδες και σιδηροδρομικά βαγόνια με εμπορεύματα και είναι αδύνατο να σβηστεί.
Ετσι, στις 3.20 τα ξημερώματα το ατμόπλοιο τινάζεται κυριολεκτικά στον αέρα, με τον απόηχο της έκρηξης να φτάνει μέχρι την Αθήνα!
«Ουσιαστικά σημειώθηκαν τρεις διαδοχικές εκρήξεις. Από την έκρηξη διαλύθηκε το Clan Fraser και τα πυρακτωμένα σίδερα εκτοξευθέντα βύθισαν πλοία, κατέστρεψαν κτήρια της προκυμαίας και κομμάτια βρέθηκαν σε μεγάλες αποστάσεις. Ενα από αυτά ακόμα βρίσκεται σφηνωμένο σε δένδρο του κήπου παράπλευρα της εκκλησίας του Αγίου Σπυρίδωνος, ενώ μια δέστρα προσγειώθηκε σε μπαλκόνι της οδού Ζαννή», αναφέρει στο βιβλίο του ο αντιναύαρχος Λ.Σ. Χρήστος Ε. Ντούνης [«Τα ναυάγια στις ελληνικές θάλασσες» Τόμος Α’ (1900-1950), εκδόσεις FINATEC ΑΕ].
Από εκείνη την ημέρα μέχρι την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα (27/4/41) ο Πειραιάς βομβαρδίζεται συνεχώς. Μέσα σε ένα εικοσαήμερο γίνονται 55 αεροπορικές επιδρομές, δηλαδή 2-3 την ημέρα!

 

1957 – Ιδρύεται η Ολυμπιακή Αεροπορία, από τον Αριστοτέλη Ωνάση, ο οποίος εξαγόρασε την κρατική ΤΑΕ. Tο 1956, ο Αριστοτέλης Ωνάσης αγόρασε από το ελληνικό Δημόσιο το προνόμιο εκμετάλλευσης των Ελληνικών Αεροπορικών Συγκοινωνιών και ίδρυσε την Ολυμπιακή Αεροπορία. Η εταιρεία ξεκίνησε τη λειτουργία της στις 6 Απριλίου 1957, με προδιαγραφές εξυπηρέτησης επιβατών που σήμερα θεωρούνται αδιανόητες λόγω κόστους. Στις 6 Απριλίου, κάνει το παρθενικό της ταξίδι εκτελώντας πρωϊνό δρομολόγιο στην ιστορία της ελληνικής εναέριας συγκοινωνίας το Αθήνα – Θεσσαλονίκη και μάλιστα με ελικοφόρο DC-3 που πέταξε ο κυβερνήτης Παύλος Ιωαννίδης. Η νεοσύστατη εταιρεία αποτελείται 15 ελικοφόρα (δεκατέσσερα DC-3 και ένα DC-4) και προσωπικό 835 υπαλλήλων. Πολύ γρήγορα άνοιξε τα φτερά της στις πέντε ηπείρους και αναδείχθηκε σε μία από τις ασφαλέστερες αεροπορικές εταιρείες στον κόσμο. Στα τέλη του 1974 ο Ωνάσης κατήγγειλε τη σύμβαση με το ελληνικό Δημόσιο και στις 4 Αυγούστου 1975, μετά τον θάνατό του, η Ολυμπιακή Αεροπορία μεταβιβάστηκε στο ελληνικό Δημόσιο.
Το Μάρτιο του 2009 το ελληνικό δημόσιο συμφώνησε στη μεταβίβασή τους στον ιδιωτικό όμιλο MIG (Marfin Investment Group). Η νέα εταιρεία ονομάζεται Olympic Air και λειτουργεί από την 1η Οκτωβρίου 2009, οπότε και έπαψε το πτητικό έργο των Ολυμπιακών Αερογραμμών.

 

1960 – Πραγματική σύρραξη σημειώνεται στη Βουλή, κατά τη διάρκεια της συζήτησης της πρότασης δυσπιστίας της ΕΔΑ κατά της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Κυβερνητικοί βουλευτές της ΕΡΕ αποκαλούν τους συναδέλφους τους της κομμουνιστογενούς ΕΔΑ «Βούλγαρους» και αυτοί ανταποδίδουν αποκαλώντας τους «ταγματασφαλίτες». Οι πιο θερμόαιμοι από τους βουλευτές των δύο παρατάξεων συμπλέκονται και χρειάζεται η συνδρομή της Χωροφυλακής για να επιβληθεί η τάξη.

 

 

 

1980 – Κυκλοφορεί για πρώτη φορά ένα κομμάτι από αυτοκόλλητο κίτρινο χαρτί, το Post-It. Στις 6 Απριλίου 1980 κυκλοφόρησε επισήμως στην αγορά των ΗΠΑ με την επωνυμία Post-it Notes, η οποία αποτελεί έκτοτε σήμα-κατατεθέν της 3Μ. Τον επόμενο χρόνο άρχισε η διάθεσή του στον Καναδά και την Ευρώπη. Χρόνο με τον χρόνο καθιερώθηκε στη συνείδηση των χρηστών μέχρι του σημείου η ονομασία Post-it να χαρακτηρίζει μια κατηγορία προϊόντων. Στη δεκαετία του ’90, όταν έληξε η πατέντα της 3M και άλλες εταιρείες άρχισαν να δραστηριοποιούνται στην αγορά του προϊόντος, όπως η BIC με τα Sticky Notes.
Τα Post-it έχουν χρησιμοποιηθεί ως υλικό από εικαστικούς καλλιτέχνες για τη δημιουργία έργων τέχνης. Το 2000, τα εικοσάχρονα του Post-it, γιορτάστηκαν με τη δημιουργία έργων τέχνης πάνω στα καναρινί αυτοκόλλητα χαρτάκια. Το έργο του αμερικανού ζωγράφου Ρόμπερτ Κίτγε (1932-2007) πουλήθηκε σε φιλανθρωπική δημοπρασία αντί 769 ευρώ, γεγονός που το κατέστησε ως το πιο ακριβό Post-it.
Η σύγχρονη τεχνολογία έχει δημιουργήσει τα ψηφιακά Post-it, όπως τα Post-it Brand Software Notes της 3M, τα Stickies της Apple και τα Sticky Notes της Microsoft για τα Windows 7.

 

1994 – Αρχίζει η γενοκτονία στη Ρουάντα, από την κυριαρχούσα φυλή Χούτου εναντίον της μειονοτικής φυλής Τούτσι που ελέγχει τη χώρα. Τελικός απολογισμός: 937.000 νεκροί. Η δολοφονία του Ζουβενάλ Χαμπιαριμανά και του Σιπριάν Νταριαμιρά, στις 6 Απριλίου 1994, υπήρξε η αφορμή για την γενοκτονία στη Ρουάντα, γνωστή και ως γενοκτονία εναντίον των Τούτσι. Ακολούθησε μαζική σφαγή των Τούτσι στη Ρουάντα από τα μέλη της κυβερνητικής πλειοψηφίας των Χούτου. Υπολογίζεται ότι 500.000-1.000.000 Ρουαντέζοι σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της περιόδου των 100 ημερών, από τις 7 Απριλίου έως τα μέσα Ιουλίου 1994, που αποτελούν το 70% των Τούτσι και το 20% του συνολικού πληθυσμού της Ρουάντα. Μετά την ανάκτηση του ελέγχου της χώρας από το Πατριωτικό Μέτωπο της Ρουάντα RPF η γενοκτονία τελείωσε για να ακολουθήσει η προσφυγική κρίση του Γκρέιτ Λέικς. Κατ’ εκτίμηση 2.000.000 Ρουαντέζοι εκτοπίστηκαν και έγιναν πρόσφυγες (το μεγαλύτερο μέρος του Χούτου πληθυσμού). Η γενοκτονία προγραμματίστηκε από τα μέλη του πυρήνα των πολιτικών ελίτ, πολλοί από τους οποίους είχαν καταλάβει θέσεις σε ανώτερα επίπεδα της εθνικής κυβέρνησης. Οι δράστες προέρχονταν από τις τάξεις του στρατού της Ρουάντα, της αστυνομίας και της κυβέρνησης υποστηριζόμενοι από παραστρατιωτικές ομάδες, συμπεριλαμβανομένης της Ιντεραχάμουε και της Ιμπουζαμουγκάμπι, καθώς και με τη συμμετοχή απλών πολιτών.

 

Γεννήσεις

 

1773 – Τζέιμς Μιλ, σκώτος ιστορικός, οικονομολόγος και φιλόσοφος. Ο Τζέιμς Μιλ (γεννημένος Τζέιμς Μιλν , 6 Απριλίου 1773 – 23 Ιουνίου 1836) ήταν Σκωτσέζος ιστορικός , οικονομολόγος , πολιτικός θεωρητικός και φιλόσοφος . Θεωρείται ένας από τους ιδρυτές της ρικαρδιανής οικονομικής σχολής . Έγραψε επίσης την Ιστορία της Βρετανικής Ινδίας . Ταν ο πρώτος συγγραφέας που χώρισε την Ινδική ιστορία σε τρία μέρη: Ινδουιστική, Μουσουλμανική και Βρετανική, μια ταξινόμηση που αποδείχθηκε εξαιρετικά επιδραστική στον τομέα των Ινδικών ιστορικών σπουδών.
Ο Μιλ ήταν ο πατέρας του Τζον Στιούαρτ Μιλ , ενός καταξιωμένου φιλόσοφου του φιλελευθερισμού και της ωφελιμισμού , και αποικιοκράτης διαχειριστής στην εταιρεία East India Company .
Ο Τζέιμς Μιλν, αργότερα γνωστός ως Τζέιμς Μιλ, γεννήθηκε στο Northwater Bridge, στην ενορία του Λότζι Περτ, Άνγκους της Σκωτίας , γιος του Τζέιμς Μιλν, τσαγκάρη και μικρού γεωργού. Η μητέρα του, Ιζαμπέλ Φέντον, μιας οικογένειας που είχε υποφέρει από τη σχέση με την άνοδο του Στιούαρτ [ ποια; ] , αποφάσισε ότι θα έπρεπε να λάβει πρωτοβάθμια εκπαίδευση και μετά το ενοριακό σχολείο τον έστειλαν στην Ακαδημία του Μοντρόουζ , όπου παρέμεινε μέχρι την ασυνήθιστη ηλικία των δεκαεπτάμισι ετών. Στη συνέχεια εισήλθε στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου , όπου διακρίθηκε ως Έλληνας λόγιος.
Τον Οκτώβριο του 1789, χειροτονήθηκε ως υπουργός της Εκκλησίας της Σκωτίας , αλλά γνώρισε λίγη περαιτέρω επιτυχία. Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του Τζον Στιούαρτ Μιλ, ο πατέρας του, αν και «εκπαιδεύτηκε στο δόγμα του σκωτσέζικου πρεσβυτεριανισμού, με τις δικές του μελέτες και προβληματισμούς οδήγησε νωρίς στην απόρριψη όχι μόνο της πίστης στην Αποκάλυψη αλλά και των θεμελίων αυτής που συνήθως ονομάζεται Φυσική Θρησκεία». Από το 1790 έως το 1802, ενώ υποστήριζε τον εαυτό του από διάφορα φροντιστήρια, ακολούθησε επίσης διάφορες ιστορικές και φιλοσοφικές μελέτες. Με μικρή προοπτική καριέρας στη Σκωτία, το 1802 πήγε στο Λονδίνο, παρέα με τον Sir John Stuart του Fettercairn , τότε βουλευτή του Kincardineshire, και αφοσιώθηκε στο λογοτεχνικό του έργο. Από το 1803 έως το 1806, ήταν συντάκτης ενός φιλόδοξου περιοδικού που ονομάζεται Literary Journal , το οποίο προσπάθησε να δώσει μια συνοπτική άποψη για όλα τα κορυφαία τμήματα της ανθρώπινης γνώσης. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, επιμελήθηκε επίσης το St James’s Chronicle , που δημοσιεύτηκε από τον ίδιο ιδιοκτήτη. Το 1804 έγραψε ένα φυλλάδιο σχετικά με το εμπόριο καλαμποκιού με αντίρρηση έναντι ενός δασμού (ή «bounty») στην εξαγωγή σιτηρών. Το 1805 δημοσίευσε μια μετάφραση (με σημειώσεις και παραθέσεις) του An Essay on the Spirit and Influence of Reform of Luther του Charles de Villers στη Μεταρρύθμιση , και μια επίθεση στις υποτιθέμενες κακίες του παπικού συστήματος. Περί τα τέλη του τρέχοντος έτους άρχισε να δουλεύειΗ Ιστορία της Βρετανικής Ινδίας , η οποία επρόκειτο να τον απασχολήσει για δώδεκα χρόνια και όχι τα τρία ή τέσσερα που περίμενε.
Και εκείνη τη χρονιά παντρεύτηκε τη Χάριετ Μπάροου, της οποίας η μητέρα, χήρα, κράτησε αυτό που ήταν τότε γνωστό ως εγκατάσταση για τρελούς στο Χόξτον . Πήραν ένα σπίτι στο Πεντονβίλ όπου γεννήθηκε ο μεγαλύτερος γιος τους Τζον Στιούαρτ Μιλ το 1806.

 

1914 – Δομνίτσα Λανίτου – Καβουνίδου, κύπρια αθλήτρια του στίβου. Γεννήθηκε στην Λεμεσό και ήταν κόρη του Κύπριου αγωνιστή Νικολάου Λανίτη και της Σαπφούς Κολακίδη. Από πολύ νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Σε ηλικία 14 ετών νίκησε στο αγώνισμα των 60 μ., όπως επίσης και στο μήκος και το ύψος κατά τους Παγκύπριους Αγώνες. To 1931 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και γράφτηκε στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος που τότε βρισκόταν στο Ελληνικό. Μετά το κολλέγιο φοίτησε στην Πάντειο Πολιτικές Επιστήμες. και ολοκλήρωσε τις σπουδές της το 1939. Το 1941 παντρεύτηκε τον Κώστα Καβουνίδη και απέκτησε έναν γιο, τον Σπύρο.
Γυμναζόταν στο Αμερικανικό Κολλέγιο και στον Αθλητικό Όμιλο Παλαιού Φαλήρου. Επί πολλά έτη ήταν πρωταθλήτρια Ελλάδας στα 60μ., 100μ., 80μ. με εμπόδια, στο μήκος και στο ύψος με φορά και άνευ φοράς, κατέχοντας μάλιστα 7 πανελλήνια ρεκόρ, τα οποία επανειλημμένα βελτίωσε με νέα -κάθε φορά- πανελλήνια ρεκόρ. Το 1932 ισοφάρισε το παγκόσμιο ρεκόρ στο μήκος χωρίς φόρα. Αίσθηση και σχόλια προκαλούσε εκείνη την εποχή η παρουσία της με σορτ. Το 1931, αφού νίκησε στους Πανελλήνιους Αγώνες στα 100 μ., ο Σπύρος Μελάς έγραψε:
Ο λαός χειροκροτούσε εις το Παναθηναϊκόν Στάδιον την δίδα Λανίτου όχι ως νικήτρια των 100 μέτρων, αλλά ως θυγατέρα του επαναστάτη βουλευτού Κύπρου, τον οποίον έχουν συλλάβει οι Άγγλοι. Η παρουσία της δίδος Λανίτου, ηλέκτριζε τα πλήθη, όπως άλλοτε μια κρητική βράκα στην οδό Σταδίου προκαλούσε διαδηλώσεις.
Το 1935 μπήκε στην εθνική ομάδα όπου είχε προπονητή τον Ότο Σίμιτσεκ. Τα τελευταία της ρεκόρ καταρρίφθηκαν τη δεκαετία του ΄60. Έκανε αίσθηση στους φιλάθλους της εποχής το γεγονός ότι αγωνιζόταν με κοντό παντελονάκι.
Ο ΣΕΓΑΣ δεν είχε επισημοποιήσει την συμμετοχή για αθλήτρια στο Βερολίνο το 1936 και είχε γράψει ότι “ίσως” έστελνε κάποια, παρότι η Δομνίτσα είχε διεθνείς επιτυχίες. Τελικά, η Λανίτου εκπροσώπησε τα ελληνικά χρώματα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της χρονιάς αυτής και έγινε η πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια που πήρε μέρος στο στίβο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Αγωνίστηκε στα 80 μ. με εμπόδια και κατάφερε να φθάσει ως τον ημιτελικό (προκρίθηκε στον ημιτελικό με χρόνο 12.6 και ήταν 6η στον ημιτελικό). Στο Βερολίνο αγωνίστηκε επίσης στα 100 μ. Στο δρόμο της επιστροφής από το Βερολίνο αγωνίστηκε στη Βουδαπέστη και στο Βόλο, όπου η Δομνίτσα συμμετείχε στην σκυταλοδρομία 4Χ100 των ανδρών καθώς δεν υπήρχε τέταρτος άνδρας για το αγώνισμα.
Δεν σταμάτησε να αθλείται και στην κατοχή. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου είχε υπηρετήσει ως εθελόντρια νοσοκόμα, η Λανίτου έγινε μέλος του ΔΣ του ΣΕΓΑΣ. Έλαβε μέρος ξανά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1948, καταλαμβάνοντας την 5η θέση στον πρώτο γύρο. Και σε αυτούς τους αγώνες ήταν η μοναδική Ελληνίδα αθλήτρια που είχε λάβει μέρος.
Το 1950 η καριέρα της τερματίστηκε και αγωνίστηκε για τελευταία φορά στα 200 μ.
Τα επόμενα χρόνια η Λανίτου ασχολήθηκε με την δημοσιογραφία. Ήταν μέλος του Συνδέσμου για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και του Συλλόγου Ελληνίδων Επιστημόνων, υπηρέτησε ως αντιπρόεδρος της Ένωσης Κυπρίων Ελλάδας και μέλος της Εταιρείας Αυτοδιάθεσης Κύπρου. Επίσης, κατήλθε στον πολιτικό στίβο, θέτοντας υποψηφιότητα με το Κόμμα των Φιλελευθέρων για μία έδρα στην Α΄ Αθηνών το 1958. Απεβίωσε σε ηλικία 97 ετών, το 2011[4]. Για τη Δομνίτσα έγραψαν πολλοί διανοούμενοι της εποχής, όπως: ο Παλαμάς, ο Σικελιανός, ο Καββαδίας, ο Α. Κύρου, η Μυρτιώτισσα, ο Π.Παλαιολόγος κ.ά.

 

1928 – Τζέιμς Γουότσον (James Watson, 6 Απριλίου 1928) είναι Αμερικανός μοριακός βιολόγος, γενετιστής και ζωολόγος, περισσότερο γνωστός για την ανακάλυψη της δομής του DNA σε συνεργασία με τον Φράνσις Κρικ το 1953. Οι Γουάτσον, Κρικ και Μώρις Γουίλκινς βραβεύθηκαν το 1962 με το Βραβείο Νόμπελ Ιατρικής «για τις ανακαλύψεις του σχετικά με τη μοριακή δομή των νουκλεϊκών οξέων και της σημασίας τους για τη μεταβίβαση των πληροφοριών σε έμβιο υλικό».
Γεννήθηκε στο Σικάγο το 1928 και σπούδασε ζωολογία στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου (πτυχίο το 1947) και στο Πανεπιστήμιο του Ιλλινόις (πήρε το διδακτορικό του το 1950), και πραγματοποιήσε μεταδιδακτορικό στη χημεία με τον Χέρμαν Κάλκαρ στην Κοπεγχάγη. Στη συνέχεια εργάστηκε στο εργαστήριο Καβέντις στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, όπου και γνώρισε τον μελλοντικό συνεργάτη του, τον Φράνσις Κρικ. Από το 1956 μέχρι το 1976, ο Γουάτσον ήταν διδακτικό προσωπικό στο τμήμα βιολογίας του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, κάνοντας έρευνα στη μοριακή βιολογία. Από το 1968, ο Γουάτσον ήταν διευθυντής στο Cold Spring Harbor Laboratory (CSHL) στο Λονγκ Άιλαντ. Στο CSHL, άλλαξε το επίκεντρο της έρευνάς του στη μελέτη του καρκίνου, ενώ παράλληλα το έκανε παγκόσμιο ηγετικό κέντρο στη μοριακή βιολογία. Το 1994 έγινε πρόεδρος, θέση στην οποία παρέμεινε για 10 χρόνια. Στις 14 Απριλίου 2011 σε ομιλία του στην Πάτρα, του επιτέθηκαν τη στιγμή που βρισκόταν στο βήμα του συνεδρίου άγνωστοι προσκείμενοι στον αντιεξουσιαστικό χώρο, φωνάζοντας συνθήματα κατά της Γενετικής επιστήμης. Αποτράπηκαν από καθηγητές και υπαλλήλους που βρισκόταν στην εκδήλωση. Οι θέσεις του Watson για κοινωνικά θέματα είναι πολλές φορές προκλητικές. Το 1997 σε μια συνέντευξή του στην ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera ισχυρίστηκε ότι είναι δικαίωμα των γυναικών να κάνουν άμβλωση εάν προκύπτει από μια γενετική ανάλυση του εμβρύου ότι το παιδί έχει προδιάθεση ομοφυλοφιλίας. Ισχυρίστηκε επίσης ότι οι μαύροι έχουν μια πιο έντονη λίμπιντο από τους λευκούς και ότι είναι λιγότερο ευφυείς σε σχέση με τους λευκούς. Για αυτό ο Watson κατηγορείται συχνά για ρατσισμό, σεξισμό και ομοφοβία.

 

Θάνατοι

 

1520 – Ραφαήλ, ιταλός ζωγράφος και αρχιτέκτονας. Ο Ραφαέλο Σάντσιο ντα Ουρμπίνο (ιταλ.: Raffaello Sanzio da Urbino[α], 28 Μαρτίου ή 6 Απριλίου 1483 – 6 Απριλίου 1520), γνωστός ως Ραφαήλ, ήταν Ιταλός ζωγράφος και αρχιτέκτονας της πρώιμης Αναγέννησης. Το έργο του θαυμάζεται για τη σαφήνεια των μορφών, την ευκολία της σύνθεσης και την οπτική επίτευξη του νεοπλατωνικού ιδεώδους του ανθρώπινου μεγαλείου. Υπήρξε ένας από τους επιφανέστερους καλλιτέχνες της εποχής του, του οποίου η φήμη και η αξία υπήρξαν ανάλογες με εκείνες του Μιχαήλ Άγγελου και του Λεονάρντο ντα Βίντσι.
Ο Ραφαήλ ήταν εξαιρετικά παραγωγικός. Διηύθυνε ένα ασυνήθιστα μεγάλο εργαστήριο και, παρά τον πρόωρο θάνατό του σε ηλικία 37 ετών, άφησε ένα τεράστιο έργο. Πολλά από τα έργα του βρίσκονται στο Παλάτι του Βατικανού, οι τοιχογραφίες στις λεγόμενες «Αίθουσες του Ραφαήλ» του οποίου ήταν το κεντρικό και μεγαλύτερο έργο της καριέρας του. Το πιο γνωστό έργο του είναι η «Σχολή των Αθηνών» στην «Αίθουσα της Υπογραφής». Μετά τα πρώτα του χρόνια στη Ρώμη, μεγάλο μέρος του έργου του εκτελέστηκε από το εργαστήριό του με βάση σχέδιά του, με σημαντική απώλεια ποιότητας. Άσκησε μεγάλη επιρροή όσο ζούσε, αν και εκτός Ρώμης το έργο του ήταν κυρίως γνωστό από αντίγραφα.
Μετά τον θάνατό του, η επιρροή του μεγάλου αντιπάλου του, Μιχαήλ Άγγελου, ήταν πιο διαδεδομένη μέχρι τον 18ο και 19ο αιώνα, οπότε οι πιο γαλήνιες και αρμονικές αναλογίες του Ραφαήλ θεωρήθηκαν και πάλι ως υψηλότερα πρότυπα. Η τεχνοτροπία του διακρίνεται σε τρεις φάσεις και τρία στυλ, που αναλύθηκε για πρώτη φορά από τον Τζόρτζο Βαζάρι: τα πρώτα του χρόνια στην Ούμπρια, στη συνέχεια μια περίοδος περίπου τεσσάρων ετών (1504-1508) κατά την οποία απορρόφησε τις καλλιτεχνικές παραδόσεις της Φλωρεντίας, ακολουθούμενες από τα τελευταία έντονα και θριαμβευτικά του δώδεκα χρόνια στη Ρώμη, δουλεύοντας για δύο Πάπες και τους στενούς συνεργάτες τους.

 

1827 – Νικολής Αποστόλης. Γεννήθηκε στα Ψαρά το 1770, το πραγματικό του επώνυμο ήταν “Καλημέρης” αλλά ο ίδιος χρησιμοποιούσε το όνομα του παππού του Απόστόλη. Απέκτησε πολλά χρήματα ως αρχιπλοίαρχος και εκπρόσωπος της ναυτιλιακής εταιρίας του οίκου Ράλλη από τη Χίο. Πήρε μέρος στο κίνημα του Λάμπρου Κατσώνη και κατά τη διάρκεια της επανάστασης το 1821, για τους σκοπούς της οποίας διέθεσε έξι πλοία και πολλά χρήματα, συμμετείχε σε πολλές ναυτικές επιχειρήσεις, ως επικεφαλής του ψαριανού στόλου, κατά του τουρκικού στόλου, προκειμένου να εμποδιστεί ο ανεφοδιασμός του τελευταίου με τρόφιμα και πολεμοφόδια. Στα μέσα του Απριλίου του 1821 κατάφερε να βυθίσει ένα τουρκικό πλοίο και να αιχμαλωτίσει άλλα τέσσερα κοντά στη Σμύρνη τα οποία τα μετέφερε στα Ψαρά μαζί με 450 Τούρκους αιχμαλώτους. Μετά τη σφαγή στα Ψαρά το 1824 βρήκε καταφύγιο, μαζί με άλλους Ψαριανούς, στις Σπέτσες ενώ αργότερα, όπως προκύπτει από τα δημοτολόγια του δήμου Ερμούπολης, η οικογένειά του εγκαταστάθηκε, μαζί με άλλες ψαριανές οικογένειες, στη Σύρο. Με την έκρηξη της επανάστασης, αυτός διεύθυνε τον πρώτο στολίσκο των Ψαριανών από επτά καράβια και τα οδήγησε στα παράλια της Ιωνίας, όπου ήταν μαζεμένα τα εχθρικά στρατεύματα έτοιμα να ορμήσουν και να υποτάξουν την Πελοπόννησο.
Στο Λιμάνι της Σμύρνης επιτέθηκε εναντίον επτά χιλιάδων εχθρών στα πλοία έτοιμοι να αποπλεύσουν. Ο Αποστόλης βύθισε ένα από τα πλοία και αιχμαλώτισε τέσσερα άλλα γεμάτα τρόφιμα και και πολεμοφόδια. Αιχμαλώτισε και 450 στρατιώτες, και με όλα τα λάφυρα μαζί επέστρεψε στα Ψαρά. Η πράξη του αυτή τρόμαξε τον εχθρό και ο στρατός του διασκορπίστηκε.
Έλαβε μέρος και σε πολλές άλλες ναυμαχίες, στην Κώ και στα στενά της Αλικαρνασσού και διακρίθηκε για την πολεμική του ανδρεία και την αντοχή. Πολέμησε στον Γέροντα, στη Μυτιλήνη, στην Κρήτη, και αλλού.
Ταλαιπωρημένος από τις κακουχίες πέθανε τελικά στην Αίγινα στις 6 Απριλίου 1827. Τα οστά του μεταφέρθηκαν στο μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στον Πόρο.
Ο Νικόλαος Αποστόλης είχε ιδρύσει το 1810 Ναυτικό Επιμελητήριο στα Ψαρά.

 

1833 – Αδαμάντιος Κοραής, έλληνας γιατρός και φιλόλογος. Ο Αδαμάντιος Κοραής (Σμύρνη, 27 Απριλίου 1748 – Παρίσι, 6 Απριλίου 1833), ήταν Έλληνας φιλόλογος με βαθιά γνώση του ελληνικού πολιτισμού. Ο Κοραής είναι ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του νεοελληνικού διαφωτισμού και μνημονεύεται, ανάμεσα σε άλλα, ως πρωτοπόρος στην έκδοση έργων αρχαίας ελληνικής γραμματείας, αλλά και για τις γλωσσικές του απόψεις στην υποστήριξη της καθαρεύουσας, σε μια μετριοπαθή όμως μορφή της, με σκοπό την εκκαθάριση των πλείστων ξένων λέξεων που υπήρχαν στη γλώσσα του λαού.

 

 

 

Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia


AgrinioStories