Συνέβη 3 Απριλίου στην Ελλάδα και τον κόσμο

3 Απριλίου 2023

Είναι η 93η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 272 ημέρες για τη λήξη του.
🌅  Ανατολή ήλιου: 07:07 – Δύση ήλιου: 19:49 – Διάρκεια ημέρας: 12 ώρες 42 λεπτά
🌔 Σελήνη 12.1 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Ιλλύριο, Λύρο, Ιλλυρία και Λύρα

 

Γεγονότα

 

1885 – Ο γερμανός μηχανικός Γκότλιμπ Ντάιμλερ λαμβάνει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για τη μηχανή εσωτερικής καύσης. Ο Γκότλιμπ Βίλχελμ Ντάιμλερ (Gottlieb Wilhelm Daimler, 17 Μαρτίου 1834 – 6 Μαρτίου 1900) ήταν Γερμανός μηχανικός, βιομηχανικός σχεδιαστής και βιομήχανος, ο οποίος γεννήθηκε στο Σόρνντορφ της σημερινής Γερμανίας (τότε ανήκε στο Βασίλειο της Βυρτεμβέργης, ομοσπονδιακό κράτος της Γερμανικής Συνομοσπονδίας). Υπήρξε πρωτοπόρος στη δημιουργία των μηχανών εσωτερικής καύσης και στην ανάπτυξη της αυτοκινητοβιομηχανίας. Επίσης εφηύρε τον βενζινοκινητήρα υψηλής ταχύτητας.
Ο Ντάιμλερ και ο επί πολλά έτη επιχειρηματικός εταίρος του Βίλχελμ Μάιμπαχ ήταν δύο εφευρέτες, των οποίων στόχος ήταν να δημιουργήσουν μικρούς κινητήρες υψηλής ταχύτητας που να μπορούν να τοποθετηθούν σε οποιοδήποτε μέσο μετακίνησης. Το 1885 κατασκεύασαν τον πρόδρομο του σύγχρονου βενζινοκινητήρα, ο οποίος στη συνέχεια τοποθετήθηκε σε ένα δίτροχο, την πρώτη μοτοσικλέτα με μηχανή εσωτερικής καύσης, και την επόμενη χρονιά σε μία άμαξα και σε μία βάρκα.
Το 1890, ίδρυσαν τη Daimler-Motoren-Gesellschaft (DMG) και πούλησαν το πρώτο τους αυτοκίνητο το 1892. Ο Ντάιμλερ αρρώστησε και έκανε ένα διάλειμμα στην επιχειρηματική του δραστηριότητα. Με την επιστροφή του, συνάντησε δυσκολίες με τους υπόλοιπους μετόχους, γεγονός που οδήγησε στην παραίτησή του (και του Μάιμπαχ) το 1893. Επέστρεψαν και οι δύο το 1894. Το 1900, ο Ντάιμλερ πέθανε και ο Βίλχελμ Μάιμπαχ άφησε τη DMG το 1907. Το 1924, η διοίκηση της DMG υπέγραψε μία συμφωνία μακροχρόνιας συνεργασίας με τη Μπεντς & Σια του Καρλ Μπεντς και το 1926 οι δύο εταιρείες συγχωνεύτηκαν στη Daimler-Benz AG, η οποία εξελίχθηκε στη σημερινή Daimler AG.

 

1897 – Ελληνική δύναμη Φυλακίου της Ελληνοτουρκικής μεθορίου στη Θεσσαλία εισέρχεται στο τουρκικό έδαφος και καταλαμβάνει το ύψωμα Ανάληψη που βρίσκεται σε ουδέτερο έδαφος. Το μεθοριακό αυτό επεισόδιο θα γίνει αφορμή Ελληνοτουρκικού πολέμου. Την εποχή εκείνη, η ελληνοτουρκική μεθόριος διέτρεχε τη γραμμή από την Άρτα έως τις νοτιοανατολικές προσβάσεις του Ολύμπου. Οι Οθωμανοί συγκέντρωσαν στρατιωτική δύναμη, αποτελούμενη από 121.500 άνδρες και 1.300 ιππείς, με αρχηγό τον Ετέμ Πασά και γερμανούς συμβούλους. Οι ελληνικές δυνάμεις παρέταξαν 54.000 άνδρες και 500 ιππείς, με επικεφαλής τον διάδοχο Κωνσταντίνο.
Η πρώτη εβδομάδα των πολεμικών επιχειρήσεων (6-11 Απριλίου) αναλώθηκε σε μάχη χαρακωμάτων κατά μήκος των Θεσσαλικών συνόρων. Στις 11 Απριλίου, ο Ετέμ Πασάς και οι άνδρες του εισήλθαν στο ελληνικό έδαφος από τα στενά της Μελούνας και διέσπασαν γρήγορα τις ελληνικές δυνάμεις στον Τύρναβο (12 Απριλίου). Οι έλληνες στρατιώτες υποχώρησαν άτακτα και συμπτύχθηκαν στα Φάρσαλα, όπου αντέταξαν νέα γραμμή άμυνας. Η Λάρισα αφέθηκε στην τύχη της και καταλήφθηκε από τους Τούρκους στις 13 Απριλίου, αφού προηγουμένως είχε εκκενωθεί από τους κατοίκους της. Την ίδια μέρα, τουρκική δύναμη κατευθύνθηκε στο Βελεστίνο, όπου αντιμετωπίστηκε από τον Συνταγματάρχη Σμολένσκη και την ταξιαρχία του.
Με πεσμένο το ηθικό, οι Έλληνες υπέστησαν και νέα ήττα στα Φάρσαλα, στις 24 Απριλίου, υποχωρώντας αυτή τη φορά με τάξη. Ο Σμολένσκης διατάχθηκε να εγκαταλείψει το Βελεστίνο και να μεταβεί με τις δυνάμεις του στον Δομοκό, όπου ο Έλληνες προετοίμαζαν νέα γραμμή άμυνας. Μάταια, όμως, αφού ο υπέρτερος τουρκικός στρατός πέτυχε μια ακόμη νίκη στις 5 Μαΐου, έχοντας πλέον ανοιχτό το δρόμο για την Αθήνα. Σε μια ύστατη προσπάθεια, ο Σμολένσκης, που αποδείχθηκε ο πιο αξιόπιστος στρατιωτικός, διατάχθηκε από τον Κωνσταντίνο να κρατήσει το πέρασμα στις Θερμοπύλες. Δεν χρειάστηκε, γιατί επενέβησαν οι Μεγάλες Δυνάμεις.
Ο τσάρος Νικόλαος Β’, συγγενής εκ μητρός του έλληνα βασιλιά Γεωργίου Α’, έπεισε τον Σουλτάνο να διατάξει κατάπαυση του πυρός. Το σχετικό πρωτόκολλο υπογράφτηκε στο χωριό Ταράτσα της Λαμίας στις 8 Μαΐου 1897, με τους Οθωμανούς να έχουν ανακαταλάβει όλη τη Θεσσαλία. Στο μέτωπο της Ηπείρου η ανακωχή έγινε μία μέρα νωρίτερα (7 Μαΐου 1897). Τα πράγματα εκεί είχαν εξελιχθεί καλύτερα για τον Ελληνικό Στρατό. Οι δυνάμεις του συνταγματάρχη Μάνου όχι μόνο κράτησαν στη γραμμή Άρτας – Πέτα, αλλά προήλασαν και μέσα στο τουρκικό έδαφος. Οι απώλειες για την ελληνική πλευρά ήταν 672 νεκροί, 2.383 τραυματίες και 252 αιχμάλωτοι και για την τουρκική 1.111 νεκροί, 3.238 τραυματίες και 15 αιχμάλωτοι.

 

1966 – Ο κύκλος τραγουδιών «Ρωμιοσύνη» του Μίκη Θεοδωράκη παρουσιάζεται για πρώτη φορά σε συναυλία στο θέατρο ΠΑΛΛΑΣ στην Αθήνα, έπειτα από διαδήλωση της ΕΔΑ κατά των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα.
Το 1966 είναι μια χρονιά πολιτικής ανωμαλίας στην Ελλάδα. Ο χρόνος μπαίνει μ’ ένα βασιλικό διάγγελμα που πυροδοτεί την ένταση. Ο βασιλιάς Κων/νος με το πρωτοχρονιάτικο στο διάγγελμά του θα πει «…ο κομμουνισμός αποτελεί μίασμα γεννηθέν έξω της Ελλάδος, εμπνεόμενον και κινούμενον έξωθεν. Ηθική του είναι το ψεύδος και η προδοσία. Μολύνει και καθιστά ανύποπτον εχθρόν της Πατρίδος πάντα ερχόμενον εις επαφήν με αυτόν, άτομον ή ομάδα, πάντα καλόν Έλληνα, μη διαβλέποντα τον κίνδυνον».
Σε μια βδομάδα η τελετή του αγιασμού των υδάτων στο λιμάνι του Πειραιά, σημαδεύτηκε από την πρωτοφανή λαϊκή συμμετοχή, αλλά και από τα επεισόδια που ακολούθησαν. Ο βασιλιάς και οι άλλοι κυβερνητικοί παράγοντες δεν παραβρέθηκαν στην πατροπαράδοτη τελετή στο λιμάνι του Πειραιά, αλλά στο γειτονικό Τουρκολίμανο. Στην τελετή συμμετείχαν ο αρχηγός της Ένωσης Κέντρου, Γεώργιος Παπανδρέου, και αντιπροσωπεία της ΕΔΑ, με επικεφαλής τον βουλευτή Μίκη Θεοδωράκη. Η θρησκευτική τελετή συνοδεύτηκε με πολιτικά συνθήματα. Η αστυνομία δεν άργησε να επιτεθεί στο συγκεντρωμένο πλήθος, με σκοπό να το διαλύσει. Δάρθηκαν και τραυματίστηκαν ελαφριά ή βαριά αρκετοί πολίτες μεταξύ των οποίων και ο Μίκης Θεοδωράκης.
Επιστρέφοντας ο Θεοδωράκης από τον Πειραιά στο σπίτι του στη Νέα Σμύρνη, θα πει, ότι βρήκε το χειρόγραφο του Ρίτσου με τη Ρωμιοσύνη πάνω στο αναλόγιο του πιάνου του: «κάθισα, όπως ήμουν λερωμένος με λάσπη και αίματα, και συνέθεσα μονορούφι τη Ρωμιοσύνη.

 

1973 – Πραγματοποιείται η πρώτη κλήση από κινητό τηλέφωνο, από τον κατασκευαστή του Μάρτιν Κούπερ, που δουλεύει για λογαριασμό της Motorola. Η συσκευή έχει ύψος 25 εκατοστά, πλάτος 9 εκατοστά και ζυγίζει 840 γραμμάρια. Βρισκόμαστε στην 6η Λεωφόρο του Μανχάταν στην καρδιά της Νέας Υόρκης. Η ημέρα είναι Τρίτη 3 Απριλίου του 1973. Κάποια στιγμή ένας κύριος με κοστούμι και γραβάτα και βλέμμα σπινθηροβόλο σταματάει να περπατάει και αρχίζει να μιλάει σε ένα περίεργο μαραφέτι που κρατάει στο χέρι του. «Γεια σου Τζόελ, είμαι ο Μάρτιν Κούπερ» ακούγεται να λέει. «Γεια σου Μάρτιν» απαντάει μια φωνή μέσα από αυτό το ογκώδες αντικείμενο που μοιάζει με φορητό ασύρματο, έχει μήκος 23 εκατοστά και ζυγίζει περισσότερο από ένα κιλό. «Σε καλώ από ένα φορητό τηλέφωνο, από ένα πραγματικό φορητό τηλέφωνο, κινητό, χωρίς καλώδιο!» αναφωνεί εκείνος. Ακολουθούν μερικά δευτερόλεπτα σιωπής, καθώς ο συνομιλητής του στην άλλη άκρη της… «γραμμής» γνωρίζει πως μέσω αυτού του τηλεφωνήματος ο κύριος Μάρτιν Κούπερ αναδείχτηκε νικητής σε μια τεχνολογική κούρσα που είχε ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν. Η σύντομη αυτή συνομιλία σήμανε την έναρξη της εποχής της κινητής τηλεφωνίας. Αλλά εκείνο το μουντό ανοιξιάτικο πρωινό, μεταξύ των περαστικών μιας κεντρικής λεωφόρου της αμερικανικής μητρόπολης, ούτε ο Μάρτιν Κούπερ μπορούσε να φανταστεί τι θα επακολουθούσε, έως σήμερα, μετά την ολοκλήρωση του πρώτου τηλεφωνήματος που πραγματοποιήθηκε ποτέ στην ιστορία από ένα ασύρματο τηλέφωνο. Επρόκειτο, σίγουρα, για μια προμελετημένη και αδίστακτη κίνηση, δεδομένου ότι ο ηλεκτρολόγος μηχανικός της Motorola επέλεξε να πραγματοποιήσει αυτήν την πρώτη ιστορική κλήση, πληκτρολογώντας τον αριθμό του Τζόελ Ενγκελ, του επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας ενός άλλου αμερικανικού κολοσσού των τηλεπικοινωνιών, της AΤ&Τ.

 

1999 – Σε πανελλαδική σύσκεψη συνδικάτων και συνδικαλιστών, δημιουργείται το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ).  Το Π.Α.ΜΕ. διαθέτει παραρτήματα σε όλη την Ελλάδα, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα. Ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, του ΔΗΚΚΙ και τμήματος της Ανανεωτικής Αριστεράς στις 3 Απριλίου 1999 σε Πανελλαδική Συνδιάσκεψη που έγινε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας του Πειραιά, με τη συμμετοχή 230 πρωτοβάθμιων σωματείων, 18 κλαδικών και περιφερειακών οργανώσεων και 2.500 εκλεγμένων συνδικαλιστών. Το 2006 η Κομμουνιστική Ανανέωση (τμήμα της Ανανεωτικής Αριστεράς) αποχώρησε από το ΠΑΜΕ και οι μικρές της δυνάμεις δραστηριοποιούνται σε συνεργασία με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς και ανένταχτους συνδικαλιστές, στον Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων.
Είναι σε πλήρη κόντρα με την Γ.Σ.Ε.Ε., καθώς θεωρεί ότι ηγεσία της, δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων αλλά ότι εκπροσωπεί τον εργοδοτικό – κυβερνητικό συνδικαλισμό και τη στρατηγική του κεφαλαίου στο εργατικό κίνημα.
Το Π.Α.ΜΕ. από το 2000 είναι μέλος της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ).
Να σημειώσουμε ότι το Π.Α.ΜΕ, αν και συμπεριφέρεται ως τριτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση εργαζομένων – ανταγωνιστική της τριτοβάθμιας ΓΣΕΕ – δεν έχει αποκτήσει νομική προσωπικότητα και δεν έχει δικαίωμα κήρυξης απεργίας ή διαπραγμάτευσης Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.

 

Γεννήσεις

 

1770 – Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Καταγόταν από φημισμένη οικογένεια που προερχόταν από το χωριό Ρουπάκι (μέχρι το 1670 είχε την ονομασία Κότσικας· δεν υφίσταται ως οικισμός από το 1780) στα σύνορα Μεσσηνίας-Αρκαδίας. Στην απογραφή του 1461-63 που πραγματοποιήθηκε απο τους Οθωμανούς, το Ρουπάκι αναφέρεται ότι είχε αμιγή ελληνικό πληθυσμό και αριθμούσε 21 σπίτια. Το επώνυμο της οικογένειας αρχικά ήταν Τζεργίνης, και στη Μεσσηνία ευρίσκοντο 60 οικογένειες με το ίδιο επώνυμο, όπως αναφέρει ο ίδιος στα απομνημονεύματά του. Ο Δήμος Τζεργίνης που ήταν προ-προπάππους του Θεόδωρου και έζησε την εποχή της Βενετοκρατίας στη Πελοπόννησο (1685-1715), είχε έναν υιό που ονομάστηκε Μπότσικας (επίθετο για μικρόσωμο και μαυριδερό). Ο υιός του Μπότσικα ονόματι Γιάννης, ήταν ο πρώτος της γενιάς του που υιοθέτησε το όνομα Κολοκοτρώνης. Κατά την οικογενειακή παράδοση κάποιος Αρβανίτης χαρακτήρισε τον Γιάννη με το προσωνύμιο «Μπιθεκούρας» (στα αρβανίτικα σημαίνει αυτός που έχει δυνατά οπίσθια) και έμεινε στον ίδιο το όνομα «Κολοκοτρώνης», που είναι η ακριβής μετάφαση του αρχικού στη μητρική του γλώσσα. Ο Κολοκοτρώνης γεννήθηκε στο Ραμοβούνι της Μεσσηνίας, αν και η οικογένειά του ζούσε στο Λιμποβίσι Αρκαδίας και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στον πύργο της Καστάνιτσας στη Μάνη. Τον πατέρα του τον έβλεπε πολύ σπάνια.Το όνομα Θεόδωρος ήταν καινούργιο στη γενιά του. Του το έδωσαν προς τιμήν του Ρώσου αξιωματικού Θεόδωρου Ορλώφ (Фёдор Григорьевич Орлов) ο οποίος κατά τη διάρκεια του της Ορλωφικής επανάστασης είχε γίνει πολύ αγαπητός, εξιστορώντας συνεχώς στους πληθυσμούς την αρχαία ελληνική δόξα. Τον βάφτισε ο Ιωάννης Παλαμήδης από τη Στεμνίτσα, πατέρας του Ρήγα Παλαμήδη. Ο πατέρας του Θεόδωρου, Κωνσταντής Κολοκοτρώνης, πήρε μέρος στην ένοπλη εξέγερση των Ορλοφικών η οποία υποκινήθηκε από την Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας το 1770 και σκοτώθηκε μαζί με δύο αδελφούς και τον φημισμένο Παναγιώταρο στον πύργο της Καστάνιτσας από τους Τούρκους.

 

1912 – Γρηγόρης Λαμπράκης. Γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1912 στην Κερασίτσα Αρκαδίας και ήταν το 14ο παιδί από τα συνολικά 18 που απέκτησαν οι γονείς του. Αδερφός του ήταν ο Θεόδωρος Λαμπράκης, ιατρός και βουλευτής με την Εθνική Προοδευτική Ένωση Κέντρου (ΕΠΕΚ). Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύτηκε στη γυναικολογία. Υπήρξε αθλητής με πολλές πανελλήνιες και βαλκανικές νίκες και κατείχε για 23 χρόνια (ως το 1959) το πανελλήνιο ρεκόρ στο άλμα εις μήκος με επίδοση 7,37 μ. Στην διάρκεια της κατοχής διοργάνωνε με άλλους συναθλητές του αγώνες, διαθέτοντας τα έσοδα σε λαϊκά συσσίτια. Το 1950 κατέλαβε τη θέση του υφηγητή Μαιευτικής – Γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Απέκτησε τρεις γιους, τον Γιώργο, τον Θοδωρή και τον Γρηγόρη.
Στις εκλογές του Οκτωβρίου 1961 ο Λαμπράκης εξελέγη βουλευτής Πειραιά συνεργαζόμενος με την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος της «Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη». Στις 21 Απριλίου 1963 αψηφώντας σχετική απαγόρευση της αστυνομίας, πραγματοποίησε την 1η Μαραθώνια πορεία Ειρήνης. Βάδισε το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής μόνος του, εν μέσω απειλών, πριν τελικά συλληφθεί και κρατηθεί για μερικές ώρες.
Αμέσως μετά μετέβη στο Λονδίνο για να συμπαρασταθεί στους Έλληνες, Κύπριους και Άγγλους διαδηλωτές που ζητούσαν την απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων στην Ελλάδα, ανάμεσα στους οποίους ήταν και η Βρετανίδα σύζυγός του Αντώνη Αμπατιέλου, Μπέτυ Μπάρτλετ Αμπατιέλου. Στόχος των διαδηλωτών ήταν η βασίλισσα Φρειδερίκη, η οποία βρισκόταν στην αγγλική πρωτεύουσα προκειμένου να παραστεί σε βασιλικούς γάμους. Η σύζυγος του Αμπατιέλου ζήτησε ακρόαση από την Φρειδερίκη, η οποία την αρνήθηκε, παρά τις πιέσεις του Λαμπράκη. Σχεδόν ένα μήνα μετά, στις 22 Μαΐου, καθώς εξερχόταν από συγκέντρωση για την ειρήνη και τον πυρηνικό αφοπλισμό στη Θεσσαλονίκη, δέχτηκε δολοφονική επίθεση από παρακρατικούς. Τραυματίστηκε βαριά και υπέκυψε στα τραύματά του λίγες μέρες μετά.

 

1924 – Μάρλον Μπράντο. Ο Μπράντο γεννήθηκε στην Ομάχα της πολιτείας Νεμπράσκα των ΗΠΑ στις 3 Απριλίου του 1924. Το 1935, οι γονείς του χώρισαν και ο μικρός Μπράντο μαζί με τα δύο του αδέλφια ακολούθησε τη μητέρα του στη Σάντα Άνα της Καλιφόρνια. Το 1937, οι γονείς του συμφιλιώθηκαν και εγκαταστάθηκαν στο Λίμπερτυβιλ κοντά στο Σικάγο.
Προικισμένος με έμφυτο υποκριτικό ταλέντο, αλλά και ατίθασος ως μαθητής, ο Μπράντο πήγε στην Νέα Υόρκη για να σπουδάσει ηθοποιία στο New School και κατόπιν στο Actors’ Studio, που διηύθυναν ο Λι Στράσμπεργκ και η Στέλλα Άντλερ.
Το 1944 ανέλαβε τον πρώτο του μεγάλο ρόλο στη δραματική θεατρική κωμωδία Θυμάμαι τη Μαμά, που παίχτηκε στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης. Η παράσταση απέτυχε οικονομικά, αλλά οι κριτικές για τον Μπράντο ήταν ιδιαιτέρως καλές. Το 1947, ανέλαβε τον ρόλο του Στάνλεϋ Κοβάλσκι στο θεατρικό δράμα του Τένεσι Ουίλιαμς Λεωφορείον ο Πόθος, σε σκηνοθεσία του Ελία Καζάν.
Το 1950 ο Μπράντο έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη αναλαμβάνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία του Φρεντ Τσίνεμαν, Το Κορμί μου σου Ανήκει.
Το 1951, ο Μπράντο υποδύθηκε τον Στάνλεϋ Κοβάλσκι στην κινηματογραφική μεταφορά του Λεωφορείον ο Πόθος, πάλι σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν. Για τον ρόλο αυτό, καθώς και για τους πρωταγωνιστικούς του ρόλους στις ταινίες Βίβα Ζαπάτα! (1952) και Ιούλιος Καίσαρ (1953), ο Μπράντο προτάθηκε για το βραβείο Όσκαρ. Τελικά, ο Μπράντο τιμήθηκε με Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου το 1954 για τον ρόλο του Τέρρυ Μαλλόυ στην ταινία του Ελία Καζάν Το λιμάνι της αγωνίας.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και καθ’ όλη την δεκαετία του 1960, ο Μπράντο πρωταγωνίστησε σε μέτριες έως κακές ταινίες που δεν ανταποκρίνονταν στο υποκριτικό του ταλέντο. Η επιστροφή του Μπράντο σε σημαντικούς ρόλους έγινε με τις ταινίες του Φράνσις Φορντ Κόπολα Ο Νονός (1972) και Αποκάλυψη, Τώρα! (1979). Για τον ρόλο του Βίτο Κορλεόνε στον Νονό, ο Μπράντο τιμήθηκε με το βραβείο Όσκαρ αλλά αρνήθηκε να παραλάβει το βραβείο, παραχωρώντας το βήμα σε μια εκπρόσωπο των Ινδιάνων για διαμαρτυρία όσον αφορά την κακομεταχείριση των αυτοχθόνων Ινδιάνων των ΗΠΑ. Μία άλλη ταινία στην οποία πρωταγωνίστησε ο Μπράντο και η οποία προκάλεσε έντονες αντιπαραθέσεις κριτικών για τον ερωτισμό της, ήταν το Το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι (1972) σε σκηνοθεσία του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.
Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Μπράντο ανέλαβε ρόλους και πάλι σε μέτριες έως κακές ταινίες, με εξαίρεση τις ταινίες Μια σκληρή λευκή εποχή[ (1989, υποψ. για Όσκαρ β’ ανδρικού ρόλου) και Ντον Χουάν ΝτεΜάρκο (1995).
Η προσωπική ζωή του Μπράντο υπήρξε το ίδιο ταραγμένη με την επαγγελματική του ζωή. Πάλεψε για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για την αποκατάσταση των αυτοχθόνων Ινδιάνων των ΗΠΑ. Παντρεύτηκε τρεις φορές και απέκτησε έντεκα παιδιά, από τις συζύγους του, τις ερωμένες του καθώς και από υιοθεσία. Αγάπησε με πάθος την Ταϊτή και έζησε εκεί για ένα μεγάλο μέρος της ζωής του. Τον Μάιο του 1990, ο πρωτότοκος γιος του Μπράντο, ο Κριστιάν, δολοφόνησε τον εραστή της ετεροθαλούς αδελφής του, Τσεγιέν. Αργότερα ο Κριστιάν καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 ετών, ενώ η Τσεγιέν αυτοκτόνησε σε ηλικία 25 ετών, τον Απρίλιο του 1995.
Φορτωμένος με υπέρογκα χρέη και υπέρβαρος, ο Μάρλον Μπράντο έπασχε από σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 και καρκίνο του ήπατος. Απεβίωσε την 1η Ιουλίου του 2004 στο Ιατρικό κέντρο Ρόναλντ Ρήγκαν του UCLA, λόγω αναπνευστικής ανεπάρκειας από πνευμονική ινωμάτωση με επισωρευτική καρδιακή ανεπάρκεια, στην ηλικία των 80 ετών.

 

Θάνατοι

 

1882 -Τζέσε Γούντσον Τζέιμς (5 Σεπτεμβρίου 1847 – 3 Απριλίου 1882), υπήρξε θρυλικός κακοποιός, αρχηγός συμμορίας καθώς και ληστής τραπεζών και τρένων, από την πολιτεία του Μιζούρι. Υπήρξε το διασημότερο και πιο διαβόητο μέλος της συμμορίας των αδελφών Τζέιμς. Διάσημος και όταν ζούσε, αποτέλεσε θρυλική φιγούρα της Άγριας Δύσης μετά το θάνατό του.
Ο Τζέσε και ο αδερφός του Φρανκ ήταν αντάρτες (σε ηλικία 16 ετών μόλις) των Νοτίων κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου. Είχαν κατηγορηθεί μάλιστα για θηριωδίες εναντίον στρατιωτών των Βορείων. Μετά τον πόλεμο, ως μέλη διάφορων συμμοριών, λήστεψαν τράπεζες, ταχυδρομικές άμαξες και τρένα. Η δράση της συμμορίας των αδελφών Τζέιμς κορυφώθηκε τη δεκαετία 1866 έως 1876, όταν ένα άτυχο γεγονός τούς ανάγκασε να περιορίσουν τη δράση τους. Η επιχείρηση ληστείας μιας τράπεζας στην πόλη Νόρθφιλντ της πολιτείας της Μινεσότα, είχε άσχημη κατάληξη, οδηγώντας στο θάνατο και τη σύλληψη αρκετών μελών της διαβόητης συμμορίας. Οι αδερφοί Τζέιμς επιβίωσαν, συνεχίζοντας την εγκληματική τους δράση για αρκετά ακόμα χρόνια, στρατολογώντας νέα μέλη, αντιμετωπίζοντας όμως πλέον την αυξανόμενη πίεση και αποφασιστικότητα του Νόμου. Στις 3 Απριλίου του 1882, σε ηλικία 35 ετών, ο Τζέσε Τζέιμς δολοφονήθηκε με ύπουλο τρόπο από τον Ρόμπερτ Φορντ, μέλος της συμμορίας του, ο οποίος μάλιστα ζούσε στο σπίτι του Τζέιμς και ήλπιζε να λάβει την κρατική αμοιβή για το κεφάλι του

 

1950 – Κουρτ Βάιλ  (Kurt Julian Weill, Ντεσάου 2 Μαρτίου 1900 – Νέα Υόρκη, 3 Απριλίου 1950) ήταν γερμανο-αμερικανός συνθέτης, από τους σημαντικότερους της γενιάς του, με αποφασιστική συμβολή στη δημιουργία ενός νεώτερου μουσικού θεάτρου με έντονη κοινωνική σάτιρα και κριτική. Δημιούργησε τα σημαντικότερα έργα του κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου στη Γερμανία της εύθραυστης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, με την καθοριστική συνεργασία του Μπέρτολτ Μπρεχτ την τριετία 1927 – 1930. Πολλά είναι τα γνωστά τραγούδια του («Mack the Knife», «Alabama Song», «Pirate Jenny», «Surabaya Johnny», «Speak Low», «Lost in the Stars», «My Ship», «September Song»), τα οποία έχουν ερμηνεύσει μεγάλα ονόματα από διαφορετικά μουσικά είδη.
Ο Κουρτ Γιούλιαν Βάιλ γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου 1900 στο Ντέσαου της Σαξωνίας από γονείς ιουδαϊκού θρησκεύματος. Σπούδασε μουσική με δασκάλους τον Άλμπερτ Μπινγκ, τον Ένγκελμπερτ Χούμπερτινκ και τον Ιταλό Φερούτσιο Μπουζόνι, έναν ανοιχτόμυαλο συνθέτη και δάσκαλο, που επηρέασε πολλούς πρωτοποριακούς συνθέτες του 20ο αιώνα. Ο Κουρτ Βάιλ πέθανε ξαφνικά από καρδιακή προσβολή στις 3 Απριλίου 1950, στη Νέα Υόρκη, σε ηλικία 50 ετών. Το 1985, ο παραγωγός Χαλ Γουίλνερ παρουσίασε το άλμπουμ «Lost in the Stars: The Music of Kurt Weill», στο οποίο γνωστοί μουσικοί (Τοντ Ράντγκριν, Τομ Γουέιτς, Λου Ριντ, Τσάρλι Χέιντεν, Στινγκ κ.ά.), ερμηνεύουν τραγούδια του Κουρτ Βάιλ.

 

1962 – Μανώλης Καλομοίρης. Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1883 και ήταν γιος του φιλόλογου και φαρμακοποιού Γιάννη Καλομοίρη από τη Σάμο. Σε νεαρή ηλικία βρέθηκε στην Αθήνα, όπου μαζί με τις γυμνασιακές του σπουδές ξεκίνησε και συστηματικές σπουδές στο πιάνο. Το 1899 τον βρίσκει στην Κωνσταντινούπολη, όπου τελειώνει το γυμνάσιο. Μετά από μια μικρή σύγκρουση με την οικογένειά του (η μητέρα του τον προόριζε για γιατρό) φεύγει για τη Βιέννη όπου σπουδάζει πιάνο και ανώτερα θεωρητικά. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του και τον γάμο του με τη Χαρίκλεια Παπαμόσχου πηγαίνει στο Χάρκοβο της Ρωσίας (1906-1910) όπου διδάσκει για ένα χρονικό διάστημα μέχρι να πάρει την απόφαση να εγκατασταθεί για πάντα στην Ελλάδα το 1910. Ερχόμενος στην Ελλάδα διορίζεται καθηγητής πιάνου και ανώτερων θεωρητικών στο Ωδείο Αθηνών. Σκοπός του ήταν η δημιουργία μιας «εθνικής σχολής» στα πρότυπα ανάλογων κινημάτων από άλλες χώρες, η οποία θα συνδύαζε τον γερμανικό ρομαντισμό με ελληνικά μοτίβα. Παράλληλα, κατηγορούσε την Επτανησιακή Σχολή για «ιταλισμό» και για μη χρήση ελληνικών θεμάτων, δημιουργώντας ρήξη μεταξύ της Εθνικής και Επτανησιακής Σχολής. Ακολούθησε μια πλούσια μουσική δημιουργία, όπου ο Καλομοίρης αντλεί τις εμπνεύσεις του από τη δημοτική νεοελληνική ποίηση κυρίως του Κωστή Παλαμά. Το 1919 ίδρυσε το «Ελληνικό Ωδείο», που διεύθυνε μέχρι το 1926, οπότε και ίδρυσε το «Εθνικό Ωδείο», το οποίο διηύθυνε ως το 1948. Επίσης το 1919 διορίσθηκε γενικός Επιθεωρητής, αρχιμουσικός, σε όλες τις στρατιωτικές μπάντες Αθηνών. Από τότε όμως παράλληλα με τη συνθετική του εργασία ανέπτυξε ένα τεράστιο παιδαγωγικό έργο, σφραγίζοντας κάθε πτυχή της μουσικής ζωής του τόπου. Το 1945 εκλέχθηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Εκτός των άλλων τιμήθηκε και με το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών (1919) αλλά και με πολλά ελληνικά παράσημα.
Ο Μανώλης Καλομοίρης ήταν ανάμεσα στις μορφές που προσδιόρισαν την πολιτιστική φυσιογνωμία της Ελλάδας κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Πέθανε στην Αθήνα στις 3 Απριλίου του 1962, σε ηλικία 79 ετών. Την Τετάρτη 4 Απριλίου κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη και με τιμές που άρμοζαν στο μέγεθος και στην προσφορά του. Η νεκρώσιμη ακολουθία εψάλη στον Μητροπολιτικό Ναό και την παρακολούθησε πλήθος κόσμου

 

Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia


AgrinioStories