29 Οκτωβρίου 2023
Είναι η 302η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 63 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:47 – Δύση ήλιου: 17:30 – Διάρκεια ημέρας: 10 ώρες 43 λεπτά
🌕 Σελήνη 15.4 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Αβραάμ, Αβραμία, Μελιτινή, Μελίνα, Αναστασία, Νατάσα και Νανά
Γεγονότα
1863 – Ιδρύεται ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός από τον ελβετό Ερρίκο Ντινάν.
Το Διεθνές Κίνημα Ερυθρού Σταυρού και Ερυθράς Ημισελήνου (γαλλικά: Mouvement International de la Croix-Rouge et du Croissant-Rouge), που ονομάζεται χάριν συντομίας Ερυθρός Σταυρός, αποτελεί ανθρωπιστικό κίνημα και περιλαμβάνει σήμερα ένα πλήθος οργανώσεων με κοινούς σκοπούς. Το απαρτίζουν η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού (ICRC), η Διεθνής Ομοσπονδία Συλλόγων Ερυθρού Σταυρού και Ερυθράς Ημισελήνου (IFRC) και 188 Εθνικοί Σύλλογοι Ερυθρού Σταυρού και Ερυθράς Ημισελήνου.
Η παλαιότερη οργάνωση στους κόλπους του κινήματος είναι η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού (ICRC), η οποία ιδρύθηκε το 1863 ως ιδιωτική ανθρωπιστική οργάνωση από πέντε επιφανείς πολίτες της Γενεύης την οποία ίδρυσε ο Ερρίκος Ντυνάν. Η αρχική της ονομασία ήταν «Διεθνής Επιτροπή για την ανακούφιση των τραυματιών» και έλαβε το σημερινό της όνομα το 1876.
Το 1864 με την παρότρυνση της Επιτροπής και με πρωτοβουλία της ελβετικής κυβέρνησης οργανώθηκε μια διεθνής διπλωματική διάσκεψη η οποία ενέκρινε τη Συνθήκη της Γενεύης για τη βελτίωση της τύχης των τραυματιών και των αιχμαλώτων του πολέμου. Η συνθήκη αυτή εδραίωσε την υποχρέωση βοήθειας και θεραπείας προς τους τραυματίες και αρρώστους οποιασδήποτε εθνικότητας καθώς και την ουδετερότητα των στρατιωτικών νοσοκομείων, ασθενοφόρων και υγειονομικού προσωπικού.
Υιοθέτησε το σήμα του κόκκινου σταυρού σε λευκό φόντο, που ισχύει σ’ ολόκληρο τον κόσμο και είναι εύκολα αναγνωρίσιμο. Το σύμβολο του κόκκινου (ερυθρού) σταυρού επιλέχθηκε προς τιμήν της Ελβετίας, ουδέτερης χώρας που φιλοξένησε το συνέδριο, αντιστρέφοντας τα χρώματα της σημαίας της. Την ίδια χρονιά ιδρύθηκαν σε ευρωπαϊκές χώρες οι πρώτοι Εθνικοί Σύλλογοι Ερυθρού Σταυρού.
Το 1877, κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού Πολέμου, η Οθωμανική αυτοκρατορία, όπως στη συνέχεια και όλες οι μουσουλμανικές χώρες, αποφάσισε να υιοθετήσει αντί για το σταυρό, που είναι χριστιανικό σύμβολο, την κόκκινη ημισέληνο. Η επίσημη αναγνώριση της Ερυθράς Ημισελήνου έγινε το 1929 με την τροποποίηση του καταστατικού της Συνθήκης της Γενεύης. Το 1944 απονεμήθηκε στη Διεθνή Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού (ICRC) το Νόμπελ Ειρήνης.
Το Ισραήλ χρησιμοποιεί ως σύμβολο το Ερυθρό αστέρι του Δαβίδ το οποίο όμως δεν είναι αναγνωρισμένο έμβλημα από το κίνημα και ως εκ τούτου για την κάλυψη των αναγκών τέτοιων κρατών που δεν επιθυμούν την χρήση του Ερυθρού Σταυρού ή της Ερυθράς Ημισελήνου το διεθνές κίνημα με σχετικό του πρωτόκολλο θέσπισε το έμβλημα του Ερυθρού Κρυστάλλου που απολαμβάνει την αναγνωρισιμότητα και προστασία που προσφέρουν και τα άλλα δύο εμβλήματα διεθνώς.
Στις μέρες μας ο Ερυθρός Σταυρός, εκτός από την περίθαλψη των τραυματιών και την προστασία των αιχμαλώτων πολέμου, ασχολείται και με τους πρόσφυγες. Παρεμβαίνει επίσης και σ’ όλο τον κόσμο, σε περιπτώσεις καταστροφών.
Πρόεδρος είναι ο Ιταλός Φραντσέσκο Ρόκα από τις 8 Νοεμβρίου 2017. Γενικός Γραμματέας από την 1η Φεβρουαρίου 2020 είναι ο Τζέιγκαν Τσαπαγκέιν από το Νεπάλ.
1912 – Το ελληνικό στρατηγείο απαγορεύει στην υπό το στρατηγό Θεοδώροφ βουλγαρική μεραρχία του Ρίλου να εισέλθει στη Θεσσαλονίκη. Επιτρέπει, όμως, για λόγους αβροφροσύνης, την είσοδο δύο ταγμάτων, επικεφαλής των οποίων είναι οι βούλγαροι πρίγκιπες Κύριλλος και Βόρις.
Οι Βούλγαροι είχαν φτάσει στη Θεσσαλονίκη αποφασισμένοι να την καταλάβουν, αδιαφορώντας για το ότι η πόλη είχε ήδη παραδοθεί από τους Τούρκους στους Έλληνες.
«Κατά τας 4 το απόγευμα της 26ης Οκτωβρίου, οι Βούλγαροι συνήντησαν την 2αν ελληνικήν μεραρχίαν. (…) Ηγνόησαν την επίσημον ελληνικήν γνωστοποίησιν. Διήλθον προ του μετώπου της μεραρχίας, έφθασαν την 5 και 15’ παρά το Αϊβατλή και επυροβόλησαν τους εκεί διεσπαρμένους Τούρκους αιχμαλώτους. Εσκηνοθέτουν μάχην! (…)
Οι Βούλγαροι βλέποντας ότι έχαναν την πόλη μέσα από τα χέρια τους, προσπάθησαν να εισέλθουν από τη βορειοδυτική είσοδο. Με εντολή του Κωνσταντίνου όμως η 7η μεραρχία και τμήμα ευζώνων τους εμπόδισαν. Τότε, προσπάθησαν να πάρουν τη Θεσσαλονίκη «διπλωματικά».
«Την νύκτα της 26ης προς 27η Οκτωβρίου ο στρατηγός Θεοδωρώφ κατώρθωσε να στείλη αξιωματικόν του εις τον Ταξίν πασάν, ζητών να του υπογράψη πρωτόκολλον [παράδοσης] όμοιον με τον ελληνικόν. Ο Τούρκος αρχηστράτηγος ηρνήθη».
Βλέποντας πως οι ισορροπίες μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να ανατραπούν εις βάρος της Ελλάδας, οι πολιτικοί σύμβουλοι του στρατηγείου Πεπές Αργυρόπουλος και Ιώνας Δραγούμης αναλαμβάνουν δράση.
Την νύχτα της 26ης προς 27ης Οκτωβρίου, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου στον Κωνσταντίνο και τον πείθουν να μεταβεί άμεσα από το Τέκελι (σημερινή Σίνδος) στη Θεσσαλονίκη.
1923 – Περίπου ένα χρόνο μετά τη μικρασιατική καταστροφή, ο Κεμάλ Ατατούρκ ανακηρύσσει την Τουρκική Δημοκρατία. Στις 29 Οκτωβρίου του 1923 ο Κεμάλ ορκίστηκε πρώτος πρόεδρος της, ενωμένης πια, Τουρκίας, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι και το 1938, ημερομηνία θανάτου του, αφού προηγουμένως είχε κερδίσει τις εκλογές του 1927, 1931 και 1935. Βέβαια, από το 1930 είχε καταργήσει τα αντιπολιτευόμενα κόμματα με αποτέλεσμα το δικό του, το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα, να είναι μόνο του στη Βουλή.
Κατά τη διάρκεια της προεδρικής του θητείας, ο Κεμάλ αναμόρφωσε και εκσυγχρόνισε την χώρα του, πραγματοποιώντας ριζοσπαστικές αλλαγές και επιδιώκοντας να τη μετατρέψει σε βιομηχανικό κράτος με επιστημονική παραγωγή. Γενικά οι μεταρρυθμίσεις του είχαν σκοπό να μετατρέψουν την Τουρκία σε σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα βασισμένη στα δυτικά πρότυπα και πλήρως απελευθερωμένη από τη θρησκεία. Μια από τις πρώτες του ενέργειες ήταν να καταργήσει το 1924 το χαλιφάτο και να κλείσει τα ιδρύματα που λειτουργούσαν βάσει της ισλαμικής νομοθεσίας. Στη συνέχεια απαγόρευσε την πολυγαμία, τον φερετζέ και το φέσι, ενώ το 1928 επέβαλλε το λατινικό αλφάβητο στη θέση του αραβικού. Το 1938, με νόμο υποχρέωσε τον κάθε Τούρκο να αποκτήσει οικογενειακό επώνυμο, κρατώντας για τον εαυτό του το Ατατούρκ, δηλαδή πατέρας των Τούρκων. Επίσης με δικές του νομοθετικές ρυθμίσεις αναβάθμισε τον ρόλο των γυναικών, δίνοντάς τους δικαίωμα ψήφου, και θέσπισε την ισότητα των δύο φύλων, ενώ επί της θητείας του καθιερώθηκε και το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Το 1934 επέτρεψε την εκλογή γυναικών στα δημόσια αξιώματα. Την ίδια χρονιά προτάθηκε για το Νόμπελ Ειρήνης από τον πρώην Έλληνα πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο.
1929 – «Μαύρη Τρίτη» στο αμερικανικό χρηματιστήριο ή όπως αλλιώς θα μείνει στην ιστορία «Το Μεγάλο Κραχ». Εκατομμύρια τίτλοι μετοχών γίνονται απλά χαρτιά, χάνοντας την αξία τους. Η ευφορία του Σεπτεμβρίου διακόπηκε από την πρόβλεψη ενός επιφανούς τότε χρηματιστή, του Ρότζερ Μπάμπσον, για «επερχόμενο κραχ». Η προειδοποίηση οδήγησε σε πτώση των μετοχών και επί της ουσίας αποτελεί την απαρχή του κραχ που κορυφώθηκε τον Οκτώβριο. Ωστόσο, οι παίκτες της αγοράς έκλειναν τα αυτιά τους σε αυτές τις προειδοποιήσεις και η πτώση που σημειώθηκε εξαιτίας της πρόβλεψης του Μπάμπσον εκλήφθηκε ως «υγιής διόρθωση και ευκαιρία για αγορές».
Το 1930, εννέα εκατομμύρια λογαριασμοί αποταμιεύσεων εκμηδενίστηκαν και 85.000 επιχειρήσεις κήρυξαν πτώχευση. Μέχρι το 1932, οι άνεργοι έφθαναν τα 14 εκατομμύρια, ενώ μέσα σε ένα χρόνο σημειώθηκαν 23.000 αυτοκτονίες. Εκτιμάται ότι περίπου 140 δισ. δολ. καταθέσεων εξατμίστηκαν και 10.000 τράπεζες έβαλαν λουκέτο. Το χρηματιστηριακό κραχ συνέβαλε στη Μεγάλη Οικονομική Ύφεση της δεκαετίας του ’30, που έπληξε Ευρώπη και Αμερική, με πτωχεύσεις εταιρειών, μαζική ανεργία και μεγάλη κεφαλαιοκρατική συγκέντρωση.
Θα χρειαστούν 25 χρόνια για να επανέλθει ο δείκτης Dow Jones. Η αγορά επέστρεψε στα προ του 1929 επίπεδα μόλις στα τέλη του 1954.
Οι επιπτώσεις του Κραχ στις ΗΠΑ
12.000.000 έμειναν άνεργοι.
12.000 έχαναν τη δουλειά τους κάθε μέρα.
20.000 επιχειρήσεις κήρυξαν πτώχευση.
1.616 τράπεζες πτώχευσαν.
23.000 αυτοκτονίες σημειώθηκαν σ’ ένα χρόνο, αριθμός ρεκόρ.
Εκείνη την ημέρα, λόγω του τεράστιου όγκου συναλλαγών, η ταινία καταγραφής των τιμών των μετοχών μένει ώρες πίσω. Αυτό σημαίνει ότι οι επενδυτές στις διάφορες Πολιτείες των ΗΠΑ δεν γνωρίζουν πόσα χάνουν. Τηλεφωνούν μανιωδώς στους χρηματιστές, δίνοντας εντολές πώλησης και, όταν δεν μπορούν να τους πιάσουν στο τηλέφωνο, τηλεγραφούν.
Σύμφωνα με τη Western Union, ο όγκος των τηλεγραφημάτων εκείνη την ημέρα ήταν τριπλάσιος του κανονικού. Οι traders γράφουν τις εντολές των πελατών τους σε κομμάτια από χαρτί. Όμως οι εντολές είναι τόσο πολλές, που οι traders αδυνατούν να τις εκτελέσουν. Γέμιζαν απλά με αυτές τα καλάθια απορριμμάτων. Στο πανδαιμόνιο που επικρατεί, οι πρώτοι καβγάδες δεν αργούν να ξεσπάσουν και αρκετοί traders καταρρέουν στην αίθουσα των συναλλαγών.
1947 – Το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και η Ολλανδία σχηματίζουν τη Μπενελούξ (Benelux), που θα αποτελέσει τον πρόδρομο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Μπενελούξ (Benelux) ήταν μια οικονομική ένωση στη δυτική Ευρώπη που περιελάμβανε τρεις γειτονικές χώρες Βασίλεια, το Βέλγιο (België), την Ολλανδία (Nederlands), και το Λουξεμβούργο (Luxemburg)[1]. Το όνομα διαμορφώθηκε από την αρχή του ονόματος της κάθε χώρας-μέλους, και δημιουργήθηκε για την τελωνειακή ένωση της Μπενελούξ, αλλά χρησιμοποιείται τώρα με έναν γενικότερο τρόπο.
Η Ένωση αυτή δημιουργήθηκε με την Συνθήκη για την ίδρυση της Τελωνειακής Ένωσης των Χωρών Μπενελούξ που υπογράφηκε στις 5 Σεπτεμβρίου του 1944 από τις εξόριστες στο Λονδίνο κυβερνήσεις των τριών παραπάνω χωρών. Με την συμφωνία αυτή καθορίζονταν σε γενικές γραμμές τα ακόλουθα:
Ένα διοικητικό συμβούλιο για τα τελωνεία και των τριών μελών Χωρώ.
Ένα συμβούλιο για την οικονομική ένωση, και
Ένα συμβούλιο για τις εμπορικές συμφωνίες.
Η συμφωνία αυτή προβλεπόταν να εγκριθεί και να ισχύσει με την επάνοδο των κυβερνήσεων στις χώρες τους, πλην όμως αυτό εσωτερικές συνθήκες των χωρών δεν το επέτρεψαν. Έτσι στις 14 Μαρτίου του 1947 υπεγράφη νέα συμφωνία, αυτή τη φορά στη Χάγη η οποία προέβλεπε χωρίς δασμούς σε διακινούμενα προϊόντα μεταξύ των χωρών καθώς και περιορισμό τελών ή χωρίς σε προϊόντα που προέρχονταν από υπερπόντιες κτήσεις (βελγικές και ολλανδικές). Αυτή τέθηκε σε εφαρμογή από τις 1 Ιανουαρίου του 1948.
Σημειώνεται ότι στις 17 Μαρτίου του 1948 οι Χώρες Μπενελούξ υπέγραψαν στις Βρυξέλλες, μετά της Αγγλίας και Γαλλίας μία πεντηκονταετή αμυντική συνθήκη περί αμοιβαίας βοήθειας σε περίπτωση που οποιοδήποτε μέλος – Χώρα θα δεχόταν εξωτερική ένοπλη επίθεση, η οποία περιελάμβανε εκτός των διαφόρων αμυντικών όρων και άλλους εμπορικούς, οικονομικούς και συντονιστικούς όρους.
Τον Ιούνιο του ίδιου έτους που συνήλθε η διάσκεψη της Μπενελούξ στο Πύργο των Αρδεννών (1948) λήφθηκε η απόφαση με την οποία θα επέρχονταν σε ελάχιστο χρόνο ο συντονισμός της νομισματικής πολιτικής και των τριών χωρών, ισοσκέλιση του προϋπολογισμού τους και κατάργηση των πιστώσεων και του ελέγχου των τιμών. Μάλιστα προβλεπόταν ότι σε περίπτωση που μετά την επάνοδο των τιμών στα φυσιολογικά επίπεδα διαφαίνονταν ανισότητα θα λαμβάνονταν μέτρα προς καθορισμό της τιμής του εξωτερικού συναλλάγματος. Εξ αυτού ειδικά του λόγου αναγκάσθηκε η Ολλανδία να εγκαταλείψει κάθε επέκταση της βιομηχανίας της υαλουργίας προς αποφυγή ανταγωνισμού με το Βέλγιο. Σε αντάλλαγμα αυτού το Βέλγιο αναγνώρισε το πρωτείο της Ολλανδίας στις ναυτιλιακές μεταφορές.
Στη πραγματικότητα η μετάβαση από του παλαιού υφισταμένου τελωνειακού συστήματος στην οικονομική αυτή ένωση πραγματοποιήθηκε το 1950, αν και τότε υπολογιζόταν σε ειδική έκθεση ότι η ολοκλήρωση της Ένωσης θα πραγματοποιούταν περί το τέλος του 1952. Σημειώνεται ότι η Ένωση αυτή βασίστηκε αρχικά στη παλαιότερη Χανσεατική Ένωση καθώς επίσης και στο Σχέδιο Μάρσαλ.
Η Μπενελούξ έπαψε να υπάρχει το 1960, όταν αντικαταστάθηκε από την Οικονομική Ένωση της Μπενελούξ. Είχε προηγηθεί η (ακόμα υπάρχουσα) Οικονομική Ένωση Βέλγιου-Λουξεμβούργου του 1925.
Η ίδρυσή της συνέβαλε στην ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), αν και οι άμεσοι πρόδρομοι της ΕΕ ιδρύθηκαν αργότερα (η ΕΚΑΧ το 1951 και η ΕΟΚ το 1957). Οι τρεις χώρες ήταν επίσης ιδρυτικά μέλη αυτών των οργανώσεων, μαζί με τη Δυτική Γερμανία, τη Γαλλία, και την Ιταλία. Η Συνθήκη της Ρώμης αρθ. 306 ορίζει ότι οι διατάξεις αυτής της Συνθήκης δεν θα αποκλείσουν την ύπαρξη ή την ολοκλήρωση των περιφερειακών ενώσεων μεταξύ του Βελγίου και του Λουξεμβούργου, ή μεταξύ του Βελγίου, του Λουξεμβούργου και των Κάτω Χωρών, μέχρι το σημείο που οι στόχοι αυτών των περιφερειακών ενώσεων δεν επιτυγχάνονται από την εφαρμογή αυτής της Συνθήκης. Αυτό το άρθρο παρέμεινε αμετάβλητο ως αρθ. IV- 441 του Ευρωπαϊκού Συντάγματος.
Το Κοινοβούλιο της Μπενελούξ (αρχικά καλούμενο Διακοινοβουλευτικό Συμβουλευτικό Συμβούλιο) δημιουργήθηκε το 1955. Αυτή η κοινοβουλευτική συνέλευση αποτελείται από 21 μέλη του ολλανδικού Κοινοβουλίου, 21 μέλη των βελγικών εθνικών και περιφερειακών Κοινοβουλίων, και 7 μέλη του Κοινοβουλίου του Λουξεμβούργου.
Η Συνθήκη για την ίδρυση της Οικονομικής Ένωσης της Μπενελούξ υπογράφηκε το 1958 και τέθηκε σε ισχύ το 1960 για να προωθήσει την ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων, του κεφαλαίου, των υπηρεσιών, και των εμπορευμάτων στην περιοχή. Η Γενική Γραμματεία της βρίσκεται στις Βρυξέλλες. Η ενοποίηση του νόμου των τριών χωρών της Μπενελούξ επιτυγχάνεται κυρίως από τους κανονισμούς του Συμβουλίου των υπουργών της, που δεσμεύουν μόνο τα τρία κράτη, αλλά δεν ισχύουν άμεσα στις εσωτερικές νομικές διαταγές τους. Υπάρχει επίσης ένας μεγάλος αριθμός συμβάσεων της Μπενελούξ σε ένα ευρύ φάσμα των περιεχομένων.
Το 1965, υπογράφηκε η Συνθήκη για την ίδρυση ενός Δικαστηρίου της Μπενελούξ. Τέθηκε σε ισχύ το 1975. Το δικαστήριο, που αποτελείται από δικαστές από τα ανώτατα δικαστήρια των τριών κρατών, πρέπει να εγγυάται την ομοιόμορφη ερμηνεία των κοινών νομικών κανόνων. Αυτό το διεθνές δικαστικό όργανο βρίσκεται στις Βρυξέλλες.
Η Μπενελούξ είναι ιδιαίτερα ενεργή στον τομέα της πνευματικής ιδιοκτησίας. Οι τρεις χώρες καθιέρωσαν το Γραφείο Σημάτων της Μπενελούξ και το Γραφείο Σχεδίων της Μπενελούξ, και τα δύο με έδρα τη Χάγη. Το 2005 ολοκλήρωσαν τη Συνθήκη για την ίδρυση μιας Οργάνωσης της Μπενελούξ για την Πνευματική Ιδιοκτησία που θα αντικαταστήσει και τα δύο γραφεία με την έναρξη ισχύος της.
Η Συνθήκη για την ίδρυση της οικονομικής ένωσης της Μπενελούξ έληξε το 2010. Αντικαταστάθηκε από ένα νέο νομικό πλαίσιο, λαμβάνοντας υπόψη τις εξελίξεις από τη δεκαετία του ’50 και μέσα στα τρία κράτη μέλη και σχετικά με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, το οποίο υπεγράφη στις 17 Ιουνίου 2008.
1959 – Αεροσκάφος τύπου Douglas DC-3 της Ολυμπιακής Αεροπορίας, που εκτελεί το δρομολόγιο Αθήνα – Θεσσαλονίκη, συντρίβεται πέντε λεπτά μετά την απογείωσή του από το αεροδρόμιο του Ελληνικού. Οι 18 επιβαίνοντες ανασύρονται νεκροί.
Το αεροπλάνο, ελικοφόρο τύπου DC-3 (Ντακότα), με κυβερνήτη τον απόστρατο σμήναρχο της Πολεμικής Αεροπορίας Αναστάσιο Καλοβυρνά, απογειώθηκε από το αεροδρόμιο του Ελληνικού στις 17:10, με δεκάλεπτη καθυστέρηση. Εκτελούσε την πτήση 214 προς Θεσσαλονίκη, με τριμελές πλήρωμα και 15 επιβάτες, από τους οποίους δύο ήταν Αυστριακοί.
Δύο λεπτά μετά την απογείωση, ο κυβερνήτης του ανέφερε δια του ραδιοτηλεφώνου στον πύργο ελέγχου ότι η πτήση «έχει καλώς». Σύμφωνα με τους τότε κανονισμούς πτήσης, ο κυβερνήτης είχε την υποχρέωση μέχρι τις 17:25 να έλθει σε επαφή με το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Τανάγρας και να ενημερώσει για την πορεία του.
Η επαφή δεν έγινε μέχρι την προκαθορισμένη ώρα, αλλά ο αρμόδιος αξιωματικός της Τανάγρας δεν ανησύχησε, καθώς υπέθεσε ότι η καθυστέρηση οφειλόταν στην αντίστοιχη καθυστέρηση της απογείωσης του αεροπλάνου. Όταν, όμως, πέρασε και η 6η απογευματινή χωρίς να ληφθεί σήμα από τη Ντακότα, σήμανε συναγερμός.
Η αρμόδια υπηρεσία της Ολυμπιακής Αεροπορίας μάταια προσπαθούσε να έλθει σε επαφή με το αεροπλάνο. Τα άσχημα μαντάτα δεν άργησαν να έλθουν. Ένας βοσκός είδε ένα αεροπλάνο να πέφτει φλεγόμενο μεταξύ Αυλώνα (Κακοσάλεσι παλαιότερα) και Μαλακάσας και ειδοποίησε τη Χωροφυλακή κι αυτή με τη σειρά της τους αρμοδίους.
Οι άνδρες της τοπικής Χωροφυλακής που μετέβησαν πρώτοι στην περιοχή του δυστυχήματος βρέθηκαν μπροστά σ’ένα φριχτό θέαμα. Τα πτώματα των επιβαινόντων είχαν διαμελισθεί και απανθρακωθεί σε τέτοιο σημείο, που ήταν αδύνατο να αναγνωρισθούν. Ακολούθησαν οι εμπειρογνώμονες, οι οποίοι διαπίστωσαν ότι ένα από τα φτερά του αεροπλάνου είχε αποκοπεί και ότι βρισκόταν σε απόσταση 4 χιλιομέτρων από την άτρακτο του αεροπλάνου.
Από την πρώτη στιγμή υπήρχαν αντιφατικές εκτιμήσεις για τα αίτια του δυστυχήματος. Η κυβέρνηση Καραμανλή επικαλέστηκε τις άσχημες καιρικές συνθήκες, ενώ η Ένωση Ιπταμένων Πολιτικής Αεροπορίας θεώρησε υπεύθυνη την ιδιοκτησία της Ολυμπιακής Αεροπορίας, δηλαδή τον Αριστοτέλη Ωνάση, για ελλιπή συντήρηση των αεροσκαφών και την υπεραπασχόληση του ιπτάμενου προσωπικού. Το επίσημο πόρισμα, που εκδόθηκε αρκετούς μήνες αργότερα, έδειξε ως βασικό αίτιο του δυστυχήματος τη βλάβη του κινητήρα κατά τη διάρκεια της απογείωσης.
Γεννήσεις
1936 – Πάρη Λεβέντη. Η Πάρη Λεβέντη (επίσημο σημερινό όνομα :Kris Ruzecki) γεννήθηκε στις 29 Οκτωβρίου 1936. Είναι πρώην Ελληνίδα ηθοποιός και σχεδιάστρια κοσμημάτων. Από το 1968 και έπειτα είναι μόνιμη κάτοικος του εξωτερικού, ενώ την Ελλάδα επισκέπτεται κάθε χρόνο για 2-3 εβδομάδες.
Η Πάρη Λεβέντη είναι η πρώτη από τις τέσσερις κόρες του Κωνσταντίνου Λεβέντη, χημικού, ιδιοκτήτη επιχείρησης αλουμινίου και της Ουρανίας, κόρης του Ιωάννη Οικονομάκη, ανώτατου αξιωματικού του πυροβολικού, από τη Μάνη, ο οποίος από το 1912 μέχρι το 1922 πήρε μέρος σε όλες τις μάχες και πολέμους της Ελλάδας εκείνα τα χρόνια και πέθανε σε ηλικία 47 ετών από τις κακουχίες των πολέμων εκείνων. Η γυναίκα του Αγγελική Οικονομάκη, η Γιαγιακούλα της Πάρης Λεβέντη, αντί για παραμύθια έλεγε στα τέσσερα κορίτσια ιστορίες από τις μάχες του παππού που δεν γνώρισαν ποτέ. Οι πιο ανατριχιαστικές ήταν αυτές για την Μάχη του Αφιον Καραχισάρ. Εκεί είχε τραυματιστεί δύο φορές ο παππούς. Οι ιστορίες αυτές κέντρισαν το ενδιαφέρον της Πάρης Λεβέντη για την ιστορία τόσο της Ελλάδας όσο και όλου του κόσμου. Η Γιαγιακούλα ήταν ξαδέρφη του συνταματάρχη Κωνσταντίνου Δαβάκη, του ήρωα της Αλβανίας.
Το 1948 η Πάρη Λεβέντη έδωσε εξετάσεις στο Αμερικανικό Κολλέγιο Θηλέων στο Ελληνικό (το επίσημο όνομα του τότε ήταν Orlinda Childs Pierce College), και αποφοίτησε το 1954. Αμέσως μετά πήγε στην Αγγλία, στο Frankfield Business College. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα πήρε μέρος σε Πανελλαδικές Εξετάσεις της Εταιρείας Υδάτων και στις αρχές Ιανουαρίου του 1957 προσλήφθηκε και έγινε Γραμματέας του Αρχιμηχανικού Χραντ Φενερτζιάν.
Το 1959 για ένα στοίχημα που έβαλε με τη παρέα της στο Παλαιό Φάληρο, πήρε μέρος στα Καλλιστεία. Κέρδισε το στοίχημα αφού μπήκε στη τελική δωδεκάδα. Στις 20 Ιουνίου 1959 συμμετείχε στον διαγωνισμό ομορφιάς εκείνης της χρονιάς με παρουσιαστές τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και την Χριστίνα Σύλβα. Τον τίτλο της «Σταρ Ελλάς» κατέκτησε η Ζωή Λάσκαρη, η οποία συμμετείχε με το ψευδώνυμο Αμαρυλλίς, ενώ τον τίτλο «Μις Ελλάς» τον κέρδισε η Υακίνθη Καραβίτη. Η Πάρη Λεβέντη με το ψευδώνυμο Καρυάτις κέρδισε τον τίτλο της «Ελληνίς 1959».[1] Στις αρχές Αυγούστου του 1959 ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη, και στις 7 Αυγούστου 1959 πήρε τον τίτλο «Μις Ευρώπη» και μετά τον τίτλο «Βασίλισσα της Διεθνούς Ομορφιάς».[2]
1969 – Ελένη Μενεγάκη. Γεννήθηκε στις 29 Οκτωβρίου 1969 στο Κερατσίνι και μεγάλωσε στον Κολωνό Αττικής, αν και κατάγεται από το Ηράκλειο Κρήτης. Στα σχολικά της έτη ως μαθήτρια δεν υπήρξε καλή, αλλά πάντοτε ήταν η συμπάθεια των καθηγητών της όπως δηλώνει η ίδια. Συμμαθητής της ήταν ο Γιώργος Λιάγκας καθώς πήγε σχολείο στην Αθήνα. Τέλος, μια από τις αγαπημένες της ασχολίες ήταν η παρακολούθηση μιας θεατρικής παράστασης.
Ξεκίνησε τη καριέρα της ως παρουσιάστρια το 1991, από το κανάλι MEGA και την εκπομπή, «Κοκτέιλ», στο πλευρό του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη. Έπειτα, το 1992, έκανε ένα πέρασμα από τις σειρές «Αχ Ελένη» και «Τα Μπακούρια» ενώ συμμετείχε και στο τηλεπαιχνίδι «Mega Banca» ως συμπαρουσιάστρια του Γιώργου Πολυχρονίου για δύο σεζόν.
Το 1994, υπέγραψε συμβόλαιο με το κανάλι ΑΝΤ1 και πρωταγωνίστησε για δύο σεζόν στη σειρά «Πάτερ ημών» μαζί με τον Κώστα Καρρά. Επίσης, ξεκίνησε να παρουσιάζει την ψυχαγωγική εκπομπή «Πρωινός καφές», η οποία την ανέδειξε ως παρουσιάστρια και διήρκεσε δέκα χρόνια, προβάλλοντας έτσι το όνομα της περισσότερο στις ελληνικές οικογένειες. Παράλληλα, παρουσίαζε και τα «Καλλιστεία ΑΝΤ1» ενώ έκανε προσκεκλημένη (γκεστ) εμφάνιση στις σειρές «Καραμπόλα» (1997) και «Νταντά για όλες τις δουλειές» (1998).
Το 2005, πήρε μεταγραφή για το κανάλι ALPHA και ανέλαβε τη παρουσίαση της πρωινής ψυχαγωγικής εκπομπής «Καφές με την Ελένη», η οποία ολοκληρώθηκε σε έξι σεζόν, καταγράφοντας υψηλά νούμερα τηλεθέασης. Από το 2011 μέχρι το 2020, παρουσίαζε τη μεσημεριανή ψυχαγωγική εκπομπή «Ελένη» καθημερινά στη μία το μεσημέρι έπειτα από το μεσημβρινό δελτίο ειδήσεων, ενώ παράλληλα εμφανίστηκε ως γκεστ στις σειρές «Από άλλο ανέκδοτο» (2014) και «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» (2017). Την 1η Ιουλίου του 2020 σταμάτησε την ψυχαγωγική εκπομπή και αποχώρησε από το κανάλι έπειτα από 15 χρόνια. Την σεζόν 2021-2022 έπειτα από απουσία ενός χρόνου, επιστρέφει στην τηλεόραση με την ανανεωμένη εκπομπή μέσα από την συχνότητα του Mega Channel. Η παραμονή της στον σταθμό υπογράφηκε από μια τριετή ρήτρα ανάμεσα σε εκείνη και τον τηλεοπτικό σταθμό του Μαρινάκη.
Έχει κάνει τρεις γάμους. Ο πρώτος έγινε το 1989, με τον επιχειρηματία Σταύρο Γαρδέρη, αλλά κράτησε μόλις έναν χρόνο. Ο δεύτερος, έγινε το 2001, με τον πρώην διευθυντή προγράμματος του ΑΝΤ1, Γιάννη Λάτσιο, με τον οποίο ξεκίνησαν τη σχέση τους το καλοκαίρι του 1997. Απέκτησαν μαζί τρία παιδιά: τον Άγγελο (γενν. 2002), την Λάουρα (γενν. 2005) και την Βαλέρια (γενν. 2008). Το ζευγάρι πήρε διαζύγιο το 2010 και λίγο αργότερα, εκείνη ξεκίνησε τη σχέση της με τον επιχειρηματία Μάκη Παντζόπουλο, με τον οποίο παντρεύτηκε το 2015, ενώ την ίδια χρονιά γεννήθηκε η κόρη τους, Μαρίνα.
1971 – Γουϊνόνα Ράιντερ. Η Ουινόνα Ράιντερ (Winona Ryder, πραγματικό όνομα: Ουινόνα Λόρα Χόρογουιτς, Winona Laura Horowitz, 29 Οκτωβρίου 1971) είναι Αμερικανίδα ηθοποιός. Γεννήθηκε στην πόλη Ουινόνα της Μινεσότα. Το 1978 η οικογένειά της μετακόμισε σε ένα κοινόβιο ράντσο κοντά στο Ελκ στη Βόρεια Καλιφόρνια, όπου ζούσαν με επτά ακόμα οικογένειες, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. Ωστόσο η μητέρα της οργάνωνε κινηματογραφικές προβολές σε μια κοντινή φάρμα, γεγονός που την έκανε να αναπτύξει ενδιαφέρον για την υποκριτική. Στην ηλικία των 10 ετών μετακόμισε με τους γονείς της στην Πεταλούμα, κοντά στο Σαν Φρανσίσκο, όπου δύο χρόνια αργότερα ξεκίνησε μαθήματα υποκριτικής στο American Conservatory Theater. Ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Σέλτζερ την πρόσεξε σε μια οντισιόν και της έδωσε ρόλο στην ταινία Λούκας (1986). Όταν τη ρώτησε πως θα ήθελε να εμφανίζεται το όνομά της στους τίτλους, η Ουινόνα ζήτησε να χρησιμοποιήσει το επίθετο Ράιντερ, γιατί εκείνη τη στιγμή άκουγε έναν δίσκο του Μιτς Ράιντερ.
Ο πρώτος της σημαντικός ρόλος ήρθε το 1988 στην ταινία Ο Σκαθαροζούμης. Η Ράιντερ επελέγη για το ρόλο της Μαίρη Κορλεόνε στο Νονός: Μέρος III το 1990, αλλά αναγκάστηκε να παραιτηθεί λόγω ασθενείας. Αργότερα έπαιξε στην ταινία Τα χρόνια της αθωότητας (1993) σε σκηνοθεσία του Μάρτιν Σκορσέζε, τον οποίο θεωρεί «τον καλύτερο σκηνοθέτη στον κόσμο». Για την ερμηνεία της κέρδισε Χρυσή Σφαίρα Β΄ γυναικείου ρόλου.
Είναι γνωστή η σχέση της με τον ηθοποιό Τζόνι Ντεπ στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Επίσης τράβηξε την προσοχή των ΜΜΕ με τη συμμετοχή της στην έρευνα της απαγωγής και δολοφονίας της Πόλυ Κλάας το 1993, η οποία ήταν από την Πεταλούμα, πόλη που μεγάλωσε και η Ράιντερ. Απασχόλησε εκ νέου τα ΜΜΕ το 2001, καθώς συνελήφθη για κλοπή ρούχων και αξεσουάρ αξίας $5.500 σε εμπορικό κέντρο στο Μπέβερλι Χιλς. Το 2010 έπαιξε στο μεταφυσικό θρίλερ του Ντάρεν Αρονόφσκι Μαύρος κύκνος.
Από τον Οκτώβριο του 2000 έχει το δικό της αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας στο Χόλυγουντ της Καλιφόρνιας.
Νονός της Ράιντερ είναι ο ψυχολόγος και συγγραφέας Τίμοθι Λίρι.
Θάνατοι
1911 – Τζόζεφ Πούλιτζερ (Joseph Pulitzer) (10 Απριλίου 1847 – 29 Οκτωβρίου 1911) ήταν Ουγγρικής καταγωγής Αμερικανός δημοσιογράφος και εκδότης εφημερίδων. Η πιο γνωστή εφημερίδα που εξέδωσε ήταν η New York World. Τα Βραβεία Πούλιτζερ ήταν πρόνοια της διαθήκης του Πούλιτζερ
Ο Πούλιτζερ (προφερόμενος σωστά ως ‘πουλ-ιτ-σερ’) μετανάστευσε στις ΗΠΑ το 1864, όπου υπηρέτησε στον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο με την πλευρά των Βορείων. Έπειτα εγκαταστάθηκε στο Σαιντ Λούις στο Μισούρι, όπου το 1868 άρχισε να δουλεύει για μια γερμανόφωνη καθημερινή εφημερίδα, την “Westliche Post”. Έγινε μέλος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και εκλέχτηκε στο Πολιτειακό Νομοθετικό Σώμα του Μισσούρι το 1869. Το 1878 ο Πούλιτζερ αγόρασε δυο καθημερινές εφημερίδες του Σαιν Λούις, την “St. Louis Post” και την “St. Louis Dispatch” και τις συγχώνευσε δημιουργώντας την “St. Louis Post-Dispatch”, η οποία παραμένει μέχρι σήμερα η καθημερινή εφημερίδα του Σαιντ Λούις.
Όντας πλούσιος μέχρι το 1883, ο Πούλιτζερ αγόρασε για 346.000 δολάρια την Νεο-υορκέζικη εφημερίδα “New York World”,μια εφημερίδα που έχανε ετησίως 40.000 δολάρια. Ο Πούλιτζερ άλλαξε την θεματολογία της εφημερίδας προσφέροντας καθημερινές ή περίεργες ιστορίες που ενδιέφεραν τους ανθρώπους, σκάνδαλα και κιτρινισμό. Το 1885, την ίδια χρονιά που εξελέγη στο Αμερικανικό Σώμα Αντιπροσώπων, προσέλαβε τον Ρίτσαρντ Φ. Άουτκολτ για να σχεδιάσει καρτούν βασισμένα στις φτωχογειτονιές, και η κυκλοφορία άγγιξε τις 600.000 (από κυκλοφορία 15.000 φύλλων όταν αγόρασε την εφημερίδα) καθιστώντας την την μεγαλύτερη εφημερίδα στη χώρα. Το 1887 προσέλαβε την διάσημη μετέπειτα, δημοσιογράφο έρευνας Νέλι Μπλάι (Nellie Bly).
Ο εκδότης της αντιπάλου “New York Sun” επιτέθηκε στον Πούλιτζερ εντύπως, αποκαλώντας τον το 1890 ΄Ο Εβραίος που εγκατέλειψε τη θρησκεία του’ (Ο πατέρας του Πούλιτζερ ήταν Εβραίος, ενώ η μητέρα του Ρωμαιοκαθολική). Η κίνηση, που αποσκοπούσε να αποσπάσει το Εβραϊκό αναγνωστικό κοινό του Πούλιτζερ, προκάλεσε την άμεση επιδείνωση της ήδη εξασθενημένης υγείας του Πούλιτζερ και παραιτήθηκε από την έκδοση, αν και διατήρησε τον οικονομικό έλεγχο επί των εφημερίδων του.
Το 1895 ο Γουίλλιαμ Ράντολφ Χερστ αγόρασε τη New York Journal, πράγμα που οδήγησε σε έναν δημοσιογραφικό πόλεμο μεταξύ της World του Πούλιτζερ και της Journal του Χερστ. Ο ανταγωνισμός αυτός με τον Χερστ, ιδιαίτερα η κάλυψη πριν και κατα τη διάρκεια του Ισπανο-Αμερικανικού Πολέμου, συνέδεσε το όνομα του Πούλιτζερ με την κίτρινη δημοσιογραφία. Το 1896, η World εισήγαγε ένα έγχρωμο παράρτημα, καινοτομία για την εποχή.
Το 1909 η World αποκάλυψε μια οικονομική απάτη στην οποία ήταν αναμεμειγμένη η Αμερικανική κυβέρνηση. Ο Πούλιτζερ κατηγορήθηκε για δυσφήμηση εναντίον του Θίοντορ Ρούζβελτ και του Τζ. Π. Μόργκαν. Τα δικαστήρια απέρριψαν τις κατηγορίες, γεγονός που κατεγράφη ως νίκη για την ελευθερία του τύπου.
Το 1892 ο Πούλιτζερ προσέφερε στον πρόεδρο του Πανεπιστημίου Κολούμπια, Σεθ Λόου, χρήματα για τη δημιουργία της πρώτης παγκοσμίως σχολής δημοσιογραφίας. Το πανεπιστήμιο αρχικά απέρριψε τα χρήματα, προφανώς ανεπηρέαστοι από τον ανενδοίαστο χαρακτήρα του Πούλιτζερ. Το 1902 ο νέος πρόεδρος του Κολούμπια, ο Νίκολας Μάρρεϋ Μπάτλερ, ήταν περισσότερο δεκτικός στο σχέδιο για μια σχολή και βραβεία, αλλά μόνο μετά το θάνατο του Πούλιτζερ το όνειρο αυτό πραγματοποιήθηκε. Ο Πούλιτζερ άφησε στο πανεπιστήμιο 2 εκατομμύρια δολάρια στη διαθήκη του, γεγονός που οδήγησε στη δημιουργία το 1912 της Μεταπτυχιακής Σχολής Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Κολούμπια, αλλά μέχρι τότε η πρώτη σχολή δημοσιογραφίας είχε ήδη δημιουργηθεί στο Πανεπιστήμιο του Μισούρι. Η Μεταπτυχιακή Σχολή Δημοσιογραφίας του Κολούμπια παραμένει μία από τις πιο περίβλεπτες σχολές παγκοσμίως.
1949 – Γκεόργκι Ιβάνοβιτς Γκουρτζίεφ, (Γιώργος Γεωργιάδης) Ο Γκουρτζίεφ γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη της Αρμενίας της τότε Ρωσικής Αυτοκρατορίας), από πατέρα Πόντιο (Ιωάννη Γεωργιάδη) και μητέρα Αρμένια (Ευδοκία Ελευθεριάδου). Το ακριβές έτος της γέννησής του κυμαίνεται μεταξύ του 1866 και του 1877· δεν είναι γνωστό με βεβαιότητα. Μεγάλωσε στο Καρς του Καυκάσου, μέρος της τότε Ρωσικής Αυτοκρατορίας, και στα νεανικά του χρόνια ταξίδεψε σε πολλά μέρη του κόσμου (Κεντρική Ασία, Αίγυπτο, Ρώμη, Ελλάδα και αλλού), πριν επιστρέψει στη Ρωσία το 1912.
Το 1912 ο Γκουρτζίεφ αρχίζει να συγκεντρώνει τους μαθητές του και να οργανώνει ομάδες στη Μόσχα και στην Αγία Πετρούπολη. Την ίδια χρονιά νυμφεύεται την Julia Ostrowska. Το 1916 δέχεται ως μαθητή του τον Πήτερ Ουσπένσκι. Την εποχή της Ρωσικής Επανάστασης (1917), μαζί με ομάδα μαθητών του, αφήνει την Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη και μετακινείται στην περιοχή του Καυκάσου και κατόπιν στη Κωνσταντινούπολη.
Το 1922 εγκαθίσταται με πολλούς μαθητές του στο Παρίσι και ιδρύει εκεί το Ινστιτούτο για την αρμονική ανάπτυξη του Ανθρώπου. Το 1924 επισκέπτεται τις Η.Π.Α. και διαλύει το Ινστιτούτο του, χωρίς ωστόσο να σταματήσει να διδάσκει.
Ο Γκουρτζίεφ απεβίωσε τον Οκτώβριο του 1949 και κηδεύτηκε στο Παρίσι.
Ο Γκουρτζίεφ ποτέ δεν αποκάλυψε την προέλευση της διδασκαλίας του και υποστήριζε, ότι έχει ξεχωριστή προέλευση από κάθε άλλη γνωστή διδασκαλία. Πάντως σε αυτήν αναγνωρίζονται στοιχεία, που υπάρχουν και σε θρησκείες όπως ο Βουδισμός, ο Χριστιανισμός και το Σουφικό Ισλάμ.
Η βασική του θέση και διδασκαλία είναι, ότι ο άνθρωπος κατά τη διάρκεια του βίου του, ζει σε μία μορφή ύπνου και σχεδόν καθ’ ολοκληρία μηχανικά, χωρίς να έχει πραγματική γνώση της εξωτερικής, αλλά κυρίως της εσωτερικής του πραγματικότητας. Από αυτή την κατάσταση ο άνθρωπος μπορεί να δραπετεύσει μέσω δικής του, συνειδητής προσπάθειας και θεληματικής ταλαιπωρίας και με τη βοήθεια ανθρώπων, που έχουν ήδη προχωρήσει πριν από αυτόν σε κάποιον βαθμό προς αυτή την κατεύθυνση. Η ανακάλυψη του τι ακριβώς σημαίνουν οι όροι «συνειδητή προσπάθεια» και «θεληματική ταλαιπωρία», που χρησιμοποιούσε ο Γκουρτζίεφ, αποτελεί η ίδια τμήμα της διαδικασίας της εξέλιξης του κάθε ανθρώπου.
Το σύστημα διδασκαλίας που πρότεινε, απευθύνεται στην πλειονότητα των ανθρώπων, χωρίς να τίθεται ζήτημα φύλου, καταγωγής, θρησκείας, κ.λπ..
Για τους περισσότερους μελετητές ο Γκουρτζίεφ θα παραμένει ένα αίνιγμα, κάτι που ίσως αποτελούσε και την επιθυμία και του ίδιου, χωρίς αυτό σε καμία περίπτωση να σημαίνει απομάκρυνση από τον κοινό άνθρωπο, αλλά το αντίθετο. Άλλωστε μία από τις φράσεις-διδασκαλία του είναι: «αν θες κάτι δικό σου για πάντα, δώρησέ το», μια φράση κλειδί για την προσφορά στον συνάνθρωπο.
1986 – Μίμης Φωτόπουλος. Γεννήθηκε στη Ζάτουνα Γορτυνίας και ήταν γιος του Νικολάου Φωτόπουλου και της Άννας Παπαδοπούλου από το Αίγιο. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και παρακολούθησε μαθήματα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (μέχρι το β΄ έτος, 1933). Συμμετείχε στο ΕΑΜ, και για τη δράση του εξορίστηκε στην Ελ Ντάμπα, κατά τα Δεκεμβριανά.
Εργάσθηκε ως ηθοποιός – θιασάρχης από το 1952 και σκηνοθέτης από το 1960. Έγραψε 7 βιβλία (4 ποιητικές συλλογές: «Μπουλούκια» 1940, «Ημιτόνια» 1960, «Σκληρά τριολέτα» 1961 και «Ο θάνατος των ημερών» 1976) και 3 αυτοβιογραφικά («25 χρόνια θέατρο» 1958, «Το ποτάμι της ζωής μου» και «Ελ Ντάμπα – Όμηρος των Εγγλέζων» 1965) και 2 θεατρικά έργα («Ένα κορίτσι στο παράθυρο» 1966 και «Πελοπίδας ο καλός πολίτης» 1976) που έχουν παιχτεί. Οργάνωσε 5 εκθέσεις ζωγραφικής (ιδιότυπης τεχνικής κολάζ γραμματοσήμων).
Υπήρξε μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Ελευθέρου Θεάτρου και Πρόεδρος του Δ. Σ. Άρματος Θέσπιδος. Έκανε θεατρικές περιοδείες στην Αμερική, Γερμανία, Αίγυπτο, Τουρκία και Κύπρο. Τιμήθηκε με τα παράσημα Χρυσό Σταυρό του Γεωργίου Α΄ και Σταυρό του Αποστόλου Μάρκου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας.
Ο Μίμης Φωτόπουλος ασχολήθηκε για πολλά χρόνια και με αξιοσημείωτη επιτυχία με την τεχνική του κολάζ και μάλιστα με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, τη χρήση «ψηφίδων» από γραμματόσημα με τις οποίες έφτιαξε μεγάλο αριθμό ζωγραφικών πινάκων.
Σημαντικότερες συμμετοχές του ήταν στο «Βυσσινόκηπο» του Τσέχωφ, στις «Αγριόπαπιες» του Ίψεν στο Θέατρο Τέχνης, στο «Όνειρο καλοκαιρινής νύκτας» του Σαίξπηρ στο θέατρο του Βασιλικού Κήπου (1956) και για πολλά χρόνια συνεργάστηκε με τον Ντίνο Ηλιόπουλο. Εμφανίστηκε σε δεκάδες κωμωδίες φάρσες αλλά και δραματικούς ρόλους. Χαρακτηριστικές ερμηνείες στο «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ» και «Δον Καμίλο». Επίσης σε περισσότερες από 100 ταινίες με κωμικούς ρόλους όπως Η κάλπικη λίρα, Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο, Τα κίτρινα γάντια, Το σωφεράκι, Ο εμίρης και ο κακομοίρης (στην ταινία αυτή η Ελένη Προκοπίου αποτέλεσε την κινηματογραφική του κόρη), Ο γρουσούζης κ.ά.
Χαρακτηριστική του κινηματογραφική ατάκα που βρίσκουμε στην ταινία Ο ουρανοκατέβατος: «Και μετά θα κάααθεσαι!» Απεβίωσε σε ηλικία 73 ετών στην Αθήνα στις 29 Οκτωβρίου 1986.
