27 Μαΐου 2023
Είναι η 147η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Υπολείπονται 214 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:06 – Δύση ήλιου: 20:38 – Διάρκεια ημέρας: 14 ώρες 31 λεπτά
🌓 Σελήνη 7.1 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Αλύπιο, Αλυπία και Θεράποντα
Γεγονότα
1821 – Η πυρπόληση του τουρκικού δικρότου στην Ερεσσό. Ο ψαριανός πυρπολητής Δημήτριος Παπανικολής πυρπολεί τουρκικό δίκροτο με 74 πυροβόλα και 1000 άνδρες στο λιμάνι της Ερεσσού στη Λέσβο. Οι Έλληνες, που ως εκείνη την ημέρα αναλογίζονταν με φόβο την άνιση αναμέτρηση με τον τουρκικό στόλο, αναθαρρούν και συνειδητοποιούν τη δύναμή τους. Η ναυμαχία της Ερεσού θεωρείται η πρώτη κατά μέτωπο ναυμαχία που έδωσαν οι Έλληνες ναυμάχοι στην ελληνική επανάσταση του 1821 με πλοίο γραμμής, δίκροτο, του τότε αυτοκρατορικού οθωμανικού στόλου, η οποία και διεξήχθη στις 27 Μαΐου του 1821 στον όρμο Ερεσού της Λέσβου. Πρωταγωνιστής της ναυμαχίας αυτής ήταν ο Δημήτριος Παπανικολής ο οποίος και επιχείρησε για πρώτη φορά με απόλυτη επιτυχία “πυρπόληση” με χρήση “καυστικού” όπως λεγόταν αρχικά το πυρπολικό με αποτέλεσμα την ανατίναξη του εχθρικού πλοίου. Η επιτυχία αυτή υπήρξε ιδιαίτερα σημαντική τόσο στο ηθικό των Ελλήνων ναυμάχων, για την μελλοντική εξέλιξη στον κατά θάλασσα αγώνα όσο και αντίστροφα στο ηθικό των Τούρκων προ του καινοφανούς αυτού τύπου καταδρομής και δολιοφθοράς. Παράλληλα όμως τραγική συνέπεια αυτής ήταν η καταστροφή των Κυδωνιών (του Αϊβαλί) που ακολούθησε 15 ημέρες αργότερα.
1942 – Ράινχαρτ Χέιντριχ. Τσέχοι και Σλοβάκοι αντιστασιακοί στήνουν ενέδρα σε κεντρικό σημείο της Πράγας και τραυματίζουν σοβαρά τον αρχηγό της Γκεστάπο, Ράινχαρτ Χέιντριχ. Θα πεθάνει λίγες μέρες αργότερα. («Επιχείρηση Ανθρωποειδές») Στις 27 Μαΐου 1942 ο Χάιντριχ πηγαίνει στην Πράγα, πάντα με την πράσινη Μερτσέντες του. Σε μια κλειστή στροφή το αυτοκίνητο ανακόπτει ταχύτητα. Εκεί τον περιμένουν οι άνδρες της «Ελεύθερης Τσεχίας», οι οποίοι είχαν εκπαιδευθεί και εξοπλιστεί στη Βρετανία και είχαν γυρίσει στη χώρα τους με στόχο τη δολοφονία του. Επρόκειτο για τους Γιαν Κούμπις (Jan Kubis) και Γιόζεφ Γκάμπτσικ (Jozef Gabcik). Αρχικά πυροβόλησαν τον Χάιντριχ, χωρίς σημαντικό αποτέλεσμα. Έριξαν, όμως, και μια χειροβομβίδα, η οποία όταν εξερράγη τον τραυματίζει. Καταφέρνει να βγει από το αυτοκίνητο με το πιστόλι στο χέρι και αρχίζει να βάλει εναντίον των αντιστασιακών. Ωστόσο, το τραύμα του δεν είναι ασήμαντο και ύστερα από λίγο καταρρέει και σωριάζεται στο δρόμο. Μεταφέρεται στο Νοσοκομείο της Πράγας, στο οποίο ο Χίμλερ στέλνει τους προσωπικούς του ιατρούς για να τον φροντίσουν.
Έχει, όμως, κτυπηθεί στον σπλήνα και τα θραύσματα που έχουν σφηνωθεί εκεί, μαζί με τμήματα από την ταπετσαρία του αυτοκινήτου και τη στολή του, του προκαλούν σηψαιμία. Οι προσπάθειες των ιατρών αποβαίνουν άκαρπες και ο Χάιντριχ καταλήγει. Η Γκεστάπο και τα SS, στο μεταξύ, εξαπολύουν ανθρωποκυνηγητό για να εντοπίσουν τους δολοφόνους του. Εκτελούνται τόσο οι δολοφόνοι όσο και οποιοσδήποτε πιστεύουν ότι μπορεί να είχε κάποια ανάμιξη στη δολοφονία. Συνολικά, 3.000 Εβραίοι από το γκέτο του Τερεζίενσταντ οδηγούνται για εκτέλεση. Άλλοι 500 συλλαμβάνονται στο Βερολίνο και 152 από αυτούς εκτελούνται κατά τη διάρκεια της κηδείας του, ως αντίποινα για το θάνατό του. Οι Ναζί του επιφύλαξαν μεγαλοπρεπή κηδεία, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Χίτλερ τον αποκάλεσε «ο άνθρωπος με τη σιδερένια καρδιά».
1960 – Ο τούρκος στρατηγός Τζεμάλ Γκιουρσέλ ανατρέπει με πραξικόπημα τον εκλεγμένο πρόεδρο της χώρας Τζελάλ Μπαγιάρ και τον πρωθυπουργό Αντνάν Μεντερές, ο οποίος εκτελείται. Η χώρα θα επιστρέψει στη δημοκρατική νομιμότητα ένα χρόνο αργότερα. Στις 27 Μαΐου 1960 ο Τζεμάλ Γκιουρσέλ από την Άγκυρα ανέτρεψε με στρατιωτικό πραξικόπημα την κυβέρνηση Μεντερές, η οποία, προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τα πολλαπλά προβλήματα της χώρας με διάφορα αντιδημοκρατικά μέτρα, είχε οδηγήσει την χώρα σε βαθιά κρίση. Ο Γκιουρσέλ ανέλαβε την πρωθυπουργία, ενώ παράλληλα συνέχισε να εξασκεί τα καθήκοντα του αρχιστρατήγου. Επί κυβερνήσεως Γκιουρσέλ δικάσθηκαν και καταδικάσθηκαν πολλά μέλη της κυβερνήσεως Μεντερές, καθώς και στελέχη του Δημοκρατικού Κόμματος. Μεταξύ των κατηγοριών ήταν η ευθύνη για το ανθελληνικό πογκρόμ της 6ης – 7ης Σεπτεμβρίου 1955, καθώς και η παραβίαση του τουρκικού Συντάγματος. Δεκατέσσερις από τους κατηγορουμένους καταδικάσθηκαν σε θάνατο. Τρεις απ’ αυτούς, οι Α. Μεντερές, Φ. Ρ. Ζορλού, και Χ. Πολατκάν απαγχονίστηκαν.
Τον Οκτώβριο του 1961 ο Γκιουρσέλ εξελέγη από την Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση τέταρτος Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ανέθεσε στον Ισμέτ Ινονού την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης εθνικής ενότητας, τον οποίον αργότερα αντικατέστησε με τον ανεξάρτητο γερουσιαστή Ουργκιούπλου (1965).
Μετά την εκλογική νίκη του κόμματος της Δικαιοσύνης στις εκλογές του Οκτωβρίου του ίδιου έτους ο Γκιουρσέλ σχημάτισε κυβέρνηση από πρώην στελέχη του Δημοκρατικού Κόμματος. Λόγω όμως της επιβεβαρημένης καταστάσεως της υγείας του, ο Γκιουρσέλ μετεφέρθη τον Φεβρουάριο του 1966 σε στρατιωτικό νοσοκομείο των Η.Π.Α. για να νοσηλευθεί. Τον Μάιο επέστρεψε στην Άγκυρα κλινικά νεκρός. Παρέμεινε επί 220 μέρες σε κώμα και στις 14 Σεπτεμβρίου 1966 πέθανε συνεπεία ενός νέου εγκεφαλικού επεισοδίου.
2010 – Ψηφίζεται κατά πλειοψηφία το νομοσχέδιο της κυβέρνησης Παπανδρέου για την αυτοδιοικητική αναδιάρθρωση της χώρας, γνωστό και ως Σχέδιο «Καλλικράτης». Υπέρ του νομοσχεδίου ψηφίζουν 160 βουλευτές (ΠΑΣΟΚ και τρεις ανεξάρτητοι) και «κατά» 124 βουλευτές (ΝΔ, ΚΚΕ, ΛΑΟΣ, ΣΥΡΙΖΑ). Η ανεξάρτητη Ντόρα Μπακογιάννη ψηφίζει «παρούσα».
Γεννήσεις
1774 – Φράνσις Μπόφορτ. Ο Μποφόρ καταγόταν από τους Ουγενότους που εγκατέλειψαν τη Γαλλία μετά τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου και τελικά εγκαταστάθηκαν στην Ιρλανδία. Ο πατέρας του, Ντάνιελ Αύγουστος Μποφόρ, ήταν πρύτανης στην πόλη Νέβαν της Ιρλανδίας. Αν και εγκατέλειψε το σχολείο στην ηλικία των 14 ετών για να μπαρκάρει, αργότερα κατόρθωσε να σχετιστεί με μερικούς από τους κορυφαίους επιστήμονες της εποχής του, όπως τον Τζορτζ Έρι, τον Τζον Χέρσελ και τον Τσαρλς Μπάμπατζ.
Ο Μποφόρ ναυάγησε σε ηλικία 15 ετών και κινδύνεψε από λιμό. Αιτία ήταν ένας ελαττωματικός ναυτικός χάρτης και γι αυτό ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την εκπαίδευσης των ναυτικών και τη δημιουργία ναυτικών χαρτών υψηλής ακρίβειας. Ξεκινώντας από ένα εμπορικό πλοίο της Βρετανικής Εταιρίας Ανατολικών Ινδιών (British East India Company), ανελίχθηκε κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντιων Πολέμων σε δόκιμο αξιωματικό, υπολοχαγό, κυβερνήτη και τελικά σε καπετάνιο στο Βασιλικό Ναυτικό. Ενώ οι άλλοι αξιωματικοία αναζητούσαν ευκαιρίες να ξεκουραστούν ο Μποφόρ αξιοποιούσε τον ελεύθερο χρόνο του κάνοντας αστρονομικές παρατηρήσεις, υπολογίζοντας γεωγραφικά μήκη και πλάτη και μετρώντας ακτογραμμές.
Το 1829, σε ηλικία 55 ετών (ηλικία συνταξιοδότησης για τους περισσότερους συναδέλφους του), ο Μποφόρ έγινε υδρογράφος του βρετανικού ναυαρχείου. Παρέμεινε στη θέση αυτή για μία εικοσιπενταετία, ρεκόρ που δεν καταρρίφθηκε ούτε από τους διαδόχους του. Μετέτρεψε ένα μέχρι τότε ασήμαντο χαρτογραφικό αποθετήριο στο μεγαλύτερο χαρτογραφικό και ερευνητικό ινστιτούτο παγκοσμίως. Μερικοί από τους πολύ καλούς χάρτες που δημιούργησε συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται έως και σήμερα, παρά την παρέλευση διακοσίων χρόνων από τη δημιουργία τους.
Ο Φράνσις Μποφόρ βίωσε με πολύ άσχημο τρόπο τις πολιτικές διαμάχες της κυβέρνησης σχετικά με τις προαγωγές των ναυτικών. Για πολύ καιρό δεν ανελίχθηκε παρόλο που το άξιζε και αυτή η αδικία ήταν πασιφανής ανάμεσα στους ομοβάθμιους του. Ωστόσο το 1848 στέφθηκε ιππότης και ήταν πλέον γνωστός ως Σερ Φράνσις Μποφόρ.
1923 – Χένρυ Άλφρεντ Κίσινγκερ (αγγλικά: Henry Alfred Kissinger, 27 Μαΐου 1923), είναι Γερμανο-Αμερικανός πολιτικός, διπλωμάτης, ακαδημαϊκός, καθηγητής πολιτικής επιστήμης και διεθνών σχέσεων και συγγραφέας, που υπηρέτησε ως 56ος Υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, από το 1973 έως το 1977 υπό τους προέδρους Ρίτσαρντ Νίξον (1973-1974) και Τζέραλντ Φορντ (1974-1977). Επίσης, από το 1969 έως το 1975, υπηρέτησε και ως Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των Ηνωμένων Πολιτειών στη προεδρία Νίξον και στην προεδρία Φορντ. Είναι μέλος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Επιπλέον, το 2002, διατέλεσε πρόεδρος της Επιτροπής της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 («Επιτροπή 9/11»), προκειμένου να διερευνηθούν πλήρως οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο Κίσινγκερ, θεωρείται ως μία από τις σημαντικότερες φιγούρες της διεθνούς πολιτικής και διπλωματίας κατά τον 20ο και τον 21ο αιώνα, καθώς και μία από τις πιο αμφιλεγόμενες.Σύμφωνα με πολλούς μελετητές των Διεθνών Σχέσεων, η θητεία του ως Υπουργός Εξωτερικών, ήταν εξαιρετικά αποτελεσματική και επιτυχημένη.
Το 1973, έλαβε Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, για τις ένεργειες που πραγματοποίησε για την κατάπαυση του πυρός στον Πόλεμο του Βιετνάμ.
Αποτελεί το γηραιότερο εν ζωή πρώην μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου των Ηνωμένων Πολιτειών και το τελευταίο επιζών μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου του Ρίτσαρντ Νίξον.
1933 – Ζωζώ (Ζωή) Σαπουντζάκη. Γεννήθηκε στις 27 Μαΐου του 1933 στη Θεσσαλονίκη όπου και πέρασε τα πρώτα της χρόνια. Ο πατέρας της, Σωκράτης, καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη ενώ η μητέρα της, Φυλή, από τη Σμύρνη. Το σπίτι τους βρισκόταν στην οδό Τσιμισκή 61, απέναντι από τον κινηματογράφο «Τιτάνια». Ξεκίνησε τη θεατρική της καριέρα από την ηλικία των 7 ετών με την ηθογραφία του Ελευθεριάδη Το αγρίμι μαζί με τη μεγαλύτερη αδελφή της, Βάσω, στο «Θέατρο του Λευκού Πύργου». Οι δυο τους υπήρξαν θεατρικό δίδυμο, αποκαλώντας τους εαυτούς τους «το κουκί και το ρεβίθι». Η Βάσω σταμάτησε νωρίς από το θέατρο γιατί παντρεύτηκε και έκανε οικογένεια, η Ζωζώ συνέχισε από κει και ύστερα μια θεατρική και κινηματογραφική καριέρα. Γείτονάς της ήταν ο Γιάννης Δαλιανίδης, ο οποίος, μάλιστα, ήταν αυτός που της έμαθε να χορεύει. Ύστερα γνώρισε τον Κριστιάνο στο καμπαρέ «Αρζεντίνα» όπου της έμαθε κλακέτες. Δείτε περισσότερα στο link που ακολουθεί: Ζωζώ Σαπουντζάκη: Ζωή από μετάξι
1957 – Σιούξι Σιου. Στις 27 Μαΐου του 1957, στο προάστιο Southwark του Λονδίνου, ερχόταν στον κόσμο η Susan Janet Ballion, η οποία έμελλε να κατακτήσει τον κόσμο της μουσικής και να γίνει σύμβολο μίας ολόκληρης σκηνής στην ταραγμένη Βρετανία της δεκαετίας του ’70.
Μεγαλώνοντας σε ένα προβληματικό περιβάλλον, αντικρίζοντας καθημερινά τον αλκοολικό πατέρα της και βιώνοντας την αδιαφορία της ευρύτερης οικογένειάς της, με αποκορύφωμα ένα περιστατικό σεξουαλικής κακοποίησης στα 9 της χρόνια, στο οποίο οι γονείς της δεν έδωσαν ιδιαίτερη σημασία, τα νεανικά χρόνια της Susan ξεχείλιζαν οργή και απογοήτευση. Για τους ενήλικες, το σύστημα, την κοινωνία, τα στερεότυπα, ακόμα και τα φύλα. Αυτή την οργή κατάφερε να την εκτονώσει όταν έγινε μέλος του κινήματος «Bromley Contingent» που συνόδευε τους Sex Pistols σε κάθε συναυλία ή δημόσια εμφάνισή τους, μέσω του οποίου μυήθηκε στην punk κουλτούρα.
Αντιδραστική και συνεχώς προκλητική, η Susan έγινε πρωτοσέλιδο στα tabloids της συντηρητικής Αγγλίας μετά την ταραχώδη εμφάνιση των Sex Pistols στην τηλεοπτική εκπομπή του Bill Grundy, χαρακτηρίστηκε «punk shocker», προκάλεσε τους καθωσπρέπει κύκλους της εποχής κυκλοφορώντας δημόσια με ναζιστικό περιβραχιόνιο, αποτέλεσε την απόλυτη σεξουαλική φαντασίωση των οπαδών της punk και καθόρισε αισθητικά μία ολόκληρη καλλιτεχνική υποκουλτούρα. Πίσω, όμως, από το έντονο make-up, τις εκκεντρικές στυλιστικές επιλογές, τα δερμάτινα περιλαίμια και τα εξωφρενικά χτενίσματα, η Susan και το συγκρότημά της, Siouxsie & The Banshees κατάφεραν να εξελίξουν την punk σκηνή, να την εμπλουτίσουν μουσικά και να την μετατρέψουν από ένα κίνημα έκφρασης αγανακτισμένων εφήβων σε ολοκληρωμένο καλλιτεχνικό ρεύμα.
Θάνατοι
1840 – Νικολό Παγκανίνι (Nicolò ή Niccolò Paganini, Γένοβα, 27 Οκτωβρίου 1782 – Νίκαια, 27 Μαΐου 1840) ήταν διάσημος Ιταλός βιολιστής, κιθαρίστας και συνθέτης. Υπήρξε ένας από τους διασημότερος βιρτουόζους του βιολιού, ο οποίος ξεχώρισε για την τεχνική και τη δεξιοτεχνία του, ασκώντας επίδραση σε άλλους συνθέτες του ρομαντισμού, όπως ο Φραντς Λιστ, ειδικότερα σε ό,τι αφορά την αναγνώριση της σπουδαιότητας του στοιχείου της δεξιοτεχνίας. Οι συνθέσεις του περιέχουν κυρίως έργα για βιολί και ορχήστρα και μουσικής δωματίου. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν τα Εικοσιτέσσερα Καπρίτσια, που χαρακτηρίζονται από δυσκολίες που κατέπληξαν. Στη διάρκεια της ζωής του, ο Παγκανίνι γνώρισε το θαυμασμό αλλά και τη συκοφαντία, που οφειλόταν κυρίως σε φθόνο και στον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του. Οι εξαιρετικές ικανότητες του στο βιολί, η εντυπωσιακή δεξιοτεχνία και τεχνική του έλαβαν μυθικές διαστάσεις. Από το 1810 μέχρι το 1828 πραγματοποίησε μεγάλες περιοδείες σε πόλεις της Ευρώπης, αποτελώντας έναν από τους πρώτους μουσικούς που το επιχείρησε.
1910 – Ρόμπερτ Κοχ αγγλ. Robert Heinrich Hermann Koch (11 Δεκεμβρίου 1843 – 27 Μαΐου 1910), γεννημένος στο χωριό Κλάουσταλ του Αννόβερου, ήταν σπουδαίος Γερμανός γιατρός και θεμελιωτής της μικροβιολογίας και της βακτηριολογίας.
Το 1882, ο Κοχ ανακάλυψε τον βάκιλο της φυματίωσης του ανθρώπου (Mycobacterium tuberculosis, μυκοβακτήριο της φυματίωσης), τον γνωστό από τότε ως «Βάκιλο του Κοχ», καθώς επίσης και το μικρόβιο της χολέρας (Vibrio cholerae, Δονάκιον της χολέρας). Ακόμα, ασχολήθηκε συστηματικά με τις λοιμώδεις ασθένειες και συστηματοποίησε την έρευνα μέσω του μικροσκοπίου. Όλες οι μελέτες του άνοιξαν τον δρόμο για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των επιδημιών.
Σ’ ένα ταξίδι του στην Ινδία, το 1884, συμπλήρωσε την εργασία του για την ανακάλυψη του μικροβίου της χολέρας και της μετάδοσής της με το πόσιμο νερό, την τροφή και την ενδυμασία. Ο Ρόμπερτ Κοχ ασχολήθηκε ακόμη με έρευνες για ανθρωπονόσους και ζωονόσους (λέπρα, πανώλη των βοοειδών, βουβωνική πανώλη, τρυπανοσωμίαση των ίππων, πυρετό του Τέξας και ελονοσία).
1963 – Γρηγόρης Λαμπράκης. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1912 στην Κερασίτσα Αρκαδίας και ήταν το 14ο παιδί από τα συνολικά 18 που απέκτησαν οι γονείς του. Αδερφός του ήταν ο Θεόδωρος Λαμπράκης, ιατρός και βουλευτής με την Εθνική Προοδευτική Ένωση Κέντρου (ΕΠΕΚ). Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύτηκε στη γυναικολογία. Υπήρξε αθλητής με πολλές πανελλήνιες και βαλκανικές νίκες και κατείχε για 23 χρόνια (ως το 1959) το πανελλήνιο ρεκόρ στο άλμα εις μήκος με επίδοση 7,37 μ. Στην διάρκεια της κατοχής διοργάνωνε με άλλους συναθλητές του αγώνες, διαθέτοντας τα έσοδα σε λαϊκά συσσίτια. Το 1950 κατέλαβε τη θέση του υφηγητή Μαιευτικής – Γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Απέκτησε τρεις γιους, τον Γιώργο, τον Θοδωρή και τον Γρηγόρη.
Στις εκλογές του Οκτωβρίου 1961 ο Λαμπράκης εξελέγη βουλευτής Πειραιά συνεργαζόμενος με την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος της «Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη». Στις 21 Απριλίου 1963 αψηφώντας σχετική απαγόρευση της αστυνομίας, πραγματοποίησε την 1η Μαραθώνια πορεία Ειρήνης. Βάδισε το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής μόνος του, εν μέσω απειλών, πριν τελικά συλληφθεί και κρατηθεί για μερικές ώρες.
Αμέσως μετά μετέβη στο Λονδίνο για να συμπαρασταθεί στους Έλληνες, Κύπριους και Άγγλους διαδηλωτές που ζητούσαν την απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων στην Ελλάδα, ανάμεσα στους οποίους ήταν και η Βρετανίδα σύζυγός του Αντώνη Αμπατιέλου, Μπέτυ Μπάρτλετ Αμπατιέλου. Στόχος των διαδηλωτών ήταν η βασίλισσα Φρειδερίκη, η οποία βρισκόταν στην αγγλική πρωτεύουσα προκειμένου να παραστεί σε βασιλικούς γάμους. Η σύζυγος του Αμπατιέλου ζήτησε ακρόαση από την Φρειδερίκη, η οποία την αρνήθηκε, παρά τις πιέσεις του Λαμπράκη. Σχεδόν ένα μήνα μετά, στις 22 Μαΐου, καθώς εξερχόταν από συγκέντρωση για την ειρήνη και τον πυρηνικό αφοπλισμό στη Θεσσαλονίκη, δέχτηκε δολοφονική επίθεση από παρακρατικούς. Τραυματίστηκε βαριά και υπέκυψε στα τραύματά του λίγες μέρες μετά.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
