2 Ιουλίου 2023
Είναι η 183η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 182 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:06 – Δύση ήλιου: 20:51 – Διάρκεια ημέρας: 14 ώρες 45 λεπτά
🌕 Σελήνη 13.5 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Ιουβενάλιο, Ιουβενάλη, Γιουβενάλη και Ιουβεναλία.
Γεγονότα
1823 – Με το νόμο ΚΣΤ επιβάλλεται από το Εκτελεστικό αναγκαστική εισφορά ύψους 1.000.000 γροσίων για τις ανάγκες της Επανάστασης. Το παραπάνω ποσό κατανεμηθεί ως εξής: Πελοπόννησος 500.00, Ανατολική Ελλάδα 100.000, η Εύβοια 40.000, τα νησιά Σπέτσες, Ύδρα και Ψαρά 37.000, το Αιγαίο πέλαγος 60.000, η Δυτική Ελλάδα 62.500 και η Κρήτη 100.000.
1839 – Θεμελιώνεται το νέο κτίριο του Οθωνείου Πανεπιστημίου της Αθήνας (μετέπειτα Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο). Πρόκειται για το νεοκλασσικό της οδού Πανεπιστημίου. Το πρώτο κτήριο που φιλοξένησε το Οθώνειο Πανεπιστήμιο, ήδη από την ίδρυσή του, ήταν η οικία των αρχιτεκτόνων και πολεοδόμων της Αθήνας Σταμάτη Κλεάνθη και Εδουάρδου Σάουμπερτ (1804-1860). Οι δύο συμφοιτητές και συνάδελφοι είχαν έρθει στην Ελλάδα το 1828, κατόπιν πρόσκλησης του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, και το 1831 εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα. Τότε, αγόρασαν το οίκημα αυτό από μία εύπορη Οθωμανή, το επισκεύασαν, το επέκτειναν και το αξιοποίησαν ως κατοικία και επαγγελματικό γραφείο.
Το 1837, ο Κλεάνθης, στον οποίον είχε περιέλθει η ιδιοκτησία, ξεκίνησε να νοικιάζει το κτίσμα στο ελληνικό δημόσιο, για τις ανάγκες διεξαγωγής των πανεπιστημιακών μαθημάτων. Αν και το οίκημα ήταν ένα από τα ελάχιστα ευρύχωρα της μικρής ακόμα Αθήνας, σύντομα φάνηκε ότι, παρά τις εργονομικές τροποποιήσεις, δεν ήταν κατάλληλο για να καλύψει τις ανάγκες ενός πανεπιστημίου. Δεδομένου αυτού του προβλήματος, η Πολιτεία και η Σύγκλητος ένωσαν τις δυνάμεις τους, σε μία προσπάθεια που οδήγησε στην οικοδόμηση του Κεντρικού Κτηρίου του Πανεπιστημίου, το 1841.
Από το 1987 στην οικία Κλεάνθη και Σάουμπερτ, ευρύτερα γνωστή ως «παλιό Πανεπιστήμιο», λειτουργεί το Μουσείο Ιστορίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
1912 – Ελλάδα, Βουλγαρία και Σερβία συνάπτουν συμμαχία κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο Βαλκανικός Συνασπισμός ήταν μια συμμαχία που σχηματίστηκε με μια σειρά διμερών συνθηκών που συνήφθησαν το 1912 μεταξύ των Βαλκανικών βασιλείων της Ελλάδας, της Βουλγαρίας, της Σερβίας και του Μαυροβουνίου και εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Τα Βαλκανικά κράτη είχαν αρχίσει ήδη από τις αρχές του 1900 να ζητούν την αυτονομία τους από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και την ίδρυση ανεξάρτητων εθνικών κρατών. Σε αυτό το πλαίσιο, κύριος στόχος της εποχής εκείνης ήταν η αποχώρηση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας από την περιοχή της ευρύτερης Μακεδονίας και το μοίρασμα της περιοχής ανάμεσα στα τρία κράτη που την διεκδικούσαν.
Γι΄ αυτόν το σκοπό οι βαλκανικές χώρες προχώρησαν σε συζητήσεις μεταξύ τους που κατέληξαν στην υπογραφή διμερών συνθηκών φιλίας και συμμαχίας. Υπό τη Ρωσική επιρροή η Σερβία και η Βουλγαρία διευθέτησαν τις διαφορές τους και υπέγραψαν μια συμμαχία, στις 13 Μαρτίου 1912. Στη συνέχεια η Σερβία υπέγραψε αμοιβαία συμμαχία με το Μαυροβούνιο, ενώ η Βουλγαρία έκανε το ίδιο με την Ελλάδα. Την πιο συντηρητική στάση τηρούσε η Ρουμανία, τη στιγμή που οι κυβερνήσεις της Ελλάδας, της Βουλγαρίας, της Σερβίας και του Μαυροβούνιου επεξεργάζονταν ήδη, από το 1911 ένα σχέδιο στρατιωτικής συμφωνίας μεταξύ τους, προκειμένου να φέρουν την Υψηλή Πύλη προ τετελεσμένου γεγονότος και να την υποχρεώσουν είτε να δεχτεί το τελεσίγραφό τους, είτε να εμπλακεί σε πολεμική σύρραξη.
Τα βαλκανικά κράτη βγήκαν νικητές από τον πόλεμο που ξέσπασε το φθινόπωρο του 1912 -Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο – και κατάφεραν να διώξουν τους Οθωμανούς και από τα τελευταία εδάφη που κατείχαν στα Βαλκάνια, εξαιρουμένης της Ανατολικής Θράκης.
Ωστόσο, οι έριδες για την κατοχή των νέων απελευθερωμένων πλέον εδαφών και ιδίως αυτών της Μακεδονίας, οδήγησαν σε νέο πόλεμο, λίγους μήνες μετά την λήξη του πρώτου πολέμου, μετατρέποντας τα βαλκανικά κράτη από συμμάχους σε εχθρούς.
1998 – Κύμα καύσωνα πλήττει την Ελλάδα. Στο Άργος ο υδράργυρος αγγίζει τους 45 βαθμούς Κελσίου, στη Νέα Φιλαδέλφεια τους 44 βαθμούς και στο Τατόι, τα Χανιά, τα Κύθηρα, την Καλαμάτα και την Τανάγρα τους 43 βαθμούς.
2000 – Με την επανεκλογή του Νίκου Κωνσταντόπουλου στην προεδρία του Συνασπισμού, ολοκληρώνονται οι εργασίες του 3ου Τακτικού Συνεδρίου του κόμματος. Ο κ. Κωνσταντόπουλος συγκεντρώνει το 83,8% των ψήφων, εξασφαλίζοντας 912 ψήφους σε σύνολο 1.088 μελών. Στην ομιλία του απορρίπτει την πρόταση για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, την οποία χαρακτηρίζει διακήρυξη χωρίς πρακτική εφαρμογή και προσθέτει ότι η στάση του ΣΥΝ απέναντι στα άλλα κόμματα διαμορφώνεται με μοναδικό κριτήριο τις προγραμματικές συμφωνίες.
Γεννήσεις
1877 – Έρμαν Έσσε (Hermann Hesse, 2 Ιουλίου 1877 – 9 Αυγούστου 1962) ήταν Γερμανός λογοτέχνης. Ο Έσσε γεννήθηκε στο Καλβ της Βυρτεμβέργης στη Γερμανία το 1877, σε αυστηρό προτεσταντικό περιβάλλον. Ο πατέρας του ήταν ιεραπόστολος, ενώ ο παππούς του γνωστός ινδολόγος και ιεραπόστολος.Ξεκίνησε να εργάζεται ως βιβλιοπώλης και, παράλληλα, συνέγραφε. Έγινε γρήγορα γνωστός με τα ποιήματα και τα μυθιστορήματά του. Το 1904 δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα, Πήτερ Κάμεντσιντ. Το 1946 τιμήθηκε με το βραβείο Γκαίτε και το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας και το 1955 με το βραβείο Ειρήνης του Γερμανικού Συνδέσμου Εμπορίας Βιβλίων. Απεβίωσε στις 9 Αυγούστου του 1962.
Κεντρικό θέμα του έργου του είναι η υπαρξιακή θρησκευτική προβληματική του ανθρώπου. Στα έργα του (Ντέμιαν, Σιντάρτα, Ο λύκος της στέππας, κ.α.) συναντώνται συχνά μοτίβα του γερμανικού ρομαντισμού, θέματα από την ινδική και κινεζική φιλοσοφία και ψυχαναλυτικές θεωρίες.
1904 – Ζαν Ρενέ Λακόστ (γαλλικά: Jean René Lacoste, 2 Ιουλίου 1904 – 12 Οκτωβρίου 1996) ήταν Γάλλος αντισφαιριστής και σχεδιαστής ρούχων. Οι θαυμαστές του τον φώναζαν και κροκόδειλο (crocodile) εξαιτίας της συμπεριφοράς του στο γήπεδο.
Γεννήθηκε στο Παρίσι στις 2 Ιουλίου 1904 και πέθανε στο Saint-Jean-de-Luz στις 12 Οκτωβρίου 1996. Το 1963 εφηύρε ρακέτες από χάλυβα, επανάσταση για τον χώρο του τένις αφού μέχρι εκείνη την εποχή οι ρακέτες ήταν ξύλινες.[9] Επίσης έκανε σταδιοδρομία τραγουδιστή και σχεδιαστή ρούχων σχεδιάζοντας το γνωστό μακό μπλουζάκι Lacoste με σήμα το κροκοδειλάκι το οποίο σχεδιάστηκε το 1933 και η πώλησή του ξεκίνησε το 1934.
1939 – Αλέκος Παναγούλης (2 Ιουλίου 1939 – 1 Μαΐου 1976) ήταν Έλληνας πολιτικός και ποιητής. Δραστηριοποιήθηκε στον αγώνα κατά της Δικτατορίας της Χούντας των Συνταγματαρχών (1967-1974). Γνωστός για την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου στις 13 Αυγούστου 1968, αλλά και για την αντοχή του στα βασανιστήρια που ακολούθησαν. Στην μεταπολίτευση εκλέχθηκε βουλευτής με την Ένωση Κέντρου.
Ο Αλέξανδρος Παναγούλης γεννήθηκε στη Γλυφάδα. Δευτερότοκος γιος της Αθηνάς Κακαβούλη (1908-1991) και του Βασιλείου Παναγούλη, αξιωματικού του στρατού ξηράς. Αδερφός του Γεωργίου Παναγούλη, θύματος του καθεστώτος των Συνταγματαρχών, και του Ευσταθίου Παναγούλη, μετέπειτα πολιτικού άνδρα. Από την πλευρά του πατέρα του καταγόταν από την Δίβρη (Λαμπεία) Ηλείας και από την πλευρά της μητέρας του από τον Σύβρο Λευκάδας. Εξαιτίας της κατοχής από τις δυνάμεις του Άξονα, ο Α. Παναγούλης πέρασε μέρος της παιδικής του ηλικίας στη Λευκάδα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο στην Σχολή Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων. Ο Αλέξανδρος Παναγούλης εντάχθηκε από νεαρή ηλικία στις κεντρώες πολιτικές δυνάμεις του τόπου: στην Ένωση Κέντρου (Ε.Κ.) του Γεωργίου Παπανδρέου. Συγκεκριμένα ο Α. Παναγούλης εντάχθηκε στην οργάνωση της νεολαίας του κόμματος – Οργάνωση Νέων της Ένωσης Κέντρου (Ο.Ν.Ε.Κ.) που μετονομάστηκε στη συνέχεια σε Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία (Ε.ΔΗ.Ν.) – για να αναλάβει μετά την μεταπολίτευση την προεδρία της στις 3 Σεπτεμβρίου του 1974.
Θάνατοι
1843 – Σάμουελ Χάνεμαν. Σπούδασε ιατρική στη Λειψία και στη Βιέννη και ξεκίνησε να ασκεί το επάγγελμα του γιατρού το 1781, σε διάφορες πόλεις της Γερμανίας. Τρία χρόνια αργότερα εγκαταστάθηκε στη Δρέσδη και το 1789 στη Λειψία. Τον επόμενο χρόνο ανέλαβε τη μετάφραση της πραγματείας του William Cullen για τη φαρμακολογία (Materia Medica) και ανακάλυψε πως τα συμπτώματα της χρήσης κινίνης από έναν υγιή οργανισμό είναι παρόμοια με εκείνα που θεράπευε η κινίνη σε ασθενείς. Ο Χάνεμαν είχε ήδη διατυπώσει την άποψη πως συχνά οι πρακτικές της καθιερωμένης ιατρικής της εποχής του δεν είχαν αποτελέσματα ή ακόμα οδηγούσαν σε επιδείνωση της υγείας των ασθενών και για αυτό το λόγο στράφηκε στη θεμελίωση μίας νέας θεωρίας. Για τη διερεύνηση της ανακάλυψής του, πειραματίστηκε χορηγώντας φαρμακευτικές ουσίες στον εαυτό του και καταγράφοντας τα αποτελέσματα. Οι έρευνές του οδήγησαν τελικά στη θεμελιώδη αρχή της ομοιοπαθητικής, σύμφωνα με την οποία «τα όμοια θεραπεύουν τα όμοια» (λατ. similia similibus curantur), προτείνοντας πως οι ασθένειες θεραπεύονται με τη χορήγηση φαρμάκων που όταν χορηγούνται σε υγιείς οργανισμούς προκαλούν τα ίδια συμπτώματα με αυτά των ασθενειών. Γνωστοποίησε για πρώτη φορά την «αρχή των ομοίων» σε δημοσίευση του 1796. Τα επόμενα χρόνια, ο Χάνεμαν εξέλιξε τη θεωρία του εισάγοντας την ιδέα πως χρησιμοποιώντας τις φαρμακευτικές ουσίες σε πολύ μικρές έως απειροελάχιστες δόσεις, ήταν δυνατό να ενισχυθεί η δραστικότητά τους μέσα από μια διαδικασία «δυναμοποίησής» τους, κατά την οποία οι ουσίες σταδιακά αραιώνονταν, ενώ το διάλυμα αναταρασσόταν μετά από κάθε αραίωση. Στράφηκε στη μείωση των δόσεων και κατ’ επέκταση της τοξικότητάς τους προκειμένου να αποφευχθούν ανεπιθύμητες επενέργειές τους. Αρχικά πίστευε πως σε μικρές δόσεις η δράση των ουσιών εξασθενούσε λιγότερο από το αναμενόμενο, ισχυριζόμενος πως οι ασθενείς οργανισμοί χαρακτηρίζονταν από μία ανώμαλη ευαισθησία στα φάρμακα, ώστε να χρειάζονται μικρότερες δόσεις. Η θεωρία της δυναμοποίησης προτάθηκε περίπου το 1825 και καθώς φαίνεται υπήρξε άρηκτα συνδεδεμένη με το διαδεδομένο δόγμα του βιταλισμού (ή της «ζωτικής δύναμης»), της πεποίθησης δηλαδή πως οι λειτουργίες ενός ζωντανού οργανισμού καθορίζονται από μία μη φυσική εσωτερική δύναμη.
Το σημαντικότερο σύγγραμμα του Χάνεμαν, με τίτλο Organon der rationellen Heilkunst εκδόθηκε το 1810 περιέχοντας μία εκτεταμένη παρουσίαση του νέου θεραπευτικού συστήματος που πρότεινε και το οποίο ονόμασε ομοιοπαθητική. Ήδη από την εποχή της έκδοσης του Οργάνου, ο Χάνεμαν ασπαζόταν την πεποίθηση πως οι ασθένειες οφείλονταν σε «διαταραχές της άυλης δύναμης (η ζωτική αρχή) που προσδίδει ζωή στο ανθρώπινο σώμα» και πως για την ομοιοπαθητική, η θεραπεία είναι αποτέλεσμα της αντίδρασης της ζωτικής δύναμης στο κατάλληλα επιλεγμένο φάρμακο. Ισχυρίστηκε πως η «δυναμοποίηση» μπορούσε να απελευθερώσει ένας είδος ενέργειας, που ο ίδιος θεωρούσε άυλη και πνευματική. Αναφέρεται στή «μαγική» ιαματική δύναμη των φαρμάκων πού παρασκευάστηκαν (δυναμοποιήθηκαν), σύμφωνα μέ τήν ομοιοπαθητική θεωρία» και στην «εσωτερική πνευματοειδή δύναμη» των ομοιοπαθητικών φαρμάκων καί στόν «εκπνευματισμό της ύλης». Για να διαπιστωθούν οι θεραπευτικές ιδιότητες των φαρμακευτικών ουσιών, ο Χάνεμαν υπέδειξε την «επαλήθευση» τους σε υγιή άτομα και κατέγραψε λεπτομερώς τα συμπτώματά τους σε έναν κατάλογο ομοιοπαθητικής φαρμακολογίας (Materia Medica). Συνέχισε να ασκεί την ιατρική και να ερευνά πάνω στην ομοιοπαθητική μέχρι το τέλος της ζωής του. Πέθανε το 1843 στο Παρίσι.
1973 – Νίκος Ι. Βαρδινογιάννης. Ο Νίκος Βαρδινογιάννης (1931 – 1973) ήταν Έλληνας αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού και ιδρυτής της επιχειρηματικής δυναστείας των Βαρδινογιάννηδων. Γεννήθηκε στην Επισκοπή Ρεθύμνου και ήταν γιος του Ιωάννη Βαρδινογιαννή και της Χρυσής Θεοδωρουλάκη. Αποφοίτησε από τη σχολή Ναυτικών Δοκίμων το 1952. Συμμετείχε στο κίνημα του πολεμικού ναυτικού, το οποίο οργανώθηκε από συμμαθητές του στη σχολή ναυτικών δοκίμων, εξασφαλίζοντας τον ανεφοδιασμό των πλοίων σε περίπτωση εκδήλωσης κινήματος. Απεβίωσε στην Αθήνα το 1973. Ήταν παντρεμένος και είχε τέσσερα παιδιά.
Ο Νίκος Βαρδινογιάννης νωρίς άφησε το Π. Ναυτικό και στράφηκε στις επιχειρήσεις, θέτοντας τις βάσεις για τον επιχειρηματικό κολοσσό των Βαλκανίων που αργότερα θα ονομάζεται όμιλος Βαρδινογιάννη. Στα μέσα της δεκαετίας του ‘60 αποκόμισε τεράστια κέρδη, σπάζοντας το εμπάργκο καυσίμων που είχε επιβληθεί από τον ΟΗΕ στο ρατσιστικό καθεστώς της Ροδεσίας (νυν Ζιμπάμπουε). Με δικά του τάνκερ, εφοδίαζε την κυβέρνηση των λευκών του Ίαν Σμιθ με αργό πετρέλαιο, κάτω από τη μύτη των Βρετανών, που είχαν αναλάβει την επιτήρηση του ναυτικού αποκλεισμού. Στη συνέχεια δημιούργησε στην Κρήτη και την Αίγυπτο εγκαταστάσεις ανεφοδιασμού πλοίων και το 1970 ίδρυσε την Motor Oil. Μετά το θάνατο του, στη διοίκηση του ομίλου τον διαδέχτηκε ο Βαρδής Βαρδινογιάννης.
2017 – Μίνως Κυριακού. Ο Μηνάς (Μίνως) Κυριακού (Πόρος, 31 Μαΐου 1942 – Αθήνα, 2 Ιουλίου 2017) ήταν Έλληνας μεγαλοεπιχειρηματίας και εφοπλιστής από την Αθήνα. Ανάμεσα στις επιχειρηματικές του δραστηριότητες περιλαμβάνονταν η ιδιοκτησία του ομίλου Antenna. Ήταν επίσης ιδιοκτήτης του Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου και πρώην Πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής (2004–2009). Γόνος οικογένειας εφοπλιστών της οποίας η οικογενειακή ναυτιλιακή επιχείρηση ιδρύθηκε το 1852, ο Μίνωας Κυριακού δραστηριοποιήθηκε στον τομέα της ναυτιλίας από τη μικρή ηλικία των 17 ετών και σε ηλικία 23 ετών, το 1965, ίδρυσε την Athenian Tankers Inc. Το 1976, ίδρυσε δύο εταιρείες εμπορίου πετρελαιοειδών, την Bacoil International και την Athenian Oil Trading Inc.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 ο Κυριακού δραστηριοποιήθηκε στον χώρο των μέσων ενημέρωσης με την ίδρυση του ραδιοφωνικού σταθμού ANT1 FM 97.2 (νυν Easy 97.2) στην Αθήνα. Το 1989, ένα έτος μετά την ίδρυση του ραδιοφωνικού σταθμού, εγκαινιάστηκε η τηλεόραση του ΑΝΤ1. Ο Όμιλος Αntenna, από το 1999 μέχρι σήμερα δραστηριοποιείται τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων.
Το 1997 ανέλαβε τη διοίκηση του Πανελληνίου Γ.Σ. και συνέβαλε αποφασιστικά στην αναβίωση του διεθνούς αθλητικού μίτινγκ «Τσικλητήρια» το οποίο, το 2002, εντάχθηκε στην κατηγορία Super Grand Prix της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Κλασικού Αθλητισμού.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
