Συνέβη 12 Απριλίου στην Ελλάδα και τον κόσμο

12 Απριλίου 2023

Είναι η 102η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 263 ημέρες για τη λήξη του.
🌅  Ανατολή ήλιου: 06:54 – Δύση ήλιου: 19:57 – Διάρκεια ημέρας: 13 ώρες 3 λεπτά
🌗  Σελήνη 21.1 ημερών

Γεγονότα

 

1204 – Η Κωνσταντινούπολη καταλαμβάνεται από τους Σταυροφόρους. (Α’ Άλωση). Η πολιορκία και η Άλωση Κωνσταντινούπολης σημειώθηκαν τον Απρίλιο του 1204 και σημάδεψαν την κορύφωση της Τέταρτης Σταυροφορίας. Οι Σταυροφόροι, με επικεφαλής τον Ερρίκο Δάνδολο, τον Βονιφάτιο τον Μομφερρατικό και τον Βαλδουίνο της Φλάνδρας, κατέλαβαν, λεηλάτησαν και κατέστρεψαν τμήματα της Κωνσταντινούπολης, της πρωτεύουσας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Μετά την Άλωση της Πόλης ιδρύθηκε η Λατινική Αυτοκρατορία (γνωστή στους Βυζαντινούς ως Φραγκοκρατία ή Λατινική Κατοχή) και ο Βαλδουίνος της Φλάνδρας στέφθηκε Αυτοκράτορας ως Βαλδουίνος Α΄ της Κωνσταντινούπολης στην Αγία Σοφία.
Μετά την λεηλασία της πόλης, τα περισσότερα εδάφη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μοιράστηκαν μεταξύ των Σταυροφόρων. Κάποιοι Βυζαντινοί αριστοκράτες ίδρυσαν επίσης μια σειρά από μικρά ανεξάρτητα κράτη, μεταξύ των οποίων η Αυτοκρατορία της Νίκαιας, η οποία και ανακατέλαβε τελικά την Κωνσταντινούπολη το 1261, ανακηρύσσοντας την αποκατάσταση της Αυτοκρατορίας. Ωστόσο, η αποκατασταθείσα Αυτοκρατορία δεν κατόρθωσε ποτέ να ανακτήσει την παλαιότερη εδαφική ή οικονομική της ισχύ και τελικά υπέκυψε στο ανερχόμενο Οθωμανικό Σουλτανάτο στην πολιορκία της Κωνσταντινούπολης του 1453.
Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης του 1204 συνιστά σημαντική καμπή στη μεσαιωνική ιστορία. Η απόφαση των Σταυροφόρων να επιτεθούν στην μεγαλύτερη χριστιανική πόλη στον κόσμο ήταν πρωτοφανής και αμφιλεγόμενη. Οι αναφορές των λεηλασιών και της βαρβαρότητας των Σταυροφόρων σκανδάλισαν και τρομοκράτησαν τον Ορθόδοξο κόσμο. Οι σχέσεις μεταξύ Καθολικής και Ορθόδοξης Εκκλησίας επλήγησαν καταστροφικά για πολλούς αιώνες και δεν αποκαταστάθηκαν ουσιαστικά ως την σύγχρονη εποχή. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία έμεινε πολύ φτωχότερη, μικρότερη και τελικά λιγότερο ικανή να ανατρέψει τον εκτουρκισμό της Μικρασιατικής ενδοχώρας. Οι ενέργειες των Σταυροφόρων επιτάχυναν άμεσα την κατάρρευση της χριστιανοσύνης στα ανατολικά και μακροπρόθεσμα διευκόλυναν την επέκταση του Ισλάμ στην Ευρώπη.

 

1823 – Έκθεση της δωδεκαμελούς επιτροπής, που όρισε η Β’ Εθνοσυνέλευση για να συντάξει ένα πρόχειρο προϋπολογισμό του επαναστατημένου Έθνους, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για την κρισιμότητα της κατάστασης: Τα έξοδα του πρώτου εξαμήνου του 1823 θα ανέλθουν σε 38 εκατομμύρια γρόσια και τα έσοδα σε μόλις 12 εκατομμύρια γρόσια.
Η έκθεση της δωδεκαμελούς επιτροπής, που είχε ορίσει η Β’ Εθνοσυνέλευση για να συντάξει ένα πρόχειρο προϋπολογισμό του επαναστατημένου Έθνους δεν άφηνε κανένα περιθώριο για την κρισιμότητα της κατάστασης: Τα έξοδα του πρώτου εξαμήνου του 1823 θα ανέρχονταν σε 38 εκατομμύρια γρόσια και τα έσοδα σε μόλις 12 εκατομμύρια γρόσια. Η φορολογία, οι τελωνειακοί δασμοί, οι λείες, τα λάφυρα, τα λύτρα, ο εσωτερικός δανεισμός, οι εισφορές ντόπιων και φιλελλήνων, δεν ήταν ικανές να ισοσκελίσουν τον προϋπολογισμό. Η έκθεση της Επιτροπής κατέληγε με την προτροπή να γίνεται καλύτερη διαχείριση του δημόσιου χρήματος από τους τοπικούς άρχοντες και την ανάγκη να αναζητηθούν νέοι πόροι. Η ανάγκη εξωτερικού δανεισμού ήταν πλέον μονόδρομος.

 

1861 – Αρχίζουν οι πολεμικές επιχειρήσεις του Αμερικάνικου Εμφυλίου Πολέμου, με την επίθεση των Νοτίων στο Οχυρό Σάμτερ, στο λιμάνι του Τσάρλεστον της Βιρτζίνια.
Μάχη του Φορτ Σάμτερ (Battle of Fort Sumter) (12-14 Απριλίου 1861) ονομάζεται ο βομβαρδισμός και η παράδοση του Φρουρίου Σάμτερ κοντά στο Τσάρλεστον (Νότια Καρολίνα), και θεωρείται ως η εναρκτήρια εχθροπραξία του Αμερικανικόυ Εμφύλιου Πολέμου.
Μετά τις ανακηρύξεις απόσχισης από επτά νότιες πολιτείες η πολιτεία της Νότιας Καρολίνας απαίτησε την απομάκρυνση του στρατού της Ένωσης από τις εγκαταστάσεις στο λιμάνι του Τσάρλεστον. Στις 26 Δεκεμβρίου 1860 ο ταγματάρχης Ρόμπερντ Άντερσον μετακίνησε κρυφά μία μικρή ομάδα αντρών από το φρούριο Μάλτρι στα νησιά του Σάλλιβαν στο Φρούριο Σάμτερ, ένα σημαντικό φρούριο που έλεγχε την είσοδο για το λιμάνι του Τσάρλεστον. Μία προσπάθεια από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζέιμς Μπιουκάναν να ενισχύσει τον Άντερσον, χρησιμοποιώντας το εμπορικό πλοίο «Το αστέρι της Δύσης», απέτυχε καθώς αυτό πυρπολήθηκε από πυροβολαρχία εκ των ακτών στις 9 Ιανουαρίου 1861. Αργότερα οι τοπικές αρχές της Νότιας Καρολίνας κατέλαβαν όλες τις ομοσπονδιακές ιδιοκτησίες στην περιοχή του Τσάρλεστον εκτός του φρουρίου Σάμτερ.
Τους πρώτους μήνες του 1861 η κατάσταση στο φρούριο Σάμτερ έμοιαζε όλο και περισσότερο με πολιορκία. Τον Μάρτιο ο Π. Τζ .Τ. Μπέριγκαρντ ο πρώτος γενικός στρατηγός των προσφάτως δημιουργημένων Συνομόσπονδων Πολιτειών της Αμερικής ανέλαβε την ενίσχυση των πυροβολικών γύρω από το λιμάνι του Τσάρλεστον που στόχευαν το φρούριο Σάμτερ. Η κατάσταση του Άντερσον και των ανδρών του στο φρούριο ήταν απελπιστική λόγω έλλειψης ανδρών, τροφίμων και προμηθειών. Ο ανεφοδιασμός του φρουρίου ήταν η πρώτη ένδειξη κρίσης του προέδρου Αβραάμ Λίνκολν. Ο πρόεδρος ενημέρωσε τον κυβερνήτη της Νότιας Καρολίνας Φράνσις Πίκενς (Francis Pickens) ότι θα έστελνε πλοία με εφόδια γεγονός που οδήγησε στο εξής τελεσίγραφο από τη Συνομοσπονδία: εγκαταλείψτε το φρούριο αμέσως. Ο Άντερσον αρνήθηκε να παραδοθεί. Έτσι στις 12 Απριλίου η Συνομοσπονδία βομβάρδισε με πυροβολικά το φρούριο περικυκλώνοντας το λιμάνι. Παρόλο που η φρουρά της Ένωσης ανταπέδωσε πυρ ξέμεινε από όπλα και έτσι σε 34 ώρες ο Άντερσον συμφώνησε να εκκενώσει το φρούριο. Δεν υπήρχαν νεκροί στο τέλος της σύγκρουσης.
Μετά τη μάχη υπήρχε υποστήριξη και από τον Βορρά αλλά και τον Νότο για επιπλέον πολεμική δράση. Η άμεση έκκληση του Λίνκολν να συγκεντρωθούν 75.000 εθελοντές για να καταπνίξουν την επανάσταση οδήγησε στην απόσχιση άλλων τεσσάρων πολιτειών από την Ένωση και ένταξη τους στην Συνομοσπονδία. Ο εμφύλιος πόλεμος είχε μόλις ξεκινήσει.

 

1877 – Η Ρωσία κηρύσσει τον πόλεμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Στις 12 Απριλίου 1877 η Ρουμανία έδωσε την άδεια στα ρωσικά στρατεύματα να περάσουν μέσα από το έδαφός της για να επιτεθούν στους Τούρκους, με αποτέλεσμα τους τουρκικούς βομβαρδισμούς των ρουμανικών πόλεων στο Δούναβη.Η Ρωσία κήρυξε τον πόλεμο κατά των Οθωμανών στις 24 Απριλίου 1877 και τα στρατεύματά της εισήλθαν στη Ρουμανία μέσω της νεόκτιστης γέφυρας Άιφελ κοντά στο Ουγκένι, στον ποταμό Προύθο. Ο Πρώσος βασιλιάς Φρειδερίκος Β΄ είχε παρατηρήσει ειρωνικά έναν αιώνα νωρίτερα ότι ένας πόλεμος μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Ρωσίας θα ήταν “ένας πόλεμος μεταξύ του μονόφθαλμου και του τυφλού”. Στις 10 Μαΐου 1877 το Πριγκιπάτο της Ρουμανίας, που ήταν υπό την επίσημη τουρκική κυριαρχία, κήρυξε την ανεξαρτησία του.
Κατά την έναρξη του πολέμου η έκβασή του δεν ήταν καθόλου προφανής. Οι Ρώσοι μπορούσαν να στείλουν μεγαλύτερο στρατό στα Βαλκάνια: περίπου 300.000 στρατιώτες ήταν εφικτό. Οι Οθωμανοί είχαν περίπου 200.000 στρατιώτες στη Βαλκανική χερσόνησο, από τους οποίους περίπου 100.000 σε οχυρωμένες φρουρές, αφήνοντας περίπου 100.000 στρατό για επιχειρήσεις. Οι Οθωμανοί είχαν το πλεονέκτημα να είναι οχυρωμένοι, πλήρη έλεγχο της Μαύρης Θάλασσας, και σκάφη περιπολίας κατά μήκος του ποταμού Δούναβη. Διέθεταν επίσης ανώτερα όπλα, συμπεριλαμβανομένων νέων βρετανικής και αμερικανικής κατασκευής τουφεκιών και γερμανικής κατασκευής πυροβόλων.
Η Ρωσική διέλευση του Δούναβη, Ιούνιος 1877. (Πίνακας του Νικολάι Ντμίτριεφ-Ορενμπούργκσκι, 1883.)
Στην πράξη ωστόσο οι Οθωμανοί συνήθως κατέφευγαν στην παθητική άμυνα, αφήνοντας τη στρατηγική πρωτοβουλία στους Ρώσους, που, αφού έκαναν κάποια λάθη, βρήκαν μια στρατηγική νίκης για τον πόλεμο.
Η Οθωμανική στρατιωτική διοίκηση στην Κωνσταντινούπολη δεν έκανε σωστή εκτίμηση των ρωσικών προθέσεων. Θεώρησε ότι οι Ρώσοι δεν θα έμπαιναν στον κόπο να βαδίσουν κατά μήκος του Δούναβη και να τον διασχίσουν πεζή από το δέλτα και θα προτιμούσε τη σύντομη διαδρομή κατά μήκος της ακτής της Μαύρης Θάλασσας. Για αυτό έπρεπε να αγνοήσουν το γεγονός ότι η ακτή είχε τα ισχυρότερα και καλύτερα εφοδιασμένα και φυλασσόμενα τουρκικά φρούρια. Υπήρχε μόνο ένα καλά επανδρωμένο φρούριο κατά μήκος του εσωτερικού τμήματος του ποταμού Δούναβη, το Βίντιν. Εφρουρείτο μόνο και μόνο επειδή τα στρατεύματα, με επικεφαλής τον Οσμάν Πασά, είχαν μόλις λάβει μέρος στη νίκη κατά των Σέρβων στον πρόσφατο πόλεμο εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η Ρωσική εκστρατεία ήταν καλύτερα σχεδιασμένη αλλά βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στην τουρκική παθητικότητα. Ένα κρίσιμο ρωσικό λάθος ήταν η αρχική αποστολή πολύ λίγων στρατιωτών. Το Δούναβη διέσχισε τον Ιούνιο μια εκστρατευτική δύναμη περίπου 185.000, που ήταν ελαφρώς μικρότερη από το σύνολο των Τουρκικών δυνάμεων στα Βαλκάνια (περίπου 200.000). Μετά από αποτυχίες τον Ιούλιο (σε Πλέβεν και Στάρα Ζαγόρα), η ρωσική στρατιωτική διοίκηση κατάλαβε ότι δεν είχε τα αποθέματα για να εξακολουθήσει την επίθεση πηγαίνει και τήρησε μια αμυντική στάση. Οι Ρώσοι δεν είχαν ακόμη αρκετές δυνάμεις για τον αποτελεσματικό αποκλεισμό του Πλέβεν σωστά μέχρι τα τέλη Αυγούστου, γεγονός που τελικά καθυστέρησε την όλη εκστρατεία για περίπου δύο μήνες.

 

1961 – Ο ρώσος κοσμοναύτης Γιούρι Γκαγκάριν γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που μπαίνει σε τροχιά γύρω από τη Γη. Στις 12 Απριλίου 1961, Τετάρτη του Πάσχα, στις 09:07 ώρα Μόσχας, ο Γιούρι Γκαγκάριν ξεκίνησε για το ιστορικό του ταξίδι μέσα στο Βοστόκ 1. Εικοσιπέντε λεπτά μετά την εκτόξευση, μπήκε σε μια ελλειπτική τροχιά με απόγειο 302 χιλιόμετρα, περίγειο 175 χιλιόμετρα και περίοδο 89 λεπτά και 34 δευτερόλεπτα, κινούμενος με ταχύτητα 7,61 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο (27.396 χιλιόμετρα ανά ώρα). Το κωδικό του όνομα κατά τη διάρκεια της πτήσης ήταν Кедр (Κέδρος).
Πίσω στη Γη, τα νέα ήδη ξεκινούσαν για το γύρο του κόσμου. Το Σοβιετικό Επιτελείο τον προήγαγε, όσο ήταν στο διάστημα, σε Ταγματάρχη – για την περίπτωση που δεν γυρνούσε. Μάλιστα, είχαν ετοιμαστεί τρία δελτία τύπου για την αποστολή πριν την εκτόξευση: ένα για την περίπτωση επιτυχίας και δυο για την περίπτωση αποτυχίας. Ο Γκαγκάριν δεν είχε τον έλεγχο του σκάφους του, επειδή κανείς δεν ήξερε πώς οι συνθήκες κατά την πτήση θα επηρέαζαν τον άνθρωπο βιολογικά και ψυχολογικά· ο συνδυασμός για το ξεκλείδωμα του χειριστηρίου βρισκόταν μέσα σ’ ένα σφραγισμένο φάκελο που είχε μαζί του, ενώ το σκάφος ελεγχόταν από επιτελείο επιστημόνων και τεχνικών στη Γη.
Μετά από 67 λεπτά σε τροχιά, το προσωπικό ελέγχου πτήσης έδωσε εντολή στο σκάφος να πυροδοτήσει τους κινητήρες επιβράδυνσης και να αρχίσει την επανείσοδό του στην ατμόσφαιρα. Ο Γκαγκάριν δεν προσγειώθηκε μαζί με την κάψουλα, αλλά χρησιμοποίησε το εκτινασσόμενο κάθισμά του σε ύψος 7 χιλιομέτρων, και μετά από ελεύθερη πτώση χρησιμοποίησε το αλεξίπτωτό του και προσγειώθηκε κοντά στην πόλη Τακτάροβα. Μια γυναίκα, η εγγονή της και η αγελάδα τους ήταν οι πρώτοι που είδαν τον Γκαγκάριν να επιστρέφει. Η συνολική διάρκεια της αποστολής, που τελείωσε στις 10:55 ώρα Μόσχας με την προσγείωση του Γκαγκάριν, ήταν 108 λεπτά.

 

Γεννήσεις

 

1924 – Πέτερ Σάφαρ, αυστριακός γιατρός, που ανακάλυψε τη μέθοδο της τεχνητής αναπνοής, γνωστή ως «το φιλί της ζωής». Ο Πέτερ Σάφαρ είναι ο άνθρωπος που έδωσε στην ανθρωπότητα τα ασθενοφόρα (δίνοντας και δουλειά στους αποκλεισμένους -από το εργατικό δυναμικό- Αφροαμερικανούς), τις μονάδες εντατικής θεραπείας και τα πρωτόκολλο για έκτατες ανάγκες και μεγάλες καταστροφές. Ο Σάφαρ γεννήθηκε με ένα προορισμό: να σώσει ζωές.
Ήταν κι εκείνος που έβαλε σε σειρά τρεις τεχνικές, οι οποίες υπήρχαν από προηγούμενους αιώνες, για να ‘δώσει’ τον πιο αποτελεσματικό τρόπο καρδιοπνευμονικής αναζωογόνησης. Το ευρύτερα γνωστό, ως CPR. Ο Αυστριακός γιατρός που αν μη τι άλλο άφησε τεράστια κληρονομιά, γεννήθηκε σαν σήμερα (12/4) το 1924. Πέθανε τον Αύγουστο του 2003, από καρκίνο.

 

1933 – Μονσερά Καμπαγιέ, ισπανίδα σοπράνο. Η Καμπαγιέ γεννήθηκε στην Βαρκελώνη στις 12 Απριλίου 1933. Προερχόταν από φτωχή οικονομικά οικογένεια. Σπούδασε μουσική στο κονσερβατόριο του Λισέου και τεχνική του τραγουδιού μαζί με τους Napoleone Annovazzi, Eugenia Kemény και Conchita Badía. Αποφοίτησε με χρυσό μετάλλιο το 1954. Μετέπειτα μετακόμισε στη Βασιλεία, όπου έκανε το επαγγελματικό ντεμπούτο της το 1956 ως Μιμή στην παράσταση της όπερας Μποέμ του Τζιάκομο Πουτσίνι. Έγινε μέλος της Όπερας Μπάσελ από το 1957 έως το 1959, τραγουδώντας ένα ρεπερτόριο που περιλάμβανε τον Μότσαρτ (Erste Dame στην όπερα Ο Μαγικός Αυλός) και τον Στράους (Σαλώμη) στη γερμανική γλώσσα, πράγμα ασυνήθιστο για Ισπανούς τραγουδιστές, αλλά το οποίο αποδείχθηκε χρήσιμο για τις επόμενες συμμετοχές της με την Όπερα της Βρέμης (1959-1962). Το 1961 πρωταγωνίστησε ως Ιφιγένεια στη παράσταση Ιφιγένεια εν Ταύροις στο Εθνικό Θέατρο S. Carlos στη Λισαβόνα, μαζί με τους Ρέιμοντ Γουόλανσκι, Ζαν Κοξ, Πολ Σέφλερ και άλλους.
Το 1962, η Καμπαγιέ επέστρεψε στη Βαρκελώνη και έκανε το ντεμπούτο της στο Λισέου με τον ομώνυμο ρόλο στο έργο του Στράους Αραμπλελλα. Από το φθινόπωρο του 1962 μέχρι την άνοιξη του 1963 έκανε περιοδεία στο Μεξικό, ερμηνεύοντας τον ομώνυμο ρόλο στο έργο του Μασενέ Μανόν στο Palacio de Bellas Artes. Ακολούθησαν αρκετές επιτυχημένες εμφανίσεις στο Λισέου το 1963.
Στην Ελλάδα η τελευταία της εμφάνιση ήταν στις 17 Σεπτεμβρίου 2012 στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού με την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ υπό τη διεύθυνση του Χοσέ Κογιάντο

 

1940 – Ο Χέρμπι Χάνκοκ (Herbie Hancock, 12 Απριλίου 1940 – …) είναι Αμερικανός μουσικός της τζαζ βραβευμένος με Όσκαρ καλύτερης μουσικής αλλά και με πολλά βραβεία Γκράμι. Γεννήθηκε το 1940 στο Σικάγο. Ασχολήθηκε με σχεδόν όλα τα είδη της τζαζ τα οποία εξελίχθηκαν προς το τέλος του 20ου αιώνα και την αρχή του 21ου. Υιοθέτησε ηλεκτρονικά όργανα καθώς και ηλεκτρονικές μεθόδους παραγωγής μουσικής και ανέπτυξε ένα προσωπικό και χαρακτηριστικό στυλ. Ταυτόχρονα, συνέχισε να εξασκείται στο πιάνο, δημιουργώντας συνεχώς καινούριες φόρμες.
Ξεκίνησε ώς μαθητευόμενος πιανίστας στην ηλικία των επτά. Στα έντεκα ήταν ο σολίστ σε κονσέρτο για πιάνο του Μότσαρτ, με την Φιλαρμονική του Σικάγου. Σπούδασε στο Γκρηνέλ Κόλετζ και ακολούθως, κλήθηκε από τον Ντόναλντ Μπερντ, το 1961, να συμμετάσχει στο συγκρότημα του, στη Νέα Υόρκη. Σύντομα η Μπλου Νόουτ του πρόσφερε σόλο συμβόλαιο. Το 1963 ενώθηκε με τη μπάντα του Μάιλς Ντέιβις, με την οποία έμεινε για πέντε χρόνια, επηρεάζοντας ολόκληρο το μουσικό της στυλ. Ταυτόχρονα συνέχισε να συνθέτει καταπληκτικά μουσικά κομμάτια.
Το 1968 ηχογράφησε το φανκ άλμπουμ Φατ Αλμπέρτα Ροτούντα και το 1969 δημιούργησε ένα προοδευτικό τζαζ-ροκ σεξτέτο. Η μπάντα διαλύθηκε το 1973, διότι τελείωσαν τα χρήματα. Ως επόμενο βήμα, δημιούργησε ένα φανκ συγκρότημα και εξέδωσε το άλμπουμ Χεντ Χάντερς, το οποίο έγινε το δημοφιλέστερο (σε πωλήσεις) τζαζ άλμπουμ της εποχής.[εκκρεμεί παραπομπή] Κατά το υπόλοιπο της δεκαετίας 70, ο Χάνκοκ συνέχισε με ηλεκτρονική τζαζ-φανκ και ντίσκο. Το 1983 κατάφερε ένα χιτ στο MTV, με το τραγούδι Ρόκιτ. Κατά τις δεκαετίες ’90 και ’00, ο Χάνκοκ συνέχισε την μουσική πρωτοπορία στους χώρους της τζαζ. Το 2010 έγινε Δημιουργικός Διευθυντής της Φιλαρμονικής του Λος Άντζελες.

 

Θάνατοι

 

65 – Σενέκας (Lucius Anneus Seneca, 4 π.Χ. – 65), γνωστός ως Σενέκας ο Νεότερος ή απλώς Σενέκας, Ρωμαίος πολιτικός, ρήτορας, δραματουργός και στωικός φιλόσοφος, ήταν γιος του Σενέκα του Πρεσβύτερου, διδάσκαλος του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Νέρωνα, στωικός φιλόσοφος, τραγωδός και ευνοούμενος της Αυλής. Καταγόταν από την Κόρδοβα της ρωμαϊκής επαρχίας της Ισπανίας.
Ο Σενέκας έφυγε νεαρός από τη γενέτειρά του και ταξίδεψε στη Ρώμη και τη ρωμαϊκή Αίγυπτο. Κατά τις περιπλανήσεις του αυτές διδάχθηκε ρητορική και μυήθηκε στη στωική φιλοσοφία. Τελικά εγκαθίσταται στη Ρώμη, αρχίζει να δικηγορεί και, παρά την κακή του υγεία, να ανελίσσεται σε κρατικά αξιώματα. Το 41 μ.Χ. εξορίζεται για οκτώ χρόνια στην Κορσική όταν η Βαλέρια Μεσσαλίνα, τρίτη σύζυγος του Αυτοκράτορα Κλαύδιου, φιλόδοξη, νυμφομανής και με μεγάλη επιρροή, τον κατηγορεί για μοιχεία.
Αφότου επιστρέφει από την Κορσική ο Σενέκας συμμετέχει στη δημόσια διοίκηση και, με παρακίνηση της μητέρας του Νέρωνα, γίνεται διδάσκαλος του μέλλοντα Αυτοκράτορα. Όταν ο τελευταίος ανεβαίνει στον θρόνο ο Σενέκας, για μία πενταετία, επηρεάζει ενεργά τη διακυβέρνησή του με θετικά αποτελέσματα. Ωστόσο τελικώς ο Νέρων επιβάλλει ένα τυραννικό καθεστώς κρατικής τρομοκρατίας και αποκόπτει τις γέφυρες επικοινωνίας με τον Σενέκα. Ο τελευταίος αποσύρεται σε θεωρητικούς φιλοσοφικούς στοχασμούς και το 65 κατηγορείται για συμμετοχή σε αποτυχημένη συνωμοσία κατά του Αυτοκράτορα· αμέσως διατάσσεται να αυτοκτονήσει κόβοντας τις φλέβες του.
Ο Σενέκας επικάλυψε τον στωικισμό με ένα πέπλο ουμανισμού, που συνοψίζεται στη φράση του «ο άνθρωπος είναι ιερός για τον άνθρωπο», και υπηρέτησε το στωικό ιδανικό του σοφού που μεριμνά για την κοινωνία από θέση ευθύνης. Για τον Σενέκα χρέος των πλουσίων και των αρχόντων ήταν η βοήθεια προς τους κοινωνικά αδύναμους. Στα δράματα που έγραψε (π.χ. Φαίδρα, Οιδίπους,[4] Μήδεια ― ελλην. μετάφρ. T. Ρούσος, “Κείμενα”, Θυέστης, Αγαμέμνων κλπ.), βασισμένα σε ελληνικούς μύθους και κλασικές αττικές τραγωδίες, επηρεάστηκε από τον Ευριπίδη, τον Βιργίλιο και τον Οβίδιο. Στην κατηγορία των θεατρικών έργων ανήκει και η κωμωδία, σάτιρα Αποκολοκύνθωσις.

 

1920 – Βλάσης Γαβριηλίδης. Γεννήθηκε στους Επιβάτες Ανατολικής Θράκης της Προποντίδας από εύπορη οικογένεια (ο πατέρας του ήταν κοσμηματοπώλης στην Κωνσταντινούπολη), και σπούδασε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή, ενώ στη συνέχεια σπούδασε φιλολογία και πολιτικές επιστήμες στη Λειψία της Γερμανίας, με έξοδα του μεγαλεμπόρου Βαρώνου Σίνα. Το 1868 δημοσίευσε μια σειρά άρθρων με τίτλο «Γενική ιστορία της Ελληνικής τραγωδίας» στο περιοδικό Επτάλοφος, ενώ στη συνέχεια εξέδωσε την εφημερίδα Μεταρρύθμισις. Το 1878 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, ύστερα από την εκδίωξή του από τις τουρκικές αρχές εξαιτίας ενός άρθρου του στη Μεταρρύθμισιν.
Στην Αθήνα συνεργάστηκε με τον Κλεάνθη Τριαντάφυλλο για την έκδοση του πολιτικοσατιρικού περιοδικού «Ραμπαγάς» και δύο χρόνια αργότερα εξέδωσε το δικό του περιοδικό «Μη Χάνεσαι». Την 1η Νοεμβρίου 1883 μετέτρεψε το περιοδικό στην καθημερινή εφημερίδα «Ακρόπολις». Ήταν προσωπικός φίλος του Χαριλάου Τρικούπη, τον οποίο όμως από το 1890 και μετά πολέμησε μέσα από τις στήλες του. Την περίοδο εκείνη στήριξε τον Γεώργιο Α΄, τον οποίο ενθάρρυνε να συγκεντρώσει όλες τις εξουσίες στα χέρια του. Από το 1909, δηλαδή μετά από το Κίνημα στο Γουδί, και μέχρι τον θάνατο του, ο Γαβριηλίδης υποστήριξε θερμά την πολιτική του Ελευθερίου Βενιζέλου. Διατηρούσε στενές σχέσεις με τον Κωστή Παλαμά, τον οποίο μάλιστα είχε παντρέψει. Επίσης, είχε εκδόσει το νεανικό περιοδικό «Νέα Γενεά».
Το τυπογραφείο της εφημερίδας του υπήρξε πολλές φορές στόχος αντιπάλων, όπως συνέβη και στα γεγονότα που έμειναν γνωστά ως Ευαγγελικά. Ο Γαβριηλίδης, προοδευτικός και υποστηρικτής της δημοτικής γλώσσας, δεν δίστασε να ξεκινήσει σειρά άρθρων με μετάφραση των Ευαγγελίων στη δημοτική. Εξοργισμένοι υποστηρικτές της διατήρησης της γλώσσας των Ευαγγελίων αντέδρασαν, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να σταματήσει τη δημοσίευση και να ζητήσει συγγνώμη από τους φοιτητές, που πρώτοι είχαν αντιδράσει, αφού όμως ο όχλος είχε καταστρέψει τα γραφεία της εφημερίδας.

 

1945 – Φράνκλιν Ντελάνο Ρούσβελτ, 32ος πρόεδρος των ΗΠΑ, ο μοναδικός που εξελέγη τέσσερις φορές στο αξίωμα αυτό. (Γεν. 30/1/1882)
Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη και ήταν γιος του Τζέημς Ρούζβελτ, επιχειρηματία και γόνου καλής οικογένειας της Νέας Υόρκης, και της Σάρα Ντελέινο. Σπούδασε οικονομικά στο πανεπιστήμιο του Χάρβαντ και στο πανεπιστήμιο Κολούμπια.
Το 1910 ασχολήθηκε για πρώτη φορά με την πολιτική. Αρχικά εκλέχτηκε γερουσιαστής και το 1913 διορίστηκε υφυπουργός Ναυτικών. Το 1920 έθεσε υποψηφιότητα για αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά ηττήθηκε. Τον Αύγουστο του 1921 προσβλήθηκε από βαριάς μορφής πολιομυελίτιδα, η οποία τον άφησε ημιπαράλυτο. Το 1928 εκλέχτηκε κυβερνήτης της πολιτείας της Νέας Υόρκης και το 1930 επανεξελέγη, βοηθώντας να πέσει η διεφθαρμένη πολιτική οργάνωση Τάμανι Χολ, που έλεγχε την πολιτεία για τρεις αιώνες. Εκείνη την περίοδο ο μεγαλύτερος επικριτής του Ρούζβελτ ήταν ο φασίστας πολιτικός Χιούι Λονγκ. Το 1932 πήρε το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος ως υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ και κέρδισε με μεγάλη πλειοψηφία τις εκλογές του ιδίου έτους. Ανέλαβε τα καθήκοντα του Προέδρου το 1933 και επανεξελέγη το 1936, το 1940 και το 1944. Μια από τις πρώτες κινήσεις του ήταν να υπογράψει για την λήξη της Ποτοαπαγόρευσης. Την προεδρεία του Ρούζβελτ χαρακτήρισαν η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης του 1929 και του Β΄ Παγκόσμιου Πόλεμου. Ο ίδιος θέσπισε μια σειρά από οικονομικά μέτρα ως άμεση απάντηση στην Ύφεση. Μαζί με τον Ουίνστον Τσώρτσιλ, τον Τσιανγκ Κάι Σεκ και τον Ιωσήφ Στάλιν, ο Ρούζβελτ έπαιξε μεγάλο ρόλο στην ηγεσία των Συμμαχικών Δυνάμεων και στην αντιμετώπιση των Δυνάμεων του Άξονα.
Απεβίωσε στις 12 Απριλίου 1945, λίγο πριν τη λήξη του πολέμου, από εγκεφαλική αιμορραγία. Ήταν νυμφευμένος με την ανιψιά του 26ου προέδρου των Η.Π.Α. Θίοντορ Ρούζβελτ, ο οποίος ήταν 5ος εξάδελφός του, την Έλινορ Ρούζβελτ. Τον διαδέχθηκε στην προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών ο έως τότε αντιπρόεδρος Χάρρυ Τρούμαν.

 

Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia

AgrinioStories