11 Μαΐου 2023
Είναι η 131η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 226 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:18 – Δύση ήλιου: 20:24 – Διάρκεια ημέρας: 14 ώρες 6 λεπτά
🌗 Σελήνη 20.8 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Αρμόδιο, Αρμόδη, Αργύρη, Αργύριο, Αργυρή, Αργυρούλα, Ρούλα, Αργυρώ, Ασημίνα, Ολυμπία, Ολυμπιάδα, Ολύμπω, Ολύμπη, Όλια, Διοσκουρίδη, Διοσκορίδη και Διόσκορο.
Γεγονότα
330 – Το Βυζάντιο μετονομάζεται σε Νέα Ρώμη και γίνεται πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Στις 11 Μαΐου 330 η ελληνική πόλη – κράτος του Βυζαντίου μετονομάζεται σε Νέα Ρώμη και ανακηρύσσεται πρωτεύουσα της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας. Ο Μέγας Κωνσταντίνος αντιλαμβανόμενος τη στρατηγική σημασία της περιοχής για τον καλύτερο έλεγχο της Αυτοκρατορίας αποφάσισε να μεταφέρει την πρωτεύουσα από την Ρώμη. Η νέα πόλη οικοδομήθηκε εξολοκλήρου από την αρχή αποτελώντας ένα εγχείρημα μεγάλης εμβέλειας. Η παλαιά πόλη – κράτος του Βυζαντίου επεκτάθηκε περιμετρικά για να καλύψει τις νέες πληθυσμιακές ανάγκες. Τα εγκαίνια της νέας πόλης έγιναν στις 11 Μαίου 330 και ονομάστηκαν γενέθλια. Για να εποικιστεί σε σύντομο χρονικό διάστημα η νέα πόλη στους πολίτες που θα έκτιζαν τις νέες τους κατοικίες παρεχόταν δωρεάν άρτος (panes aedium), ενώ οι ανάδοχοι εδαφών στην περιοχή της Μικράς Ασίας αναγκάστηκαν να οικοδομήσουν οικήματα στην Νέα Ρώμη. Η επιθυμία των κατοίκων της Αυτοκρατορίας να εγκατασταθούν στη νέα πρωτεύουσα ήταν ιδιαίτερα μεγάλη με αποτέλεσμα τα μέτρα να καταργηθούν και να υπάρξει συνωστισμός εντός των τειχών της πόλης. Τέλος, παρότι η επίσημη ονομασία της ήταν Nove Roma (Νέα Ρώμη), το όνομα που επικράτησε ήταν Κωνσταντινούπολη προς τιμήν του Μεγάλου Κωνσταντίνου.
1894 – Ξεσπά μεγάλη απεργία στο εργοστάσιο κατασκευής βαγονιών «Πούλμαν» στο Ιλινόις.
Μάη του 1968 ξέσπασε το κίνημα φοιτητών και εργατών στο Παρίσι. Μάη μήνα είχαμε το χτύπημα των καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη από τη χωροφυλακή. Τις πρώτες μέρες του Μάη του 1894 ξεκίνησε και η πολύμηνη απεργιακή κινητοποίηση στην εταιρεία κατασκευής βαγονιών «Πούλμαν» στο Σικάγο, που έληξε με ποταμό αίματος. Αφορμή υπήρξε η μείωση των μισθών κατά 28% και η απόλυση τριών συνδικαλιστών.
Οι εργαζόμενοι αποφάσισαν απεργία διαρκείας από τις 11 Μαΐου 1894, με την κάλυψη της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών (ARU), της οποίας ηγείτο ο Γιουτζίν Ντεμπς. Στο πλευρό των απεργών τάχθηκαν χιλιάδες σιδηροδρομικοί, που μποϊκόταραν όσους συρμούς χρησιμοποιούσαν βαγόνια της «Πούλμαν».
Οι σιδηροδρομικές συγκοινωνίες σε μεγάλο μέρος των Ηνωμένων Πολιτειών παρέλυσαν. Στα μέσα Ιουνίου η ARU πρότεινε στην «Πούλμαν» να λυθεί η διαφορά της με τους απεργούς, μέσω διαιτησίας. Η εταιρεία, που, εν τω μεταξύ, είχε κηρύξει ανταπεργία (lock out), αρνήθηκε.
Σε μια ειρηνική διαδήλωση των απεργών στις 29 Ιουνίου στο Σικάγο, κάποιοι αναρχικοί εμφανίστηκαν με το σύνθημα «Εκτροχιάστε τα τρένα, καταστρέψτε τα εργοστάσια, κάψτε ό,τι κινείται». Ήταν η ευκαιρία που ζητούσε ο Υπουργός Δικαιοσύνης Ρίτσαρντ Όνλεϊ για να στείλει στην περιοχή τις ομοσπονδιακές δυνάμεις, παρά την αντίδραση του Δημάρχου του Σικάγου και του Κυβερνήτη του Ιλινόις.
Στις 3 Ιουλίου, με τη θέα των ομοσπονδιακών, το πλήθος εξαγριώθηκε. Στην εξέλιξη αυτή συντέλεσε και η απαγόρευση της επικοινωνίας συνδικαλιστών και απεργών, που είχε επιβληθεί με δικαστική απόφαση. Μόνο στις 6 Ιουλίου, 700 βαγόνια της «Πούλμαν» κάηκαν και προκλήθηκαν ζημιές στα εργοστάσιά της. Την επόμενη μέρα μια μεγάλη φωτιά κατέστρεψε τα κτίρια μιας έκθεσης σε κεντρικό πάρκο του Σικάγου. Ήταν η αφορμή για την επέμβαση των δυνάμεων καταστολής, που αριθμούσαν 14.000 άνδρες! Χτύπησαν στο ψαχνό, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 30 απεργοί και να τραυματιστούν πάνω από 20.
1926 – Με διαταγή του δικτάτορα Θεόδωρου Πάγκαλου απαγορεύεται στις γυναίκες να φοράνε κοντή φούστα… Η άκρη του υφάσματος πρέπει να απέχει 30 εκατοστά από το έδαφος.
Σύμφωνα με τον αστικό μύθο, μια ημέρα η σύζυγος του δικτάτορα αποφασίζει να επισκεφθεί τον άνδρα της στο πρωθυπουργικό γραφείο. Εκεί η Αριάδνη Σκλιά-Σαχτούρη, συναντά μια νεαρή, εργαζόμενη κοπέλα η οποία περιφέρεται φορώντας… ξεδιάντροπα μια φούστα μέχρι το γόνατο.
Η πρώτη κυρία εξοργίζεται και επιτίθεται λεκτικά στους εμβρόντητους αστυνομικούς οι οποίοι «της επιτρέπουν να κυκλοφορεί με τα πόδια της ολόγυμνα, σκανδαλίζοντας τους άνδρες», ανάμεσα στους οποίους, βέβαια, ήταν και δικός της.
Από την φασαρία ο δικτάτορας βγήκε από το γραφείο του και προκειμένου να ηρεμήσει την έξαλλη γυναίκα του, απευθύνθηκε προς τον τότε Αστυνομικό διευθυντή των Αθηνών Ιωάννη Καλυβίτη και του είπε πως πραγματικά το θέαμα δεν είναι… ωραίο!
Για να πείσει, μάλιστα, για το πόσο το πιστεύει αυτό, έδωσε εντολή να δημιουργηθεί μια διάταξη η οποία θα έπρεπε άμεσα να τεθεί σε εφαρμογή και που θα προέβλεπε πως οι γυναίκες που θα κυκλοφορούσαν στο δρόμο με φούστες που απείχαν περισσότερο από 30 εκατοστά από το έδαφος θα συλλαμβάνονταν και θα οδηγούνταν στο δικαστήριο!
1927 – Ιδρύεται στο Χόλιγουντ η Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών των ΗΠΑ, που από το 1929 και μετά απονέμει κάθε χρόνο τα κινηματογραφικά Βραβεία Όσκαρ. Η ιδέα της Ακαδημίας Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών (AMPAS) ξεκίνησε με τον Louis B. Mayer , επικεφαλής της Metro-Goldwyn-Mayer (MGM). Είπε ότι ήθελε να δημιουργήσει μια οργάνωση που θα μεσολαβούσε στις εργατικές διαφορές χωρίς συνδικάτα και θα βελτιώσει την εικόνα της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Συναντήθηκε με τον ηθοποιό Conrad Nagel , τον σκηνοθέτη Fred Niblo και τον επικεφαλής της Ένωσης Παραγωγών Κινηματογράφου, Fred Beetson για να συζητήσουν αυτά τα θέματα. Η ιδέα αυτού του ελίτ συλλόγου να έχει ένα ετήσιο συμπόσιο συζητήθηκε, αλλά δεν έγινε αναφορά σε βραβεία εκείνη την εποχή. Καθόρισαν επίσης ότι η συμμετοχή στον οργανισμό θα ήταν ανοιχτή μόνο σε άτομα που εμπλέκονται σε έναν από τους πέντε κλάδους της βιομηχανίας: ηθοποιούς, σκηνοθέτες, συγγραφείς, τεχνικούς και παραγωγούς.
Μετά τη σύντομη συνάντησή τους, ο Mayer συγκέντρωσε μια ομάδα τριάντα έξι ατόμων που ασχολούνταν με την κινηματογραφική βιομηχανία και τους κάλεσε σε ένα επίσημο συμπόσιο στο ξενοδοχείο Ambassador στο Λος Άντζελες στις 11 Ιανουαρίου 1927. Εκείνο το βράδυ ο Mayer παρουσίασε σε αυτούς τους καλεσμένους αυτό που ονόμασε Διεθνής Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών. Όλοι στην αίθουσα εκείνο το βράδυ έγιναν ιδρυτές της Ακαδημίας. Από εκείνο το απόγευμα και όταν κατατέθηκε το επίσημο καταστατικό της οργάνωσης στις 4 Μαΐου 1927, το “International” αφαιρέθηκε από το όνομα, και έγινε “Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών”.
Πολλές οργανωτικές συναντήσεις πραγματοποιήθηκαν πριν από την πρώτη επίσημη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στις 6 Μαΐου 1927. Η πρώτη οργανωτική τους συνάντηση πραγματοποιήθηκε στις 11 Μαΐου στο ξενοδοχείο Millennium Biltmore . Σε εκείνη τη συνάντηση, ο Ντάγκλας Φέρμπανκς, ο πρεσβύτερος εξελέγη ως ο πρώτος πρόεδρος της Ακαδημίας, ενώ ο Φρεντ Νίμπλο ήταν ο πρώτος αντιπρόεδρος και τυπώθηκε ο πρώτος κατάλογος τους, που αποτελείται από 230 μέλη. Εκείνο το βράδυ, η Ακαδημία απένειμε επίσης την πρώτη της τιμητική ιδιότητα μέλους, στον Thomas Edison . [9] Αρχικά, η Ακαδημία χωρίστηκε σε πέντε κύριες ομάδες ή κλάδους, αν και αυτός ο αριθμός των υποκαταστημάτων αυξήθηκε με τα χρόνια. Οι αρχικοί πέντε ήταν: Παραγωγοί, Ηθοποιοί, Σκηνοθέτες, Συγγραφείς και Τεχνικοί.
Γεννήσεις
483 – Ιουστινιανός (Φλάβιος Πέτρος Σαββάτιος Ιουστινιανός). Ο Ιουστινιανός Α΄ ( Φλάβιος Πέτρος Σαββάτιος Ιουστινιανός – λατινικά: Flavius Petrus Sabbatius Iustinianus -11 Μαΐου 482 Ταυρήσιο – 14 Νοεμβρίου 565 Κωνσταντινούπολη), παραδοσιακά γνωστός ως Ιουστινιανός ο Μέγας και ως Άγιος Ιουστινιανός ο Μέγας στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, ήταν Βυζαντινός Αυτοκράτορας από το 527 έως το θάνατο του τo 565 μ.χ. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, ο Ιουστινιανός προσπάθησε να αναβιώσει το μεγαλείο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και να επανακτήσει τα χαμένα δυτικά εδάφη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η κυριαρχία του Ιουστινιανού αποτελεί μια ξεχωριστή εποχή στην ιστορία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και η βασιλεία του χαρακτηρίζεται από την «αποκατάσταση της αυτοκρατορίας».
Ο Ιουστινιανός θεωρείται ένας εκ των σημαντικότερων ηγεμόνων της Ύστερης Αρχαιότητας. Η εποχή του σηματοδοτεί μια αξιοσημείωτη φάση μετάβασης από την κλασσική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στο εξελληνισμένο ανατολικό ρωμαϊκό κράτος του Μεσαίωνα. Ακόμη κατάφερε με μακρόχρονους πολέμους εναντίον των Οστρογότθων και των Βανδάλων να ανακτήσει απομακρυσμένες περιοχές της Δυτικής Αυτοκρατορίας, που είχαν περιέλθει κατά τη διάρκεια των Μεταναστεύσεων σε Γερμανικά φύλα. Στην Ανατολή η Αυτοκρατορία ενεπλάκη σε έντονες συγκρούσεις με τους Σασσανίδες. Καθοριστική σημασία είχε ο Ιουστινιανός για τη νομική ιστορία, καθώς προέστη της κωδικοποίησης του ρωμαϊκού δικαίου, η οποία ονομάστηκε Ιουστινιάνειος Κώδικας.
Ήταν μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της ύστερης αρχαιότητας και ενδεχομένως ο τελευταίος Ρωμαίος αυτοκράτορας που μιλούσε τα λατινικά ως μητρική του γλώσσα
1720 – Φρίντριχ Ιερόνιμους Μιγχάουζεν. Ο Βαρόνος Μινχάουζεν ή Μυνχάουζεν (Hieronymus Carl Friedrich von Münchhausen, Ανόβερο, 11 Μαΐου 1720 – 22 Φεβρουαρίου 1797) είναι ιστορικό πρόσωπο (πρόκειται για τον βαρόνο Κάρολο Φρειδερίκο Ιερώνυμο φον Μινχάουζεν), αλλά και ο πρωταγωνιστής του γνωστού βιβλίουτου Ροδόλφου Ράσπε, που γράφτηκε στα 1785. Υπήρξε μισθοφόρος αξιωματικός του ρωσικού ιππικού, που πολέμησε κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού Πολέμου. Μετά την αποστρατεία του συνήθιζε να διηγείται σε φίλους και γνωστούς με εμφατικό έως και υπερβολικό τρόπο τα (συχνά φανταστικά) στρατιωτικά του και άλλα επιτεύγματα, κάτι που τον κατέστησε, σταδιακά, πασίγνωστο και πολλοί συγγραφείς αποφάσισαν να ασχοληθούν μαζί του.
1771 – Λασκαρίνα Πινότση. Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα είχε καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη, όπου και γεννήθηκε, μέσα στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης στις 11 Μαΐου 1771, όταν η μητέρα της Σκεύω επισκέφτηκε τον σύζυγό της, Σταυριανό Πινότση, τον οποίο είχαν φυλακίσει οι Οθωμανοί για τη συμμετοχή του στα Ορλωφικά (1769-1770). Την βάφτισε και της έδωσε το όνομά της εκεί ο φυλακισμένος πολέμαρχος της Μάνης, Παναγιώτης Μούρτζινος. Μετά τον θάνατο του Πινότση στη φυλακή, μητέρα και κόρη επέστρεψαν στην ‘Υδρα. Μετακόμισαν στις Σπέτσες 4 χρόνια αργότερα, όταν η μητέρα της παντρεύτηκε τον Δημήτριο Λαζάρου Ορλώφ. Από την ένωση αυτή η Μπουμπουλίνα απέκτησε οκτώ ετεροθαλή αδέρφια.
Παντρεύτηκε δυο φορές, στην ηλικία των 17 με τον Σπετσιώτη Δημήτριο Γιάννουζα και στην ηλικία των 30 ετών με τον Σπετσιώτη πλοιοκτήτη και πλοίαρχο Δημήτριο Μπούμπουλη. Και οι δυο σκοτώθηκαν από Αλγερινούς πειρατές. Της άφησαν, ωστόσο, μια τεράστια περιουσία, την οποία ξόδεψε εξ ολοκλήρου για να αγοράσει καράβια και εξοπλισμό για την Ελληνική Επανάσταση.
Όταν η Μπουμπουλίνα έγινε χήρα για δεύτερη φορά, είχε έξι παιδιά: τρία από τον πρώτο της γάμο, τον Ιωάννη,τον Γεώργιο και τη Μαρία, και τρία από τον δεύτερο γάμο της: την Σκεύω, την Ελένη και τον Νικόλαο. Επίσης είχε και τεράστια περιουσία την οποία είχε κληρονομήσει από τους συζύγους της, έχοντας υπό την κατοχή της πλοία, γη και χρήματα (τα μετρητά που είχε κληρονομήσει από τον Μπούμπουλη ήταν πάνω από 300.000 τάλαρα). Κατάφερε να αυξήσει την περιουσία της με σωστή διαχείριση και εμπορικές δραστηριότητες.
Η Μπουμπουλίνα, έχοντας γίνει ήδη μέλος της Φιλικής Εταιρείας στην Κωνσταντινούπολη, που προετοίμαζε την ελληνική επανάσταση, και όντας η μόνη γυναίκα που μυήθηκε σε αυτή, στον κατώτερο βαθμό μύησης αφού οι γυναίκες δεν γίνονταν δεκτές, καθώς γυρνούσε στις Σπέτσες, αγόραζε μυστικά όπλα και πολεμοφόδια από τα ξένα λιμάνια, τα οποία μετά έκρυψε στο σπίτι της, ενώ ξεκίνησε την κατασκευή του πλοίου Αγαμέμνων, της ναυαρχίδας της, η οποία ολοκληρώθηκε το 1820. Για τη ναυπήγηση του Αγαμέμνονα καταγγέλθηκε στην Υψηλή Πύλη ότι ναυπήγησε κρυφά πολεμικό πλοίο, αλλά η Μπουμπουλίνα κατάφερε να ολοκληρώσει την κατασκευή του δωροδοκώντας τον απεσταλμένο Τούρκο επιθεωρητή στις Σπέτσες και πετυχαίνοντας την εξορία αυτών που την κατήγγειλαν. Το 1819 η Μπουμπουλίνα επισκέφθηκε και πάλι την Κωνσταντινούπολη.
Θάνατοι
912 – Λέων 6ος ο Σοφός. Γεννήθηκε το 866 και ήταν γιος του ιδρυτή της Μακεδονικής δυναστείας Βασιλείου Α΄ και της αυτοκράτειρας Ευδοκίας Ιγγερίνας. Η Ευδοκία εκτός από σύζυγος του Βασιλείου Α΄ ήταν ερωμένη του Μιχαήλ Γ΄ τελευταίου αυτοκράτορα από την προηγούμενη δυναστεία γι’αυτό πολλοί ιστορικοί πιστεύουν ότι ο Λέων ήταν νόθος γιος του Μιχαήλ και όχι γιος του Βασιλείου. Το 867 ο Μιχαήλ δολοφονήθηκε από τον Βασίλειο ο οποίος ανακηρύχτηκε νέος αυτοκράτορας και ο γενάρχης της Μακεδονικής δυναστείας. Σαν δεύτερος γιος δεν προοριζόταν να κυβερνήσει αλλά έγινε διάδοχος του θρόνου μετά τον πρόωρο θάνατο του μεγαλύτερου ετεροθαλούς αδελφού του Κωνσταντίνου (879). Ο Λέων είχε άσχημες σχέσεις με τον πατέρα του οι οποίες χειροτέρεψαν μετά τον θάνατο της μητέρας του, ο ίδιος αγαπούσε την Ζωή Ζαούτζαινα ενώ ο Βασίλειος του επέβαλε για πολιτικούς λόγους να παντρευτεί την Θεοφανώ Μαρτινιακή. Ο Βασίλειος πάντρεψε την Ζωή με έναν αξιωματούχο τον οποίο αργότερα ο Λέων τύφλωσε όταν ανακάλυψε ότι συνωμοτούσε εναντίον του.
Όταν στις 29 Αυγούστου 886 ο Βασίλειος πέθανε ύστερα από δυστύχημα σε κυνήγι, στο νεκροκρέβατο του δήλωσε ότι ο θάνατος του ήταν δολοφονία στην οποία είχε αναμειχθεί και ο γιος του Λέων.
1981 – Μπομπ Μάρλεϊ. Ο Μάρλεϊ γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό, το Nine Mile, του Saint Ann Parish, στη Τζαμάικα. Το πλήρες όνομά του ήταν Νέστα Ρόμπερτ Μάρλεϊ. Ένας τζαμαϊκανός υπάλληλος της υπηρεσίας διαβατηρίων θα του αλλάξει στη συνέχεια το πρώτο με το μεσαίο του όνομα. Ο πατέρας του, Norval Sinclair Marley, (γεννημένος το 1895) ήταν λευκός Τζαμαϊκανός με αγγλική καταγωγή, που ζούσε στο Λίβερπουλ. Ο Norval ήταν ναυτικός αξιωματούχος, καπετάνιος και επιθεωρητής φυτειών, όταν γνώρισε και παντρεύτηκε την Σεντέλα Μπούκερ (1926- 2008), μια μαύρη Τζαμαϊκανή μόλις δεκαεννιά χρονών τότε. Ο Norval παρείχε οικονομική υποστήριξη στη γυναίκα και το παιδί του, αλλά σπάνια τους έβλεπε, λόγω των συχνών μακρινών ταξιδιών του. Το 1955, όταν ο Μάρλεϊ ήταν 10 χρονών, ο πατέρας του πέθανε από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 60 ετών. Ο Μάρλεϊ ήταν θύμα ρατσισμού στην παιδική του ηλικία λόγω της ανάμεικτης καταγωγής του και ήρθε αντιμέτωπος με ερωτήσεις για τη φυλετική του ταυτότητα κατά τη διάρκεια της ζωής του. Κάποτε δήλωσε:
Δεν είμαι προκατειλημμένος απέναντι του. Ο πατέρας μου ήταν λευκός και η μητέρα μου μαύρη. Με φωνάζουν μιγά ή κάπως έτσι. Δεν είμαι σε καμία πλευρά. Ούτε στη μαύρη, ούτε στη λευκή. Είμαι στου Θεού την πλευρά, Αυτού που με έπλασε και με έκανε να προέρχομαι από τη μαύρη και τη λευκή.
Ο Μάρλεϊ και η μητέρα του μετακόμισαν σε μια φτωχογειτονιά του Κίνγκστον, στη Trenchtown, μετά το θάνατο του Norval. Αναγκάστηκε να μάθει αυτοάμυνα για να υπερασπίζει τον εαυτό του από παλικαρισμούς που τον είχαν σαν στόχο λόγω της καταγωγής και του αναστήματος του (1.63 μ. ύψος). Κέρδισε τελικά φήμη για τη φυσική του δύναμη και το ψευδώνυμο «Tuff Gong».
Ο Μάρλεϊ έγινε φίλος με τον Neville “Bunny” Livingston (αργότερα γνωστός ως Bunny Wailer), με τον οποίο ξεκίνησε να παίζει μουσική. Παράτησε το σχολείο σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών και ξεκίνησε να εργάζεται ως μαθητευόμενος σε ένα σιδεράδικο. Στον ελεύθερο χρόνο του, αυτός και ο Livingston έπαιζαν μουσική με τον Joe Higgs, ένα τοπικό τραγουδιστή που είχε ασπαστεί τον Ρασταφαριανισμό και θεωρείται από πολλούς μέντορας του Μάρλεϊ. Σε μια τέτοια συνεύρεση με τον Higgs και τον Livingston, ο Μάρλεϊ γνώρισε τον Peter McIntosh (αργότερα γνωστό ως Peter Tosh), με τον οποίο είχαν κοινές μουσικές φιλοδοξίες.
Το 1962, ο Μάρλεϊ ηχογράφησε τα πρώτα του δύο singles, “Judge Not” και “One Cup of Coffee”, με έναν τοπικό παραγωγό, Leslie Kong. Τα τραγούδια κυκλοφόρησαν από την εταιρία Beverley με το ψευδώνυμο Μπόμπι Μάρτελ, ελκύοντας ελάχιστο ενδιαφέρον. Τα ίδια τραγούδια επανακυκλοφόρησαν σε μια μεταθανάτια συλλογή με τη δουλειά του Μάρλεϊ, Songs of Freedom.
1990 – Στράτος Διονυσίου. Γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου του 1935 στη Νιγρίτα των Σερρών. Ήταν γιος του Άγγελου και της Στάσας Διονυσίου, προσφύγων από τη Μικρά Ασία. Το 1947, μετακόμισε στην Επτάλοφο των Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης. Έναν χρόνο αργότερα, ο πατέρας του απεβίωσε. Το 1955 παντρεύτηκε τον παιδικό του έρωτα, τη Γεωργία Λαβένη, με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά: τον Άγγελο, την Τασούλα, τον Στέλιο και τον Διαμαντή. Υπήρξε οπαδός του ΠΑΟΚ.
Αφού τραγουδούσε αμισθί σε νυχτερινά κέντρα και αφού εργάστηκε ως μικροπωλητής και ράφτης, ο Διονυσίου έκανε το ντεμπούτο του ως επαγγελματίας τραγουδιστής στο κέντρο Φαρίντα της Θεσσαλονίκης. Από τις πρώτες του εμφανίσεις το 1959, Διονυσίου τράβηξε το ενδιαφέρον κάποιων καλλιτεχνών, οι οποίοι τον προέτρεπαν να κατέβει στην Αθήνα για να κάνει σημαντικότερες συνεργασίες.
Ο Στράτος Διονυσίου υπήρξε από τις στιβαρότερες και δυνατότερες φωνές μιας και επηρεασμένος μουσικά από τον ιεροψάλτη πατέρα του απέκτησε μια ένρινη βυζαντινή δωρικότητα, αξιοθαύμαστο μουσικό φαινόμενο στο λαϊκό μας πεντάγραμμο. Ο Τάκης Μουσαφίρης τον θεωρούσε Θεϊκό τραγουδιστή μιας και ήταν ο μόνος στη παγκόσμια δισκογραφία που ηχογραφούσε μία και έξω δίσκο μέσα σε λίγες ώρες καθιστώντας τον ανεπανάληπτο και αφήνοντας του πάντες άναυδους. Ο Τάκης Σούκας έχει δηλώσει για τον Διονυσίου ότι «είναι ο μόνος τραγουδιστής που δεν έχασε ποτέ, ούτε για μια φορά στα τόσα χρόνια τον τόνο του!». Ο Γιάννης Πάριος έχει δηλώσει ότι με την φωνή του κούρδιζε συμφωνική ορχήστρα. Τη στιβαρότητα της φωνής του έχει μνημονεύσει άλλωστε και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Ο Διονυσίου απεβίωσε στις 11 Μαΐου του 1990, σε ηλικία 55 ετών, από ρήξη ανευρύσματος κοιλιακής αορτής. Η κηδεία του έγινε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Λίγες ώρες πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, τραγουδούσε στο μαγαζί Στράτος, ενώ νωρίτερα, το ίδιο απόγευμα, ηχογράφησε 9 τραγούδια για τον δίσκο “Ποιος άλλος” που κυκλοφόρησε ένα μήνα μετά τον θάνατό του, κάνοντας ρεκόρ πωλήσεων. Σύμφωνα με τον στιχουργό Τάκη Μουσαφίρη, το τελευταίο τραγούδι που ηχογράφησε εκείνη την ημέρα ήταν το “Μη μ’ αφήνεις μόνο μου”.
Από τα τέσσερα παιδιά του Στράτου, ο Άγγελος και ο Στέλιος Διονυσίου είναι επίσης τραγουδιστές. Η Τασούλα Διονυσίου απεβίωσε τον Απρίλιο του 2012 σε ηλικία 53 ετών, ενώ το τέταρτο παιδί, ο Διαμαντής Διονυσίου, ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία το χειμώνα του 2007 σε κέντρα της Αθήνας.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
