8 Μαρτίου 2024
Είναι η 68η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Υπολείπονται 298 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:47 – Δύση ήλιου: 18:24
Διάρκεια ημέρας: 11 ώρες 37 λεπτά
🌘 Σελήνη 26.1 ημερώνν
Χρόνια πολλά στους: Ερμή, Θεοφύλακτο, Φυλακτό, Φυλαχτό,
Θεοφύλακτη, Φυλακτή, Φυλαχτή και Φυλαχτούλα
Γεγονότα
1887 – Η Καλλιρρόη Παρρέν κυκλοφορεί την «Εφημερίδα των Κυριών». Η πνευματική και φεμινιστική δράση της Καλλιρρόης Παρρέν άρχισε ουσιαστικά στις 8 Μαρτίου 1887, όταν εξέδωσε την εβδομαδιαία «Εφημερίδα των Κυριών», την πρώτη γυναικεία εφημερίδα στην Ελλάδα, συντασσόμενη αποκλειστικά από γυναίκες. Αντιπροσώπευσε την Ελλάδα σε διάφορα διεθνή συνέδρια γυναικών και το 1893, μετά την επιστροφή της από το Σικάγο, ίδρυσε την Ένωσιν υπέρ της Χειραφετήσεως της Γυναικός. Διαπιστώνοντας τη μεγάλη ανάγκη για εκπαίδευση και επαγγελματική κατάρτιση των γυναικών και για την ανακούφιση των απόρων και αναξιοπαθούντων, ίδρυσε σειρά εκπαιδευτικών και κοινωφελών ιδρυμάτων και οργανώσεων, όπως το Σχολείον της Κυριακής των Απόρων Γυναικών και Κορασίων (1890), το Άσυλον των Ανιάτων Γυναικών (1896), την Ένωσιν Ελληνίδων (1896) και τον Πατριωτικόν Σύνδεσμον (1898), ο οποίος μετεξελίχθηκε στο ΠΙΚΠΑ. Στις 19 Φεβρουαρίου 1911 ίδρυσε το Λύκειον των Ελληνίδων, με σκοπό την «εξυπηρέτησιν της προόδου του φύλου των γυναικών» και την «αναγέννησιν και διατήρησιν των ελληνικών εθίμων και παραδόσεων». Το 1918 η «Εφημερίς των Κυριών» διέκοψε την έκδοσή της, όταν η Καλλιρρόη Παρρέν εξορίστηκε στην Ύδρα για τα πολιτικά της φρονήματα. Ήταν φανατική μοναρχική και αντιβενιζελική. Το 1921 οργάνωσε το Α’ Εθνικόν Γυναικείον Συνέδριον και τον ίδιο χρόνο έπεισε τον πρωθυπουργό Δημήτριο Γούναρη να ταχθεί υπέρ της παροχής δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες.
1911 – Γιορτάζεται για πρώτη φορά στις ΗΠΑ η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Η ιστορική διαδρομή της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας δεν ξεκινά με την υιοθέτησή από τον ΟΗΕ το 1977. Πρωτογιορτάστηκε στις 28 Φεβρουαρίου 1909 στην Νέα Υόρκη, ως Εθνική Ημέρα της Γυναίκας, με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Το περιστατικό αυτό αμφισβητείται σήμερα από μερίδα αμερικανών ιστορικών και χαρακτηρίζεται μύθος. Με αφετηρία τις ΗΠΑ, ο εορτασμός διεθνοποιήθηκε τον επόμενο χρόνο, κατά την διάρκεια δευτέρου συνεδρίου του γυναικείου τμήματος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (2η Διεθνής), που έγινε στην Κοπεγχάγη (26-27 Αυγούστου 1910). Οι 100 σύνεδροι από 17 χώρες υιοθέτησαν την πρόταση τριών γερμανίδων (Λουίζ Τσιτς, Κλάρα Τσέτκιν και Κέτε Ντούνκερ) να γιορτάζεται κάθε χρόνο η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας,ως ένα βήμα για την προώθηση της ισότητας των δύο φύλων, που θα περιλάμβανε και το εκλογικό δικαίωμα, που ήταν τότε το καθολικό ζητούμενο για τις γυναίκες όλου του κόσμου.
1924 – Κυκλοφορεί το πρώτο φύλλο της οικονομικής εφημερίδας «Η Ναυτεμπορική». Η Ναυτεμπορική είναι ελληνική οικονομική εφημερίδα που ιδρύθηκε το 1924 από τους αδελφούς Αθανασιάδη σηματοδοτώντας την εμφάνιση του οικονομικού τύπου στην Ελλάδα. Η πρώτη έκδοσή της ήταν με τον τίτλο «Ναυτικόν και Εμπορικόν Δελτίον» στις 4 Απριλίου του 1924 με έδρα τον Πειραιά. Κατά τη διάρκεια της κατοχής διέκοψε την έκδοσή της και επανεκδόθηκε στις 8 Μαρτίου 1945.
Στις 2 Αυγούστου 1948 μετονομάστηκε σε «Ναυτεμπορική» και μετέφερε την έδρα της στη περιοχή της Κολοκυνθούς όπου και συνεχίζεται έκτοτε η έκδοσή της.
Είναι πρώτη σε κυκλοφορία και αναγνωσιμότητα μεταξύ των οικονομικών εφημερίδων της Ελλάδας, πρώτη σε κερδοφορία, πρωτοπόρος σε διεθνείς συνεργασίες με ένα από τα δημοφιλέστερα site του ελληνικού διαδικτύου, βραβευμένο με το Grand Ermis και το Ermis Gold στην κατηγορία Best Media Site. Ταυτόχρονα η Ναυτεμπορική προσφέρει στους συνδρομητές της περισσότερες από 30 ειδικές (B2B) εκδόσεις το χρόνο καθώς και το τριμηνιαίο περιοδικό Digital Business.
Η Ναυτεμπορική, σε συνεργασία με εισηγμένες, επιστήμονες και καταξιωμένα στελέχη της αγοράς διοργανώνει εξειδικευμένα σεμινάρια για στελέχη εταιρειών, μακροχρόνια προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης καθώς και σεμινάρια εκπαίδευσης προσωπικού.
Διατηρεί επίσης γραφεία στη Θεσσαλονίκη και αντιπροσώπους σε πολλές πόλεις της Ελλάδας.
Από τις 7 Απριλίου του 2021, η εφημερίδα εξαγοράστηκε μέσω πλειστηριασμού από τον επιχειρηματία Δημήτρη Μελισσανίδη έναντι 7 εκατομμυρίων ευρώ.
1970 – Αποτυγχάνει δολοφονική απόπειρα κατά του αρχιεπισκόπου Μακάριου, ο οποίος βρίσκεται σε ελικόπτερο που μόλις έχει απογειωθεί. Οι δράστες ανήκουν στο χώρο των σκληροπυρηνικών ενωτικών του «Εθνικού Μετώπου». Λίγο μετά τις 7 το πρωί της Κυριακής 8 Μαρτίου 1970, αμέσως μετά την απογείωσή του από το προαύλιο της Αρχιεπισκοπής, στη Λευκωσία, το ελικόπτερο που θα μετέφερε τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο στη Μονή Μαχαιρά, για να χοροστατήσει στο ετήσιο θρησκευτικό μνημόσυνο του ήρωα της ΕΟΚΑ Γρηγόρη Αυξεντίου, δέχθηκε πυρά από αυτόματα όπλα.
Ο χειριστής του ελικοπτέρου, ταγματάρχης πυροβολικού Ζαχαρίας Παπαδογιάννης, από το Καστρί Κυνουρίας, παρότι τραυματισμένος βαρύτατα, κατάφερε με αυτοθυσία και ψυχραιμία, σχεδόν λιπόθυμος, να το προσγειώσει σε παρακείμενο ανοικτό χώρο. Στη συνέχεια, με αυτοκίνητα περιοίκων, ο μοναδικός επιβάτης του ελικοπτέρου Αρχιεπίσκοπος Μακάριος συνόδευσε τον τραυματία στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Η φρουρά του είχε ήδη μεταβεί στη Μονή Μαχαιρά, αφού τις προηγούμενες ημέρες είχαν διαρρεύσει πληροφορίες ότι η δολοφονική απόπειρα εναντίον του θα εκδηλωνόταν εκεί. Στο νοσοκομείο κατέφθασε, σχεδόν αμέσως, ο συνταγματάρχης Δημήτριος Παπαποστόλου, που ως διοικητής των Δυνάμεων Καταδρομών, είχε την ευθύνη της ασφάλειας του προεδρικού μεγάρου. Ο ίδιος μετέφερε με το αυτοκίνητό του τον Κύπριο πρόεδρο στην Αρχιεπισκοπή και κατόπιν τον συνόδευσε στη Μονή Μαχαιρά.
Γεννήσεις
1790 – Μάρκος Μπότσαρης, αγωνιστής της ελληνικής επανάστασης του 1821. Ο Μάρκος Μπότσαρης γεννήθηκε στο Σούλι το 1790 και ήταν ο δευτερότοκος γιος του Κίτσου Μπότσαρη (1754-1813), ηγετικής μορφής της φάρας των Μποτσαραίων. Μετά την κατάληψη του Σουλίου από τον Αλή Πασά το 1803 και τις διώξεις των Σουλιωτών που ακολούθησαν, κατέφυγε με τον πατέρα του και άλλους συμπατριώτες του πρώτα στην Πάργα και στη συνέχεια στην Κέρκυρα. Εκεί εντάχθηκε στο «Αλβανικό Σύνταγμα», που είχαν συγκροτήσει οι Γάλλοι κι έφθασε μέχρι το βαθμό του εκατόνταρχου.
Παρά την περιορισμένη του μόρφωση, συνέγραψε το 1809 το «Λεξικό της Ρομαϊκοίς και Αρβανιτικοίς Απλής», ήτοι ένα ελληνο-αλβανικό λεξικό, το πρωτότυπο του οποίου βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη των Παρισίων. (Το 1980 εκδόθηκε στην Αθήνα από τον Τίτο Γιοχάλα). Το 1810 πήρε διαζύγιο από την πρώτη του γυναίκα, λόγω απιστίας και παντρεύτηκε για δεύτερη φορά, τη Χρυσούλα Καλογήρου, κόρη του αρματολού της Πρέβεζας Χρηστάκη Καλογήρου, η οποία του χάρισε δύο παιδιά, τον Δημήτριο Μπότσαρη (1814-1871), στρατιωτικό και πολιτικό και την Κατερίνα-Ρόζα Μπότσαρη (1820-1872), καλλονή της εποχής της, η οποία διετέλεσε κυρία επί των τιμών της βασίλισσας Αμαλίας.
1849 – Γεώργιος Βιζυηνός, λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Γεώργιου Μιχαηλίδη, έλληνας ποιητής και πεζογράφος. Γεννήθηκε στη Βιζύη της Ανατολικής Θράκης, το σημερινό Βιζέ της Τουρκίας, στις 8 Μαρτίου 1849, γιος πολύ φτωχικής οικογένειας. Ο πατέρας του, Μιχαήλος Σύρμας, δούλευε στα καμίνια του ασβέστη. Αργότερα έγινε πραματευτής και πέθανε από τύφο το 1854 αφήνοντας τον γιο του ορφανό σε ηλικία 5 ετών. Είχε άλλα τέσσερα αδέλφια: τον Μιχαήλο, που πέθανε τρία χρόνια πριν από τον Γεώργιο, τον Χρηστάκη, τον αδικοσκοτωμένο ταχυδρόμο, για τον οποίο μιλά στο διήγημά του Ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου, και δύο κορίτσια, την Άννα, που πέθανε με τις συνθήκες που περιγράφει στο Αμάρτημα της μητρός μου και την Αννιώ, που πήρε το όνομα της αδελφής της, αλλά πέθανε κι αυτή μικρή.
Σε ηλικία 10 ετών οι παππούδες του τον στέλνουν στην Κωνσταντινούπολη κοντά σε ένα θείο του για να μάθει ραπτική. Μετά όμως από 2-3 χρόνια πεθαίνει ο θείος του κι εγκαταλείπει τη ραπτική, επιστρέφοντας στο σχολείο προστατευόμενος από τον Κύπριο έμπορο, Γιάγκο Γεωργιάδη. Παραμένει στην Πόλη μέχρι την ηλικία των 18 και τον Ιούλιο του 1868 ταξιδεύει ως προστατευόμενος του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Σωφρονίου Β΄ και ζει για τέσσερα χρόνια στην Κύπρο (Λευκωσία). Εκεί φοιτά στην Ελληνική Σχολή Λευκωσίας, αριστεύει στα μαθήματα, ορίζεται “ευταξίας” (σχολικός επιμελητής), διαμένει στην Αρχιεπισκοπή, φορά ράσα και τελεί ιεροψάλτης (ο Σωφρόνιος τον προόριζε για την ιερωσύνη). Ερωτεύεται όμως παράφορα τη νεαρή Ελένη Φυσεντζίδη και της γράφει ερωτικά ποιήματα, “παράπτωμα” για το οποίο τιμωρείται με επιτίμιο. Η Φυσεντζίδη τον είχε ερωτευτεί τόσο που δεν παντρεύτηκε ώς τα 40 της, περιμένοντάς τον και πολλά χρόνια μετά τον θάνατό του· το 1930, με άσπρα μαλλιά πλέον, διηγήθηκε από μνήμης σε δημοσιογράφο τα ποιήματα που της είχε γράψει.
1904 – Νίκος Σκαλκώτας, έλληνας συνθέτης, που μετά θάνατον αναγνωρίστηκε ως ένας από τους κορυφαίους του 20ου αιώνα. (Θαν. 20/9/1949). Ο Νίκος Σκαλκώτας γεννήθηκε στη Χαλκίδα στις 8 Μαρτίου 1904. Καταγόταν από την Τήνο και προερχόταν από οικογένεια μουσικών με το επίθετο Σκαλκώτος. Ο πατέρας του Αλέκος, φλαουτίστας στη Φιλαρμονική της Χαλκίδας, άλλαξε το επίθετο της οικογένειάς του σε Σκαλκώτας, χάριν ευφωνίας. Από την ηλικία των πέντε ετών άρχισε να μαθαίνει βιολί με τον θείο του και το 1910 η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα για να του προσφέρει την ευκαιρία πληρέστερης μουσικής μόρφωσης. Γράφτηκε στο Ωδείο Αθηνών και το 1918 αποφοίτησε με την ανώτατη διάκριση («Χρυσό Μετάλλιο») για την ερμηνεία του στο «Κοντσέρτο για βιολί» του Μπετόβεν. Τα επόμενα χρόνια έπαιζε βιολί σε διάφορες εκδηλώσεις, ενώ ποιήματά του δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Νουμάς».
Το 1921 λαμβάνει υποτροφία από το Ίδρυμα Αβέρωφ για ανώτερες σπουδές βιολιού στο Βερολίνο. Γρήγορα, όμως, θα προσανατολιστεί στη σύνθεση, με δασκάλους τον Κουρτ Βάιλ, τον Φίλιπ Γιάρναχ και τον «πάπα της πρωτοπορίας» Άρνολντ Σένμπμπεργκ, ο οποίος τον εκτιμούσε ιδιαίτερα. Μαζί του έμεινε ως το 1931, χάρη σε νέα υποτροφία που του προσέφερε ο Εμμανουήλ Μπενάκης. Παράλληλα, έπαιζε βιολί σε ελαφρές ορχήστρες για να συμπληρώνει το εισόδημά του.
Θάνατοι
415 – Υπατία, ελληνίδα νεοπλατωνική φιλόσοφος, αστρονόμος και μαθηματικός. Η Υπατία γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 370 και ήταν κόρη του μαθηματικού και αστρονόμου Θέωνα του Αλεξανδρέως (335-405). Έλαβε πολύ καλή εκπαίδευση στην Αθήνα και στην Ιταλία. Στην Αθήνα παρακολούθησε μαθήματα στη νεοπλατωνική σχολή του Πλούταρχου του Νεότερου και της κόρης του Ασκληπιγένειας, ενώ μαθήτευσε και κοντά στο Πρόκλο και τον Ιεροκλή.
Μετά την επιστροφή της στην Αλεξάνδρεια ανέλαβε την εκεί σχολή των Πλατωνιστών, που ακολουθούσε τη διδασκαλία του Πλωτίνου, ενός από τους πρώτους νεοπλατωνιστές φιλοσόφους. Η ευγλωττία της Υπατίας, η σπάνια μετριοφροσύνη της και η ομορφιά της, σε συνδυασμό με τα αξιοσημείωτα πνευματικά της χαρίσματα, προσέλκυσαν μεγάλο αριθμό μαθητών. Ανάμεσά τους ήταν και ο Συνέσιος ο Κυρηναίος, ο μετέπειτα επίσκοπος Πτολεμαΐδος, του οποίου σώζονται πολλές επιστολές απευθυνόμενες προς αυτήν.
Η Υπατία αποτελούσε σύμβολο της μάθησης και της επιστήμης, οι οποίες την εποχή εκείνη ταυτίζονταν ευρέως από τους πρώτους Χριστιανούς με την ειδωλολατρία. Έτσι, υπήρξε το επίκεντρο της έντασης μεταξύ χριστιανών και εθνικών (μη χριστιανών), οι οποίες ταλαιπώρησαν αρκετά την Αλεξάνδρεια εκείνη την περίοδο.
Μετά την άνοδο του Κυρίλλου στον πατριαρχικό θρόνο της Αλεξανδρείας το 412, η Υπατία βρέθηκε στο στόχαστρο του πατριάρχη, εξαιτίας της σχέσης της με τον Ορέστη, τον έπαρχο της πόλης, που ήταν ειδωλολάτρης, όπως αναφέρει στο έργο του Εκκλησιαστική Ιστορία ο ιστορικός Σωκράτης ο Σχολαστικός. Στις 8 Μαρτίου του 415 δολοφονήθηκε με χαρακτηριστική αγριότητα (με διαμελισμό) από μια ομάδα φανατισμένων χριστιανών, που την αποτελούσαν μοναχοί και οπαδοί του Κυρίλλου. Ανεξάρτητα από το ακριβές κίνητρο της δολοφονίας της, η φυγή πολλών λογίων αμέσως μετά το γεγονός σήμανε την αρχή του μαρασμού της Αλεξάνδρειας ως πνευματικού κέντρου.
1906 – Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, ελληνίδα πεζογράφος. Πρωτοπαρουσιάστηκε στο χώρο των γραμμάτων το 1888 με τη δημοσίευση της έμμετρης κωμωδίας «Λαχειοφόρον Γραμμάτιον» στο «Ημερολόγιον των Κυριών» της Κωνσταντινούπολης (1888-1889), του οποίου υπήρξε συνεκδότις. Το 1889 πραγματοποίησε την πρώτη της έκδοση, με τη συλλογή διηγημάτων «Δεσμίς διηγημάτων», την οποία προλόγισε ο Γρηγόριος Ξενόπουλος. Ακολούθησε η συλλογή διηγημάτων «Διηγήματα. Μέρος Α’» (1891) και η νουβέλα «Ημερολόγιον της δεσποινίδος Λεσβίου» (1894).
Το μεγαλύτερο μέρος του πεζογραφικού, αλλά και του χρονογραφικού και αρθρογραφικού έργου της, δημοσίευσε στο περιοδικό της Κωνσταντινούπολης «Φιλολογική Ηχώ» κατά τη διετία 1896-1897, περίοδο κατά την οποία αναμείχθηκε και στο δημοτικιστικό κίνημα. Συχνά υπέγραφε με ψευδώνυμα, όπως Σατανίσκη, Βοσπορίς και Θρακοπούλα. Συνεργάστηκε, επίσης, με εφημερίδες και περιοδικά της Κωνσταντινούπολης και της Αθήνας.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής της ταλαιπωρήθηκε από προβλήματα υγείας. Έπασχε από καρκίνο του στομάχου και πέθανε στο νοσοκομείο του Επταπυργίου της Κωνσταντινούπολης στις 8 Μαρτίου 1906, σε ηλικία 39 ετών.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
