21 Μαρτίου 2024
Είναι η 81η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 285 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:26 – Δύση ήλιου: 18:38
Διάρκεια ημέρας: 12 ώρες 12 λεπτά
🌔 Σελήνη 11.3 ημερών
Γεγονότα
1800 – Υπογράφεται ανάμεσα στη Ρωσία και την Τουρκία η Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης, με την οποία ιδρύεται η Πολιτεία των Επτά Ενωμένων Νήσων (Επτάνησα), το πρώτο ελληνικό κράτος μετά την Άλωση. Το νεοσύστατο κράτος θα είναι ανεξάρτητο, με εγγυητή της ανεξαρτησίας του τη Ρωσία, αλλά φόρου υποτελές στο σουλτάνο.
Με την Συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο στις 17 Οκτωβρίου 1797 και την διάλυση της Δημοκρατίας της Βενετίας από τον Ναπολέοντα τα Επτάνησα παραχωρήθηκαν στην Γαλλία, τερματίζοντας έτσι την μακραίωνη κατοχή τους από την Γαληνότατη.Οι ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης διαδόθηκαν στα νησιά του Ιονίου, η αριστοκρατική διοίκηση παύθηκε και σχηματίστηκαν κοινοτικά συμβούλια από ανθρώπους όλων των κοινωνικών τάξεων για την διοίκηση των νησιών. Όμως μετά την καταστροφή του Γαλλικού στόλου στο Αμπουκίρ της Αιγύπτου, η Ρωσία και η Τουρκία με την συγκατάθεση της Αγγλίας αποφάσισαν να συστήσουν Ρωσοτουρκική συμμαχία εναντίον των επεκτατικών βλέψεων του Ναπολέοντα στην Ανατολή. Εκμεταλλευόμενες την υποκινούμενη από την Αριστοκρατία δυσαρέσκεια των κατοίκων των Ιονίων Νήσων για τους Γάλλους, ο Ρωσοτουρκικός στόλος υπό τον γνωστό μας (πλέον) ναύαρχο Ουσακώφ και τον Καδήρ μπέη, ξεκίνησε από τα Κύθηρα, τον Σεπτέμβριο του 1798 την κατάληψη των Επτανήσων, την οποία συμπλήρωσε στις 20 Φεβρουαρίου 1799. Έτσι αφαίρεσαν από την Γαλλία την σημαντικότατη αυτή ναυτική βάση στην ανατολική Μεσόγειο. Μετά από μακρόχρονες προτάσεις, συζητήσεις και αντιρρήσεις των Αυλών Ρωσίας και Τουρκίας υπογράφτηκε στην Κωνσταντινούπολη Συνθήκη στις 21 Μαρτίου 1800, στην οποία αποφασίστηκε η αυτονόμηση της Επτανήσου Πολιτείας, υπό την επικυριαρχία της Υψηλής Πύλης και η ανάθεση της προστασίας των Θρησκευτικών δικαιωμάτων των κατοίκων της, στον Αυτοκράτορα της Ρωσίας. Με τον τρόπο αυτό δημιουργήθηκε το πρώτο ημιαυτόνομο Ελληνικό κρατίδιο τριακόσια πενήντα περίπου χρόνια, μετά την κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η Επτάνησος Πολιτεία.
1821 – Οι έλληνες επαναστάτες καταλαμβάνουν τα Καλάβρυτα. Η πολιορκία και η κατάληψη των Καλαβρύτων από τους Έλληνες θεωρείται ως η πρώτη σοβαρή πολεμική επιχείρηση της Ελληνικής Επανάστασης Η πρώτη τουφεκιά της Ελληνικής Επανάστασης έπεσε στις 21 Μαρτίου 1821 στα Καλάβρυτα, όταν ένοπλοι αγωνιστές, με επικεφαλής τους τοπικούς οπλαρχηγούς πολιόρκησαν τους Τούρκους, που είχαν καταφύγει σε τρεις οχυρούς πύργους. Από τις αρχές Φεβρουαρίου, μετά τη διάσκεψη της Βοστίτσας (26 – 29 Ιανουαρίου), άρχισαν να πυκνώνουν οι φήμες για επικείμενη εξέγερση των ραγιάδων στην Πελοπόννησο. Ο άγγλος πρόξενος στην Πάτρα Γκριν συμβούλευσε τους Τούρκους να λάβουν τα μέτρα τους, ενώ δεν έλειψαν και Έλληνες με μειωμένη εθνική συνείδηση, όπως ο κοτζάμπασης της Τριπολιτσάς Σωτηράκης Κουγιάς και ο δραγουμάνος του Πασά, Σταυράκης Ιακωβίκης, που πρόδωσαν την υπόθεση, δίνοντας πληροφορίες στους κατακτητές. Η οθωμανική διοίκηση, θορυβημένη και από μεμονωμένες επιθέσεις κατά υπαλλήλων της, αποφάσισε να καλέσει στην Τριπολιτσά τους προκρίτους της Πελοποννήσου με το πρόσχημα έκτακτης σύσκεψης. Στην πραγματικότητα, όμως, οι Τούρκοι σκόπευαν να τους κρατήσουν ως ομήρους για να αποτρέψουν κάθε διάθεση των Ελλήνων για εξέγερση. Πολλοί από τους προκρίτους δεν ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση, γνωρίζοντας την τύχη που τους περίμενε. Έτσι, στις 10 ή στις 13 Μαρτίου επιφανείς Αχαιοί κατέφθασαν στη μονή της Αγίας Λαύρας για να αποφασίσουν περί του πρακτέου. Στη συγκέντρωση έλαβαν μέρος οι επίσκοποι Παλαιών Πατρών Γερμανός και Κερνίκης Προκόπιος και οι πρόκριτοι Ασημάκης Ζαΐμης, Ασημάκης Φωτήλας, Σωτήρης Θεοχαρόπουλος, Σωτήρης Χαραλάμπης, Παναγιωτάκης Φωτήλας, Ανδρέας Ζαΐμης και Ανδρέας Λόντος.
Αφού αντηλλάγησαν απόψεις και κάμφθηκαν οι αμφιβολίες κυρίως του Ζαΐμη και του Παλαιών Πατρών Γερμανού, αποφασίστηκε ότι η επανάσταση έπρεπε να ξεκινήσει αμέσως, καθώς δεν υπήρχε καιρός για χάσιμο. Στη συνέχεια οι παρευρεθέντες αναχώρησαν για τις περιοχές τους, προκειμένου να στρατολογήσουν άνδρες και να περιμένουν την έναρξη του αγώνα.
Τις εξελίξεις επιτάχυνε το περιστατικό της 18ης Μαρτίου (ή 20ής Μαρτίου), όταν άνθρωποι του βοεβόδα των Καλαβρύτων, Ιμπραήμ Αρναούτογλου, χτυπήθηκαν από τους Πετμεζαίους καθ’ οδόν προς την Τριπολιτσά. Ο Αρναούτογλου, όταν πληροφορήθηκε το γεγονός, διέταξε τους Τούρκους της περιοχής να κλειστούν σε τρεις οχυρούς πύργους των Καλαβρύτων και να αμυνθούν, ελπίζοντας σε βοήθεια από την οθωμανική διοίκηση της Τριπολιτσάς. Στις 21 Μαρτίου 1821 600 έλληνες επαναστάτες, με επικεφαλής τους Σωτήρη Χαραλάμπη, Ασημάκη Φωτήλα, Σωτήρη Θεοχαρόπουλο, Νικόλαο Σολιώτη, Ιωάννη Παπαδόπουλο, Βασίλειο και Νικόλαο Πετμεζά, συγκεντρώθηκαν στη μονή της Αγίας Λαύρας. Αφού παρακολούθησαν τη Θεία Λειτουργία, σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς, πήραν μαζί τους για σημαία το λάβαρο της μονής με τη χρυσοκέντητη παράσταση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και ένα παλιό κανόνι.
Την ίδια ημέρα ξεκίνησαν την πολιορκία των τριών οχυρών πύργων στα Καλάβρυτα και ύστερα από μάχες που κράτησαν πέντε ημέρες εξανάγκασαν τους πολιορκημένους να παραδοθούν. Οι απώλειες των Ελλήνων ήταν 2 νεκροί και 3 τραυματίες, μεταξύ αυτών και ο Νικόλαος Σολιώτης. Αδιευκρίνιστες ήταν οι απώλειες για τους πολιορκημένους Τούρκους, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν άμαχοι. Πολλοί από αυτούς κατεσφάγησαν, αν και είχαν παραδοθεί. Οι επαναστάτες πήραν ως λάφυρα πάνω από 100 όπλα, με τα οποία εξόπλισαν άλλους αγωνιστές. Όσον αφορά την τύχη της Αϊσέ Αρναούτογλου, φαίνεται να διασώθηκε, αλλά αυτοκτόνησε αργότερα, όταν, σύμφωνα με την παράδοση, πληροφορήθηκε την απώλεια του αγαπημένου της Παναγιωτάκη Φωτήλα, που σκοτώθηκε κατά την πολιορκία της Πάτρας το 1824, σε ηλικία 24 ετών.
Η πολιορκία και η κατάληψη των Καλαβρύτων από τους Έλληνες θεωρείται ως η πρώτη σοβαρή πολεμική επιχείρηση της Ελληνικής Επανάστασης.
1952 – 25.000 άνθρωποι παρακολουθούν την πρώτη Rock & Roll συναυλία στο Κλίβελαντ του Οχάιο. Το Κλίβελαντ θεωρείται η πατρίδα, το σπίτι του ροκ εν ρολ. Στη δεκαετία του ’50, βλέποντας την αυξανόμενη δημοφιλία των rhythm and blues, ο τοπικός ιδιοκτήτης δισκάδικου Λίο Μιντζ έπεισε τον Άλαν Φριντ, παραγωγό στο ραδιοφωνικό σταθμό WJW, που είχε πρόγραμμα κλασικής μουσικής να αφιερώσει τρεις ώρες στο συγκεκριμένο μουσικό είδος. Στον Φριντ πιστώνεται ο όρος ροκ εν ρολ. Ο Φριντ ήταν αυτός που διοργάνωσε με άλλους την πρώτη συναυλία ροκ εν ρολ στο Moondog Coronation Ball. Το πρώτο συνθετικό προήλθε από τη λέξη rocking, την οποία χρησιμοποιούσαν οι γκόσπελ χορωδίες στον αμερικάνικο νότο για να περιγράψουν μια κατάσταση ψυχικής έκστασης. Ρίζα του δεύτερου συνθετικού είναι η λέξη rollicking, που σημαίνει κεφάτος, θορυβώδης. Στα χρόνια που ακολούθησαν το «rock ‘n’ roll» έφερε τα πάνω κάτω στην παγκόσμια μουσική σκηνή, με τις επιρροές του να φτάνουν έως σήμερα.
1960 – Η Σφαγή του Σάρπβιλ: Ήταν 21 Μαρτίου 1960 όταν στη Νότιο Αφρική του Απαρτχάιντ, μια ειρηνική διαδήλωση χιλιάδων μαύρων με αίτημα τα ίσα δικαιώματα, κατέληξε σε μακελειό, που έμεινε στην ιστορία ως «η σφαγή του Σάρπβιλ». Δεκάδες άνθρωποι έπεσαν νεκροί, όταν η αστυνομία της Νοτίου Αφρικής αποφάσισε να ανοίξει πυρ και να εκτελέσει εν ψυχρώ δεκάδες διαδηλωτές, όταν η πορεία τους έφτασε έξω από το αστυνομικό τμήμα της πόλης Σάρπβιλ. Είχε προηγηθεί η ψήφιση ενός νόμου από το καθεστώς του Απαρτχάιντ, που υποχρέωνε τους μαύρους να διαθέτουν ένα «διαβατήριο», το οποίο ήταν υποχρεωμένοι να επιδεικνύουν στις μετακινήσεις τους. Το γεγονός ότι το δικαίωμά τους στην ελεύθερη μετακίνηση περιοριζόταν ακόμη περισσότερο, ήταν η αφορμή που «έβγαλε» στους δρόμους χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίοι ένωσαν τις φωνές τους ζητώντας ίση μεταχείριση.Έπειτα από μία ημέρα ειρηνικών διαδηλώσεων, το πλήθος αποφάσισε να κινηθεί με κατεύθυνση το αστυνομικό τμήμα της πόλης Σάρπβιλ, που έμελε να γίνει το «σκηνικό» στο οποίο γράφτηκε μια από τις πιο αιματηρές μέρες στην ιστορία της χώρας. Εκεί οι διαδηλωτές σκόπευαν να παραδοθούν στις Αρχές επειδή δεν διέθεταν το επίμαχο «διαβατήριο». Το άοπλο πλήθος διαδήλωνε ειρηνικά, ως τη στιγμή που άρχισαν οι χαμηλές πτήσεις μαχητικών αεροσκαφών πάνω από τα κεφάλια τους.
Οι διαδηλωτές τρομαγμένοι άρχισαν να εκσφενδονίζουν πέτρες, ενώ κάποιοι εξ αυτών έσπασαν και τα οδοφράγματα που είχαν στηθεί μπροστά από το αστυνομικό τμήμα. Οι αστυνομικοί επιχείρησαν να επιβάλλουν την τάξη με δακρυγόνα, όμως όταν είδαν ότι αυτό δεν ήταν αποτελεσματικό, σήκωσαν τα όπλα και σε μια επίδειξη απίστευτης βιαιότητας άνοιξαν πυρ κατά του άοπλου πλήθους. Ο απολογισμός ήταν 69 νεκροί, μεταξύ των οποίων 8 γυναίκες και δέκα παιδιά, ενώ οι τραυματίες ανήλθαν σε 180 εκ των οποίων 31 γυναίκες και 19 παιδιά. Πολλοί από τους διαδηλωτές έφεραν τραύματα από σφαίρες στην πλάτη.
Γεννήσεις
1920 – Μανώλης Χιώτης. Γεννήθηκε στις 21 Μαρτίου 1921 στη Θεσσαλονίκη (κατ’ άλλες αναφορές στο Ναύπλιο). Ο πατέρας του λεγόταν Διαμαντής Χιώτης, ένας βαρύμαγκας γεννημένος στον Πειραιά, με καταγωγή από το Λεωνίδιο Αρκαδίας.Από μικρή ηλικία άρχισε να ασχολείται με τα λαϊκά όργανα και ξεκίνησε να μαθαίνει κοντά σε Θεσσαλονικιό μουσικοδιδάσκαλο, αρχικά κιθάρα, μπουζούκι και στη συνέχεια ούτι. Έτσι, από 15 ετών όταν η οικογένειά του μετακόμισε στο Ναύπλιο, ο Μανώλης Χιώτης άρχισε να εργάζεται επαγγελματικά ως μουσικός.
Το 1935 περίπου, πήγε στην Αθήνα προκειμένου να σπουδάσει βιολί και ήταν τότε που γνωρίστηκε με τον Στράτο Παγιουμτζή, ο οποίος και τον προσέλαβε να παίζει δίπλα του μπουζούκι στο κέντρο «Δάσος» του Βοτανικού. Το 1937, ο Μανώλης Χιώτης ακολουθώντας το ρεμπέτικο μοτίβο, ηχογραφεί το πρώτο του τραγούδι, «Το χρήμα δεν το λογαριάζω», που έγινε αμέσως επιτυχία. Μέχρι τον πόλεμο, αλλά και μετά απ’ αυτόν, συνέχισε να γράφει τραγούδια, πλην όμως βλέποντας ότι με το «κλασικό» μπουζούκι δεν μπορούσε να αποδώσει γρηγορότερες σε ρυθμό μουσικές εκτελέσεις, προχώρησε στη μεγάλη καινοτομία προσθέτοντας άλλη μία χορδή στο όργανο, δημιουργώντας έτσι το «τετράχορδο μπουζούκι». Με το τετράχορδο πλέον μπουζούκι, άνοιξε ο ορίζοντας για ασύλληπτες σε ταχύτητα εκτελέσεις σε σχέση με το κλασικό μπουζούκι.
Ταυτόχρονα στη δεκαετία του 1950, πρώτος αυτός εφαρμόζει τη χρήση του ενισχυτή σε λαϊκό όργανο. Έτσι καινοτομώντας, αρχίζει η περίοδος του αρχοντορεμπέτικου όπου πλέον το μπουζούκι γίνεται αποδεκτό και από την λεγόμενη υψηλή κοινωνία, για χατίρι της οποίας άρχισε επιλέγοντας να γράφει τραγούδια με λατινοαμερικάνικο χαρακτήρα, κυρίως του μάμπο. Αυτή η δεύτερη καινοτομία του, τον καθιέρωσε πλέον ως ηγέτη ιδιαίτερης μουσικής σχολής και τραγουδιού από το κοινό της εποχής του. Εκείνη ακριβώς την περίοδο, ο αθηναϊκός τύπος τον αποκαλούσε «οδηγό του μπουζουκιού στα σαλόνια».
Το πρώτο κέντρο διασκέδασης που ο ίδιος δημιούργησε ήταν, μετά τον πόλεμο, το “Πιγκάλ”, που ήταν και το πρώτο «κοσμικό κέντρο» της Αθήνας. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 συνέχισε να παρουσιάζει το πρόγραμμά του στο πασίγνωστο τότε κέντρο «Σπηλιά» ή «Σπηλιά του Παρασκευά» στον Πειραιά, που ήταν διαμορφωμένος ανάλογα ο χώρος προ του αρχαίου Σηραγγίου, στη πίστα του οποίου γυρίστηκαν και τα περισσότερα πλάνα των σχετικών κινηματογραφικών του συμμετοχών.
Στα τέλη του 1953, ο Μανώλης Χιώτης επισκέφτηκε την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου μαζί με τη Ζωή Νάχη, τον τραγουδιστή και κιθαρίστα Γιώργο Γοζαδίνο, τον ακορντεονίστα Αθ. Καράμπελα και τον πιανίστα Κωνσταντίνο Μπογδάνο. Εκεί, για περισσότερο από 100 ημέρες διασκέδαζε τους επισκέπτες του Καζίνο “ΕΞΕΛΣΙΟΡ”. Στη συνέχεια από τις 11/2/1954 έως και τις 14/3/1954, ο Μανώλης Χιώτης επισκέπτεται το Κάιρο όπου παίζει στο μαγαζί “CIRO’S” για να επιστρέψει ξανά στην Αλεξάνδρεια, όπου θα συνεχίσει να παίζει στο καζίνο “ΕΞΕΛΣΙΟΡ” μέχρι και την Κυριακή 18/4/1954. Έπειτα επέστρεψε στην Αθήνα.
Στη δεκαετία του 1960 ο Μανώλης Χιώτης περιλαμβανόταν μόνιμα σε ειδικό πίνακα Ελλήνων καλλιτεχνών της εθιμοτυπικής υπηρεσίας του Υπουργείου Εξωτερικών, για την προτεινόμενη διασκέδαση των υψηλών επισκεπτών της Χώρας. Ο Μανώλης Χιώτης είχε τραγουδήσει μπροστά σε πολλούς ηγεμόνες και άλλους αρχηγούς χωρών, ενώ είχε κληθεί να παίξει ακόμη και στο Λευκό Οίκο στα γενέθλια του Προέδρου Λίντον Τζόνσον.
Ο Μανώλης Χιώτης φέρεται να έγραψε περισσότερα από 1500 τραγούδια. Ανεξάρτητα όμως αυτού, πολύ τακτικά συμμετείχε και ως σολίστ σε ηχογραφήσεις και πολλών άλλων λαϊκών συνθετών. Χαρακτηριστικό υπήρξε το γεγονός ότι ο Μίκης Θεοδωράκης στηρίχθηκε ακριβώς στη δεξιοτεχνία του Χιώτη κατά την πρώτη του επίσημη δισκογραφική του παρουσία με τον «Επιτάφιο» του Γιάννη Ρίτσου, συνεργασία που συνεχίστηκε και στο “Λιποτάχτες”, “Αρχιπέλαγος” κ.ά.. Την ίδια εποχή συνεργάσθηκε ομοίως και με τον Μάνο Χατζιδάκι.
Οι μεγαλύτερές του επιτυχίες αποδόθηκαν από την τραγουδίστρια Μαίρη Λίντα, που υπήρξε η δεύτερη σύζυγός του για μια δεκαετία, με την οποία εμφανίσθηκε και στον κινηματογράφο. Σημειώνεται ότι ο Μανώλης Χιώτης είχε νυμφευθεί τρεις φορές. Η πρώτη του σύζυγος ήταν η Ζωή Νάχη, με την οποία και απέκτησαν δύο παιδιά. Το 1958 παντρεύτηκε την παρτενέρ του, Μαίρη Λίντα, με την οποία χώρισε το 1967. Στη συνέχεια παντρεύτηκε τη Μπέμπα Κυριακίδου (1936-2019), με την οποία και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του. Στις αρχές του 1970 η υγεία του επιδεινώθηκε εξαιτίας καρδιακής προσβολής.
Στα τέλη Φεβρουαρίου ή τις αρχές Μαρτίου του ίδιου έτους, μετέβη μαζί με άλλους τρεις καλλιτέχνες έξω από τις φυλακές του Ωρωπού όπου βρισκόταν κρατούμενος από τη Δικτατορία, ο φίλος και συνεργάτης του, Μίκης Θεοδωράκης, παίζοντας το τραγούδι «Ροδόσταμο» του κρατούμενου για συμπαράσταση. Για τον λόγο αυτό, υποστηρίζεται πως αργότερα συνελήφθη προσωρινά και βασανίσθηκε από την Ασφάλεια. Απεβίωσε στις 20 Μαρτίου του 1970 εξαιτίας καρδιακής ανεπάρκειας στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο της Αθήνας. Η αγγελία του θανάτου του συγκίνησε το πανελλήνιο. Όλοι οι κρατικοί τότε ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί (ΕΙΡ και ΥΕΝΕΔ), έκαναν ειδικές αφιερώσεις, ενώ ο ημερήσιος Τύπος του απέδωσε ιδιαίτερους εγκωμιαστικούς τίτλους.
1960 – Άιρτον Σένα, βραζιλιάνος πιλότος της Φόρμουλα 1.Γεννήθηκε στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας. Συνήθως οι συμπατριώτες του επιλέγουν το ποδόσφαιρο, αλλά αυτός επέλεξε το δεύτερο αγαπητό άθλημα, την Φόρμουλα 1. Από μικρός έδειξε την κλίση του στους μηχανοκίνητους αγώνες. Ο πατέρας του τον στήριζε από τότε καθώς ήταν και ο ίδιος λάτρης των αγώνων ταχύτητας. Το πρώτο του αγωνιστικό καρτ το απέκτησε σε ηλικία 10 ετών και με αυτό συμμετείχε για πρώτη φορά σε τοπικούς αγώνες καρτ μετά από τρία χρόνια, καθώς τότε ήταν πολύ μικρός για να συμμετάσχει. Σ` εκείνον τον αγώνα έτρεχαν πολύ ταλαντούχοι και μεγαλύτεροι από αυτόν οδηγοί, όμως ο Σένα κέρδισε το πρωτάθλημα και μαζί και τις εντυπώσεις. Το 1977 σε ηλικία 17 ετών ήρθε πλέον η ώρα να πάρει μέρος στο πρωτάθλημα καρτ Νοτίου Αμερικής. Εκεί εντυπωσίασε, καθώς κέρδισε στους αγώνες. Το 1978 και το 1980 πήρε μέρος και στο παγκόσμιο πρωτάθλημα καρτ, όμως σε αυτό κατετάγη δεύτερος. Παρότι δεν κέρδισε δύο συνεχόμενες φορές τον παγκόσμιο τίτλο, αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα και να αλλάξει κατηγορία. Έτσι, το 1981 έφυγε από την Βραζιλία για την Ευρώπη και συγκεκριμένα για την Αγγλία. Εκεί πήρε μέρος στο πρωτάθλημα Formula Ford 1600, το οποίο και κατέκτησε. Εκείνη την περίοδο πήρε το όνομα Da Silva, δηλαδή το μητρικό του, κάτι πολύ συνηθισμένο στην Βραζιλία.
Το 1982 κέρδισε και την Βρετανική και την ευρωπαϊκή Formula Ford 2000.
Την επόμενη χρονιά έκανε ένα ακόμη βήμα παραπάνω: Μεταπήδησε στην Φόρμουλα 3 με την ομάδα της West Surrey Racing. Σε αυτούς τους αγώνες ως βασικότερο αντίπαλο είχε τον Άγγλο Μάρτιν Μπραντλ (Martin Brundle). Τελικά, ο Σένα κέρδισε 9 αγώνες και τον τελευταίο στο Μακάο (Macau) και έτσι κατέκτησε τον τίτλο. Αυτή του η επίδοση έκανε πολλές ομάδες της Φόρμουλα 1 να ενδιαφερθούν γι’ αυτόν: Γουίλιαμς, Μακλάρεν, Μπράμπαμ και Τόλμαν τον διεκδίκησαν. Τελικά κατέληξε στην πιο αδύναμη από όλες, δηλαδή στην Τόλμαν (Toleman).
1980 – Ροναλντίνιο. Ο Ροναλντίνιο (πραγματικό όνομα: Ρονάλντο ντε Ασίς Μορέιρα, Ronaldo de Assis Moreira, γεννήθηκε 21 Μαρτίου 1980) είναι Βραζιλιάνος πρώην ποδοσφαιριστής. Αγωνίστηκε στο μεγαλύτερο μέρος της σταδιοδρομίας του σε μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους, κυρίως ως αριστερός πλάγιος μέσος αλλά και ως μεσοεπιθετικός. Συχνά θεωρείται από τους κορυφαίους παίκτες της γενιάς του και από ορισμένους ως ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών.
Ο Ροναλντίνιο κέρδισε δύο βραβεία του Παίκτη της Χρονιάς της ΦΙΦΑ και μια Χρυσή Μπάλα. Ήταν γνωστός για την απαράμιλλη τεχνική που διέθετε, αλλά και τις δημιουργικές του ικανότητες. Λόγω της ευελιξίας του, του ρυθμού του, της τεχνικής ποιότητάς του, αλλά και τα εξαιρετικά του χτυπήματα φάουλ, θεωρείται ως ένας από τους πιο ταλαντούχους παίκτες στην ιστορία. Έκανε το ντεμπούτο του στη Γκρέμιο το 1998. Μετακόμισε στη Παρί Σεν Ζερμέν στην Γαλλία πριν υπογράψει για τη Μπαρτσελόνα το 2003. Στη δεύτερη σεζόν του με τη Μπαρτσελόνα, κέρδισε το πρώτο του βραβείο του Παίκτη της Χρονιάς της FIFA. Στην επόμενη χρονιά κέρδισε το Τσάμπιονς Λιγκ, καθώς και άλλο ένα τίτλο στη Λα Λίγκα, κάνοντας το πρώτο νταμπλ στην καριέρα του. Ο Βραζιλιάνος έλαβε επίσης το δεύτερο βραβείο του Παίκτη της Χρονιάς.
Θάνατοι
1727 – Ισμαήλ Ιμπν Σαρίφ. Ο Μουλάι Ισμαήλ Ιμπν Σαρίφ ( αραβικά : مولاي إسماعيل بن الشريف ), γεννημένος γύρω στο 1645 στη Σιτζιλμάσα και πέθανε στις 22 Μαρτίου 1727 στο Μεκνές , ήταν Σουλτάνος του Μαρόκου από το 1672–1727, ως ο δεύτερος ηγεμόνας της δυναστείας των Αλαουϊτών . Ήταν ο έβδομος γιος του Μουλάι Σαρίφ και ήταν κυβερνήτης της επαρχίας Φεζ και του βόρειου Μαρόκου από το 1667 μέχρι τον θάνατο του ετεροθαλή αδελφού του, σουλτάνου Μουλάι Ρασίντ το 1672. Ανακηρύχτηκε σουλτάνος στη Φεζ , αλλά πέρασε αρκετά χρόνια σε σύγκρουση με τον ανιψιό του Moulay Ahmed ben Mehrez, ο οποίος διεκδίκησε επίσης τον θρόνο, μέχρι τον θάνατο του τελευταίου το 1687. Η 55χρονη βασιλεία του Μουλάι Ισμαήλ είναι η μεγαλύτερη από κάθε σουλτάνο του Μαρόκου.
Η βασιλεία του Μουλάι Ισμαήλ σηματοδότησε ένα υψηλό υδατογράφημα για τη μαροκινή δύναμη. Οι στρατιωτικές του επιτυχίες εξηγούνται από τη δημιουργία ενός ισχυρού στρατού, που αρχικά βασιζόταν στους « Γκουίχους » (ιδιαίτερα τους Ουντάγια) και στη Μαύρη Φρουρά (ή τον Αμπιντ αλ-Μπουχάρι), μαύρους σκλάβους που ήταν απόλυτα αφοσιωμένοι σε αυτόν. Ως αποτέλεσμα, η κεντρική εξουσία θα μπορούσε να βασίζεται λιγότερο σε φυλές που συχνά επαναστατούσαν. Ο Μουλάι Ισμαήλ απέτυχε ενάντια στην Αντιβασιλεία του Αλγερίου κατά τη μάχη της Μουλούγια το 1692, καθώς προσπάθησε να επεκτείνει την επικράτειά του προς το Τλεμτσέν . Ο Moulay Ismail προσπάθησε για άλλη μια φορά να καταλάβει το Oran , το οποίο βρισκόταν υπό ισπανική κυριαρχία, είχε κάποια επιτυχία στο να απωθήσει τις φυλές της Αντιβασιλείας του Αλγέριμέχρι που ο Αλγερινός Μπέης Μουσταφά συνεργάστηκε με τους Ισπανούς στην απώθηση του στρατού του Μουλάι Ισμαήλ. Ο Μουλάι Ισμαήλ συμμετείχε στον πόλεμο του Μαγκρέμπι ενάντια στην Αντιβασιλεία του Αλγερίου, κατάφερε να κατακτήσει το Δυτικό Μπεϋλίκ , λεηλάτησε ακόμη και το παλάτι του Μπέη. Ο στρατός του στη συνέχεια απωθήθηκε στη μάχη του Chelif το 1701. Συμμετείχε σε άλλες μικρές μάχες όπως το Laghouat το 1708, οι οποίες έληξαν με επιτυχία. Έδιωξε τους Ευρωπαίους από τα λιμάνια που είχαν καταλάβει: Larache , Asilah , Mehdya και Tangier . Πήρε χιλιάδες χριστιανούς αιχμάλωτους και σχεδόνπήρε τη Θέουτα .
Ο Ισμαήλ έλεγχε έναν στόλο κουρσάρων με βάση το Salé-le-Vieux και το Salé-le-Neuf (τώρα Ραμπάτ), οι οποίοι τον προμήθευαν με Ευρωπαίους χριστιανούς σκλάβους και όπλα μέσω των επιδρομών τους στη Μεσόγειο και μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα . Έκανε σημαντικές διπλωματικές σχέσεις με ξένες δυνάμεις, ιδιαίτερα με το Βασίλειο της Γαλλίας , τη Μεγάλη Βρετανία και την Ισπανία . Συχνά συγκρίνεται με τον σύγχρονο Λουδοβίκο 14ο, λόγω του χαρίσματος και της εξουσίας του, ο Moulay Ismail ονομάστηκε ο «αιματοβαμμένος βασιλιάς» από τους Ευρωπαίους λόγω της ακραίας σκληρότητάς του και της επιβολής συνοπτικής δικαιοσύνης στους χριστιανούς σκλάβους του. Είναι επίσης γνωστός στην πατρίδα του ως «Βασιλιάς πολεμιστής».
Έκανε επίσης πρωτεύουσά του τη Μεκνές και ανέλαβε την κατασκευή μιας τεράστιας ακρόπολης και ανακτορικού συγκροτήματος δίπλα στην παλιά της πόλη που περιελάμβανε πολλές μεγαλειώδεις κατοικίες, κήπους, μνημειακές πύλες, τζαμιά και περισσότερα από σαράντα χιλιόμετρα τειχών. Πέθανε μετά από ασθένεια. Μετά το θάνατό του, οι υποστηρικτές του έγιναν τόσο ισχυροί που έλεγχαν τη χώρα, ενθρονίζοντας και εκθρονίζοντας τους σουλτάνους κατά βούληση.
1988 – Πάτρικ Στέπτοου, βρετανός ιατρικός ερευνητής, που μαζί με τον συνάδελφό του Ρόμπερτ Έντουαρτς τελειοποίησαν τη μέθοδο της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Οταν ένας γιατρός αφιερώνει τη ζωή του για να τελειοποιήσει τη μέθοδο της εξωσωματικής γονιμοποίησης, φέρνοντας στον κόσμο το πρώτο παιδί του σωλήνα, δεν μπορεί παρά να γράφει Ιστορία και να αλλάζει τον κόσμο όπως τον ξέρουμε. Αυτό ακριβώς έκανε ο βρετανός ιατρικός ερευνητής Πάτρικ Στέπτοου, που μαζί με τον συνάδελφό του Ρόμπερτ Έντουαρτς, ανέπτυξαν την πρώτη αποτελεσματική μέθοδο εξωσωματικής γονιμοποίησης χαρίζοντας ζωή εκεί που τη στέρησε η Φύση.
Ο μαιευτήρας έγινε παγκόσμια δημοσιότητα όταν έπειτα από χρόνια σκληρής ερευνητικής δουλειάς και απογοητεύσεων κατάφερε να φέρει στον κόσμο το πρώτο παιδί του σωλήνα, ένα υγιέστατο κοριτσάκι που συνελήφθη στο εργαστήριο, για να αλλάξει μια για πάντα το τοπίο της ανθρώπινης δημιουργίας. Ήδη από το 1966 αφιερώθηκε στα προβλήματα στειρότητας προσπαθώντας να γονιμοποιήσει ωάριο στο εργαστήριο και να το εμφυτεύσει κατόπιν στη γυναικεία μήτρα. Κι έπειτα από 12 χρόνια ταγμένης έρευνας, οι δύο ερευνητές τα είχαν καταφέρει: η Louise Joy Brown, το πρώτο μωρό που γεννήθηκε με τη μέθοδό τους, ήρθε στον κόσμο στις 25 Ιουλίου 1978, ως το «Θαύμα της Γέννησης» και το «Μωρό του Αιώνα»…
Ο Πάτρικ Κρίστοφερ Στέπτοου γεννιέται στην Οξφόρδη της Αγγλίας στις 9 Ιουνίου 1913 ως γιος εκκλησιαστικού οργανοπαίκτη και κοινωνικής λειτουργού. Παρά τη μεγάλη του κλίση στη μουσική, επέλεξε την ιατρική τελικά, δίνοντας λες ραντεβού με τη μοίρα. Σπούδασε στο περίφημο Kings College του Λονδίνου και μαθήτευσε στο St. George’s Hospital Medical School του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, παίρνοντας την άδεια του γιατρού από το Royal College of Physicians το 1939. Με το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κατατάχθηκε εθελοντικά στο Βασιλικό Ναυτικό της Βρετανίας και υπηρέτησε ως χειρουργός στο πεδίο της μάχης. Το 1941 μάλιστα λίγο έλειψε να πνιγεί, όταν το πλοίο του βυθίστηκε από γερμανικό υποβρύχιο στα ανοιχτά της Κρήτης. Ο Στέπτοου πιάστηκε αιχμάλωτος και μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο ομήρων της Ιταλίας, βοηθώντας με τις ιατρικές του γνώσεις πολλούς να επιβιώσουν (αλλά και να αποδράσουν!). Όταν ο εχθρός ανακάλυψε τις υπηρεσίες του, τον έβαλαν στην απομόνωση, όπου και παρέμεινε μέχρι την απελευθέρωσή του το 1943.
2013 – Πιέτρο Μενέα (Pietro Paolo Mennea, Μπαρλέτα, Ιταλία, 28 Ιουνίου 1952 – Ρώμη, 21 Μαρτίου 2013) ήταν Ιταλός αθλητής στίβου και ολυμπιονίκης. Ήταν κάτοχος για 17 χρόνια του παγκοσμίου ρεκόρ στα 200 μ. ανδρών και χρυσός ολυμπιονίκης στη Μόσχα (1980), ενώ κατέκτησε πολλά ακόμη αργυρά και χάλκινα μετάλλια σε όλες τις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις. Θεωρείται ο κορυφαίος λευκός σπρίντερ όλων των εποχών. Κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972 στο Μόναχο, κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 200 μέτρα. Το 1976, στους αγώνες του Μόντρεαλ κατετάγη τέταρτος ενώ το 1980 στη Μόσχα, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στα 200 μέτρα και το χάλκινο στη σκυταλοδρομία 4x 400 μέτρα. Συμμετείχε παράλληλα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 και του 1988, χωρίς όμως να μπορέσει να επαναλάβει τα επιτεύγματα του παρελθόντος (το 1984 κατετάγη έβδομος ενώ το 1988 αποκλείστηκε στα ημιτελικά).
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
