...
Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν»
– 2 Απριλίου 2025 –
Είναι η 90η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 275 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:08 – Δύση ήλιου: 19:49 – Διάρκεια ημέρας: 12 ώρες 41 λεπτά
🌒 Σελήνη 4.5 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Τίτο, Τίτη, Τίτα και Τιτή
| Γεγονότα
1925 – Αποφασίζεται στην Ελλάδα η εφαρμογή του οκταώρου τμηματικά, ανάλογα με την οικονομική κατάσταση των διαφόρων εταιριών.
Όλα αυτά, στην κορύφωση ενός πολυετούς κοινωνικού αγώνα, που ξεκίνησε στα τέλη του 19ου αιώνα και ολοκληρώθηκε την περίοδο του Μεσοπολέμου. Απεργιακές κινητοποιήσεις, νεκροί, συλλήψεις, διαρκείς διεκδικήσεις χρειάστηκαν για να αποκτήσει το οκτάωρο καθολική εφαρμογή, μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Το 1893 πραγματοποιείται ο πρώτος εορτασμός της εργατικής πρωτομαγιάς στην Ελλάδα. Ακολουθεί μια εικοσαετία συνεχών απεργιακών κινητοποιήσεων με κεντρικό αίτημα το 8ωρο που χαρακτηρίζεται από συλλήψεις και συγκρούσεις.
«Στα τότε βιομηχανικά κέντρα της χώρας εργαζόντουσαν 14 ώρες την ημέρα και αν ο εργαζόμενος αργούσε το πρωί του κρατούσαν 25% από το ημερομίσθιό του»
1980 – Παρουσιάζεται για πρώτη φορά ο κύκλος τραγουδιών του Μάνου Χατζιδάκι «Η Εποχή της Μελισσάνθης», σε συναυλία στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά.
H συναυλία δόθηκε στις 2 Απριλίου, Μεγάλη Τετάρτη, από την Ορχήστρα και την Χορωδία του Τρίτου, υπό τη διεύθυνση του συνθέτη, και με βασική ερμηνεύτρια την Μαρία Φαραντούρη. Ο Χατζιδάκις, τότε, στο απόγειό του. Η Μαρία Φαραντούρη επίσης. Το Τρίτο στις δόξες του.
Η Μελισσάνθη είναι ένα βαθιά πολιτικό έργο με υψηλή ποιητική διάσταση. Στον επίλογο του σημειώματός του, ο Χατζιδάκις αναφέρει: “Η εποχή της Μελισσάνθης τέλειωσε. Σήμερα ζω για πάντα το χαμό της. Κι ο κόσμος μας δεν πάει να γίνει καλύτερος. Με όλα όμως αυτά, δε θέλω να δώσω ιστορικές διαστάσεις στη Μελισσάνθη και στην εποχή της.
Επιθυμώ να καταγράψω μόνο, την προσωπική μου περιπέτεια και τη συμμετοχή στην πρόσφατη ιστορία του κόσμου, έτσι καθώς την έζησα μέσ’ από το σπίτι μου και μέσα από την πόλη που εξακολουθώ να ζω”.
Γεννήσεις
1948 – Δημήτρης Μητροπάνος | Ήταν Έλληνας τραγουδιστής. Ερμήνευσε χαρακτηριστικά τραγούδια σπουδαίων στιχουργών και συνθετών. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους και σημαντικότερους Έλληνες τραγουδιστές όλων των εποχών.
Γεννήθηκε στην Αγία Μονή, μια συνοικία των Τρικάλων -από την οποία καταγόταν η μητέρα του- στις 2 Απριλίου του 1948. Μεγάλωσε χωρίς τον πατέρα του, τον οποίο γνώρισε στα 29 του χρόνια. Μέχρι τα 16 του νόμιζε πως είχε σκοτωθεί στον Εμφύλιο Πόλεμο, όταν ήρθε ένα γράμμα το οποίο έλεγε πως ζει στην Ρουμανία. Ο πατέρας του καταγόταν από ένα χωριό της Καρδίτσας, το Καππά. Από μικρός δούλευε τα καλοκαίρια για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά του. Πρώτα ως σερβιτόρος στην ταβέρνα του θείου του και ύστερα στις κορδέλες κοπής ξύλων. Μετά την τρίτη γυμνασίου, το 1964, μετέβη στην Αθήνα να ζήσει με τον θείο του στην οδό Αχαρνών. Προτού τελειώσει το γυμνάσιο, άρχισε να εργάζεται ως τραγουδιστής. Χαρακτηριστικά τον φώναζαν από μικρό “βλαχάκι”, λόγω και της καταγωγής του από την Θεσσαλία.
Παράλληλα, οργανώθηκε στη Νεολαία των Λαμπράκηδων, καθώς είχε ήδη πολιτικοποιηθεί από νωρίς, δεχόμενος μάλιστα απειλές ότι δε θα τον άφηναν να σπουδάσει λόγω των αριστερών του καταβολών. Στην ίδια ηλικία, έπειτα από παρότρυνση του Γρηγόρη Μπιθικώτση, τον οποίο γνώρισε σε μία συγκέντρωση της εταιρίας του θείου του στην οποία τραγούδησε, επισκέφτηκε την «Κολούμπια». Εκεί ο Τάκης Λαμπρόπουλος του γνώρισε τον Γιώργο Ζαμπέτα, δίπλα στον οποίο θα δουλέψει στα «Ξημερώματα». Τον Ζαμπέτα τον μνημονεύει ως μεγάλο του δάσκαλο και δεύτερο πατέρα. Όπως έχει δηλώσει, «ο Ζαμπέτας είναι ο μόνος άνθρωπος στο τραγούδι ο οποίος με βοήθησε χωρίς να περιμένει κάτι. Με όλους τους υπόλοιπους συνεργάτες μου κάτι πήρα και κάτι έδωσα».
Το 1966 ο Μητροπάνος συναντάται, τυχαία, για πρώτη φόρα με τον Μίκη Θεοδωράκη και ερμηνεύει, στη θέση άλλου καλλιτέχνη που τότε ασθενούσε, μέρη από τη «Ρωμιοσύνη» και το «Άξιον Εστί» σε μια σειρά συναυλιών στην Ελλάδα και την Κύπρο. Το 1967 ηχογραφεί τον πρώτο του 45άρη δίσκο, με το τραγούδι «Θεσσαλονίκη». Είχε προηγηθεί η ηχογράφηση του τραγουδιού «Χαμένη Πασχαλιά», (Κουμπής μουσική – Ιατρόπουλος στίχοι) το οποίο όμως λογοκρίθηκε από τη Χούντα και δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Σημαντική ήταν η συνεργασία του με τη δισκογραφική εταιρεία ΜΙΝΟΣ-ΕΜΙ, με την οποία έκανε μια δεύτερη μεγάλη καριέρα.
Στην πορεία που χάραξε στο δρόμο του λαϊκού έντεχνου, το 1972 υπήρξε ένας σημαντικός σταθμός: ο συνθέτης Δήμος Μούτσης και ο ποιητής-στιχουργός Μάνος Ελευθερίου κυκλοφορούν τον «Άγιο Φεβρουάριο», με ερμηνευτές τον Μητροπάνο και την Πετρή Σαλπέα, σηματοδοτώντας ένα σταθμό στην ελληνική μουσική. Τον Ιούλιο του 1999, ο Μητροπάνος και ο Μούτσης θα ξαναβρεθούν επί σκηνής στο Ηρώδειο με την Δήμητρα Γαλάνη και την σοπράνο Τζούλια Σουγλάκου για δυο μουσικές βραδιές στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Οι συναυλίες αυτές ηχογραφούνται ζωντανά και κυκλοφορούν σε διπλό CD δύο μήνες αργότερα. Ακολουθούν «Ο Δρόμος για τα Κύθηρα» του Γιώργου Κατσαρού και «Τα Συναξάρια» του Γιώργου Χατζηνάσιου, έργα υψηλής ποιότητας αλλά και μεγάλης απήχησης στην ελληνική κοινωνία.
Στη μακρόχρονη πορεία του στο ελληνικό τραγούδι, ο Δημήτρης Μητροπάνος συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους δημιουργούς του λαϊκού αλλά και του έντεχνου τραγουδιού. Γιώργος Ζαμπέτας, Μίκης Θεοδωράκης, Δήμος Μούτσης, Απόστολος Καλδάρας, Λάκης Παπαδόπουλος, Μάριος Τόκας, Σπύρος Παπαβασιλείου, Τάκης Μουσαφίρης («Εμείς Οι Δυο» κ.α.), Χρήστος Νικολόπουλος («Πάρε Αποφάσεις» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου), Γιάννης Σπανός («Ο Μητροπάνος τραγουδάει Σπανό») ήταν οι συνθέτες με τους οποίους συνδέθηκε επαγγελματικά, χτίζοντας μια καριέρα συνυφασμένη με την ελληνική λαϊκή μουσική παράδοση.
Θάνατοι
1982 – Λόλα Τσακίρη | Ήταν Ελληνίδα τραγουδίστρια. Ο πατέρας ήταν στρατηγός και η ίδια είχε εργαστεί ως γραμματέας στην πρεσβεία των ΗΠΑ, προτού αφοσιωθεί στο τραγούδι.
Το 1963 στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης κέρδισε το Δ’ βραβείο, με το τραγούδι Πού πάτε κύριε, των Νάντια Κωνσταντοπούλου και Τάκη Μωράκη, με συνερμηνεύτρια την Κωνσταντοπούλου. Τραγούδησε πολλές επιτυχίες της δεκαετίας του 1960 και συνεργάστηκε με συνθέτες όπως ο Μανόλης Χιώτης και ο Τάκης Μωράκης.
Μερικές από τις επιτυχίες της είναι: “Αθήνα”, “Τέτοια χαρά δεν θα τη δεις”, “Φέρτε μου ένα μαντολίνο” και άλλα. Το 1966, στο φεστιβάλ της Βηρυτού πήρε το πρώτο βραβείο με το τραγούδι του Πλέσσα “Εδώ τελειώνει ο ουρανός”.
Εμφανίστηκε την δεκαετία του 1970 στο θέατρο και στην τηλεόραση. Λίγο πριν πεθάνει, τραγούδησε κατά τις γιορτές κρασιού στο Δαφνί, το καλοκαίρι του 1981. Πέθανε μόνη στο νοσοκομείο “Σωτηρία” και κηδεύτηκε από το Γ΄ Νεκροταφείο στις 2 Απριλίου 1982. Η κηδεία της έγινε με έρανο που ανέλαβαν οι ηθοποιοί Ρένα Βλαχοπούλου, Ελένη Προκοπίου, Κώστας Βενετσάνος και άλλοι συνεργάτες της.
Στο link που ακολουθεί μπορείτε να διαβάσετε
ακόμα περισσότερα γεγονότα που συνέβησαν αυτή την ημερομηνία
Γέγονε την 0η Ι…………
