.
Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν»
– 16 Φεβρουαρίου 2025 –
Είναι η 47η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 318 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:13 – Δύση ήλιου: 18:04 – Διάρκεια ημέρας: 10 ώρες 51 λεπτά
🌖 Σελήνη 18.3 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Πάμφιλο, Παμφίλη, Παμφύλη,
Σέλευκο, Σελεύκα, Σελεύκη και Σελεύκεια
| Γεγονότα
1923 – Η Ελληνική Πολιτεία εφάρμοσε το Γρηγοριανό ημερολόγιο το 1923, ονομάζοντας την 16η Φεβρουαρίου, 1η Μαρτίου. Η Εκκλησία της Ελλάδος το εφάρμοσε στο εορτολόγιό της ένα χρόνο αργότερα.
Τα χρονολογικά συστήματα που χρησιμοποιήθηκαν ανά τους αιώνες είναι εκατοντάδες. Σχεδόν κάθε πολιτισμός ανέπτυσσε το δικό του, λίγα όμως κατόρθωσαν να επιβιώσουν. Έως τα μέσα του 1ου αιώνα π.Χ. το ημερολόγιο που επικρατούσε ήταν αυτό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, το οποίο βασιζόταν στις φάσεις της Σελήνης. Λόγω της ατέλειάς του, όμως, δημιουργήθηκαν μεγάλες αποκλίσεις, κυρίως στην εαρινή ισημερία, με σημαντικές επιπτώσεις στην οικονομία και τη λειτουργία του κράτους.
Έτσι, ο Ιούλιος Καίσαρας ανέθεσε στον αλεξανδρινό αστρονόμο Σωσιγένη την αναμόρφωση του ημερολογίου. Προς την κατεύθυνση αυτή, προστέθηκαν στο έτος 90 μέρες, δηλαδή η 1η Μαρτίου του 44 π.Χ αντικαταστάθηκε από την 1η Ιανουαρίου. Το νέο, ηλιακό, ημερολόγιο ανταποκρινόταν απόλυτα στη διαδοχή των εποχών και η διάρκεια του έτους προσδιορίστηκε στις 365,25 ημέρες. Η μικρή διαφορά καλύπτονταν από μία επιπλέον ημέρα που προσθέτονταν κάθε τέσσερα χρόνια, μετά την «έκτη προ των καλένδων του Μαρτίου», που ονομαζόταν «bis sextus». Έτσι, η ημέρα αυτή, επειδή τη μετρούσαν δυο φορές, ονομάζεται ακόμα και σήμερα «δις έκτη» και το έτος που την περιέχει δίσεκτο.
Όμως και από το Ιουλιανό Ημερολόγιο προέκυπτε ένα σφάλμα 11 λεπτών και 14 δευτερολέπτων το χρόνο. Εξαιτίας της απόκλισης αυτής, μιάμιση χιλιετία αργότερα η εαρινή ισημερία είχε μετατοπιστεί ημερολογιακά 11 μέρες πίσω, σε σχέση με τα αστρονομικά δεδομένα. Μπροστά στον κίνδυνο να εορτάζονται τα Χριστούγεννα φθινόπωρο και το Πάσχα χειμώνα, ο Πάπας Γρηγόριος ο 13ος προχώρησε σε νέα μεταρρύθμιση του συστήματος. Στις 4 Οκτωβρίου του 1582 προστέθηκαν 10 ημέρες, ενώ για να αποφευχθούν ανάλογες ασυμφωνίες και στο μέλλον, αποφασίστηκε κάθε τέσσερις αιώνες να θεωρούνται δίσεκτα, αντί για 100 χρόνια μόνο τα 97.
Το Νέο ή Γρηγοριανό ημερολόγιο συνάντησε έντονες αντιδράσεις. Τα καθολικά κράτη της Ευρώπης το υιοθέτησαν τελικά μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια, ενώ τα προτεσταντικά χρειάστηκαν έναν ακόμη αιώνα. Αγγλία και Αμερική το αποδέχτηκαν μόλις το 1752. Το ίδιο συνέβη και στην Ανατολή, όπου όλα τα ορθόδοξα κράτη συνέχισαν να ακολουθούν το Ιουλιανό έως τον 20ο αιώνα.
1968 – Εκτελείται στην Εξοχή Θεσσαλονίκης ο Αριστείδης Παγκρατίδης, γνωστός σαν δράκος του Σέιχ Σου. Ο Αριστείδης Παγκρατίδης κατηγορήθηκε από τις αστυνομικές αρχές της Θεσσαλονίκης ως ο υπαίτιος μιας σειράς δολοφονικών και ληστρικών επιθέσεων σε ζευγάρια στην περιοχή του δάσους του Σέιχ Σου το 1959. Συνελήφθη τον Δεκέμβριο του 1963 ύστερα από την επίθεσή του σε 12χρονη τρόφιμο του ορφανοτροφείου «Μέγας Αλέξανδρος», δικάστηκε τον Οκτώβριο του 1964 και καταδικάστηκε σε εννέα χρόνια φυλάκιση. Κατά την διάρκεια των ανακρίσεων ομολόγησε ότι αυτός ήταν ο διαβόητος «Δράκος του Σέιχ Σου» , δικάστηκε τον Φεβρουάριο του 1966 καταδικάστηκε σε θάνατο «ως άτομο επικίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια» και δυο χρόνια αργότερα, στις 16 Φεβρουαρίου του 1968 εκτελέστηκε στον τόπο που εγκλημάτισε, στο δάσος του Σέιχ Σου.
Ο Παγκρατίδης γρήγορα ανακάλεσε την ομολογία του, ισχυρίστηκε ότι ελήφθη κατόπιν ψυχολογικών πιέσεων και σωματικής βίας και μέχρι τη στιγμή της εκτέλεσής του παρέμεινε σταθερός υποστηρίζοντας την αθωότητά του. Έκτοτε και μέχρι σήμερα, το αν ήταν αθώος ή ένοχος, παραμένει αμφισβητούμενο, με τους περισσότερους να υποστηρίζουν τελικά ότι ήταν αθώος.
Στις 16 Φεβρουαρίου 1968 στις 07:05′ το πρωί, ο Παγκρατίδης εκτελέστηκε από απόσπασμα της Χωροφυλακής σε μια τοποθεσία του δάσους του Σέιχ -σου, κοντά στον τόπο που διέπραξε τα εγκλήματά του.
Ο ίδιος ο Παγκρατίδης πληροφορήθηκε την επικείμενη εκτέλεσή του, την προηγούμενη νύχτα, που την πέρασε με την βοήθεια του ιερέα των φυλακών που έμεινε μαζί του μέχρι τη στιγμή που έφυγε από την φυλακή για τον τόπο της εκτέλεσης. Όταν έφτασαν εκεί, και αφού δέχτηκε να του δέσουν τα μάτια, είπε λίγο πριν πεθάνει: Πάντως είμαι αθώος. Ίσως μια μέρα πιαστεί ο ένοχος και τότε…. Μετά την εκτέλεση και αφού διαπιστώθηκε ο θάνατός του από τον γιατρό, η νεκροφόρα του δήμου και ένα περιπολικό της Αστυνομίας πήραν το πτώμα – και χωρίς να ειδοποιηθεί κανείς από τους συγγενείς του – το έθαψαν στο νεκροταφείο της παρακείμενες κοινότητας Εξοχής Θεσσαλονίκης, αφού πρώτα έγινε η νεκρώσιμη ακολουθία. Οι συγγενείς διάβασαν το νέο από τις απογευματινές εφημερίδες.
| Γεννήσεις
1932 – Σούλη Σαμπάχ | Ελληνίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια. Η Σούλη Σαμπάχ (γεννημένη ως Αναστασία Χριστοδούλου Αλεξάνδρεια Αιγύπτου), ήταν Ελληνίδα τραγουδίστρια και ηθοποιός. Το Σούλη Σαμπάχ (μτφρ. «φως της ανατολής» ή «φως της αυγής» στα αραβικά), ήταν το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο με το οποίο έκανε καριέρα στην καλλιτεχνική σκηνή.
Ο πατέρας της καταγόταν από το Πολέμι της Πάφου και η μητέρα της από τη Χίο. Τη δεκαετία του 1950 ήρθε στην Αθήνα και άρχισε να τραγουδά στο κοσμικό κέντρο «Τζάκι». Πραγματοποίησε την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση στην ταινία Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο, μαζί με τους Τζένη Καρέζη, Βασίλη Αυλωνίτη και Μίμη Φωτόπουλο. Έπαιξε επίσης στην τηλεόραση και στο θέατρο σε σημαντικές παραστάσεις και επιθεωρήσεις.
Ήταν σύζυγος του επίσης ηθοποιού Δημήτρη Νικολαΐδη, ενώ κατοικούσαν στην συνοικία Αμπελόκηποι στην Αθήνα. Απεβίωσε στις 2 Μαΐου 2023, σε ηλικία 91 ετών. Κηδεύτηκε στο Κοιμητήριο Ζωγράφου.
| Θάνατοι
2017 – Δημήτρης Μυταράς | Ήταν σύγχρονος Έλληνας ζωγράφος με διεθνή καταξίωση και καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ).
Γεννήθηκε στη Χαλκίδα τον Ιούνιο του 1934. Σπούδασε ζωγραφική στη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1953-1958) έχοντας καθηγητές τον Γιάννη Μόραλη και τον Σπύρο Παπαλουκά. Με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. συνέχισε τις σπουδές στο Παρίσι: σκηνογραφία στην “École Supérieure des Arts Décoratifs” με καθηγητές τους Λαμπίς και Ζαν Λουί Μπαρρώ και εσωτερική διακόσμηση στη “Métiers d’Art” (1960-1964). Γυρίζοντας στην Ελλάδα δίδαξε από το 1964 εσωτερική διακόσμηση στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο και από το 1969 στην ΑΣΚΤ, πρώτα από τη θέση του επιμελητή στο εργαστήρι ζωγραφικής. Το 1977 εκλέχθηκε τακτικός καθηγητής της ΑΣΚΤ και από το 1982 έως το 1985 ήταν πρύτανης της σχολής.
Έργα του Μυταρά έχουν εκτεθεί στην Αθήνα, σε ατομικές εκθέσεις στις γκαλερί “Ζυγός”, “Άστορ”, “Μέρλιν”, στην αίθουσα “Τέχνης” (Θεσσαλονίκη), καθώς επίσης σε ατομικές εκθέσεις και Μπιενάλε σε Μπολόνια, Φλωρεντία, Ρώμη, Γένοβα, Τόκιο, Σάο Πάολο, Αλεξάνδρεια κ.ά. Αναδρομικές εκθέσεις των έργων του έχουν πραγματοποιηθεί από την Πινακοθήκη Πιερίδη, το Βελλίδειο Ίδρυμα και τη γκαλερί Ειρμός της Θεσσαλονίκης, το Chateau Cenonceau στη Γαλλία, την Εθνική Πινακοθήκη, το Millesgården της Στοκχόλμης κ.α.[10] Ακόμα εργάστηκε ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος, συμπράττοντας με κορυφαία θεατρικά ιδρύματα και θιάσους (Εθνικό Θέατρο, ΚΘΒΕ, Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν») με τη διακόσμηση κτιρίων, την εικονογράφηση βιβλίων και δίσκων κ.α. Ένα από τα ζωγραφικά του έργα κόσμησε τον επιτυχημένο δίσκο του Γιάννη Μαρκόπουλου “Ιθαγένεια” στο οποίο τραγουδούσε ο Νίκος Ξυλούρης.
Τον Μάρτιο του 2008 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Αργότερα η Ακαδημία τον διέγραψε από την επετηρίδα της διότι μετά από ασθένεια έμεινε τυφλός. Στις διακρίσεις του περιλαμβάνεται και ο Ταξιάρχης του Τάγματος του Φοίνικα. Τιμές του απέδωσε και η Χαλκίδα, στην οποία γεννήθηκε και αργότερα ίδρυσε Εργαστήρι Τέχνης. Πέθανε στις 16 Φεβρουαρίου 2017, σε ηλικία 82 ετών. Τον τελευταία χρόνια της ζωής του αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας.
Στο link που ακολουθεί μπορείτε να διαβάσετε
ακόμα περισσότερα γεγονότα που συνέβησαν αυτή την ημερομηνία
Γέγονε την 16η Φεβρουαρίου
