Μνήμη χρονολογίου της 13ης Ιανουαρίου


.

Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν»

13 Ιανουαρίου 2025

Είναι η 13η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 352 ημέρες για τη λήξη του
🌅  Ανατολή ήλιου: 07:40 – Δύση ήλιου: 17:27 – Διάρκεια ημέρας: 9 ώρες 47 λεπτά
🌕  Σελήνη 14.2 ημερών

Χρόνια πολλά στους Ερμίλλο και Ερμίλλη


Γεγονότα

 

1992 – Η Ιαπωνία ζητά συγγνώμη που εξανάγκασε τις γυναίκες της Κορέας σε σεξουαλική δουλεία κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Νότια Κορέα και η Ιαπωνία συνήψαν μια ιστορική συμφωνία σήμερα, Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου, για το θέμα-ταμπού των «γυναικών παρηγοριάς», όπως ονομάζονταν οι πόρνες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο όρος «γυναίκες ανακούφισης» είναι ευφημισμός και δηλώνει ένα ολόκληρο σύστημα σεξουλικών σκλάβων που δημιούργησε ο ιαπωνικός στρατός κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και αφορούσε εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες της Ασίας. Πρόκειται για μια συμφωνία «οριστική και μη αναστρέψιμη» δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών της Νότιας Κορέας Yun Byung-se μετά τη συνάντηση με τον Ιάπωνα ομόλογό του Fumio Kishida, στη Σεούλ. Ο τελευταίος δήλωσε ότι η Ιαπωνία δέχεται να αποζημίωσει με 1 δισ. γεν (7,5 εκατομμύρια ευρώ) αυτές τις «γυναίκες ανακούφισης».

Ο Ιάπωνας πρωθυπουργός Shinzo Abe εξέφρασε στα θύματα «συγγνώμη και μετάνοια από τα βάθη της καρδιάς του», όπως δήλωσε ο υπουργός του Kishida. Οι περισσότεροι ιστορικοί εκτιμούν ότι πάνω από 200.000 γυναίκες είχαν συρθεί διά της βίας στα μπορντέλα του ιαπωνικού αυτοκρατορικού στρατού και ήταν Κορεάτισσες, Κινέζες, Ινδονήσιες, αλλά και από άλλες περιοχές της Ασίας. Ο Ιάπωνας πρωθυπουργός και η πρόεδρος της Νότιας Κορέας Park Geun-hye είχαν συζητήσει το θέμα σε σύνοδο κορυφής τον περασμένο Νοέμβριο. Η κυρία Park είχε δηλώσει τότε ότι η Ιαπωνία πρέπει να ζητήσει συγγνώμη για το πολεμικό παρελθόν της καθώς και για το αποικιακό παρελθόν της στη Νότια Κορέα από το 1910 ως το 1945. Η πρόεδρος της Νότιας Κορέας είχε προσθέσει ότι το θέμα των «γυναικών παρηγοριάς» ήταν «το μεγαλύτερο εμπόδιο» για να καλυτερεύσουν οι σχέσεις των δύο χωρών. Σε εκείνη τη σύνοδο οι δύο ηγέτες αποφάσισαν να επιλύσουν τα θέματα που δηλητηριάζουν τις διμερείς σχέσεις Ιαπωνίας και Νότιας Κορέας εδώ και δεκαετίες.

 

Διαβάστε περισσότερα στο link που ακολουθεί:
Οι «Γυναίκες παρηγοριάς» στην Ιαπωνία

 

1998 – Ο Κάρλος Σαντάνα είναι ο πρώτος Ισπανός που μπαίνει στο Rock n’ Roll Hall of Fame. Ο Κάρλος Σαντάνα είναι Μεξικανός-Αμερικανός μουσικός ο οποίος έγινε διάσημος στα τέλη της δεκαετίας του 1960 με το συγκρότημα Santana το οποίο πρωτοτύπησε με μια μείξη ροκ και λατινοαμερικάνικης μουσικής. Ο ήχος του συγκροτήματος περιλάμβανε τους μελωδικούς, με βάση το μπλουζ ήχους της κιθάρας του μαζί με λατινοαμερικάνικους και αφρικανικούς ρυθμούς που περιείχαν κρουστά όργανα όπως timbales και congas, τα οποία δεν ακούγονταν ως τότε στη ροκ μουσική.

Ο Σαντάνα συνέχισε να χρησιμοποιεί αυτούς τους ήχους και τις επόμενες δεκαετίες. Υπήρξε μια αναζωπύρωση της διασημότητας του στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Το 2003,το περιοδικό Rolling Stone κατέταξε τον Κάρλος Σαντάνα στο #20 της λίστας με τους 100 μεγαλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών. Έχει κερδίσει 10 βραβεία Grammy και 3 βραβεία Latin Grammy.

Είχε την ευκαιρία να δει τα είδωλα του (κυρίως τον B. B. King) να παίζουν ζωντανά στο Σαν Φρανσίσκο. Γνώρισε επίσης και άλλα μουσικά είδη όπως η Τζαζ και η Φολκ και έζησε τη γέννηση του κινήματος των Χίπις το οποίο ξεκίνησε από το Σαν Φρανσίσκο τη δεκαετία του 1960. Αφού πέρασε μερικά χρόνια δουλεύοντας στην κουζίνα ενός εστιατορίου και παίζοντας μουσική στο δρόμο, ο Σαντάνα αποφάσισε να ακολουθήσει την καριέρα του μουσικού. Το 1966 απέκτησε φήμη εξαιτίας μιας σειράς τυχαίων γεγονότων τα οποία συνέβησαν όλα την ίδια μέρα. Ο Σαντάνα ήταν συχνός επισκέπτης του Fillmore West. Κατά τη διάρκεια μιας κυριακάτικης παράστασης, θα έπαιζε εκεί ο Paul Butterfield αλλά δε μπόρεσε επειδή ήταν μεθυσμένος. Ο Bill Graham συνέταξε επιτόπου μια μπάντα με άτομα που ήξερε κυρίως μέσω των διασυνδέσεων του με τους Grateful Dead, το συγκρότημα του Butterfield και τους Jefferson Airplane αλλά δεν είχε επιλέξει ακόμα όλους τους κιθαρίστες. Ο ατζέντης του Σαντάνα, ο Stan Marcum, πρότεινε αμέσως τον Σαντάνα στον Graham, και εκείνος συμφώνησε. Κατά τη διάρκεια της πρόβας, οι ικανότητες του Σαντάνα στην κιθάρα τράβηξαν την προσοχή τόσο του κοινού όσο και του Graham. Το ίδιο έτος, ο Σαντάνα δημιούργησε το συγκρότημα Santana Blues Band με τους David Brown (μπάσο), Marcus Malone (κρουστά) και Gregg Rolie (Φωνητικά).

Με το πρωτότυπο μείγμα λάτιν, ροκ, τζαζ, μπλουζ, σάλσα και αφρικανικών ρυθμών, το συγκρότημα (το οποίο σύντομα πήρε το όνομα Santana) απέκτησε γρήγορα μεγάλη φήμη στη μουσική σκηνή του Σαν Φρανσίσκο. Η επιτυχία του συγκροτήματος,με αποκορύφωμα την παρουσία στο Woodstock το 1969,τους οδήγησε στην υπογραφή συμβολαίου με την Columbia Records,στην οποία έγινε διευθυντής ο Clive Davis.

 

Γεννήσεις

 

1910 – Γιάννης Τσαρούχης | Έλληνας ζωγράφος. Ήταν σημαντικός Έλληνας ζωγράφος και σκηνογράφος. Τα πρώτα του έργα τα εξέθεσε το 1929 στο Άσυλο Τέχνης. Η επιτυχία που σημείωσε τον οδήγησε στη συνέχεια να φοιτήσει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου κατά τα έτη 1929–1935, με καθηγητές τους Ιακωβίδη, Βικάτο και Παρθένη. Παράλληλα, κατά το διάστημα 1931–1934, μαθήτευσε κοντά στον Φώτη Κόντογλου, ο οποίος τον μύησε στη βυζαντινή αγιογραφία, ενώ μελέτησε την λαϊκή αρχιτεκτονική και ενδυμασία. Μαζί με τους Δημήτρη Πικιώνη, Φώτη Κόντογλου και Αγγελική Χατζημιχάλη πρωτοστάτησε στο αίτημα της εποχής για την ελληνικότητα της τέχνης.

Ο Γιάννης Τσαρούχης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1910, όντας ο δεύτερος υιός του εμπόρου εξ Αρκαδίας Αθανασίου Τσαρούχη και της Μαρίας Μοναρχίδη με καταγωγή από τα Ψαρά. Το νεοκλασικό κτίριο στο οποίο είδε για πρώτη φορά το φως, στη συμβολή της λεωφόρου Βασιλέως Γεωργίου με την οδό Λουκά Ράλλη, δεν υφίσταται πια. Μέρος των παιδικών του χρόνων (1920-1925), το πέρασε στην έπαυλη της οικογενείας Μεταξά, κοντά στη θεία του Δέσποινα Μεταξά, η οποία ήταν αδερφή της μητέρας του. Παρότι η οικογένεια Τσαρούχη μετακόμισε το 1927 στην Αθήνα, ο Πειραιάς ρίζωσε βαθιά μέσα στον καλλιτέχνη, τόσο για το μεγαλοαστικό περιβάλλον στο οποίο ανατράφηκε και τον επηρέασε καλλιτεχνικά, όσο και για τις φτωχές λαϊκές συνοικίες όπου συχνά πραγματοποιούσε αποδράσεις κατά τα παιδικά του χρόνια. Το 1938, δύο χρόνια μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα πραγματοποίησε την πρώτη του ατομική έκθεση στο κατάστημα Αλεξοπούλου της οδού Νίκης στην Αθήνα με έργα που παρουσίαζαν ιδιαίτερη προσωπικότητα που εξήραν οι τότε τεχνοκριτικοί Παπαντωνίου και Καπετανάκης.

Το 1940 επιστρατεύτηκε και υπηρέτησε στο Μηχανικό. Στα χρόνια της Κατοχής, ίδρυσε μια ιδιωτική σχολή ζωγραφικής, όπου φοίτησαν για μικρό χρονικό διάστημα αρκετοί νέοι, που αργότερα έγιναν δόκιμοι ζωγράφοι[9], όπως ο Κοσμάς Ξενάκης, ο Μίνως Αργυράκης, ο Νίκος Γεωργιάδης, αλλά και η Ροζίτα Σώκου. Το 1947 πραγματοποίησε 2 ατομικές εκθέσεις με υδατογραφίες και θεατρικά προσχέδια. Το 1950 μετέβη εκ νέου στο Παρίσι όπου ένα χρόνο μετά, το 1951, εξέθεσε στο Παρίσι και στο Λονδίνο στη “Ρέτφρη Γκάλερυ”, ενώ το 1953 υπέγραψε συμβόλαιο με την γκαλερί Ιόλας της Ν. Υόρκης. Το 1956 υπήρξε υποψήφιος για το βραβείο Γκούγκενχαϊμ και το 1958 πήρε μέρος στην Μπιενάλε της Βενετίας. Το 1967 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Το 1982 εγκαινιάστηκε το Μουσείο Γιάννη Τσαρούχη στο Μαρούσι, στο σπίτι του καλλιτέχνη, που ο ίδιος μετέτρεψε σε Μουσείο παραχωρώντας την προσωπική συλλογή των έργων του. Παράλληλα λειτουργεί το Ίδρυμα Τσαρούχη με σκοπό τη διάδοση του έργου του ζωγράφου.

Παράλληλα με τη ζωγραφική ο Γιάννης Τσαρούχης ασχολήθηκε και με τη θεατρική σκηνοθεσία και μάλιστα από το 1928. Σχεδίασε σκηνικά και ενδυμασίες για τα θέατρα “Εθνικό” (“Βασιλικό”), “Κοτοπούλη”, “Δημοτικό” Πειραιώς κ.ά. ειδικά πρόζας, καθώς και για το κλασσικό έργο “Ρωμαίος και Ιουλιέττα” που ανέβηκε το 1954 στον τότε Βασιλικό κήπο.

Στο έργο του Γιάννη Τσαρούχη εκφράζεται κυρίως η χαρά και το θαύμα της ζωής. Προσπάθησε να ισορροπήσει τις μεγάλες παραδόσεις και να συλλάβει τις αιώνιες καλλιτεχνικές αξίες. Οι πίνακές του περικλείουν αφομοιωμένα πολλά λαϊκά και λαογραφικά στοιχεία, ιδιαίτερα του λιμένος του Πειραιά. Θεωρείται από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Έλληνες ζωγράφους με διεθνή προβολή και ιδιαίτερα στη Γαλλία. Παράλληλα όμως εργάσθηκε και ως σκηνογράφος τόσο σε ελληνικά όσο και σε ξένα θέατρα με μεγάλη πάντα επιτυχία. Σ΄ αυτόν οφείλεται η καθιέρωση, σχεδόν σε όλες τις σκηνές του ελληνικού κινηματογράφου που γυρίστηκαν σε λαϊκά κέντρα, της παρουσίας του ναύτη είτε σε χορό είτε όχι, θεωρούμενη μάλιστα και απαραίτητη.

Πέθανε στην Αθήνα στις 20 Ιουλίου 1989

 

Θάνατοι

 

1950 – Δημήτρης Σέμσης | Έλληνας βιολιστής. Ήταν Έλληνας βιρτουόζος παραδοσιακός βιολιστής. Γεννήθηκε ως Δημήτριος Κουκουδέας το 1883 στην πόλη της Στρώμνιτσας, η οποία εκείνη την περίοδο ανήκε στο βιλαέτι της Θεσσαλονίκης. Ο πατέρας του και ο παππούς ήταν Ομπρελάδες και επίσης βιολιστές. Στα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα, συμμετείχε στη μπάντα ενός τσίρκου, το οποίο περιόδευε σε όλα τα Βαλκάνια. Αργότερα εντάχθηκε σε άλλες περιοδεύουσες ορχήστρες και έπαιξε στην Τουρκία, Συρία, Αίγυπτο, Σουδάν και αλλού. Μετά τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Στρώμνιτσα πέρασε στο Βασίλειο της Σερβίας.

Στο τέλος του 1919 η οικογένεια του Δημήτριου Σέμση μετανάστευσε στη Θεσσαλονίκη. Το 1923 παντρεύτηκε τη Δήμητρα Κανούλα και απέκτησε 4 παιδιά. Στις αρχές του 1927 εγκαθίσταται μόνιμα στην Αθήνα. Αυτή την εποχή έλαβε το προσωνύμιο Σαλονικιός, μάλλον επειδή κάποιοι παράγοντες των δισκογραφικών εταιρειών νόμιζαν ότι καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη. Είναι ο πρώτος οργανοπαίκτης που το όνομά του αναγράφεται στις ετικέτες δίσκων. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, ο Δημήτρης Σέμσης ήταν Διευθυντής Ηχογράφησης στην ΗΜV και στην Columbia, θέσεις με μεγάλη επιρροή, τις οποίες και διατήρησε και στις δεκαετίες του 1930 και 1940. Συμμετείχε σε εκατοντάδες ηχογραφήσεις παραδοσιακών, σμυρναίικων και ρεμπέτικων τραγουδιών στο διάστημα 1924 – 1931, παρουσίασε γύρω στο 1928 τα πρώτα του τραγούδια και το 1931 ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση της His Master’s Voice, θέση που κράτησε μέχρι το θάνατό του. Εγραψε πάνω από 100 τραγούδια.

Τη δεκαετία του 1930, ο Δημήτρης ηχογραφούσε με τη Ρόζα Εσκενάζι γνωρίζοντας μεγάλες επιτυχίες. Συχνά, τη συνόδευε στις ταβέρνες μαζί με τους Αγάπιο Τομπούλη, Λάμπρο Σαββαΐδη και Λάμπρο Λεοναρίδη. Οι συνθέσεις του ηχογραφούνταν από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της εποχής εκείνης, όπως η Ρίτα Αμπατζή, ο Στελλάκης Περπινιάδης και ο Στράτος Παγιουμτζής. Έγραψε ρεμπέτικα και δημοτικά τραγούδια, καθώς και σμυρνέικα και αμανέδες.

Όπως φαίνεται από τις ηχογραφήσεις, ο Δημήτρης ήταν, χωρίς αμφιβολία, ο μεγαλύτερος βιολιστής που ηχογράφησε στο χώρο του ρεμπέτικου/σμυρνέικου. Ηχογράφησε πολλές εκατοντάδες δίσκους και πολλοί από αυτούς επανακυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια. Το 1972, σε μια συνέντευξή της, η Ρόζα Εσκενάζι είπε ότι ο Δημήτρης έπαιζε “το καλύτερο βιολί του κόσμου”.

Μετά από μια σύντομη νοσηλεία, ο Δημήτρης Σέμσης πέθανε από καρκίνο στην Αθήνα, στις 13 Ιανουαρίου του 1950. Έχει, σήμερα, απογόνους στην Ελλάδα.

 

Στο link που ακολουθεί μπορείτε να διαβάσετε
ακόμα περισσότερα γεγονότα που συνέβησαν αυτή την ημερομηνία
Γέγονε την 13η Ιανουαρίου

————————————————————————–
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia