12 Ιουνίου 2024
Είναι η 164η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 202 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:02 – Δύση ήλιου: 20:48
Διάρκεια ημέρας: 14 ώρες 46 λεπτά
🌓 Σελήνη 5.7 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Ονούφριο, Ονούφρη, Ονουφρία
Γεγονότα
1897 – Ο Καρλ Έλσενερ λαμβάνει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για τον πολυσουγιά, που αργότερα θα ονομαστεί «ελβετικός». Ο Ελβετικός σουγιάς είναι ένα πολυεργαλείο, ελβετικής επινοήσεως, για στρατιωτική και πολιτική χρήση.
Το 1891 ο ελβετός επιχειρηματίας Καρλ Έλσενερ, ιδιοκτήτης εταιρείας που κατασκεύαζε ιατρικά εργαλεία, διαπίστωσε ότι οι σουγιάδες που χρησιμοποιούσε ο ελβετικός στρατός ήταν γερμανικής προέλευσης. Στην εποχή των εθνικισμών, θίχτηκε το ελβετικό του φιλότιμο και αποφάσισε να γίνει αυτός ο προμηθευτής του ελβετικού στρατού. Έπρεπε, όμως, να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό από τους Γερμανούς για να πάρει τη δουλειά. Κατασκεύασε, λοιπόν, ένα σουγιά με ξύλινη θήκη, που μέσα του χωρούσε όχι μόνο η λάμα του μαχαιριού, αλλά και κατσαβίδι, ανοιχτήρι κονσερβών και τρυπητήρι. Το πολυεργαλείο αυτό άρεσε στους ελβετούς στρατηγούς και γρήγορα αποτέλεσε στρατιωτικό εξάρτημα.Ο Έλσενερ δεν έμεινε ικανοποιημένος από το δημιούργημά του και το 1896 το εμπλούτισε με δεύτερη λάμα, ανοιχτήρι μπουκαλιών (τιρμπουσόν) και ψαλιδάκι. Τον επόμενο χρόνο (12 Ιουνίου 1897) έσπευσε να κατοχυρώσει την εφεύρεσή του, με σήμα την ασπίδα και τον ελβετικό σταυρό στο κέντρο της, αφού στην αγορά είχε εισέλθει και άλλος ανταγωνιστής. Η εταιρεία του ονομάστηκε Βικτόρινοξ (Victorinox), από το όνομα της μητέρας του (Βικτώρια) και τα γαλλικά αρχικά inox για τον ανοξείδωτο χάλυβα (acer inoxydable). Η ανταγωνίστρια εταιρεία ονομαζόταν Βένγκερ (Wenger) από το όνομα του ιδιοκτήτη της.
Η ελβετική κυβέρνηση ενθάρρυνε την ύπαρξη των δύο εταιρειών, που σήμαινε ανταγωνισμό και καλύτερες τιμές για τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας. Το 2006 η Βικτόρινοξ εξαγόρασε τη Βένγκερ κι έγινε η μόνη παραγωγός του πολυσουγιά στην Ελβετία, χωρίς να καταστεί μονοπώλιο, αφού υπάρχουν και άλλες εταιρείες στον κόσμο που δραστηριοποιούνται στον τομέα αυτό. Κάθε χρόνο η Βικτόρινοξ προμηθεύει με 50.000 κομμάτια τον ελβετικό στρατό και η λοιπή παραγωγή της διατίθεται ελεύθερα στο εμπόριο.
Με την πάροδο του χρόνου, ο ελβετικός σουγιάς εξελίχθηκε σημαντικά, με αποκορύφωμα τη συλλεκτική έκδοση του 2007, που περιλαμβάνει 85 εργαλεία για 110 χρήσεις στην τιμή των 1.200 δολαρίων. Σήμερα, ένας ελβετικός σουγιάς περιλαμβάνει, εκτός των κλασικών του εργαλείων, ψηφιακό ρολόι, ψηφιακό αλτίμετρο, μνήμη φλας και δυνατότητα αναπαραγωγής αρχείων mp3. Θεωρείται σχεδιαστικό αριστούργημα και εκτίθεται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης (ΜΟΜΑ) και στο Μουσείο Εφαρμοσμένης Τέχνης του Μονάχου.
1955 – Με απόφαση του υπουργού Συγκοινωνιών, Κωνσταντίνου Καραμανλή, αρχίζει η απομάκρυνση των τροχιοδρόμων (τραμ) από την Αθήνα, οι οποίοι αντικαθίστανται από τα τρόλεϊ.
Στις 30 Οκτωβρίου 1908, κυκλοφόρησαν τα πρώτα ηλεκτροκίνητα τραμ, ενώ δύο χρόνια αργότερα ολοκληρώθηκε η παραλαβή τους (257 τραμ-150 κινητήρια και 107 ρυμουλκούμενα). Τα οχήματα ήταν κλειστά, χρώματος μπεζ, κατασκευασμένα στο Βέλγιο και είχαν χωρητικότητα 16 καθήμενων και 14 όρθιων επιβατών.
Το 1925 η αγγλική εταιρεία Power Finance and Traction εξαγόρασε τους ΣΑΠ και την ΕΤΑΠΠ, με αντάλλαγμα τον εξηλεκτρισμό της Αθήνας. Η Power Finance and Traction δημιούργησε δύο εταιρείες: την Ηλεκτρική Εταιρεία Μεταφορών (ΗΕΜ), στην οποία έδωσε το δίκτυο των τραμ και λεωφορειακών γραμμών της ΕΤΑΠΠ, και τους Ελληνικούς Ηλεκτρικούς Σιδηρόδρομους (ΕΗΣ), στην οποία έδωσε τη γραμμή Πειραιάς – Ομόνοια και το τραμ κανονικού εύρους.
Παράλληλα, με τον ερχομό της Power Finance and Traction, άρχισαν να ισχύουν συμβατικές δεσμεύσεις ανάμεσα στην ΗΕΜ και στους ιδιώτες των ΚΤΕΛ. Αυτό σήμαινε πως τα λεωφορεία με διαδρομή παράλληλη των τραμ δεν μπορούσε να αποβιβάζει κατά μήκος των γραμμών, ενώ είχε περιορισμένα δρομολόγια.
Το 1939 πωλήθηκε μεγάλο μέρος των βελγικών βαγονιών, ενώ τα εναπομείναντα βάφτηκαν σκούρο πράσινο χρώμα. Τον επόμενο χρόνο, η ΗΕΜ παρέλαβε 60 τραμ, κατασκευασμένα από την ιταλική ΟΜ/CGE/Breda, που ξεχώριζαν για την αεροδυναμική τους. Στις 13 Ιουνίου 1940 κυκλοφόρησαν 40 νέα κίτρινα τραμ από την ιταλική παραλαβή που είχε πρότυπο το τραμ του Μιλάνου, στην γραμμή Πατησίων-Καλλιθέας και στην τοπική της υποδιαίρεση Πλατεία Αμερικής-Κουκάκι. Τα νέα οχήματα όμως βγήκαν στους δρόμους για να βοηθήσουν στην επιστράτευση, λόγω του Ελληνοϊταλικού πόλεμου και κατά τη διάρκεια της κατοχής, πολλά τραμ καταστράφηκαν.
Μετά τον πόλεμο, πολλές γραμμές τραμ καταργήθηκαν λόγω έλλειψης τροχαίου υλικού. Στις 16 Νοεμβρίου 1953, ο τότε υπουργός Δημοσίων Έργων Κωνσταντίνος Καραμανλής ξήλωσε τις γραμμές τραμ στη Χαυτεία, με αποτέλεσμα σε μία νύχτα να καταργηθούν οι γραμμές προς Κυψέλη,Παγκράτι και Αμπελόκηπους. Το τέλος του παλαιού τραμ ήρθε τα μεσάνυχτα της 15 Οκτωβρίου 1960 με την οριστική κατάργησή του. Πολλές γραμμές αντικαταστάθηκαν με τρόλεϊ, ενώ οι γραμμές των τροχιοδρόμων είτε αφαιρέθηκαν από το οδόστρωμα είτε καλύφθηκαν με νέα στρώματα ασφάλτου.
1987 – Η Εθνική Ελλάδος στο μπάσκετ, με 30 πόντους του Νίκου Γκάλη, νικά 81-77 τη Γιουγκοσλαβία και προκρίνεται στο τελικό του Ευρωμπάσκετ της Αθήνας.
Η διοργάνωση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Καλαθοσφαίρισης του 1987 (γνωστό και ως Ευρωμπάσκετ 1987) ήταν η 25η, η οποία οργανώθηκε από τη FIBA Europe. Συμμετείχαν δώδεκα εθνικές ομάδες. Το τουρνουά διοργάνωσε η Ελλάδα, η οποία κατέκτησε και τον τίτλο, και οι αγώνες διέχθησαν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, στο Νέο Φάληρο του Πειραιά, από τις 3 Ιουνίου ως τις 14 Ιουνίου. Η μασκότ της διοργάνωσης ήταν ο πελαργός με το όνομα Ολύμπιος.
Το Ευρωμπάσκετ αυτό ήταν ένα από τα πιο δύσκολα όλων των εποχών, με την ύπαρξη ομάδων όπως η Σοβιετική Ένωση των Βάλντις Βάλτερς, Αλεξάντερ Βολκόφ, Σαρούνας Μαρτσουλιόνις, Βλαντίμιρ Τκατσένκο, της Γιουγκοσλαβίας των Ντράζεν Πέτροβιτς, Βλάντε Ντίβατς, Ράτζα, της Ισπανίας των Χουάν Αντόνιο Σαν Επιφάνιο, Κάνδιδο Σιμπίλιο, Αντρές Χιμένεθ, της Ιταλίας των Αντονέλο Ρίβα, Ρομπέρτο Μπρουναμόντι, Βάλτερ Μανίφικο. Λογικά λοιπόν, ομάδες όπως η Γαλλία του Ρισάρ Ντακουρί, η Ολλανδία του Ρικ Σμιτς, οι δεύτεροι στο προηγούμενο τουρνουά Τσεχοσλοβάκοι του Στανισλάβ Κρόπιλακ και οι Γερμανοί να μείνουν στα ρηχά. Επίσης, οι Σοβιετικοί στην φάση των ομίλων νίκησαν τους Γιουγκοσλάβους 100-93 σε ένα αγώνα που κανείς δεν φανταζόταν τότε, ότι θα ήταν η τελευταία τους αναμέτρηση σε Ευρωμπάσκετ. Στον τελικό, σε ένα από τα πιο ιστορικά παιχνίδια στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ, η Ελλάδα νίκησε τη Σοβιετική Ένωση με 103-101 στην παράταση (κανονικός αγώνας 89-89).
1994 – Οι Ευρωεκλογές 1994 διεξήχθησαν την Κυριακή 12 Ιουνίου 1994 στην Ελλάδα και στα υπόλοιπα έντεκα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι έδρες της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αυξήθηκαν κατά μία (από 24 σε 25) λόγω μικρής αύξησης του πληθυσμού που καταγράφηκε στην απογραφή του 1991.
Τις εκλογές στην Ελλάδα κέρδισε άνετα το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτή ήταν και η τελευταία εκλογική του αναμέτρηση, αφού απεβίωσε δύο χρόνια αργότερα, το 1996.
Επιπλέον για πρώτη φορά σε Ευρωεκλογές ορίστηκε το ελάχιστο ποσοστό του 3% για την είσοδο κάποιου κόμματος στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Θύμα αυτού του νόμου υπήρξε η Δημοκρατική Ανανέωση, η οποία, παρ’ ότι υπερδιπλασίασε το ποσοστό της σε σχέση με τις Ευρωεκλογές του 1989, έχασε τη μοναδική της έδρα μη καταφέρνοντας να πιάσει το 3%.
Για πρώτη φορά στις Ευρωεκλογές του 1994 ψήφισαν και Έλληνες που ζούσαν σε κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (συγκεκριμένα 47.947 ψηφοφόροι), έχοντας δηλώσει την επιθυμία συμμετοχής τους στις κατά τόπους ελληνικές διπλωματικές και προξενικές αρχές. Στα αποτελέσματα που ακολουθούν, είναι προσμετρημένες και αυτές οι ψήφοι.
1996 – Η φέτα, το κασέρι, πολλά είδη γραβιέρας και ορισμένα λάδια, αναγνωρίζονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση ως προϊόντα με Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης (ΠΟΠ).
Η μεγάλη παράδοση της Ελλάδας στην κτηνοτροφία αποτυπώνεται στα εξαιρετικά τυροκομικά της προϊόντα. Τυριά δυνατά, με εξαίσια αρώματα, ενσωματώνουν μια αρχαία γνώση και πρακτική. Είκοσι είδη τυριών έχουν τιμηθεί έως τώρα με Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης: Η φορμαέλα της Αράχοβας Παρνασσού, το μετσοβόνε, η σφέλα της Μάνης, το Σαν Μιχάλη της Σύρου, το κατίκι Δομοκού, η ξυνομυζήθρα της Κρήτης, η γραβιέρα των Αγράφων, της Κρήτης και της Νάξου, το καλαθάκι της Λήμνου, το λαδοτύρι της Μυτιλήνης, το πηχτόγαλο των Χανίων, η κοπανιστή των Κυκλάδων, το ανεβατό των Γρεβενών. Ο μπάτζος στη Μακεδονία, το γαλοτύρι στην Ήπειρο και στη Θεσσαλία, το ανεβατό στα Γρεβενά και το μανούρι στη Μακεδονία και τη Θεσσαλία και, βέβαια, το κασέρι, η κεφαλογραβιέρα και η φέτα είναι τα εκλεκτά τυριά που χαίρουν της εκτίμησης και της προτίμησης τόσο των ταξιδευτών που έρχονται στην Ελλάδα όσο και των ανθρώπων που τα συναντούν στις δικές τους χώρες και αγορές.
Το ελαιόλαδο είναι, ίσως, το πιο χαρακτηριστικό προϊόν της Ελλάδας. Δεν νοείται ελληνική κουζίνα χωρίς ελαιόλαδο. Οι εξαιρετικές ποικιλίες αυτού του εκπληκτικού προϊόντος έχουν αναγνωριστεί παγκόσμια. Δεκαεννιά ετικέτες, από όλο το φάσμα της ελληνικής υπαίθρου, είναι Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης. Η Κρήτη, η Χαλκιδική, η Καλαμάτα, το Λυγουριό, η Λακωνία,, καθώς επίσης η Κεφαλονιά, η Ολυμπία, η Λέσβος, η Πρέβεζα, η Ρόδος, η Θάσος, η Σάμος, η Ζάκυνθος είναι τόποι που τους έχει αναγνωριστεί η μεγάλη τους συμβολή στον πολιτισμό του ελαιολάδου και έχουν αποσπάσει αμέτρητες διακρίσεις.
2004 – Η Εθνική Ελλάδος κάνει την πρώτη εμφάνισή της στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου, που διεξάγεται στα γήπεδα της Πορτογαλίας. Επικρατεί με 2-1 της διοργανώτριας χώρας και επιτυγχάνει την πρώτη νίκη της σε τελική φάση Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ή Παγκοσμίου Κυπέλλου. Τα γκολ πετυχαίνουν οι Καραγκούνης (7’), Μπασινάς (51’) και Ρονάλντο (93’).
Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου 2004, ή αλλιώς Euro 2004, διεξήχθη στα γήπεδα της Πορτογαλίας, από τις 12 Ιουνίου ως τις 4 Ιουλίου 2004. Ήταν η 12η διοργάνωση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος της UEFA και πήραν μέρος 16 εθνικές ομάδες. Απo αυτές, η Πορτογαλία προκρίθηκε αυτόματα ως διοργανώτρια χώρα, ενώ οι υπόλοιπες 15 πέρασαν από την προκριματική φάση, στην οποία μετείχαν 50 ομάδες.
Το τρόπαιο κατέκτησε η Ελλάδα, ενάντια σε όλα τα προγνωστικά. Μετείχε μόλις για δεύτερη φορά σε τελική φάση Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος (μετά το 1980) και ήταν ένα από τα αουτσάιντερ του τουρνουά. Έκανε την πρώτη έκπληξη στην πρεμιέρα, νικώντας με σκορ 2-1 τη διοργανώτρια Πορτογαλία. Στη συνέχεια, υπό την καθοδήγηση του Ότο Ρεχάγκελ και με όπλο την πολύ καλή άμυνα προκρίθηκε στα προημιτελικά, απέκλεισε διαδοχικά τη Γαλλία και την Τσεχία και έφτασε στον τελικό της 4ης Ιουλίου. Εκεί, συνάντησε πάλι την Πορτογαλία, την οποία κέρδισε με 1-0, με σκόρερ τον Άγγελο Χαριστέα.
Γεννήσεις
1915 – Ντίνος Ηλιόπουλος. Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στις 12 Ιουνίου του 1915. Η πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο πραγματοποιήθηκε το 1944 με το θίασο της Κατερίνας στο έργο του Λέο Λεντς «Κυρία, σας αγαπώ» και έκτοτε συμμετείχε στους θιάσους της Μαρίκας Κοτοπούλη, της Μαίρης Αρώνη, του Δημήτρη Χορν και πολλών άλλων. Tο 1954 συγκρότησε θίασο με τον Μίμη Φωτόπουλο, με τον οποίο αποτέλεσαν ανεπανάληπτο κωμικό δίδυμο. Τρία χρόνια αργότερα και μέχρι το 1969 δημιούργησε δικό του θίασο, ανεβάζοντας έργα όπως: «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος», «Η κυρία του κυρίου», «Το έξυπνο πουλί», «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης», «Εξοχικόν κέντρον ο Έρως» κ.ά. Τα επόμενα χρόνια στράφηκε στην επιθεώρηση, πρωταγωνίστησε σε μιούζικαλ («Καμπαρέ», «Γλυκιά Ίρμα»), περιόδευσε στ
ις ΗΠΑ και στον Καναδά. Ακολούθησαν περισσότερα από 90 φιλμς, πολλά από τα οποία έμειναν ως κλασσικά, όπως: «Θανασάκης ο πολιτευόμενος» (1954), «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» (1960), «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος» (1960), «Μερικοί το προτιμούν κρύο» (1963), «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» (1963), «Το Δόλωμα» (1964), «Η Κοροϊδάρα» (1967), «Ο Στρατής παραστράτησε» (1969). Το 1986 συμμετέχει στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Μελισσοκόμος». Στο ενεργητικό του σαν καλλιτέχνη περιλαμβάνονται, ακόμα, τρεις δίσκοι -ο ένας με σατιρικά του Σουρή, δύο βιβλία με ευθυμογραφήματα, μια ποιητική συλλογή και φυσικά την αυτοβιογραφία του με τίτλο «Ένας Hλιόπουλος ονόματι Nτίνος». Ο Ντίνος Ηλιόπουλος κηδεύτηκε το πρωινό της 4ης Ιουνίου του 2001 στο Α΄ Νεκροταφείο.
1929 – Άννα Φρανκ. Η Άννα Φρανκ (Φρανκφούρτη, 12 Ιουνίου 1929 – στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλζεν, Φεβρουάριος ή Μάρτιος του 1945) ήταν Γερμανίδα Εβραϊκής καταγωγής που έγραψε ένα ημερολόγιο ενώ κρυβόταν, μαζί με τους δικούς της και τέσσερις οικογενειακούς φίλους, σε ένα σπίτι στο Άμστερνταμ κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής της Ολλανδίας.
Η οικογένειά της είχε μετακομίσει στο Άμστερνταμ το 1934, έναν χρόνο μετά την άνοδο των Ναζί στην εξουσία της Γερμανίας, αλλά παγιδεύτηκε όταν η γερμανική κατοχή επεκτάθηκε και στην Ολλανδία τον Μάιο του 1940. Το 1941, η Άννα έχασε τη γερμανική υπηκοότητα και έγινε άπατρις. Καθώς οι διώξεις των Εβραίων εντάθηκαν, η οικογένεια άρχισε τον Ιούλιο του 1942 να κρύβεται σε μυστικό δωμάτιό του γραφείου του πατέρα της, Όττο Φρανκ, που ήταν πίσω από τη βιβλιοθήκη του γραφείου. Μετά από δύο χρόνια ανακαλύφθηκαν και στις 4 Αυγούστου 1944 έγινε έφοδος της Γκεστάπο και η οικογένεια στάλθηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η Γκεστάπο λεηλάτησε τη σοφίτα, όπου κρυβόταν η οικογένειά της, αφήνοντας ανάκατα στο πάτωμα περιοδικά, βιβλία, εφημερίδες κτλ. Στο παρελθόν, για μακρό χρονικό διάστημα, πιστευόταν ότι κάποιος τους πρόδωσε, αλλά νεότερα στοιχεία δείχνουν ότι η ανακάλυψή τους ήταν μάλλον εντελώς τυχαία.
Λίγες μέρες αργότερα, μια καθαρίστρια βρήκε ανάμεσά τους το ημερολόγιο της Άννας. Χωρίς να ξέρει τι ήταν, το παρέδωσε στη Μιπ και την Έλλη, δύο κορίτσια, που η βοήθειά τους στις εβραϊκές οικογένειες δεν αποκαλύφθηκε ποτέ. Η Άννα και η αδελφή της, Μαργκότ, μεταφέρθηκαν, δύο μήνες πριν το θάνατο της μητέρας τους, στο γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλζεν. Εκεί η Άννα έδειξε το ίδιο κουράγιο και καρτερικότητα που την είχαν κάνει γνωστή στο Άουσβιτς. Τον Φεβρουάριο του 1945 και τα δυο κορίτσια αρρώστησαν από τύφο. Μια μέρα, η Μαργκότ, προσπαθώντας να σηκωθεί από το κρεβάτι της, που βρισκόταν ακριβώς πάνω από το κρεβάτι της Άννας, έχασε την ισορροπία της και έπεσε κάτω. Στην κατάσταση που βρισκόταν, ο οργανισμός της δεν άντεξε το σοκ και πέθανε. Ο θάνατος της αδελφής της, προκάλεσε στην Άννα αυτό που όλα τα προηγούμενα βάσανά της δεν μπόρεσαν να προκαλέσουν: έσπασε το ηθικό της. Λίγες μέρες αργότερα, πιθανότατα στις αρχές Μαρτίου, πέθανε. Ο πατέρας της, Όττο Φρανκ, ο μόνος που επέζησε από τους οκτώ του μυστικού δωματίου, γύρισε μετά το τέλος του πολέμου στο Άμστερνταμ, όπου ανακάλυψε ότι το ημερολόγιό της είχε διασωθεί. Πεπεισμένος ότι επρόκειτο για μοναδική μαρτυρία, προχώρησε στην έκδοσή του. Το ημερολόγιο εκδόθηκε στην ολλανδική γλώσσα, με τον τίτλο Het Achterhuis (Το πίσω σπίτι).
Το ημερολόγιο, που είχε δοθεί στην Άννα ως δώρο για τα 13α γενέθλιά της, περιγράφει τα γεγονότα της ζωής της από τις 12 Ιουνίου 1942 μέχρι την τελευταία μέρα που έγραψε σ’ αυτό, την 1η Αυγούστου 1944. Γραμμένο στα ολλανδικά, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και έγινε ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία του κόσμου. Διασκευάστηκε για την τηλεόραση, τον κινηματογράφο, το θέατρο, ακόμα και για την όπερα. Το βιβλίο δίνει μια λεπτομερή περιγραφή της καθημερινής ζωής κατά τη διάρκεια της Ναζιστικής Κατοχής· μέσω των γραπτών της, η Άννα Φρανκ έγινε ένα από τα πιο γνωστά θύματα του Ολοκαυτώματος.
Πολλοί αρνητές του Ολοκαυτώματος, όπως ο Ρομπέρ Φωρισόν και ο Ντέιβιντ Ίρβινγκ, επέκριναν το Ημερολόγιο της Άννα Φρανκ ως μερικώς πλαστό.
1941 – Τσικ Κορία (Chick Corea). Ήταν αμερικανός πιανίστας, από τους σημαντικότερους και επιδραστικότερους στην ιστορία της τζαζ. Θεωρείται ένας από τους πρωτεργάτες του τζαζ-ροκ. Οι συνθέσεις του «Spain», «500 Miles High», «La Fiesta», «Armando’s Rhumba» και «Windows» θεωρούνται κλασικές στο είδος τους. Κατά τη διάρκεια της πολύχρονης καριέρας του κέρδισε 23 Γκράμι και προτάθηκε 60 φορές για το σημαντικό αυτό μουσικό βραβείο.
Ο Αρμάντο Άντονι Κορία γεννήθηκε στο Τσέλσι της Μασαχουσέτης στις 12 Ιουνίου 1941. Ιταλικής καταγωγής, μυήθηκε στην τζαζ από τον τρομπετίστα πατέρα του.
Κλασικά εκπαιδευμένος πιανίστας, άσκησε μεγάλη επίδραση στην τζαζ του περασμένου αιώνα και υπήρξε από τους πρωτεργάτες του τζαζ-ροκ. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ‘60 συνεργάστηκε με μουσικούς, όπως είναι ο Χέρμπι Μαν, ο Σταν Γκετς και ο Μάιλς Ντέιβις, ενώ από τη δεκαετία του ‘70, εκτός από τις συνεργασίες του (Μπόμπι ΜακΦέριν, Γκάρι Μπάρτον κ.ά.), ηγήθηκε και των δικών του συγκροτημάτων «Circle», «Return to Forever», «Chick Corea Electric Band» και «Chick Corea Acoustic Band».
Το στιλ του παιξίματός του στο πιάνο, που φέρει την επίδραση των Μπιλ Έβανς, Χόρας Σίλβερ και Μακόι Τάινερ (αλλά και του Πάουλ Χίντεμιτ), χαρακτηρίζεται από τη συχνή χρήση τής τετάρτης ως αρμονικού διαστήματος, κι έχει ασκήσει μεγάλη επίδραση στους νέους πιανίστες της τζαζ. Η μουσική του, που χαρακτηρίζεται από τις ελαφρές, παιχνιδιάρικες μελωδίες της, τη χρήση ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών οργάνων και μία (ελαφριά) λάτιν απόχρωση, έχει κατακτήσει ένα ευρύτερο, από αυτό της τζαζ, κοινό.
Ο Τσικ Κορία πέθανε στις 9 Φεβρουαρίου 2021 στην Τάμπα της Φλώριδας, από μία σπάνια μορφή καρκίνου
Θάνατοι
1798 – Ρήγας Φεραίος. Ο Ρήγας Βελεστινλής ή Φεραίος (Βελεστίνο, 1757 – Βελιγράδι, 24 Ιουνίου 1798) ήταν Έλληνας συγγραφέας, πολιτικός, στοχαστής και επαναστάτης. Θεωρείται εθνομάρτυρας και πρόδρομος της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Το βαπτιστικό του ήταν Ρήγας και ως επώνυμο χρησιμοποιούσε το όνομα της γενέτειράς του, κατά τη συνήθεια των λογίων της εποχής του. Ο ίδιος υπέγραφε ως «Ρήγας Βελεστινλής» και ουδέποτε ως «Φεραίος», κάτι που είναι δημιούργημα μεταγενέστερων λογίων. Το θεωρούμενο μέχρι πρόσφατα ως πραγματικό του όνομα Αντώνιος Κυριαζής έχει διαγραφεί ως ανιστόρητο από τα βιβλία Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού.
Ο Ρήγας Βελεστινλής-Φεραίος υπήρξε ο πρωτεργάτης και πρόδρομος του νεοελληνικού διαφωτισμού και ο κήρυκας και πρωτομάρτυρας της Επανάστασης του 1821. Οραματίσθηκε την επανάσταση εναντίον της οθωμανικής τυραννίας, στο πλαίσιο της κοινής σύμπραξης όλων των συνυπόδουλων λαών της Βαλκανικής, της Μικράς Ασίας και της Μεσογείου. Πίστεψε και εργάσθηκε σθεναρά για την εγκαθίδρυση μίας «Ελληνικής Δημοκρατίας». Όπως και αρκετοί άλλοι εμπνευσμένοι πνευματικοί άνδρες, επιδίωξε με βιβλία, ποιήματα, διακηρύξεις, ιστορικογεωγραφικούς χάρτες και άλλες εκδόσεις να ενεργοποιήσει την διαδικασία της επαναστατικής αφύπνισης των λαών της Βαλκανικής, περνώντας μέσα από τα έργα του τις νέες ρηξικέλευθες ιδέες του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, αλλά και τα ριζοσπαστικά μηνύματα της εξέγερσης. Το τραγικό του τέλος και η απήχηση της εγερτήριας φωνής του τον ανέβασαν στο ύψος του πρώτου μάρτυρα και προδρόμου του απελευθερωτικού αγώνα του Ελληνισμού.
1920 – Νικόλαος Ζορμπάς. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 27 Σεπτεμβρίου του 1844, από πατέρα στρατιωτικό που καταγόταν από την περιοχή της Μαγνησίας. Φοίτησε στη Σχολή Ευελπίδων και μετεκπαιδεύτηκε στη Γαλλία και στο Βέλγιο σε θέματα πυροβολικού.
Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα υπηρέτησε σε διάφορες μονάδες, διετέλεσε για μια επταετία προσωπάρχης στο Υπουργείο Στρατιωτικών (1882-1885 και 1887-1891) επί κυβερνήσεων του Χαρίλαου Τρικούπη και δίδαξε πυροβολική στη Σχολή Ευελπίδων. Ως διοικητής μοίρας πυροβολικού έλαβε μέρος στον σύντομο συνοριακό πόλεμο με την Τουρκία στην περιοχή της Θεσσαλίας (9-12 Μαΐου 1886).
Πήρε μέρος στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, ως διοικητής του 3ου Συντάγματος Πυροβολικού και ταυτόχρονα αρχηγός πυροβολικού της 1ης Μεραρχίας, φέροντας τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Φαίνεται ότι δεν δικαίωσε τις προσδοκίες των ανωτέρων του και δέχθηκε αυστηρή κριτική για κάποιες ενέργειές του. Ο στρατηγός Αλέξανδρος Μαζαράκης-Αινιάν (1874-1943), που είχε υπηρετήσει υπό τις διαταγές του, γράφει στα Απομνημονεύματά του ότι ο Ζορμπάς «δεν διατήρησε την ψυχραιμία του, δεν έκαμε τίποτε ανάλογον της φημιζομένης ευφυίας και των γνώσεών του, παρέβη μάλιστα του Γενικού Στρατηγείου τας διαταγάς». Σε άλλο σημείο του βιβλίου του τον χαρακτηρίζει είρωνα και εμπαθή. Από το 1898 έως το 1906 διετέλεσε διοικητής της Σχολής Ευελπίδων και από το 1907 επικεφαλής της Εφορίας Υλικού Πολέμου με τον βαθμό του συνταγματάρχη.
Τη νύχτα της 14ης προς τη 15η Αυγούστου 1909 ο Ζορμπάς, επικεφαλής 250 αξιωματικών και περίπου 2.000 οπλιτών, κήρυξε από τους στρατώνες στου Γουδή την Επανάσταση, όπως επικράτησε να ονομάζεται, αν και επρόκειτο περί κλασικού πραξικοπήματος. Το ότι δεν ήταν επανάσταση το αναφέρει ο ίδιος ο Ζορμπάς στα Απομνημονεύματά του:
Το κίνημα του στρατού δεν κατέληξε την 15η Αυγούστου εις λαϊκήν επανάστασιν, αλλά παρέμεινε κατά την ημέραν εκείνην ως ένοπλος στρατιωτική στάσις της φρουράς των Αθηνών, διότι ο λαός δεν ανεμίχθη εις το κίνημα, ουδέ εξεδήλωσε τι υπέρ τούτου, αλλά έμεινεν αδρανών και αμφιβάλλων επί του πρακτέου.
Η Επανάσταση στου Γουδή είχε ως βραχυπρόθεσμο αποτέλεσμα την πτώση της νόμιμης κυβέρνησης του Δημητρίου Ράλλη και την απομάκρυνση του διαδόχου Κωνσταντίνου και των λοιπών βασιλοπαίδων από το στράτευμα. Ο Ζορμπάς, που δεν επιθυμούσε την εγκαθίδρυση δικτατορίας, αλλά και δεν μπορούσε να ανεχθεί τον παλαιοκομματισμό, κάλεσε τον Οκτώβριο του 1909 από την Κρήτη τον Ελευθέριο Βενιζέλο να ηγηθεί της ανορθωτικής προσπάθειας της χώρας.
Στις 18 Ιανουαρίου 1910 ο Ζορμπάς ανέλαβε το Υπουργείο Στρατιωτικών στην κυβέρνηση του Στέφανου Δραγούμη. Από τη θέση αυτή διέταξε τη διάλυση του Στρατιωτικού Συνδέσμου, ενώ σημαντική υπήρξε η συμβολή του στην αγορά του θωρηκτού Αβέρωφ και την αναδιοργάνωση του στρατού με την έλευση της γαλλικής στρατιωτικής αποστολής. Στις 6 Οκτωβρίου του ίδιου έτους τον αντικατέστησε ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος. Αποστρατεύτηκε το 1911 με τον βαθμό του υποστρατήγου.
Τον Σεπτέμβριο του 1912, με επιστολή του προς τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, ζήτησε να ανακληθεί στην υπηρεσία ενόψει των Βαλκανικών Πολέμων, αλλά ο Βενιζέλος με απαντητική επιστολή του αρνήθηκε για τυπικούς λόγους.
Στο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνονται τα βιβλία Μαθήματα Πυροβολικής (τρεις τόμοι, 1883-1884) και Απομνημονεύματα ή Πληροφορίαι περί των συμβάντων κατά την διάρκεια της Επαναστάσεως της 15ης Αυγούστου 1909, που γράφτηκε το 1911 και κυκλοφόρησε μετά το θάνατό του, το 1925.
Ο Νικόλαος Ζορμπάς πέθανε στις 12 Ιουνίου 1920 στο Β’ Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών, σε ηλικία 75 ετών.
2003 – Γκρέγκορι Πεκ. Γεννήθηκε στην πόλη Λα Τζόλα της Καλιφόρνιας, στις 5 Απριλίου 1916 και ήταν γιος φαρμακοποιού. Οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν πέντε ετών και μεγάλωσε αρχικά με τους παππούδες του και στη συνέχεια με τον πατέρα του. Στα 10 του γράφτηκε σε καθολικό στρατιωτικό σχολείο του Λος Άντζελες και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές σε Λύκειο του Σαν Ντιέγκο.
Η ομορφιά, η χάρη και ο μετρημένος χαρακτήρας του συνέβαλαν, ώστε να ξεχωρίσει και να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα ινδάλματα του κινηματογράφου. Διακρίθηκε για τις ερμηνείες του σε ταινίες, όπως «Νύχτα αγωνίας» («Spellbound», 1945) του Άλφρεντ Χίτσκοκ, «Μονομαχία στον ήλιο» («Duel in the Sun», 1946) του Κινγκ Βίντορ, «Θρύλοι του δάσους» («The Yearling», 1946) του Κλάρενς Μπράουν, «Συμφωνία κυρίων» (Gentleman’s Agreement, 1947) του Ηλία Καζάν και «Ατσαλένιοι αετοί» (Twelve Ο’ Clock High, 1949) του Χένρι Κινγκ.
Ο Γκρέγκορι Πεκ διακρίθηκε κυρίως σε ρόλους «καλού» και «όμορφου», ενώ οι λίγες απόπειρες να υποδυθεί ήρωες «κακούς» συνήθως αποτύγχαναν, όπως για παράδειγμα η ενσάρκωση του δρος Μένγκελε στην ταινία «Ανθρωποκυνηγητό σε δύο ηπείρους» («Boys from Brazil», 1978) του Φράνκλιν Σάφνερ.
Από το υπόλοιπο κινηματογραφικό του έργο αξίζει να αναφερθούν οι ταινίες: «Διακοπές στην Ρώμη» («Roman Holiday», 1953) του Γουίλιαμ Γουάιλερ, «Μομπι Ντικ» («Moby Dick», 1956) του Τζον Χιούστον, «Τα κανόνια του Ναβαρόνε» («The Guns of Navarone», 1961) του Τζέι Λι Τόμσον, «Η μέρα της εκδίκησης» («Behold a Pale Horse», 1964) του Φρεντ Τσίνεμαν, «Η προφητεία» («The Omen», 1976) του Ρίτσαρντ Ντόνερ, «Οι λύκοι τής θάλασσας» («The Sea Wolves», 1981) του Άντριου Μακ Λάγκλεν, «Ο γερο-Γκρίνγκο» («Old Gringo», 1989) του Λούις Πουέντσο και το «Ακρωτήρι του Φόβου» («Cape Fear»,1991) στην εκδοχή του Μάρτιν Σκορσέζε.
Στη διάρκεια της ζωής υπηρέτησε από διάφορες θέσεις το Χόλιγουντ (πρόεδρος του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου και της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, μέλος του Ταμείου για την Τηλεόραση και τον Κινηματογράφο), ενώ διακρινόταν για το φιλελεύθερο πνεύμα του, έχοντας καταδικάζει ανοιχτά τον Μακαρθισμό.
Ο Γκρέγκορι Πεκ πέθανε στην πολυτελή βίλα του στο Μπέβερλι Χιλς, στις 12 Ιουνίου 2003, σε ηλικία 87 ετών. Είχε νυμφευτεί δύο φορές και απέκτησε συνολικά πέντε παιδιά.
