Μεσαίωνας: Η εποχή που «βελάζουνε» οι «λύκοι»
Από τη μια τα «ερίφια» και οι λύκοι κι από την άλλη τα «πρόβατα» και οι ποιμενάρχες
Το γεγονός ότι η Αιτωλοακαρνανία ζει μεσαίωνα ούτε καινούργιο είναι ούτε υπερβολικό. Στη καθημερινή ζωή των κατοίκων της φυσικά αυτό δεν είναι ορατό, αλλά το σκοταδισμό και την προκατάληψη που καλλιεργείται στοχευμένα και μεθοδικά εύκολα μπορεί κανείς να τα διαγνώσει, αν παρατηρήσει τις διαδρομές και τις σχέσεις που έχει αναπτύξει όλα τα προηγούμενα χρόνια από το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου μέχρι και τις μέρες μας το θρησκευτικό, κοινωνικό και πολιτικό κατεστημένο της περιοχής μας.
Το γεγονός αυτό, αν και δεν είναι απόλυτο, αφού «φωτεινές» εξαιρέσεις υπάρχουν πάντα στους κανόνες – μια τέτοια εν προκειμένω είναι η περίπτωση του Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιερόθεου, τεκμηριώνεται από μια σειρά αθόρυβα ή ηχηρά περιστατικά, που διατρέχουν τη σύγχρονη κοινωνική και εκκλησιαστική ιστορία της περιοχής, τα οποία και την χαρακτηρίζουν και την καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό.
Από την αθόρυβη διανομή ψηφοδελτίων ανάμεσα στα μέλη της κυρίαρχης θρησκευτικής οργάνωσης στην περιοχή, μέχρι την ηχηρή εμφάνιση του «θαυματουργού» κάστανου και τα ηχηρότατα κηρύγματα του Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας, ο οποίος χθες, πέραν του γνωστού προβλήματος της υγείας του, επιβαρύνθηκε και με ενδονοσοκομειακή λοίμωξη, καθώς και μία σειρά από μικρότερα ή μεγαλύτερα ζητήματα που εγείρει κατά καιρούς ο σκοταδισμός του δόγματος «πίστευε και μη ερεύνα», έχουν φέρει κάποιους από τους κατοίκους της περιοχή μας αυτή την περίοδο να μην έχουν νοσήσει μόνο «από θαύμα».
Έπεσα χθες το βράδυ πάνω σε μια διδασκαλία του Σεβασμιωτάτου Κοσμά «από άμβωνος» προς τους πιστούς της περιοχής μας και πραγματικά έμεινα έκπληκτος από όσα διάβασα ότι ειπώθηκαν από τα χείλη ενός «πνευματικού» ανθρώπου, την ώρα που όλοι προσπαθούσαν να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους με όλα όσα συνέβαιναν γύρω τους.
Ήταν 8 Σεπτεμβρίου και η εκκλησία γιόρταζε το Γενέθλιο της Θεοτόκου.
Αντιγράφω από το Βήμα της ορθοδοξίας:
«Με εκκλησιαστική λαμπρότητα, ολοκληρώθηκε η Ιερά Πανήγυρη της Ιεράς Μονής Παναγίας Κατερινούς Μακρυνείας, της Ι. Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας, που τιμάται την 8η Σεπτεμβρίου στο Γενέθλιο της Θεοτόκου. Στην ακολουθία του Όρθρου και στην πανηγυρική Θεία Λειτουργία προεξήρχε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς, ο οποίος κήρυξε και το θείο λόγο.
[…] Κάνοντας έκκληση να προσέξουμε ιδιαίτερα την πίστη μας και να προστατεύσουμε τα παιδιά, ο Σεβασμιώτατος επεσήμανε και τα σχετικά σημερινά γεγονότα, λέγοντας τα εξής:
“Είναι καιρός, να μην χάσουμε την πίστη μας ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι, σήμερα, που βλέπουμε τόσα πολλά να γίνονται γύρω μας. Σήμερα που μας λένε να μπαίνουμε στους Ναούς και να φοράμε μάσκες για να μην μολυνθούμε.
Σε ποιόν πηγαίνουμε όταν μπαίνουμε μέσα στο Ναό; Σε έναν άνθρωπο αδύναμο; Κοντά στον Παντοδύναμο Θεό πηγαίνουμε.
Μέσα στους Ναούς οι πρόγονοί μας γονάτισαν, προσευχήθηκαν θερμά, απομάκρυναν και λοιμώδεις νόσους και κινδύνους και επαναστάσεις και πολέμους και εχθρούς και τα πάντα. Εκεί στους Ιερούς Ναούς πήγαιναν, κι εμείς φοβούμαστε σήμερα να πάμε στους Ναούς μας γιατί, λένε, κινδυνεύουμε!
Δεν αφήνει ο Θεός, άνθρωπέ μου, μέσα στο Ναό να μολυνθείς. Δεν μολύνει ο Θεός! Ας το καταλάβουμε… Είναι χώρος άγιος, είναι ουρανός ο Ναός λέει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Είναι του Θεού το θυσιαστήριο.
Τι θα έκανε η Παναγία μας; Θα φοβόταν; Μα πρεσβεύει για μας η Παναγία μέσα στο Ναό, κι εμείς δεν θα πάμε να ασπασθούμε την εικόνα; Μας λένε μην ασπάζεστε τις εικόνες.
Μα η Παναγία δίνει τη χάρη της. Χάρη Θεού δίνει η Παναγία, και Ευλογία. Ασθένεια θα δώσει η Παναγία μας; Τόσα θαύματα είδαμε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας! Κι εμείς φοβόμαστε να πάμε να προσκυνήσουμε την Προυσιώτισσα ή την Κατερινιώτισσα εδώ, για να μην μεταδοθούν ασθένειες;
Πού είναι η Πίστις; Μας προσέβαλε η ολιγοπιστία και η αχαριστία, κι εμείς τα δεχόμαστε δυστυχώς και κινδυνεύουμε να χάσουμε την πίστη μας. Αμέτρητοι οι εχθροί οι οποίοι επαναστατούν κατά του Χριστού σήμερα. Και φωνάζουν και σκορπίζουν τόσα δηλητήρια, γιατί δεν θέλουν τη Χάρη του Θεού.
Θα τελεσθούν, μεθαύριο Αγιασμοί για τα σχολεία, αγαπητοί. Μόνο μια αντιπροσωπεία μαθητών θα είναι κοντά στον Αγιασμό, είπαν, και τα παιδιά θα είναι μέσα στην αίθουσα.
Ο Αγιασμός που κάνει θαύματα, δεν θα δοθεί στα παιδιά για να προφυλάξουν, τάχα, την υγεία. Όχι, άνθρωπέ μου, όποιος κι αν είσαι… Τα παιδιά θέλουν Χάρη Θεού!
Αγαπητοί, χάνουμε τα παιδιά μας, χάνουμε την πίστη μας, χάνουμε το Θεό μας! Πρέπει οι γονείς να φωνάξουν κάποτε, κι εμείς, όλοι μας. Αρκετά πλέον. Δεν μπορεί μια επιδημία να διώχνει το Θεό απ’ την καρδιά μας και να διώξει την Εκκλησία από πάνω μας.
Η Εκκλησία δεν έχει αρρώστια. Αν εκείνοι, όποιοι είναι, θέλουν να ζήσουν αλλιώς και δεν ξέρουν από Χάρη Θεού, ας πάνε να βρουν εκείνα που αγαπούν. Εμείς ανήκουμε στο Χριστό και πιστεύουμε στο Χριστό. Ας ενδυναμώσουμε την πίστη μας και να μην είμαστε αχάριστοι απέναντι στο Θεό.
[…] Σε κάθε στιγμή της ζωής μας, περισσότερο τώρα που πολεμείται η Πίστη, παρακαλώ πολύ, κληρικοί και λαϊκοί, όλοι μας, μην χάσουμε το θάρρος μας. Πάντα κοντά στο Χριστό!».
«Περισσότερο τώρα που πολεμιέται η πίστη…». Πόση, αλήθεια, μισαλλοδοξία κρύβει μέσα της αυτή η φράση; Πόσο δογματισμό και πόσο μεσαίωνα;
Από τη μια τα «ερίφια» και οι λύκοι κι από την άλλη τα «πρόβατα» που οι ποιμενάρχες, εισπράττοντας παχυλούς μισθούς του δημοσίου επιχειρούν να μετατρέψουν σε «αγέλη». Και πώς να παλέψεις με έναν «λύκο» που «βελάζει»;
